Το Αλαλούμ της Δεξιάς

Βιώνουμε τα τελευταία χρόνια μια νοσηρή ζύμωση στον χώρο της λεγόμενης ελληνικής Δεξιάς. Η εκλογή του κ. Σαμαρά στην προεδρία της ΝΔ χθές, σηματοδοτεί μια ίσως ελπιδοφόρα αλλαγή, καθώς τουλάχιστον το παρασκηνιακό σίχαμα των Χανίων έχασε την εκλογή στην προεδρία.

Τα αίτια της ήττας της ΝΔ ειναι γνωστά (αν και δεν αναφέρθηκαν ποτέ με τα λογια που περιγράφω). Ο κ. Καραμανλής ήταν ένας εντελώς ανίκανος πρωθυπουργός, οι συνεργάτες του ανάξιοι κολλητοί της Οννέδ, χαβαλετζήδες της καφετερίας που έγιναν κυβέρνηση και διέπρεψαν στο κλέψιμο. Η ΝΔ κυβέρνησε με μια κραυγαλέα ανηθικότητα για την οποία ευθύνεται ο κ. Καραμανλής, και οι χειροκροτητές του. Δικαίως η κ. Μπακογιάννη έχασε τις εκλογές χθές, αλλα αυτό δεν σημαίνει πως και ο κ. Σαμαράς είχε κάποιο εντυπωσιακό προφίλ. Υποφέρει και αυτός απο οξεία Καραμανλίτιδα, ήταν και είναι χειροκροτητής του Καραμανλή, και προσωπικά τον θεωρώ ηγετικά λίγο. Πολύ λίγο.

Για να επιστρέψουν οι πραγματικοί Δεξιοί στην ΝΔ, ο κ. Σαμαράς θα πρέπει να τονίσει μέ ποιές έμπρακτες πολιτικές (και όχι μόνον κορώνες), θα στηρίξει τις πολιτικές του φιλελευθερισμού τον οποίον υποτίθεται πως αντιπροσωπεύει η ΝΔ. Φιλελευθερισμός σημαίνει άνοιγμα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό στην νέα εποχή. Σημαίνει επίσης προβολή της ατομικής πρωτοβουλίας, επιβράβευση της ηθικής και του μόχθου, συγκεκριμένα μέτρα κατα του Κρατισμού, του συνδικαλισμού, και του Αριστερισμού που σήμερα σαρώνει την χώρα.

Μεταξύ των άλλων, αυτό πρακτικά σημαίνει την κατάργηση της μονιμότητας του δημοσίου υπαλλήλου, μαζικές απολύσεις, κατάργηση του πανεπιστημιακού Ασύλου, άμεσο διαχωρισμό Εκκλησίας - Κράτους, αξιολόγηση όλων των δημοσίων λειτουργών και υπηρεσιών, ανοιχτά πανεπιστήμια (ακόμα και ιδιωτικά), χτύπημα του τραμπουκικού συνδικαλισμού και αριστερισμού που τρομοκρατεί σήμερα την χώρα, και την προβολή της ατομικής (και όχι κρατικής) επιχειρηματικότητας σε κάθε επίπεδο. Διότι όποιος δεν τα πιστεύει όλα αυτά και δεν τα επιζητεί, δεν μπορεί να είναι Δεξιός. Και μέχρι τώρα, δεν εχω ακούσει τίποτα συγκεκριμένο ακόμα.

update --

Χωρίς να θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια πολιτικοκοινωνική αντίληψη του κόσμου, θα ήθελα να καταθέσω πως κατα την ταπεινή μου γνώμη, σε όσα έχω μέχρι τώρα γράψει σ' αυτό το μπλόγκ, είμαι ιδεολογικά συνεπής. Εν ολίγοις: Θεωρώ πως στην σημερινή Ελλάδα υπάρχουν 3 κέντρα παραγωγής μαζικής συνείδησης, εκ των οποίων το ένα, το πιο ισχυρό, είναι ο Αριστερισμός. Δεν έχω εύσημα για την ελληνική Δεξιά η οποία κατα την γνώμη μου ποτέ δεν προστάτευσε τον έλληνα πολίτη (τα Δεκεμβριανά ήταν το τελευταίο παράδειγμα), και έχει συμβάλει (μαζί με το ΠΑΣΟΚ) στην δημιουργια μιας σύγχρονης κουλτούρας αλητείας. Θεωρώ επίσης πως Δεξιά δεν υπάρχει στην Ελλάδα, ούτε Αριστερά, και πως η κοινωνία μας σήμερα έχει εισέλθει στο τελευταίο στάδιο της παρακμής της, το στάδιο της βίας (για το οποίο μιλάω απο παλιά).

Πάνω σ' αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο κινούμαι και αρθρογραφώ, και παρόλο που δηλώνω ιδεολογικά Δεξιός, έχω κατα καιρούς ορίσει τί θεωρώ πως σημαίνει κάτι τέτοιο. Είναι εκείνος που πρωταρχικά υποστηρίζει τα συστατικά της αστικής δημοκρατίας (Επιχειρήσεις, Αστυνομία, Τράπεζες, Διεθνείς Συμμαχίες) τα οποία η Αριστερά μάχεται, είναι υπέρ της Παγκοσμιοποίησης την οποία η Αριστερά απεχθάνεται, των ανοιχτών πανεπιστημίων τα οποία η Αριστερά μισεί, κατά κάθε έκφανσης του Κρατισμού τον οποίον ΠΑΣΟΚ, Αριστερά (και η τελευταία έκδοση της ΝΔ) υπερπροάγουν, υπέρ της ΕΕ απο την οποία η Αριστερά θέλει να φύγουμε, κτλ. Ο τραμπουκισμός της Αριστεράς φαίνεται στα πανεπιστήμια, στον άκρατο συνδικαλισμό που κλείνει τις εθνικές οδούς, καταλαμβάνει δημόσια σχολεία, επιτίθεται σε ανθρώπους, στις δηλώσεις Σύριζα και στον αγώνα του ΚΚΕ κατα παντός επιστητού, και φυσικά στους κουκουλοφόρους τους οποίους υποστηρίζει. Ολη η σημερινή τρομοκρατία, απο τους Πυρήνες μέχρι τους κουκουλοφόρους, όλοι δρούν στο όνομα της Αριστεράς. Τα παραδείγματα είναι άφθονα.

Μπορείτε να με αγνοήσετε, αν επιθυμείτε, να έχετε διαφορετική γνώμη, να ανήκετε όπου θέλετε πολιτικά, αλλά παρακαλώ αναγνωρίστε μου το γεγονός πως σε όλα μου τα πόστ υπήρξα ιδεολογικά συνεπής, και επιχειρηματολογώ πέρα απο τα συναισθηματικά όρια του ρατσισμού, του εθνικισμού και του λαϊκισμού (τα οποία ουδόλως με ενδιαφέρουν). Η προσωπική μου ζωή αντανακλά ακριβώς αυτά που εκφράζω στα πόστ μου.