Η συμβουλή του Τσέχωφ

Η μελαγχολική αισθητική του φθινοπώρου με κέρδισε ξανά για μερικές ώρες στο μεγάλο πάρκο της Νέας Υόρκης. Πέρασαν απο μπρός μου γυναίκες καλοντυμένες, δρομείς που αθλούν το σώμα τους, πλανόδιοι μουσικοί, θρησκευόμενοι που προσεύχονταν κάτω απο τα δέντρα, άνθρωποι που ζούν με τα ζώα τους και μόνον. Κάποια παιδιά ενός σχολείου φάνηκαν ξαφνικά και γέμισαν τον χώρο με φωνές, παιχνίδια και κρυφτό. Το κρύο αεράκι, φθινοπωρινό ακόμα σε ισχύ, φυσοβολλάει παντού τα τελευταία φύλλα των δέντρων. Ενας ζεστός καφές θερμαίνει το σώμα ηδονικά.

"Aπο πού εμπνέεσαι τα θέματά σου;", ρώτησαν κάποτε τον Τσέχωφ. "Παρατηρήστε τους ανθρώπους", απάντησε ο Ρώσος συγγραφέας. "Παρατηρήστε τις κινήσεις τους, τα ρούχα που φοράνε, τον βηματισμό τους, τις εκφράσεις τους, τα πράγματα που κουβαλούν μαζί τους. Φανταστείτε τη ζωή τους. Εχετε έτσι όλη την ιστορία". Κάποιος γεράκος με ένα σκυλί καθισε στο απέναντι παγκάκι. Είχε ντυθεί με κουστούμι για την πρωινή του βόλτα με το κατοικίδιο που μάλλον θάταν η μοναδική του συντροφιά. Τον φαντάστηκα κλεισμένο σε καποιο στενό διαμέρισμα της μεγαλούπολης. Φρίκη, το θέμα της μοναξιάς. Και το ζευγάρι στη γωνία, αγκαλιασμένο μέσα στη φθινοπωριά, σίγουρα ονειρεύεται την άνοιξη του ήλιου και των λουλουδιών. Είναι το θέμα του έρωτα, νεανική υπόθεση, πάντα ίδια, με ορμή, διάχυση και ανεμελιά. Το όνειρο της αγάπης.

Βαδίζω στο μικρό δρομάκι αναπνέοντας τη δροσιά του πρωινού. Λίγο πριν την έξοδο στην πολυκοσμία, βλέπω μια οικογένεια να μπαίνει. Μαμά, μπαμπάς, γιός. Οι γονείς είναι σιωπηλοί, σοβαροί στο βήμα τους, ο γιός ντυμένος φαντάρος. Ρούχα καλοσιδερωμένα, προσεγμένη στρατιωτική εμφάνιση. Θάναι απο κείνους που δεν έφυγαν ακόμα για τους πολέμους της αυτοκρατορίας, δεν φαίνεται απο κείνους που γυρνάνε, πάντα τσαλακωμένοι, πολλοί δεν θέλουν πια τα στρατιωτικά. Πότε φεύγει; Mάλλον σύντομα, οι γονείς πήραν ρεπό απ' τη δουλειά να τον ξεπροβοδίσουν, λένε τώρα τις τελευταίες κουβέντες τους ιδιαίτερα στο πάρκο.

Παρατηρώ τους ανθρώπους κύριε Τσέχωφ. Και πράγματι, όλη η ιστορία ειναι εκεί...