Tuesday, September 29, 2009

Galactic Burrito

Ως γνωστόν, τα ελληνικά του Γιώργου δεν είναι και τα καλύτερα. Ανα περιόδους, ο συμπαθής ποδηλάτης εκτοξεύει διάφορα κουφέτα απείρου κάλλους. Aκούει κατόπιν τα εξ αμάξης. Το ζόρισμα που τραβάει ο σοσιαλιστής πρόεδρος με την εκφραστική, είναι βέβαια συνηθισμένο χαρακτηριστικό των ελληνοαμερικανών, οι οποίοι γεννημένοι μακρυά απο τη γενέτειρα, χωρίς την εμπειρία της γειτονιάς, έμαθαν κάποια στιγμή στη ζωή τους "εργαστηριακά" ελληνικά, κάτι ανάλογα ας πούμε με τα σουαχίλι που μπορεί να μάθει ο μέσος ελληνας μετά τα 25 του. Ετσι, η κάλπες γίνονται "κάλτσες", ο ιδρώτας "ιγρώτας", και όλες οι λέξεις άνω των τριών συλλαβών ειναι υποψήφιες γλωσσικής σφαγής.

Η καλή εκμάθηση της γλώσσας απαιτεί και λίγο αλητεία. Ανακάτεμα με πιστιρίκια της γειτονιάς, μπάλα στις αλάνες, βόλτες με συνομίληκους και λαϊκά τραγούδια. Φέτος το καλοκαίρι, ο μικρός μου γιός ξεσήκωσε τη φράση "στ' αρχίδια μας και δυό αυγά Τουρκίας", η οποία του άρεσε ιδιαίτερα. Δεν με ρώτησε καθόλου για το στρεβλό της έκφρασης, την κατάλαβε νοηματικά απο τα συμφραζόμενα. Αυτό είναι το αλήτικο στύλ μαθήσεως. Το άλλο, το εργαστηριακό, είναι να κάθεσαι με βιβλίο και κασέτα και να λές είκοσι φορές απέξω "ΣΤ' ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΥΓΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ!". Κάπως έτσι έμαθε τα ελληνικά του ο Γιώργος.

Με τα χρόνια, έχω ακούσει απίθανους ελληνοαμερικανικούς πυραύλους, λέξεις που ξεσηκώθηκαν (και καρατομήθηκαν) απο τον παππού ή τη γιαγιά, που έφυγαν απο την Ελλάδα το 1950. Και ενώ πίστευα πως ήμουν πλέον πλήρης γνώστης της ελληνοαμερικανικής διαλέκτου, έρχεται και το κορυφαίο:

Σε ενα ελληνικό ζαχαροπλαστείο, μπαίνει ένας νεαρός ελληνοαμερικανός, συνοδευόμενος απο ωραιοτάτης ελληνοαμερικανίδας, και λέει στο γκαρσόνι:

-Παρακαλώ δύο καφέδες και δύο galactic burritos.
-Δεν σας καταλαβαίνω, λέει το γκαρσόνι, τί είναι αυτό, μεξικάνικο γλυκό;
-Ελληνικό γλυκό, απο τα καλύτερα της Ελλάδας, επιμένει ο ελληνοαμερικανός. Υπάρχει και στο μενού.
-Μου το δείχνετε;
-Βεβαίως.

Και έτσι λύθηκε η παρεξήγηση. Ο νεαρός εννοούσε το γαλακτομπούρεκο!!

Saturday, September 26, 2009

Ζητείται Αριστερά

Δεν εχω εντρυφύσει στα ιστορικά της Ελληνικής Αριστεράς, η οποία ουδόλως με ενδιαφέρει ως πολιτική επιλογή ή διανόηση. Θα ήταν άλλωστε φιλοσοφικά ασυνεπές εκ μέρους μου να ασχοληθώ με τις πολιτικές και κοινωνιολογικές της θεωρήσεις, τη στιγμή που εργασιακά βιοπορίζομαι ιδιωτικώς σε διεθνές επίπεδο, και εχω αποτινάξει προ πολλού την φιλοσοφική μέγγαινη του Κρατισμού. Πιστεύω όμως πως θα ήταν καλό για την Ελλάδα να είχε ενα ενωμένο, μεγάλο και σοβαρό Αριστερό κόμμα. Θα ήταν μια ακόμα πολιτική επιλογή για όσους απαιχθάνονται φιλοσοφικά διάφορα ατομοκεντρικά μοντέλα. Δεν είμαστε αλλωστε όλοι οι ίδιοι.

Δεν καταννοώ όμως γιατί αυτό το συνοθύλευμα των συνιστωσών της Αριστεράς δεν μπορεί ακόμα να φτιάξει μια σοβαρή πρόταση διακυβέρνησης της χώρας, πάνω σε κάποιο σύγχρονο και ρεαλιστικό ιδεολογικό περιτύλιγμα (αριστερό βεβαίως), που να αποδέχεται επιτέλους τα ακόλουθα συγκεκριμένα (και ρεαλιστικά) δεδομένα:

(1)Ο Κομμουνισμός είναι ιδεολογικά νεκρός. Πάει και ο Μαρξισμός, ο Μαοϊσμός, ο Σταλινισμός, και όλα τα συναφή. Ηταν αυτό που ήταν, έκανε ό,τι έκανε, και χάθηκε. Aς αφήσουμε τους ακαδημαϊκούς και ιστορικούς (όχι τα κομματικά συνέδρια) να μας πούνε αν ο Μάο ήταν καλό και έξυπνο παιδί, άν ο Στάλιν πρόσφερε πολλά ή λίγα, και πόσοι και γιατί σκοτώθηκαν. Το γεγονός είναι οτι απο το 1989 και μετά, όσοι έζησαν τον Υπαρκτό δεν θέλουν να τον ξαναδούν. Τελεία και παύλα. Μεγάλο μέρος της Αριστεράς έχει εδώ τεράστιο υπαρξιακό κόλλημα.

(2)Αυτό δεν σημαίνει πως η κοινωνιοκεντρική σκέψη και θεώρηση του κόσμου είναι νεκρή. Πως η ανθρωπιστική προσέγγιση των κοινωνιών χάθηκε ιδεολογικά για πάντα. Η πως η ιεράρχηση των ανθρωπίνων αναγκών θα πρέπει να καθορίζεται απο τις δυναμικές της Αγοράς και μόνον. Κάθε άλλο. Το 2008, ήρθε η κατάρρευση του καζινοκαπιταλισμού για να μας πείσει πως το καλύτερο ανθρώπινο μοντέλο ειναι εκείνο της σοσιαλδημοκρατίας. Είναι η μέση λύση, που ακόμα και η Αμερική αρχίζει να αντιλαμβάνεται. Επιχειρήσεις ναι, αλλά και νόμοι. Κέρδος ναι, αλλά και κοινωνισμός. Καρότο ναί, αλλά και μαστίγιο. Το ζητούμενο λοιπόν, είναι στη μέση, κάποιο είδους δημοκρατίας με κοινωνικές παροχές, κάποιο είδος σοσιαλισμού.

(3)Σοσιαλισμού όμως που δεν υπάρχει στο κενό, αλλά κινείται σε Παγκόσμιο επίπεδο. Δέχεται δηλαδή το γεγονός πως το Εμπόριο έχει ήδη παγκοσμιοποιηθεί, όπως και το Κεφάλαιο, και η Εργασία. Και επειδή κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να επενδύσουμε στο Μεξικό, να μεταφέρουμε τα λεφτά μας στην Ταυλάνδη, η να μετακομίσουμε για δουλειά στη Σουηδία, η Παγκοσμιοποίηση, (η διεθνοποίηση δηλαδή της Εργασίας, του Εμπορίου, της Πληροφορίας και της Εργασίας), είναι πρακτικώς και ιδεολογικώς μη ανατρέψιμη. Επομένως, ο σοσιαλισμός μας πρέπει να πάρει την απόφαση, είτε να προσπαθήσει να ανατρέψει το αναπότρεπτο, ή να προσαρμόσει τις δυναμικές του για να χωρέσει στον κόσμο. Αδύνατον να κατανοήσει την Παγκοσμιοποίηση η Αριστερά.

(4)Κάποιος πλούτος θα πρέπει να χρηματοδοτήσει το κοινωνικό μας σύστημα. Οι κοινωνικές υπηρεσίες κοστίζουν, και κάπου πρέπει να παραχθεί πλούτος. Πλούτος μπορεί θα παραχθεί και απο το ίδιο το Κράτος, μέσα απο κρατικές επενδύσεις (εδώ η ελληνική εμπειρία ειναι κωμικοτραγική). Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου, θα παραχθεί απο μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που συνήθως είναι ιδιωτικές. Και ως ιδιωτικές, αποσκοπούν στο κέρδος. Πρέπει να χρηματοδοτηθούν απο κάποιους για να ιδρυθούν, να στελεχωθούν κατόπιν με εκπαιδευμένους ανθρώπους για να λειτουργήσουν, και να οργανωθούν με καλό management για να ανταγωνιστούν. Το οποίον σημαίνει πως χρειαζόμαστε (1) μηχανισμούς χρηματοδότησης εταιρειών (που δεν έχουμε), (2) καλά πανεπιστήμια που να παράγουν ιδέες και στελέχη αγοράς (που δεν έχουμε), και (3) καλό μάρκετινγκ που να μετατρέπει τις ιδέες σε προϊoντα και να βρίσκει αγορές (που δεν έχουμε). Στο σημείο αυτό, η συλλογική ρητορική της Αριστεράς, δεν επιθυμεί καμμία ιδιωτική χρηματοδότηση πουθενά, αρνείται όλα τα είδη της ιδιωτικής εκπαίδευσης (παρά την ελληνική φοιτητική μεταναστευτική εμπειρία), και επιθυμεί την αποσύνδεση Πανεπιστημίων και Αγοράς.

(5)Χρειαζεται επομένως να αποδεχτούμε πως χρειαζόμαστε ένα Kαπιταλιστικό σύστημα οικονομικής παραγωγής, γιατί είναι το μόνο που προσαρμόζεται εύκολα στις παγκόσμιες συνθήκες, παράγει ιδέες, ρισκάρει, και ξέρει να ανταγωνίζεται. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα συλλογικά να αποδεχθούμε πως το κέρδος είναι επιτέλους μια θεμιτή ανθρώπινη φιλοδοξία. Χρειαζόμαστε δηλαδή εναν Καπιταλισμό (κρατικό και ιδιωτικό), που να παράγει πλούτο, να δίνει εργασία, απο την φορολογία του οποίου θα χρηματοδοτήσουμε το κοινωνικό μας σοσιαλιστικό σύστημα. Καπιταλισμός και σοσιαλισμός δηλαδή, πάνε μαζί, συνυπάρχουν. Η αν θέλετε, μέχρι την εδώ συλλογική μου, ο Καπιταλισμός είναι απαραίτητη προυπόθεση του Σοσιαλισμού. Ολες οι ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου (προτιμάτε την Σουηδία;), έχουν μια βάση υγειών επιχειρήσεων, απο τα κέρδη των οποίων χρηματοδοτούν άλλες κοινωνιοκεντρικές πολιτικές.

(6)Χρειαζόμαστε επίσης καλούς εργατικούς νόμους (που δεν έχουμε), ενα ανεξάρτητο δικαστικό και νομικό σύστημα (εχουμε;), καλή Παιδεία (σίγουρα δεν έχουμε), οργανωμένη λογιστική, νόμους δεοντολογίας σε όλα τα επίπεδα (που αρνούμαστε), κριτήρια αξιολόγησης παραγωγικότητας (που αρνούμαστε), και πολλούς, μα πολλούς φόρους (πάνω απο 50%). Και άλλα πολλά συναφή που απαιτούνται για να ελέγχουμε το σύστημα. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, πρωταρχικά πρέπει να εμπεδώσουμε μια συλλογική ηθική τιμιότητας στον πληθυσμό μας (κανουμε ακριβώς το αντίθετο), μια αγάπη προς τα συστατικά της αστικής δημοκρατίας, Επιχειρήσεις, Τράπεζες, (που μισούμε), και να δώσουμε κάποια αίγλη στην έννοια της ατομικής περιουσία (τα "νταμάρια" όπως λέει η Αριστερά), η οποία αντιπροσωπεύει ανθρώπινα όνειρα, μόχθο σε μετρήσιμες ώρες εργασίας και αξιοπρέπεια βιοπορισμού και ύπαρξης. Σε όλα αυτά, η Αριστερά κάνει και διακηρύτει ακριβώς τα αντίθετα.

(7)Ακολουθεί βεβαίως και η έννοια της κοινωνικής και ατομικής ασφάλειας (που δεν έχουμε). Να καταννοήσουμε πως δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε το κάψιμο της περιουσίας του γείτονα (η Αριστερά το επικροτεί ως είδος αγώνα), ή το έγκλημα στο δρόμο, απ΄όποιον κι αν προέρχεται (η Αριστερά υποστηρίζει συνειδητά τους κουκουλοφόρους). Και πως η εμπεδωμένη αντίληψη που προωθείται απο την Αριστερά πως η Αστυνομία είναι κάποιος πλουτοκρατικός μηχανισμός καταπίεσης των μαζών, είναι ανόητη. Οι πλούσιοι δεν χρειάζονται ούτε αστυνομία (αυτοαμύνονται), ούτε δημόσια σχολεία (μορφώνονται με αυτοχρηματοδότηση). Η Αστυνομία υπάρχει για τους μικρομεσαίους, και πρέπει να την αναβαθμίσουμε και να την υποστηρίξουμε (που δέν κάνουμε). Ενα ακόμα σημείο που η ρητορική της Αριστεράς είναι εντελώς αντίθετη.

(8)Και τέλος, χρειαζόμαστε να διατηρήσουμε τις συμμαχίες της χώρας μας. Παρόλο τον αριστερό αρνητισμό, το γεγονός παραμένει πως η Ελλάδα είναι σήμερα μέλος προνομιακών κλάμπ, που την βοηθούν πολιτικά και οικονομικά. Μυριάδες άλλες χώρες θα επιθυμούσαν να ήταν στη θέση μας. Η ένταξη στην ΕΕ ήταν η μεγαλύτερη αναπτυξιακή και στρατηγική κίνηση της Ελλάδας. Εφερε ανάπτυξη, κοινοτικά πακέτα, ευημέρια, αύξησε το κατα κεφαλήν εισόδημα των πολιτών, μας έδωσε πολιτική γνώμη μέσα απο ενα δυνατό κλάμπ. Η ένταξη στο Ευρώ μας έσωσε απο τις υποτιμήσεις της δραχμής. Το ίδιο και το ΝΑΤΟ, αναγκαίο κακό που πρέπει να διατηρηθεί. Φανταστείτε το ΝΑΤΟ με την Ελλάδα έξω και την Τουρκία μέσα. Διαρκής πόθος της Αριστεράς να φύγουμε απο την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ευρώ.

Ολα λοιπόν αυτά, που γράφτηκαν σε μερικούς παραγράφους, θα πρέπει να αποτελούν το αυτονόητο ρεαλιστικό ιδεολογικό πλαίσιο, πάνω στο οποίο πρέπει να χτιστουν όλες οι θεωρήσεις, οι στρατηγικές, και οι πρακτικές λεπτομέρειες για το πώς θα φτάσουμε σε ένα καλό σοσιαλισμό. Με ρεαλισμό και ειλικρίνεια. Κάτι που χρόνια τώρα, δεκαετίες πια, η Ελληνική Αριστερά αδυνατεί να κάνει. Αλλοτε γιατί έχει κολλήσει νοσταλγικά στις παλιές καλές Μαρξιστικές εποχές, άλλοτε γιατί δεν δέχεται συστατικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς και φύσης, αλλοτε γιατί δεν αποδέχεται την έννοια του Κέρδους, της Περιουσίας ή του ατομικού συμφέροντος. Και που πάντοτε, αδιάκοπα, θέλει να ριξει τον μηχανισμό που έχει απόλυτη ανάγκη, τον Καπιταλισμό, να ανατρέψει την Παγκοσμιοποίηση, και να καταργήσει όλες τις συμμαχίες της Ελλάδας. Θέλει δηλαδή να κάνει τον κόσμο να χωρέσει την ιδεολογία της, αντί να προσαρμοσθεί η ίδια στον κόσμο.

ΚΚΕ και Σύριζα, ο καθένας στη δικιά του ουτοπία, εχουν απαξιωθεί απο τον ελληνικό λαό, όχι γιατί δεν έχουν αρχηγό για τις εκλογές, αλλά γιατί έχουν κατασκευάσει έναν κόσμο φανταστικό που υπάρχει μόνον στην ουτοπία των κομματικών γραφείων τους και στις ετσιθελικές προσωπικότητες που τα απαρτίζουν . Αν ποτέ, το συνοθύλευμα αυτό μορφωθεί σε κοινωνικά και οικονομικά θέματα, αν μελετήσει καλά τις παγκόσμιες συνθήκες μέσα στις οποίες καλείται να λειτουργήσει, δεχθεί τον Καπιταλισμό ως αναγκαία προυπόθεση παραγωγής πλούτου, συμφωνήσει σε κάποια αναγκαία συλλογική αστική ηθική, και καταφέρει να παράγει μια ρεαλιστική και έντιμη κοινωνιοκεντρική πρόταση, ο κόσμος θα ανταποκριθεί. Μέχρι τότε, οι σκοταδιστές του σπεκουλαδόρικου 17% των δημοσκοπήσεων θα σέρνονται στα όρια της κοινοβουλευτικής πόρτας, που σε κάποιες προσεχείς εκλογές θα κλείσει πίσω τους ερμητικά.

Wednesday, September 23, 2009

Ναοδομίας Εγκώμιον

Με μια όμορφη άποψη της Ναυπάκτου και το υπέροχο ενετικό της κάστρο, θα σας αφήσω για μερικές μέρες. Μια όμορφη γωνιά της Ελλάδας, με ένα υπέροχο λιμανάκι, και με δική της αρχιτεκτονική γεύση. Μια ανάσα απο την Πάτρα.

Βρέθηκα εκεί ξανά, αυτό το καλοκαίρι. Καθαρά και κρύα τα νερά της παραλίας, κόσμος με γούστο, ωραία μαγαζιά. Τα παιδιά που γνωρίζω με συνόδευσαν και πάλι σε ωραίους εξόδους για φαγητό, ποτά και καφέδες. Και τα είπαμε. Κουβάλησα έτσι μαζί μου και μια μικρή ιστορία, απο κείνες που υποθέτω πως είναι γεμάτη η Ελλάδα.

Η πολεοδομία της πόλης ήταν κλειστή για πολύ καιρό, μου είπαν. Η διαφθορά ήταν τόσο μεγάλη, που κάποιες ισχυρές καταγγελίες έφτασαν μέχρι την ΕΕ, η οποία απαίτησε εκκαθάριση της υπηρεσίας. Κάποια ξένα ξενοδοχειακά συγκροτήματα είχαν διαμαρτυρηθεί. Και η κυβέρνηση αναγκάστηκε, για τα μάτια του κόσμου, να κλείσει την υπηρεσία για καιρό. Η πόλη νέκρωσε οικοδομικά, επιχειρήσεις σταμάτησαν τις ανανεώσεις, ξενοδοχεία κόλλησαν. Πολλοί νόμιμοι που βρέθηκαν στους ιστούς της διαδικασίας, δεν μπορούσαν να πάρουν ούτε φώς.

Απίθανη η διαφθορά μας. Δεμένη με τον ήλιο μας, τις ομορφιές μας, τα κάστρα μας, τις ακροθαλασσιές μας. Εριξα μια ματιά στο πανέμορφο ενετικό κάστρο. Μέσα στον αρχαιολογικό του χώρο, είχε χτιστεί μια καφετέρια τριών επιπέδων. Ή αρχαιολογική υπηρεσία είχε προφανώς αποχαρακτηρίσει την περιοχή. Μέσα στα τείχη του παλιού αρχαιολογικού χώρου, σε μέρος που ποτέ δεν έχει δουλευτεί αρχαιολογικά, μια καφετερία! Κάποιοι αναφέρθηκαν στους πιθανούς μετόχους, κάποιους περίεργους παπάδες που έπαιζαν και χριστιανικό ρόκ. Οταν η πολεοδομία ήταν κλειστή, είπε κάποιος φίλος, δούλευε μόνον η "Ναοδομία"...

Εφυγα γοητευμένος απο την πόλη, και απορημένος με την ιστορία που άκουσα. Την επόμενη φορά που θα έρθει κάποιος Εβανς στην Ελλάδα για ανασκαφές, θα πρέπει να τρυπήσει κατευθείαν κάτω απο την καφετερία. Στην έξοδο, στην επιφάνεια μέρους του ενετικού τείχους, ανάμεσα σε ξερόχορτα και φουντωμένα πουρνάρια, ενα πρόχειρο γκραφίτι μου μετέφερε ενα μήνυμα που με ενοχλεί πολύ - "Το Κράτος σε πουλάει".

Φίλοι μου, εις το επανιδείν.

--------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Nαύπακτος, καλοκαίρι 2009

--------------------------------

Tuesday, September 22, 2009

Καπιταλιστικώς μεταλλαγμένοι

Κατα την Αλέκα, η ιδιωτική παιδεία, εκτός του οτι αποσκοπεί στο κέρδος, προσπαθεί να χειραγωγήσει και τη σκέψη των ανθρώπων. Βομβαρδίζοντας τις τσέπες της λαϊκής οικογένειας και τα μυαλά των παιδιών, οι ιδιώτες επιχειρηματίες που επενδύουν στο χώρο της παιδείας επιδιώκουν να δώσουν στα παιδιά μας ληξιπρόθεσμες γνώσεις, να τα κάνουν ενα ευέλικτο εργατικό δυναμικό, να τα μάθουν να πειθαρχούν, να σκύβουν το κεφάλι, και να αποβλακώσουν τους μαθητές. Aυτά δήλωσε η Άλέκα. Μου θύμισε το "αυθόρμητο" γράμμα των συμμαθητών του νεαρού Γρηγορόπουλου προς τους γονείς τους, στην κηδεία του. Ολοι προσκυνημένοι, όλοι καπιταλιστικά μεταλλαγμένοι.

Θα μπορούσε να δηλώσει κάτι μετριοπαθές, να υποστηρίξει την δημόσια παιδεία, να ζητήσει αναβάθμιση και προτεραιότητα μιας ευρύτερης δημόσιας συλλογικής εκπαίδευσης (λογικό). Θα μπορούσε επίσης να ζητήσει σαφείς κανόνες λειτουργίας και αξιολόγησης όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα (όπως γίνεται και αλλού). Άλλα η Αλέκα μίλησε με την παλιά ουτοπιστική γλώσσα της Αριστεράς. Τη στιγμή που η ιδια η Αριστερά έχει καταστρέψει με τους στρατούς της τα ελληνικά πανεπιστήμια απαιτώντας Άσυλο για τους αναρίθμητους τραμπουκισμούς της, την ώρα που δεκάδες χιλιάδες παιδιά φεύγουν πια στην Ευρώπη για δουλειά, την ώρα που η φοιτητική μετανάστευση ξεπερνά τις 50 χιλιάδες (πάνω απο 20 χιλιάδες μόνον στο Λονδίνο), και που η Ελλάδα πρέπει δια νόμου ΕΕ να αναγνωρίσει την ύπαρξη, λειτουργία, και επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων όλων των ξένων κολλεγίων που ηδη δρούν στην Ελλάδα. Αυτά για ρεαλισμό...

Και επειδή ανήκω στην κατηγορία των "αποβλακωμένων", πήρα τον λόγο της προσωπικά και επιθυμώ να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία. Θά έλεγα λοιπόν πως οι μεταπτυχιακές σπουδές μου στον τομέα της πληροφορικής μου κόστισαν περίπου 30 χιλιάδες δολλάρια (που τα κέρδισα δουλεύοντας γιατί οι γονείς μου δεν είχαν τίποτα να μου στείλουν), η πρώτη μου δουλειά ήταν περίπου 40 χιλιάδες τον χρόνο, σε πέντε χρόνια είχα φτάσει τα 70 λόγω εμπειρίας, και με τα ταπεινά αυτά και αποβλακωτικά εφόδια, μπόρεσα και εγώ ο λαϊκός επαρχιώτης να δουλεψω στο Silicon Valley την εποχή της επανάστασης της πληροφορικής, να ταξιδέψω σε τουλάχιστον 25 χώρες χτίζοντας συστήματα, και να έχω μια συνεχή εργασιακή παρουσία στον κόσμο.

Οι ληξιπρόθεσμες γνώσεις μου ανανεώνονται και πάλι ιδιωτικά, μέσα απο σεμινάρια που επιλέγω και διάφορα certifications που ακολουθώ. Δεν θυμάμαι να έχω σκύψει το κεφάλι μου σε κανέναν, και καθώς αποφασίζω εγώ τη ζωή μου και όχι κάποιο κόμμα, αποφάσισα κάποτε να φύγω απο τον χώρο των πολυεθνικών (προσωπική μου επιλογή), και αφού πακετάρισα τις γνώσεις μου σε κομμάτια γνώσης που θα μπορούσαν να πουληθούν στην ανοιχτή αγορά, τόλμησα να ιδιωτεύσω με κάποιες σχέσεις που είχα χτίσει, δουλεύοντας ως επι το πλείστον απο το σπίτι (για να είμαι κοντά στα παιδιά μου). Μπόρεσα έτσι, εκτός των άλλων, να μάθω και την έννοια του επιχειρηματικού ρίσκου. Μέσα απο αυτό το μοντέλο εργασίας, κατόρθωσα κάποτε να κουμαντάρω και το χρόνο μου λίγο καλύτερα, και τα τελευταία τρία χρόνια, παρά την μεγάλη κρίση, κρατώ για τα παιδιά μου 4-7 καλοκαιρινές εβδομάδες διακοπών τον χρόνο.

Αυτή λοιπόν την επιστημονική και εργασιακή μου πείρα, (η Αλέκα βέβαια δεν ενδιαφέρεται για τέτοια), σκοπεύω του χρόνου να την μεταφέρω και στον χώρο της εκπαίδευσης. Μου επιτρέπεται νομικά και συνταγματικά. Πάλι, ιδιωτικά, σκέπτομαι να πακετάρω και να κοστολογήσω αυτά που ξέρω σε πουλήσιμα κομμάτια γνώσεων, για σχολεία, πανεπιστήμια, εταιρείες, και όποιον τέλος πάντων ενδιαφέρεται. Και να παράγω και εγώ με την σειρά μου, μια επαγγελματικη γενιά ανθρώπων. Ο ανοιχτός κόσμος που ζώ και βιοπορίζομαι, είναι εντελώς άγνωστος στην Αλέκα (ούτε κάν προς χάρην θεώρησης και συζήτησης), αλλά υπάρχει. Αν ήμουν νεώτερος και χωρίς οικογένεια, θα έφευγα εργασιακά για κάποια χώρα της Ευρώπης, μία απο τις πολλές που δέχονται την έννοια του κέρδους ως κινητήριο δύναμη, την ανθρώπινη φιλοδοξία ως θεμιτή ανθρώπινη επιθυμία, την εκπαίδευση απ' όπου κι αν προέρχεται, δεν παθαίνει κρίσεις κάθε φορά που ακούει για επιχειρηματίες, και που φυσικά δεν ανέχεται και τις διάφορες Αλέκες.

Σας παρακαλώ μην μου πείτε μπράβο που τα κατάφερα. Οι αποφάσεις μου είναι συνειδητές, έχω σαφείς στόχους και παραμένω Αυτονομιστής. Πιστεύω στον ανοιχτό κόσμο γιατί προσφέρει πολλά πέραν των ίδιων των σπουδών. Οσα αναφέρω, δείτε τα απλά ως πληροφορίες. Δεν είναι όμως αυτό το νόημα του πόστ. Είναι ο ουτοπιστικός λόγος της Αριστεράς, ο δικτατορισμός της να μειώσει τις ανθρώπινες επιλογές, και να φτιάξει έναν κόσμο κλειστό, κομπλεξικό και ιδεολογικά εξισωμένο.

Saturday, September 19, 2009

Αντικατοπτρισμοί

Kαι για να μην σοβαρευτούμε υπέρ του δέοντος, ενα δροσερό πόστ, όσο ακόμα αντέχει το μυαλό μας καλοκαιρινές σκέψεις και εικόνες.

Εχτισε κάποτε ο πατέρας, ενα μαγκούφικο στη θάλασσα. Με ξύλα απο μια οικοδομή που γκρεμιζότανε. Ετος 1963. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός ήρθε απο τους ντόπιους ψαράδες. Η κατασκευή ήταν τοποθετημένη πάνω σε πασάλους, 1/2 μέτρο απο το έδαφος. Τον χειμώνα, το νερό της θάλασσας κατέκλυζε την ξέρα και πλημμύριζε τη βάση του σπιτιού. Μοιάζαμε έτσι σαν να είμασταν μέσα στο νερό. Τα καλοκαίρια, το νερό τραβιότανε και τα παιδιά κάναμε ποδήλατο πάνω στην ξερή γή. Η γή είχε δημιουργηθεί απο θαλάσσια βυθοκορήματα, "σάλτσινο" το λέγαμε, γιατί ήταν γεμάτο αρμύρα και ιώδιο. Εκεί πρωτοπάτησα τη γής.

Τούτη η πρωινή θάλασσα, γαλήνια και μυστηριώδης, απλώνεται στα μάτια μου απο τις μέρες της νιότης. Είναι η εικόνα που αντίκρυζα παιδί απο το δωμάτιό μου. Ακόμα ξυπνάω στις 6 τα χαράματα να την αντικρύσω. Μεγάλωσε εδώ μια ολόκληρη γενιά παιδιών. Και τούτο το μαγκούφικο, το θαλασσινό μας παλατάκι, βουτηγμένο σε ανέμελες παιδικές αναμνήσεις, με καλωσορίζει κάθε φορά που πιάνει καλοκαίρι.

46 χειμώνες δεν είναι λίγο πράγμα. Θερίζουν οι χειμωνιάτικοι αέρηδες, σαπίζουν τα ξύλα, σκευρώνει η αρμύρα τα πάντα γύρω της. Τα ξύλα της βεράντας λύγισαν με τα χρόνια απο την υγρασία, χρώματα επι χρωμάτων έχουν ξοδευτεί για να τα προστατεύσουν. Του χρόνου, και πάλι επισκευές. Η μητέρα απλώνει ακομα τα ρούχα στα σκοινιά, και τα ρούχα στεγνώνουν σε λίγα λεπτά. Η θάλασσα δεν ανεβαίνει πια κάτω απο το σπίτι, και το σάλτσινο έχει πλέον επιχωματωθεί. Τα τελευταία χρόνια, μπορέσαμε να φυτέψουμε και λίγες δάφνες. Παλιά δεν έπιανε τίποτα στο έδαφος.

Τα απογευματινά, το πιο γλυκό ηλιοβασίλεμα. Αλλο και τούτο σημάδι της νιότης, κάθε φορά που βλέπω ηλιοβασίλεμα, το συγκρίνω με τούτο. Υπάρχουν ηλιοβασιλέματα που είναι διάσημα, αλλά τούτο είναι το καλύτερο που έχω δεί. Εχει τη στεγνή μυρωδιά του απογευματινού, τη γλυκάδα πάνω στο δέρμα, την ανάμνηση. Αξίζει να ερωτευτείς σε ένα τέτοιο ηλιοβασίλεμα. Παίρνει η αγάπη χρώμα και δροσιά.

Και τι να μολογήσω για τα παιδιά της νιότης, φίλους και γκαρντάσια αδελφικά, που δίνουν την ψυχή τους για να ομορφήνουν τη δική μου. Εχω αξιωθεί ενα τάμα ιερό, την αληθινή φιλία ανθρώπων που αγαπώ απο παιδί. Μεσήλικες πιά, με έγνοιες και παιδιά, είναι αυτό που ονομάζω, το ελληνικό μου "βαρόμετρο". Σε κάθε μου τηλέφωνο ξεσηκώνονται, σε κάθε μου νεύμα κινητοποιούνται. Και εγώ τους το ανταποδίδω σε είδος, με τραγούδια ζόρικα και λαϊκά, ρεμπέτικα μινοράκια και Χατζηδάκιους ασπασμούς. Φέτος τους υποσχέθηκα να ποστάρω 1000 φωτογραφίες κάπου στο ίντερνετ για να τις δούν. Αυτούς, τον τόπο μας, τα παιδιά. Για τις κρύες μέρες του χειμώνα...

Με τους ψαράδες μεγάλωσα. Ξέρω απο δίχτυα και παραγάδια, απο δολώματα και συρτές. Απο παιδί πήγαινα μαζί τους στα θαλάσσια ψαρέματα. Η αλιεία έχει μειωθεί αισθητά στην περιοχή, αλλά υπάρχουν ακόμα οικογένειες που ζούν απο τη θάλασσα. Είναι εκείνοι που με παίρναν στα βραδυνά τους πυροφάνια, τα γρι-γρί, με τις βαριές κουβέρτες και τα τσίπουρα. Ακου τσίπουρο, μικρό παιδί..

Και απο το παιδικό μου παράθυρο, περνάει όλος ο ναυτικός κόσμος. Εχω δεί στη ζωή μου εκατομμύρια σκάφη, κόττερα, ψαρόβαρκες και θαλαμηγούς. Μόνον γι αυτά που φωτογράφησα φέτος, θα έφτιαχνα άνετα ενα μεγάλο λεύκωμα. Ξένες σημαίες, άγνωστοι ταξιδιώτες της ελληνικής θάλασσας, καθοδόν προς τα Ιόνια νησιά μας. Θάναι τα σκάφη της Αθηνάς. Εχω γνωρίσει πολλούς απο δαύτους. Και δεν ντρέπομαι να πώ, έχω ερωτευτεί και σ' αυτά, αγάπες καλοκαιρινές. Μια ιταλίδα τεκνατζού, τί μούρθε και το μολογάω, με παρέσυρε κάποτε στα σκοτεινά της άδυτα. Μέγα Μπερλουσκόνιο βαθος...

Τούτο πέρασε φέτος. Πήρε το τρίτο βραβείο. Ωραίος ο τυπάς, πήρε το σκαφάκι του και πάει την βενζινωτή του. Πάφ και ευρωκατοστάρικο. Τα αλλα δύο ήταν ακόμα μεγαλύτερα. Το χρυσό βραβείο, τα παιδιά το δώσαν σε ένα υπερδιπλάσιο απ' αυτό, με ολόκληρο πλήρωμα στημένο όρθιο, στα άσπρα. Στην πλώρη καθόταν μια πουροκυρία που μας κοιτούσε με κυάλια. Θάταν η Γιάννα. Μάλλον θάθελε να δεί αν υπάρχουμε ακόμα...

Η γενιά των παιδιών. Τα αφήνω στην ανεμελιά τους, να μάθουν και να πάθουν, να ζήσουν, να παίξουν, να ερωτευτούν. Ζουν στην εποχή της αθωότητας, ο,τι πολυτιμότερο κουβαλάμε μέσα μας υποσυνείδητα. Για μένα και τα παιδιά μου, η κοινωνικότητα της Ελλάδας έχει και ένα πρόσθετο στοιχείο. Την ελληνική συνείδηση, και τη γλώσσα. Ετσι οι νεαροί της ομογένειας, ερχόμενοι στην Ελλάδα κάθε χρόνο, θα μάθουν τοσο καλά ελληνικά, όσο ο ΓΑΠ:) Μπορεί έτσι, μια μέρα, να τσιμπήσουμε και καμμιά πρωθυπουργία. Mελλοντικά μιλάμε, μέτα την Ντόρα...

Στον κουρνιαχτό αυτών που χάνονται και όσων ακολουθούν, παρασύρομαι στιγμιαία απο την εικόνα της όμορφης νεράιδας. Σαν να την γέννησε ο ήλιος και η θάλασσα μιας ερωτικής πατρίδας, καλοκαιρινό οπτικό μου υπερθέαμα, σημάδι νιότης, ηδονής και αγάπης. Την είδα απο το μπαράκι της παραλίας, σεμνά να κατεβαίνει. Ναι, θα της κούρσευα ενα φιλί, ίσως και κάτι παραπάνω...

Το πόστ σας αφήνει με το χρυσαφί της θάλασσας. Είναι η εικόνα που πήρα μαζί μου νοητά φεύγοντας. Το μόνο που δεν έπιασε η φωτογραφία ειναι το δροσερό μαϊστράκι που με χάιδευε ηδονικά. Κάπου εκεί, στο βάθος του νερού και του ήλιου, αισθάνομαι πως ζεί ο Θεός του συναισθηματισμού μου. Είδωλο και αντικατοπτρισμός κάθε ανθρώπινης αμαρτίας και ορμής ο ίδιος, υποκλίνομαι κάθε φορά, στη γενέθλια ανάμνηση της παιδικής διάστασης που με συντηρεί ακόμα ζωντανό...


-------------------------------------
Pictures by Locus Publicus
Home

-------------------------------------

Thursday, September 17, 2009

Ζητείται Δεξιά

Οπως διαμορφώνονται τα πράγματα, το καλύτερο για την Νέα Δημοκρατία είναι να διαλυθεί ολοσχερώς. Μετά τις εκλογές, όταν η σκόνη των βαρόνων, κουμπάρων και λοιπών διαπλεκομένων σκορπιστεί στον αέρα της βατοπεδιάδας, το μόνο ελπιδοφόρο σενάριο είναι πως το εκπασοκισμένο τερατάκι θα εκπνεύσει επιτέλους ένδοξα, εν μέσω συντροφικών μαχαιρωμάτων και ανθρωποφαγιών. Το εύχομαι βαθύτατα.

Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας ήταν δημιούργημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του θείου), και φτιάχτηκε σαν ένας μεταπολιτευτικός σχηματισμός που θα υπηρετούσε συγκεκριμένους στόχους. Η πατρίδα έβγαινε τότε απο την δικτατορία, ο πόλεμος με την Τουρκία έσκιαζε πάνω της βαριά, οι συμμαχίες της με τον υπόλοιπο κόσμο ήταν μηδαμινές, η οικονομία της στο λάκο, υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι, παρακράτος, βασιλιάς χωρίς λαϊκό έρισμα, και μια βαθιά απουσία δημοκρατικής και κοινοβουλευτικής παράδοσης. Ολα αυτά εκλήθει να επιλύσει τότε κ. Καραμανλής.

Και ο μεγάλος άνθρωπος, επιστρέφοντας απο τον τόπο της εξορίας του, σοφός και μελετημένος πιά, κρατώντας μια μοναχική απόσταση απο όλους, ξερίζωσε με βία μερικά απο τα κακά που ταλάνιζαν για χρόνια αυτό τον τόπο. Το Πολιτειακό, το προσφυγικό. Ελεύθερες εκλογές. Κατάργησε την μέχρι τότε νοοτροπία της παραδοσιακής ελληνικής Δεξιάς, που στην ουσία ήταν μια σειρά απο θλιβερές δικτατορίες βασισμένες σε διχαστικές πολιτικές, ρουφιανιά, και πολιτική καταπίεση. Επι Καραμανλή του γέρου, η Ελλάδα γύρισε σελίδα, μπήκε στην δημοκρατική Ευρώπη, και απέκτησε μια μακροχρόνια οικονομική, συμμαχική, και κοινωνική κατεύθυνση. Ενα όραμα που δεν είχε ποτέ. Γι' αυτό φτιάχτηκε η Νέα Δημοκρατία το '74. Πέτυχε ο κ. Καραμανλής όσα ξεκίνησε να φτιάξει, και έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο. Για πάντα.

Ακολούθησε η λαϊκιστική πασοκική λαίλαπα. Το τερατώδες κομματικό ρουφιανάδικο, η αφιονισμένη συμμορία καταλήστευσης του εθνικού μας πλούτου, έδρασε με ιδεολογία και πάθος, αντιγράφοντας έξυπνα συστήματα πυραμιδωτού μάρκετινγκ, και εκμεταλλευόμενο την πελατειακή ψυχοσύνθεση του Ελληνα. Εκλεβαν και μοίραζαν. Το "σοσιαλιστικό θαύμα" κράτησε όσο μια γενιά, και μέσα στον αμοραλισμό του, σαν πρεζάκιας που σκοτώνει για τη δόση του, ισοπέδωσε Παιδεία, Οικονομία, και Κοινωνία. Οχι μόνον δεν γίναμε Σουηδία (τώρα είναι Δανία), αλλά μείναμε ουραγοί και στην Ευρώπη, το μεγαλύτερο κλάμπ που μας άνοιξε ποτέ την πόρτα. Μόνον με την υπόθεση Siemens, καμμιά δωδεκαριά υπουργοί του έπρεπε να είναι στη φυλακή. Χώρια οι παρατρεχάμενοι. Το 2004, ενας ολόκληρος λαός, με απόγνωση, έτρεξε στις κάλπες για να γλυτώσει το πλιάστικο.

Το 2004, υπεστήριξα και εγώ τον απόγονο του θείου για να κάνει "Επανίδρυση". Δεν τον έλεγαν τότε Κουρασμένο, αλλά ο νεαρός Καραμανλής αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων. Ισως να έπαιζε πολύ playstation, ίσως και να τον είχαν στο χέρι τους οι νταβατζήδες. Κατα τη γνώμη μου, ήταν απλά ανάξιος του ρόλου του. Παιδί του οννετζίδικου χαβαλέ, μέρος του συστήματος διαπλοκής που κληρονόμησε και εσκεμμένα διατήρησε για τους κολλητούς του. Δεν είχε ικανότητες και ιστορική γνώση. Καμμία ικανότητα λήψης αποφάσεων, ουδεμία στρατηγική σκέψη, συνολική διανόηση. Η αυλή τον βούλιαξε. Τον Δεκέμβριο του 2008, όταν άφησε την Αθήνα να καεί και πήγε διακοπές, έκοψα και εγώ τα προσωπικά τσανάκια μαζί του. Σήμερα, όσο μπορώ, θα υποστηρίξω την διάλυση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, ελπίζοντας πως η χώρα μας θα αποκτήσει για πρώτη φορά ένα αληθινό δεξιό κόμμα, όχι τα φαντάσματα του παρελθόντος, τις οννεδίτικες λαμόγιες ή τα Καρατζαφερικά υποκατάστατα.

Υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα που δεν ειναι χαρούμενοι με τον εκπασοκισμό της δεξιάς, τον λαϊκισμό της, τους γαλάζιους διορισμούς, τη δημόσια σπατάλη. Υπάρχουν ψηφοφόροι που θέλουν να καταργηθεί το Ασυλο, να συλληφθούν οι τρομοκράτες των πανεπιστημίων, οι κλέφτες του δημοσίου, οι κουμπάροι και οι κολλητοί. Που ζητούν υποστήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, του Εμπορίου, δημιουργία ελίτ πανεπιστημίων, κάποιο ανταγωνιστικό οικονομικό μοντέλο, ανεξάρτητη δικαιοσύνη, κατάργηση του άκρατου Κρατισμού, των εκβιαστικών επιδοτήσεων της αγροτιάς, του κοινωνικού τουρισμού, του ψευτοσοσιαλισμού, ξερίζωμα της εξουσίας των συνδικαλιστών και δημοσίων υπαλλήλων, ξεπάστρεμα της Εκκλησίας απο το δημόσιο, νόμους, ηθική, δεοντολογία, αξιολογήσεις, και σεβασμό στον μόχθο που δημιουργεί την περιουσία. Και που δεν έχουν που να στραφούν, γιατί Δεξιά δεν υπάρχει πλέον στην Ελλάδα.

Μετά τις εκλογές, αληθινή ώρα αυτοκριτικής. Ενα συνέδριο θα βοηθήσει. Να απαλλαγούμαι απο τους βαρώνους, απο τον θείο Αχιλλέα που δεν "ολοκλήρωσε" το έργο του, απο τους βατοπεδινούς, τους δικηγόρους τους, τους διανοητές τους, τους Ζημενάκηδες, τους λοχαγούς, και τα κομματικά λιβανιστήρια. Να γεμίσει ο τόπος ορφανά. Να δημιουργηθεί οργανωμένο σύστημας διαδοχής, διαφάνεια στις κομματικές επιδοτήσεις, να βγούν στο ίντερνετ όλες οι πληροφορίες των υπουργείων. Και να αλλάξει το κόμμα όνομα, σημειολογία, ιδεολογία, καταστατικό, όραμα και στελέχωση. Και να γίνει επιτέλους ενα Δεξιό κόμμα στην Ελλάδα, πάνω σε αρχές ατομικής αξίας, ανοιχτής αγοράς και γνώσης. Να κάνει τα εντελώς αυτονόητα που γίνονται σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Και να δημιουργήσει ένα κίνημα ηθικής για τα επόμενα 30 χρόνια, οσο χρειάζεται για να δημιουργηθεί μια συλλογική συνείδηση τιμιότητας. Εκ της τέφρας, να αναζητηθούν νέα πρόσωπα, ίδεολογίες και οράματα.

Σε εποχές πολέμου, τους προδότες τους εκτελούν στα μετόπισθεν με συνοπτικές διαδικασίες.

-----------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Greek Parliament, summer 2009

-----------------------------------------

Sunday, September 13, 2009

Ο Αθεόφοβος συνεχίζει

Φίλοι bloggers,

Διακόπτω προσωρινά τη ροή των υπεραντλαντικών σοφισμάτων για ένα σημαντικό μήνυμα. Εδώ και λίγες μέρες, το μπλόγκ του εξαιρετικού μπλόγγερ Αθεόφοβου βρίσκεται σε πνευματικό περιορισμό, πιθανότατα λόγω της αυτοματοποιημένης ηθικής της Google, κάτι που με προβληματίζει βαθύτατα. Στο παρελθόν, πολλά μπλόγκς έχουν τεθεί υπο παρόμοιο περιορισμό λόγω "ηθικών επισημάνσεων" που ενεργοποιούνται απο χρήστες.

Ο αυτοματοποιημένος μηχανισμός ενεργοποιείται απο καταγγελίες που γίνονται απο το κουμπί "Flag blog", και παράγει στη συνέχεια προειδοποιήσεις περιοχομένου, ή όπως φαίνεται και πλήρη αποκλεισμό του μπλόγκ. Σε ημιποιητική γλώσσα, εξηγεί ο Γούγκλης -"The Flag button is a means by which readers of Blog*Spot can help inform us about potentially questionable content, so we can prevent others from encountering such material by setting particular blogs as 'unlisted.' This means the blog won't be promoted on Blogger.com but will still be available on the Web — we prefer to keep in mind that one person's vulgarity is another's poetry...".

Μια μικρή έρευνα που έκανα σχετικά με το τί ακριβώς είναι προγραμματισμένο να κάνει το σύστημα, δεν με οδήγησε σε τίποτα το διαφωτιστικό. Θα περίμενε κανείς πως οι επισημάνσεις θα οδηγούσαν πρώτα σε κάποια προειδοποιητική σήμανση περιεχομένου (που υπάρχει σε πολλά μπλόγκς), και στη συνέχεια σε καθεστώς αποκλεισμού (για ακραίες περιπτώσεις, ας πούμε μίσους). Και ενώ όλα αυτά είναι καλά και θεωρητικά, στίς πόσες επισημάνσεις "αντιδρά" το σύστημα; Και πώς;

Πάλι ημιποιητικά, εξηγεί ο Γκούκλης -

"When someone visiting a blog clicks the Flag button in the Blogger Navbar, it means that person believes the content of the blog may be potentially offensive or illegal. We track the number of times a blog has been flagged as objectionable and use this information to determine what action is needed. This feature allows the blogging community as a whole to identify content deemed objectionable. Have you read The Wisdom of Crowds? It's sort of like that..."

Θολή και σκιώδης η εξήγηση - Δεν γνωρίζουμε στις πόσες επισημάνσεις μπλοκάρεται ενα μπλόγκ, τί κριτήρια ακολουθούνται, και επειδή υπάρχουν εκατομμύρια μπλόγκς σε εκατοντάδες γλώσσες και τοπικά ιδιώματα, δεν είναι λογικό να πιστέψουμε πως κάποιος υπάλληλος της Google κάθεται κάτω, διαβάζει στα ελληνικά τα πόστ του Αθεόφοβου και αποφασίζει αν είναι "ηθικά". Το σύστημα είναι αυτοματοποιημένο. Δεν είναι επίσης λογικό να δεχθούμε πως ένα μπλόγκ μπορεί να αποκλεισθεί αν ο ίδιος ο ιδιοκτήτητης του το φλαγγάρει κατα λάθος, ή αν ενα μπλόγκ στο οποίο έχουν μπεί χιλιάδες επι χιλιάδων, το κατήγγειλαν άς πούμε 10 άτομα.

Το οποίον σημαίνει πως (1) στο μπλογκ είτε διαμαρτυρήθηκαν πολλοί (που δεν φαίνεται να ειναι η περίπτωση), ή (2) ότι το χτύπησε κάποιος ιός με συνεχείς καταγγελίες (αδύνατον να το ξέρουμε), ή (3) οτι η αίτηση ξεκινάει απο Ελληνική υπηρεσία (αστειευόμαστε;) ή (4) οτι ο φίλος μπλόγγερ έπεσε έπεσε θύμα κάποιας προγραμματικής λογικής, γνωστής ως computer glitch, που του απέκλεισε το μπλόγκ.

Τείνω να πιστεύω το τελευταίο. Το αυτοποιημένο σύστημα επισημάνσεων της Google ειναι ανοιχτό σε ιούς, η εταιρεία εσκεμμένα αφήνει το κοινό της απληροφόρητο σε θέματα ανάλογων διαδικασιών (http://www.blogger.com/terms.g), και απ΄ό,τι ερεύνησα σε κάποιες ανάλογες περιπτώσεις, δεν διαθέτει καλό σύστημα εξυπηρέτησης χρηστών που κάνουν "ένσταση" ("Unlock my Blog Request"). To σύστημα, αν ήταν καλό, θα έπρεπε να παράγει ένα email προειδοποιώντας τον ιδιοκτήτη του για επικείμενο αποκλεισμό, να τον ειδοποιούσε κατόπιν για τους λόγους του αποκλεισμού του, και μετά την "ένσταση" να ακολουθούσε την υπόθεση με αυτοποιημένα updates βάσει κάποιου status.

Εχω χτίσει πολλά τηλεφωνικά συστήματα CRM που ανάλογα με την "αίτηση", το σύστημα διεκπεραιώνει αιτήσεις πελατών (και αντιδρά). Κάτι τέτοιο δεν βλέπω με την Google. Παίρνει την ελευθερία του λόγου απο κάποιον, και κατόπιν τον αφήνει για μήνες στο σκοτάδι. Σαν μια πρώτη παρατήρηση, θα έλεγα πως πέραν της λογικής του φλαγγαρίσματος, η εταιρεία μάλλον στερείται περαιτέρω συστήματος. Θα αναμένω βέβαια την τελική έκβαση της υπόθεσης για περισσοτερα. Αυτά ως εισαγωγικά απο κάποιον που ασχολείται χρόνια με συστήματα πληροφορικής.

Στο μεταξύ, είμαι χαρούμενος να ανακοινώσω πως ο ατρόμητος Αθεόφοβος is back in business στην διεύθυνση http://atheofobos2.blogspot.com/. Οσοι τον γνωρίζετε, μαζί με τα εκατομμύρια των θαυμαστριών του, θα χαρούν αφάνταστα. Είναι ένας αφάνταστα πνευματώδης τυπάκος, με πηγαίο χιούμορ, αυτοσαρκασμό, τρελλός για έρευνα, απίθανα ποστάκια ποικίλης ύλης, και φυσικά Αθεόφοβος. Οσοι δεν τον γνωρίζετε, τον προτείνω απόλυτα.

Καλώ τους φίλους μπλόγγερς να υποστηρίξουν την ελευθερία της ελεύθερης έκφρασης, και να βρούν κάθε τρόπο να βοηθήσουν τους διάφορους αποκλεισμούς. Ειδικά ανθρώπων που κοσμούν την μπλογγόσφαιρα με το ήθος τους. Ανοιχτά τα σχόλια για τη γνώμη σας, τις προτάσεις σας, τεχνική και νομική γνώμη και βοήθεια, καθώς και τις δικές σας εμπειρίες. Η προσωπική ηλεκτρονική διεύθυνση του φίλου μπλόγγερ βρίσκεται στο νέο του site.

Ευχαριστώ

Locus Publicus

Αθεόφοβε, welcome back!!

Friday, September 11, 2009

Ενα εύπεμπτο ποστάκι

Μέρος της αυτοδυναμίας ενός ανθρώπου, είναι και η ικανότητά του να μαγειρεύει. Αλίμονο σε κείνους που δεν ένοιωσαν την ανάγκη της κουζινικής δημιουργίας, δεν έξυσαν ψάρια, δεν πάλεψαν με τα κρεμμύδια και τα καρικεύματα. Απολαμβάνοντας τα άγρια μαγειρικά μου ένστικτα, ανοίγω πλέον φύλλο εξαιρετικής ποιότητας, κάνω σάλτσες και πίτες σεβαστού επιπέδου, υποβάλλομαι δε σε εξαιρετικούς πειραματισμούς. Φέτος κατέπληξα μερικές κυρίες της γειτονιάς με μια σειρά επαναστατικών συνταγών μελιτζάνας, λεμονάτες σούπες και λαδορυγανάτες παρουσιάσεις. Για λάφυρο, κατέγραψα 20 απο τις συνταγές τους. Και σαν χόμπυ, έφτιαξα και ένα μεσογειακό μενού για το σπίτι.

Επι τη επιστροφή, καταπιάστηκα και με κουζινικές ανακαινίσεις. Το project ήταν τελικά ακόμα μεγαλύτερο απ ο,τι φανταζόμουν. Χρειάστηκαν ετσι μια σειρά απο νέα μαγειρικά σκεύη, τηγανάκια και κατσαρολίτσες όλων των ειδών, ειδικά βαζάκια για τα μυρωδικά, τα καρικεύματα. Απο το τελωνείο πέρασα και πάλι (παράνομα) ρύγανη για ενα ολόκληρο στρατό. Ακολούθησαν πλάστες, ειδικά μαχαιροπήρουνα και συλλογές μαχαιριών και πιάτων σερβιρίσματος. Ψωνίζω σε τρία μέρη. Ενα μεγάλο σουπερμάρκετ, έναν Τούρκο που έχει ό,τι δεν φέρνουν οι άλλοι (ξέρει ο μπαγάσας τα πάντα), και εναν Αλβανό φούρναρη που φτιάχνει απίθανα γλυκά και ψωμί. Απορίες και ερωτήσεις υποβάλλονται εβδομαδιαίως στην κόκκινη γραμμή με τη γενέτειρα.

Λέω να συνεχίσω δημιουργικά. Για την φετινή περίοδο, σκέφτομαι να οργανώσω και μια κάβα κρασιών για να μην παίζω σκέτα. Η κρίση, φίλοι μου, θέλει καλοπέραση...

------------------------------------
Pictures and food by Locus Publicus
Καλοκαίρι 2009

------------------------------------


Καθώς τέλειωνα το πόστ, είδα και κάτι σχετικό απο τον Χασοδίκη. Αξιος.


Πάμε κι ενα ελαφρολαϊκό πιασάρικο που αρέσει στη μητέρα...

Wednesday, September 9, 2009

Αράπικο φυστίκι

Τα τελευταία χρόνια οι κηδείες πλήθυναν. Πρώτα ήρθε ο Σοβιετικός θάνατος που δεν τον έκλαψε κανένας. Κατόπιν, η εντυπωσιακή κατάρρευση της προτεσταντικής νεοφιλελεύθερης ηλιθιότητας. Εν αναμονεί για τον Ελληνισμό, ο θάνατος του Κρατισμού και των εκλεκτών του.

Για τον πρώτο θάνατο ένοιωσα χαρά. Κάποτε στη Γιουγκοσλαβία, καθοδόν προς το Βελιγράδι, είχα σταματήσει με εναν φίλο, σε ενα εστιατόριο για φαγητό. Ο σερβιτόρος ανακοίνωσε πως το μόνο φαγητό ήταν σούπα. Πήραμε λοιπόν δύο σούπες. Οταν του ζήτησα λίγο ψωμί, μας είπε πως δεν είχε. Ενας δεύτερος σερβιτόρος εμφανίστηκε τότε, και με ύφος διαπλοκής, μας είπε πως αν πληρώναμε κάτι, θα μας έφερνε αυτός ψωμί. Στη συνέχεια, εμφανίστηκε και ο μάγειρας και οι τρείς τους άρχισαν εναν απίθανο τσακωμό για το σερβίρισμα. Ο ένας μίζωνε τον άλλον. Γύρω απο τη σοσιαλιστική σούπα, είχαν στηθεί τρία παραμάγαζα. O τελικός λογαριασμός ήταν ενδεικτικός, ανάλογος με τα μιζώματα, και σε τρία συναλλάγματα (όλα εκτός απο δινάρια). 10 δολλάρια (για τον μάγειρα), 10 μάρκα (για τον σερβιτόρο), και 2000 δραχμές για τον ψωμά. Διαισθάνθηκα τότε την κατάρρευση του Υπαρκτού.

Ο δεύτερος θάνατος ήταν πιο οικείος και επίπονος. Είχα κάποτε διαισθανθεί πως το σπίτι που είχα αγοράσει 200 χιλιάδες και έφτασε να αξίζει 450, μάλλον δεν θα έφτανε το εκατομμύριο. Και είχα ψιλιαστεί απο καιρό πως όταν αφήνεις τις ιδιωτικές εταιρείες να ασκούν κοινωνική πολιτική, κάποτε θα φάς τα μούτρα σου. Πούλησα όσες μετοχές είχα αποκτήσει κάποτε στην τιμή των 8 δολλαρίων για 40, αγόρασα μια καινούργια καφετιέρια cappucino και τρείς ακριβές κιθάρες, και άραξα στο σπίτι μου περιμένοντας τα νέα. Είχα διστάσει τότε να τα πουλήσω όλα και να φύγω για τη Δυτική Ευρώπη με περίπου μισό εκατομμύριο κέρδος. Τον Οκτώβριο του 2008, απέμεινα περίπου με την καφετιέρα και τις κιθάρες. Υγεία νάχουμε, κατέληξα. Στη ζωή υπάρχουν και χασούρες.

Υπάρχει κάτι το σουρρεαλιστικό στο γεγονός πως ένας ολόκληρος κόσμος σχεδιάστηκε πάνω σε λογικές άκρων. Οι διάφοροι ιδεολογικοί Θεοί των ανθρώπων, ο Θεός του Κρατισμού και ο άλλος της Αγοράς, ήταν δημιουργήματα και στρατηγικοί σχεδιασμοί που προωθήθηκαν απο μικρές ανθρώπινες ελίτ στην πλάτη των μαζών. Η ηθικολογία του Προτεσταντισμού με τα επιμέρους συστατικά του μεταφυτεύτηκε στον Αμερικανικό Καπιταλισμό δημιουργώντας μια απέραντη αγάπη στην Αγορά, και καταλήγοντας σε απίθανες σπεκουλαδόρικες φούσκες. Και στον αντίποδά του, ο Σοβιετισμός, με το δικό του τερατούργημα, την άρνηση όλων των ιδιωτικών συστατικών της ανθρώπινης φύσης, απο την φιλοσοφική απαγόρευση μεταφυσικών ανησυχιών, μέχρι την οποιαδήποτε "διαφορετικότητα".

Το ελληνικό δράμα του Λαϊκισμού, της Κλεψιάς και της Ουτοπίας δεν έχει ακόμα κορυφωθεί, αλλά ο θάνατος ειναι προβλέψιμος και αναμφισβήτητος. Το ελληνικό μοντέλο πήρε χαρακτηριστικά και απο τα δύο άκρα. Την ασύστολη δίψα για άκρατη καπιταλιστική κατανάλωση και ευημέρια σε ατομικό επίπεδο (χωρίς παραγωγική βάση), και το συλλογικό μίσος προς την παραγωγική δομή αυτής της βάσης που θα μπορούσε θεωρητικά να παράγει την ευημέρια. Το απόλυτο αδιέξοδο. Το κουρασμένο κρατικό μας γαϊδουράκι αγκομαχάει τώρα στην ανηφόρα, συντηρείται με ευρωπαϊκές ενέσεις, και έχει πάνω του τόσους πολλούς, που τα πόδια του τρικλύζουν. Και το πάτωμα αποτελείται απο ετοιμόρροπα σανίδια.

Παρακολουθώ τώρα τα "βαρόμετρα". Δεν με πρόδωσαν ποτέ. Ο γίγαντας Αναψυκτηριάκιας, (που θα έλυνε το Ασφαλιστικό μας), θα εκπροσωπήσει ένδοξα για μια άλλη φορά τη γενέτειρα. Ουδέν ψέγμα ηθικόν. Η μάχη για τα ψηφοδέλτια ειναι σκληρή, με πληροφορούν τα παιδιά του καφενείου. Οι υποψηφιότητες παίζονται στην ανοιχτή αγορά, κάτι σαν φούσκα Καλιφόρνιας. Κάποιος, λένε, δίνει 100 χιλιάδες σπαρταριστά για να βάλει το βλαστάρι του στο ψηφοδέλτιο. Μια γειτόνισσα έδωσε 20 χιλιάδες για διορισμό του παιδιού της σε τράπεζα. Και ο υδραυλικός που ήδη πλήρωσα πρίν φύγω, πέρασε απο τη μάνα μου και ξαναπληρώθηκε...

------------------------------------
Πάρτε κι ένα απο τον Διονύση...

Sunday, September 6, 2009

Ηθικές Ανατροπές

Πίσω απο τον ατομικό μηδενισμό που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα, υπάρχει ένα ιδεολογικό υποβαθρο που χτίστηκε με τα χρόνια. Πίσω άπο όλες τις πολιτικές αποτυχίες, την απουσία συναίνεσης σε οτιδήποτε, τη συνεχή και κουραστική κοκκορομαχία Αριστεράς και Δεξιάς, πίσω απο όλες τις λαϊκές υποσχέσεις, τις αντιδράσεις, την απραξία, την αλητεία και την αναβλητικότητα, κρύβεται η αδυναμία της εξουσίας να δημιουργήσει μια συλλογική συνείδηση στους Ελληνες που να στηρίζεται στη επιχειρηματικότητα, τη σκληρή και τίμια δουλειά, τον σεβασμό, τη γνώση και την ηθική. Μια συλλογική συνείδηση κοινωνικότητας και ευθύνης.

Η επιβίωση της Ελλάδας δεν εξαρτάται μόνον απο τα καλά διαρθρωτικά προγράμματα. Ούτε ο δύσκολος δρόμος των φόρων, της τιμωρίας και του Κρατισμού θα μας οδηγήσει πουθενά. Χρειαζόμαστε μια ιδεολογία Ηθικής με λαϊκή βάση, με αληθινή λαϊκή υποστήριξη. Μας πήρε 30 χρόνια να φτάσουμε στο σημείο διαφθοράς και μηδενισμού που μας χαρακτηρίζει σήμερα. Και θα χρειαστούν άλλα 30 χρόνια, μια γενιά δηλαδή, για να δημιουργήσουμε ξανά μια νέα συλλογική κοινωνικότητα. Εμείς, η πλειοψηφία των οποίων αρεσκόμαστε σε σοσιαλιστικά μοντέλα, πρέπει να κατανοήσουμε πως χωρίς αληθινή λαϊκή ηθική, καλό κοινωνικό σύστημα δεν υπάρχει.

Δεν έχω ακούσει ακόμα τους πολιτικούς μας να λένε πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ηθικό. Μιλούν συνεχώς για δικαιώματα, για κεκτημένα. Ποτέ για υποχρεώσεις. Σαν να μην σάπισε η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια με ορατή αφετηρία τον λαϊκισμό του Αντρέα Παπανδρέου που ανακάλυψε την οντότητα "αγνός λαός" που δεν έχει ανάγκη απο θεσμούς. Σαν να μην είχε αυτή ή χώρα ορατή αφετηρία ανηθικότητας τα Κοσκωτικά. Σαν να μην σάπισε σταδιακά απο τότε. Ποτέ δεν ακούστηκε σε συζήτηση, σε μπαλκόνι, πως η κοινωνία μας χρειάζεται μια καινούργια ηθική. Και πως κάτι τέτοιο θα πάρει χρόνια.

Στην Αμερική, η συλλογική ηθική είναι εγγυημένη απο τον Προτεσταντισμό της αγγλοσαξωνικής κουλτούρας. Η λαϊκή βάση στην πλειοψηφία της είναι αγγλοσαξωνοποιημένη, με όλα τα στοιχεία εκείνα του Προτεσταντισμού που τονίζουν την ατομική θρησκευτικότητα, την καλή συμπεριφορά, τον ηθικό βίο. Με την αγιοποίηση της έννοιας της Εργασίας, της Περιουσίας, του Καθήκοντος. Και με άλλα. Και έχει δημιουργηθεί μια αληθινή λαϊκή αντίληψη, ισχυρή, πως η τιμιότητα ειναι το ζητούμενο. Κίνημα ισχυρό που το βιώνω κάθε μέρα, παρά τις παρεκλίσεις του. Μια αληθινή ιδεολογική δύναμη που έχει πείσει τον λαό πως πρέπει να κάνει το σωστό και τίμιο.

Και στις Σκανδιναβικές χώρες που έχω εντρυφύσει για μερικά χρόνια, έμεινα κατάπληκτος απο την ατομική αίσθηση της τιμιότητας των Δανών, και την αντίληψή τους για μια τίμια και διαφανή κοινωνία συμμετοχής και ευθύνης. Οχι μόνον να παίρνεις, αλλά και να δίνεις. Πόσο καιρό πήρε, αναρωτήθηκα, να χτιστεί αυτή η συλλογική ηθική; Eίναι οι Δανοί εξυπνότεροι απο μάς; Και με ποιά εργαλεία χτίστηκε;

Πριν πολλά χρόνια, βρέθηκα στην κομμουνιστικη τότε Ουγγαρία. Η χώρα των Μαγυάρων δεν ήταν δημοκρατία, αλλά ξεχώριζε απο τους Σοβιετικούς δυνάστες της. Είχε μορφωμένο πληθυσμό και μιά ευπρέπεια που ήταν ορατή. Εφυγα καταδικάζοντας το σύστημά της, αλλα κράτησα απο τότε μια ιδεα που μου άρεσε πολύ. Την ιδέα της κοινωνικής υπηρεσίας που στην Ουγγαρία ήταν τότε υποχρεωτική, κάτι σαν στρατιωτική υπηρεσία. Θυμάμαι έντονα τη γυναίκα κάποιου ζευγαριού που με φιλοξένησε εκεί, να ξυπνάει πρωί για να πάει σε κάποιο νοσοκομείο για δουλειά. Η υπηρεσία της θα κρατούσε περίπου 2 χρόνια. Πρόσφερε κάτι στην κοινωνία της. Και σε κάποια συζήτηση μαζί της, ενώ καταρράκωσε το σύστημα για τα πολλά άλλα δεινά του, μου μίλησε για την υπηρεσία της με τα καλύτερα λόγια. "Είναι ό,τι μας κρατάει", μου είχε πεί. Την ίδια ώρα, καποια άλλη γυναίκα, της κρατούσε το παιδί της σε κάποιον παιδικό σταθμό.

Το πρόβλημα της "ηθικής" του έλληνα, απασχόλησε πολλούς και στον τόπο μας, και ανα καιρούς, η εξουσία επιχείρησε με σκληρούς και δικτατορικούς τρόπους να "ηθικοποιήσει" τον έλληνα. Είναι γνωστές οι ηθικολογίες του δικτάτορα Πάγκαλου (που μέτραγε τις φούστες), ο Μεταξάς, που πίστευε πως μέσα απο τον μιλιταρισμό και τις νεολαίες του θα δημιουργούσε ηθική ιδεολογία με λαϊκή βάση. Γνωστό είναι επίσης και το "Πατρίδα - Θρησκεία - Οικογένεια", ιδεολογικό κατασκεύασμα του κ. Γεωργαλά (επίσης απο την Ουγγαρία), που ενστερνίστηκαν ιδεολογικά οι συνταγματάρχες πιστεύοντας πως αποτελεί απο μόνο του ηθική.

Για την ιστορία αναφέρω, πως το μεγαλύτερο και αποτελεσματικότερο κίνημα ηθικής που επιχειρήθηκε ιδεολογικά στην Ελλάδα και περάστηκε στους Ελληνες, ήταν το κίνημα της θρησκευτικής οργάνωσης "Ζωή", ιδεολογικό κατασκεύασμα μερικών ελλήνων θεολόγων που έπεισαν τον τότε βασιλιά Παύλο πως για να δαμαστεί ο ατίθασος και πονηρός ανατολίτης, έπρεπε να "προτεσταντοποιηθεί" το μόνο στοιχείο που τον φόβιζε - η ελληνική Ορθοδοξία. Και μέσα απο αυτή την Προτεσταντοποίηση, να αναπτύξει μηνύματα ηθικής συμπεριφοράς ανάλογα με εκείνα της Δύσης. Οσοι πήγαν σχολείο στην Ελλάδα την εποχή εκείνη, θα το θυμούνται. Το κίνημα της "Ζωής" με τα κατηχητικά του, τις θεούσες του (προτεσταντικές απομιμήσεις), το ομώνυμο περιοδικό του και τις "ομάδες εργασίας" του, έφτασε στο ζενίθ του τη δεκαετία του 70 και πνίγηκε κατόπιν στις ενδοεκκλησιαστικές ίντριγκες.

Υποστηρίζω όμως απόλυτα την εφαρμογή ενός προγράμματος που απαιτεί απο τους έλληνες κάποια κοινωνική υπηρεσία. Υποστηρίζω την ενσωμάτωσή του σε όλους τους τομείς τις κοινωνικής μας ζωής και Παιδείας, απο το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο. Προυπόθεση για κάθε έλληνα, πριν ενταχθεί σαν πολίτης στο κοινωνικό σύνολο, να προσφέρει κάτι στον συνάνθρωπό του. Και δεν αναφέρομαι σε εθελοντική εργασία που ειναι επιλογή συνειδητοποιημένων ανθρώπων, ούτε σε μιλιταριστικά σχήματα υπακοής ή θρησκευτικά μορφώματα. Αναφέρομαι σε υποχρεωτικη κοινωνική υπηρεσία (τις λεπτομέρειες τις βρίσκουμε), που μέσα απο το οργανωμένο σύστημα κοινωνισμού και παιδείας, θα έχει σαν απότερο σκοπό να φέρει τους ανθρώπους κοντά στο συνάνθρωπό τους, να δώσει έμφαση στην ατομικη και κοινωνική υπευθυνότητα, την κοινωνική συμμετοχή, την ατομική υποχρέωση.

Εκεί που οι δάσκαλοι θα πηγαίνουν τα παιδιά για διαδηλώσεις και σπασίματα στις τοπικές αστυνομίες και τράπεζες, ας μάθουμε πιά να τα πηγαίνουμε για δουλειά στα τοπικά νοσοκομεία. Μόνον τότε, μόνον αν δημιουργηθεί μια γενιά με τέτοια κοινωνική νοοτροπία και λαϊκή βάση ηθικής, θα μπορέσουμε να επιζήσουμε σαν εθνος. Διαφορετικά θα βουλιάξουμε στον αμοραλισμό μας. Και Δανία δεν θα γίνουμε. Θα χρειαστούμε βέβαια, 30 ολόκληρα χρόνια.

------------------------------------------
Picture by Locus Publicus
Eλλάδα 2009

------------------------------------------

Friday, September 4, 2009

Ωδή στον Μακρυγιάννη

Τον θυμάμαι να κάθεται στο μπαλκόνι του σπιτιού του και να αγναντεύει τη θάλασσα. Είχε μπροστά του ενα σημειωματάριο και περιστασιακά έγραφε τις σκέψεις του. Είχε και μια ηρεμία που τον διαφοροποιούσε απο τους υπόλοιπους γείτονες. Ημουνα μικρός τότες και δεν είχα χρόνο για ιστορικές σκέψεις, ο κόσμος γύρω μου είχε απλά και καθημερινά προβλήματα, την έγνοια της οικογένειας, τη βιοπάλη. Επαρχιακή η διάσταση της σκέψης των περισσοτέρων, οικογένεια, δουλειά, κάποιος κοινωνικός καφές, εκκλησία την Κυριακή. Και κάποτε, καθώς τυχαία τον γνώρισα και κάθισα κοντά του, εκείνος, με μια υπέροχη γλωσσική άρθωση και θεατρική πρόζα ποιότητας, άρχισε να μου μιλάει για τις χαμένες πατρίδες και την Οικουμενικότητα του Ελληνισμού. Ηταν πράγματι διαφορετικός.

Μου μίλησε για τον Ηρόδοτο και τις ανακατεμένες ιστοριες του, τους σύγχρονους Έλληνες ιστορικούς, τον Καρολίδη, τον Ρούσσο, έκανε αναφορές στις φυλές των Βαλκανίων. Οσα έλεγε μου ήταν εντελώς ακαταλαβίστικα, ασύνδετα και φανταστικά, αλλά η έλξη στο πρόσωπό του ήταν τεράστια. Δεν τον ρώτησα κάν τί ήταν, τι ακριβώς επαγγελόταν, προς τί οι αναφορές και τα τσιτάτα. Αρκούσε η υπέροχη ραδιοφωνική φωνή του που με καθήλωνε με τις ιστορίες του. Κάπου στο παιδικό μυαλό μου διαισθανόμουν μια ποιότητα σκέψης, μια ανώτερη βαθμίδα λογικής, μια λογοτεχνική θεατρικότητα που μου άρεσε. Μετά το καλοκαίρι εκείνο, χάθηκε για πάντα. Και ξανάρθε στη ζωή μου, νοητά, φέτος. Ο κ. Παπαβασιλείου.

Η κόρη του, η κυρία Παρασκευή, ειναι σήμερα συνταξιούχος δασκάλα. Κάθισα μαζί της για καφέ και την ρώτησα για τον πατέρα της. Είχε πεθάνει πιά, στα Γιάννενα, με τον βαθμό του συνταγματάρχη. Δεν θυμόταν αν ήταν καλός πατέρας, απουσίαζε όλη του τη ζωή, ελάχιστος ο χρόνος που έζησε με τη γυναίκα του, ακόμα λιγότερος ο χρόνος με τα παιδιά του. Μόνον περιστασιακά, όπως εμφανιζόταν σαν κομήτης, της έφερνε δώρα και γλυκά. Και μετά χανόταν πάλι. Ηταν απόμακρος, κλεισμένος στον εαυτό του και στις σκέψεις του. Συχνά έφευγε νύχτα.

Γεννήθηκε σ' ενα απόμακρο χωριό της Βορείου Ηπείρου, το Δίβρη, γή των Ελλήνων, επίσημη γή της Αλβανίας. Και γύρω στα 10 του χρόνια, η οικογένειά του τον έκρυψε σε μια βάρκα και τον πέρασε σε κάποιο συγγενή τους στην Κέρκυρα, νύχτα με βροχή, για να μην τον βλέπουν απο τα φυλάκια. Ο συγγενής, φούρναρης, τον έχωσε στο σπίτι του και στο μαγαζί του, και τον μεγάλωσε σαν παιδί του. Τον έστειλε στο σχολείο, τον έμαθε να φτιάχνει ψωμί και κουλούρια, τον έστελνε στην εκκλησία. Στα χαρτιά του ληξιαρχείου, τον ρώτησαν πως τον λένε. Ηταν ο γιος κάποιου παπά, του παπα-Βασίλη. Του έδωσαν ετσι το επώνυμο Παπαβασιλείου.

Ο νεαρός φούρναρης που ήξερε άπταιστα ελληνικά και αλβανικά, αρίστευσε στο σχολείο, και κάποτε μπήκε στη σχολή ελλήνων αξιωματικών. Τον είχε καλέσει τότε ο αστυνόμος του χωριού να του μιλήσει. Ηταν φτωχός για να πάει στην Ευελπίδων, αλλά κάποιοι ήθελαν να τον βοηθήσουν. Και μέσα απο κάποιες μυστικές και απίθανες διαδικασίες, απο νωρίς στο στράτευμα, τον έβαλαν στο Α2, ενα ειδικό τμήμα πληροφοριών που έκανε κατασκοπία στα Βαλκάνια. Τούφτιαξαν έτσι κάποια πλαστά χαρτιά, και τον μπαινόβγαζαν κρυφά για χρόνια στην Αλβανία. Τριγυρνούσε απο χωριό σε χωριό, απο τη Β. Ηπειρο μέχρι τα Τύρανα, καταγράφοντας καταστάσεις, δημιουργώντας δίκτυα πληροφοριών, οργανώνοντας συνδέσμους σε χωριά και πόλεις. Ο γιός του παπα-Βασίλη έγινε έτσι κατάσκοπος της Ελλάδας στα Βαλκάνια, μεταφέροντας στρατιωτικό και άλλο υλικό στους έλληνες συνδέσμους της Αλβανίας, γράφοντας κοινωνικές και πολιτικές αναλύσεις για τον άγνωστο γείτονα, παράγοντας πολιτικές και εθνολογικές διατριβές. Στην κυρία Παρασκευή, είπε κάποτε με πατρική φωνή, "τα αυγά των χωρικών τα κλέβουν οι άνθρωποι της αστυνομίας, και οι παπάδες του χωριού ειναι ρουφιάνοι".

Διατηρούσε λίστες με έλληνες συνεργάτες του Αλβανικού συστήματος, καταδότες, πατριώτες και διανοούμενους. Εκείνοι τον συναντούσαν για συζητήσεις πολιτογραφώντας την κατάσταση της Αλβανίας και των γύρω Βαλκανικών χωρών. Και εκείνος, οσο πιο διακριτικά μπορούσε, τους βοηθούσε υλικά και οικονομικά. Κάποτε στα Τύρανα, ενας Άλβανός χωρικός τον υποψιάστηκε και τον κατέδωσε στην αστυνομία. Φορούσε ενα αμερικάνικο ρολόι. Μα εκείνος, στιγμές πριν μπούν στη γιάφκα με τα έντυπα, τους χάρτες και τα λεφτά, κατάφερε να ξεφύγει νύχτα σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι. Οι σεκουριτάδες του Χότζα τον επικύρηξαν απο τότε με φωτογραφία και αμοιβή. Εκείνος κατάφερε να δραπετεύσει στην Ελλάδα.

Μια νύχτα, ξαναπέρασε κρυφά στο Δίβρη. Απότομα βουνά, κοφτερές πλαγιές σαν μάρμαρα, χωματένοι δρόμοι, σπίτια χωρίς ηλεκτρικό, είπε στην κ. Παρασκευή. Οι σεκουριτάδες έκλεβαν ακόμα τα αυγά των χωρικών, και ο γιός του παπα- Βασίλη, έρποντας πίσω απο λόφους και βουνά, κουρασμένος και σε πλήρη υπερδιέγερση, σύρθηκε κρυφά στα σκοτεινά και αντίκρυσε ξανά το πατρικό του σπίτι. Και είδε, λέει, τη μάνα του να ξεμυτάει απο το κουζινάκι της αυλής, γερασμένη μα όμορφη, Θεά και Μάνα που εκείνος είχε στερηθεί απο παιδί. Ηθελε να τρέξει να την αγκαλιάσει, μα δεν τόλμησε να εμφανιστεί. Πιστός στη μοίρα της προσφυγιάς και στο ορκισμένο καθήκον, έπνιξε τα πικρά του δάκρυα κρυμμένος στο αλώνι. Ισως και να προσευχήθηκε. Κράτησε όμως την απουσία του και την παρανομία του αλώβητη.

Ηρθε κατόπιν ο πόλεμος της Αλβανίας. Και εκείνος ήταν εκεί, καταγράφοντας με εντολή του στρατού όλες τις μετακινήσεις, τις μάχες, ό,τι έγινε σ' εκείνον τον πόλεμο. Απο χωριό σε χωριό, απο βουνό σε βουνό, απο σύνδεσμο σε σύνδεσμο. Και μια βραδιά, σε κάποιο γιουρούσι, τραυματίστηκε και ο ίδιος απο κάποια σφαίρα και σύρθηκε ματωμένος σε κάποιο φιλικό σπίτι. Εζησε εκεί υποφέροντας την αργή ανάρρωση που του άφησε και κάποια αναπηρία. Σαν τέλειωσε ο πόλεμος, κάποιο καράβι τον ξαναπέρασε στην Ελλάδα. Και απο τότε έγραφε...

Παιδί της κατασκοπίας, ξέβρασμα των λαών των Βαλκανίων, πολύγλωσσος και με τεράστιες ιστορικές απορίες, τάμα του ελληνισμού στον βωμό της Ιστορίας, ο γιός του παπά και του φούρναρη αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του συνθέτοντας ιστορικά κείμενα, γεγονότα, αφηγήσεις και συμβάντα. Πήρε την Ιστορία ανάποδα, απο την ώρα του μέχρι τον Θουκυδίκη και τον Ηρόδοτο, μελέτησε τους πατεράδες του, τα ιστορικά του γενοφάσκια, την παγκόσμια Ιστορία. Ωριμος και έμπειρος πιά, κοίταξε τίμια και κατάματα τα γεγονότα που υπηρέτησε, και κατανόησε βαθιά το τίμημα που πλήρωσε ο ίδιος στη Βαλκανική του περιπέτεια. Και κάθισε να καταγράψει με απόλυτη ηρεμία, πράος και θεατρικός, την Ιστορία όπως την είδε και ένοιωθε εκείνος. Απο η ρίζα της. Το καλοκαίρι που τον συνάντησα, είχε ήδη τελειώσει τα γραπτά του...

Ρώτησα την κ. Παρασκευή τί απέγιναν τα γραπτά του πατέρα της. Τα περισσότερα χάθηκαν, μου είπε. Ο ίδιος δεν είχε εναν οργανωμένο χώρο εργασίας, και μοίραζε τα γραπτά του σε φίλους στρατιωτικούς και σύνδεσμους που γνώριζε. Κάποια μέρα, ένας πολιτικός των Αθηνών πέρασε απο τα Γιάννενα και έπεισε την γυναίκα του να του δανείσει τα χειρόγραφα του άντρα της. Μάζεψε όσα μπόρεσε να πάρει, δεν τα επέστρεψε ποτέ, όπως υποσχέθηκε, και κάποια χρόνια αργότερα πέθανε. Οι απόγονοί του ήταν εντελώς αποκομμένοι για να ενδιαφερθούν. Και έτσι, τα γραπτά χάθηκαν. Για πάντα.

Εξάντλησα τις προσπάθειές μου με την κυρία Παρασκευή σε πολλαπλούς καφέδες. Εμαθα ό,τι ήταν να μάθω, και πήρα ό,τι ήταν δυνατόν να πάρω. Η συμπαθής δασκάλα δεν είχε όμως τίποτα άλλο να προσφέρει. Είχα εναν διακαή πόθο να ξετρυπώσω τα γραπτά αυτού του υπέροχου ανθρώπου, που η μνήμη μου τον διατηρούσε σε έντονες σκηνές και αφηγήσεις. Μετα την κομμουνιστική κατάρρευση, οι Αλβανοί συγγενείς του, όσοι επέζησαν, ήρθαν ρακένδυτοι στην Έλλάδα και χάθηκαν στις μεγάλες πόλεις. Τί να βρεί κανείς, και τι να αναζητήσει απο ανθρώπους που πάλευαν ακόμα με τα στοιχειώδη της ύπαρξης...

Στο τέλος της ζωής του, ο στρατός του έδωσε τον βαθμό του συνταγματάρχη με το οποίον αποστρατεύθηκε. Ηταν τότε που τον γνώρισα να αναπολεί τη θάλασσα σκαλίζοντας τα ιστορικά γραπτά του. Σε κάποια φωτογραφία που μου έφερε η κ. Παρασκευή, ο κύριος συνταγματάρχης απεικονίζεται με τη λαμπρή στολή του να ανταλλάσσει τιμητική χειραψία με τον βασιλιά Παύλο σε κάποια επίσημη στρατιωτική σύναξη. Ηταν η μόνη φωτογραφία που είχε. Ουτέ μία με τα παιδιά του...

Ενοιωσα πως τον γνώρισα αργά, τον κατάλαβα ακόμα αργότερα, και καθώς ο καφές με την κ. Παρασκευή τελείωνε, ένοιωσα έναν απέραντο θυμό για τους ανθρώπους. Γιατί δεν βρέθηκε κανείς να προστατεύσει τα ιστορικά και εθνογραφικά γραπτά του. Γιατί κανείς του φίλος, σύνδεσμος ή συγγενής δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ του, στο ελάχιστο, για τα Μακρυγιάννεια γραπτά του, τις Μακρυγιάννειες αφηγήσεις του. Τις αφηγήσεις ενός υπέροχου ανθρώπου, ενός ορφανού της Ελλάδας, ενός αληθινού ήρωα, ενός χαμένου Μακρυγιάννη...

Wednesday, September 2, 2009

Για μια καλύτερη ζωή

Ψάχνοντας την ομορφιά της μεσογειακής αισθητικής, πνιγμένη στο φώς, τα γιασεμιά και τις ευρύχωρες αυλές, έχω ενα όνειρο να αποκτήσω μια μέρα ενα σπίτι σαν αυτό της φωτογραφίας. Τριγυρνώντας και φωτογραφίζοντας τις γειτονιές της πατρίδας, βλέπω με χαρά την ίδια νοοτροπία στη νέα γενιά των Ελλήνων. Παλιά σπίτια, κατεστραμμένα και εγκατελλειμμένα απο καιρό, οσα σώθηκαν στο περιβάλλον της θλιβερής αρχιτεκτονικής της αντιπαροχής που γέμισε τον τόπο μας με τσιμεντομένα τετράγωνα υπερφρούρια, ανακαινίζονται και αποκτούν νέους ιδιοκτήτες. Τα σπίτια του πόστ ειναι στο Μεσολόγγι. Τα χάζευα στις καθημερινές μου βόλτες. Ιδιαίτερα απόλαυσα εκείνο που χτίζονταν, μιλώντας με τον μηχανικό και τους εργάτες που το δούλευαν.

Θολωμένοι απο τη φτώχεια του πολέμου, με ανάγκες τεράστιες που απαιτούσαν άμεση λύση, αφήσαμε την όμορφη αρχιτεκτονική της Ελλάδας να καταστραφεί, και μετακομίσαμε στην Αθήνα. Η λαίλαπα της αντιπαροχής σάρωσε τον τόπο μας αναπαράγοντας μικρογραφίες του Αθηναϊκού υπόνομου σε όλη την Ελλάδα. Και καθώς μια άδεια οικοδομής κοστίζει (αδίκως) στον τόπο μας μια ολόκληρη περιουσία, το επίσημο κράτος των Αθηνών δεν κατάφερε ακόμα να δημιουργήσει ενα χωροταξικό σχέδιο που θα απορροφήσει την Αθήνα του 2050. Πίσω απο τις πρόσφατες πυρκαγιές της Αττικής, κρύβεται η ανάγκη μιας πόλης 6-7 εκατομυρίων να επεκταθεί. Και επειδή η κάθετη ανοικοδόμηση τύπου Νέας Υόρκης είναι αδύνατη και αντιαισθητική, η πόλη επιχειρεί να επεκταθεί οριζόντια (και παράνομα).

Καταννοώ τις δυναμικές που οδηγούν τους Ελληνες στην Αθήνα, μια πόλη που απαιχθάνομαι ιδιαίτερα. Εντούτοις, θα προτιμούσα να έβλεπα ένα κύμα φυγής προς την επαρχία, ενα κίνημα που θα έσπρωχνε, ιδεολογικά ίσως, ενα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μας προς την έρημη ενδοχώρα που ειναι ακόμα πανέμορφη και άδεια. Μόνον εκεί μπορούμε να χτίσουμε όμορφα σπίτια και ενα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Μόνον εκεί μπορούμε να αναπαράγουμε αυτό που χάθηκε, μόνον εκεί υπάρχει χώρος για αυλές και γιασεμιά. Και αν η έξοδος γίνει μαζική, η επαρχία θα ανεβεί σε όλα τα επίπεδα. Διορθώνοντας πίσω μας και το φοβερό τερατούργημα του λεκανοπεδίου.

Σε κάποια χωριά των Ιονίων νησιών μας, ομάδες βορεοευρωπαίων εγκαταλείπουν τις βροχερές και μουντές πατρίδες τους ανακαλύπτοντας το El Dorado της ελληνικής γής. Ολόκληροι συνοικισμοί Γερμανών, Ελβετών, Σουηδών και Αγγλων υπάρχουν ήδη στην ελληνική ενδοχώρα τη στιγμή που ο μισός ελληνικός πληθυσμός ειναι στιβαγμένος σε μία και μόνον υποβαθμισμένη πόλη. Και αυτό πρέπει να αλλάξει.

H επαρχία που άφησα έφηβος δεν είναι πια η ίδια. Υπάρχουν πολλές πόλεις στην Ελλάδα με πληθυσμό 10-50 χιλιάδες, οπου η ζωή είναι πράγματι πολύ ευχάριστη, υπάρχει Τέχνη, χώρος για νέες υπηρεσίες, καλά σχολεία, καλές ιατρικές υπηρεσίες, άπλα και ασφάλεια για τα παιδιά, μια καλή βάση για ποιότητα ζωής. Και το κυριότερο - υπάρχει χρόνος για κοινωνικότητα και αυτοσυγκέντρωση. Καθώς η νοοτροπία της κοινωνικής αναβάθμισης δια της αστυφυλίας μειώνεται και στην πατρίδα μας (μια χρόνια εμπεδωμένη κοινωνική αντίληψη που θεωρεί τήν πόλη ανώτερη της περιφέρειας), ήρθε νομίζω η ώρα να ασπασθούμε (ατομικά πρώτα, πριν η συνείδηση γίνει συλλογική), πιο προοδευτικές και αυτονομιστικές ιδέες και άλλα μοντέλα ζωής και εργασίας.

-----------------------------------------
Pictures by Locus Publicus, free for public use
Μεσολόγγι, καλοκαίρι 2009

-----------------------------------------

Tuesday, September 1, 2009

Εγκεφαλικές Ραψωδίες

Ο αρχηγός της φυλής έγνεψε στον καλεσμένο να κάτσει δίπλα του. Φορούσε πολύ λίγα ρούχα, κάποια μπλέ φτερά και μερικές μπογιές του δάσους. Η ινδιάνικη τελετή ήταν χαρά, τιμή στον ταξιδιώτη και επισκέπτη. Κάποια αυτοσχέδια μουσικά όργανα, προϊόντα κι εκείνα του δάσους, άρχισαν εναν ρυθμικό χορό. Κάποια ντόπια κοκαϊνούχα φυτικά παράγωγα προσφέρθηκαν στον περίεργο ξένο που είχε έρθει φιλικά στο χωριό προσφέροντας ρύζι για δώρο στους μεγάλους και σοκολάτες στα παιδιά.

Σε λίγα λεπτά, μια γλυκιά ζάλη τον κατέκλυσε. Βυθίστηκε ξαφνικά σε περίεργες εγκεφαλικές στοές και ένοιωσε το μυαλό του να επιταχύνεται. Κάθε σκέψη του είχε τώρα ένα συγκεκριμένο μαθηματικό σχήμα, κάτι σαν γραφική παράσταση που κάθε της καμπύλη συμφωνούσε απόλυτα με τον μουσικό ρυθμό. Ενοιωσε το κορμί του να χαλαρώνει και την μουσική να τον αυθυποβάλει. Κάποιοι άνθρωποι χόρευαν μπροστά του κουνώντας χέρια και πόδια σε αυτοσχέδιες κινήσεις. Ενα μοιρολόι άρχισε.

Ενοιωσε πως ήθελε να χορέψει. Η μουσική που άκουγε ήτανε δικιά του. Ενα δημιούργημα που έβγαινε κατευθείαν απο την ψυχή και ζητούσε διέξοδο απο το κορμί του. Σηκώθηκε αυθόρμητα και άρχισε να χορεύει. Ακολουθώντας τον μουσικό ρυθμό, τυλίχτηκε σε έντονα συναισθήματα. Ο ρυθμός έγινε μονοπάτι μυστικό που χάνονταν στο τεράστιο δάσος. Χορεύοντας, ακολούθησε το δρόμο. Κάπου στα βαθιά του δάσους, μέσα στα τεράστια δέντρα και το μαγικό ποτάμι, ένοιωσε πως ανακάλυψε έναν υπέροχο ναό. Στο κέντρο του, η ρίζα της ανθρώπινης ανάγκης, η Εκφραση. Την κοίταξε με δέος και χόρεψε γύρω της. Δεν ήθελε να την πειράξει, ηταν το τελειότερο πράγμα που είχε δεί ποτέ του. Ενα μεγαλοφυές δημιούργημα του νού, μια αριστοτεχνική πηγή που ξέβραζε τα σάπια του μυαλού. Θεία Κάθαρση. Ενοιωσε πως ζούσε σε μια άλλη διάσταση, ένα εγκεφαλικό ψέμα.

Κοντοστάθηκε, στιγμιαία, για να σκεφτεί. Θα τον έσωνε ο χορός απο τα συναισθήματα;

Χρόνια αργότερα, στη μακρινή πατρίδα του, ο ξένος έλαβε μια άλλη πρόσκληση για φαγητό. Ηταν το καλωσόρισμα κάποιων φίλων που τον περίμεναν. Που πάντα τον περίμεναν. Στην ταβέρνα του Σάββατου, το κρασί ήταν υπέροχο και τα φαγητά λιτά και νόστιμα. Ο "Φιλόξενος Νικόλας", φίλος, ιδιοκτήτης, ταβερνιάρης και ψαράς, έφερε τα ανοιγμένα χέλια που είχε ψήσει στη σχάρα, και του έγνεψε να καθίσει δίπλα του. Κάποια άσπρα ντόπια κρασιά και καπνιστά αυγοτάραχα χρόνων του προσφέρθηκαν τιμητικά. Οι φίλοι κούρδισαν κάποια μουσικά όργανα, σκαφτούς μπαγλαμάδες της φυλακής και τρίχορδους ρεμπέτικους τζουράδες, και άρχισαν να παίζουν μια ρυθμική μουσική. Ενα γλυκό τραγούδι άρχισε.

Σε λίγα λεπτά, ο ξένος ένοιωσε το κρασί να τον αγγίζει εγκεφαλικά και ένοιωσε το μυαλό του να επιταχύνεται. Μια γλυκιά ευφορία κατέκλυσε το κορμί του. Ενοιωσε πως ήθελε να χορέψει. Η μουσική που άκουγε ήτανε δικιά του. Ενα δημιούργημα που έβγαινε κατευθείαν απο την ψυχή, και ζητούσε διέξοδο απο το κορμί. Σηκώθηκε αυθόρμητα και άρχισε να χορεύει. Βυθίστηκε και πάλι σε κάποιους δαίδαλους του νού, και άρχισε να φαντάζεται τον εαυτό του σαν μια μηχανική οντότητα που έτρεχε σε περίεργες διαδρομές. Παντού στροφές, παντού συναντούσε κάτι. Κάπου βρήκε μια πληθώρα αναμνήσεων που είχε παραπετάξει, αλλού βρήκε συναισθήματα, την Αγάπη, την Ενοχή, τη Νοσταλγία, την Ηδονή. Το μυαλό του άρχισε νοητά να μοιάζει με μαθηματική κυματική παράσταση που κάθε της κοιλάδα και βουναλάκι χωρούσε ακριβώς τη μουσική που άκουγε. Μία τέλεια μαθηματική εφαρμογή.

Σε κάποια στροφή του νού, συνάντησε κάποια παλιά του εικόνα. Την είχε ξαναδεί κάπου, σε κάποια άλλη γιορτή, κάποια άλλη τιμητική στιγμή Χαράς. Τον Ναό του Δάσους. Τη Ρίζα της ανθρώπινης Ανάγκης, την Εκφραση. Το μεγαλοφυές εκείνο δημιούργημα του Νού, την αριστοτεχνική πηγή που ξέβραζε τα σάπια του μυαλού. Ηταν η ίδια για όλους τους ανθρώπους, έμπαινε με βία στον εγκέφαλο και πάλευε να βγεί απο το κορμί σαν Χορός. Θεία Άνθρώπινη Κάθαρση. Την κοίταξε με δέος και χόρεψε γύρω της. Δεν ήθελε να την πειράξει, την είχε ανάγκη. Ενοιωσε πως ζούσε σε μια άλλη διάσταση, μια ραψωδία του ψυχής, ένα υπερφίαλο θαύμα.

Δεν δίστασε καθόλου. Ο Χορός θα τον έσωνε απο τα Συναισθήματα...

------------------------------------------------------
Σαν κάθε ατελής και αμαρτωλός άνθρωπος, υπέκυψα και εγώ στον πειρασμό του ευγενούς Διονυσιακού ροφήματος, και τόριξα στα ζειμπέκικα. Σε κάποια στιγμή, η μουσική μου προκάλεσε κάποια έκρηξη στο μυαλό, και μερακλωμένος πιά, απετίναξα πάσαν αμαρτίαν δια του χορού. Θολωμένος και ευτυχής, ξέβρασα και τούτο το ποστάκι. Θα το διαβάσω αργότερα. Το μέλλον του αβέβαιο.
------------------------------------------------------