Ζητείται Αριστερά

Δεν εχω εντρυφύσει στα ιστορικά της Ελληνικής Αριστεράς, η οποία ουδόλως με ενδιαφέρει ως πολιτική επιλογή ή διανόηση. Θα ήταν άλλωστε φιλοσοφικά ασυνεπές εκ μέρους μου να ασχοληθώ με τις πολιτικές και κοινωνιολογικές της θεωρήσεις, τη στιγμή που εργασιακά βιοπορίζομαι ιδιωτικώς σε διεθνές επίπεδο, και εχω αποτινάξει προ πολλού την φιλοσοφική μέγγαινη του Κρατισμού. Πιστεύω όμως πως θα ήταν καλό για την Ελλάδα να είχε ενα ενωμένο, μεγάλο και σοβαρό Αριστερό κόμμα. Θα ήταν μια ακόμα πολιτική επιλογή για όσους απαιχθάνονται φιλοσοφικά διάφορα ατομοκεντρικά μοντέλα. Δεν είμαστε αλλωστε όλοι οι ίδιοι.

Δεν καταννοώ όμως γιατί αυτό το συνοθύλευμα των συνιστωσών της Αριστεράς δεν μπορεί ακόμα να φτιάξει μια σοβαρή πρόταση διακυβέρνησης της χώρας, πάνω σε κάποιο σύγχρονο και ρεαλιστικό ιδεολογικό περιτύλιγμα (αριστερό βεβαίως), που να αποδέχεται επιτέλους τα ακόλουθα συγκεκριμένα (και ρεαλιστικά) δεδομένα:

(1)Ο Κομμουνισμός είναι ιδεολογικά νεκρός. Πάει και ο Μαρξισμός, ο Μαοϊσμός, ο Σταλινισμός, και όλα τα συναφή. Ηταν αυτό που ήταν, έκανε ό,τι έκανε, και χάθηκε. Aς αφήσουμε τους ακαδημαϊκούς και ιστορικούς (όχι τα κομματικά συνέδρια) να μας πούνε αν ο Μάο ήταν καλό και έξυπνο παιδί, άν ο Στάλιν πρόσφερε πολλά ή λίγα, και πόσοι και γιατί σκοτώθηκαν. Το γεγονός είναι οτι απο το 1989 και μετά, όσοι έζησαν τον Υπαρκτό δεν θέλουν να τον ξαναδούν. Τελεία και παύλα. Μεγάλο μέρος της Αριστεράς έχει εδώ τεράστιο υπαρξιακό κόλλημα.

(2)Αυτό δεν σημαίνει πως η κοινωνιοκεντρική σκέψη και θεώρηση του κόσμου είναι νεκρή. Πως η ανθρωπιστική προσέγγιση των κοινωνιών χάθηκε ιδεολογικά για πάντα. Η πως η ιεράρχηση των ανθρωπίνων αναγκών θα πρέπει να καθορίζεται απο τις δυναμικές της Αγοράς και μόνον. Κάθε άλλο. Το 2008, ήρθε η κατάρρευση του καζινοκαπιταλισμού για να μας πείσει πως το καλύτερο ανθρώπινο μοντέλο ειναι εκείνο της σοσιαλδημοκρατίας. Είναι η μέση λύση, που ακόμα και η Αμερική αρχίζει να αντιλαμβάνεται. Επιχειρήσεις ναι, αλλά και νόμοι. Κέρδος ναι, αλλά και κοινωνισμός. Καρότο ναί, αλλά και μαστίγιο. Το ζητούμενο λοιπόν, είναι στη μέση, κάποιο είδους δημοκρατίας με κοινωνικές παροχές, κάποιο είδος σοσιαλισμού.

(3)Σοσιαλισμού όμως που δεν υπάρχει στο κενό, αλλά κινείται σε Παγκόσμιο επίπεδο. Δέχεται δηλαδή το γεγονός πως το Εμπόριο έχει ήδη παγκοσμιοποιηθεί, όπως και το Κεφάλαιο, και η Εργασία. Και επειδή κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να επενδύσουμε στο Μεξικό, να μεταφέρουμε τα λεφτά μας στην Ταυλάνδη, η να μετακομίσουμε για δουλειά στη Σουηδία, η Παγκοσμιοποίηση, (η διεθνοποίηση δηλαδή της Εργασίας, του Εμπορίου, της Πληροφορίας και της Εργασίας), είναι πρακτικώς και ιδεολογικώς μη ανατρέψιμη. Επομένως, ο σοσιαλισμός μας πρέπει να πάρει την απόφαση, είτε να προσπαθήσει να ανατρέψει το αναπότρεπτο, ή να προσαρμόσει τις δυναμικές του για να χωρέσει στον κόσμο. Αδύνατον να κατανοήσει την Παγκοσμιοποίηση η Αριστερά.

(4)Κάποιος πλούτος θα πρέπει να χρηματοδοτήσει το κοινωνικό μας σύστημα. Οι κοινωνικές υπηρεσίες κοστίζουν, και κάπου πρέπει να παραχθεί πλούτος. Πλούτος μπορεί θα παραχθεί και απο το ίδιο το Κράτος, μέσα απο κρατικές επενδύσεις (εδώ η ελληνική εμπειρία ειναι κωμικοτραγική). Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου, θα παραχθεί απο μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που συνήθως είναι ιδιωτικές. Και ως ιδιωτικές, αποσκοπούν στο κέρδος. Πρέπει να χρηματοδοτηθούν απο κάποιους για να ιδρυθούν, να στελεχωθούν κατόπιν με εκπαιδευμένους ανθρώπους για να λειτουργήσουν, και να οργανωθούν με καλό management για να ανταγωνιστούν. Το οποίον σημαίνει πως χρειαζόμαστε (1) μηχανισμούς χρηματοδότησης εταιρειών (που δεν έχουμε), (2) καλά πανεπιστήμια που να παράγουν ιδέες και στελέχη αγοράς (που δεν έχουμε), και (3) καλό μάρκετινγκ που να μετατρέπει τις ιδέες σε προϊoντα και να βρίσκει αγορές (που δεν έχουμε). Στο σημείο αυτό, η συλλογική ρητορική της Αριστεράς, δεν επιθυμεί καμμία ιδιωτική χρηματοδότηση πουθενά, αρνείται όλα τα είδη της ιδιωτικής εκπαίδευσης (παρά την ελληνική φοιτητική μεταναστευτική εμπειρία), και επιθυμεί την αποσύνδεση Πανεπιστημίων και Αγοράς.

(5)Χρειαζεται επομένως να αποδεχτούμε πως χρειαζόμαστε ένα Kαπιταλιστικό σύστημα οικονομικής παραγωγής, γιατί είναι το μόνο που προσαρμόζεται εύκολα στις παγκόσμιες συνθήκες, παράγει ιδέες, ρισκάρει, και ξέρει να ανταγωνίζεται. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα συλλογικά να αποδεχθούμε πως το κέρδος είναι επιτέλους μια θεμιτή ανθρώπινη φιλοδοξία. Χρειαζόμαστε δηλαδή εναν Καπιταλισμό (κρατικό και ιδιωτικό), που να παράγει πλούτο, να δίνει εργασία, απο την φορολογία του οποίου θα χρηματοδοτήσουμε το κοινωνικό μας σοσιαλιστικό σύστημα. Καπιταλισμός και σοσιαλισμός δηλαδή, πάνε μαζί, συνυπάρχουν. Η αν θέλετε, μέχρι την εδώ συλλογική μου, ο Καπιταλισμός είναι απαραίτητη προυπόθεση του Σοσιαλισμού. Ολες οι ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου (προτιμάτε την Σουηδία;), έχουν μια βάση υγειών επιχειρήσεων, απο τα κέρδη των οποίων χρηματοδοτούν άλλες κοινωνιοκεντρικές πολιτικές.

(6)Χρειαζόμαστε επίσης καλούς εργατικούς νόμους (που δεν έχουμε), ενα ανεξάρτητο δικαστικό και νομικό σύστημα (εχουμε;), καλή Παιδεία (σίγουρα δεν έχουμε), οργανωμένη λογιστική, νόμους δεοντολογίας σε όλα τα επίπεδα (που αρνούμαστε), κριτήρια αξιολόγησης παραγωγικότητας (που αρνούμαστε), και πολλούς, μα πολλούς φόρους (πάνω απο 50%). Και άλλα πολλά συναφή που απαιτούνται για να ελέγχουμε το σύστημα. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, πρωταρχικά πρέπει να εμπεδώσουμε μια συλλογική ηθική τιμιότητας στον πληθυσμό μας (κανουμε ακριβώς το αντίθετο), μια αγάπη προς τα συστατικά της αστικής δημοκρατίας, Επιχειρήσεις, Τράπεζες, (που μισούμε), και να δώσουμε κάποια αίγλη στην έννοια της ατομικής περιουσία (τα "νταμάρια" όπως λέει η Αριστερά), η οποία αντιπροσωπεύει ανθρώπινα όνειρα, μόχθο σε μετρήσιμες ώρες εργασίας και αξιοπρέπεια βιοπορισμού και ύπαρξης. Σε όλα αυτά, η Αριστερά κάνει και διακηρύτει ακριβώς τα αντίθετα.

(7)Ακολουθεί βεβαίως και η έννοια της κοινωνικής και ατομικής ασφάλειας (που δεν έχουμε). Να καταννοήσουμε πως δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε το κάψιμο της περιουσίας του γείτονα (η Αριστερά το επικροτεί ως είδος αγώνα), ή το έγκλημα στο δρόμο, απ΄όποιον κι αν προέρχεται (η Αριστερά υποστηρίζει συνειδητά τους κουκουλοφόρους). Και πως η εμπεδωμένη αντίληψη που προωθείται απο την Αριστερά πως η Αστυνομία είναι κάποιος πλουτοκρατικός μηχανισμός καταπίεσης των μαζών, είναι ανόητη. Οι πλούσιοι δεν χρειάζονται ούτε αστυνομία (αυτοαμύνονται), ούτε δημόσια σχολεία (μορφώνονται με αυτοχρηματοδότηση). Η Αστυνομία υπάρχει για τους μικρομεσαίους, και πρέπει να την αναβαθμίσουμε και να την υποστηρίξουμε (που δέν κάνουμε). Ενα ακόμα σημείο που η ρητορική της Αριστεράς είναι εντελώς αντίθετη.

(8)Και τέλος, χρειαζόμαστε να διατηρήσουμε τις συμμαχίες της χώρας μας. Παρόλο τον αριστερό αρνητισμό, το γεγονός παραμένει πως η Ελλάδα είναι σήμερα μέλος προνομιακών κλάμπ, που την βοηθούν πολιτικά και οικονομικά. Μυριάδες άλλες χώρες θα επιθυμούσαν να ήταν στη θέση μας. Η ένταξη στην ΕΕ ήταν η μεγαλύτερη αναπτυξιακή και στρατηγική κίνηση της Ελλάδας. Εφερε ανάπτυξη, κοινοτικά πακέτα, ευημέρια, αύξησε το κατα κεφαλήν εισόδημα των πολιτών, μας έδωσε πολιτική γνώμη μέσα απο ενα δυνατό κλάμπ. Η ένταξη στο Ευρώ μας έσωσε απο τις υποτιμήσεις της δραχμής. Το ίδιο και το ΝΑΤΟ, αναγκαίο κακό που πρέπει να διατηρηθεί. Φανταστείτε το ΝΑΤΟ με την Ελλάδα έξω και την Τουρκία μέσα. Διαρκής πόθος της Αριστεράς να φύγουμε απο την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ευρώ.

Ολα λοιπόν αυτά, που γράφτηκαν σε μερικούς παραγράφους, θα πρέπει να αποτελούν το αυτονόητο ρεαλιστικό ιδεολογικό πλαίσιο, πάνω στο οποίο πρέπει να χτιστουν όλες οι θεωρήσεις, οι στρατηγικές, και οι πρακτικές λεπτομέρειες για το πώς θα φτάσουμε σε ένα καλό σοσιαλισμό. Με ρεαλισμό και ειλικρίνεια. Κάτι που χρόνια τώρα, δεκαετίες πια, η Ελληνική Αριστερά αδυνατεί να κάνει. Αλλοτε γιατί έχει κολλήσει νοσταλγικά στις παλιές καλές Μαρξιστικές εποχές, άλλοτε γιατί δεν δέχεται συστατικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς και φύσης, αλλοτε γιατί δεν αποδέχεται την έννοια του Κέρδους, της Περιουσίας ή του ατομικού συμφέροντος. Και που πάντοτε, αδιάκοπα, θέλει να ριξει τον μηχανισμό που έχει απόλυτη ανάγκη, τον Καπιταλισμό, να ανατρέψει την Παγκοσμιοποίηση, και να καταργήσει όλες τις συμμαχίες της Ελλάδας. Θέλει δηλαδή να κάνει τον κόσμο να χωρέσει την ιδεολογία της, αντί να προσαρμοσθεί η ίδια στον κόσμο.

ΚΚΕ και Σύριζα, ο καθένας στη δικιά του ουτοπία, εχουν απαξιωθεί απο τον ελληνικό λαό, όχι γιατί δεν έχουν αρχηγό για τις εκλογές, αλλά γιατί έχουν κατασκευάσει έναν κόσμο φανταστικό που υπάρχει μόνον στην ουτοπία των κομματικών γραφείων τους και στις ετσιθελικές προσωπικότητες που τα απαρτίζουν . Αν ποτέ, το συνοθύλευμα αυτό μορφωθεί σε κοινωνικά και οικονομικά θέματα, αν μελετήσει καλά τις παγκόσμιες συνθήκες μέσα στις οποίες καλείται να λειτουργήσει, δεχθεί τον Καπιταλισμό ως αναγκαία προυπόθεση παραγωγής πλούτου, συμφωνήσει σε κάποια αναγκαία συλλογική αστική ηθική, και καταφέρει να παράγει μια ρεαλιστική και έντιμη κοινωνιοκεντρική πρόταση, ο κόσμος θα ανταποκριθεί. Μέχρι τότε, οι σκοταδιστές του σπεκουλαδόρικου 17% των δημοσκοπήσεων θα σέρνονται στα όρια της κοινοβουλευτικής πόρτας, που σε κάποιες προσεχείς εκλογές θα κλείσει πίσω τους ερμητικά.