Sunday, May 31, 2009

Reflections

Με μια δροσερή φωτογραφία του Αμαζονίου, θα σας αφήσω για το καλοκαίρι. Την ανάρτησα γιατί με συγκινεί η ηρεμία των σκιών που διασχίζουν τον μεγάλο ποταμό για να χαθούν σε λίγο στους δαιδαλώδεις υγρόδρομους των παραποτάμων, αναζητώντας το μυστικό τους σπίτι. Χαμένοι στα βάθη του μεγάλου ποταμού, χρονικά ακίνητοι, πολιτιστικά παγωμένοι.

Το φετινό καλοκαίρι θα είναι σεμνό και ταπεινό. Η κρίση που μας μαστίζει έχει τσακίσει γύρω μου πολλούς ανθρώπους που αγαπώ, έχει αλλάξει τόσα πολλά, που είναι αδύνατον να τα αναμετρήσω. Προτιμώ να χαθώ και εγώ για λίγο, να μαζέψω σκέψεις και ενέργεια, να διαβάσω μερικά βιβλία που περιμένουν τη σειρά τους καιρό, λίγο ήλιο, λίγη θάλασσα.

O καταπληκτικός Υμνος του Πάσχα (Easter Hymn), μαζί με την ιταλική όπερα, μπήκε στο ζωή μου τον περασμένο χρόνο. Ξεκινάει απαλά, και κορυφώνεται αριστουργηματικά αναδύοντας απίθανα συναισθήματα και εικόνες. Ευχαριστώ ολόθερμα τους φίλους πιανίστες της δωρεάς. Κάθε χρόνο μια ακόμα πόρτα ανοίγει...

Φίλοι μου καλό σας καλοκαίρι.

Pietro Mascagni
Cavalleria Rusticana

Thursday, May 28, 2009

Το απόλυτο κενό


Απο το debate των πολιτικών αρχηγών είδα μόνον 10 λεπτά. Και πρίν κλείσω την ιντερνετική μου σύνδεση εντελώς, συνεχίζοντας το μάθημα του Macromedia Flash (καταπληκτικό πακέτο σχεδιασμού), έπεσα πάνω στην ερώτηση κάποιου δημοσιογράφου προς τον κ. Καρατζαφέρη. Η ερώτηση (παραφράζω) αφορούσε το μάθημα των Θρησκευτικών στα ελληνικά σχολεία, και το τι θα έκανε η πολιτεία τώρα που οι μουσουλμάνοι θα απαιτούσαν τα δικά τους θρησκευτικά μαθήματα. Ηταν άλλωστε το νόμιμο ευρωπαϊκό τους δικαίωμα.

«Οι μουσουλμάνοι δεν έχουν καμμία υποχρέωση να παρακολουθούν τα χριστιανικά μαθήματα» δήλωσε ο κ. Καρατζαφέρης. «Tις θρησκευτικές ανάγκες των μουσουλμάνων τις καλύπτει ο ιμάμης τους, που είναι συγχρόνως παπάς και δάσκαλος». Ο δημοσιογράφος δεν ικανοποιήθηκε. «Δεν μου απαντάτε στο ερώτημα» διαμαρτυρήθηκε. «Θά έχουν ή δεν θα έχουν δικαιώματα για δικά τους θρησκευτικά μαθήματα;»

Εμεινα σκεπτικός. Γιατί, αναρωτήθηκα, απευθύνει αυτού του είδους την ερώτηση ο δημοσιογράφος προς τον κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος εκπροσωπεί μόνον 4% του εκλογικού σώματος, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πρωθυπουργός, και όχι προς τους εν δυνάμει πρωθυπουργούς κ.κ. Καραμανλή και Παπανδρέου που εχουν και πάνω απο το 80% των ψήφων; Σε τί στο κάτω κάτω ενδιαφέρει τον ελληνικό λαό η γνώμη ενός περιθωριακού πολιτικού κόμματος γιά ενα τόσο μείζονος σημασία θέμα, μέρος του μεγαλύτερου κοινωνιολογικού προβλήματος (της αφομοίωσης των μεταναστών) που καλείται να επιλύσει σήμερα η χώρα μας;

Η επιλογή της ερώτησης και του προσώπου του ερωτηθέντος, καταδεικνύει κατα τη γνώμη μου, την αμορφωσιά των ελλήνων δημοσιογράφων, την έλλειψη επαγγελματισμού τους, τον άκρατο τηλεθηρικό λαϊκισμό τους, και την ατζέντα τους.

Η επιλογή ερώτησης και ερωτηθέντος, έγινε (κατα τη γνώμη μου) για τους εξής (κουτοπόνηρους) λόγους:

(1) Για να μην τεθεί η ίδια ερώτηση στούς κ.κ. Καραμανλή και Παπανδρέου, που ασφαλώς και θα μπαρουφολογούσαν πως ναί, όλα θα γίνουν, όλοι θα πάρουν απ’ τα ίδια (και μετά τις εκλογές δεν θα έπαιρναν τίποτα). Η δημοσιογραφία λοιπόν έβγαλε τους δύο κατ' εξοχήν υπεύθυνους για τις αποφάσεις, Καραμανλή και Παπανδρέου, απο τη δύσκολη θέση να αναφερθούν στο θέμα. Με τον τρόπο αυτό, το τι θα γίνει δεν θα το μάθουμε ποτέ.

(2) Για να γίνει χαβαλές, το Μάννα της τηλεθέασης. Να τσιμπήσει ο Καρατζαφέρης, να πετάξει μια εθνικιστική ατάκα που θα μείνει on tape, και μετά απο το debate, να γίνουν άλλες 50 παραθυράτες εκπομπές όπου θα σφαχτούν απίθανοι καλεσμένοι, άλλοι υπέρ βωμών και εστιών, και άλλοι υπέρ φτωχών και καταπιεσμένων μεταναστών. Μεγάλος χαβαλές, μεγάλη τηλεθέαση.

(3) Και το κυριότερο. Για να δωθούν τα υποσυνείδητα μηνύματα πως το θέμα της Θρησκείας εν Ελλάδι, είναι ασχολία μόνον του γραφικού Καρατζαφέρη (κανείς άλλος έλληνας δεν αυτοπροσδιορίζεται ως Χριστιανός), ο οποίος επιμένει να βάζει τον Χριστιανισμό στην ατζέντα συζήτησης (ενώ οι υπόλοιποι Ελληνες ειναι flexible και δεν τους πολυνοιάζει), ενώ ο μέν κ. Καραμανλής δεν ασχολείται με τέτοια πράγματα, ο δε κ. Παπανδρέου, εντάξει, προχωρημένος σοσιαλιστής, σιγά μην συζητήσει το ευτελές θέμα της σύγκρουσης πολιτισμών, ενώ ο τρίτος, ο κ. Αλαβάνος, γνήσιος λαϊκός υποστηρικτής όλων των καταπιεσμένων, (που δεν πολυγουστάρει Ευρώπες), δεν υπάρχει λόγος ούτε κάν να ερωτηθεί για το αυτονόητο.

Και για να ολοκληρώσω τη συλλογική μου, το κυρίαρχο υποσυνείδητο μήνυμα της ερώτησης είναι πως όσοι διαφωνούν με την εισβολή των 2 εκατ. Μουσουλμάνων στην Ελλάδα και δεν τους θέλουν, είναι κολλημένοι Χριστιανοί που σίγουρα ψηφίζουν Καρατζαφέρη.

Και επειδή το θέμα έχει πολύ ψωμί και μάλλον θα ξαναεπανέλθουμε (άλλωστε κάπου στις 6 Δεκεμβρίου αναμένω και την καταπληκτική λαϊκη επέτειο "εργασιών" (με την προσθήκη και καινούργιων πολυπολιτισμικών στοιχείων που τώρα προετοιμάζονται), να σας παρεπέμψω σε ένα άρθρο του κ. Ανδριανόπουλου περί μεταναστών (με το οποίο συμφωνώ πάνω κάτω), μερικά χρήσιμα links (ενδεικτικά για του τί είδους θέματα θα αντιμετωπίσουμε), καθώς και ένα βιντεάκι απο την συνεχιζόμενη αφομοίωση των Ταλιμπανέζων που βρίσκεται εν εξελίξει στο κοντινό μας φολκλορικό Londonistan (που άφησε τους Ιμάμηδες με ελεύθερο curriculum).

Most British mosques led by foreign clerics
Muslim medical students refuse to attend lectures
Violent Islamists in the UK and Europe

Sunday, May 24, 2009

Αmerican Dynasty

Ενα μικρό και πανέμορφο ψαροχώρι της Πολιτείας του Maine. Πνιγμένο στα δέντρα, τα λουλούδια και την αύρα του Ατλαντικού. Ενα απο τα πιο αραιοκατοικημένα μέρη της Βόρειας Αμερικής, με χιλιάδες ελάφια, απότομα βουνά, ορμητικά ποτάμια, εκατοντάδες λιμνούλες. Με τεράστια αλιεία, πασίγνωστο για τους νόστιμους ζουμερούς αστακούς του. Καταφύγιο επίσης και πολλών αυτονομιστών της χώρας που έχουν εγκαταλείψει τις πόλεις εξ επιλογής, ψάχνοντας ένα μέρος που ακόμα δεν έχει πατηθεί απο την εμπορική αρχιτεκτονική. Παράδεισος του φωτογράφου, του κυνηγού, του ορειβάτη, του ασκητή.

Σε κάποιο μικρό μαγαζάκι της όχθης, ο ιδιοκτήτης του, ένας εξηντάρης μέ άσπρα μαλλιά δεμένα κοτσίδες, παλιά μπλου τζήν και ξεφτισμένες μπότες, ξέβρασμα άλλων εποχών, μας καλωσόρισε στην επιχείρησή του, που εκτός απο καφέ και μπρέκφαστ πουλούσε επίσης και βιβλία. Ανοιγε το μαγαζί τον Μάιο και το έκλεινε τον Οκτώβρη. Μετά αποσυρόνταν στα δάση της ενδοχώρας, σε κάποιο ξύλινο σπίτι που είχε ο ίδιος φτιάξει, και ζούσε απομονωμένος διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική και ψαρεύοντας. Μου πούλησε και δύο καταπληκτικά βιβλία, ένα παλιό βιβλίο ανθρωπολογίας του Μαλινόφσκι, σπάνια έκδοση, και ένα σύγχρονο, με το ιστορικό της οικογένειας Μπούς.

Ανθρωποι με συμφέροντα στα Πετρέλαια και την Αμυνα, η οικογένεια Μπούς κατάφερε να εκλέξει δύο προέδρους, κάτι που αποδεικνύει πως ο νεποτισμός και η κληρονομικότητα, υπάρχει παντού και όχι μόνον στην Ελλάδα. Ο τελευταίος πρόεδρος, ήταν και η πιό ανεκδιήγητη προσωπικότητα που κυβέρνησε ποτέ την Αμερική. Τα κατορθώματά του γνωστά, να μην τα επαναλάβω.

Θα συστήσω όμως το βιβλίο που απέκτησα, ένα υπέροχο ιστορικό και δημοσιογραφικό πόνημα, απο έναν σοβαρό ακαδημαικό και συγγραφέα, γνωστό και απο άλλα του ιστορικά βιβλία με θέματα όπως η Αμερικανική Πλουτοκρατία. Τον κύριο Kevin Phillips. Είναι το ιστορικό πολλών γενεών της οικογένειας Βush, με φόντο τον κόσμο του πλούτου, της πολιτικής και οικονομικής δύναμης, και της άγνωστης στους πολλούς αμερικανικής αριστοκρατίας.

Το σπίτι της φωτογραφίας ανήκει στην οικογένεια Bush. Καταλαμβάνει έναν σχεδόν ιδιωτικό χώρο σε κάποια βραχώδη χερσόνησο που είναι κλειστή στο κοινό. Προφανώς φρουρείται απο κάποιους κατα τη διάρκεια του χρόνου. Φαντάστηκα για μια στιγμή τους εσωτερικούς του χώρους. Με ξύλο να αναδύει φυσικά αρώματα, τοίχους διακοσμημένους με ταριχευμένα θηράματα, όμορφες βιβλιοθήκες και καθιστικά που αγναντεύουν τον ωκεανό. Ενα βήμα απο τους άλλους, αλλά πολύ μακρυά απ’ όλους μας. Η ελιτίστικη ομάδα εκείνων που αποφασίζει για τη ζωή των άλλων, συσκέπτεται ιδιωτικά, φτιάχνει παγκόσμιες στρατηγικές και επιταχύνει την Ιστορία.

--------------------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Kennebunkport, Maine

--------------------------------------------------

Saturday, May 23, 2009

Ευτυχία ή Bαρβαρότητα;

Οχυρωμένοι πίσω απο το κομματικό μαντρί, φερέφωνα γκεμπελικών κειμένων, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μάχονται στον κόσμο των λαϊκιστικών φαντασιώσεων που εύστοχα δημιούργησε ο μέγας ιδεολογικός ραδιουργός και μέντορας Ανδρέας Παπανδρέου. Υποσχόμενοι στον ελληνικό λαό τέλεια ιατρική περίθαλψη, εργασιακή ασφάλεια, μονιμότητα, καλή δημόσια παιδεία και πολύ μα πολύ καταναλωτικό χρήμα, χωρίς καμμία υποχρέωση να παράγει τίποτα. Για να έρθει ο Λαός στην εξουσία, πρώτα θα πρέπει να καταρρεύσουν όλες οι στρατηγικές συμμαχίες της Ελλάδας με τις χώρες του εξωτερικού, τα μισητά σύμφωνα, και όλοι οι στυλοβάτες της αστικής κοινωνίας (Τράπεζες, Αστυνομίες, Νόμοι, οργανωμένα σχολεία και Πανεπιστήμια, επιχειρήσεις και επιχειρηματίες). Κατά μερικούς, θα βοηθήσουν και οι κουκουλοφόροι.

Το ΠΑΣΟΚ, η μεγαλύτερη συμμορία καταλήστευσης δημοσίου χρήματος που γνώρισε ποτέ ο τόπος, το κόμμα που διαχειρίστηκε το μόνο δωρεάν χρήμα που έλαβε ποτέ αυτή η χώρα, μάχεται εναντίον των επίδοξων νεόπλουτων απατεώνων της Επανίδρυσης, που στην ουσία απλά διαχειρίστηκαν τα σκάνδαλα που εκείνο δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει. Στο μέσον, τα κόμματα της Αριστεράς, μαρξιστικοί δεινόσαυροι με κλειστά ιστορικά αρχεία και πολιτικό λόγο τραμπούκου, μάχονται κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ταϊζει το σύνολο της ελληνικής επικράτειας με εύκολο χρήμα τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κάπου στο μέσον, χαβαλεδιάζει και ο μεγάλος ατακιστής Καρατζαφέρης.

Και κάθε μέρα, το μαντρί στέλνει αντιπροσώπους με αποστηθημένα κείμενα στο βωμό της τηλεδημοκρατίας. Και ψευτοευρωβουλευτές. Που "μάχονται φιλοσοφικά" για να αποδείξουν πως δεν είναι βάρβαροι, δεν είναι κλέφτες, αλλα Σοσιαλιστές και Επανιδρυτές. Στο πανηγυριώτικο περιβάλλον της χαβαλοδημοκρατίας, με δημοσιογράφους να τσακώνονται μεταξύ τους για την καλύτερη ατάκα και κυβερνητικούς εκπρόσωπους που κοιτάνε συνέχεια το χαρτί για να δούν τί θα πούνε στη συνέχεια, η αστυνομία παίζει τώρα ξύλο και με τους μετανάστες (που κατάλαβαν το είδος της λαϊκής μας δημοκρατίας), ενώ υποθέτω η κ. Μανωλίδου και άλλοι πρωινοί έχουν αναλάβει και το οργασμικό μέρος των βαρβάρων.

Σ’ αυτό το περιβάλλον, πολύ θα επιθυμούσα να δώ και ένα είδος πολιτικού ανθρώπου που θα συμπεριφερόταν αυτόνομα. Που θα διεκδικούσε (παρά την όποια κομματική του στρατηγική ένταξη), τη δική του πολιτική και διανοητική αντζέντα, τον τρόπο που θα περνούσε τον χρόνο του, και που θα επέλεγε τους συνομιλητές και τη θεματολογία που τον ενδιέφερε. Που θα συναντούσε διανοητές όλων των χώρων, ακροατήρια όλων των αποχρώσεων, που θα αντάλλασσε ιδέες κάνοντας συζητήσεις. Που θα διεκδικούσε την ελευθερία να είναι μέλος όποιου κλάμπ επιθυμούσε, που θα έγραφε βιβλία στρατηγικής, οικονομίας, πληροφορικής και λογοτεχνίας. Που θα έπαιζε μουσική και θα έψαχνε και άλλους για να κάνουν συναυλίες. Που δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να του επιβάλλει τηλε-αντζέντα ερωτήσεων σε μονοθεματικά στημένα δελτία ειδήσεων με συνομιλητές παπαγαλάκια. Που δεν θα επιθυμούσε υπουργείο, καθώς ο ρόλος του θα ήταν διανοητικού, σεναριακού και στρατηγικού χαρακτήρα. Ο ρόλος του πολιτικού – συμβούλου.

Υπάρχουν και κάποιοι τέτοιοι. Στη ΝΔ ήταν κάποτε ο κ. Ανδριανόπουλος. Αρθρωσε δικό του πολιτικό λόγο και αντζέντα, επέβαλε την παρουσία του και τις ιδιωτικές του αξιώσεις παρουσίας. Και βιοπορίζεται ακόμα διεθνώς, μακριά απο το μικροκομματικό επαρχιακό μαντρί. Και στο ΠΑΣΟΚ, τολμώ να ρισκάρω, ο κ. Μίμης Ανδρουλάκης, απόβλητο της σταλινικής Αριστεράς, που αφού υπηρέτησε το ανεκδιήγητο ΚΚΕ και τις ουτοπίες του, κάποτε ξύπνησε, μορφώθηκε και απέκτησε καλύτερη γκάμα προσωπικών ενδιαφερόντων. Συζητά, λογοτεχνίζει, λέει ό,τι θέλει και συνάμα το απολαμβάνει. Στα άλλα κόμματα, κανένας. Και κανένας, απ’ ο,τι ξέρω, δεν παίζει μουσική.

Και οι δύο μου είναι συμπαθείς. Δεν θα ψήφιζα το μαντρί τους, αλλά ευχαρίστως θα τους έκανα παρέα. Γιατί ο λόγος τους είναι αληθινός και όχι ξύλινος. Και με την παρουσία τους, ίσως το κομματικό τοπίο να παρήγαγε και άλλους όμοιους, δημιουργώντας μια άλλη πολιτική κουλτούρα. Με κάποια σφαιρικότερη διανόηση, φιλοσοφική έφεση, χιούμορ, και μεράκι για την έρευνα. Και με λογοτεχνία. Και ίσως κάποτε, και με λίγη μουσική...

Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Μίμης Ανδρουλάκης

Ανοιξα και τα σχόλια για όποιον επιθυμεί. Μέρες μοναξιάς...

Thursday, May 21, 2009

Ενας σεβάσμιος επισκέπτης

...Τι υπέροχος κόσμος κατεστραμμένων αγαλμάτων στέκονταν μπροστά μας! Τοποθετημένα σε σειρές, αλλού σε σωρούς, ή σκορπισμένα σε όλη την περιοχή της Ακρόπολης, εκατοντάδες σπασμένα αγάλματα όλων των μεγεθών, μιας καταπληκτικής τέχνης και αισθητικής... Και εκατοντάδες μαρμάρινες πλάκες, κομμάτια ενός μεγαλύτερου συνόλου που απεικονιζαν μάχες και πολιορκίες, πολεμικά καράβια σε θάλασσες με σειρές απο κωπηλάτες και φαντασμαγορικές στολές... Η Ιστορία λέει πως η Ακρόπολη ήταν διακοσμημένη με τα τελειότερα αριστουργήματα του Πραξιτέλη, του Φυδία και πολλών άλλων...

...Περπατήσαμε έξω απο τον χώρο του Παρθενώνα. Ηταν καταπληκτικό να νοιώθεις το άσπρο γυμνό πέτρινο πρόσωπο να σε κοιτάει κατευθείαν στα μάτια. Ο χώρος έμοιαζε γεμάτος φαντάσματα...Στον ξάστερο ουρανό, ένας υπέροχος πανσέληνος έλουζε τα ερείπια. Φαντάστηκα Αθηναίους ήρωες είκοσι αιώνων να ξεγλιστρούν ξαφνικά απο τις σκιές για να κλέψουν το παλιό τέμπλο που ήξεραν τόσο καλά και είχαν φτιάξει με τόση υπερηφάνεια...

...Υποθέτω πως η σύγκριση της Αρχαίας με τη Μοντέρνα Ελλάδα είναι η πιο θυελλώδης αντίθεση που βρίσκει κανείς στην Ιστορία. Ο Γεώργιος ο πρώτος, ένα μωρό των δεκαοκτώ και μια ομάδα ξένων γραφειοκρατών κάθονται τώρα στη θέση του Θεμιστοκλή, του Περικλή και των φωτεινών δασκάλων και στρατηγών της Χρυσής Εποχής της Ελλάδας. Οι ναυτικοί στόλοι που απετέλεσαν τα θαύματα του κόσμου την εποχή που ο Παρθενώνας ήταν ακόμα νέος, είναι σήμερα θλιβερά ψαράδικα, και οι αντρειωμένοι άνθρωποι που δημιούργησαν τα θαύματα αισθητικής και αρετής του Παρθενώνα μοιάζουν σήμερα με μια απλή φυλή σκλάβων. Ο κλασσικός Υλλισός έχει στεγνώσει, μαζί με τις πηγές του αρχαίου πλούτου και της Ελληνικής μεγαλοπρέπειας...

...Το έθνος απαριθμεί μόνον οκτακόσιες χιλιάδες ψυχές και υπάρχει αρκετή φτώχεια και μιζέρια για να γεμίσει, άνετα, άλλα σαράντα εκατομμύρια. Υπο τον βασιλιά Οθωνα, τα εισοδήματα του κράτους ήταν πέντε εκαττομύρια δολλάρια – μαζεμένα απο το 1/10 της γεωργικής παραγωγής (τη οποίαν οι αγρότες έφερναν στις βασιλικές σιταποθήκες με μουλάρια), και απο παράλογους φόρους στο εμπόριο. Με τα πέντε αυτά εκατομμύρια, ο μικρός τύραννος προσπάθησε να διατηρήσει έναν στρατό απο δέκα χιλιάδες άντρες, να πληρώσει εκατοντάδες άχρηστους έφιππους φρουρούς, βασιλικούς συμβούλους, διακοσμητές του παλατιού και όλες εκείνες τις γελοιότητες στις οποίες περιέρχονται τα φαντασιακά μικροκρατίδια μιμούμενα τις μεγάλες μοναρχίες. Και επιπλέον, ξεκίνησε να χτίσει ένα παλάτι απο άσπρο μάρμαρο που απο μόνο του θα κόστιζε πέντε εκατομμύρια...

...Ο Ελληνικός θρόνος, με τους ασαφής του σκοπούς, χτίστηκε πάνω σε έναν κουρελιασμένο πληθυσμό αυτοσχεδιαζόμενων μικροαπατεώνων που έμεναν άνεργοι οκτώ μήνες το χρόνο με λίγα να δανειστούν, ακόμα λιγότερα να κατασχέσουν, και που σε ένα ξερό τοπίο γυμνών λόφων και ερήμων απο θάμνους, ζητιάνευαν στο μεταξύ διάστημα. Είχε αρχικά προσφερθεί σε κάποιον γιό της Βικτωρίας, και αργότερα σε διάφορους απογόνους της βασιλικής μοναρχίας που δεν είχαν θρόνο και ήταν άνεργοι, και οι οποίοι είχαν την ευγένεια να αρνηθούν την εφιαλτική τιμή απο σεβασμό πρός την αρχαία δόξα της Ελλάδας, μέχρι να βρούν τον Δανό Γεώργιο...

Mark Twain
Eπίσκεψη στην Ελλάδα (καπου το 1867)

The Innocents Abroad
San Francisco 1869
Ελεύθερη μετάφραση - Locus Publicus

Sunday, May 17, 2009

Ο ρυθμός που δεν πεθαίνει

Η Λύδια και η οικογένειά της είναι Κουβανοί εμιγκρέδες. Αφησαν το νησί πρίν πολλά χρόνια φοβούμενοι τη φτώχεια. Στα χρόνια που τους γνωρίζω έφαγα μαζί τους κάμποσες φορές στο μικρό εστιατοριάκι τους σε κάποια ισπανόφωνη γειτονιά της Βοστώνης. Και χθές το βράδι, καθώς ο Sakis αντιπροσώπευε το έθνος μας με ενα γνήσιο αγγλικό τεκνοτράγουδο της καταστροφής, βρέθηκα ξανά στην προνομιακή θέση να παρακολουθήσω απο κοντά μια ακόμα γνήσια κουβανέζικη μουσική σύναξη με παλιά παραδοσιακά τραγούδια. Τίποτα δεν έλειπε. Η καλή παρέα, το γνήσιο φαγητό, τα κρουστά, οι παλιακές κιθάρες, τα μικρά κουαρτέτα, τα κουρασμένα πνευστά, η μυρωδιά του πούρου.

Σύμφωνα με τις αφηγήσεις των μουσικών εμιγκρέδων του νησιού, η Επανάσταση έβλεπε τη λαϊκή μουσική του δρόμου με μισό μάτι. Τα grassroot μουσικά είδη της Κούβας, οι ρυθμοί της Mumbo και Son, με τις μαύρες ρίζες τους, τον αφρικανισμό της μαγείας και τον ερωτισμό τους, δεν θεωρούνταν πρέπουσες μελωδίες για σοσιαλιστικά ανερχόμενες κοινωνίες, και πολεμήθηκαν στρατηγικά με την κατηγορία της δυσειδαιμονίας που δήθεν κουβαλούσαν. Αλλοι ρυθμοί, ειδικά η Rumba, συνδέθηκαν ιδεολογικά με την πορνογραφία των καζίνων και την Αμερικάνικη αισθητική του ηδονισμού που προωθούσαν οι μισητοί Γιάνκηδες.

Για πολλά χρόνια, η ηγεσία της Κούβας θεωρούσε τη λαϊκή της μουσική παράδοση ως ένα είδος απαξιωμένης υποκουλτούρας προς ευτελισμό και πώληση. Και χρηματοδοτούσε κλασσικά μπαλέτα χορού, σοβιετικά και ευρωπαϊκά ρεπερτόρια μουσικής, αφήνοντας άγγιχτη την μόνη παράδοση που ένοιωθε πραγματικά. Ηταν ο Χρόνος, ο Θεός της αλλαγής, που ξανάφερε την ωραία μουσική στην επιφάνεια. Οι λαϊκές μελωδίες επέζησαν την κρίση του Ψυχρού Πολέμου, το τέστ του χρόνου και την ιδεολογική απαξίωση της Σοβιετίας.

Thursday, May 14, 2009

Narco Update

Oσοι είχαν κάποιο μέσον έπαιρναν μετάθεση σε καλύτερες περιοχές, σε πόλεις. Μακριά απο τις συγκρούσεις και τις φασαρίες. Οι υπόλοιποι, έμεναν εδώ, μικρές ομάδες παιδιών της επαρχίας, υπηρέτες μιας περίεργης και διεφθαρμένης πατρίδας. Ισορροπώντας όσο γίνεται, ανάμεσα στις ομορφιές της ζούγκλας και στην περίεργη περιοχή που τους περικύκλωνε.

Λίγες μέρες πριν τους συναντήσω, μια ομάδα narcos κατέβηκε στο χωριό. Ενας πιτσιρικάς που ήρθε στο τμήμα, έφερε ενα μήνυμα, να παραδώσουν τα όπλα. Τηλεφώνησαν στο διοικητή μιας στρατιωτικής μονάδας 200 χιλιόμετρα μακρυά τους. Κάντε ό,τι θέλετε, τους είπε εκείνος. Το χωριό βρέθηκε έτσι υπο την κατοχή των narcos για ένα εικοσιτετράερο. Και εγώ αποκλεισμένος στο σπίτι του δάσκαλου του χωριού τον οποίον επισκεπτόμουν. Οι narcos έκαναν μερικές περίεργες δουλειές, και κατόπιν έφυγαν.
Locus Publicus - Προσκληση σε γεύμα

Οταν οι narcos έφυγαν, εμφανίστηκε και η ντόπια αστυνομία. Με κάλεσαν (ήμουν ο μόνος τουρίστας στο χωριό) και σε κάποια κοινωνική τους εκδήλωση. Μοιράστηκαν μαζί μου το φαγητο τους, μ’ έντυσαν με τα καπέλα και τα ρούχα τους, φωτογραφηθήκαμε με τα όπλα και τα φισεκλίκια τους, μούδωσαν και κρύα μπύρα. Με τον αρχηγό της ομάδας γίναμε φίλοι και ανταλλάξαμε λεφτά. Εγώ του έδωσα ένα ελληνικό χιλιάρικο. Εκείνος μούδωσε ένα κολομβιανό 10χίλιαρο, αρκετά πληθωριστικό σε αξία. Είχε πάνω του μια εικονογραφία της ζούγκλας με άγρια πουλιά και έναν υπέροχο παπαγάλο. Και μούπαν ιστορίες που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ...

Τα ναρκωτικά, η ατομική βόμβα του Τρίτου Κόσμου έχει τώρα εκραγεί και στο Μεξικό. Τα νέα είναι μάλλον δυσάρεστα για τις τηλεοράσεις του πολιτισμένου κόσμου που προτιμάει τη Eurovision, φετίχ online ερωτικές εξομολογήσεις, γκλάμουρ lifestyle και on-demand προσωπικές θρησκευτικές σωτηρίες. Δεν μας κατηγορώ. Ο ξένος πόνος είναι ξένος, μέχρι να χτυπήσει και τη πόρτα μας...

------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
------------------------------------

Mexico's Drug Wars - Time
The Big Picture - The Boston Globe
Mexico Under Siege - LA Times
Link TV

Saturday, May 9, 2009

Tierra Linda

Κάποτε ήμουνα Αιτωλοακαρνάνας. Αγρινιώτης τον χειμώνα, Μεσολογγίτης το καλοκαίρι. Στο Αγρίνιο γεννήθηκα και μεγάλωσα. Εκεί πήγα σχολείο, εκεί πρωτοένοιωσα τον κόσμο. Στο Μεσολόγγι περνούσα τα καλοκαίρια μου, σε κάποιο εξοχικό της οικογένειας. Είχα εκεί τους ξεχωριστούς μου καλοκαιρινούς φίλους που έγιναν κατόπιν φίλοι ζωής. Και εκείνα τα όμορφα καλοκαίρια, λασπωνόμουνα μαζί τους στην αρμύρα της θάλασσας και τη μυρωδιά του ιωδίου.

Η ζωή σε δύο πόλεις, είναι εμπειρία ζωής. Νοιώθεις έτσι δύο τόπους, δύο διαφορετικές αισθητικές, δύο διαφορετικούς κόσμους. Το Μεσολόγγι ήταν μικρό και χαλαρό, με φρούριο, θάλασσα, τούρκικα καλντερίμια και πολλά ποδήλατα. Το Αγρίνιο ήταν πολύ μεγαλύτερο, βουνίσιο, πιό γρήγορο, χωρίς ποδήλατα, και με μεγάλη εμπορική κίνηση. Εμοιαζε πιο καινούργιο, πιο νεοελλαδίτικο.

Οι δύο πόλεις διατηρούσαν μια αντιπαλότητα, όχι πάντοτε καλοπροαίρετη. Οι Μεσολογγίτες αποκαλούσαν τους Αγρινιώνες «βλάχους» γιατί το Αγρίνιο είχε έντονη την αισθητική της αγροτικής ενδοχώρας που ξεχύνονταν στον αγορά και κοινωνία του. Και οι Αγρινιώτες ανταπέδιδαν με άλλα παρατσούκλια, οπως «ψαροκέφαλοι». Και πάει λέγοντας.

Το Μεσολόγγι υπερηφανευόταν για την Ιστορία του, αυτοποκαλούνταν Ιερά Πόλη, ενώ το Αγρίνιο σταδιακά μάλλον επιθυμούσε να μονοπωλήσει την οικονομική δραστηριότητα του νομού και να γίνει μεγάλο αστικό κέντρο. Με την πάροδο του χρόνου, διάφορες πολιτικές αντιπαλότητες ερχόταν στην επιφάνεια δημιουργώντας τριβές και επαρχιακές αντιζηλίες.

Κάποτε, έφυγα απο την πατρίδα για τη Βόρεια Ευρώπη. Λονδίνο, Αμστερνταμ. Και ένοιωσα για πρώτη φορά να ανοίγουν μπροστά μου κάποιοι άλλοι κόσμοι νοητοί, κόσμοι που δεν τους ήξερα και δεν τους είχα φανταστεί. Με καλοδέχτηκε η Ευρώπη, και εκεί, στα στενά σοκάκια της και τη βαριά αρχιτεκτονική της, ένοιωσα έντονα κάτι που ακόμα κουβαλάω μέσα μου. Μια καινούργια ταυτότητα, που υιοθέτησα οικειοθελώς και με μεγάλη μου χαρά. Εκείνη του Ευρωπαίου. Ενοιωσα σαν να ξανάβρισκα ξανά μια χαμένη οικογένεια που πάντα ήταν εκεί και με περίμενε. Και αυτή μου την ταυτότητα, σήμερα την κουβαλάω ακόμα, εντονότερα απο ποτέ, βαρύτερη και απαιτητική.

Με κάποιους καιρούς, πέρασα και τον Ατλαντικό. Στη γή της Νέας Αγγλίας, γνώρισα τον μεταφυτευμένο ευρωπαϊκό πολιτισμό της Αμερικής, που σαν κάθε γή υπόσχεσης και επαγγελίας, πολιτιστικό αποπαίδι μακρινών μητροπόλεων, είχε ήδη πάρει το δικό του ιστορικό δρόμο. Με καλοδέχτηκε όμως κι αυτή, ίσως πιότερο απο όλους τους άλλους, και με τράβηξε στα σπλάχνα της χωρίς πιστοποιητικά προγόνων και τις εκατοντάδες μικρές τυραννίες των παραδοσιακών κοινωνιών που κουβαλούν μέσα τους βαριές μυστικές τελετουργίες και πάθη ιστορικά. Ενοιωσα σύντομα πως ανήκα και εκεί, άνετα, χωρίς προκαταλήψεις και πολλά παζαρέματα. Η νέα μου ταυτότητα, εκείνη του Αμερικανού, φαινόταν σαν να περίμενε τον αποδέκτη της. Και εγώ την αποδέχτηκα απο τη στιγμή που ένοιωσα πως τον τόπο αυτό τον είχα μάθει απο τη λαϊκή του βάση, απο τα σπλάχνα της γειτονιάς, βιωματικά, και όχι εργαστηριακά μέσα απο βιβλία και εφημερίδες. Και πως τον νοιάζομαι κι αυτόν, σαν τόπο δικό μου, με τους ξεχωριστούς μου φίλους, εμπειρίες, αγάπες, δόξες και αποτυχίες.

Κάπου εκεί θαρρώ, έγινα και Ελληνας. Με πλήρη συνείδηση του τί κουβαλάω μέσα μου, πέρα απο τις μικρές τοπικές καταγωγές μου. Είδα την Ιστορία του Ελληνισμού της οικουμενικότητας, τη διασπορά που μας θέριεψε και μας κράτησε μακριά απο την Ελλάδα για αιώνες. Και μέσα απο την αγγλοσαξωνική βιβλιογραφία (το ομολογώ), διάβασα για πρώτη μου φορά την Ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, του Βυζαντίου, της Τουρκοκρατίας και των μεταγενέστερων χρόνων. Τότε ένοιωσα πως αποκτούσα συνειδητά και την ταυτότητα του Ελληνα, που έκτοτε επιθυμώ πολύ να την διατηρώ. Μαζί με την μεγάλη μου αγάπη. Τη γλώσσα μας. Και εκεί, στο χώρο της διασποράς, γνωρίστηκα και με άλλους ελληνες, που είμαι σίγουρος πως κάποτε στην Ελλάδα θα ήταν και αυτοί μόνον Αθηναίοι, Πατρινοί, Καβαλιώτες, ή Κρητικοί. Ο καλύτερός μου φίλος ήταν και παραμένει ένας καθαρόαιμος Μεσολογγίτης. Στα όσα χρόνια τον γνωρίζω, στη στατιστική ανάμνηση των πολλαπλών μας συζητήσεων, δεν θυμάμαι καμμία αντιπαλότητα. Δεν με αποκάλεσε ποτέ βλάχο, ούτε κι εγώ διανοήθηκα ποτε να τον αποκαλέσω ψαροκέφαλο. Η συμπεριφορά μας προσαρμόστηκε γύρω απο την συνειδητοποίηση της νέας μας ταυτότητας.

Με τον καιρό, άρχισα να ταξιδεύω ανα τον κόσμο. Ημουν αρκετά φιλόδοξος, περίεργος και ενεργητικός. Και σε ένα απο τα ταξίδια μου, γνώρισα μια συγκλονιστική γυναίκα απο τη Λατινική Αμερική. Και κάποτε, μετακόμισα μαζί της σε μια καινούργια πατρίδα. Ηταν έκπληξη η ξαφνική απόφαση, αλλά εξίσου αυθόρμητη και αξιοσημείωτη. Στο Καράκας της Βενεζουέλας, σκέφτηκα κάποτε να χτίσω ένα σπίτι. Και αφού ένοιωσα αρκετά κοντά τους ντόπιους, που περιέργως δεν μου φάνηκαν καθόλου «διαφορετικοί», όπως λένε μερικοί, απέκτησα και μια καινούργια ταυτότητα. Εγινα και Λατινοαμερικανός! Με νέα γλώσσα, μουσική, λογοτεχνία, καί όλα τα συναφή. Μια ταυτότητα που κι αυτή, την κουβαλάω μέσα μου σε ισχυρό βαθμό. Προικιό και λάφυρο της εμπειρίας. Ναι, είναι απολύτως νορμάλ να ζεί κανείς ακόμα και στη Βενεζουέλα. Εχει άλλωστε και τη μεγαλύτερη ελληνορθόδοξη εκκλησία της Νότιας Αμερικής.

Τις σκέψεις αυτές απηύθηνα μια μέρα σε κάποια φίλη Ανθρωπολόγο, που έχει και το παρατσούκλι «η Σουηδέζα». Και αυτό γιατί έχει μεγαλώσει στη Σουηδία απο μητέρα Σουηδέζα και πατέρα Ελληνα. Ενα κράμα πολιτισμών. Η αγαπητή μου φίλη λοιπόν, αφού έζησε για κάμποσα χρόνια σε κάτι περίεργα μέρη ανα τον κόσμο (Σουδάν, Ινδία, Μεξικό), καταννοώντας το πρόβλημά μου βαθιά, μου έστειλε με email και τη διδακτορική της διατριβή απο το University of Manchester. Η οποία έχει ως θέμα της την έννοια των Πολλαπλών Ταυτοτήτων (Multiple Identities), με βασική της θέση και επιχειρηματολογία πως οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να διατηρούν πολλαπλές κοινωνικές και προσωπικές ταυτότητες, και να προσαρμόζουν τη συμπεριφορά τους ανάλογα με το περιβάλλον που βρίσκονται. Η «Σουηδέζα» είχε για δύο χρόνια καταγράψει τη συμπεριφορά μιας κοινότητας ελλήνων που μετανάστευε μαζικά στην Αμερική τον χειμώνα (αφήνοντας το νησί πανέρημο), αλλά επιστρέφοντας πάλι μαζικά στο νησί, κάθε καλοκαίρι. Ολοι οι κάτοικοι του νησιού, είχαν τρείς ξεχωριστές, και έντονα διαχωρισμένες ταυτότητες. Την τοπική του νησιώτη, του Αμερικανού, και του Ελληνα. Και οι πολλαπλές αυτές ταυτότητες συνυπήρχαν έξοχα και χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.

Το οποίον σημαίνει πως συνεχίζω να είμαι Αγρινιώτης, έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση. Και παραμένω βέβαια και βέρος Μεσολογγίτης με αδυναμία στα χέλια και τις τελετουργικές ουζοποσίες. Και σίγουρα Ελληνας. Και Λατινοαμερικανός. Και βέβαια Αμερικανός. Απολύτως δε, και Ευρωπαίος...

-----------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Toυρλίδα Μεσολογγίου

-----------------------------------------

Tuesday, May 5, 2009

Ανοιξη

Η μικρή κηπουρική προσπάθεια των παιδιών αρχίζει να αποδίδει.

Καιρός για θάλασσες, βουνά και πάρκα, καιρός για επαφή με υπαίθριες μουσικές, αναβάσεις σε δασωμένες πλαγιές, ψαροχώρια της ακτής, βόλτες σε πλακόστρωτα σοκάκια, καφεδάκια στις πλατείες.

Καλή Ανοιξη.

Monday, May 4, 2009

H στιγμή της αξιοπρέπειας

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, αυτή την άνοιξη, βρέθηκα να προπονώ μια ομάδα ποδοσφαίρου. Το έκανα για τα παιδιά του σχολείου, εθελοντικά. Το πρωτάθλημα είναι καλά οργανωμένο, με διοίκηση, διαιτητές και συγκεκριμένους αγώνες που θα κρατήσουν μέχρι το τέλος Ιουνίου. Οι περισσότεροι είναι εθελοντές. Κάθε Πέμπτη προπόνηση, καθε Σάββατο αγώνα. Με σκοπό φυσικά κάποιο έπαθλο.

Στο ποδόσφαιρο της εφηβείας, στις ομάδες συμμετέχουν άντρες και γυναίκες. Η αντιπαλότητα περιορίζεται στο χώρο του γηπέδου, όπου τα παιδιά συγκρούονται με ορμή και ανταγωνιστικότητα. Δεν ξέρω τί έχω να τους δώσω πέρα απο μερικές απλές ποδοσφαιρικές συμβουλές και την αγάπη τους για τον αγώνα. Αλλά θα διατηρήσω εκείνη την περίεργη συνήθεια των αμερικανών να συντάσσονται σε δύο ξεχωριστές γραμμές, και να χαιρετούν τον αντίπαλο στο τέλος του αγώνα. Γιατί δεν είναι απλός τυπικός χαιρετισμός. Είναι απόδοση τιμής και αξιοπρέπειας προς τον αντίπαλο, που ίσος προς ίσους, πάλεψε με ό,τι είχε μέσα στο γήπεδο. Και πιθανώς και να έχασε...

Παίρνω έτσι καποια εκδίκηση για την ανεκδιήγητη ποδοσφαιρική ωμότητα, το θράσος, την αλητεία και τη βία που κουβαλάω μέσα μου απο τις ποδοσφαιρικές εμπειρίες της νιότης μου. Τον δικό μου κόσμο, αυτόν τον λίγο που ορίζω και επηρεάζω, θα τον αλλάξω όσο μπορώ...

------------------------------------------------------
Για μια στιγμή νόμισα ότι ο Νικοπολίδης μόλις πέτυχε το 37ο γκολ του αγώνα, θα έτρεχε να συγχαρεί τον πεσμένο αντίπαλό του. Ο Σάχα είχε αντέξει και αυτός 180 λεπτά, είχε βάλει 2 γκολ- όσα και ο Νικοπολίδης- και είχε αποκρούσει 2 πέναλτι- όσα και ο Νικοπολίδης. Για μια στιγμή το έζησα σαν φαντασίωση. Ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού ύστερα από έναν τέτοιο τελικό θα έδιναν αμέσως το χέρι στους αντιπάλους τους. Ότι όλοι μαζί οι 22 ποδοσφαιριστές- όσοι τέλος πάντων είχαν μείνει όρθιοι έπειτα από τρεις ώρες αγώνα θα γίνονταν μια μπάλα και θα έκλαιγαν και θα γελούσαν μαζί. Και η μια εξέδρα θα χειροκροτούσε την άλλη…

Ούτε ένας καλός!