Για πρώτη φορά στη ζωή μου, αυτή την άνοιξη, βρέθηκα να προπονώ μια ομάδα ποδοσφαίρου. Το έκανα για τα παιδιά του σχολείου, εθελοντικά. Το πρωτάθλημα είναι καλά οργανωμένο, με διοίκηση, διαιτητές και συγκεκριμένους αγώνες που θα κρατήσουν μέχρι το τέλος Ιουνίου. Οι περισσότεροι είναι εθελοντές. Κάθε Πέμπτη προπόνηση, καθε Σάββατο αγώνα. Με σκοπό φυσικά κάποιο έπαθλο.Στο ποδόσφαιρο της εφηβείας, στις ομάδες συμμετέχουν άντρες και γυναίκες. Η αντιπαλότητα περιορίζεται στο χώρο του γηπέδου, όπου τα παιδιά συγκρούονται με ορμή και ανταγωνιστικότητα. Δεν ξέρω τί έχω να τους δώσω πέρα απο μερικές απλές ποδοσφαιρικές συμβουλές και την αγάπη τους για τον αγώνα. Αλλά θα διατηρήσω εκείνη την περίεργη συνήθεια των αμερικανών να συντάσσονται σε δύο ξεχωριστές γραμμές, και να χαιρετούν τον αντίπαλο στο τέλος του αγώνα. Γιατί δεν είναι απλός τυπικός χαιρετισμός. Είναι απόδοση τιμής και αξιοπρέπειας προς τον αντίπαλο, που ίσος προς ίσους, πάλεψε με ό,τι είχε μέσα στο γήπεδο. Και πιθανώς και να έχασε...
Παίρνω έτσι καποια εκδίκηση για την ανεκδιήγητη ποδοσφαιρική ωμότητα, το θράσος, την αλητεία και τη βία που κουβαλάω μέσα μου απο τις ποδοσφαιρικές εμπειρίες της νιότης μου. Τον δικό μου κόσμο, αυτόν τον λίγο που ορίζω και επηρεάζω, θα τον αλλάξω όσο μπορώ...
------------------------------------------------------
Για μια στιγμή νόμισα ότι ο Νικοπολίδης μόλις πέτυχε το 37ο γκολ του αγώνα, θα έτρεχε να συγχαρεί τον πεσμένο αντίπαλό του. Ο Σάχα είχε αντέξει και αυτός 180 λεπτά, είχε βάλει 2 γκολ- όσα και ο Νικοπολίδης- και είχε αποκρούσει 2 πέναλτι- όσα και ο Νικοπολίδης. Για μια στιγμή το έζησα σαν φαντασίωση. Ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού ύστερα από έναν τέτοιο τελικό θα έδιναν αμέσως το χέρι στους αντιπάλους τους. Ότι όλοι μαζί οι 22 ποδοσφαιριστές- όσοι τέλος πάντων είχαν μείνει όρθιοι έπειτα από τρεις ώρες αγώνα θα γίνονταν μια μπάλα και θα έκλαιγαν και θα γελούσαν μαζί. Και η μια εξέδρα θα χειροκροτούσε την άλλη…
Ούτε ένας καλός!
