Monday, September 27, 2010

Tουριστικά πρότυπα

Η εποχή του χίππικου τουρισμού πέρασε ανεπιστρεπτί. Οι ορδές των backpackers που εισέβαλαν κάποτε στην ελληνική χερσόνησο για να "ανακαλύψουν" εμάς (και τους εαυτούς τους), χάθηκε πια στο παρελθόν. Το είδος του τουρισμού που μας συντήρησε για καποιες δεκαετίες (Room to let, και Zorba the Greek), εχει σήμερα αντικατισταθει απο νέες μόδες και δυναμικές. Ο "νέος τουρισμός" μοιάζει με το διαδίκτυο. Σερφάρεις παντού, μένεις λίγο παντού, αλλα επιλέγεις που θα κάτσεις και τι θα προτιμήσεις. Γρήγορα "κλίκ" και γρήγορη αξιολόγηση. Εχεις κάτι να δώσεις;- Μένω. Αλλιώς αντίο. Γιατί υπάρχουν και οι άλλοι.

Ο "νέος τουρίστας", όπως και ο "νέος επενδυτής" στο Χρηματιστήριο, είναι πλέον η τεράστια μάζα της μεσαίας κυρίως τάξης, που πρωταγωνιστεί στο παγκόσμιο επίπεδο. Διακοπές 3- 7 μέρες, πακεταρισμένη "συνολική εμπειρία" απόδρασης, όλα μέσα, εισιτήρια, Ιστορία, μπάρ, θάλασσα, μουσεία, ξενυχτάδικα. Καλα ξενοδοχεία, καλές μεταφορές, καλό φαγητό, ξεκαθαρισμένα πράγματα απο την αρχή. 500 ευρώ μια εβδομάδα Ρώμη- Φλωρεντία, 500 ευρώ "ανακαλύψτε την Τουρκία", 800 ευρώ Κούβα, 1000 Αμερική, αλλα τόσα και η Κίνα. Κοστίζει λιγότερο απο το να πάρεις την οικογένεια για μια εβδομάδα στην Κρήτη. Μόνον το αυτοκίνητο Αθήνα-Χανιά κοστίζει 300 ευρώ.

Το Λας Βέγκας δεν ειναι πια τα καζίνα. Είναι ενα ταξίδι λίγων ημερών στην έρημο, σε μια πόλη βουτηγμένη στο φώς, με τζόγο, αλλά κυρίως ατέλειωτο shopping, εξωτικούς μπουφέδες, καλλιτεχνικά υπερθεάματα, έρημο και Ηoover Dam. Το συντηρούν οι κοινωνικές εκδηλώσεις που οργανώνονται εκεί, (κυρίως γάμοι κι νυφικά ταξίδια), και τα εταιρικά σεμινάρια οπου οι εταιρίες φέρνουν τα μέλη τους για λίγο ξεγνοιασιά, σεμινάρια και ξεκούραση. Ο τεράστιος αμερικανικός καπιταλισμός βάζει τους πελάτες. Σε μια πόλη που παρόλη την ανέμελη εικόνα που προβάλλει προς τα έξω, αστυνομοκρατείται όπως η παλιά σοβιετική ένωση.

Λας Βέγκας δεν μπορεί να φτιάξει η Ελλάδα για πολλούς λόγους. Η Ελλάδα δεν έχει εταιρική κουλτούρα για να το συντηρήσει οικονομικά, δεν έχει τις τεχνικές γνώσεις να το δημιουργήσει (ούτε οι Αραβες), δεν έχει κουλτούρα εξυπηρέτησης για να το συντηρήσει, και δεν έχει αστυνομία να το προστατεύσει. Το Λάς Βέγκας είναι μια μοναχική και μονοδιάστατη πόλη που γεννήθηκε μέσα απο τις αμερικανικές ιστορικές δυναμικές για μαζική χολυγουντιανού τύπου ψυχαγωγία. Και φτιάχτηκε στο κέντρο του πουθενά για να μην ενοχλεί. Λας Βέγκας στην Αθήνα δεν μπορεί να υπάρξει. Θα αποτελούσε μια ηλίθια καρικατούρα ανακατεύοντας τουρίστες με διαδηλωτές. Ενα κακόγουστο καρκίνωμα στο κέντρο μιας πολυδιάστατης και αληθινής πόλης. Μιας χώρας που το συγκριτικό της πλεονέκτημα βρίσκεται αλλού.

Στο συλλογικό υποσυνείδητο του μή Ελληνα, η Ελλάδα σαν νοητή εικόνα, παραπέμπει συνειρμικά σε έναν παράδεισο: ηλιος, τέλειες. θάλασσες, μεσογειακός τρόπος ζωής, τέλειο φαγητό και Ιστορία. Αυτά νοιώθει ο ξένος πως προσφέρει η Ελλάδα, αυτά θέλει να δεί στο 7ήμερο πακέτο της επίσκεψής του στην Ελλάδα, γι αυτά είναι η Ελλάδα συνειρμικά γνωστή. Αυτά τα στοιχεία πρέπει να πακετάρει η Ελλάδα στη διαφήμισή της. Και παρακαλώ μην παραλήψετε κανένα απο τα στοιχεία που αναφέρω.

Εχουμε μια τέλεια χώρα με απίθανο φώς, ζωντάνια, τέλειο φαγητό, νυχτερινή ζωή, πανέμορφα τοπία, και μια Ιστορία που είναι παντού ορατή. Ας οργανώσουμε λοιπόν το μήνυμά μας πάνω σ' αυτά, ας δώσουμε στον επισκέπτη μας μια ανεπανάληπτη "συνολική εμπειρία" 7 ημερών, με Μουσεία, διασκέδαση, ξεγνοισιά, Ιστορία και μεσογειακή ζωή. Και ας βάλουμε στο μήνυμά μας και Ελαιόλαδο, Κρασί και Κλασσική Ελλάδα.

Θα χρειαστούμε όμως και εμείς να βάλουμε κάτι. Καλά λιμάνια, καλες μαρίνες,καλές οργανωμένες ξεναγήσεις, καλά ξενοδοχεία, γρήγορες διεκπεραιώσεις τουριστικων υπηρεσιών. Το Ιστορικό κέντρο της ΑΘήνας πρέπει να καθαριστεί σαν εικόνα της χώρας. Μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι πρέπει να είναι συνέχεια ανοικτά. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε τους τουρίστες με λουλούδια και τέτοιες γραφικότητες (αρκεί να μην τους υποδέχεται ο ΠΑΜΕ). Δεν έχω δεί πουθενά ομορφότερη πατρίδα. Ας οργανωθούμε εκεί που μπορούμε κάι πάνω σε ό,τι είναι δικό μας και αξίζει. Και ας αφήσουμε τα μεσογειακά Λας Βέγκας.

---------------
Γαλλία και Ιταλία είναι οι χώρες με τον μεγαλύτερο πολιτιστικό τουρισμό στον κόσμο. Παρόλες τις αντιξοότητες (εμένα με λήστεψαν στην Ρώμη), έχουν περάσει διεθνώς το μήνυμα πως είναι χώρες ποιότητας, με έξοχη Ιστορία, φαγητό, κρασί, και μόδα, και εύκολες και οργανωμένες ξεναγήσεις. Ας τις μελετήσουμε γιατί μας μοιάζουν. Κι ας βρούμε και εμείς το δικό μας τουριστικό δρόμο.

**- Ισως κάτι τέτοιο να είχε ο Γιώργος στο μυαλό του όταν μίλησε στο Economic Club της Νέας Υόρκης, αλλα ακούστηκε βλάξ και γραφικός (δικαίως και το κράξιμο). Αυτές είναι ιδέες του μάρκετινγ, όχι ανακοινώσεις σε επενδυτές. Λίγο σοβαρότητα δεν βλάπτει.

Saturday, September 25, 2010

Cruising

Απο τη φετινή φωτογραφική συγκομιδή. Αρμενίζοντας ανέμελα ενα πέλαγος γεμάτο ήλιο, δροσιά και φώς...

----------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Greece, summer 2010

----------------------------

Friday, September 24, 2010

Οδηγός ζωής

Η Μάρια ειναι κόρη παιδικού μου φίλου που μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά, πήγαμε στο ίδιο σχολείο και παίξαμε στην ίδια αλάνα. Αριστούχος στο σχολείο της και πολυτάλαντη στην προσωπική της ζωή, με εντυπωσίασε με τις εγκυκλοπαιδικές της γνώσεις και το εύρος των ενδιαφερόντων της.

Πρόπερσι με υποδέχθηκε στο περιποιημένο δωμάτιό της, που είχε μια μικρή βιβλιοθήκη, κάποια πόστερ της αγάπης και ενα γραφείο με ιντερνετική σύνδεση. Είχε μόλις επιστρέψει απο ενα ταξίδι στην Ιταλία, και ήταν ενθουσιασμένη. Τήν είχε συνεπάρει η ομορφιά της αρχιτεκτονικής, η καθαριότητα των δρόμων, και προπαντός, παρατήρησε, η ηρεμία του κόσμου. Σαν μεγάλωνε, μου ανακοίνωσε, θα γυρνούσε ολη την Ευρώπη. Με ρώτησε κατόπιν τί κατα την γνώμη μου έπρεπε να σπουδάσει. Σίγουρα αυτό που αγαπάς, της απάντησα. Ο μόνος τρόπος να ζήσεις και να βιοποριστείς ευτυχισμένη ειναι να μετατρέψεις το προσωπικά σου χόμπι σε βιοπορίσιμα επαγγέλματα. Ζωγραφίζεις καλά; Γίνε ζωγράφος. Γράφεις καλά; Γίνε συγγραφέας.

Γράψε σε ένα χαρτί τις αγάπες σου, θυμάμαι που της είπα, και δίπλα τους βάλε τί επάγγελμα αντιστοιχεί σε κάθε σου αγάπη, και τί χρειάζεσαι απο γνώσεις και χρόνο για να φτάσεις εκεί. Και ό,τι κάνεις, την συμβούλεψα, βάλτο πρώτα στο χαρτί. Δες τη ζωή σου σε πίνακες, λίστες και χρονοδιαγράμματα. Σύνδεσέ τα μαθηματικά. Παίξε με τις σκέψεις σου, ακόμα και αν δεν έχουν ακόμα σχήμα. Οσο πιο επιτελικά σχεδιάσεις τον εαυτό σου στο χαρτί, τόσο πιο πολύ εμπνέεσαι.

Εφέτος ξανασυναντηθήκαμε ξανά. Στο ίδιο μικρό δωματιάκι της είχε τώρα και κάποιες φωτογραφίες της Γαλλίας. Ο πατέρας της, της είχε τάξει ενα ταξίδι στο Παρίσι μετά τις εισαγωγικές. Με κοίταξε σοβαρά στο μάτια, και με σεβασμό μου ανακοίνωσε πως μάζεψε 18.500 μονάδες στις πανελλήνιες, δήλωσε και μπήκε στο Χημικό Αθηνών. Γιατί η Χημεία της άρεσε, ήταν η επιστημονικη βάση πολλών επιστημών, της Βιολογίας, της Ιατρικής, της Φαρμακευτικής. Και της Ερευνας, πρόσθεσε υπενθυμίζοντάς μου πως στην ερώτηση που μου είχε κάνει πέρσι, ποιές επιστήμες αναμένω να αναπυχθούν στο μέλλον, της είχα αναφέρει τη Βιολογία και τη Γενετική, και οτιδήποτε πάνω σε μορφές Ενέργειας. Το είχε σημειώσει κάπου, στο χαρτί.

Ηθελε όμως να γίνει και ζωγράφος. Να γινόνταν ζωγράφος-χημικός. Θα ζωγράφιζε γύρω της τοπία, ανθρώπους και πόλεις. Αλλά ήθελε να ζήσει γι αυτό στη Γαλλία. Αμέσως μετά τις σπουδές του Χημικού. Θα ήταν ωραία να μάθαινε μία ακόμα γλώσσα και να μάθαινε να ζωγραφίζει. Γίνονται όλα αυτά; - με ρώτησε. Ασφαλώς και γίνονται, της απάντησα. Γινόταν πέρσι, γίνονται και φέτος. Ενας χημικός που ζωγραφίζει, έχει ζήσει σε δύο κουλτούρες και μιλάει δύο γλώσσες ακούγεται σαν ενα καλό και ρεαλιστικό σχέδιο.

Συμφωνήσαμε, τσουγκρίσαμε τα ποτά μας, και αποχαιρετηθήκαμε. Την άλλη μέρα η Μάρια έφυγε για το Παρίσι. Μούδειξε και το χαρτί της: είχε περάσει εναν ολόκληρο χειμώνα συνδέοντας το ζωγραφικό κουτάκι της Χημείας με άλλες επιστήμες, με τη Γαλλία, με σημειώσεις για τον Χρόνο. Και τώρα έφευγε...

Δεν δίνω συμβουλές, και γενικώς αισθάνομαι άβολα παροτρύνοντας ανθρώπους να κάνουν κάτι. Ο καθένας πρέπει να βρεί μόνος του τον δρόμο του. Και ούτε έχω ποτέ μου συμβουλέψει κανέναν να φύγει απο την Ελλάδα. Μόνον όταν με στριμώχνουν πολύ, δίνω τη μόνη συμβουλη που έχω, αυτή που κρατάω και για τον εαυτό μου, την ίδια και μόνη που δίνω και στα παιδιά μου. Αυτή, τη μόνη που δεν μου έδωσε ποτέ κανένας φεύγοντας.

Βρείτε μόνοι σας την ευτυχία. Είναι η πιο προσωπική υπόθεση. Και διεκδικείστε τον δικό σας χώρο και τα δικά σας οικονομικά. Σχεδιάστε τη ζωή σας στο χαρτί, βάλτε εκεί αγάπες επιθυμίες και πάθη. Μετατρέψτε τα χόμπι σας σε επαγγέλματα. Και μετά φύγετε στον κόσμο. Μάθετε γλώσσες, ταξιδέψτε, δουλέψτε και διασκεδάστε. Η σοβαρή ζωή εμπεριέχει και την περιστασιακή αλητεία. Και μια φορά το χρόνο επιτρέψτε στο χαρτί και ξανασχεδιάστε το. Για τα υπόλοιπα μην ανησυχείτε, θα κάνει η ζωή τις ανατροπές της. Αλλα τουλάχιστον, θα έχετε μια δουλειά και θα είστε ευτυχισμένοι.

--------------------------
Στους δύο νοητούς πόλους της ζωής, φιγουράρουν τα δύο απόλυτα άκρα της. Η απόλυτα κενή και αφιλοσόφητη ζωή που επαφίεται στις δυναμικες της τύχης και συνήθως καταλήγει σε φρικτά αδιέξοδα συμβιβασμών, και στον αντίποδά της, μια κάπως σχεδιασμένη φιλοσοφικά ύπαρξη, που συνήθως καταλήγει στην Ευτυχία. Τις περισσότερες φορές, οι λύσεις είναι τόσο απλές, που σοκάρουν...

Το βίντεο αφιερωμένο απο τον φίλο Yosemite - Οτι απο μένα είναι και θα είναι διαλεγμένα, είναι αυταπάτη μες της πλάσης την πλεκτάνη.


Thursday, September 23, 2010

Το αντίτιμο της Ιστορίας

Η Ελλάδα πορεύτηκε μεταπολεμικά με ενα είδος μικροκαπιταλισμού οικογενειακής φύσεως. Λίγο δημόσιο, λίγη αγροτιά, λίγο μικρομάγαζο, λίγη αντιπαροχή, λίγος τουρισμός, άντε και λίγη ναυτιλία, το κράτος κουτσά στραβά επέζησε, και αναμφισβήτητα - για τα κυβικά του- προόδευσε.

Αυτό το είδος μικροκαπιταλισμού έδωσε ψωμί στην οικογένεια, σπίτι για προίκα στην αδελφή, σύνταξη στον πατέρα. Και πάνω σ' αυτό χτίστηκαν και τα υπόλοιπα. Δομές, όνειρα, καθημερινότητα. Πορευτήκαμε έτσι αξιοπρεπώς όσο μας κράταγε το αναπτυξιακό μας σχήμα. Μέτριο σε φιλοδοξίες, μέτριο σε παιδεία, μέτριο σε στελέχωση. Ένα σχήμα που τέλειωσε για πάντα.

Προσπαθήσαμε κάμποσες φορές να το αλλάξουμε. Ενα αριστερό αντάρτικο οραματίστηκε μια εξίσωση μαρξιστικής οικονομικής και κοινωνικής σύλληψης. Νικήθηκε όμως και απέτυχε. Απέτυχε όμως και η δεξιά, που δεν κατάφερε να μας μεταφέρει σε εναν εξυπνότερο καπιταλισμό με μεγάλες ιδέες και μαζικές δουλειές. Απέτυχε και ο Ανδρέας που θα μπορούσε να τα αλλάξει όλα αλλά έφερε τον λαϊκισμό. Απέτυχε και ο Καραμανλής που υποσχέθηκε Επανίδρυση αλλα βούλιαξε απο την διεφθαρμένη αυλή του.

Απέτυχε όμως και η Ευρώπη. Που ενώ κάποτε οραματίστηκε οικονομική, κοινωνική και πολιτική ένωση, μοίρασε αναπτυξιακά κεφάλαια, έφτιαξε κοινό νόμισμα και κατήργησε σύνορα, δεν έφτιαξε ποτέ μηχανισμούς ελέγχου και σταθερότητας. Στον αέρα όλες της οι συνθήκες. Και σήμερα το πληρώνει.

Δεν κατηγορώ την Ευρώπη που μπήκε στην Ελλάδα με την Τρόϊκα για να διαχειρισθεί την κρίση και να σώσει ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί. Ούτε κατηγορώ τους ελληνες που δεν θέλουν το Μνημόνιο. Αλλά όταν ενα σύστημα καταρρέει, πληρώνουν όλοι, συλλογικά. Δεν υπάρχουν φίλτρα στην Ιστορία. Μόνον δαρβινιστικές διαδικασίες.

Δεν ξέρω τι θα φέρει το μέλλον, έχω ομως μια διαίσθηση για το τί θα χάσουμε. Θα χάσουμε μέρος της υπερηφάνειάς μας που δεν μπορέσαμε να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας. Θα χάσουμε δισεκατομύρια πλούτου που θα φύγει στο εξωτερικό. Θα χάσουμε και πολύ μορφωμένο ανθρώπινο δυναμικό που θα μεταναστεύσει. Ισως χάσουμε ακόμα και εθνικά εδάφη, ιστορικά σύμβολα και αιώνιες αγάπες. Και για πολύ καιρό θα χάσουμε τον ύπνο μας.

Σίγουρα το τροϊκανό μας χρέος χρειάζεται επιμήκυνση. Που σημαίνει πως η Τρόϊκα θα είναι μαζί μας για πολλά χρόνια. Πρέπει επίσης να εφεύρουμε και ενα χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής του εθνικού μας χρέους. Και πρέπει μεσα σε 3 χρόνια να επανιδρύσουμε το Κράτος με νέα Ηθική, νέα Δικαιοσύνη, νέα Παιδεία, νέες δομές. Δεν ξέρω τί απ' όλα αυτά θα καταφέρουμε. Αν τα καταφέρουμε όλα, σε 10 χρόνια θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε. Αλλιώς θα χαθούμε στον απέραντο χρόνο της αφάνειας...

Wednesday, September 22, 2010

Το Μαντρί "επανιδρύθηκε"

Για χρόνια πολλά, εκείνο που διαφοροποιούσε την ελληνική Δεξιά απο τους άλλους, ήταν ο "αντικομμουνισμός". Οσοι δεν ήταν μαρξιστές ήταν δεξιοί. Οσοι ήθελαν να ανατρέψουν το αστικό κράτος με όλα του τα συστατικά και σύμβολα ήταν αριστεροί. Οσοι ήθελαν να το διατηρήσουν ήταν δεξιοί. Επι Ανδρέα Παπανδρέου, η διαφοροποίηση άλλαξε. Ο "αντικομμουνισμός" αντικαταστάθηκε απο τον "αντι-Παπανδρεϊσμό" . Οσοι ήθελαν τον "λαό στην εξουσία" ήταν πασόκοι. Οι άλλοι δεξιοί. (Τα κομμούνια δεν ηταν πια χρήσιμα ούτε για σύγκριση). Απλοί και κατανοητοί διαχωρισμοί.

Αναλαμβάνοντας την ΝΔ, ο κ. Σαμαράς δήλωσε πως βρίσκεται σε αναζήτηση νέου στίγματος. Καί προσδιόρισε τον 'Κοινωνικό Φιλελευθερισμό" ως την ειδοποιό διαφορά μεταξύ Δεξιάς και ΠΑΣΟΚ. Πέταξε δηλαδή μια φιλοσοφική αρλούμπα, και κατόπιν ξεκίνησε να διατηρήσει το Μαντρί άφθαρτο, μέ ό,τι παλιό είχε μέσα. Και ενώ οι γνήσιοι δεξιοί ζήτησαν αποστασιοποίηση απο τον Καραμανλισμό, εκείνος αντελήφθει πως το Μαντρί ήταν Καραμανλικό, και συνέχισε με Κουρασμένο, Ζορρό, τον ογκόλιθο Ζαγορίτη, και άλλους γραφικούς (ο τυπάκος που "ολοκλήρωσε" ο έργο του στο χώρο της Υγείας ειναι ο αγαπημένος μου). Ο "Κοινωνικός Φιλελευθερισμός" δεν ξανακούστηκε πουθενά, και αντικαταστάθηκε απο "το Μνημόνιο". Απλά και λαϊκά πράγματα. Οσοι γουστάρουν Μνημόνιο είναι Πασόκοι. Οι άλλοι ειναι δεξιοί. Το Μαντρί επανιδρύθηκε.

Τραγικό, αλλά αναμενόμενο. Η ΝΔ μπορεί να συνεχίσει ως Μαντρί, αλλά η Ελλάδα για μια ακόμα φορά απέτυχε να δημιουργήσει ενα υγιές δεξιό κόμμα. Ενα κόμμα του οποίου η διαφοροποίηση απο τα άλλα ελληνικά κόμματα δεν είναι ούτε ο αντικομμουνισμός, ούτε ο αντιπασοκισμός, ούτε ο Καραμανλισμός, ούτε "το Μνημόνιο", αλλα ο αντι-Κρατισμός. Στις "7 αλήθειες" που ξεστόμισε ο αντωνάκης στην ομιλία του στην ΔΕΘ, άφησε έξω τη μόνη αλήθεια που θα μπορούσε να είναι και το ιδεολογικό του στίγμα. Πως ο Κρατισμός βούλιαξε τη χώρα, σε ένα όργιο που συμμετείχε και το εκπασοκισμένο γαλάζιο παραμάγαζο μοιράζοντας διορισμούς και δωράκια. Και πως μόνον αν σφαγιαστεί με βία το τερατούργημα, (ιδεολογικά και πρακτικά), θα μπορέσουμε ίσως να επανέλθουμε κάποτε.

Η επιτυχία της Ελλάδας δεν εξαρτάται απο το αν ψήφισε ναί ή όχι στο Μνημόνιο, αλλα απο το άν θα μπορέσει να εφαρμόσει επιταγές τύπου Μνημονίου σαν εκείνο να μην υπήρξε ποτέ. Μια επανίδρυση που να μετατρέψει το σοβιετικό ελληνικο κράτος σε ενα σύγχρονο ανοιχτό και ανταγωνιστικό κράτος γνώσης και αποτελεσματικότητας. Και αντι-κρατισμός σημαίνει σφαγίανση του Κράτους ως επιτελική οντότητα, την νοοτροπίας που το συντηρεί, και αφανισμό των κηφήνων που του τρώνε τις σάρκες.

Επ' αυτού κουβέντα ο αντωνάκης. Ούτε του πέρασε απο το μυαλό να αναφέρει το υπέρογκο Κράτος με το 1 εκατομμύριο πελάτες που περιμένουν βολεμένοι να περάσει η κρίση κατηγορώντας άλλους πλουτοκράτες. Η ΝΔ επέλεξε να παραμείνει ενα άτολμο εκπασοκισμένο παραμάγαζο. Οι αληθινοί δεξιοί την εγκατέλειψαν. Το τέρας του Κρατισμού,(τώρα που μετρήσαμε και τους δημοσίους υπαλλήλους), θα το αναλάβει φαίνεται εν καιρώ η κακή Τρόϊκα (όπως έκανε και αλλού). Και ο αντωνάκης που γουστάρει Κρατισμό θα είναι λαϊκά αντίθετος. Του εύχομαι πολλά και καλά χρόνια στον πάγκο.

----------------------
*- Mαέστρος της σφαγής θα είναι μάλλον ο γνωστός χαβαλετζής. Ηδη 'δημιουργεί κλίμα". Εξαιρετικό το σχόλιο του φίλου univers.

**-Παρατηρήστε στη δεύτερη φωτογραφία με τί πάθος και λαγνεία κοιτούν, χειροκροτούν και επευφημούν τον Κουρασμένο τα οννεδίτικα τεκνά. Σας φαίνονται εσάς αυτοί οι αυλικοί, τυπάδες που γουστάρουν αντι-Κρατισμό και τεράστιες δομικές αλλαγές;

***-
Ενα άρθρο στην Καθημερινή μου υπενθυμίζει πως εκτός απο την επίσημη γραμμή "Μνημονιακός- αντιμνημονιακός", πολύ "παίζει" και η γραμμή "Ναί, ψήφισα το Μνημόνιο, αλλα σαν πολίτης είμαι κατά του Μνημονίου", κάτι που μπορείς να το πείς και ανοικτά (χωρίς να σε διώξει το Μαντρί).

Προσοχή και παρατηρητικότητα όμως, γιατί επειδή εδώ είναι Βαλκάνια και όλα γίνονται, μην εμφανιστεί και η μελλοντική γραμμή "Ναί, σαν πολιτικός δεν ψήφισα το Μνημόνιο, αλλά σαν πολίτης το γούσταρα πολύ", και μπερδευτεί το γαλάζιο με το πράσινο μαντρί και επέλθει βραχυκύκλωμα στις πολυκατοικίες, επαναφέροντας τους τρομερούς πολιικούς μας ξανά,(κατα την έκφραση φίλου μπλόγγερ), στους τρείς βασικούς τους σκοπούς, που ειναι:(1)Να φάνε,(2).Να φανεί ότι κάτι κάνουν. Ώστε να έχουν χρόνο για: (3). Να φάνε.

Sunday, September 19, 2010

Η εκπωμάτωση του βόθρου

Πάντως εδώ που τα λέμε φίλοι μου, ανεξάρτητα αν γουστάρει ή δεν γουστάρει κανείς Μνημόνιο και Τρόϊκα, η αλήθεια ειναι πως οι Δουνουτούδες θα πρέπει να έχουν πάθει την πλάκα τους με το μέγεθος του ελληνικού βόθρου. Συμφωνεί πιστεύω και ο Αλέξης.

Εχουν οι άνθρωποι εδώ κάμποσο καιρό, και σίγουρα θα έχουν συναντήσει φάσεις που θα τους μείνουν ανεξίτηλες. Θάθελα πολύ να τους συναντούσα κάπου, σε κάποιο καφενείο ίσως, όπου είμαι σίγουρος πως μεταξύ τους θα κάνουν και πολύ μεγάλο χαβαλέ με τα όσα βλέπουν (εκ των έσω). Ενδιαφέρον έχει και η τελευταία τους έκθεση οπου μιλούν για "εδραιωμένο κλίμα φοροδιαφυγής".

Παρόλες όμως τις λαμογιές σε εφορίες, πολεοδομίες, μπουζουκτζίδικα, ακόμα και στο στημένο ποδόσφαιρο, το χρυσό μετάλλιο για την "καλύτερα οργανωμένη συμμορία", πάει στο χώρο της Υγείας (λειτουργεί εκεί το καλύτερο παραμάγαζο). Μπροστά στα ιατρικά λαμόγια (που έχουν δώσει και τον όρκο του Ιπποκράτη για να κλέψουν κατόπιν τον συνάνθρωπο), βυτιοφορείς, πολεοδόμοι και ταρίφες μοιάζουν με φτωχομπινέδες ολκής.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή προς την αξιοπρέπεια ενός λαού απο το να χρηματοδοτεί με τους φόρους του πολύχρονες δωρεάν σπουδές γιατρών, μόνον και μόνον για να παράγει τελικά κλεπτομανείς και θρασείς αλήτες που είτε ιδιωποιούνται τον κρατικό μηχανισμό υγείας χρηματιζόμενοι ασύστολα, είτε παράγουν γυναικολογικές αγωγές σε άντρες, είτε υπερκοστολογούν και μεταπωλούν ορθοπεδικά υλικά, είτε συνταγογραφούν πεθαμένους. Το πως λειτουργεί το παραμάγαζο είναι γνωστό απο πάμπολλα παραδείγματα. Υπάρχει μάλιστα και συναγωνισμός!

Η άφιξη της Tρόϊκας (ως εξωγενής παράγοντας συστεμικού σόκ) ήταν ευεργετική. Μας ανάγκασε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Αν το σύστημα δεν είχε καταρρεύσει φέρνοντας την Τρόϊκα, πιστεύει κανείς πως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα έθιγαν ποτέ αυτό το σάπιο σύστημα; Tίποτα δεν θα είχε βγεί κάν στη δημοσιότητα. Πολύ ενδιαφέρον θα έχει επίσης και το βιβλίο που θα γράψουν οι Δουνουτούδες όταν με το καλό φύγουν για πάντα απο το κράτος-συμμορία. Αν φύγουν βέβαια...

----------------------------------------
* Οι σοβαροί γιατροί αναγνώστες αυτού το μπλόγκ, ας διορθώσουν ό,τι θεωρούν λάθος στην επιχειρηματολογία μου. Δεν διεκδικώ το αλάθητο και ευχαρίστως να επανορθώσω. Σαφέστατα και αναγνωρίζω την εντιμότητα των περισσοτέρων που εργάζονται στον χώρο (γνωρίζω αρκετούς). Αλλά τα ποικίλα φαινόμενα διαφθοράς πρέπει να τσακιστούν εκ θεμελίων. Ούτε η προσωπική μου εμπειρία απο την επίσκεψη σε τρία επαρχιακά νοσοκομεία, ούτε αφηγήσεις συγγενών και γνωστών, ούτε και η καθημερινή δημοσιότητα της ιατρικής διαφθοράς βοηθούν στο ελάχιστο την ψυχολογία μου.

** - Και κάτι θετικό. Ενας πήγε φυλακή!, γιατρός του ιατρικού πανεπιστημίου Πατρών, για πλαστές συνταγογραφήσεις. Είθε να ακολουθήσουν και άλλοι (με συνοπτικές διαδικασίες).

Saturday, September 18, 2010

Virtuoso

Μου τον συνέστησε ο φίλος Θανάσης, ομογενής μουσικός συνοδοιπόρος, σε μια συζήτηση που είχαμε για μουσικά όργανα, και ανεπιφύλακτα σαν τον παρουσιάζω. Είναι ο Κώστας Ριάλας, που έχει και ένα ιντερνετικό site για μαθήματα μπουζουκιού. Κορυφαίος.

Δεξιοτέχνες μουσικούς και άριστους κατασκευαστές μουσικών οργάνων συναντά κανείς παντού στην ομογένεια. Εχω εκπλαγεί απο το εύρος του πάθους πολλών παιδιών που παρόλο που απέχουν χρονικά και φυσικά πολύ απο την Έλλάδα, έχουν ισχυρά μουσικά και πολιτιστικά ακούσματα που εξωτερικεύουν με τη μουσική τους.

To μουσικό κομμάτι που χτίζεται δεξιοτεχνικα μεταπηδώντες μουσικές κλίμακες και αυξάνοντας και το τέμπο, είναι παιγμένο πάνω σε μουσική υπόκρουση του ιδίου.

Απολαύστε τον και καλό σαββατοκύριακο.

Friday, September 17, 2010

Booming economy

Φτάνοντας με το αυτοκίνητό μου στο παράθυρο κάποιου ντόπιου μαγαζιού όπου αγοράζω τον καφέ μου, η ευγενικιά κοπέλα με πληροφόρησε πως το μαγαζί σήμερα δεχόνταν μόνον συναλλαγές σε μετρητά. Το σύστημα των πιστωτικών καρτών είχε πέσει. Για σήμερα δηλαδή, δεν θα μπορούσα να αγοράσω τον καφέ μου μέσω της Citibank πληρώνοντας 14-25% τόκο. Αφού αφομοίωσα τα τρομερά νέα, πλήρωσα τελικώς τον καφέ μου με ψιλά (1.58$). Ελπίζω ο τραπεζικός κολοσσός να μην εγκαταλείψει το χαρμανιασμένο του πρωινό κοινό. Καφές με δάνειο. Αντιλαμβάνεστε που το πάω...

Tuesday, September 14, 2010

Εμείς και ο κόσμος

Μουδιασμένος και ανήσυχος, ο ελληνικός λαός βιώνει μια υπέρτατη ιστορική στιγμή. Αποκαλύπτεται καθημερινά στα μάτια του, σε τηλεοράσεις, εφημερίδες και μπλόγκς, η "ποιότητα" του συστήματος που φτιάξαμε (και που μας κυβερνάει). Είναι το αρχικό στάδιο της "Εποχής του Μνημονίου", το στάδιο της τραυματικής συνειδητοποίησης. Και θα μείνουμε στο στάδιο αυτό για κάμποσο ακόμα καιρό πιστεύω, γιατί η εκπωμάτωση του βόθρου (σε όλα τα επίπεδα) μόλις άρχισε. Θαυμάστε για τώρα στην καθημερινή μας ειδησεογραφία, το επίπεδο της Υγείας και Παιδείας που φτιάξαμε,τον καταιγισμό των σκανδάλων, τις αμέτρητες καταχρήσεις, τη σαπίλα ενός πολιτισμού. Θαυμάστε το επίπεδο των οργανισμών που δημιουργήσαμε, το κλίμα της ατιμωρησίας, του αμοραλισμού και της κλεπτοκρατίας που βαπτίστηκε "κοινωνικό κράτος".

Προσωπικά πιστεύω πως λίγο πριν η βόμβα του χρέους σκάσει, η πολιτική ηγεσία της χώρας (Καραμανλής και Παπανδρέου), είχε ήδη αποφασίσει πως δεδομένων των ελληνικών συνθηκών (ευρείας διαφθοράς, κομματοκρατίας και συνδικαλισμού), αλλαγές στην Ελλάδα ήταν αδύνατον να γίνουν, εκτός και αν κάποιο δραματικό και τεράστιο συμβάν, ενα είδος σόκ και δέους, χτυπούσε και αδρανοποιούσε την ελληνική κοινωνία. Και αυτό το συμβάν ήταν η απειλούμενη στάση πληρωμών της χώρας στις αρχές του Μάη 2010. Η χώρα έτσι "σπρώχτηκε" προς την κατεύθυνση της τρόϊκας. Η ΕΕ ήθελε απλά να αναλάβει η ίδια τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης. Η ευκαιρία δόθηκε όταν τα διεθνή επιτόκια άγγιξαν τα επίπεδα των πιστωτικών καρτών. Εκτοτε έγιναν όσα βιώνουμε.

Ερχόμενη στην Ελλάδα, η τρόϊκα ζήτησε να δεί νούμερα και προυπολογισμούς απ' όλα τα υπουργεία, για να ελέγξει τις δαπάνες και να σεναριολογήσει πάνω σε πολλαπλές και εναλλακτικές λύσεις. Αλλά εμείς νούμερα δεν είχαμε και ούτε μπορούσαμε να παράγουμε, και έτσι τους πήγαμε απ' ευθείας στις συντάξεις και στο ΦΠΑ, αφήνοντας άγγιχτο το πελατειακό κομματικό κράτος με τις χιλιάδες άχρηστες υπηρεσίες. Σκέψη του Γιώργου φαίνεται να είναι πως αν μείνουμε στον αναπνευστήρα για κάμποσα χρόνια, ο δημόσιος τομέας θα ελαττωθεί μόνος του σταδιακά, στα επίπεδα που πρέπει. Ετσι δεν γίνονται απολύσεις, και καταλήξαμε σε υφεσιακές πολιτικές, γιατί δεν αν δεν έχεις νούμερα και σενάρια, το ρίχνεις στους αυτοσχεδιασμούς (ανακοινώνεις μια μαλακία το πρωί, και την αλλάζεις το βράδυ). Δεν είναι τόσο η ανοησία του Γιώργου βέβαια. Είναι τα βαθύτερα δομικά προβλήματα του ελληνικού καπιταλισμού που δεν επιτρέπουν καλή κυβέρνηση. Πάνω απο την ανύπαρκτη επιτελική σκέψη, υπάρχει καπέλο και η πελατειακή κομματοκρατία που επεμβαίνει στις αποφάσεις. Μεγάλο κράτος, λίγα νούμερα, και πολύ "βαθύ ΠΑΣΟΚ".

Ας συνθέσουμε όμως την μεγαλύτερη εικόνα, τοποθετώντας την ελληνική κρίση μέσα στην μεγαλύτερη κρίση, την παγκόσμια. Γιατί οδήγησε η Ευρώπη την Ελλάδα στην τρόϊκα; Δεν ήταν βέβαια μόνον τα μαγειρεμένα νούμερα που ήταν ήδη γνωστά στις Βρυξέλλες. Το piggy είχε ξεσαλώσει απο τη μέρα που έγινε μέλος. Ηταν το γεγονός πως η Ελλάδα με την ασωτία της και τη δημοσιότητα που έλαβε η κρίση της, παραλίγο να πυροδοτήσει την τρίτη και μεγαλύτερη κρίση του δυτικού καπιταλισμού. Ενα παιχνίδι που η μικρή και ένδοξη Ελλάς δεν γνώριζε να παίξει καλά (όπως ας πούμε το εξίσου προβληματικό Ντουμπάϊ). Και έτσι, της πήραν το παιχνίδι απο τα χέρια.

H διεθνής οικονομική κρίση είναι τριφασική, και βρίσκεται τώρα στην τρίτη φάση της. Η πρώτη ήταν η κρίση του Χρηματιστηρίου την δεκαετία του 90 (stock market crisis), όταν οι εταιρείες πληροφορικής στην Αμερική παρήγαγαν το 40% του ΑΕΠ της, και όλοι σπεκουλάριζαν στην άνοδο των μετοχών τεχνολογίας, μια φούσκα που κατέρρευσε. Για να διορθωθεί η πρώτη κρίση, εφαρμόστηκε η κλασσική μονεταριστική μέθοδος της μείωσης των επιτοκίων. Εγινε το χρήμα φτηνό, και η ανάπτυξη διοχετεύτηκε σε σπίτια και κατανάλωση, πυροδοτώντας έτσι το όργιο των μή ελεγχόμενων αγορών και δανείων. Το σπεκουλάρισμα κράτησε για μια ακόμα δεκαετία πάνω στις πωλήσεις σπιτιών. Οταν η δεύτερη κρίση έσκασε (housing mortgage crisis), τον Οκτώβριο του 2008, 16 αμερικανικές τράπεζες κατέρρευσαν, Επινοήθηκε τότε η επόμενη λύση, που δημιούργησε τη φούσκα της σημερινής τρίτης κρίσης. Τη φούσκα του χρέους. Εθνικό χρέος πλέον, όχι εταιρικό και τραπεζικό.

20 εκατομμύρια σπίτια αφέθηκαν απο τους πολίτες και κατασχέθηκαν, και όταν ο πρόεδρος Bush πήρε την πληροφορία πως ακόμα 40 εκατομμύρια δάνεια ήταν έτοιμα να εκραγούν, η Αμερική έσωσε το τραπεζικό της σύστημα με μια απίθανα γρήγορη και ωμή κρατική παρέμβαση, ανάλογη της οποίας δεν έχουμε δεί ούτε σε κομμουνιστικά συστήματα. Παρόλες τις πολιτικές διαφωνίες, το Κογκρέσσο ενέκρινε τελικά ενα πακέτο σωτηρίας ύψους 700 δις (billion) δολλαρίων, αγοράζοντας στην ουσία τα χρεωκοπημένα δάνεια. Μόνον που η κίνηση αυτή δημιούργησε και την φούσκα του εθνικού χρέους. Πάνω στα 700 δις, ο πρόεδρος Ομπάμα πρόσθεσε ένα ακόμα τρις δολλάρια (trillion παρακαλώ), που τα μοίρασε στην αγορά για να αποφύγει την ύφεση. Συσσωρευμένο με όλα αυτά βέβαια, και ενα ακόμα τρις (trillion) χρέος, εκείνο των πολέμων του Ιράκ. Ολα αυτά τα trillions έγιναν ομόλογα που τα αγόρασαν οι Κινέζοι.

13 trillions χρέος δημιούργησε η Αμερική για να διατηρήσει τον καζινοκαπιταλισμό της, 300 δις χρέος η Ελλάδα για να διατηρήσει το πλασματικό της "κοινωνικό κράτος", και στις οικονομικές στατιστικές προστέθηκαν και καμμιά δεκαριά ακόμα χώρες των οποίων το χρέος δεν είναι πλέον διαχειρίσιμο (μέσα και η Αγγλία). Αν η τρίτη κρίση-φούσκα σκάσει (αυτό απείλησε να πυροδοτήσει η Ελλάδα), θα είναι το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Και ακριβώς για αυτή την απειλή της, η Ελλάδα σπρώχτηκε στο Μνημόνιο διπλωματικά (και δια της βίας). Αισθανόμενος ντροπή, ο Καραμανλής αποχώρησε συνειδητά αφήνοντας στην εξουσία τον Γιώργο που υπακούοντας σε "αγνότερα" (ελληνοαμερικανικά) συναισθηματικά ένστικτα ανέλαβε τώρα να σώσει την πατρίδα του πατέρα (καθήμενος πάνω στο "βαθύ ΠΑΣΟΚ")..

Πέραν τούτου, σωστά ο Ομπάμα συνέστησε στην Ευρώπη να δημιουργήσει ενα ταμείο 1 τρις (κι άλλο trillion - τέρμα τα billions) ευρώ για να προστατεύσει τις τράπεζές της. Για να αποφευχθεί η τρίτη κρίση. Αυτή ειναι η μεγαλύτερη εικονα της κρίσης (που περιέχει και την δική μας). Και τώρα η Ελλάδα καλείται να κάνει σε λίγα χρόνια ό,τι δεν μπόρεσε να κάνει σε 30.

Συμφέρον λοιπόν της Ευρώπης είναι να σταθεροποιήσει την Ελλάδα, να προστατεύσει τους πιστωτές της, και να δώσει στην Ευρώπη τον χρόνο να αναδιοργανωθεί νομικά, θεσμικά, πολιτικά και δημοσιονομικά. Φυσικά, η συνταγή μπορεί να αποβει μοιραία αν το piggy δεν μπορέσει να γίνει γρήγορα Δανία ( η οποία κάνει τώρα αιματηρές περικοπές για να μην γίνει... Ελλάδα), ή δεν κάνει γρήγορη επανίδρυση (με το πιστόλι στον κρόταφο). Και συμφέρον της Αμερικής είναι να επινοήσει με την Ευρώπη ενα γενικότερο σχέδιο αναδιοργάνωσης του δυτικού καπιταλισμού. Αν η τρίτη φούσκα του Καπιταλισμού σκάσει (η φούσκα των εθνικών χρεών), ο ήδη παρακμιακός δυτικός καπιταλισμός είναι νεκρός. Η Κίνα ως γνωστόν, δεν έχει εθνικό χρέος.

Κλείνω αυτές τις σκέψεις, με την προτροπή να κατανοήσουμε όλοι μας πως η Ελλάδα που ξέραμε δεν υπάρχει πιά. Ο κ. Παπανδρέου είναι μια μεταβατική φιγούρα που θα αποχωρήσει κάποτε. Αλλά τα δομικά προβλήματα του ελληνικού καπιταλισμού θα παραμείνουν και για τον επόμενο πρωθυπουργό. Είναι τώρα πια στο χέρι μας να αλλάξουμε την Ελλάδα, εισαγάγοντας παντού θεσμούς, ηθική δεοντολογία και τεχνική μηχανοργάνωση. Εχουμε ελάχιστο πλέον χρόνο. Και το χειρότερο: κανείς δεν θα ανεχθεί να πυροδοτήσουμε την τελική κρίση. Αν αποτύχουμε, θα μας τσακίσουν αλύπητα. Προς γνώσιν λοιπόν, και συμμόρφωσιν.

-------------------------------
Eχω μια έντονη προσωπική διαίσθηση πως η εποχή του Μνημονίου θα καταναλώσει χρονικά και ψυχολογικά μια ολόκληρη γενιά (κανένας πολιτισμός δεν αναγεννήθηκε ιστορικά μέσα στην ίδια γενιά που κατέρρευσε), αφήνοντας πίσω της βαθιά ιστορικά σημάδια. Στην ερώτηση αν η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να κάνει επανάσταση, η προσωπική μου απάντηση είναι όχι. Η ελληνική κοινωνία θέλει επαναφορά στην ουτοπία του παρελθόντος, με την κομματοκρατία, τα δωράκια των διορισμών, τα επιδόματα, τα μπάνια του λαού. Αλλά ή Ιστορία είναι μονόδρομος, και το σάπιο σύστημα θα σαπίσει μέχρι τέλους. Δυστυχώς για όλους μας, δαρβινιστικά. Kalo kouragio...
-------------------------------
*Δεν υπόσχομαι πλέον συχνές αναρτήσεις. Χάνομαι και γώ στις δικές μου κρίσεις...

Thursday, September 9, 2010

Για τους φιλους bloggers

Κάθε σχέση εξελίσσεται. Ακόμα και οι ιντερνετικές παρέες κάποτε δίνουν χώρο στις προσωπικές γνωριμίες, με το ρίσκο και τις δυναμικές που συνεπάγονται όλες οι σχέσεις. Ανθρωποι συναντούν ανθρώπους, σε μια λογική επιθυμία να δούν απο κοντά τους συνομιλητές τους, περσόνες που συμπάθησαν μέσα απο γραπτά και σκέψεις, μέσα απο την απρόσωπη καλωδιακή σύνδεση του διαδικτύου. Για να προχωρήσει η επαφή σε κάποιο άλλο επίπεδο, να μαζευτεί κάποια πραγματική συγκομιδή μετά απο τόσα κείμενα, τόσα γραπτά. Ωρες ατέλειωτες στο πληκτρολόγιο...

Κάτι τέτοιο προσπάθησα και εγώ να κάνω αυτό το καλοκαίρι στέλνοντας στους φίλους bloggers μια πρόσκληση για γνωριμία. Ηταν κάτι που είχα άλλωστε απο την αρχή στο μυαλό μου. Μέσα απο αυτή τη διαδικασία του blogging, ευχάριστη βεβαίως και θεραπευτική, καλό θα ήταν να γνωρίσω και μερικούς αληθινούς ανθρώπους. Να πάρει σάρκα και οστά η επικοινωνία. Αλλιώς, σκέφτηκα, τί κάθομαι και γράφω...

Και οι φίλοι bloggers ανταποκρίθηκαν. Ελαβα πάρα πολλα emails, πολλά προσωπικά τηλέφωνα και ονόματα. Και προσκλήσεις για φιλοξενία. Μια ανταπόκριση που ήταν τόσο όμορφη και τιμητική, που ξεκίνησα να έρθω στην Αθήνα να γνωρίσω όσους μπορούσα. Τους Θεσσαλονικείς, Σερραίους, και λοιπούς επαρχιώτες τους άφησα έξω εξ ανάγκης. Επρεπε όμως να κάνω μια επιλογή τόπου και ημερομηνίας.

Πέρσυ το καλοκαίρι συναντήθηκα με την Ρία και φάγαμε με πανσέληνο στον Πειραιά. Ηταν μια όμορφη συνάντηση, καθώς γνώρισα μια εξαιρετική κυρία με φιλοδοξίες, χιούμορ και ωραίες ιστορίες. Και φέτος συνάντησα και την Αθηνά που τυχαίνει να μένει 2 ώρες μακριά μου. Ενας άλλος ωραίος άνθρωπος.

Δύο μέρες μετά την Αθηνά, νάσου και ο Αθεόφοβος. Ηπιαμε καφέ στο λιμανάκι του Μεσολογγίου (συναντηθήκαμε ξανά και στην Αθήνα). Δεν δίνω βραβεία blogging, αλλά έχω πεί και παλιότερα πως ο Αθεό είναι ενας απο τους πιό πνευματώδεις τυπάδες του διαδικτύου, με διάχυτο χιούμορ, αυτοσαρκασμό και πολλές γνώσεις. Εμφανισιακά θα τον χαρακτήριζα βεβαίως ως παιδαρά (όπως άλλωστε θεωρούν και οι θαυμάστριές του), αν και κάποιος φίλος του δήλωσε πως "είναι καλύτερα να τον διαβάζεις παρά να τονε βλέπεις", μια δήλωση που αμέσως την απέδωσα σε άκρατη ζήλια ανταγωνιστού του.

Στην συνάντηση του Ιανού, ως μάγος με τα δώρα, κατέφθασε πρώτα ο φίλος glam, ενας πολύ ευγενικός άνθρωπος που μου πρόσφερε και φιλοξενία στο σπίτι του. Κουβάλησε μαζί του ενα υπέροχο μέλι δικής του παραγωγής (είναι και μελισσοκόμος), και μερικά μπουκαλάκια με κάποιο ελιξήριο για να φυτρώνουν τα μαλλιά. Φίλτατε glam, το μέλι έγινε ανάρπαστο σε χρόνο dt, και το γιατροσόφι πλιατσικολογήθηκε απο διάφορους δυστυχείς που τώρα περιμένουν να "φουντώσουν". Μάταια προσπαθησα να τους πείσω πως οι φαλακροί είναι σήμερα in. Μην βιαστείς ακόμα να το πατεντάρεις, αν και στη ζωή πρέπει γενικώς να είμαστε αισιόδοξοι.

Εκτός του glam, στη συνάντηση του Ιανού αφίχθησαν οι μπλόγγερς Αθεόφοβος, Γεράσιμος, Οδυσσέας και ο νομικός και επώνυμος μπλόγγερ Χρίστος Βαρδάκας. Η παρέα ήταν ευχάριστη, καλαμπουρίσαμε και διηγηθήκαμε διάφορες απίθανες ιστορίες του Ελλαδιστάν, και παρότι ο Ιανός μας πέταξε έξω (γινόταν μια παρουσίαση βιβλίου),μπορέσαμε έστω και για λίγες ώρες να μιλήσουμε, να συζητήσουμε και να γνωριστούμε.

Ο Γεράσιμος και ο Οδυσσέας ήταν ακριβώς ό,τι περίμενα. Δύο πολύ σοβαροί και σύγχρονοι άνθρωποι, η ομάδα εκείνη με την οποία κινείται η σύγχρονη ελληνική μηχανή, η "άλλη Ελλάδα". Ο πολυγραφότατος Γεράσιμος έχει λόγο σοβαρό και υπεύθυνο, ενώ ο φίλος Οδυσσέας "ανακαλύπτει" υποθέτω ακόμα την Ελλάδα. Λόγω πλήθους δεν μπορέσαμε ίσως να επεκταθούμε σε πολλά προσωπικά, αλλά η εισαγωγική γνωριμία ήταν εξαιρετική.Τους εύχομαι κάθε ευτυχία και επιτυχία. Θα ήταν πλήγμα αν η Ελλάδα χάσει τέτοιους ανθρώπους στις ξένες αγορές εργασίας.

Ο κ. Χρίστος Βαρδάκας αποτελεί μια παλιά νομική καραβάνα, γνωρίζει το Ελλαδιστάν απο τα σκοτεινά του έγκατα, και είναι ανεξάντλητος σε χιούμορ και ιστορίες. Ηταν πάντοτε μια επώνυμη παρουσία μεταξύ ανωνύμων, κάτι που του προσδίδει και ένα κύρος. Χάρηκα και απόλαυσα τις ιστορίες του και του εύχομαι κάθε προσωπική και οικογενειακή ευτυχία.

Μετά την συνάντηση, κατευθύνθηκα με τον φίλο glam προς Μοναστηράκι, και φάγαμε στου Μπαϊρακτάρη. Και συμφωνήσαμε εκεί πως πράγματι την Ελλάδα την κυβερνούν πέντε νταβατζήδες, αλλά οτι πρέπει και εμείς να ζήσουμε κάπως ευχάριστα, με τις καθημερινές μας απολαύσεις (και μαλλιά). Τον ευχαριστώ και για το κέρασμα.

Ιδιωτικά γνώρισα δύο ακόμα σοβαρούς ανθρώπους. Τον μπλόγγερ Μηθυμναίο, παλινοστούντα έλληνα της Βενεζουέλας, ο οποίος υποφέροντας απο την παραδοσιακή νοσταλγία του μετανάστη επέστρεψε εδώ και λίγα χρόνια στην Ελλάδα. Η επίσκεψή του με τιμά ιδιαίτερα. Μπήκε στον κόπο να έρθει στο ξενοδοχείο μου. Ηθελα να τον ρωτήσω πολλά για την Βενεζουέλα (ειδικά για την μετά Chavez εποχή), μια χώρα που έγινε κάποτε προσωρινή μου κατοικία, την εποχή που είχα τεράστια ενέργεια και σάρωνα τον κόσμο. Η επαφή ελπίζω να συνεχιστεί σε βάθος χρόνου. Ναναι καλά.

Ιδιωτικά την επομένη, δέχτηκα επίσης την τιμή της επίσκεψης του Squarelogic, ενός ανθρώπου που έχω ξεχωρίσει απο καιρό για την υπέροχη και ευαίσθητη γραφή του. Είναι απο τους ανθρώπους του διαδικτύου του οποίου τη γνώμη εμπιστεύομαι και παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον. Πολύ θα ήθελα να τον ξανασυναντήσω στο μέλλον και να τα πούμε περισσότερο. Νάναι καλά και τον ευχαριστώ πολύ.

Τηλεφωνικά μίλησα με την πολύ σοβαρή και αξιόλογη Μερόπη, (που εκεινη την ημέρα οι βυτιοφορείς είχαν αφήσει απο βενζίνα), την Trol , που ακουστικά είναι πολύ πιο γλυκιά απο τα τρελά (και ωραία) biligual ποστ της (trol συνέχισε), τον κομπιουτερά φίλο Ηackaday, απο τις Σέρρες που διατηρεί και τεχνικό μπλόγκ και κάνει τώρα και ιντερνετικές εκπομπές (τον συγχαίρω για τις φιλοδοξίες του), τον πολύ αξιοπρεπή κύριο Γιώργο (Giant, ) εκ θεσσαλονίκης, (μια διαδρομή που δεν μπόρεσα να κάνω φέτος), καθώς και τον συμπαθέστατο σε μένα μπλόγγερ Univers, τον οποίον προσπαθώ να συναντήσω δύο χρόνια τώρα, και στον οποίον θα αφιερώσω την επόμενη συνάντηση (όπου κι αν βρίσκεται). Ελπιζα πως θα μπορούσα να συναντήσω και τους μπλόγγερς Περαστικό, και Χασοδίκη, (δύο ακόμα αξιόλογες ιντερνετικές μορφές με ευαισθησία και γνώμη), αλλά δεν μπόρεσαν. Περαστικέ μου είσαι τυχερός γιατί θα σου ζητούσα ενα σκίτσο ακκορντεονίστα.

Τέλος ευχαριστώ τον φίλο Yosemite Sam (υπέροχο σχολιαστή αλλά που δεν έχει ακόμα δικό του "μαγαζί") για την πρόσκληση στην επαρχία, και τον blogger dormammu, που δεν μπόρεσε νά έρθει αλλά μου έστειλε email απο την λατινική Αμερική.

Αδραξα αυτή την συγκομιδή γιατί πιστεύω πως όσοι έχουν κλείσει πάνω απο δύο χρόνια στο blogging έχουν πια κουραστεί και σιγά σιγά αποχωρούν έχοντας κλείσει κάποιον κύκλο επικοινωνίας και έκφρασης. Και ήταν η κατάλληλη ώρα να γνωρίσω μερικούς, πριν μια μέρα επιστρέψουν ή σιωπήσουν για πάντα πίσω απο τις απρόσωπες ιντερνετικές τους περσόνες.

Οσους δεν μπόρεσα να συναντήσω, θα προσπαθήσω άλλη φορά. Και σε όλους σας, όσοι μου έστειλαν μήνυμα, μίλησαν μαζί μου ή με συνάντησαν, ενα μεγάλο ευχαριστώ. Να γνωρίζετε βεβαίως πως όλα σας τα προσωπικά στοιχεία θα μείνουν προσωπικά και ιδιωτικά για πάντα. Ηταν η ωραιότερη στιγμή του καλοκαιριού μου. Φίλοι μου σας ευχαριστώ. Καλή αντάμωση στο μέλλον.

-------------------
Νοιώθω πια πως έφτασα σε ενα ορόσημο, πως το ιντερνετικό μου ταξίδι άξιζε πράγματι τον κόπο, πέτυχε τους σκοπούς του, ξέβρασε κάμποσες σκέψεις και ιστορίες και μπορεί τώρα να ξεκουραστεί. Αλλά όπως εύστοχα με διόρθωσε και ο κ. Βαρδάκας, "η προαγγελία της περιστασιακής μόνον εκτόνωσης στο ιστολόγιο μου θυμίζει εκείνους που προαγγέλλουν ότι θα ελαττώσουν το τσιγάρο..." Καλώς κύριε Χρίστο, ας το αφήσουμε λοιπόν το θέμα ανοιχτό. Η ζωή συνεχίζεται..

**Οσοι φωτογραφήθηκαν μαζί μου θα λάβουν εντός της εβδομάδας email με τις φωτογραφίες.

Wednesday, September 8, 2010

Νοσταλγικές στιγμές

Λίγες μέρες πρίν τον αυγουστιάτικο γάμο του γιού του στις Σπέτσες, ο ντεΓκρέτσια επισκέφτηκε και μας στο φτωχικό μας. Εγώ μόνον φωτογραφίες πρόλαβα να τραβήξω απο την ακτή, αλλά κάποιοι ντόπιοι, πιο ενημερωμένοι και προετοιμασμένοι, τον είδαν καθαρά με τα κυάλια τους να αρμενίζει αγέρωχος τα ελληνικά πέλαγα. Κάποιος εθνικός ενθουσιασμός (και νοσταλγία) κατέλαβε κάποιο πλήθος, το οποίο άρχισε να ζητωκραυγάζει και να ρίχνει πυροτεχνήματα.

Προφανώς εξασθενημένος απο την απώλεια της βασιλείας και οικονομικά καταρρακωμένος απο την παγκόσμια οικονομική κρίση, ο ντεΓκρέτσια ανταπέδωσε τις χαιρετούρες αρχίζοντας τα "μπαλκονάτα" απο το φτωχικό του σκάφος. Στο μικρό λιμανάκι της πόλης, ενα τεράσιο πλήθος νοσταλγών και συμπαθούντων τον υποδέχθηκαν με λουλούδια και τον προσκάλεσαν για ούζο, κρασί και φρέσκα ψάρια. Περνώντας ξανά απο το ίδιο σημείο, την επομένη, ο ντεΓκρέτσια βρίσκονταν αυτή τη φορά στην πλώρη, χαιρετώντας με ενθουσιασμο τα πλήθη της περίεργης χώρας που ψάχνει επίμονα επίδοξους ηγέτες για την ένδοξη επαύριο. "Αγόρι μου, σε διώξανε εσένα, για να ρθούνε οι κλέφτες" ούρλιαξε με καυμό η κυρα Μαρία η γειτόνισα, που ενας θεός ξέρει τι θυμήθηκε. Για να μην χαλάω καρδιές, (εποχή κρίσης γάρ), την παρηγόρησα με το γνωστό "πάλι με χρόνια με καιρούς...". Εμφανώς συγκινημένη, η κυρία Μαρία με αγκάλιασε στοργικά και μου πρόσφερε και παγωτό καταίφι.

------------------
* Στο επόμενο - η συνάντηση των bloggers

Sunday, September 5, 2010

Για την Αθηνά

Ξεθεωμένος απο το καλοκαιριάτικο κάμα, αλλά επίμονος ως προς τον άμεσο σκοπό μου να γνωρίσω κάποιους ιντερνετικούς συνοδοιπόρους, κατάφθασα τελικώς στην πόλη της Πρέβεζας. Ελλείψει ιδιωτικής μεταφοράς, πήρα το λεωφορείο. Η διαδρομή πανέμορφη, με έφερε παραλιακά στη Βόνιτσα, το ανεπτυγμένο πλέον Ακτιο (που κάνει διεθνείς πτήσεις), και τελικά στην Πρέβεζα. Συνάντησα έτσι απο κοντά ενα εξαιρετικό ζευγάρι. Την Αθηνά, και τον συζυγό της Δημήτρη. Ηταν μια απο τις ωραιότερες επισκέψεις που έκανα ποτέ μου.

Χαριν της Παγκοσμιοποίησης, κάποιος που μένει στην Αμερική μπορεί πλέον να συνομιλεί με κάποιον που ζεί στην Πρέβεζα. Κάτω απο κανονικές συνθήκες δύο τέτοιοι ανθρωποι δεν θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν ποτέ. Σήμερα όμως αυτή η επικοινωνία είναι φυσιολογική και άμεση. Για προσωπική όμως συνάντηση, απαιτούνται κι άλλα. Μια προσωπική αλληλοεκτίμηση, μια επιθυμία να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους, και μια μικρή θυσία και πρωτοβουλία. Πήρα λοιπόν την απόφαση και πήγα. Και έφυγα ενθουσιασμένος.

Είχα απο παιδί να πάω στην Πρέβεζα, θυμόμουν μόνον αμυδρά ενα μικρό χωριό κάπου βόρεια της γενέτειράς μου. Η σύγχρονη όμως πόλη της Πρέβεζας ήταν εξ αρχής μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Στη θέση του παλιού χωριού βρήκα τώρα μια όμορφη και αναπτυγμένη παραλιακή πόλη, με πανέμορφο λιμάνι, όμορφα μαγαζάκια και ωραία εστιατόρια. Ο σφυγμός της πόλης χτυπάει στο λιμάνι της, στη θάλασσα την οποία αντικρύζει, όπου ξεκινούν και καταλήγουν εκατοντάδες πλοία, κόττερα και τουρίστες. Μια ζωντανή και ευχάριστη επαρχιακή πόλη που ζεί απο τον τουρισμό και το εμπόριο. Μια πόλη που έχει τα πάντα, απο πολυτελη σουπερμάρκετ μέχρι πολυτελή μαγαζιά, σχολεία και βίλες. Μια πόλη που όπως πολλές στην Ελλάδα, ειναι μάλλον άγνωστη, αλλά έχει τα πάντα. Γιάπηδες, νεόπλουτους, τουρίστες και εμπόρους. Και φυσικά την Αθηνά.

Μ' αρέσουν οι σοβαροί άνθρωποι. Οχι οι σοβαροφανείς, αλλά οι φιλοσοφημένοι άνθρωποι. Εκείνοι που έχουν σκεφτεί τα επιμέρους συστατικά της ζωής, ξέρουν δηλαδή τί θέλουν, τί ρισκάρουν, τί απορρίπτουν, τι αποδέχονται. Ξέρουν γιατί αγαπούν κάποιον, γιατί θέλουν κάποιον για φίλο, τι θυσίες απαιτούνται για τα παιδιά, τι πιότερη τιμή θα πληρώσουν για το κάθε βήμα τους. Και ακόμα πιο πολύ, μ' αρέσουν οι σοβαροί και φιλοσοφημένοι άνθρωποι που αποδέχονται την ιδιαιτερότητα της ευαισθησίας τους και αυτονομούνται ιδιωτικά. Οικονομικά, φιλοσοφικά, συναισθηματικά. Και που συντηρούν, χωρίς να αιθεροβατούν και μια κάποια ρεαλιστική και ιδεολογική ροπή για μια καλύτερη κοινωνία. Μια κοινωνία που και εκείνοι θα προσφέρουν κάτι. Ιδιαίτερα σε μια χώρα που η αυτονομία είναι συχνά δύσκολη και αντισυμβατική.

Ενας τέτοιος άνθρωπος ειναι η Αθηνά. Γυναίκα-σπίρτο. Φιλοσοφημένη και αυτόνομη. Μητέρα και επιχειρηματίας συνάμα. Ανθρωπος με ανησυχίες και ενδιαφέροντα. Ευγενικιά και ξύπνια. Aπόλυτα προσαρμοσμένη στην επαρχιακή ζωή, αλλά συνάμα ενήμερη για όλον τον κόσμο, διοικεί με τον άντρα της μια επιχείρηση συντήρησης και ενοικιάσεως σκαφών. Είναι δηλαδή μέρος του κομματιού εκείνου (ίσως του μόνου), που αποτελεί μια φρέσκια πηγή αληθινών εσόδων στην σύγχρονη Ελλάδα. Συζητήσαμε έτσι περι τουριστικών θεμάτων, σε μια φετινή περίοδο που ήταν πολύ δύσκολη. Σε μια χώρα που δεν έχει οργανώσει ακόμα τον τουρισμό της. Που για την μεγαλύτερη και μόνη επιχείρηση που μας έμεινε, δε υπάρχουν, όπως με έπεισαν, καθόλου αξιόλογα στατιστικά στοιχεία. Είδα και ο ίδιος κάποιες διαδικασίες. Για κάθε ναύλο (συνήθως εβδομαδιαίο), η Αθηνά στήνεται κάθε φορά με μια στίβα χαρτιά για ώρες στο λιμενικό. Για κάτι που θα μπορούσε να γίνει online, ιντερνετικά. Χάνοντας ατέλειωτες ώρες στην ίδια επαναληπτική και πληκτική διαδικασία.

Η Αθηνά θα μπορούσε να σταθεί παντού στον κόσμο, αλλα συνειδητά επέλεξε την επαρχία. Και δεν την αδικώ. Πέραν των Αθηναϊκών τοιχών, υπάρχει και η υπόλοιπη Ελλάδα που σπασμωδικά προσπαθεί να υπάρξει, στο περιθώριο, οργανώνοντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Αλλά για να αναπτυχθεί αυτή η Ελλάδα, χρειάζονται και άνθρωποι που συνειδητά αποφασίζουν να ζήσουν εκεί και να βιοπορισθούν ιδιωτικά, μακριά απο το τερατώδες λεκανοπέδιο και τα κομματικά σχήματα κρατικής εργασίας ενός υπερκράτους με χιλιάδες γατζωμένους και υποτελείς συχνά υπότροφους. Σε δουλειές με αγάπη και ρίσκο. Αυτή την Ελλάδα επέλεξαν η Αθηνά και ο Δημήτρης, μια απόφαση που προσωπικά θαυμάζω και εκτιμώ πολύ. Ναι, υπάρχουν πολλές Ελλάδες, τουλάχιστον δύο, η βολεμένη και η αβόλευτη, η κρατική και η άλλη, η ιδιωτική, που απαιτεί κόπο και προσωπικό ρίσκο. Και η Αθηνά ζεί στη δεύτερη.

Είπαμε πολλά, πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά. Πνευματώδης και αυθόρμητη, η Αθηνά εκφράζει δυναμικά τη γνώμη της στο διαδίκυο. Πρίν λίγο καιρό έκανε και τοπικό ραδιόφωνο. Μου μίλησε για την τοπική κοινωνία. Μοιάζει σαν όλες τις άλλες. Λαμόγια εδώ, λαμόγια εκεί, αλλά και άνθρωποι σοβαροί και δουλευταράδες. Μα όσα και νάπαμε, ήταν λίγα. Θα μπορούσαμε να τρώγαμε μέρες μιλώντας. Η προσωπική επαφή δεν έχει υποκατάστατο. Πως να πείς τα ίδια πληκτρολογώντας στο διαδίκτυο. Με τι να προσθέσεις ύφος, ειρωνεία, χιούμορ...

Κάποιο κομμάτι της Πρέβεζας μοιάζει με την ...Σαντορίνη. Πεζόδρομοι γεμάτοι κόσμο να τρώει και να γλεντάει μέχρι αργά τη νύχτα. Νομίζω πως εκεί της εξήγησα πως αυτό δεν γίνεται πουθενά αλλού στον κόσμο. Δεν ξέρω αν με κατάλαβε. Αναφερόμουνα σ' εκείνη την απέραντη κοινωνικότητα της Ελλάδας, το κοινωνικό εκείνο στοιχείο που γίνεται αντιληπτό αμέσως στους απέξω. Λέγεται και ζωή. Και παρά τα προβλήματά της, η Ελλάδα έχει πολύ απο δαύτη. Μιλήσαμε και για άλλα, διάφορες σκέψεις που πέρασαν απο πόστ, όνειρα, σχέδια και τα λοιπά. Ισως να θέλαμε κι οι δυό μας να δούμε ποιός ακριβώς είναι ο απέναντι που μέχρι χθές ήταν μια αφηρημένη ιντερνετική περσόνα αλλά ξαφνικά έγινε αληθινός άνθρωπος. Αν και είναι αδύνατον πιστεύω, να κρυφτείς πίσω απο τα γραπτά σου. Οσο αμολάς μελάνι, τόσο αποκαλύπτεσαι...

Νομίζω πως της εξομολογήθηκα πως πράγματι θα επιθυμούσα να γυρίσω στην Ελλάδα. Να έδινα, να πρόσφερα κάτι στην πατρίδα μου. Είναι συνήθως ένα κόμπλεξ που αποκτούν οι μετανάστες. Μαζί με μια συναισθηματικότητα να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Μια πατρίδα που βουλιάζει. Ισως να ακούστηκα και λίγο γελοίος. Τη στιγμή που τόσοι θέλουν να φύγουν...

Και κάπου εκεί θαρρώ, με ρώτησε και εκείνη αν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος αν είχα μείνει στην Ελλάδα. Μια πολύ έξυπνη και δύσκολη ερώτηση. Δεν θυμάμαι τί απάντησα. Αθηνά μου, ό,τι και νάπα ξέχνα το. Ειλικρινά δεν ξέρω...

Χαίρομαι που γνώρισα την Αθηνά και τον Δημήτρη, χαίρομαι για το ταξίδι στην Πρέβεζα, λυπάμαι μόνον που δεν είμαι κοντά τους να τα ξαναπούμε γρήγορα. Για την άψογη υποδοχή και φιλοξενία, τους ευχαριστώ απεριόριστα. Σ' αυτούς και τα παιδιά τους εύχομαι ολόψυχα κάθε ευτυχία. Και φυσικά καλές δουλειές. Και καλή αντάμωση.

---------------------------------------------------
Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής, βρέθηκα ξανά καταμεσήμερο στον σταθμό του ΚΤΕΛ. Περιμένοντας ενα λεωφορείο με τελικο προορισμό την Αθήνα, έπεσα πάνω σε ενα ημιλιπόθυμο παιδί, 15 χρόνων, που φαινόνταν ζαλισμένο. Προσπάθησα να του μιλήσω μα δεν ήξερε ελληνικά. Ηταν απο το Πακιστάν, λαθρομετανάστης, και περίμενε κι άλλους για Αθήνα. Κατάλαβα εντούτοις το πρόβλημά του. Το παιδί διψούσε και πεινούσε. Είχε να φάει μέρες.

Τούδωσα ό,τι μπορούσα εκείνη τη στιγμή, κάτι μπισκότα που κουβαλούσα μαζί μου, και νεράκι του Θεού. Το παιδάκι συνήλθε λίγο, και απο ντροπή σηκώθηκε όρθιο και μου έσφιξε το χέρι. Λίγη ώρα αργότερα, κάποιος άλλος πακιστανός εμφανίστηκε με μια ομάδα άλλων δέκα. Ηταν ο "σύνδεσμος" που θα τους "μοίραζε" στην Αθήνα. Εβγαλε σε όλους εισιτήρια και κατα τη διάρκεια του ταξιδιού τους μιλούσε συνεχώς μοιράζοντας οδηγίες και συμβουλές. Eψαξα στιγμιαία το παιδάκι με τα μάτια. Και εκείνη τη ματιά του δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου. Απο το Πακιστάν στην Πρέβεζα, και τώρα στην Αθήνα, ποιά μάνα σ' έχασε αγόρι μου, στην ηλικία του γιού μου...


------------------------------------
Pictures by Locus Publicus, free for public use
Πρέβεζα, summer 2010

------------------------------------

Thursday, September 2, 2010

Between the lines

"Ξοδέψαμε ενα τρις δολλάρια σ' αυτόν το πόλεμο, με χρηματοδότηση απο το εξωτερικό, δημιουργώντας ενα ρεκόρ χρέους και ενα έλλειμμα επενδύσεων στο εσωτερικό (των ΗΠΑ). Και για πολύ καιρό έχουμε αναβάλει δύσκολες αποφάσεις σε οτιδήποτε, απο την βιομηχανική μας βάση, το ενεργειακό μας πρόγραμμα, την αναδιάρθρωση της παιδείας μας. Σαν αποτέλεσμα, η μεσαία τάξη δουλεύει σήμερα περισσότερο για πολύ λιγότερα, και η ανταγωνιστικότητα της Αμερικής κινδυνεύει διεθνώς... Γι αυτό τώρα, ενω ολοκληρώνουμε τον πόλεμο του Ιράκ , πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά το προβλήματα με όσο μεγαλύτερη δύναμη και αποφασιστικοτητα μπορούμε... Η πιο επείγουσα προτεραιότητα είναι τώρα να διορθώσουμε την οικονομία μας και να βάλουμε ξανά σε δουλειές εκατομμύρια αμερικανούς που έχασαν τη δουλειά τους,να δυναμώσουμε την μεσαία τάξη..."

Πέρα απο το καθιερωμένο πολιτικό υμνολόγιο περι της γενναιότητας των αμερικανικών δυνάμεων μιας χώρας που "απο την αρχή της ιστορίας της πασχίζει να μεταδώσει δημοκρατία και ελευθερία σε ολόκληρο τον κόσμο" (ορολογίες και μηνύματα που ανταποκρίνονται στο συλλογικό συναισθηματισμό του μέσου αμερικανού που πράγματι πιστεύει πως άν όλος ο κόσμος γινει Αμερική όλα θα είναι καλύτερα), για πρώτη φορά στην ιστορία των προεδρικών διαγγελμάτων, ο πρόεδρος Ομπάμα συνέδεσε την εξωτερική πολιτική με τα εσωτερικά προβλήματα της χώρας. Καλή η δημοκρατία στο Ιράκ και Αφγανιστάν (ο πόλεμος θα συνεχιστεί με την κινεζική πιστωτική κάρτα), αλλά στο εσωτερικό της χώρας έχουμε χάσει και τ' αυγά και τα πασχάλια.

Περίπου ενα τρις έχει κοστίσει μέχρι στιγμής ο πόλεμος (σε τραπεζικά ομόλογα που κρατάει η Κίνα), πάνω απο 10% σήμερα η επίσημη αμερικανική ανεργία. Η δημόσια παιδεία βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτου κοινωνικού σόκ, μαζί με τις φιλοδοξίες και τις ελπίδες της μεσαίας τάξης που σιγά σιγά βουλιάζει. Η παραδοσιακή ικανότητα της Αμερικής να παράγει καινούργιες τεχνολογίες και προιόντα εχει σαφώς εξασθενίσει, και μετά απο ακόμα 1 τρις σε αναπτυξιακά κεφάλαια, τίποτα δεν κουνιέται ακομα δημιουργικά.

Η Αμερική βρίσκεται σε μία απόλυτη παρακμιακή πορεία, δέσμια της αναπτυσσόμενης Κίνας που χρηματοδοτεί την παρακμή της. Το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού έχει πλέον μετακομίσει στην Ασία. Οσο για την ικανότητα της χώρας να πάρει απο το μηδέν εκατομμύρια φτωχούς και να τους κάνει μεσαία τάξη (κάτι που μόνον η Αμερική κατάφερνε ιστορικά), αυτό έχει πιά καταφανώς εξανεμισθεί. Η χώρα με το μεγαλύτερο εθνικό χρέος στην υφήλιο (13 τρις δολλάρια), είναι μια ωρολογιακή βόμβα. Ο Ομπάμα δείχνει να κατανοεί το πρόβλημα συνολικά και στρατηγικά. Αν η Αμερική δεν ανακάμψει σύντομα, η παγκόσμια οικονομία θα βουλιάξει θεαματικά. Και το μικροπρόβλημα της ευρωπαϊκής Ελλάδας θα μοιάζει με απλή βόλτα στο πάρκο...

----------------------------------------
Προσπάθησα ματαίως να αποτρέψω κάποιον νεαρό που γνωρίζουμε οικογενειακά, απο το να καταταγεί στον στρατό, ο οποίος τον προειδοποίησε πως μετά απο κάποιο πολύ σκληρό bootcamp θα τον έστελνε στο Αφγανιστάν. Πάνω απο 4.5 χιλιάδες σήμερα οι αμερικανοί νεκροί, δεκάδες χιλιάδες οι σφαγμένοι και σακατεμμένοι, ακόμα περισσότεροι οι ημίτρελοι και ψυχοπαθείς που επιστρέφουν.

Ακόμα και οι πλέον πολιτικά απαθείς και ανυποψίαστοι πολίτες αρχίζουν πλέον να αντιλαμβάνονται το τεράστιο πρόβλημα. Ειδικά συμφέροντα λυμαίνονται τους στρατιωτικούς προυπολογισμούς της χώρας και έχουν εισχωρήσει στα κέντρα αποφάσεων δημιουργώντας συνεχώς "εχθρούς" και συντηρώντας εθνικές διαμάχες, ενώ οι επενδύσεις σε προγράμματα υγείας, παιδείας και ανάπτυξης εξανεμίζονται. Εξήγησα στον νεαρό μας φίλο πως ο πόλεμος στο Αφγανιστάν (όπως και όλοι οι αμερικανικοί πόλεμοι απο το 50 και μετά), είναι κατασκευασμένοι πόλεμοι ειδικών συμφερόντων. Και πρόσθεσα πως καταννοώ απόλυτα την αγνή αγάπη του για την πατρίδα που τον γέννησε. Μόνον που ο πόλεμος αυτός δεν τον αφορά. Είναι πόλεμος άλλων. Δυστυχώς δεν τον έπεισα. Σε δύο εβδομάδες φεύγει μάχιμος για το Αφγανιστάν. Με το καλο να επιστρέψει...


Διάγγελμα Ομπάμα

--------------------------
Μια μικρή παρεμβολή λόγω διαγγέλματος Ομπάμα. Ο κ. Ομπάμα μου ειναι προσωπικά συμπαθής. Βρίσκεται όμως ανάμεσα σε ιστορικές συμπληγάδες πέτρες με τεράστια προβλήματα που γιγαντώθηκαν μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Οπως η Ελλάδα έχτισε μια Κλεπτοκρατία που σήμερα καταρρέει, η Αμερική έχτισε το περίφημο Military Industrial Complex και την Wall Street. Και τα δύο αυτά τέρατα χρειάζονται σήμερα εξυγίανση.

*Τα πόστ για τους φίλους μπλόγγερς στο επόμενο. Ευχαριστώ.

Wednesday, September 1, 2010

Επετειακό

Κλείνουν σήμερα για μένα τρία χρόνια παρουσίας στο διαδίκτυο, μια αυθόρμητη και ευχάριστη ενασχόληση που ξεκίνησε κάποτε απο μια απλή συμμετοχή στο μπλόγκ του Νίκου Δήμου, ενας μέρος στο οποίο ο πολυμαθής και σοβαρός οικοδεσπότης μάζευε πολλούς και αξιόλογους συνομιλητές πάνω σε ποικίλα θέματα. Ηρθε κατόπιν η μόδα του blogging στην οποία δήλωσα και εγώ συμμετοχή, και στην διάρκεια του χρόνου ομολογώ πως το ευχαριστήθηκα. Κατα το φετινό ταξίδι μου στην Ελλάδα, αποφάσισα να γνωρίσω και κάμποσους απο τους συνομιλητές μου, αυτούς που με τίμησαν με την παρουσία τους και τα σχόλιά τους. Ηταν μια απόφαση που με δικαίωσε και με ικανοποίησε. Συνάντησα ό,τι ακριβώς περίμενα, ενα πνευματώδες σύνολο ανθρώπων, που όπως ακριβώς περίμενα, αντιπροσωπεύουν ενα υγιές και παραγωγικό κομμάτι της νεοελληνικής πραγματικότητας. Και σηματοδότησε αυτή η συνάντηση, μια προσωποποίηση που επιθυμούσα.

Δεν βγήκα στο διαδίκτυο για να προβάλω κάποιο πολιτικό μήνυμα, να προτρέψω σε κάποιο ξεσηκωμό, κοινωνική συνειδητοποίηση, να συμμετασχω σε κάποιο κίνημα, να επιμορφώσω μάζες. Δεν βγήκα ως πολέμιος του κατεστημένου, της εκκλησίας, της πολιτικής σκηνής, των ξένων κέντρων εξουσίας, των ντόπιων νταβατζήδων. Δεν είμαι άλλωστε ούτε εξυπνότερος απο τους άλλους, ούτε καλύτερος πολίτης, ούτε διανοούμενος. Πήρα απλά το προσωπικό μου αποθεματικό, και ήρθα. Να το εκθέσω απο κάποια προσωπική ανάγκη, έτσι, απλά, όπως μιλάω με φίλους. Και χαίρομαι ειλικρινά, που άρεσα σε κάποιους, χαίρομαι όμως ακόμα πιότερο που μέσα απο αυτή τη διαδικασία συνάντησα ανθρώπους αξιόλογους και σοβαρούς.

Μέσα απο αυτό το χώρο διεκδικώ αυτό που μου ανήκει. Να έχω λόγο προσωπικό, να εκτονώνομαι στη μητρική μου γλώσσα (που μου λείπει), να διατηρώ έστω και εξ αποστάσεως μια επαφή με αληθινούς ανθρώπους της πατρίδας. Ομολογώ πως έχω κάπως κουραστεί, αλλά το μπλόγκ θα μείνει ακόμα ανοιχτό,για περιστασιακή εκτόνωση. Τα επόμενα δύο πόστ θα τα αφιερώσω στους φίλους που γνώρισα φέτος το καλοκαίρι στην Ελλάδα. Σας ευχαριστώ όλους σας για την υπέροχη εμπειρία.

Locus Publicus

------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Emperor's Palace, Tokyo, Japan

------------------------------------