Για την Αθηνά

Ξεθεωμένος απο το καλοκαιριάτικο κάμα, αλλά επίμονος ως προς τον άμεσο σκοπό μου να γνωρίσω κάποιους ιντερνετικούς συνοδοιπόρους, κατάφθασα τελικώς στην πόλη της Πρέβεζας. Ελλείψει ιδιωτικής μεταφοράς, πήρα το λεωφορείο. Η διαδρομή πανέμορφη, με έφερε παραλιακά στη Βόνιτσα, το ανεπτυγμένο πλέον Ακτιο (που κάνει διεθνείς πτήσεις), και τελικά στην Πρέβεζα. Συνάντησα έτσι απο κοντά ενα εξαιρετικό ζευγάρι. Την Αθηνά, και τον συζυγό της Δημήτρη. Ηταν μια απο τις ωραιότερες επισκέψεις που έκανα ποτέ μου.

Χαριν της Παγκοσμιοποίησης, κάποιος που μένει στην Αμερική μπορεί πλέον να συνομιλεί με κάποιον που ζεί στην Πρέβεζα. Κάτω απο κανονικές συνθήκες δύο τέτοιοι ανθρωποι δεν θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν ποτέ. Σήμερα όμως αυτή η επικοινωνία είναι φυσιολογική και άμεση. Για προσωπική όμως συνάντηση, απαιτούνται κι άλλα. Μια προσωπική αλληλοεκτίμηση, μια επιθυμία να γνωρίσεις άλλους ανθρώπους, και μια μικρή θυσία και πρωτοβουλία. Πήρα λοιπόν την απόφαση και πήγα. Και έφυγα ενθουσιασμένος.

Είχα απο παιδί να πάω στην Πρέβεζα, θυμόμουν μόνον αμυδρά ενα μικρό χωριό κάπου βόρεια της γενέτειράς μου. Η σύγχρονη όμως πόλη της Πρέβεζας ήταν εξ αρχής μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Στη θέση του παλιού χωριού βρήκα τώρα μια όμορφη και αναπτυγμένη παραλιακή πόλη, με πανέμορφο λιμάνι, όμορφα μαγαζάκια και ωραία εστιατόρια. Ο σφυγμός της πόλης χτυπάει στο λιμάνι της, στη θάλασσα την οποία αντικρύζει, όπου ξεκινούν και καταλήγουν εκατοντάδες πλοία, κόττερα και τουρίστες. Μια ζωντανή και ευχάριστη επαρχιακή πόλη που ζεί απο τον τουρισμό και το εμπόριο. Μια πόλη που έχει τα πάντα, απο πολυτελη σουπερμάρκετ μέχρι πολυτελή μαγαζιά, σχολεία και βίλες. Μια πόλη που όπως πολλές στην Ελλάδα, ειναι μάλλον άγνωστη, αλλά έχει τα πάντα. Γιάπηδες, νεόπλουτους, τουρίστες και εμπόρους. Και φυσικά την Αθηνά.

Μ' αρέσουν οι σοβαροί άνθρωποι. Οχι οι σοβαροφανείς, αλλά οι φιλοσοφημένοι άνθρωποι. Εκείνοι που έχουν σκεφτεί τα επιμέρους συστατικά της ζωής, ξέρουν δηλαδή τί θέλουν, τί ρισκάρουν, τί απορρίπτουν, τι αποδέχονται. Ξέρουν γιατί αγαπούν κάποιον, γιατί θέλουν κάποιον για φίλο, τι θυσίες απαιτούνται για τα παιδιά, τι πιότερη τιμή θα πληρώσουν για το κάθε βήμα τους. Και ακόμα πιο πολύ, μ' αρέσουν οι σοβαροί και φιλοσοφημένοι άνθρωποι που αποδέχονται την ιδιαιτερότητα της ευαισθησίας τους και αυτονομούνται ιδιωτικά. Οικονομικά, φιλοσοφικά, συναισθηματικά. Και που συντηρούν, χωρίς να αιθεροβατούν και μια κάποια ρεαλιστική και ιδεολογική ροπή για μια καλύτερη κοινωνία. Μια κοινωνία που και εκείνοι θα προσφέρουν κάτι. Ιδιαίτερα σε μια χώρα που η αυτονομία είναι συχνά δύσκολη και αντισυμβατική.

Ενας τέτοιος άνθρωπος ειναι η Αθηνά. Γυναίκα-σπίρτο. Φιλοσοφημένη και αυτόνομη. Μητέρα και επιχειρηματίας συνάμα. Ανθρωπος με ανησυχίες και ενδιαφέροντα. Ευγενικιά και ξύπνια. Aπόλυτα προσαρμοσμένη στην επαρχιακή ζωή, αλλά συνάμα ενήμερη για όλον τον κόσμο, διοικεί με τον άντρα της μια επιχείρηση συντήρησης και ενοικιάσεως σκαφών. Είναι δηλαδή μέρος του κομματιού εκείνου (ίσως του μόνου), που αποτελεί μια φρέσκια πηγή αληθινών εσόδων στην σύγχρονη Ελλάδα. Συζητήσαμε έτσι περι τουριστικών θεμάτων, σε μια φετινή περίοδο που ήταν πολύ δύσκολη. Σε μια χώρα που δεν έχει οργανώσει ακόμα τον τουρισμό της. Που για την μεγαλύτερη και μόνη επιχείρηση που μας έμεινε, δε υπάρχουν, όπως με έπεισαν, καθόλου αξιόλογα στατιστικά στοιχεία. Είδα και ο ίδιος κάποιες διαδικασίες. Για κάθε ναύλο (συνήθως εβδομαδιαίο), η Αθηνά στήνεται κάθε φορά με μια στίβα χαρτιά για ώρες στο λιμενικό. Για κάτι που θα μπορούσε να γίνει online, ιντερνετικά. Χάνοντας ατέλειωτες ώρες στην ίδια επαναληπτική και πληκτική διαδικασία.

Η Αθηνά θα μπορούσε να σταθεί παντού στον κόσμο, αλλα συνειδητά επέλεξε την επαρχία. Και δεν την αδικώ. Πέραν των Αθηναϊκών τοιχών, υπάρχει και η υπόλοιπη Ελλάδα που σπασμωδικά προσπαθεί να υπάρξει, στο περιθώριο, οργανώνοντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Αλλά για να αναπτυχθεί αυτή η Ελλάδα, χρειάζονται και άνθρωποι που συνειδητά αποφασίζουν να ζήσουν εκεί και να βιοπορισθούν ιδιωτικά, μακριά απο το τερατώδες λεκανοπέδιο και τα κομματικά σχήματα κρατικής εργασίας ενός υπερκράτους με χιλιάδες γατζωμένους και υποτελείς συχνά υπότροφους. Σε δουλειές με αγάπη και ρίσκο. Αυτή την Ελλάδα επέλεξαν η Αθηνά και ο Δημήτρης, μια απόφαση που προσωπικά θαυμάζω και εκτιμώ πολύ. Ναι, υπάρχουν πολλές Ελλάδες, τουλάχιστον δύο, η βολεμένη και η αβόλευτη, η κρατική και η άλλη, η ιδιωτική, που απαιτεί κόπο και προσωπικό ρίσκο. Και η Αθηνά ζεί στη δεύτερη.

Είπαμε πολλά, πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά. Πνευματώδης και αυθόρμητη, η Αθηνά εκφράζει δυναμικά τη γνώμη της στο διαδίκυο. Πρίν λίγο καιρό έκανε και τοπικό ραδιόφωνο. Μου μίλησε για την τοπική κοινωνία. Μοιάζει σαν όλες τις άλλες. Λαμόγια εδώ, λαμόγια εκεί, αλλά και άνθρωποι σοβαροί και δουλευταράδες. Μα όσα και νάπαμε, ήταν λίγα. Θα μπορούσαμε να τρώγαμε μέρες μιλώντας. Η προσωπική επαφή δεν έχει υποκατάστατο. Πως να πείς τα ίδια πληκτρολογώντας στο διαδίκτυο. Με τι να προσθέσεις ύφος, ειρωνεία, χιούμορ...

Κάποιο κομμάτι της Πρέβεζας μοιάζει με την ...Σαντορίνη. Πεζόδρομοι γεμάτοι κόσμο να τρώει και να γλεντάει μέχρι αργά τη νύχτα. Νομίζω πως εκεί της εξήγησα πως αυτό δεν γίνεται πουθενά αλλού στον κόσμο. Δεν ξέρω αν με κατάλαβε. Αναφερόμουνα σ' εκείνη την απέραντη κοινωνικότητα της Ελλάδας, το κοινωνικό εκείνο στοιχείο που γίνεται αντιληπτό αμέσως στους απέξω. Λέγεται και ζωή. Και παρά τα προβλήματά της, η Ελλάδα έχει πολύ απο δαύτη. Μιλήσαμε και για άλλα, διάφορες σκέψεις που πέρασαν απο πόστ, όνειρα, σχέδια και τα λοιπά. Ισως να θέλαμε κι οι δυό μας να δούμε ποιός ακριβώς είναι ο απέναντι που μέχρι χθές ήταν μια αφηρημένη ιντερνετική περσόνα αλλά ξαφνικά έγινε αληθινός άνθρωπος. Αν και είναι αδύνατον πιστεύω, να κρυφτείς πίσω απο τα γραπτά σου. Οσο αμολάς μελάνι, τόσο αποκαλύπτεσαι...

Νομίζω πως της εξομολογήθηκα πως πράγματι θα επιθυμούσα να γυρίσω στην Ελλάδα. Να έδινα, να πρόσφερα κάτι στην πατρίδα μου. Είναι συνήθως ένα κόμπλεξ που αποκτούν οι μετανάστες. Μαζί με μια συναισθηματικότητα να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Μια πατρίδα που βουλιάζει. Ισως να ακούστηκα και λίγο γελοίος. Τη στιγμή που τόσοι θέλουν να φύγουν...

Και κάπου εκεί θαρρώ, με ρώτησε και εκείνη αν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος αν είχα μείνει στην Ελλάδα. Μια πολύ έξυπνη και δύσκολη ερώτηση. Δεν θυμάμαι τί απάντησα. Αθηνά μου, ό,τι και νάπα ξέχνα το. Ειλικρινά δεν ξέρω...

Χαίρομαι που γνώρισα την Αθηνά και τον Δημήτρη, χαίρομαι για το ταξίδι στην Πρέβεζα, λυπάμαι μόνον που δεν είμαι κοντά τους να τα ξαναπούμε γρήγορα. Για την άψογη υποδοχή και φιλοξενία, τους ευχαριστώ απεριόριστα. Σ' αυτούς και τα παιδιά τους εύχομαι ολόψυχα κάθε ευτυχία. Και φυσικά καλές δουλειές. Και καλή αντάμωση.

---------------------------------------------------
Παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής, βρέθηκα ξανά καταμεσήμερο στον σταθμό του ΚΤΕΛ. Περιμένοντας ενα λεωφορείο με τελικο προορισμό την Αθήνα, έπεσα πάνω σε ενα ημιλιπόθυμο παιδί, 15 χρόνων, που φαινόνταν ζαλισμένο. Προσπάθησα να του μιλήσω μα δεν ήξερε ελληνικά. Ηταν απο το Πακιστάν, λαθρομετανάστης, και περίμενε κι άλλους για Αθήνα. Κατάλαβα εντούτοις το πρόβλημά του. Το παιδί διψούσε και πεινούσε. Είχε να φάει μέρες.

Τούδωσα ό,τι μπορούσα εκείνη τη στιγμή, κάτι μπισκότα που κουβαλούσα μαζί μου, και νεράκι του Θεού. Το παιδάκι συνήλθε λίγο, και απο ντροπή σηκώθηκε όρθιο και μου έσφιξε το χέρι. Λίγη ώρα αργότερα, κάποιος άλλος πακιστανός εμφανίστηκε με μια ομάδα άλλων δέκα. Ηταν ο "σύνδεσμος" που θα τους "μοίραζε" στην Αθήνα. Εβγαλε σε όλους εισιτήρια και κατα τη διάρκεια του ταξιδιού τους μιλούσε συνεχώς μοιράζοντας οδηγίες και συμβουλές. Eψαξα στιγμιαία το παιδάκι με τα μάτια. Και εκείνη τη ματιά του δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου. Απο το Πακιστάν στην Πρέβεζα, και τώρα στην Αθήνα, ποιά μάνα σ' έχασε αγόρι μου, στην ηλικία του γιού μου...

------------------------------------
Pictures by Locus Publicus, free for public use
Πρέβεζα, summer 2010
------------------------------------