"Ξοδέψαμε ενα τρις δολλάρια σ' αυτόν το πόλεμο, με χρηματοδότηση απο το εξωτερικό, δημιουργώντας ενα ρεκόρ χρέους και ενα έλλειμμα επενδύσεων στο εσωτερικό (των ΗΠΑ). Και για πολύ καιρό έχουμε αναβάλει δύσκολες αποφάσεις σε οτιδήποτε, απο την βιομηχανική μας βάση, το ενεργειακό μας πρόγραμμα, την αναδιάρθρωση της παιδείας μας. Σαν αποτέλεσμα, η μεσαία τάξη δουλεύει σήμερα περισσότερο για πολύ λιγότερα, και η ανταγωνιστικότητα της Αμερικής κινδυνεύει διεθνώς... Γι αυτό τώρα, ενω ολοκληρώνουμε τον πόλεμο του Ιράκ , πρέπει να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά το προβλήματα με όσο μεγαλύτερη δύναμη και αποφασιστικοτητα μπορούμε... Η πιο επείγουσα προτεραιότητα είναι τώρα να διορθώσουμε την οικονομία μας και να βάλουμε ξανά σε δουλειές εκατομμύρια αμερικανούς που έχασαν τη δουλειά τους,να δυναμώσουμε την μεσαία τάξη..." Πέρα απο το καθιερωμένο πολιτικό υμνολόγιο περι της γενναιότητας των αμερικανικών δυνάμεων μιας χώρας που "απο την αρχή της ιστορίας της πασχίζει να μεταδώσει δημοκρατία και ελευθερία σε ολόκληρο τον κόσμο" (ορολογίες και μηνύματα που ανταποκρίνονται στο συλλογικό συναισθηματισμό του μέσου αμερικανού που πράγματι πιστεύει πως άν όλος ο κόσμος γινει Αμερική όλα θα είναι καλύτερα), για πρώτη φορά στην ιστορία των προεδρικών διαγγελμάτων, ο πρόεδρος Ομπάμα συνέδεσε την εξωτερική πολιτική με τα εσωτερικά προβλήματα της χώρας. Καλή η δημοκρατία στο Ιράκ και Αφγανιστάν (ο πόλεμος θα συνεχιστεί με την κινεζική πιστωτική κάρτα), αλλά στο εσωτερικό της χώρας έχουμε χάσει και τ' αυγά και τα πασχάλια.
Περίπου ενα τρις έχει κοστίσει μέχρι στιγμής ο πόλεμος (σε τραπεζικά ομόλογα που κρατάει η Κίνα), πάνω απο 10% σήμερα η επίσημη αμερικανική ανεργία. Η δημόσια παιδεία βρίσκεται σε κατάσταση απόλυτου κοινωνικού σόκ, μαζί με τις φιλοδοξίες και τις ελπίδες της μεσαίας τάξης που σιγά σιγά βουλιάζει. Η παραδοσιακή ικανότητα της Αμερικής να παράγει καινούργιες τεχνολογίες και προιόντα εχει σαφώς εξασθενίσει, και μετά απο ακόμα 1 τρις σε αναπτυξιακά κεφάλαια, τίποτα δεν κουνιέται ακομα δημιουργικά.
Η Αμερική βρίσκεται σε μία απόλυτη παρακμιακή πορεία, δέσμια της αναπτυσσόμενης Κίνας που χρηματοδοτεί την παρακμή της. Το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού έχει πλέον μετακομίσει στην Ασία. Οσο για την ικανότητα της χώρας να πάρει απο το μηδέν εκατομμύρια φτωχούς και να τους κάνει μεσαία τάξη (κάτι που μόνον η Αμερική κατάφερνε ιστορικά), αυτό έχει πιά καταφανώς εξανεμισθεί. Η χώρα με το μεγαλύτερο εθνικό χρέος στην υφήλιο (13 τρις δολλάρια), είναι μια ωρολογιακή βόμβα. Ο Ομπάμα δείχνει να κατανοεί το πρόβλημα συνολικά και στρατηγικά. Αν η Αμερική δεν ανακάμψει σύντομα, η παγκόσμια οικονομία θα βουλιάξει θεαματικά. Και το μικροπρόβλημα της ευρωπαϊκής Ελλάδας θα μοιάζει με απλή βόλτα στο πάρκο...
----------------------------------------
Προσπάθησα ματαίως να αποτρέψω κάποιον νεαρό που γνωρίζουμε οικογενειακά, απο το να καταταγεί στον στρατό, ο οποίος τον προειδοποίησε πως μετά απο κάποιο πολύ σκληρό bootcamp θα τον έστελνε στο Αφγανιστάν. Πάνω απο 4.5 χιλιάδες σήμερα οι αμερικανοί νεκροί, δεκάδες χιλιάδες οι σφαγμένοι και σακατεμμένοι, ακόμα περισσότεροι οι ημίτρελοι και ψυχοπαθείς που επιστρέφουν.
Ακόμα και οι πλέον πολιτικά απαθείς και ανυποψίαστοι πολίτες αρχίζουν πλέον να αντιλαμβάνονται το τεράστιο πρόβλημα. Ειδικά συμφέροντα λυμαίνονται τους στρατιωτικούς προυπολογισμούς της χώρας και έχουν εισχωρήσει στα κέντρα αποφάσεων δημιουργώντας συνεχώς "εχθρούς" και συντηρώντας εθνικές διαμάχες, ενώ οι επενδύσεις σε προγράμματα υγείας, παιδείας και ανάπτυξης εξανεμίζονται. Εξήγησα στον νεαρό μας φίλο πως ο πόλεμος στο Αφγανιστάν (όπως και όλοι οι αμερικανικοί πόλεμοι απο το 50 και μετά), είναι κατασκευασμένοι πόλεμοι ειδικών συμφερόντων. Και πρόσθεσα πως καταννοώ απόλυτα την αγνή αγάπη του για την πατρίδα που τον γέννησε. Μόνον που ο πόλεμος αυτός δεν τον αφορά. Είναι πόλεμος άλλων. Δυστυχώς δεν τον έπεισα. Σε δύο εβδομάδες φεύγει μάχιμος για το Αφγανιστάν. Με το καλο να επιστρέψει...
Διάγγελμα Ομπάμα
--------------------------
Μια μικρή παρεμβολή λόγω διαγγέλματος Ομπάμα. Ο κ. Ομπάμα μου ειναι προσωπικά συμπαθής. Βρίσκεται όμως ανάμεσα σε ιστορικές συμπληγάδες πέτρες με τεράστια προβλήματα που γιγαντώθηκαν μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Οπως η Ελλάδα έχτισε μια Κλεπτοκρατία που σήμερα καταρρέει, η Αμερική έχτισε το περίφημο Military Industrial Complex και την Wall Street. Και τα δύο αυτά τέρατα χρειάζονται σήμερα εξυγίανση.
*Τα πόστ για τους φίλους μπλόγγερς στο επόμενο. Ευχαριστώ.
Σωστά τα λες Locus, αλλά το Military Industrial Complex για το οποίο προειδοποίησε o Eisenhower το ’59, σήμερα γράψτο Military Industrial Pharmaceutical Complex…
ReplyDeleteΟι Πολιτείες πέφτουν στο βάθος μεταξύ κυμάτων αλλά δεν νομίζω ότι πρόκειται να παρακμάσουν ή να καταρρεύσουν. Αντίθετα με άλλες αυτοκρατορίες, οι Πολιτείες της Βόριου Αμερικής απλώς θα συνεχίσουν να εξελίσσονται και να μεταμορφώνονται. Μπορεί να μιλήσουνε Ισπανικά, μπορεί να τρώνε κοτόπουλο και καρπούζι αντί για γαλοπούλα με γέμιση, μπορεί να αλλάξουν οι azur πισίνες με εξέδρα και 3 μέτρα βάθος σε πλαστικές στρογγυλές πισίνες από το Walmart, αλλά η χώρα των …ελεύθερων και τα σπίτια των …γενναίων θα επιζήσουν. Η Αμερική είναι το τελευταίο σύνορο, η τελευταία ευκαιρία. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει γιατί έτσι είναι.
Αυτό που περιγράφεις Locus μου με τα συμφέροντα που δημιουργούν εστίες πολέμου, για να κινείται το εμπόριο των εξοπλισμών, νομίζω ισχύει και για την περιοχή μας. Κατά καιρούς δημιουργούνται τεχνητές εντάσεις, για να εξοπλιζόμαστε (Ελλάδα -Τουρκία). Και αυτό βέβαια αποβαίνει σε βάρος της Ελλάδας που είναι και το αδύνατο, οικονομικά, μέρος.
ReplyDeleteΤώρα, βέβαια, κάπου διάβασα ότι θα γίνει προσπάθεια δημιουργίας μικρότερου, πιο ευέλικτου, αποτελεσματικότερου και πιο οικονομικού ελληνικού στρατού στα πρότυπα των ευρωπαϊκών στρατών. Αμήν....
Φίλε thinks, ευχαρίστως να αποδεχθώ τον βελτιωμένο όρο Military Industrial Pharmaceutical Complex. Εχουμε και τους τελευταίους διαπλεκόμενους των φαρμακευτικών. Μην τους ξεχάσουμε.
ReplyDeleteΟ ευρωπαικός πολιτισμός εμφυτεύτηκε στον νέο κόσμο της Αμερικής δίνοντας κάποια παράταση ζωής στον δυτικό πολιτισμό. Η Ευρώπη ειναι πια κουρασμένη, αδιάφορη ίσως, σίγουρα πιο πολύ διεφθαρμένη, και φαίνεται πως το μόνο που επιθυμεί είναι μια συντηρητική σοσιαλιστική ζωή συνταξιούχου. Και συμφωνώ πως η τελευταία ευκαιρία δημιουργίας, το τελευταίο σύνορο όπως λές απέμεινε στην αντιπέρα όχθη. Δν η Αμερική απλά επιζήσει ο δυτικός κόσμος είναι νεκρός. Τούτη η χώρα κινεί όλο το παγκόσμιο εμπόριο προιόντων και ιδεών, και έχει τη δύναμη να λύσει τα προβλήματά της. Καθόλου δεν θα με πείραζε να μιλάω ισπανικά και να έχω πλαστική κινέζικη πισίνα, αλλά ας μην εθελοτυφλούμε επίσης, η δυναμικότητα αυτή έχει κατα πολύ ελαττωθεί. Τα προβλήματα είναι και εδώ πολλά, και έχουν να κάνουν με το πού χαλιούνται οι πόροι της κοινωνίας. Προσωπικά πιστεύω και εγώ στη δύναμη της Αμερικής, αλλά εμμένω στην άποψη πως επι του παρόντος η παρακμή είναι και δια οφθαλμού ορατή. Αναμένω κάποια ανάκαμψη μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Αν όχι, βάψτα μαύρα.
Μερόπη μου θα συμφωνήσω πως οι διακρατικές εντάσεις Ελλάδας-Τουρκίας διατηρούνται και αυτές πολιτικά γιατί συμφέρουν. Το ίδιο και η κατασκευασμένη ένταση Ινδίας-Πακιστάν, καθώς και Κολομβίας-Βενεζουέλας. Παντού σε όλον το κόσμο, η Αμερική έχει υποσχεθεί κάτι, παντού υπάρχουν κάποιες μυστικές ή ανοιχτές συμφωνίες. Είναι όμως πλέον αδύνατον αυτό το μοντέλο να συνεχισθεί, μέ πάνω απο 700 στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο.
ReplyDeleteΟ πόλεμος του Βιετνάμ που ήταν καθαρά εθνικοαπελευθερωτικός και αντιαποικιοκρατικός αγώνας, βαφτίστηκε "κομμουνιστικός κίνδυνος" και αφού κόστισε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές τελικά δεν οδήγησε πουθενά. Στην λατινική Αμερική εφευρέθηκε άλλος αγώνας, ο "πόλεμος κατα των ναρκωτικών", άλλες ζωές και εκεί χωρίς αποτέλεσμα. Και η τελευταία εφεύρεση, "ο πόλεμος κατα της τρομοκρατίας" εφευρέθηκε επίσης για πολλαπλούς λόγους κυρίως οικονομικούς. Απο όλες αυτές τις διαμάχες κάποια ειδικά συμφέροντα (τύπου Dick Cheney)κερδίζουν απίθανα χρήματα.
Τελευταίο παράδειγμα είναι η εναπομείναντες 50 χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες στο Ιράκ οι οποίοι θα συνυπάρξουν με άλλους 20 χιλιάδες "ιδιωτικούς συμβούλους". Ποιοί είναι αυτοι οι άνθρωποι λοιπόν, ποιοί είχαν τη δύναμη να ανακατέψουν ιδιωτικά συμβόλαια με την επίσημη αμερικανική εξωτερική πολιτική, ποιοί έφεραν ιδιώτες στον εθνικό στρατό μιας χώρας;
Ολα αυτά τα ξέρει και τα καταλαβαίνει ο Ομπάμα. Μέρος του τεράστιου πλούτου αυτής της χώρας πάει σε στρατιωτικά ζητήματα. Καιρός κάποιο μέρος αυτών των χρημάτων να επενδυθούν στο εσωτερικό της κοινωνίας, μιας κοινωνίας παρεπιπτόντως που έχει τρομερό δυναμικό, ισχυρή βάση ηθικής, αγάπη προς την επιχειρηματικότητα και δυνατότητα να τραβήξει μπροστά εμπορικά όλο τον κόσμο. Ιδωμεν.
Ίδωμεν σημαίνει είδαμε, και γεγονός είναι ότι ελπίδα υπάρχει μόνο στα παραμύθια.
ReplyDeleteΟρίστε Αθηνά μου ποιοί λυμαίνονται τους κρατικούς στρατιωτικούς προυπολογισμούς των ΗΠΑ. Το κακό έχει τελευταί παραγίνει. Ελπίζω η λύση να μην βρίσκεται μονάχα στα παραμύθια.
ReplyDeleteΈταιρείες-βιτρίνα έστησε η Blackwater για να συνεχίσει τη συνεργασία με τις ΗΠΑ
Η Αμερική βρίσκεται στα τελευταία της. Ο κομουνισμός (Κίνα) επικράτησε. Όπως ακριβώς είπε ο Μαρξ: οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σκινι που θα τους κρεμάσουμε.
ReplyDeleteΑνατέλλουν ημέρες ευημερίας και για τη χώρα μας. Ευτυχώς που ήμασταν πάντα αριστεροί και αγαπούσαμε τον Κινέζο!
Φίλε Χρηστάκη καλως ήρθες. Πάσα άποψη δεκτή, και ο καιρός θα δείξει. Αν και προσωπικά δεν προδικάζω καταστροφή της Αμερικής, διαβλέπω όμως κρίση και παρακμή όπως την αντιλαμβάνομαι βιωματικά. Σοβαρή κρίση, θα συμφωνήσω.
ReplyDeleteΩραία η ατάκα του γερο Μάρξ, ο οποίος μου είναι συμπαθής, μόνον που ο κομμουνισμός πράγματι πέθανε. Ο νικητής (Κίνα), προβάλει ενα καινούργιο καπιταλιστικό υβρίδιο. Υπάρχουν και άλλα (ινδικό, Βραζιλιάνικο, κτλ). Νικητής δηλαδή κατα την ταπεινή μου γνώμη είναι πάλι ο Καπιταλισμός. Εμείς που είμαστε αριστεροί λέμε πως μισούμε τον Κινέζο.
*Ο καπιταλισμος εμπεριέχει τον σοσιαλισμό. Οταν η Αμερική βρέθηκε στο χείλος της οικονομικής καταστροφής τον Οκτώβριο του 2008, έκανε την μεγαλύτερη κρατική (δηλαδή αριστερή) παρέμβαση στην οικονομία της (που θα την ζήλευε και ο Τσάβες). Εν αντιθέσει, η Ελλάδα δεν μπόρεσε να πάει δεξιά όταν έπρεπε, και τώρα είναι στο ΔΝΤ.