Saturday, December 31, 2011

Καλή Χρονιά!

Η χρονιά που φεύγει ήταν επαναστατική και ανατρεπτική σε κάποιες γωνιές της γής, δύσκολη και αποκαλυπτική για τον ευρύτερο κόσμο μας, και τραγική για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Τη στερνή αυτή μέρα του χρόνου που φεύγει, τί άλλο να ευχηθεί κανείς για την πατρίδα και τον Ελληνισμό απο μια συνολική ανακατάταξη και ανάκαμψη των θετικών δυνάμεων της κοινωνίας μας και μια ανακούφιση στον πολύπαθο λαό μας που διψάει για δικαιοσύνη, αξιοκρατία και εναν επιτέλους αξιοπρεπή τρόπο βίου. Μακάρι, εύχομαι και εγώ με την σειρά μου, ο Ελληνισμός να βρεί ξανά τον δρόμο του.

Και σε όλους εσάς, τους φίλους αυτού του μπλόγκ θα ήθελα να ευχηθώ υγεία, γαλήνη, ευτυχία και ενα δημιουργικό 2012. Ολόψυχα εύχομαι η νέα χρονιά να είναι καλύτερη για όλα σας τα όνειρα και τους αγαπημένους σας. Η συμμετοχή σας στον χώρο μου με τιμά απεριόριστα και σας ευχαριστώ.

Locus Publicus

Sunday, December 4, 2011

Υπόγειες διαδρομές

Στο γάμο της, η Μίνα παρουσίασε το νέο νυφικό που είχε ράψει η μητέρα της. Ενα αριστούργημα ραπτικής και αισθητικής. Είχε σχεδιαστεί και ραφτεί στο υπόγειο του σπιτιού της, στο εργαστήριο που η θεία συντηρούσε απο χρόνια, και οπου είχαν ραφτεί πάμπολλες ελληνίδες νύφες του Μοντρεάλ. Ακόμα και εκείνοι που δεν ήξεραν απο νυφικά και πολυτελή ρούχα έμειναν έκθαμβοι απο το εκθαμβωτικό δημιούργημα και την ικανότητα της μετανάστριας που μετέφερε στον Καναδά την πανάρχαια τέχνη της ραπτικής απο την οποία βιοποριζόνταν ιδιωτικά για χρόνια. Ενα ανάλογο νυφικό σε κάποιο καλό μαγαζί της πόλης πουλιόνταν πάνω απο 5 χιλιάδες δολλάρια.

Γρήγορα, η φήμη της ράφτρας εφτασε και στο παλιό Μοντρεάλ, το κέντρο της όμορφης γαλλικής πόλης οπου κάποιες αριστοκρατικές οικογένειες ακόμα σχεδίαζαν και πουλούσαν ρούχα σε επώνυμα μαγαζιά. Μια μέρα, μια μάλλον εκκεντρική κυρία ήρθε στο σπίτι της θείας με κάποιο ανακαινισμένο αυτοκίνητο της δεκαετίας του 30. Ηταν μια πασίγνωστη σχεδιάστρια μόδας και ρούχων, με παγκόσμιες επαφές σε Ευρώπη και Αμερική, και ενα τεράστιο εμπορικό δίκτυο πωλήσεων ανα τον κόσμο.

Πάνω στο καφέ που η θεία της πρόσφερε, η σχεδιάστρια έγραψε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα την αμοιβή που θα πρόσφερε στη θεία μου, αν δεχόνταν να γίνει αρχισχεδιάστρια νυφικών της εταιρίας. Μέσα απο την δουλειά της θα συναντούσε απο κοντά τις μεγαλύτερες φίρμες της μόδας σε Ιταλία, Γαλλία, και Αμερική. Αντικρύζοντας το γραμμένο νούμερο, η θεία έμεινε άναυδη. Η μετανάστρια απο την Αστυπάλαια μετακόμιζε τώρα σε μεγάλα γήπεδα.

Κατανόησα καλύτερα τη δουλειά της θείας όταν επισκέφτηκα κάποτε με την μητέρα μου το υπόγειο οπου εργαζόνταν, στο κέντρο του Μοντρεάλ. Η θεία ήταν η κορυφή στο τμήμα του σχεδιασμού, η γνώμη της βάραινε παντού και είχε μια σχέση αγάπης με τα κορίτσια που διοικούσε. Τα μοντελίνα που κοσμούσαν τον χώρο, δείγματα της ταλαντούχας σχεδιάστριας, ανέδυαν μια υπέροχη αισθητική τελειότητα.

Στο διπλανό χώρο, κάποιες κοπέλες έραβαν τα ρούχα. Στο τμήμα του μάρκετινγκ φτιάχνονταν οι κατάλογοι με τις πανέμορφες φωτογραφίες, γινόνταν οι φωτογραφήσεις των μοντέλων και τα μονταρίσματα των παρουσιαστικών, και κατόπιν τα προιόντα έπαιρναν τομ δρομο τους για τα μεγάλα μαγαζιά του κόσμου. Εκτός απο τον μισθό της, η θεία έπαιρνε και δύο ακόμα μπόνους. Ενα για τον αριθμό της παραγωγής σαν σύνολο, και ενα για κάθε επιμέρους νυφικό.

Κομμάτια που "περίσσευαν" απο τις συλλογές μόδας, υλικά άριστης ποιότητας και αισθητικής, άρχισαν απο τότε να καταλήγουν στο σπίτι μου στην Ελλάδα, δώρα της θείας προς την μητέρα μου. Μια απερίγραπτη συλλογή και ποσότητα πανάκριβων υφασμάτων και δειγμάτων, που οι ντόπιες ράφτρες της γενέτειρας μετέτρεπαν κατόπιν σε ρούχα για την οικογένειά μου, γινόταν πουκάμισα, πανταλόνια, ταγιέρ και πανέμορφα μπουφάν, μια διαρκής υπεραντλαντική παροχή που κράτησε για δύο δεκαετίες. Σε κάποια στιγμή, ήμασταν ίσως η μόνη οικογένεια της γενέτειρας που έραβε τα δικά της ρούχα σχεδόν εξ ολοκλήρου, έχοντας φτιάξει μια δική της συλλογή ρούχων, ολων σχεδιασμένων απο την Καναδέζα θεία μου.

Για χρόνια η θεία σεργιανούσε σε Ιταλία, Γαλλία, Αμερική και Ασία, βελτιώνοντας τις τεχνικές της, παίρνοντας καινούργιες ιδέες και συναντώντας σημαντικούς ανθρώπους της μόδας. Με τα χρόνια όμως, άρχισε και εκείνη να μου μιλά για τις τεράστιες αλλαγές του χώρου της, για όλες τις διαδικασίες που μετακόμιζαν σταδιακά απο τα χέρια της σε μια νέα γενιά κοριτσιών (που σχεδιάζαν πλέον τα πάντα σε κομπιούτερ), ποτέ δέν άγγιξαν ρούχα και υλικά, ποτέ δεν μάζεψαν "περισσεύμα", και ποτέ τους δεν θαύμασαν απο κοντά το τελικό τους προιόν.

Ο σχεδιασμός παρέμεινε στον Καναδά, το ράψιμο όμως μετακόμισε στο Μεξικό, και η εταιρία απέκτησε απο τότε και ενα ισχυρό τμήμα νομικών και λογιστικών υπηρεσιών, πλαισιωμένο απο δικηγόρους που προσπαθούσαν να καλύψουν την βρωμιά και την εκμετάλλευση των γυναικών που έραβαν τα πανάκριβα υλικά στο Μεξικό, και λογιστές που πάλευαν με χίλιες αλχημείες να κρύψουν τα υπέρογκα κέρδη στους διάφορους φορολογικούς παράδεισους του κόσμου.

Κάπου εκεί, η θεία πήρε σύνταξη. Ο απίθανος κόσμος της αόρατης βρωμιάς δεν πρόλαβε ακόμα να καλύψει τη ζωή της και το υπόγειο οπου έφαγε τη ζωή της σχεδιάζοντας νυφικά. Εφυγε, όπως μου είπε, αξιοπρεπώς.

Ο κόσμος του ρούχου, του modeling, του design και της μόδας είναι η ωραιοποιημένη πρόσοψη ενός σκοτεινού λαβύρινθου μιας απέραντης ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Μιας πανάρχαιας ανθρώπινης δραστηριότητας που ακολουθεί υπόγειες και βρώμικες διαδρομές. Η Ιστορία καταγράφει τα υφαντά και τους αργαλιούς σαν τις πρώτες μαζικά οργανωμένες βιομηχανικές μονάδες παραγωγής στον κόσμο, μιας επιχείρησης που στηρίχτηκε πάνω στην ανελέητη, πολύωρη και δουλική ανθρώπινη εργασία. Οι αργαλιοί της χειροποίητης Ινδίας και τα μυστικά των υφαντών της, εκλάπησαν απο την Αγγλία και κατόπιν μετακόμισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μετά και την απίθανη ιστορία που γράφτηκε στους αργαλιούς του Lowell, ακολούθησαν οι σύγχρονες μεξικανικές maquiladoras (ειδικές ζώνες αφορολόγητης παραγωγής και εργασιακής νομικής υπόστασης) που έχουν τραβήξει στα σπλάχνα τους ενα μεγάλο μέρος του Μεξικανικού πληθυσμού (κυρίως γυναίκες), σε χειροποίητες και τυποποιημένες δουλειές τύπου φάμπρικας, αδειάζοντας πληθυσμιακά τη φτωχή ενδοχώρα. Μεξικό, Ινδία και μέρη της Ασίας διαπρέπουν στο εργασιακό αυτό είδος.

Και όταν δεν είναι στο Μεξικό ή στην Κίνα, η παραγωγή γίνεται ακριβώς δίπλα μας, σε συνθήκες μόχθου και αντοχών που θυμίζουν Λονδίνο του 1850. Ακριβώς την ώρα που στην Ελλάδα συλλαμβάνονταν ο εκκεντρικός κ. Γαβαλάς (εξερχόμενος την 6η πρωινή απο τα μπουζούκια), 9 κινέζοι καίγονταν ζωντανoί στο downtown Boston. Κάποια ηλεκτροπληξία ανέφλεξε τα βαμβακερά υλικά των ρούχων που κατασκεύαζαν, και το κτίριο έγινε παρανάλωμα του πυρός. Δύο απο τους πολλούς που πήδηξαν στο κενό για να αποφύγουν τις φλόγες (δεν υπήρχαν έξοδοι ασφαλείας), τσακίστηκαν και χάθηκαν στο παγωμένο ανισόπεδο πλακόστρωτο του δρόμου που είχε πρωτοφτιαχθεί όταν οι Αγγλοι είχαν ακόμα αποικία τους την πόλη της Βοστώνης.

Wednesday, November 30, 2011

Τα νήματα της Ιστορίας

Και εσύ, άκουσε μέσα του μια φωνή να τον δικάζει, τί έκανες εσύ την ώρα του αγώνα; Οταν όλοι είχαν βγεί στο δρόμο στον μεγάλο ξεσηκωμό; Τί έδωσες εσύ στον αγώνα για την ελευθερία; Στην επανάσταση; Ποιά ήταν η συνεισφορά σου την ώρα της Ιστορίας;

Μά εγώ, διαμαρτυρήθηκε, εγώ είμαι μικρός και δεν έχω σχέση με την Ιστορία. Για ποιό αγώνα και για ποιά επανάσταση μου μιλάτε; Εγώ είμαι ενας μικρός και συντηρητικός άνθρωπος. Κάνουν ρε επανάσταση οι συντηρητικοί;

Εγώ δεν κατέβηκα στο δρόμο σύντροφοι για καμμία επανάσταση. Δεν έχω, επιμένω, καμμιά σχέση εγώ με τις διαδρομές της Ιστορίας, κανεναν αγώνα δεν σκαρφίστηκα, κανέναν καινούργιο κόσμο. Ισως μια μέρα, καποιοι φιλοσοφοι και ιστορικοί απο τα ξεκούραστα σπίτια τους στα πράσινα και ποτισμένα προάστια, να συνθέσουν πράγματα που εγώ δεν είδα και δεν κατάλαβα ποτέ μου. Ισως πίσω απ' όλα αυτά που εμένα μου φαινόνταν τότε ασύνδετα και χύμα, να υπάρχουν κάποιοι που να κινούσαν τα νήματα της Ιστορίας. Εγώ πάντως δεν κίνησα τίποτα.

Ισως και κάποιοι ταλαντούχοι καλλιτέχνες, ζωγράφοι, θεατρογράφοι και λογοτέχνες να δώσουν κάποτε νόημα σε τούτο το χάος, ίσως και οι πολιτικοί μας ηγέτες, να δώσουν μια μέρα εναν τόνο φιλοσοφικό σ' αυτό που εσείς ονομάζεται επανάσταση και αγώνα, και ενα θεατρικό υπόβαθρο που να κινείται πάνω σε ιστορικές διαδρομές και νοήματα. Πάντως εγώ, να ξέρετε, απλά βρέθηκα στο δρόμο. Ολοι στον δρόμο βρέθηκαν.

Κοιτάχτε γύρω σας. Σπίτι σπίτι έγινε η σφαγή, πόρτα με πόρτα και απο κτίριο σε κτίριο. Σφαγή και πλιάτσικο. Κανένα πολιτικό μήνυμα σύντροφοι δεν ακούστηκε στο δρόμο. Μόνον μια νεκρική βοή καταστροφής και θανάτου. Σπίτι σπίτι, πόρτα πόρτα έγινε το ξεκαθάρισμα. Κανένας δεν είχε στο νού του την Ιστορία. Καθένας είχε τον μικρό και προσωπικό του σκοπό. Σκέτη σφαγή και θάνατος σας λέω. Καμμία σχέση με την Ιστορία.

Μη μου αποδίδεται χαρακτηριστικά που δεν είχα ποτέ μου. Εγώ σύντροφοι δεν είμαι επαναστάτης. Τον γειτονά μου, κατέβηκα εγώ να σκοτώσω. Αυτός με ατίμωσε, αυτός με πρόσβαλε, αυτός με εκμεταλεύτηκε. Με αυτόν εγώ είχα νταραβέρι. Και αυτόν έψαχνα εγώ για να σκοτώσω.

Δεν ήθελα να τον πυροβολήσω απο κάποια ταράτσα, τον ήθελα να δεί ποιός τον σκότωνε, να καταλάβει και να νοιώσει πως θα πέθαινε σαν σκυλί. Αυτό εγώ ήθελα να κάνω. Τον βρήκα φοβισμένο να κρύβεται μέσα στο πολυτελές του διαμέρισμα. Μέχρι να ανεβούμε τα σκαλιά, το σπίτι είχε κονιορτοποιηθεί. Οι τοίχοι έγιναν σκόνη, οι σκάλες έσπασαν σε μικρές πέτρες, τρύπες και φωτιά παντού. Αλλά τον βρήκα.

Αισθανόμουνα την καρδιά μου να χτυπάει με αγωνία καθώς τον κυνηγούσα στα ξερά χωράφια. Καθώς τον έφτασα και τον καθήλωσα, τον έκοψα κομμάτια. Κατάλαβε πως τον σκότωνα, το αίμα του έγινε και αίμα μου, είχα θολώσει απο την τρέλα της εκδίκησης, τον αποτέλειωσα σαν σφαχτάρι. Αυτό κατέβηκα εγώ να κάνω σύντοφοι. Ενας μικρός και συντηρητικός ανθρωπάκος, σας λέω. Τί με μπλέκετε εμένα ρέ με κοτσάμ Ιστορία;

------------------------
Στο πανεπίστημιο του ΜΙΤ, έπεσα σήμερα τυχαία πάνω σε μια συγκέντρωση Λίβυων της Αμερικής. Μαζί τους και πολλοί αμερικανοί διανοούμενοι, ακτιβιστές, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και άλλα ελεύθερα πνεύματα. Ενα δείγμα όλων εκείνων που θα συνθέσουν συλλογικά στο μέλλον την επίσημη εκδοχή μιας ακόμα ιστορικής αφήγησης, ενός ακόμα πολέμου που στη λαική του βάση ήταν ενα απλό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ακουσα ομιλίες και περιγραφές που με άγγιξαν πολυ. Κανένας πόνος, δεν είναι σαν εκείνον που σε επισκέπτεται προσωπικά. Οι σκέψεις του πόστ ανήκουν σε μια ιστορία κάποιου ομιλητή. Θεώρησα πως έχουν μια βαθιά φιλοσοφική διάσταση. Ποιός πραγματικά κινεί την Ιστορία; Ιδέες, απρόσωπες δυναμικές, σκέτα συμφέροντα, απλοί και μικροί άνθρωποι;

Friday, November 25, 2011

Το πολυπαιδί της τράπεζας

Σπρώχτε όλοι μαζί αδέλφια και οργανωθείτε στο τρενάκι. Μπροστά λοιπόν ο Παπαδήμος, κυβέρνηση "ειδικού σκοπού", να κάνει τη βρώμικη δουλειά, (ωστε να διατηρηθεί άθικτο το πολιτικό σύστημα), απο πίσω οι κουμπάροι, τα κολλητήρια και οι παρατρεχάμενοι, και τελευταίοι οι γνωστοί ύποπτοι του "μαζί τα φάγαμε", σε ενα ξέφρενο ταξίδι "μετάβασης" στη δημοκρατία. Ενα μικρό διάλειμμα να καθαρίσει ο Παπαδήμος ό,τι οι άλλοι δημιούργησαν (για να μην τσαλακώνονται οι μέγιστοι σε επιπλέον φορομπηχτές και μέτρα), μέχρι να καλυτερεύσει ο Γιωργάκης τον σοσιαλισμό του, να δυναμώσει ο Αντωνάκης τις αντιστάσεις του, και να δεί και ο τρίτος, ο συγκολητής, που ακριβώς θα προσκολλήσει στη νέα πολυκατοικία.

Δέν είναι απλός εθελοντής, είναι ενας πολυμήχανος Θανάσης Βέγγος του τραπεζικού κόσμου, το πολυπαιδί της τράπεζας. Μέσα σε λίγες εβδομάδες θα τα κάνει όλα. Θα υπογράψει συνθήκες, θα ανταλάξει ομόλογα, θα οργανώσει κουρέματα και αποκρατικοποιήσεις, θα μοιράσει χαράτσια, θα κόψει ηλεκτρικά, θα ξυρίσει μισθούς και επιδόματα στα εκλεκτά παιδιά των ΔΕΚΟ, θα απολύσει χιλιάδες, θα διαπομπεύσει φοροφυγάδες, θα τσακίσει τους Φωτολυμπερόπουλους. Ένώ οι άλλοι θα μαλακίζονται φιλοσοφικά στην καφενειακή προεκλογική τους εκστρατεία για να αναλάβουν την εξουσία ξανά οι γίγαντες, πρίν ο λαός αρχίσει να εμφανίζει στερητικό σύνδρομο σοσιαλισμού και βαρβαρότητας. Αντε αδέλφια να πάρουμε μια ακόμη τζουρίτσα απο "δόση", μπάς και κάνουμε και κανα Χριστούγεννο.

"Εαν ο Παπαδήμος δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε" δήλωσε και ο γνωστός πολυκατοικιάκιας, του συλλόγου των αφισοκολλητών. Μπροστά λοιπόν το πολυπαιδί της τράπεζας, πίσω οι κηπουροί και οι κουμπάροι, και παραπίσω οι "μαζί τα φάγαμε", που ευγενικά παρακαλούνται να βολευτούν όπως μπορούν, και να αυτοσχεδιάσουν όσο τους παίρνει. Μέχρι να περάσουμε τα δύσκολα σύντροφοι, να αποφασίσει τελικά και ο γαλλογερμανικός άξονας τί νέα Ευρώπη θα έχουμε, τί νέες συνθήκες θα υπογράψουμε και τί νομικές ρήτρες θα μας πλακώσουν, και όταν τελικά ξελαμπικάρει, να ξαναδεί και πάλι με μεγαλύτερη ψυχραιμία το ελληνικό θέμα, βάζοντας τους υπαλληλίσκους να ανακοινώσουν νύχτα πως τελικά, παρόλο το 50% κούρεμα, την περίφημη συνθήκη της 26ης Οκτωβρίου και όλες τις καλές προθέσεις, το άσωτο και αμαρτωλό κλεπτοκρατικό piggy αποτελεί μοναδική παγκόσμια περίπτωση ανισόροπου ψυχoπαθάκια που αδελφέ μου, δεν σώζεται με τίποτα.

Sunday, November 20, 2011

Σε μαγικά νησιά

Ομολογώ πως δεν είχα τότε ιδέα που βρισκόμουν, καθώς το κρουαζιερόπλοιο μπήκε στο ήσυχο λιμανάκι του George Town μέρα μεσημέρι με εναν ήλιο να σε ζαλίζει κατάματα. Διάφορα λεωφορεία σκόρπισαν τον κόσμο στη νωχελική πόλη, το κέντρο της οποίας αποτελούνταν απο εστιατόρια, μπάρ, μαγαζάκια με τουριστικά είδη και πολλές τράπεζες. Πάνω απο 400 τράπεζες βρίσκονται αυτή τη στιγμή πάνω στο μικρό νησάκι, μας πληροφόρησε ο ξεναγός, και μετά απο μερικές μπύρες κατευθυνθήκαμε για μπάνιο σε μια πανέμορφη παραλία που είχε ενα τεράστιο μήκος, και μια άσπρη πεντακάθαρη αμμουδιά. Ηταν θυμάμαι, μέρα αργίας.

Ακολούθησαν δύο ώρες ανέμελης κατάδυσης στα πανέμορφα νερά του νησιού, όπου μια πανδαισία απο πολύχρωμα ψάρια και φυτά του βυθού θα μου μείνει αξέχαστη. Υπήρχαν και κάμποσες προειδοποιήσεις προς τους λουόμενους, η περιοχή είχε κάμποσους καρχαρίες (κυρίως μπλέ) καθώς και πολλά άγρια ψάρια, άγνωστα στους περισσότερους, που καλό θα ήταν να μην τα συναντήσουμε απο κοντά. Το νησί δεν είχε μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον, το μικρό του μουσείο τέχνης ήταν και εκείνο κλειστό, καθώς και το δημαρχείο της πόλης οπου στον άνεμο ανέμιζε μια αγγλική σημαία.

Καθίσαμε περίπου 8 ώρες στον επίγειο παράδεισο, πριν επιστρέψουμε στο κρουαζιερόπλοιο με τους υπέροχους μπουφέδες, τα πανέμορφα μπαράκια με τους λατίνους μουσικούς που τους είχαν μαζέψει απο όλα τα νησιά της Καραιβικής, και το πλήρωμα που αποτελούνταν κυρίως απο κοπέλες της ανατολικής Ευρώπης. Ηταν μια υπέροχη εμπειρία, καθώς ήμουν και προσκεκλημένος του καπετάνιου εκείνη τη βραδιά, ο οποίος όπως και όλοι οι αξιωματικοί του πλοίου ήταν έλληνες.

Στο δείπνο της βραδιάς, κάποιοι έλληνες αξιωματικοί με πληροφόρησαν πως το νησί ήταν ενα απο τα πλουσιότερα μέρη του κόσμου. Οι 400 τράπεζες είχαν τώρα γίνει πάνω απο 500 μου είπαν, και κανείς δεν γνωρίζει πόσος πλούτος πράγματι φυλάσεται στα έγκατα της πόλης. Τελικά οι τράπεζες του νησιού είναι σήμερα τουλάχιστον 600, έλαβα την τελική μου ιντερνετική πληροφόρηση, λίγο πριν γράψω αυτές τις γραμμές.

Το νησί δεν είχε την σπαρακτική ιστορία της επαναστατικής Κούβας, του Αγιου Δομίνικου, της Τζαμάικας ή της Γουαδελούπης, δεν κατοίκησαν πάνω του ορδές σκλάβων και αφεντάδων, δεν πέρασαν απο εδώ επαναστάτες, εξωτικοί ινδιάνοι και λαθραίοι εραστές. Πέρασαν όμως εγγλέζοι μάνατζερς και ελβετοί τραπεζίτες που δημιούργησαν μια νέα Ζυρίχη στα σπλάχνα ενός εξωτικού παράδεισου. Ηταν η απαρχή της δημιουργίας ενός τεράστιου παγκόσμιου δικτύου φορολογικών παραδείσων σχεδιασμένου απο μυστικοπαθείς ελβετούς τραπεζίτες που μεταφύτευσαν στους Τροπικούς τα νομικά και τραπεζικά κόλπα της γερμανικής Ζυρίχης.

Δεν είχα τότε συνολική αντίληψη του κόσμου ακόμα, και αρκέστηκα ηδονικά στις δροσερές καταδύσεις και στο υψηλής ποιότητας φαγητό και κόκκινο κρασί του καπετάνιου. Μέχρι που σήμερα το πρωί, το νησί με τις 600 τράπεζες ξανάρθε στο μυαλό μου, όταν μια μεγάλη εφημερίδα της Βοστώνης, φιγουράριζε με φωτογραφίες το όνομα κάποιου μεγαλοαπατεώνα που καταχράστηκε πάνω απο 113 εκατομύρια δολλάρια επενδυτών του, μεταξύ των οποίων και κάποιου συγγενικού μου προσώπου. Στον πρωινό κυριακάτικο καφέ, ο δυστυχής γνωστός μου (που έχασε λέει 2 εκατομμύρια προσπαθώντας να τα κρύψει), ξέβρασε τον πόνο του και συμπλήρωσε με πιπεράτες λεπτομέρειες την ιστορία.

Τα αφορολογητα λεφτά τα μάζευε για λογαριασμό δικηγορικού γραφείου κάποιος τρίτος. Κάπου όμως η δουλειά χάλασε όταν ο μεγαλοαπατεώνας ερωτεύτηκε ξαφνικά μια βραζιλιάνα κομμώτρια, χώρισε την γυναίκα του (στην οποία έδωσε 6 εκατομύρια απο τα λεφτά των πελατών του) και στη συνέχεια κατευθύνθηκε στον έτερο φορολογικό παράδεισο των Bahamas, όπου και διάγει βίον ανθόσπαρτον, χωρίς τον κίνδυνο να τον απελάσουν.

Σύμφωνα με το FBI, η όμορφη κομμώτρια έπαιρνε χρηματικά εμβάσματα της τάξεως των 50 χιλ. δολλαρίων την εβδομάδα, και εξαφανίστηκε κατόπιν στην απέραντη Βραζιλία οπου διαθέτει επίσης και κόττερο αξίας 3 εκατομυρίων, το οποίο σύμφωνα με το ρεπορτάζ θα είναι πολύ δύσκολο να κατασχεθεί, όπως επίσης και τα 113 εκατομμύρια που μέσα απο εναν λαβύρινθο μετακινήσεων βρίσκονται κάπου στο περίφημο νησί κρυμμένα πίσω απο άγνωστους κωδικούς. Ηταν μια πολύ ακριβή υπόθεση, ομολόγησε ο ατυχήσας φίλος. Δυστυχώς, με πληροφόρησε, δεύτερη αξιόπιστη Ελβετία δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί με επιτυχία στον κόσμο.

Μεγάλο πράγμα η αξιοπιστία και ενα σταθερό τραπεζικό σύστημα, συμφώνησα μαζί του. Θα το έχω υπόψιν μου. Μονάχα να μην παρουσιαστεί καμμιά κομμώτρια.

Sunday, November 13, 2011

Η Μεγάλη Ληστεία

Και πρίν η νέα κυβέρνηση κάνει κάτι το "εντυπωσιακό" (όπως μας μήνυσαν οι υπαλληλίσκοι), και αρχίσει το μεγάλο ξεκαθάρισμα (γι αυτό δεν τον φέραμε;), με μέτρα και απολύσεις ασύλληπτες για την φαντασία του μέσου νορμάλ έλληνα, παραθέτω ως εισαγωγή (και απαραίτητη ψυχοπνευματική προετοιμασία), ενα άρθρο που περιγράφει το πως χτίστηκε και εδραιώθηκε το "σύστημα ΠΑΣΟΚ". Πρίν την θαυμαστή στροφή στον κόσμο των ανοιχτών αγορών, απολαύστε φίλοι μου τά έργα και τις ημέρες της πράσινης συμμορίας που κυβέρνησε για δεκαετίες τον τόπο μας εδραιώνοντας σταδιακά μια απύθμενη Κλεπτοκρατία (με μεγάλη λαϊκή βάση).

Για αυτούς που πάντα ήταν τίμιοι και θα πληρώσουν τώρα με αίμα και εκπτώχευση τις αλητείες της πράσινης συμμορίας, λυπάμαι ειλικρινά (δεν ειμαι σε θέση να τους προσφέρω κάτι άλλο), θα είναι τα ανυποψίαστα και αθώα θύματα μιας πορείας στην οποία δεν συμμετείχαν. Θα παρακαλούσα ευγενώς όλους όσους περάσουν τυχαία απο αυτές τις γραμμές, όταν αρχίσει η μεγάλη σφαγή της τελικής ιστορικής κατάρρευσης, να θυμηθούν αυτά που λέει το άρθρο, για να είμαστε όλοι στο ίδιο κοινωνιολογικό και ιστορικό μήκος κύματος. Να έχουμε όλοι μας, μέσα στη λαίλαπα που θα ακολουθήσει, απόλυτη επίγνωση του τί ακριβώς κατέρρευσε, και τί ακριβώς πληρώνουμε σήμερα.

Μια ευχή μονάχα θα κάνω, να μην διολισθήσουμε στον εκτός Ευρώπης Τριτοκοσμισμό, και να μην βυθιστούμε πάλι σε κάποια νέα εμφύλια σύγκρουση. Να βρεί η πατρίδα εναν άλλον δρόμο, και να αναπνεύσει ο κόσμος μας ελπίδα.

Το μπλόγκ θα εγκαταλείψει (για όσο μπορεί) την μονοθετική πλέον και πνευματικά άκαρπη πολιτικολογία. Εύχομαι σε όλους σας υγεία και δύναμη. Εγκάρδια ευχαριστώ και τον φίλο μπλόγκερ και πνευματώδη σχολιαστή Υosemite Sam για την παραπομπή στο άρθρο.

Φίλοι μου, εις το επανιδείν
Locus Publicus

Saturday, November 12, 2011

Ωρέ τι βλέπουμε!

Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τα όσα γίνονται γύρω μας, δεν υπάρχει περίπτωση να πλήξουμε στο μέλλον με την κωμική πασαρέλα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Κλέφτες, απατεώνες, ρήτορες, κηπουροί, γλάστρες, αφισοκολλητές και παντός είδους γραφικοί, ενώθηκαν πλέον κάτω απο τη νέα παντιέρα της "συναίνεσης" και της διακαούς ανάγκης "να σωθεί ο τόπος". Ολος ο ελληνικός χαβαλές του παραλογισμού ενώθηκε και έδωσε όρκο υπο την πρωθυπουργία ενός τραπεζίτη(!), που κατα άλλους μέν εκπροσωπεί την Τrilateral Commission και τους ελληνες νταβατζήδες, κατα άλλους δέ τον απο Μηχανής Θεό που θα σώσει την παράσταση.

Καπελώθηκε πληροφορούμαι απο μερικούς, το πολιτικό σύστημα απο το τραπεζικό. Είναι μια άποψη που περιέχει καποια δόση αλήθειας, γιατί αν κοιτάξει κανείς τον ευρύτερο δυτικό κόσμο θα δεί αρκετά παραδείγματα καπελωμάτων που μάλλον δεν είναι παραγωγικά. Η Αμερική σίγουρα καπελώθηκε, καθότι η περίφημη Goldman Sachs όχι μόνον δεν περιορίστηκε απο την κυβέρνηση Ομπάμα, αλλα στρογγυλοκάθηκε και μέσα στην αμερικανική κυβέρνηση. Η Ρωσία επίσης καπελώθηκε απο μια άλλη ιδιότυπη μαφία στην οποία συμμετέχει και το κράτος. Η Ισλανδία σίγουρα δεν καπελώθηκε και ζεί ήρεμα και χρεωκοπημένα, ο Καντάφι καρακαπελώθηκε και σήμερα είναι στα ένδοξα κυπαρίσσια, η Ιταλία δεν ξέρουμε ακόμα τι θα γεννήσει, και ο Αραβικός κόσμος βρίσκεται σε λαμπρή περίοδο "μετάβασης στη δημοκρατία". Η Αίγυπτος πάντως μόνον απο ελευθερία δεν καπελώθηκε.

Αλλά αν κρατήσει κανείς κάποια νηφάλια απόσταση απο την Ιστορία, γρήγορα θα διαπιστώσει πως ποτέ όλος ο κόσμος δεν καπελώθηκε απόλυτα απο κανέναν, κανείς ποτέ δεν επέβαλε συνολικά τίς επιθυμίες του σε όλους, παρότι και παγκόσμιοι πόλεμοι έγιναν, και περίοδοι παρασκηνίων υπηρξαν, καθώς και άφθονα αντάρτικα, πραξικοπήματα, συνομωσίες και στρατιωτικές επεμβάσεις. Περιέργως, ο κόσμος πάντα προχωρούσε και προχωράει, περιέχοντας στα σπλάχνα του χίππυδες και κουστουμάκηδες, εμπόρους και φρικιά, τραπεζικούς και πολιτικούς, πόρνες και παρθένες.

Η πολιτική διάσταση του κόσμου γεννήθηκε και υπάρχει απο την απαρχή των ανθρώπινων κοινωνιών, και η τραπεζική διάσταση γεννήθηκε και συνυπάρχει απο την πανάρχαια ανάγκη του εμπορίου. Οπως πάντα υπήρχαν και τα ελιτίστικα γκρούπ σκέψης, τα λούμπεν προλεταριάτα, οι επαναστάσεις, οι θρησκείες, οι νόμοι και τα Χρηματιστήρια. Ολα συνυπάρχουν απο την έναρξη του κόσμου, και ποτέ η μία διάσταση δεν καπέλωσε ολοκληρωτικά μια άλλη.

Ακόμα και οι στιγμές εκείνες αμηχανίας οπου διαφορετικά και ετερόκλητα στοιχεία ενώνονται και προκαλούν θυμηδία και γέλωτα, μοιραία θα κυοφορήσουν κάτι το καινούργιο. Θα αναφέρω ενα παράδειγμα που άκουσα κάποτε σε μια ομιλία ενός Πακιστανού, που αποτελούσε μέλος της ελίτ της χώρας του. Οταν το Πακιστάν χώρισε απο την Ινδία και έγινε ανεξάρτητο κράτος, εμπορικά, στρατιωτικά, εθνικιστικά και ακραία θρησκευτικά στοιχεία μοιραία συγκρούστηκαν, έπρεπε όμως και να συνυπάρξουν. Το νέο κράτος χρειαζόνταν εναν μηχανισμό χρηματοδότησης επιχειρήσεων που θα έφερνε ανάπτυξη, και έτσι ο εμπορικός κόσμος πρότεινε την δημιουργία μιας εθνικής τράπεζας.

Αλλά οι φανατικοί μουλάδες δεν μπορούσαν να δεχτούν την ύπαρξη ενός τραπεζικού συστήματος, με το επιχείρημα πως κάτι τέτοιο ήταν ανήθικο, καθότι οι τράπεζες χρεώνουν τόκους, κάτι που ο μέγας Προφήτης είχε καταδικάσει και ως έννοια και ως πρακτική. Το Πακιστάν λοιπόν κόντεψε να φτάσει σε εμφύλιο πόλεμο προσπαθώντας να λύσει το τεράστιο φιλοσοφικό πρόβλημα αν ο Προφήτης θα επέτρεπε την δημιουργία μιας τράπεζας. Οι καιροί πέρασαν απο τότε, οι μουλάδες παρέμειναν μουλάδες και οι τραπεζίτες τραπεζίτες, αρχικά συγκρούστηκαν και σκοτώθηκαν μεταξύ τους βίαια, αλλα στο τέλος το Πακιστάν και τράπεζες απέκτησε, και σύγχρονες μαντράσσες, καθώς και μια καινούργια και ιδιότυπη πρακτική, οι μουλάδες να παίρνουν τραπεζικά δάνεια για να πολεμήσουν τις τράπεζες!

Κάτι λοιπόν το νέο κυοφορείται, που ίσως καρποφορήσει χρόνια απο σήμερα. Αφού πρώτα περάσει μέσα απο πολλά στάδια εξέλιξης, ακόμα και απο το στάδιο του κωμικού. Ας αφήσουμε λοιπόν τα πράγματα να εξελιχθούν, και στο βαθμό που μπορούμε ας διατηρήσουμε το χιούμορ μας. Οι επόμενες εκλογές θα είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο κόσμος του θεάματος και της διασκέδασης. Σοσιαλισμός, εθνικισμός, τραπεζικός καπιταλισμός, Μνημόνιο, Τrilateral Commission, Επανάσταση και υποταγή, όλα σε μία και μοναδική ανεπανάληπτη συσκευασία.

Thursday, November 10, 2011

Ωρα ευθύνης

Μην ξεχνάμε τί ακριβώς αναλαμβάνει ο κ. Παπαδήμος. Μια χώρα την παραμονή μιας οικονομικής χρεωκοπίας, ενα βήμα πρίν την πιθανή αποβολή της απο τη ζώνη του ευρώ, μια κοινωνία με εφιαλτική ανεργία, μια ανύπαρκτη παραγωγική βάση, εναν λαό που ανα πάσα στιγμή αναμένει μια εφιαλτική κοινωνική ανάφλεξη, και ενα πολιτικό σύστημα που στην ουσία απελύθει απο τους πάντες, και τελικά κατέβασε τα παντελόνια του, κατάπιε τη γλώσσα του, και έκανε στην μπάντα για να αναλάβει το θέμα της αξιοπιστίας της πατρίδας κάποιος εθελοντής της παγκοσμιοποιημένης ελληνικής διασποράς.

Ο μεγαλύτερος φόβος τώρα των ελλήνων πολιτικών είναι μήπως η νέα μεταβατική κυβέρνηση δημιουργήσει μια αξιόπιστη κουλτούρα σοβαρής και υπεύθυνης διακυβέρνησης, που σταδιακά θα γίνει ενα αληθινό κίνημα (και στη συνέχεια ένα νέο πολιτικό κόμμα που θα κινείται φιλοσοφικά στον κεντροδεξιό χώρο), και που θα κόψει στη μέση τα δύο άχρηστα πολιτικά παραμάγαζα, θα ρουφήξει όλα τα καλά στελέχη τους, και θα πετάξει ό,τι σάπιο περισέψει στον καιάδα της Ιστορίας.

Sunday, November 6, 2011

Αποφάσεις

Κάμποσες δεκαετίες μετά την Κουβανική κρίση του '62, ο μεγάλος πια σε ηλικία Ρομπερτ Μακ Ναμάρα, αρχιτέκτονας του "Domino Theory" που αιματοκύλησε την χερσόνησο της Ινδοκίνας, και σκληρός υπουργός εξωτερικών επι προεδρίας Κέννεντυ, προαισθανόμενος τον θάνατό του, δέχτηκε μια πρόσκληση του άσπονδου κάποτε εχθρού του, Φιντέλ Κάστρο, να επισκεφτεί την Κούβα για να συμμετάσχει σε ενα ιστορικό συνέδριο με θέμα την κρίση εκείνη που κάποτε παραλίγο να καταλήξει σε πυρηνικό όλεθρο.

Στο συνέδριο που έγινε σε ενα ξενοδοχείο της Αβάνας, ο Φιντέλ υποδέχτηκε τον κ. Μακ Ναμάρα με ανοιχτές αγκαλιές και σε πολύ καλή διάθεση. Είχαν μπροστά τους ενα διήμερο συζητήσεων, για να επισκεφτούν εκ των υστέρων, τα ιστορικά εκείνα γεγονότα που κάποτε συγκλόνησαν τον κόσμο και να αποκαστήσουν την τελική ιστορική αλήθεια. Το ξενοδοχείο ήταν κατάμεστο απο ακαδημαικούς, δημοσιογράφους, και επισκέπτες απο όλη την υφήλιο. Αναμέσα στους καλεσμένους του Φιντέλ, ήταν και καποιοι (απόμαχοι πια) σοβιετικοί στρατηγοί που την εποχή της κρίσης ήταν οι μακρινοί εχθροί της Αμερικής, οι άνθρωποι που έπαιρναν τις μοιραίες αποφάσεις εκ μέρους της τότε Σοβιετικής Ενωσης.

Κάποια στιγμή, ο διάλογος επικεντρώθηκε ανάμεσα στον κ. Μακ Ναμάρα και εναν σοβιετικό στρατηγό. "Πείτε μου", ρώτησε τότε ο κ. Νακ Ναμάρα τον Ρώσο στρατηγό, "υπήρχαν πράγματι, κατα την διάρκεια της κρίσης σοβιετικοί πύραυλοι που ήταν εν ενεργεία και σημάδευαν την Αμερική;" "Βεβαίως", αποκρίθηκε με σοβαρότητα ο Ρώσος στρατηγός. "Είχαμε τότε στην Κούβα πάνω απο 180 πυρηνικούς πυραύλους εν ενεργεία, έτοιμους ανα πάσα στιγμή να χτυπήσουν την Αμερική".

"Και εσείς", ρώτησε τότε με απορία ο κ. Νακ Ναμάρα (στρεφόμενος στον Φιντέλ Κάστρο), "ήσασταν διαθετημένος τότε να χτυπάγατε την Αμερική σε περίπτωση επιθεσης;" "Απολύτως", ανταποκρίθηκε ήρεμα ο Φιντέλ.

Θέλοντας πια σε μεγάλη ηλικία να πάρει την τελική ιστορική του απάντηση (που προφανώς τον απασχολούσε επίμονα), ο κ. Μακ Ναμάρα απευθύνθηκε και πάλι στον Φιντέλ. "Μα είχατε επίγνωση των επιπτώσεων που θα είχε τότε για την Κούβα μια επίθεση κατά της Αμερικής;" "Βεβαίως και είχα επίγνωση", απάντησε με σοβαρότητα ο Φιντέλ. "Η Κούβα θα εξαφανιζόνταν απο προσώπου γής. Η Κούβα δεν θα άφηνε όμως μια επίθεση εναντίον της αναπάντητη. Σε περίπτωση επίθεσης θα χτυπούσαμε"...

----------------------------------------------
Αρκούσε μονάχα μια δήλωση των υπαλληλίσκων (δηλαδή της Μέρκελ και του Σαρκοζύ), για να συμφωνήσουν σε κάποια συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. "Την Τρίτη το πρωί, όποιος έρθει στο Εκοφίν", έλεγε η ανακοίνωση (παραφράζω), "καλά θα κάνει να φέρει καλά νέα", είπε ο βλοσυρός Φινλανδός υπαλληλίσκος. "Γιατί αλλιώς κινδυνεύει η πορεία της Ελλάδας στο Ευρώ".

Και μέσα σε ελάχιστο χρόνο, τα δύο κόμματα που καταρράκωσαν την Ελλάδα με τις πελατειακές και κομματικές πολιτικές τους, τις οργανωμένες συντεχνίες τους, τις κλεπτοκρατικές πελατειακές διαπλοκές, και τον αισχρό λαικισμό τους, μάζεψαν την ουρά στα σκέλια και δέχτηκαν ό,τι θεωρούσαν αδιανόητο και ξόρκιζαν για 30 χρόνια.

Συχαίνομαι και το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ, καθώς και τους δύο θλιβερούς ηγέτες τους. Παρόλα αυτά όμως, σήμερα θα τους δώσω εύσημα. Εκαναν μια υπέρβαση. Αν δεν συμφωνούσαν, θα καιγόνταν η Ελλάδα. Ο πρώτος παραιτήθηκε, μετά απο ψήφο εμπιστοσύνης (κάτι που δεν ξανάγινε σ' αυτό τον τόπο). Και ο δεύτερος, μην τολμώντας να ψελίσει κουβέντα κατα της θολής μπλόφας του υπαλληλίσκου, αποφάσισε να μην επαναλάβει (σε χειρότερη έκδοση) ενα ακόμα ολέθριο Μακεδονικό που πιθανώς να διέλυε την πατρίδα του. Και οι δύο έπραξαν σωστά. Εκαναν το πρώτο μεγάλο βήμα. Τώρα θα μπορούσαν να κάνουν και το δεύτερο. Να διαλύσουν παντελώς τα πράσινα και μπλέ παραμάγαζα. Κανείς δε τα χρειάζεται. Για την Ελλάδα.


----------------------------------------------
* - Μην ξέροντας αν ο Φιντέλ μπλοφάριζε ή όχι με τους σοβιετικούς πυραύλους, ο κ. Μακ Ναμάρα αποφάσισε το '62 να μην χτυπήσει την Κούβα. Το ό,τι απέφυγε τότε εναν πυρηνικό όλεθρο, το έμαθε 30 χρόνια αργότερα. Την ιδια περίπου εποχή άφησε πίσω του και ενα ιστορικό βιβλίο, στο οποίο έλεγε πως είχε πέσει έξω σε όλα, πώς το Domino Theory ήταν ενα τραγικό λάθος. Και πρίν η φυσική του ζωή φτάσει στο τέλος της, άφησε σαν τελική του παρακαταθήκη και ενα μεγάλο και θλιβερό συγγνώμη...

Saturday, November 5, 2011

Ερείπια

Αντε τώρα μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα να βρεθεί εθελοντής πρωθυπουργός κοινής αποδοχής, και ενα τσούρμο παρατρεχάμενων που θα δεχτούν να αναλάβουν το ξεσαλωμένο piggy λίγο πριν το σάλτο μορτάλε.

Και να συντονιστούν μέσα σε ελάχιστο χρόνο στις απίθανες μεταβατικές υποχρεώσεις να ψηφίσουν όλα όσα οι άλλοι κάνουν πως δεν θέλουν, να εγκρίνουν χαράτσια, μέτρα και προυπολογισμούς, να πάρουν την καινούργια "δόση" των ναρκoμανών, και να αποκαταστήσουν μια στοιχειώδη αξιοπιστία στα μάτια εκείνων που απο το 1980 και μετά μας έδωσαν πάνω απο 130 δις ευρώ σε αναπτυξιακά κεφάλαια, και που κατα κοινή ομολογία, οι διάφοροι "μαζί τα φάγαμε" κατανάλωσαν σε ανύπαρκτες επενδύσεις και συντεχνιακές κομματικές λαμόγιες.

Θα αρκούσε μια βόλτα στα χωριά της γενέτειρας που κάποτε καλλιεργούσαν καπνό, ελιές και ενα ελαιόλαδο νέκταρ, για να δεί κανείς τη στρατηγική μετάβαση απο την αληθινή παραγωγή στον χολυγουντιανό κόσμο των κωλάδικων, στις Ουκρανέζες και Βουλγάρες, στο αναπηρικό αραλίκι, τα αγροτικά αυτοκίνητα που έγιναν καγιέν, τα χωριάτικα κοτέτσια που μετατράπηκαν σε θερμαινόμενες πισίνες. Ο εκλεκτός κόσμος του ΠΑΣΟΚ.

Δεν ξέρω αν τελικά ο άχρηστος θα φύγει, ούτε αν οι μελλοντικές εκλογές θα μας φορτώσουν στο σβέρκο τον άλλον άχρηστο με τους γνωστούς διακοσμητικούς καραγκιόζηδες. Δύο πράγματα είναι όμως σίγουρα. Το πρώτο είναι οτι όπως οι υπαλληλίσκοι πάτησαν στις Κάννες σαν σκουλήκι τον πρώτο, έτσι θα πατήσουν και τον δεύτερο. Και δεύτερον, πως είναι σχεδόν απίθανο να υποθέσει κανείς πως οποιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος αυτού του τόπου (απο όπου κι αν προέρχεται), θα δεχθεί να αφήσει τις σοβαρές και αξιοπρεπείς ενασχολήσεις του για να παίξει εναν μεταβατικό και άχαρο ρόλο Τσολάκογλου, ολοκληρώνοντας αυτά που οι πράσινοι "αντιεξουσιαστές" και οι μπλέ "αντιμνημονιακοί" αληταράδες αρνήθηκαν να εφαρμόσουν.

Κάτω απο τις συνθήκες που βιώνουμε, μόνον αν είναι κανείς μαστουρωμένος μπορεί να πιστέψει πως θα γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές, εξυγίανση του δημοσίου τομέα, ανάκαμψη Δικαιοσύνης, Παιδείας, Υγείας, Φορολογίας, για να μην αναφέρουμε βέβαια και το θλιβερό θέμα των αποκρατικοποιήσεων και της οικονομικής Ανάπτυξης. Η οχλοκρατούμενη και κομματική χώρα μπαίνει σε νέα περίοδο διακοπών! Η οποία λίαν συντόμως θα διακοπεί βιαίως απο την παρέμβαση των βλοσυρών υπαλληλίσκων.

Και μια και μιλάμε για χασούρες, να σας αναφέρω και τη μεγαλύτερη. Που την βιώνω κάθε μέρα ως έλληνας ομογενής που ζεί εκτός Ελλάδος. Απο τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, πρίν ακόμα και απο την ελληνική επανάσταση που οδήγησε το 1830 στη δημιουργία ελληνικού εθνικού κράτους, διάφοροι άλλοι εθελοντές (ευρωπαίοι διανοούμενοι, έμποροι, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί και άνθρωποι της τέχνης), αναβίωσαν νοητικά και εμπέδωσαν σταθερά στο συλλογικό υποσυνείδητο των πολιτών του κόσμου, την εικόνα μιας σεβάσμιας Ελλάδας, μιας πολιτιστικής υπερδύναμης, που σε απευθείας ιστορική σύνδεση με τους ένδοξους αρχαίους προγόνους της γέννησε την έννοια της Δημοκρατίας, εμπέδωσε την βάση της δυτικής Φιλοσοφίας, και άφησε πίσω της μεγαλειώδη επιτεύματα στον χώρο της Τέχνης, του Θεάτρου, της ιστορικής αφήγησης, της Λογοτεχνίας και της Πολιτικής.

Αυτή η εικόνα της Ελλάδας, ως πολιτιστική υπερδύναμη, διατηρήθηκε ζωντανή μέχρι σήμερα, μέσα απο την περίοπτη θέση που η Ελλάδα κατέλαβε συνειρμικά στο υποσυνείδητο του ευρύτερου κόσμου. Αυτή η υπέροχη εικόνα της πολιτιστικής πατρίδας, αρχίζει πλέον σιγά σιγά να καταρρέει, για να αντικατασταθεί σταδιακά απο μια νέα και σύγχρονη αναθεωρητική εικόνα οπου η ένδοξη ελληνιστική υπερδύναμη αντικαθίσταται στο συλλογικό υποσυνείδητο του κόσμου με την εικόνα μιας οχλοκρατούμενης κοινωνίας ερειπίων στην οποία οι σύγχρονοι έλληνες θεωρούνται πλέον συνειρμικά ανάξιοι της ιστορικής παράδοσης που τους κληροδοτήθηκε.

Αδύνατον να αξιολογήσω ποσοτικά το μέγεθος και τις μελλοντικές επιπτώσεις αυτής της συνειδησιακής καταστροφής.

Monday, October 31, 2011

Ολα ανάποδα

Αντί να συμπτύξει τις οικονομικές της δυνάμεις και να ενδυναμώσει την οικονομική της ένωση στρατηγικά και θεσμικά, αντί να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή υπερτράπεζα με όλα τα απαραίτητα εργαλεία άσκησης οικονομικής και μονεταριστικής πολιτικής (ροή χρήματος, έλεγχο επιτοκίων, τύπωμα χρήματος, έκδοση ευρωομολόγων), η ένδοξη Ευρώπη απηύθυνε την προηγούμενη εβδομάδα δραματική έκκληση ακόμα και προς τους "αναπτυσσόμενους" (G20), να συνεισφέρουν τον όβολό τους στην ευρωπαϊκή διάσωση, (για να σωθούμε λέει όλοι μαζί).

Κύριος βέβαια αποδέκτης της έκκλησης, η Κίνα. Γονυπετείς και απελπισμένοι, οι ευρωπαίοι ηγέτες ικετεύουν τώρα τον γίγαντα της Ασίας να συνεισφέρει κάτι στο ταμείο διάσωσης και να επενδύσει κάποιο κομμάτι απο τα απόθεματά της στην καταρρέουσα Ευρώπη. Τα ασιατικά μυρμήγκια, μέσα σε τριάντα χρόνια, (όσα δηλαδή χρειάστηκαν οι κλεπτομανείς αφισοκολλητές να διαλύσουν την Ελλάδα), έφτασαν και ξεπέρασαν μέχρι τον Ιούλιο του 2011, το οικονομικό συναλλαγματικό πλεόνασμα των 3.2 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων!

Αγοράζουν δηλαδή στο ντούκου, με μετρητά, το συνολικό χρέος της Ελλάδας πολλαπλάσιες φορές. Τη στιγμή που κάθε μας "δόση" είναι ας πούμε περίπου 8 δις (και μας κοστίζει κάθε φορά και κανα δυό μήνες εθνικής μιζέριας), φανταστείτε για πόσο χρήμα μιλάμε. Οχι παίζουμε.

Πριν κάμποσα χρόνια, (όταν η Αμερική ήταν ακόμα στο μεταίχμιο μιας νορμάλ προς καζινοκαπιταλιστικής χώρας), η διεύθυνση της εταιρίας κατασκευής αυτοκινήτων Chrysler, η οποία βρέθηκε τότε στο χείλος της χρεωκοπίας, αναγκάστηκε να δανειστεί απο την κεντρική αμερικανική τράπεζα το υπέρογκο για την εποχή ποσό του 1 δις δολλαρίων. Ηταν μια κρατική διάσωση (η πρώτη) εταιρίας που καταφανώς παραβίαζε όλους τους κανόνες της αμερικανικής ελεύθερης αγοράς (οι χρεωκοπημένοι πρέπει να αφήνονται στη χρεωκοπία τους).

Ενα πρωί, στο συμβούλιο των κορυφαίων μάνατζερ της εταιρίας, ο τότε πρόεδρος και CEO της Chrysler Lee Iacocca, ενας πνευματώδης και φιλοσοφημένος άνθρωπος (καθώς και ενας αδίστακτος μάνατζερ), άπλωσε πάνω στο τραπέζι της διάσκεψης ενα εκατομμύριο δολλάρια σε μικρά χαρτονομίσματα. Καθώς οι μάνατζερς πήραν τις θέσεις τους για να ακούσουν την επίσημη ανακοίνωση του κρατικού δανείου, ο κ. Iacocca ρώτησε πόσοι απ' αυτούς είχαν ποτέ τους αντικρύσει έτσι χύμα, ενα ολόκληρο εκατομμύριο. Κανείς δεν τόλμησε να σηκώσει το χέρι του.

"Απο σήμερα το πρωί", δήλωσε ο κ. Iacocca, η Chrysler χρωστάει χίλιες φορές ό,τι υπάρχει πάνω στο τραπέζι. Δεν θα ησυχάσω και δεν θα ξανακοιμηθώ ξανά τα βράδια μέχρι αυτό το χρέος να μου φύγει απο την πλάτη. Η δουλειά σας σήμερα είναι να φανταστείτε νοητά πως περίπου είναι ενα δισεκατομμύριο δολλάρια. Και κατόπιν να το βρείτε."

Το δάνειο του κ. Iacocca πληρώθηκε τότε μέχρι το τελευταίο σέντ, και η Chrysler ανέκαμψε για καιρό μέσα στις δυνατότητές της. Χρόνια αργότερα, όταν και η Αμερική είχε πια ενστερνιστεί την κουλτούρα της υπερχρέωσης, (και οι ηγέτες είχαν πιά εκλείψει απο παντού), η Chrysler πήρε τον δρόμο του εκπασοκισμού.

Sunday, October 30, 2011

O τελευταίος πελαργός

Οι πελαργοί δεν ξαναφάνηκαν, του είπαν καθώς κοιτούσε το καμπαναριό της εκκλησίας. Η τελευταία οικογένεια έφτιαξε εδώ τη φωλιά της πρίν τρία χρόνια, και γέννησε το στερνό της πουλί. Το τάιζε και το νοιάζονταν για καιρό, καθώς εκείνο μεγάλωνε, το φρόντιζε και το εκπαίδευε. Και μια μέρα του Αυγούστου, ο μικρός πελαργός σηκώθηκε ξάφνου στα πόδια του, και τρικλίζοντας διστακτικά, άρχισε να δυναμώνει τα φτερά του. Σηκωνόνταν για λίγο επιτόπια, και μετά αναπαυόνταν και πάλι στη θαλπωρή της αιθέριας φωλιάς του.

Χρόνια αργότερα, κάνοντας τον απολογισμό του, διαπίστωσε με κάποια νοσταλγία πως εκείνο το προσωπικό του επιχείρημα ήταν μια απόλυτα λογική ανθρώπινη ενέργεια, τόσο συνηθισμένη και επαναλαμβανόμενη, που αποτελούσε κλασικό θέμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Και ενώ αρχικά είχε νομίσει πως πρωτοτυπούσε κάνοντας μια μεγαλειώδη επανάσταση, τα χρόνια αποκαθήλωσαν με κυνικότητα τον εφηβικό εκείνο επαναστατισμό του, κάνοντας τον τελικά να επιζητεί πιότερο το διάβασμα των σοφών που είχαν μαζέψει με μόχθο στα κείμενά τους τις συλλογικές εκείνες ορμές και εμπειρίες τόσων και τόσων που προηγήθηκαν, παρά ξανά να αναπολήσει ο ίδιος τη δική του περιπέτεια.

Είχε προηγηθεί, όπως απαιτείται πάντα, μια κολοσσιαία σπίθα εκκίνησης. Μια χημική αντίδραση που ντοπάριζε το σώμα, τον νού και την καθαρή σκέψη. Ενας μεγάλος έρωτας. Προφανώς και η σύμπτωση αυτή αποτελούσε και η ίδια θέμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά τίποτα τέτοιο δεν ήταν ορατό και κατανοητό τη στιγμή που έτυχε, και έτσι το τρομερό συναίσθημα έγινε ενα αναισθητικό που τον γέμιζε με ανακούφιση και ηδονική επιδίωξη. Ενα πρωί, σηκώθηκε και μάζεψε όσα πράγματα βρήκε μπροστά του. Ετρεξε κατόπιν στην τράπεζα, και αφού μάζεψε όλη του την περιουσία, αγόρασε και τα εισιτήρια του ταξιδιού. Δικαίωμα στο όνειρο. Μια απόδραση στον εξωτισμό.

Προηγήθηκαν βέβαια και οι άλλες ιδεολογικές και ψυχολογικές διεργασίες. Δεν εγκαταλείπεις έτσι απλά μια πόλη γεμάτη φώτα, κόσμο, δουλειές και ελπίδα. Δεν αφήνεις ετσι εύκολα το κέντρο του κόσμου για μια προβληματική περιφέρεια. Αλλά η συγκυρία και η φιλοσοφία της στιγμής, οι επαναστατικές παρέες, οι μουσικές της έπαρσης που συνόδευαν τα οράματα ενός κόσμου σμιλεμένου μέσα απο την προσωπική θέληση και αγώνα, είχαν γίνει με τον καιρό μια μεθυστική και καθοριστική δυναμική έλξης που τον είχαν αλλάξει ριζικά. Ηθελε να αποδράσει. Σε εναν κόσμο εξωτικό, διαφορετικό, αγνό και κυρίως άγνωστο. Οπου θα γινόνταν κάποιος άλλος, στη χειρότερη περίπτωση θα ανακάλυπτε τον ίδιο του τον εαυτό. Και οπου θα ζούσε αυτόνομα, ελεύθερα και μακριά απο τα μεγάλα σχήματα που καλούπωναν τις ανθρώπινες ζωές.

Κουβάλησε ετσι μαζί του, αθώα και ανυποψίαστα, όλα τα μεγάλα θέματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το θέμα του Ερωτα, της Επανάστασης, της Απόδρασης, της Ελευθερίας, και εκείνο της Ταυτότητας. Το ένα τροφοδοτούσε και ενεργοποιούσε το άλλο. Ολες τις ανθρώπινες διαστάσεις πoυ έχουν υμνηθεί απο τους μεγάλους λογοτέχνες. Και πήγε να κάνει απο μόνος του τη φοβερή εκείνη διαδρομή που θα του αποκαλυπτε το τέλος του δρόμου. Να υπάρξει έξω απ' όλα. Και να τα ανακαλύψει όλα. Μια συνειδητή και μελετημένη απόφαση.

Ηταν η πιό υπέροχη εμπειρία που έζησε ποτέ του. Ρούφηξε όσο μπορούσε το μεδούλι της πορείας, την ανηφόρα, τις απίθανες προσωπικότητες που την περιβάλουν, τα διλήματα και τις μεγάλες μάχες του νού και της ψυχής, και στο τέλος δικαιώθηκε με τη δική του απομυθοποίηση. Εζησε ας πούμε, μια θεατρική έκδοση της αληθινής ζωής, αυτή που αντιστοιχούσε στη δική του περίπτωση. Ενα θέατρο του δρόμου. Για νάχει να το αναπολεί και να το διηγείται. Μάχες και πάθη, και λαθεμένους δρόμους. Αλλά και μεγαλειώδεις επιβραβεύσεις, στιγμές θεατρικής κορύφωσης και συγκλονιστικών αποκαλύψεων. Επαρση και κουρέλιασμα μαζί.

Στα βιβλία που πλέον προτιμούσε, εκείνα που του ταίριαζαν. Ιστορίες με πάθη και αλλόκοτους έρωτες, ανθρώπους που ερευνούσαν την ταυτότητά τους, πολιτικοποιημένους μικροεπαναστάτες που οραματίστηκαν και χάθηκαν, κοιμισμένες συνειδήσεις που άφηναν ξαφνικά τη συντηρητική τους ύπαρξη για να αφυπνιστούν σε κόσμους μακρινούς, μοναχικούς ταξιδιώτες που απλά τόλμησαν.

Γιατί, σκέφτηκε νοσταλγικά, δεν είχε πιά την νιότη να του δίνει δύναμη, αλλά στη θέση της μια απέραντη και δύστροπη κυνικότητα που τον έκανε πια συναισθηματικά αδιάφορο και συνειδητά αμέτοχο. Το χειρότερο λάφυρο της επανάστασής του. Χρόνια μετά, στο τέλος της διαδρομής του, μοναχικός πιά και ασυγκίνητος, δέχτηκε και τον μέγιστο νοητό συμβιβασμό. Ο,τι του ξέφυγε απο τη ζωή και δεν το πρόλαβε απο πρώτο χέρι, θα το πληροφορούνταν πλέον μέσα απο τα μεγάλα διαχρονικά έπη της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Απο τη θαλπωρή του αναπαυτικού του καναπέ.

Ηταν του είπαν, ο τελευταίος πελαργός. Που μια μέρα, κάτω απο το βλέμμα της ενεργητικής του μητέρας, νωθρός και διστακτικός στην προβλεψιμότητα που του όρισε η φύση, σύρθηκε νωχελικά απο την προστατευτικότητα της οικογενειακής του φωλιάς, και φτερουγίζοντας ξανά με όλη του τη δύναμη, σήκωσε το μικρό κορμί του λίγο ακόμα πιο ψηλά, λίγο ακόμα πιο μακριά. Εμεινε κατόπιν για λίγο μετέωρος στο ίδιο σημείο στον ουρανό, σαν να σκεφτόνταν την επόμενη και μοιραία του κίνηση. Και με ενα δυνατό φτερούγισμα, στιγμή απόφασης μεγάλη, τινάχτηκε κάθετα έξω απο τη φωλιά του, και χάθηκε σαν σφαίρα στον απέραντο και άγνωστο ουρανό...

Friday, October 28, 2011

Capo di tutti capi

Αισθάνθηκαν λέει άβολα και στενάχωρα. Αλλα εντούτοις συναντήθηκαν με τους Τροικανούς και έφτιαξαν το Μνημόνιο στο πόδι! Φανταστείτε τη σκηνή. Ετρεχαν οι δικοί μας απο δώ σε πηγαδάκια, αποκεί έτρεχαν οι Τροικανοί που μιλάγαν άλλη γλώσσα, κόβανε λέει και ράβανε κομμάτια απο άλλα παλιά Μνημόνια (Μεξικό, Σρι Λάνκα, Σενεγάλη), για να φτιάξουνε τελικά το μεγαλειώδες κείμενο! Τόση σκέψη σε επανίδρυση χώρας δεν έχει ξαναπέσει. Βούρ στο καινούργιο δάνειο και πίσω μην κοιτάτε. Αισθάνθηκαν λέει σαν τις πουτανίτσες.

Οι τουρίστες κυβερνάνε απο τη δεκαετία του 80. Απο την εποχή των μπαλκονιών. Αδιάλειπτα. Απο την εποχή που ο κόσμος στήνονταν ουρές στα πολιτικά γραφεία για να αγοράσει μια δουλειά στο δημόσιο για το παιδί του. Τελικά ο αγώνας δικαιώθηκε. Με ελεγχόμενη χρεοκοπία, λιτότητα δεκαετίας και βάλε, και απουσία απο τις αγορές και τον κόσμο. Είμαστε πλέον και επίσημα στη λίστα των αφερέγγυων πληρωτών, με ενα κράτος διαλυμένο, μια κωμική δημόσια διοίκηση, ανύπαρκτη Παιδεία, Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη, και καπελωμένοι απο ενα δίκτυο κλεπτοκρατίας που ροκανίζει ό,τι βρεί. Ας μην παραπονιόμαστε λοιπόν για την έκβαση της συνόδου κορυφής. Πάλι καλά που μας κράτησαν και πάλι. Φανταστείτε να τραβούσαν τη σκανδάλη...

Στη σύνοδο κορυφής, οι τουρίστες πήραν βραβείο ευρωθέασης. Ευτυχώς πληροφορούμαι, στις "διαπραγματεύσεις" έλαβε μέρος και η αρχιτουρίστρια Ξενογιανακοπούλου, που αφού διέπρεψε στον χώρο της Υγείας, λογικά ανέλαβε τώρα να σώσει και την υπόλοιπη χώρα. Η μόνη "διαπραγμάτευση" που έγινε ήταν στο πώς θα διατυπωθεί στο επίσημο κείμενο το όλο θέμα της ευρωπαικής επιτροπείας, μην τυχόν και φανεί πως απο δώ και στο εξής θα μας κυβερνάνε υπαλληλίσκοι μπάστακες.

Τα επιμέρους ας μην τα σχολιάσουμε εκτενώς. Και πάλι καλά που έγινε έτσι. Θα είμαστε δέκα χρόνια εκτός αγορών και το 2020 θα πιάσουμε τους στόχους του 2009! Στο μεταξύ, λιτότητα, περικοπές, αποκρατικοποιήσεις και πολύ "επανίδρυση". Ενα μονον πρακτικό δίλημμα μας απομένει πλέον να αποφασίσουμε. Θα συνεχίσουμε στο γνωστό ελληνικό δικομματικό μοτίβο, με Γιωργαντώνηδες, Φωτολυμπερόπουλους και απίθανες συγκυβερνήσεις καφενειακών υπερδυνάμεων, ή θα αφήσουμε επιτέλους τον αγέλαστο καλβινιστή υπαλληλίσκο (και το λεφούσι του) να μας κάνει μια "γερμανική επανεκκίνηση", που θα μας φύγει ο τάκος;

Τελικά, με αφορμή τα 30 χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ο Τσοβόλας είπε το πιο ωραίο. Τα πρώτα δέκα χρόνια λέει, πουλάγαμε κουλτούρα, πολιτισμό και λαικό αγώνα. Τη δεύτερη δεκαετία κάναμε βούρ για αρπαχτές στο Χρηματιστήριο και στις διαπλοκές. Και την τρίτη δεκαετία παλεύουμε να μην μας πάει φυλακή ο εισαγγελέας.

Sunday, October 23, 2011

Κουκουλοφορισμός

Δεν πρόκειται για αληθινή σύγκρουση, αλλά για ενα θεατρικό σκηνικό βίας, προσεκτικά χορεογραφημένο, πολιτικά προσυμφωνημένο και συνεχώς επαναλαμβανόμενο, μια άτυπη και σιωπηλή συμφωνία μεταξύ όλων των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας να διατηρήσουν με την ανοχή τους και με πρωταγωνιστές τους κουκουλοφόρους (που άλλοτε είναι αριστεροί, άλλοτε δεξιοί ή αστυνομικοί, άλλοτε απλοί αληταράδες), ενα σκηνικό κοινωνικού ξεσηκωμού και πολιτικής έντασης απλά και μόνον για να διατηρείται η αριστεροδεξιά διαμάχη ζωντανή, να κατηγορεί ο ένας τον άλλον (σε όλους τους συνδιασμούς), ωστε όλες οι ελληνικές πολιτικές φατρίες να αποκομίζουν κάποια μικροκομματικά οφέλη.

Το θεατρικό αυτό σκηνικό συντηρείται για χρόνια στην οχλοκρατούμενη χώρα, και είναι περιττό να λέμε πως δεν το ξέρουμε. Υπήρχε όμως και συντηρούνταν με μια βασικη προυπόθεση. Να μην υπάρχουν νεκροί, έτσι ωστε οι διάφορες ομάδες να συγκρούονται μέν, αλλα το φαινόμενο να διαιωνίζεται χωρίς τον κίνδυνο να μειωθεί η συμμετοχή των συγκρουόμενων εθελοντών με ρίσκο να σκοτωθούν κατα λάθος. Μετά το τέλος της σύγκρουσης, οι συγκρουόμενοι επέστρεφαν στα σπίτια τους, και άρχιζαν οι ιδεολογικές, φιλοσοφικές και θολοκουλτουριάρικες ερμηνείες και διαμάχες σε ΜΜΕ, μπλόγκς, εφημερίδες και τηλεπαράθυρα, δίνοντας ανάλογα με την πολιτική ιδεολογία του καθε κόμματος και το ανάλογο πολιτικό και συναισθηματικό περιτύλιγμα. Μέχρι την επόμενη διαδήλωση, οπου όλοι θα επέστρεφαν και πάλι για να κάνουν περίπου τα ίδια, σε κάποια άλλη παραλλαγή.

Αν οι συγκρουόμενοι ήθελαν πράγματι να βλάψουν ο ένας τον άλλον, οι νεκροί όλα αυτά τα χρόνια θα ήταν δεκάδες. Αντί για αυτοσχέδια ρόπαλα και σπασμένα μάρμαρα, οι ομάδες θα συγκρούονταν με μαχαίρια και πιστόλια. Οπλοφόροι θα είχαν μπεί προ πολλού στα υπο κατάληψη Πανεπιστήμια σκοτώνοντας καταληψίες. Θα είχαν γίνει πολιτικές απαγωγές και δολοφονίες. Οι ακροδεξιοί θα σκότωναν ακροαριστερούς, οι ακροαριστεροί ακροδεξιούς, θα υπήρχαν νεκροί αναρχικοί, μπαχαλάκηδες και αστυνομικοί. Τίποτα τέτοιο όμως δεν γινόνταν μέχρι τώρα.

Μόνον τελευταία, και λόγω της ολικής κατάρρευσης της χώρας, το φαινόμενο του κουλουλοφορισμού, όσο προσεκτικά κι αν έχει χορεογραφηθεί και συντηρηθεί όλα αυτά τα χρόνια, άρχισε να παραβιάζει τη βασική αρχή που προυποθέτει και την ύπαρξή του. Απο την εποχή της Μαρφίν και μετά, το νοσηρό ιδεολογικό τερατούργημα άρχισε να παράγει νεκρούς. Κάτι βέβαια που ήταν απολύτως αναμενόμενο. Το σάπιο σύστημα εισέρχεται τώρα στην τελευταία φάση της παρακμής του, και αρχίζει πια να τρώει τις σάρκες των πρωταγωνιστών του.

Ενα παράδειγμα αληθινής σύγκρουσης (για να έχουμε και κάποιο αληθινό σημείο αναφοράς) ήταν ο ξεσηκωμός του Λός Αντζελες πριν μερικά χρόνια. Κατέβηκαν και εκεί κουκουλοφόροι και μπαχαλάκηδες για πλιάτσικο. Αλλα η Αμερική δεν διατηρεί ούτε προσχήματα, ούτε ενα άτυπο φαινόμενο κουκουλοφορισμού, και όταν συγκρούεται δεν μαλακίζεται σε μακροχρόνιες θεατρικές μικροσυγκρούσεις. Μέσα σε δύο μέρες μόνον, οι νεκροί ξεπέρασαν τους 60, και οι τραυματίες τους 1200.

Την τρίτη μέρα μπούκαρε ο στρατός στο δρόμο, με ενα ντού που οι έλληνες (που παραπονιούνται για την ανύπαρκτη και άχρηστη ελληνική αστυνομία) δεν έχουνε ακόμα φανταστεί. Ποιός είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε. Κανείς δεν ξέρει πόσους πραγματικά σκότωσε η ίδια η αστυνομία. Τίποτα τέτοιο δεν έχει γίνει ακόμα στην Ελλάδα. Μερικοί νεκροί μέσα σε τριάντα χρόνια αλητείας δεν είναι τίποτα. Η αληθινή σύγκρουση φαίνεται απο τον αριθμό των νεκρών. Και η αληθινή σύγκρουση στην οχλοκρατούμενη Ελλάδα τώρα μόλις αρχίζει.

Monday, October 17, 2011

Mια ανάσα ομορφιάς

Μια ανάσα ξεκούρασης μετά απο ενα τρομακτικά δύσκολο καλοκαίρι. Στα όμορφα δάση της Νέας Αγγλίας το φθινοπωρινό τοπίο έχει ήδη ρίξει σκηνικό μελαγχολίας για εναν ακόμα δύσκολο χειμώνα. Είναι μια στιγμή εσωτερικής ανασυγκρότησης που τηρώ με ευλάβεια και τελετουργία κάθε τέτοια εποχή, με κάποιες μικρές φωτογραφικές αποδράσεις σε ενα τοπίο ματωμένο απο τα κόκκινα φύλλα και ποτισμένο απο τα δροσερά και ολοκάθαρα νερά των ποταμών που ξεχύνονται με δύναμη προς την ενδοχώρα. Παρόλη την ιστορική τους βιομηχανική ανάπτυξη, οι πολιτείες της Νέας Αγγλίας και οι γειτονικές της καναδέζικες επαρχίες παραμένουν απο τις πιο καθαρές και αμόλυντες περιοχές του κόσμου. Καλό σας Φθινόπωρο.

Sunday, October 16, 2011

Τιμής ένεκεν

Δεν είχα σκοπό να γράψω αυτό το πόστ, αλλά ένεκεν της τιμητικής πρόσκλησης της προσφιλούς μου Αθηνάς απο το Τρίτο Καζάνι, και για να περνάει και η ώρα, εξιστορώ και εγώ κατόπιν πρόσκλησης, μερικά χαρακτηριστικά του εαυτού μου. Επτά αληθινά χαρακτηριστικά, για να εξηγούμαι και απο την αρχή. Ευχαριστώ την Αθηνά για την πρόσκληση. Τις ολόθερμες ευχές μου.

(1)- Είμαι γενικα ενας τεμπέλης άνθρωπος που του αρέσει η καλή παρέα, το καλό κρασί και η συζήτηση. Υπο κανονικές συνθήκες θα προτιμούσα να είμαι αραχτός σε μια καφετερία και να χαβαλεδιάζω. H, όπως διάβασα και σε κάποιο μπλόγκ, θα μου ήταν πιο βολικό να ήμουνα κάπου δημόσιος υπάλληλος, και απο τη γραφειοκαρεκλάρα μου "να ρεμβάζω με την άνεσή μου την πτώση του φιλελευθερισμού". Ζώ όμως εντελώς αντίθετα, δουλεύοντας πολύ και με απίθανες υπεραπασχολήσεις. Αυτό που κατέληξα να είμαι οφείλεται στο γεγονός οτι αμολήθηκα απο μικρός στον κόσμο, και εξ ανάγκης προσαρμόστηκα σε γρήγορους ρυθμούς.

(2)- Εχω συχνά τάσεις απομονωτισμού, και κάμποσες φορές στο παρελθόν εξαφανίστηκα για κάμποσο καιρό σε μέρη μακρινά. Εντούτοις, παραμένω εξαιρετικά προσαρμόσιμος γιατί έχω κάνει παρέα με πολλούς αντιδιαμετρικά αντίθετους ανθρώπους, και αισθάνομαι άνετα με όλους. Εχω γνωρίσει πολλούς πλούσιους που ειναι κύριοι, και πολλούς φτωχούς που είναι κομπλεξικοί. Και το αντίθετο. Με τον καιρό κατέληξα στο συμπέρασμα πως υπάρχουν πολλές λιγότερες διαιρέσεις μεταξύ των ανθρώπων και πολύ περισσότερα στερεότυπα. Η ανατροφή, η μορφωση και η βιωματική εμπειρία του καθενός μας, είναι κατα πολύ περισσότερο καθοριστικοί παράγοντες της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου, απ' ό,τι η εθνική κουλτούρα, η θρησκεία, το φυλετικό χρώμα και οι πολιτικές ιδεολογίες. Αυτά τα πιστεύω βαθιά, και με αυτά τα κριτήρια ζώ και αντιμετωπίζω τους ανθρώπους.

(3)- Υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά μου που τα πολεμάω (ίσως μάταια) απο τη νεαρή μου ηλικία. Το πρώτο ειναι η αναβλητικότητα, το δεύτερο η ανάμιξη της συναισθηματικότητας στη λήψη αποφάσεων. Και τα δύο μου έχουν κοστίσει πολύ στη ζωή μου και ακόμα τα πολεμάω. Πέραν αυτού, έχω πολύ λίγες αλλά συγκεκριμένες ιδιοτροπίες. Δεν μου αρέσει ας πούμε να μου πλένουν και να μου σιδερώνουν οι άλλοι τα ρούχα μου. Το κάνω μόνος μου. Κάθε Κυριακή βράδυ σιδερώνω τα ρούχα όλης της εβδομάδας. Τα ντουλάπια μου είναι απόλυτα οργανωμένα. Το ίδιο και το γραφείο μου.

(4)- Αντιπαθώ το είδος ανθρώπου του οποίου η προσωπική ζωή δεν αντανακλά αυτά που λέει πως πιστεύει. Αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη ιδιοτροπία μου, και καθοριστικός παράγοντας στις επιλογές φίλων και παρατρεχάμενων. Ιδιαίτερα δεν γουστάρω εκείνους που μέσα απο κάποιο περίεργο κριτήριο (καταγωγή, πλούτος, πολιτική αντίληψη), σου αφαιρούν αμέσως το δικαίωμα στη φιλανθρωπία και σε εξαιρούν αυτόκλητα απο όλες τις κοινωνικές, πολιτικές και προσωπικές ευαισθησίες (που αυτοί διαθέτουν σε υψηλό βαθμό). Παρότι έχω μια ιδιαίτερη φιλοσοφική ροπή και προτίμηση προς την Αυτονομία, η μόνη απαίτηση που έχω απο τους άλλους είναι να είναι αληθινοί.

(5)- Μ' αρέσει πολύ το μαγείρεμα, η ενασχόληση με την μουσική, και τα βιβλία. Η προσωπική μου βιβλιοθήκη έχει ήδη ξεπεράσει τα 3 χιλιάδες βιβλία, τα οποία για να τα βρίσκω τα έχω καταχωρίσει σε ενα ειδικό database. Αγαπημένοι μου λογοτέχνες συγγραφείς εκτός Ελλάδας είναι οι Mario Vargas Llosa και V.S.Naipaul, οι μόνοι συγγραφείς των οποίων έχω διαβάσει όλα τα βιβλία. Νοητά θεωρούσα πως και οι δύο άξιζαν το Νόμπελ πρίν ακόμα τους το δώσει η Σουηδική Ακαδημία. Με έλκει η θεματολογία τους, η εκφραστική τους, και η δομή του λόγου τους.

(6)- Με ενοχλεί πολύ το γεγονός πως παρότι έχω ταξιδέψει αρκετά, ακόμα δεν έχω ακόμα επισκεφτεί το Αγιο Ορος, την Κρήτη, την Κων/πολη, την Ιερουσαλήμ και τη Φλωρεντία. Είναι ενα κενό που για κάποιο λόγο το αισθάνομαι έντονο μέσα μου. Την Ελλάδα την γουστάρω πολύ. Ιδiαίτερη αγάπη μου το πανέμορφο διαμάντι που λέγεται Λευκάδα. Εκεί θα ήθελα να ζήσω κάποτε (απομονωμένος ίσως, σε κάποιο πέτρινο σπίτι που να βλέπει τη θάλασσα).

(7)- Σταθερή στην πυραμίδα των αισθησιακών μου προτιμήσεων, η κυρία της φωτογραφίας. Ενα ερωτικό και αισθησιακό είδωλο. Πανέξυπνη, πανέμορφη, ερωτική. Και παρόλο που τελευταία έχει ψιλοσακατευτεί με κάτι χαζοτατουάζ και τείνει να γίνει κόκκαλο, την κατατάσσω στην κορυφή της γυναικείας ομορφιάς. Ενα είδωλο δεν χάνει ποτέ τη γοητεία του. Είναι ας πούμε, ο Τσέ του γυναικείου ερωτισμού.

Friday, October 14, 2011

Σεμνά και ταπεινά

Στέκομαι κάθε πρωί και το χαζεύω στη βιτρίνα. Ενα υπέροχο χειροποίητο πιάνο. Συχνά φτάνω στην περιοχή νωρίς το πρωί, απλά για να απολαύσω τον καφέ μου απέναντι απο το πανέμορφο μαγαζάκι με την πράσινη εγγλέζικη πρόσοψη, τις όμορφες κρεμαστές πινακίδες που το διακοσμούν, τον πλακόστρωτο περίγυρο με τα φαναράκια, τα παλιά αρχοντικά με τα σκαλιστά αετώματα. Στις 8 το πρωί, ο δρόμος μυρίζει φρέσκο καφέ και κομμάτι παλιού Λονδίνου.

Και τί είναι 24 χιλιάδες για ενα τέτοιο πιάνο, κυριέ μου, μου λέει ο κύριος του μαγαζιού. Ενα καλό πιάνο κοστίζει σήμερα πολύ περισσότερα, έχετε εδώ μια εκπληκτική ευκαιρία να αποκτήσετε ενα κόσμημα, ενα μουσικό έπιπλο πολυτελείας. Τέλειος ήχος, αισθητική και ποιότητα. Απο εναν μάστορα που κάποτε θα πάψει να υπάρχει, αλλα όσο ζεί παράγει ο κερατάς αριστουργήματα.

Πήρα τη σκέψη στο σπίτι και την έβαλα σε διαβούλευση. Δεν είσαι καλά, ήταν η αντίδραση. Εκκεντρικούρες. Και που ακριβώς θα το βάλεις το θωρηκτό; Ανάμεσα στο Xbox και τις τηλεοράσεις των παιδιών; Ασε που ο μεγάλος πάει τώρα για δίπλωμα, ο μικρός θέλει κινητό, η μικρή έχει τη δική της λίστα, το σπίτι είναι σε επισκευές. Και τι ακριβώς θα παίζεις δηλαδή; Μότσαρντ μετά τις εβδομάδες των 50 ωρών και ανάμεσα στα ταξίδια; Πρόκειται μάλλον για κρίση μέσης ηλικίας.

Βλέπουμε την κατάληξη, επιμένουν. Θα αρχίσουν νάρχονται στο σπίτι διάφορα ταλέντα, αργόσχολοι των πέντε ηπείρων, διάφοροι περίεργοι που νομίζουν πως είναι ποιητές, περιθωριακά λατινικά φρικιά και τύποι που η γυναίκα τους έδιωξε γενικώς απο το σπίτι. Θα αρχίσουν δοκιμαστικές ηχογραφήσεις, θα πήξουμε σε μικρόφωνα, καλώδια και περίεργα εξαρτήματα ηχογράφησης. Με τις 24 χιλιάδες παίρνουμε το καινούργιο το Toyota Camry που έχει και navigation. Το πιάνο απορρίπτεται.

Τηλεφωνώ γενέτειρα. Τι πιάνο αναφέρεις αγόρι μου και 24 χιλιάδες, απαντούν. Είσαι καλά ή ξέμεινες απο χάπια; Εδώ ο Βενιζέλος και η Τρόικα ετοιμάζονται να μας πάρουν και το σπίτι. Δεν περιμένεις μέχρι τέλος του μηνός πρώτα για τα φιρμάνια της Μέρκελ; Και εμείς ενα θαλάσσιο σκαφάκι θέλαμε απο τα πενήντα μας, και σήμερα κοντεύουμε ογδόντα. Οσονούπω επιστρέφουμε στην εποχή του τραχανά. Ξέρεις πόσο λάδι αγοράζεις με 24 χιλιάδες;

Η διαβούλευση τελείωσε με μια ρήση του Βούδα, που ήρθε απο τον μεγάλο μου γιό. Στη Βουδιστική ηθική αντίληψη της ζωής οι ανθρώπινες επιθυμίες είναι η πηγή κάθε ανθρώπινης δυστυχίας, με πληροφόρησε. Και για να γίνει κανείς ευτυχισμένος πρέπει να ξεριζώσει μεγάλο μέρος των επιθυμιών του. Μα εγώ δεν είμαι Βουδιστής, διαμαρτυρήθηκα, άσε που αυτή η θεωρία δεν μου πάει. Να μην πάρω το πιανάκι μου ο έρμος για Βουδιστικούς λόγους;

Είναι το τελευταίο κομμάτι του μάστορα, μου είπε το πρωί ο κύριος στο μαγαζί. Μάλλον δεν θα φτιάξει άλλο πιάνο. Οι δουλειές δεν πάνε καλά, το μαγαζί παλεύει να μείνει ανοιχτό. Εχετε μερικές εβδομάδες ακόμα περιθώριο. Είμαστε εδώ απο το 1965 αλλά οι εποχές ειναι δύσκολες και φτάνουμε στο τέλος. Τελευταία προσφορά, 20 χιλιάδες με τους φόρους.

Ρούφηξα τον ζεστό πρωινό καφέ μου. Λοιπόν, θα την πέσω "εναλλακτικά", απόφάσισα. Σεμνά και ταπεινά. Με ηλεκτρικά πιάνα, κιθάρες και τέτοια, άσε που με 24 χιλιάδες αγοράζω πάνω απο 10 χιλιάδες καφέδες. Χαιρέτησα τον συμπαθέστατο κύριο του μαγαζιού (με τον οποίον τώρα έχουμε γνωριστεί πλέον καλά και παίζουμε το πιάνο μέσα στο μαγαζί), και συνέχισα το δρόμο για τη δουλειά μου. Πολύ δύσκολος Θεός ο Βούδας, σκέφτηκα. Σύντομα θα μας τον προτείνει και η Τρόικα.

Saturday, October 8, 2011

Στην κόψη της Ιστορίας

Κατά γενική ομολογία και αντίληψη, το ελληνικό πρόβλημα σύντομα θα διευθετηθεί απο το εξωτερικό, σε μια στρατηγική σύμπραξη Γερμανίας και Γαλλίας. Οι ηγέτες των δύο χωρών εντείνουν τώρα τις συνομιλίες και τις προσπάθειές τους για να τελειοποιήσουν ενα γενικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης της ευρωζώνης, μέσα στα πλαίσια της οποίας ορίζουν και το πρόβλημα του ελληνικού χρέους. Η έκτη δόση έχει αποδεσμευτεί ως θεώρηση απο τη μέχρι σήμερα λύση του Μνημονίου. Η τελική λύση απαιτεί βαθύτερες τομές, πιο δραστικές ενέργειες και μια καινούργια στρατηγική.

Αυτά είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, απο τις συναντήσεις και συζητήσεις που γίνονται σε ευρωπαικό επίπεδο, τις δηλώσεις αξιωματούχων, τραπεζιτών και εντύπων του εξωτερικού, τη συμπεριφορά Μέρκελ και Σαρκοζί, τη γενικότερη ειδησεογραφία. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν άκουσε λέει τίποτα για το θέμα, δεν συζητάει μή θεσμοθετημένες προτάσεις (μετάφραση- κανείς δεν ασχολείται πλέον μαζί της), και η Τρόικα ετοιμάζει έκθεση καταπέλτη για να προχωρήσουμε στο τελευταίο στάδιο της κρίσης.

Ολα έχουν καταρρεύσει πλέον στο εσωτερικό της χώρας, και κανείς απο ελληνικής πλευράς δεν είναι σε θεση να προτείνει τίποτα. Λογικά αναμένει κανείς ενα μεγάλο κούρεμα του χρέους, ανάλογο του οποίου θα είναι και η εκπτώχευση της ελληνικής κοινωνίας, με τη μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας να βρίσκεται στον αέρα.

Προσωπικά, μετά την ανακοίνωση της τελικής λύσης, αναμένω τον κ. Παπανδρέου να κυρήσσει εκλογές (είναι η καλύτερη στιγμή να φύγει), και τη δημιουργία μιας νέας κυβέρνησης κάποιου συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων, ενώ την πραγματική ελληνική διακυβέρνηση θα την αναλάβουν οι υπαλληλίσκοι. Το σάπιο πολιτικό σύστημα θα φάει τις σάρκες του, αλλά όσο υπάρχει η εποπτεία της Ευρώπης η χώρα θα μπορεί να στέκεται σχετικά όρθια. Σαφέστατα οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές θα περάσουν στα χέρια ξένων. Αλλά αν αυτοι μας εγκαταλείψουν τα πράγματα θα γίνουν απείρως χειρότερα.

Με την εποπτεία της Ευρώπης (κυρίως της Γερμανίας), η Ελλάδα θα μπορούσε σε βάθος χρόνου να ξαναγίνει ενα λειτουργικά βιώσιμο κράτος. Αν η Γερμανία δεν αναλάβει την διακυβέρνηση της Ελλάδας και αποφασιστεί να μας εγκαταλείψουν, το ελληνικό μέλλον θα μπορούσε να είναι ανάλογο με εκείνο της μετακομμουνιστικής Ρωσίας, η οποία εγκαταλείφτηκε στις "μεταρρυθμίσεις" Γέλτσιν, καταλήγοντας σε ενα σύστημα ολιγαρχών και μαφιοκρατίας. Είναι αναμφισβήτητα μια πολύ δύσκολη στρατηγική επιλογή.

Οι κατοικούντες στην Αμερική έχουν έντονες τις εικόνες της αμερικανικής υποστήριξης προς τον ανεκδιήγητο αλκοολικό πρόεδρο. Για τουλάχιστον μια δεκατία η Αμερική υποστήριζε πως η Ρωσία "προοδεύει" και "εκδημοκρατείται". Ο κόσμος είχε στην ουσία εγκαταλείψει τη Ρωσία, και αρκούμενος σε διθύραμβους υπέρ της ιδεολογικής νίκης της Δύσης κατά του Κομμουνισμού, την άφησε να περάσει στα χέρια συμμοριών. Κάμποσα χρόνια αργότερα, η ωμή αλήθεια αποκαλύφτηκε σε όλους.

Απο την πλευρά της Ευρώπης, τουλάχιστον ενα τρις ευρώ θα χρειαστούν για τη δημιουργία ενός πακέτου σωτηρίας και ανακεφαλαίσης των τραπεζών, ενώ στρατηγικά θα πρέπει να βρεθεί ενας τρόπος οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Η Ευρώπη δεν μπορεί να έχει κοινό νόμισμα χωρίς να υπάρχει κεντρική οικονομική διοίκηση που να μπορεί να ασκεί μονεταριστική πολιτική (να αυξομειώνει δηλαδή την ροή και διάθεση του χρήματος). Κοινό νόμισμα με εκατό ανεξάρτητους νοματαίους δεν μπορεί να υπάρξει. Χώρια βεβαίως και απο την στρατηγική θεώρηση των κρατών τη μή ευρωζώνης, που πολιτικά διαιρεί την Ευρώπη σε δύο ανομοιογενή στρατόπεδα.

Και να κλείσω με την παρατήρηση πως και η Αμερική απο την πλευρά της δεν έχει κάνει τίποτα για να δαμάσει τους τραπεζικούς και επενδυτικούς εκείνους ομίλους που αρχίζουν πλέον να μοιάζουν με μια παγκόσμια οικονομική μαφία σπεκουλαδόρων εντείνοντας την παγκόσμια κρίση.

Αυτοί που ψήφισαν τον κ. Ομπάμα στις Ηνωμένες πολιτείες το έκαναν κυρίως για τέσσερις λόγους. (1)Για στρατηγικούς λόγους (να επεγκλωβιστεί η χώρα απο τις στρατηγικές πολιτικές των υπεροπλισμών, της πολιτικής των πολέμων και του επεκτατισμού, την ενεργειακή εξάρτηση σε ακριβές μορφές ενέργειας και τη νοοτροπία του υπερδανεισμού που έχει εκτινάξει το εθνικό χρέος στα ύψη), (2)για εργασιακούς λόγους (να περιορίσει την οικονομική δύναμη της πάμφτηνης εργατικά κινέζικης παραγωγής που έχει ήδη βουλιάξει παραγωγικά τη Δύση), (3)για οικονομικούς λόγους (για να περιορισει τις πρακτικές σπεκουλαδόρικων τραπεζικών ομίλων που σύντομα θα δημιουργήσουν μια ακόμα μεγαλύτερη κρίση, και (4)για κοινωνικούς λόγους (για να φτιάξει ενα κεντρικό αμερικανικό σύστημα υγείας. Ο κ. Ομπάμα απέτυχε παταγωδώς και στα τέσσερα.

Ενα παγκόσμιο σκηνικό τρόμου εχει πλέον στηθεί. Βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά στην κόψη της Ιστορίας.

Thursday, October 6, 2011

Steve logs off

Eνας απίθανος τυπάς, σεμνός, εργατικός, τίμιος και οραματιστής. Το έμβλημα της καλύτερης Αμερικής, που εμπνέει και παραδειγματίζει. Σε ενα απίθανο μέρος, μια απίθανη περιοχή, μια απίθανη ιστορική στιγμή και συγκυρία.

Η πολιτεία της Καλιφόρνιας μοιάζει πολύ με την Ελλάδα. Εχει πολύ ήλιο και φώς, ξερούς λόφους, ελικοειδείς δρόμους που ανεβοκατεβαίνουν τις πλαγιές της, βουνά πυκνά και απόκρυμνα, αμπελώνες, πορτοκαλιές, και μια γλυκιά θάλασσα. Εχει λουλούδια που μυρίζουν, παραλίες που σε καλούν ηδονικά, δάση απο ευκάλυπτους. Είναι το μόνο μέρος στην Αμερική που φύεται το ελαιόδεντρο. Μια ιστορία λέει πως κάποτε, όλος ο πληθυσμός της ευρωπαικής ανατολικής ακτής ξεκίνησε να φτάσει οδικά στην Καλιφόρνια. Αυτοί λένε, που ξέμειναν στη σημερινή "βαθιά Αμερική", είναι όλοι εκείνοι που κόλλησαν και δεν μπόρεσαν να περάσουν τα Βραχώδη Ορη. Οσοι πέρασαν απέναντι βγήκαν στον παράδεισο.

Πολιτεία ήλιου και ζωής, η Καλιφόρνια έμελε να γίνει και η Πολιτεία της Ελπίδας των νεοφερμένων. Ενας γήινος παράδεισος επαγγελίας και ονείρων. Η οικονομική της ιστορία της ειναι ενας διαδοχικός κύκλος υφέσεων και υπερανάπτυξης. Ενας κύκλος απο booms και busts. Σε κάποια χρονική στιγμή, γεννήθηκε ετσι και το Silicon Valley, μια κοιλάδα νότια του Σαν Φρανσίσκο, η οποία μεχρι το 1950 ήταν πνιγμένη σε ακανθώδεις κάκτους και πουρνάρια, και κατοικούνταν απο αγριοκάτσικα.

Τη στιγμή που την επισκέφτηκα, ήταν όμως πνιγμένη απο εταιρίες, χιλιάδες εταιρίες πληροφορικής. Ηταν η κορυφαία της στιγμή, όταν χιλιάδες άνθρωποι σαν τον Steve βρέθηκαν εκεί συγχρόνως, σαν νάχαν δώσει ραντεβού με την Ιστορία, φτιάχνοντας ενα κίνημα δημιουργίας παρόμοιο του οποίου δεν ξανάχα ποτέ μου φανταστεί και βιώσει στη ζωή μου, Μια κοιλάδα πρωτοποριακής ελιτίστικης σκέψης, υψηλής τεχνολογίας και μελλοντισμού.

Στην κορυφαία του στιγμή, το λεκανοπέδιο της Santa Clara παρήγαγε το 35% το αμερικανικού ΑΕΠ. Θυμάμαι μια κυριακή πρωί, σε ενα τεραστιο mall γινόνταν ενα οργανωμένο Job Fair με συμμετοχή 1000 εταιριών. Κάθε εταιρία και περίπτερο. Στεκόσουν στη σειρά με κοντό παντελονάκι και μπλουζάκι με σήμα τη μαριχουάνα, βιογραφικό υπο μάλης, έπαιρνες ενα νούμερο όπως στα σούπερ μάρκετ, και μετά άρχιζες τις επιτόπιες συνεντεύξεις. Μέσα σε μερικές ώρες, έφευγες με μια δουλειά χιλιάδων δολλαρίων. Οι ουρές των νιόφερτων ατέλειωτες.

O Steve Jobs συμμετείχε σε μια αληθινή οικονομική και τεχνολογική επανάσταση οραματισμού. Hταν ενα ηγέτης που δημιούργησε ενα τεράστιο κίνημα. Και εκτός απο την εξασφαλισμένη υστεροφημία του, άφησε πίσω του και μια κουλτούρα που υπάρχει ακόμα ζωντανή αναζητώντας μιμητές.

Στο καλό φίλε Steve. Ευχαριστώ για όλα.

Thursday, September 29, 2011

Οι υπαλληλίσκοι

Το λεφούσι των υπαλληλίσκων επανέρχεται τώρα δυναμικά στην Ελλάδα, αυτή τη φορά με τις πολιτικές εξελίξεις να το επικροτούν, την ελληνική κυβέρνηση να το εκλιπαρεί για μια ακόμη δόση, και την ελληνική κοινωνία στα όρια της κατάρρευσης.

Μετά απο πολύμηνη αδράνεια, Βερολίνο και Παρίσι θα πρέπει να αποφάσισαν το μέλλον της Ελλάδας. Αυτό δείχνουν οι δηλώσεις Μέρκελ και Σαρκοζί. Και καθώς το Βερολίνο ήδη έχει αποστείλει το task force του κ. Ράιχενμπαχ, σήμερα η Ελλάδα δέχτηκε και την απόστολη γάλλων εμπειρογνωμόνων που σύντομα θα έρθουν στην Ελλάδα. Η χώρα περνάει στη συγκυβέρνηση του γαλλογερμανικού άξονα.

Μέχρι να βρεθεί η "τελική λύση". Είναι θέμα χρόνου. Μόλις η Ευρώπη αποφασίσει τον τρόπο επιλυσης της ελληνικής κρίσης (κουρέματα, ξυρίσματα και τα περαιτέρω), όλα θα μπούν σε μια νέα σειρά. Τις χρόνιες ελληνικές παθογένειες θα τις αναλάβουν οι γαλλογερμανοί υπαλληλίσκοι. Είναι πλέον πασιφανές πώς παρόλες τις διεθνείς διαβεβαιώσεις, σημαντικές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν απο μέσα. Η αντίδραση του κόσμου ειναι λογική, συχνά μερικώς ιδεολογική, αλλά το βραχυκύκλωμα ειναι κυρίως δομικό. Το "σύστημα ΠΑΣΟΚ" και η Ελλάδα που δημιούργησε εχουν πάθει δομική ηλεκτροπληξία σε όλα τα επίπεδα. Η παλιά Ελλάδα πεθαίνει.

Κάθε ματιά στην καθημερινότητα της πατρίδας (προσωπική και ειδησεογραφική), είναι μια θλιβερή υπερπαραγωγή ενός οχλοκρατικού χαβαλέ καπελωμένου με τη διακυβέρνηση μερικών αφισσοκολλητών που νόμισαν πως μπορούν να διοικήσουν κράτος. Δεν λειτουργεί πλέον τίποτα, δεν υπάρχει σχέδιο, η σήψη έφτασε στο τέλος της και χρειάζεται νυστέρι.

Ηρθε η ώρα που το τσουνάμι θα σαρώσει τα πάντα. Η Ιστορία μας έχει ήδη υπερκεράσει. Θα μείνει μόνον η πικρή ανάμνηση πως για όλα τα τερατώδη προβλήματα αυτής η επιχειρηματικά παρθένας και ανεκμετάλλευτης χώρας, εμείς δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα. Η άφιξη των υπαλληλίσκων θα είναι μια τραγική επανάληψη της Ιστορίας.

Το μπλόγκ θα περάσει σε ενα διάλειμμα πνευματικής ανασυγκρότησης.

Sunday, September 25, 2011

Ολοι στη σέντρα

Καταννοώ απολύτως την αγωνία ενός ανθρώπου που ξαφνικά χάνει τη δουλειά του, και αυθόρμητα καταθέτω τη συμπάθειά μου. Θα έλεγα πως τον λυπάμαι, γιατί κάποια περίοδο στη ζωή μου λυπήθηκα και εγώ τον εαυτό μου, όταν κάποια μεγάλη εταιρία στην οποίαν δούλευα για χρόνια και στην οποία είχα πιστέψει πως θα δούλευα μέχρι τα βαθιά μου γεράματα, αγοράστηκε εξ ολοκλήρου ενα πρωί Παρασκευής στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.

Η νέα διεύθυνση επέλεξε τότε να απομακρύνει όλους εκείνους που ανήκαν στην "εταιρική κουλτούρα" της αγορασμένης εταιρίας. Οσοι δουλεύαμε ακόμα σε διάφορα projects μετατραπήκαμε νομικά απο εργαζομένους της εταιρίας σε ωρομίσθιους συμβούλους. Η νέα νομική υπόσταση ήταν καταστροφική. Η ανακοίνωση ήρθε με email, παρασκευή απόγευμα. Βρισκόμουν τότε καθ οδόν απο το Σαν Φρανσίσκο στη Βοστώνη. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε, ενεργοποίησα το blackberry. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα, έλεγε η ανακοίνωση, παρακαλώ πληροφορήστε μας οτι αποδέχεστε τους νέους εργασιακούς όρους. Το email το έλαβαν 6.500 άνθρωποι.

Δεν είχα κάποιον Φωτόπουλο τότε να κατεβάσει διακόπτες για πάρτυ μου, ούτε οι αμερικανοί βουλευτές δήλωσαν πως "κινούνταν στα όρια της ιδεολογίας τους". Δεν μου προσφέρθηκε κάν ούτε κάποιο είδος "εργασιακής εφεδρείας" για να προετοιμαστώ. Αν αποδεχόμουν τους νέους όρους δεν θα έπαιρνα κάν αποζημίωση. Και εγώ έπρεπε να ταίσω τα παιδιά μου. Αν δεν αποδεχόμουν τους όρους, θα έμπαινα στην ανεργία. Η περίοδος ανεργίας στην Αμερική ήταν τότε 3 μήνες. Αποδέχτηκα τους νέους όρους με email.

Τη Δευτέρα το πρωί μίλησα με κάποιο σύνδεσμο, και την Τετάρτη, αντι για το Σαν Φρανσίσκο, πήρα την πτήση για το Σικάγο. Εκεί ήταν το καινούργιο μου project. Η εταιρία δεν μου παρείχει πλέον οικογενειακή ιατρική περίθαλψη, και το καλό μπόνους παραγωγικότητας που έπαιρνα κάθε φορά που ξεπερνούσα τις 350 billable hours μέσα στο τρίμηνο, είχε εξαφανιστεί. Δεν ήμουν πλέον νομικά εργαζόμενος της εταιρίας. Είχα βγεί στην εργασιακή σέντρα.

Μετά το project του Σικάγου, οι εργασιακές παραλλαγές αυξήθηκαν, και άρχισαν τα περίφημα downtime. Μέχρι να μου βρεί η εταιρία κάποιο καινούργιο project θα καθόμουν απλά στο σπίτι μου και θα περίμενα. Χωρίς φυσικά αποδοχές. Αλλά εγώ έπρεπε να ταίσω τα παιδιά μου και να πληρώσω το δάνειο του σπιτιού μου. Αναγκάστηκα λοιπόν να ψάξω τότε απο μονος μου καποιο καινούργιο project. Kαι έτσι, μέσα σε λίγες μέρες βρέθηκα στο Μαρακάιμπο της Βενεζουέλας. Η εταιρία Petroleos de Venezuela χρειαζόνταν κάποιο σύστημα για τα κρατικά διυλιστήρια.

Να απαριθμήσω μόνον μερικά εξωτικά σημεία στα οποία προσέφερα τις υπηρεσίες μου. Απο τη Βενεζουέλα στη Χαβάη, απο εκεί σε διάφορες αμερικανικές πολιτείες, στη Φλώριδα, στο Λός Αντζελες. Για εβδομάδες και μήνες ολόκληρους. Και απο εκεί, σε ακόμα εξωτικότερους προορισμούς. Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία. Τάιζα όμως τα παιδιά μου και πλήρωνα το δάνειο του σπιτού μου. Δύσκολη η ζωή στη σέντρα.

Ακολούθησε η όμορφη Κόστα Ρίκα, το πληκτικό Τέξας, και δύο χρόνια δουλειάς στη σοσιαλιστική Δανία. Ενα πρωί, καθόμουν σε κάποιο Star Bucks στο Χιούστον όταν στο κινητό μου με τηλεφώνησε ενας recruiter. Μου πρότεινε να πάω στο Περού. Θα δούλευα εκεί σε κάποιο τραπεζικό σύστημα 40 ώρες την εβδομάδα, θα χρέωνα 50, εξασφαλισμένη δουλειά για 2 χρόνια. Εκανα τους υπολογισμούς μου. 50 ώρες επι 100 δολλάρια την ώρα (σύν έξοδα) ήταν 5 χιλιάδες δολλάρια την εβδομάδα. Δηλαδή 250 χιλιάδες δολλάρια το χρόνο. Θα τάιζα καλά τα παιδιά μου αλλά δεν θα τα έβλεπα ποτέ. Και επιστρέφοντας κάποτε, μάλλον θα χρειαζόμουνα και διαζύγιο για το επαναστατικό μου lifestyle. Αρνήθηκα την πρόταση. Δεν ήμουν πιά στη σέντρα. Είχα βάλει αυτογκόλ.

Αυτή ήταν και είναι ακόμα η ζωή μου. Μόνον που απο τότε έχω επιστρέψει στο πανεπιστήμιο δύο φορές, απέκτησα κάποια συμπληρωματικά certifications και παίρνω μόνον τοπικά projects. Δεν μπορώ να πείσω κανέναν για το αληθές του λόγου μου, κάποιοι μάλιστα μου έχουν στείλει μηνύματα πως πουλάω τρέλα, θα μπορούσα λέει να είμαι στην Ελλάδα σε κάποια παραλία και να γράφω πόστ. Ναί, θα μπορούσα και έχουν δίκιο. Μερικοί άλλοι με θεώρησαν κάποιον υπερπλούσιο επειδή σπούδασα στην Αμερική. Κάτι δηλαδή ανάλογο του Γιωργάκη, του Κωστάκη και του Αντωνάκη. Εγώ όμως σπούδαζα και πλήρωνα τα δίδακτρά μου δουλεύοντας σε εστιατόρια και ελαιοχρωματιστής στα γκέτο. Είμαι δηλαδή παιδί του λαού. Ούτε αυτό μπορώ βέβαια να το αποδείξω.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για δύο απλούς λόγους. Πρώτον, γιατί το μπλόγκ είναι δικό μου, συνεπώς μπορώ να ποστάρω ό,τι μου κατεβαίνει. Αλλά κυρίως για να καταλήξω σε κάτι πιο ουσιώδες. Δεν ξέρω τη ζωή του καθενός, ούτε την προσωπική του φιλοσοφική τοποθέτηση στη ζωή, ούτε τις πολιτικοκοινωνικές του θεωρήσεις. Δεν ξέρω τί κόσμο οραματίζεται ο καθένας, για ποιές πολιτικές αγωνίζεται και απο που διαμόρφωσε την αντίληψή του για τον κόσμο. Προσωπικά όμως, δεν είχα την πολυτέλεια να φιλοσοφήσω και να εντρυφήσω εκτενώς ούτε σε μαρξιστικά, ούτε σε σοσιαλιστικά κείμενα, ούτε βέβαια είχα την τιμή μιας κάποιας συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, ή κάποιου κινήματος αγανακτισμένων ή "Δεν πληρώνω".

Η προσωπική μου φιλοσοφική και πολιτικοοικονομική θεώρηση του κόσμου ειναι απολύτως πρακτική, και έρχεται απο τον δρόμο και όχι απο βιβλία. Ο κόσμος μέσα στον οποίον ζούμε είναι καπιταλιστικός, παγκοσμιοποιημένος και πολύ, μα πολύ νεοφιλελεύθερος. Και ενώ σαν μόνη άμυνα και οδηγό ζωής θα πρότεινα να μάθει ο καθένας να στέκεται στα πόδια του όσο αυτόνομα και ανεξάρτητα μπορεί στηριζόμενος πάνω στις δυνάμεις του, ειλικρινά σας εκμυστηρεύομαι, λόγω προσωπικής και βιωματικής εμπειρίας (και χωρίς κανένα απολύτως μίσος ή προκατάληψη), οτι η αγωνία του δημοσίου υπαλλήλου που σύντομα θα βγεί στη σέντρα της εργασιακής εφεδρείας, ελάχιστα με συγκινεί και με αγγίζει.

Wednesday, September 21, 2011

Αποικία ή Προτεκτοράτο;

Βίαια αναμένεται να είναι η κατάρρευση του "συστήματος ΠΑΣΟΚ" που όπως φαίνεται η Ευρώπη αποφάσισε να ξηλώσει άμεσα. Μετά απο πολύμηνη αδράνεια κατα την οποίαν (για πολιτικούς και μόνον λόγους) οι μέχρι τώρα δόσεις του Μνημονίου περιέργως εκταμιεύονταν παρά την ελληνική κοροιδία και εμπαιγμό προς τους πάντες, ήρθε το τέλος του δρόμου και της ωμής παρέμβασης. Η ώρα της κατάρρευσης. To τελευταίο οχυρό σύντομα αλώνεται. Με τερατώδεις επιπτώσεις για τη σημερινή ελληνική ψυχοσύνθεση. Απο το σημείο εκείνο και πέρα, προσωπικά δεν περιμένω να παραμείνει τίποτα όρθιο.

Η κατάσταση είναι τώρα πια οδυνηρή, η χώρα έχει καταρρεύσει ηθικά, οικονομικά και λειτουργικά. Η υπερφορολόγηση και ο κρατισμός την σκότωσε. Ακόμα και το σχέδιο της 21ης Ιουλίου (που όταν το άκουσαν οι πασόκοι πήγαν αμέσως διακοπές) θεωρείται τώρα πρακτικά ανέφικτο. Με μια οικονομία στην ύφεση, μια κοινωνία χωρίς παραγωγική βάση και το χρέος να υπολογίζεται σύντομα να φτάνει στο 189% του ΑΕΠ, απο πού να κρατηθεί η Ελλάδα; Μόνον ενα "κούρεμα" της τάξης του 70% θα ήταν μια λογική ενέργεια (και μπορεί να γίνει). Τί άλλη στρατηγική να oραματιστεί αυτή η χώρα;

Ο γαλλογερμανικός άξονας δημιούργησε την ενωμένη Ευρώπη, και ο ίδιος αυτός άξονας θα καθορίσει και τις μελλοντικές εξελίξεις. Απο τα πακέτα και τους μηχανισμούς ελέγχου και κρίσεων, μέχρι τις επερχόμενες νέες θεσμικές αλλαγές που κάποτε θα γίνουν εκ νέου. Η Γαλλία φαίνεται να προσφέρει οικειοθελώς την υποστήριξή της προς τη Γερμανία σε όλα τα επίπεδα. Είναι το συμμαχικό εκείνο δίπολο που θα καθορίσει το μέλλον της Ευρώπης, και φυσικά της Ελλάδας. Οι υπόλοιποι είναι θεατές των εξελίξεων.

Και η Γερμανία φαίνεται να επιθυμεί μια στρατηγική εξάπλωση προς τον ελληνικό νότο. Που σημαίνει πως αποσκοπεί σε μια μερική (αν όχι πλήρη) "κατάληψη" της Ελλάδας, σε διοικητικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Ηδη, οι πρώτοι "Βαυαροί" αφίχθησαν και πιάνουν δουλειά στην Ελλάδα. Αναφέρομαι βεβαίως στον κύριο Ραίχενμπαχ και το λεφούσι των "υπαλληλίσκων" του. Η Ελλάδα θα παραμείνει μέρος της Ευρώπης με πιθανό αντάλλαγμά της μια ευρύτερη ελληνική "γερμανοποίηση".

Σε μια ιστορική θεώρηση των σχέσεων Μητρόπολης και Υπηκόων, η σχέση παίρνει ιστορικά δύο μορφές. Στην πρώτη μορφή οι Υπήκοοι γίνονται ΑΠΟΙΚΙΑ της Μητρόπολης, στην οποία σχέση η Μητρόπολη απομυζά τις πρώτες ύλες της αποικίας και εκμεταλλεύεται συνολικά προς όφελός της τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα. Αυτή ήταν η παραδοσιακή ιστορική διάταξη επι Αποικιοκρατίας.

Στη δεύτερη μορφή, οι Υπήκοοι γίνονται ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ της Μητρόπολης, στην οποία σχέση τα δύο μέρη συμφωνούν σε κάποιο προκαθορισμένο καταμερισμό ρόλο και ευθυνών, ενώ η Μητρόπολη συγχρόνως εγγυάται και τις θεσμικές, πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές και συνοριακές δομές των υπηκόων της (ακόμα και με πόλεμο). Τέτοια παραδείγματα αποτελούν το Ισραήλ, το Κουβέιτ και το Πακιστάν.

Με ιστορικούς όρους σχέσεων, η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ούτε αμιγώς αποικία, ούτε αμιγώς προτεκτοράτο κανενός. Το οτι βρέθηκε ανα καιρούς στη σφαίρα επιρροής της Δύσης (ως κράτος- πελάτης), αποτελεί μια ιδιάζουσα ιστορική σχέση απο την οποία η Ελλάδα γενικώς ζημιώθηκε. Πολλοί την εκμεταλλεύτηκαν, και πολλάκις την εξέθεσαν διπλωματικά, εμπορικά και πολιτικά.

Στα πολλά σενάρια που έχουμε πλέον υποχρέωση να θεωρήσουμε σε στρατηγικό επίπεδο, τα πλέον σοβαρά, κατα τη γνώμη μου, αποτελούν η διπλωματική και δημοσιονομική προστασία της Ελλάδας, και πρωταρχικά η μελλοντική σχέση της με τον γαλλογερμανικό άξονα. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και εκεί είναι το μέλλον της. Η Γαλλία είναι η πολιτιστική καρδιά της Ευρώπης και η Γερμανία ο μεγαλύτερος εμπορικός σύμμαχος της Ελλάδας απο δημιουργίας ελληνικού κράτους. Και με τα δύο έθνη έχουμε ισχυρούς ιστορικούς δεσμούς (η σχέση με τη μακρινή Αμερική είναι πλέον τυπικά διπλωματική και εμπορική, ελάχιστα πολιτική και στρατηγικά ξεπερασμένη).

Προς χάριν συζήτησης, θα αφήσω το υποθετικό ερώτημα να πλανάται. Αποικία γίνεσαι εύκολα (default status χρεωκοπημένων). Το Προτεκτοράτο όμως θέλει τη μαγκιά του.

Wednesday, September 14, 2011

Incognito

Σε μια στιγμή στυγνής μοναξιάς την έψαξε ηλεκτρονικά. Εβαλε το όνομά της στο ιντερνετικό θηρίο και πάτησε το κουμπί. Ανακάθησε κατόπιν στην πολυθρόνα του γραφείου του και ρούφηξε τον καφέ του περιμένοντας. Για χρόνια δεν ήθελε να ξέρει τίποτα. Αλλά μόλις ρώτησε, όλα ήρθαν αμέσως στην οθόνη του. Πληροφορίες απο την άβυσσο. Ηταν σαν νάχε παραγγείλει εναν ρουφιάνο.

Ηταν στο Βερολίνο. Σε ενα αρχιτεκτονικό γραφείο. Είδε τα σχεδιά της, τα δημιουργήματά της, τα όνειρά της. Τηλέφωνο και email. Και τώρα; Θυμήθηκε πως η περιέργια σκότωνε τις γάτες. Αλλά η περιέργια ήταν μεγάλη. Εκανε εκείνο που είχε τελικά σχεδιάσει στο μυαλό του.

Η απάντηση ήταν σχεδόν ακαριαία. Υπεραντλαντικά λοιπόν; Μα πώς χαίρομαι που είσαι καλά, τί έκπληξη και τούτη. Εγώ είμαι καλά, έχω και κάτι μετοχές σε ενα αρχιτεκτονικό γραφείο, μια καλή δουλειά και ενα όμορφο διαμέρισμα με ωραία φωτιστικά. Φωτίζω εμένα και τη μοναξιά μου. Την εβδομάδα που έρχεσαι Βερολίνο μπορούμε να βρεθούμε. Θάναι για μένα μια αλλαγή, μια ανανέωση. Πές μου που μένεις να κανονίσω.

Και όταν η γάτα κάνει τη ζημιά, μετά φεύγει συνήθως φοβισμένη και ένοχη. Για λίγο όμως. Για να χώσει την περίεργη μύτη της αλλού, να ψάξει, να εξερευνήσει, να δοκιμάσει. Περίεργο ζώο η γάτα. Χαμηλοβλεπούσα, περίεργη και ζημιάρα. Ρισκάρει το τομάρι και τη ζωή της για ενα πάθος. Ανασκουμπώθηκε και απάντησε στο email. Εμενε στο ξενοδοχείο τάδε.

Παραβίαζε όλες του τις αρχές. Αρχή πρώτη, μη κοιτάς ποτέ πίσω. Το παρελθόν είναι χρήσιμο μόνον στους ιστορικούς και τους λογοτέχνες. Μα κάτι στο μυαλό του έσβηνε ακαριαία τις σκέψεις του. Ηθελε να γυρίσει για λίγο πίσω. Να μάθει και να δεί. Τι θα γινόνταν ίσως αν έσπρωχνε λίγο τα πράγματα. Οπως η γάτα. Δοκιμές, ρίσκα και πειραματισμοί. Κατέβηκε αργά στο λόμπυ του ξενοδοχείου.

Και τώρα που η γάτα έχωνε τη μύτη της σε θανατηφόρα χημικά, πώς ακριβώς θα γλύτωνε; Προσπάθησε να αναπολήσει την καλύτερή της ανάμνηση. Αγαπούσε τα πολύχρωμα φουλάρια, μαλλιά μακριά μέχρι τη μέση, μπλουτζήν φθαρμένα με μπότες, περίεργα καπελίνα και μακριά πανωφόρια. Την είχε ακριβώς μπροστά του.

Ξέχασε ξαφνικά τη φράση που είχε προετοιμάσει. Ενοιωσε μονάχα μια ανείπωτη και απρόσμενη χαρά. Χάνοντας τη φωνή του, στάθηκε όρθιος και ανοιξε διάπλατα τα χέρια του. Εκείνη ανταποκρίθηκε με τον ίδιο τρόπο. Εμειναν για ώρα σιωπηλοί.

Η γάτα όταν πεινάει νιαουρίζει. Αλλά στέκεται εκεί, υπομονετικά, και περιμένει το φαγητό της. Υποκριτικά αδιάφορη. Σαν να μην ζητάει τίποτα. Ενώ στην πραγματικότητα τα θέλει όλα. Η περιέργια σκοτώνει τη γάτα, ήταν η σκέψη που έφερε ένοχα στο νού του. Αλλά η γάτα είναι όπως λένε και επτάψυχη. Ακόμα κι αν έχανε μια ζωή, δικαιολογήθηκε, θα είχε ακόμα άλλες έξι...

Sunday, September 11, 2011

CIA on Afganistan

Λίγο καιρό πριν η Αμερική εισβάλει στο Αφγανιστάν, και ενώ η απόφαση είχε ηδη παρθεί, η CIA αποφάσισε να προετοιμάσει το έδαφος του Αφγανιστάν για την επίθεση, δημιουργώντας ενα δίκτυο συλλογής πληροφοριών που θα εξαγόραζε πληροφορίες απο αφγανούς πολίτες. Επέλεξε λοιπόν εναν πράκτορα για τη δουλειά, κάποιον κοντό και μυώδη τυπά με το όνομα Timmy. Ο κοντός θα άρχιζε τις επαφές και θα δημιουργούσε ενα δίκτυο πληροφοριών πρίν πατήσουν στο έδαφος τα ηρωικά Marines.

O Timmy κατέφθασε νύχτα στο Αφγανιστάν, συνοδεία ολίγων και επιλέκτων, που κουβαλούσαν μαζί τους μερικά ογκώδη κιβώτια που περιείχαν 32 εκατομμύρια δολλάρια. Απο το αεροπλάνο, πήγαν κατευθείαν σε ενα ενοικιασμένο σπίτι οπου έστησαν τηλεφωνική σύνδεση με την υπηρεσία. Τα λεφτά τα έχωσαν κάπου στο διαμέρισμα.

Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ο Timmy άρχισε τα πάρε δώσε. Ο πρώτος επισκέπτης του ήταν ενας Μοχάμεντ που ήρθε στο διαμέρισμα απο περιέργια. Δεν έχω πληροφορίες να σας δώσω, δήλωσε ο Μοχάμεντ, αλλά έχω ενα ξαδελφό μου που ξέρει πολλά και θα σας τον στείλω. Για τον κόπο του, ο Timmy του έδωσε μερικά κατοστάρικα.

Πέρασε και ο ξάδελφος. Ούτε αυτός είχε λέει πληροφορίες, αλλά είχε πέντε παιδιά, και θα του έστελνε εναν κολλητό που ήξερε για τους Ταλιμπάν. Τούδωσε κι αυτουνού μερικά κατοστάρικα ο Timmy, πως αλλιώς να χτίσει το έρμο το δίκτυο. Ακολούθησαν και άλλοι, ξαδέλφια, κολλητοί, φίλοι των κολλητών, συγγενείς, φίλοι και ολόκληρο το καφενείο. Κανείς δεν είχε πληροφορίες αλλά όλοι ήξεραν κάποιον αλλον που ήξερε πολλά και θα ερχόνταν οσονούπω. Στο μεταξύ ο Timmy μοίραζε λεφτά αβέρτα.

Μέσα σε δύο εβδομάδες, το σπίτι έγινε γνωστό σε όλη την πόλη σαν το "σπίτι με τα λεφτά". Ουρές άρχισαν τώρα να σχηματίζονται στην εξωτερική του πόρτα, και ο Timmy άρχισε τις υπερωρίες. Ολοι οι αφγανοί πούλαγαν το ίδιο παραμύθι. Εγώ πληροφορίες δεν έχω κύριε Timmy αλλά ξέρω όμως κάποιον που ξέρει πολλά και θα σας τον στείλω. Στο μεταξύ έχετε κανα δολλάριο για να κινηθούμε και εμείς;

Και ετσι ο ηρωικός Timmy μοίραζε αβέρτα δολλάρια. Και επικοινωνούσε με τη CIA πως είχε χαλάσει μέχρι στιγμής καμμια δεκαριά εκατομμύρια, αποτελέσματα ακόμα δεν είχε, αλλα σιγά σιγά χτίζεται το τρομερό δίκτυο, έτσι είναι η κατασκοπία ποιότητας. Οπου νάναι, τους πληροφόρησε, θα πιάσει το μεγάλο ψάρι.

Ωσπου μια μέρα, έρχεται τρέχοντας στο σπίτι ενας πιτσιρικάς, και του λέει, κύριε Timmy θέλει να σας δεί ο Ισμαήλ Κάν. Αναστατώνεται ο Timmy. Ο Ισμαήλ Κάν; Ενας απο τους περίφημους καπεταναίους του Αφγανιστάν, με χιλιάδες στρατιώτες ιδιωτικό στρατό, αγάς και βεζίρης του ανατολικού Αφγανιστάν. Γνωστός και στη CIA. Νάτο το μεγάλο ψάρι, σκέφτηκε ο Timmy. Χαλάλι τόσες εβδομάδες σκληρή δουλειά και τόσα έξοδα, το σχέδιο της υπηρεσίας αρχίζε επιτέλους να αποδίδει. Το μεγάλο ψάρι έρχεται.

Ο Ισμαήλ Κάν έφτασε έτσι στο "σπίτι με τα λεφτά", αφού πρώτα το περικύκλωσε με διάφορους μουζαχεντίν, μερικές δεκάδες αφγανοί οπλισμένοι μέχρι τα μπούνια μπήκαν πρώτα μέσα στο σπίτι, ενώ διάφοροι υπηρέτες μετέφεραν αναπαυτικά μαξιλαράκια για το πάτωμα, δώρα, φαγητά, ποτά, φρούτα και διακόσμησαν τον χώρο τελετουργικά με πατσουλιά, κιλίμια και ενα προσευχητήριο του Προφήτη. Στην είσοδο επιτέλους, ανάμεσα σε αφιερωμένους σκληροτράχηλους πολεμιστές έτοιμους να πεθάνουν, έκανε και την εμφάνισή του ο τρομερός Ισμαήλ Κάν. Μπαίνοντας, αγκάλιασε και φίλησε τον Τίμμυ.

Ακολούθησε τσιμπούσι και διάφορα κοινωνικά. Τί κάνεις, τί κάνω, ιστορίες για την οικογένεια, πως είναι η Αμερική, πως πάει τελευταία το Αφγανιστάν, φιλοφρονήσεις και αναμνηστικά δώρα. Στο τέλος, ο Timmy πέταξε το δόλωμα. Κύριε Ισμαήλ, δήλωσε ο πράκτορας της CIA, η Αμερική σας εκτιμά βαθύτατα και προσβλέπει στη βοήθεια και τις συμβουλές σας. Είμαστε εδώ για να σας βοηθήσουμε.

Αγαπητέ μου Timmy, απάντησε τότε ο οπλαρχηγός, και εγώ σας εκτιμώ βαθύτατα, και η συμμαχία σας μου είναι αρεστή και ευχάριστη. Αλλά αυτή τη στιγμή, πληροφορίες δεν έχω να σας δώσω, ήρθα εδώ απλά για να σας ζητήσω μια χάρη εκ μέρους της πόλης. Οταν επικοινωνήσεις ξανά με την υπηρεσία σου, σε παρακαλώ φίλε Timmy, πές τους να στείλουν και μερικά κιβώτια με τάληρα, δεκάρικα και εικοσάρικα, γιατί έχει πήξει η αγορά στα κατοστάρικα, και κανένας δεν έχει να δώσει ρέστα...

---------------------------------
Η ιστορία απο στόματος Bob Woodward σε αμερικανικό κανάλι τηλεόρασης, με αφορμή την επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Οπως έχω αναφέρει και σε διάφορα παλιά μου πόστ, είχα και ακομα διατηρώ αμείωτη την εντύπωση πως η CIA έχει καταφέρει να εμπνεύσει υπέροχες χολυγουντιανές ταινίες, και να σπείρει παγκοσμίως την ψευδαίσθηση πως γνωρίζει και καταφέρνει τα πάντα. Είναι ενας χρήσιμος μύθος.

Στην πραγματικότητα (θα δανειστώ εδώ μια παλιά εκφραση του φίλου thinks), η CIA μοιάζει να μιμείται σε παραγωγικότητα και επιτυχίες το μοντέλο του ελληνικού ΙΚΑ. Ο πόλεμος του Αφγανιστάν συνεχίστηκε σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο στο ίδιο επίπεδο ποιότητας με εκείνο της κορυφαίας κατασκοπίας του παιδαρά Timmy.