Στην κόψη της Ιστορίας

Κατά γενική ομολογία και αντίληψη, το ελληνικό πρόβλημα σύντομα θα διευθετηθεί απο το εξωτερικό, σε μια στρατηγική σύμπραξη Γερμανίας και Γαλλίας. Οι ηγέτες των δύο χωρών εντείνουν τώρα τις συνομιλίες και τις προσπάθειές τους για να τελειοποιήσουν ενα γενικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης της ευρωζώνης, μέσα στα πλαίσια της οποίας ορίζουν και το πρόβλημα του ελληνικού χρέους. Η έκτη δόση έχει αποδεσμευτεί ως θεώρηση απο τη μέχρι σήμερα λύση του Μνημονίου. Η τελική λύση απαιτεί βαθύτερες τομές, πιο δραστικές ενέργειες και μια καινούργια στρατηγική.

Αυτά είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, απο τις συναντήσεις και συζητήσεις που γίνονται σε ευρωπαικό επίπεδο, τις δηλώσεις αξιωματούχων, τραπεζιτών και εντύπων του εξωτερικού, τη συμπεριφορά Μέρκελ και Σαρκοζί, τη γενικότερη ειδησεογραφία. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν άκουσε λέει τίποτα για το θέμα, δεν συζητάει μή θεσμοθετημένες προτάσεις (μετάφραση- κανείς δεν ασχολείται πλέον μαζί της), και η Τρόικα ετοιμάζει έκθεση καταπέλτη για να προχωρήσουμε στο τελευταίο στάδιο της κρίσης.

Ολα έχουν καταρρεύσει πλέον στο εσωτερικό της χώρας, και κανείς απο ελληνικής πλευράς δεν είναι σε θεση να προτείνει τίποτα. Λογικά αναμένει κανείς ενα μεγάλο κούρεμα του χρέους, ανάλογο του οποίου θα είναι και η εκπτώχευση της ελληνικής κοινωνίας, με τη μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας να βρίσκεται στον αέρα.

Προσωπικά, μετά την ανακοίνωση της τελικής λύσης, αναμένω τον κ. Παπανδρέου να κυρήσσει εκλογές (είναι η καλύτερη στιγμή να φύγει), και τη δημιουργία μιας νέας κυβέρνησης κάποιου συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων, ενώ την πραγματική ελληνική διακυβέρνηση θα την αναλάβουν οι υπαλληλίσκοι. Το σάπιο πολιτικό σύστημα θα φάει τις σάρκες του, αλλά όσο υπάρχει η εποπτεία της Ευρώπης η χώρα θα μπορεί να στέκεται σχετικά όρθια. Σαφέστατα οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές θα περάσουν στα χέρια ξένων. Αλλά αν αυτοι μας εγκαταλείψουν τα πράγματα θα γίνουν απείρως χειρότερα.

Με την εποπτεία της Ευρώπης (κυρίως της Γερμανίας), η Ελλάδα θα μπορούσε σε βάθος χρόνου να ξαναγίνει ενα λειτουργικά βιώσιμο κράτος. Αν η Γερμανία δεν αναλάβει την διακυβέρνηση της Ελλάδας και αποφασιστεί να μας εγκαταλείψουν, το ελληνικό μέλλον θα μπορούσε να είναι ανάλογο με εκείνο της μετακομμουνιστικής Ρωσίας, η οποία εγκαταλείφτηκε στις "μεταρρυθμίσεις" Γέλτσιν, καταλήγοντας σε ενα σύστημα ολιγαρχών και μαφιοκρατίας. Είναι αναμφισβήτητα μια πολύ δύσκολη στρατηγική επιλογή.

Οι κατοικούντες στην Αμερική έχουν έντονες τις εικόνες της αμερικανικής υποστήριξης προς τον ανεκδιήγητο αλκοολικό πρόεδρο. Για τουλάχιστον μια δεκατία η Αμερική υποστήριζε πως η Ρωσία "προοδεύει" και "εκδημοκρατείται". Ο κόσμος είχε στην ουσία εγκαταλείψει τη Ρωσία, και αρκούμενος σε διθύραμβους υπέρ της ιδεολογικής νίκης της Δύσης κατά του Κομμουνισμού, την άφησε να περάσει στα χέρια συμμοριών. Κάμποσα χρόνια αργότερα, η ωμή αλήθεια αποκαλύφτηκε σε όλους.

Απο την πλευρά της Ευρώπης, τουλάχιστον ενα τρις ευρώ θα χρειαστούν για τη δημιουργία ενός πακέτου σωτηρίας και ανακεφαλαίσης των τραπεζών, ενώ στρατηγικά θα πρέπει να βρεθεί ενας τρόπος οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Η Ευρώπη δεν μπορεί να έχει κοινό νόμισμα χωρίς να υπάρχει κεντρική οικονομική διοίκηση που να μπορεί να ασκεί μονεταριστική πολιτική (να αυξομειώνει δηλαδή την ροή και διάθεση του χρήματος). Κοινό νόμισμα με εκατό ανεξάρτητους νοματαίους δεν μπορεί να υπάρξει. Χώρια βεβαίως και απο την στρατηγική θεώρηση των κρατών τη μή ευρωζώνης, που πολιτικά διαιρεί την Ευρώπη σε δύο ανομοιογενή στρατόπεδα.

Και να κλείσω με την παρατήρηση πως και η Αμερική απο την πλευρά της δεν έχει κάνει τίποτα για να δαμάσει τους τραπεζικούς και επενδυτικούς εκείνους ομίλους που αρχίζουν πλέον να μοιάζουν με μια παγκόσμια οικονομική μαφία σπεκουλαδόρων εντείνοντας την παγκόσμια κρίση.

Αυτοί που ψήφισαν τον κ. Ομπάμα στις Ηνωμένες πολιτείες το έκαναν κυρίως για τέσσερις λόγους. (1)Για στρατηγικούς λόγους (να επεγκλωβιστεί η χώρα απο τις στρατηγικές πολιτικές των υπεροπλισμών, της πολιτικής των πολέμων και του επεκτατισμού, την ενεργειακή εξάρτηση σε ακριβές μορφές ενέργειας και τη νοοτροπία του υπερδανεισμού που έχει εκτινάξει το εθνικό χρέος στα ύψη), (2)για εργασιακούς λόγους (να περιορίσει την οικονομική δύναμη της πάμφτηνης εργατικά κινέζικης παραγωγής που έχει ήδη βουλιάξει παραγωγικά τη Δύση), (3)για οικονομικούς λόγους (για να περιορισει τις πρακτικές σπεκουλαδόρικων τραπεζικών ομίλων που σύντομα θα δημιουργήσουν μια ακόμα μεγαλύτερη κρίση, και (4)για κοινωνικούς λόγους (για να φτιάξει ενα κεντρικό αμερικανικό σύστημα υγείας. Ο κ. Ομπάμα απέτυχε παταγωδώς και στα τέσσερα.

Ενα παγκόσμιο σκηνικό τρόμου εχει πλέον στηθεί. Βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά στην κόψη της Ιστορίας.