Κουκουλοφορισμός

Δεν πρόκειται για αληθινή σύγκρουση, αλλά για ενα θεατρικό σκηνικό βίας, προσεκτικά χορεογραφημένο, πολιτικά προσυμφωνημένο και συνεχώς επαναλαμβανόμενο, μια άτυπη και σιωπηλή συμφωνία μεταξύ όλων των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας να διατηρήσουν με την ανοχή τους και με πρωταγωνιστές τους κουκουλοφόρους (που άλλοτε είναι αριστεροί, άλλοτε δεξιοί ή αστυνομικοί, άλλοτε απλοί αληταράδες), ενα σκηνικό κοινωνικού ξεσηκωμού και πολιτικής έντασης απλά και μόνον για να διατηρείται η αριστεροδεξιά διαμάχη ζωντανή, να κατηγορεί ο ένας τον άλλον (σε όλους τους συνδιασμούς), ωστε όλες οι ελληνικές πολιτικές φατρίες να αποκομίζουν κάποια μικροκομματικά οφέλη.

Το θεατρικό αυτό σκηνικό συντηρείται για χρόνια στην οχλοκρατούμενη χώρα, και είναι περιττό να λέμε πως δεν το ξέρουμε. Υπήρχε όμως και συντηρούνταν με μια βασικη προυπόθεση. Να μην υπάρχουν νεκροί, έτσι ωστε οι διάφορες ομάδες να συγκρούονται μέν, αλλα το φαινόμενο να διαιωνίζεται χωρίς τον κίνδυνο να μειωθεί η συμμετοχή των συγκρουόμενων εθελοντών με ρίσκο να σκοτωθούν κατα λάθος. Μετά το τέλος της σύγκρουσης, οι συγκρουόμενοι επέστρεφαν στα σπίτια τους, και άρχιζαν οι ιδεολογικές, φιλοσοφικές και θολοκουλτουριάρικες ερμηνείες και διαμάχες σε ΜΜΕ, μπλόγκς, εφημερίδες και τηλεπαράθυρα, δίνοντας ανάλογα με την πολιτική ιδεολογία του καθε κόμματος και το ανάλογο πολιτικό και συναισθηματικό περιτύλιγμα. Μέχρι την επόμενη διαδήλωση, οπου όλοι θα επέστρεφαν και πάλι για να κάνουν περίπου τα ίδια, σε κάποια άλλη παραλλαγή.

Αν οι συγκρουόμενοι ήθελαν πράγματι να βλάψουν ο ένας τον άλλον, οι νεκροί όλα αυτά τα χρόνια θα ήταν δεκάδες. Αντί για αυτοσχέδια ρόπαλα και σπασμένα μάρμαρα, οι ομάδες θα συγκρούονταν με μαχαίρια και πιστόλια. Οπλοφόροι θα είχαν μπεί προ πολλού στα υπο κατάληψη Πανεπιστήμια σκοτώνοντας καταληψίες. Θα είχαν γίνει πολιτικές απαγωγές και δολοφονίες. Οι ακροδεξιοί θα σκότωναν ακροαριστερούς, οι ακροαριστεροί ακροδεξιούς, θα υπήρχαν νεκροί αναρχικοί, μπαχαλάκηδες και αστυνομικοί. Τίποτα τέτοιο όμως δεν γινόνταν μέχρι τώρα.

Μόνον τελευταία, και λόγω της ολικής κατάρρευσης της χώρας, το φαινόμενο του κουλουλοφορισμού, όσο προσεκτικά κι αν έχει χορεογραφηθεί και συντηρηθεί όλα αυτά τα χρόνια, άρχισε να παραβιάζει τη βασική αρχή που προυποθέτει και την ύπαρξή του. Απο την εποχή της Μαρφίν και μετά, το νοσηρό ιδεολογικό τερατούργημα άρχισε να παράγει νεκρούς. Κάτι βέβαια που ήταν απολύτως αναμενόμενο. Το σάπιο σύστημα εισέρχεται τώρα στην τελευταία φάση της παρακμής του, και αρχίζει πια να τρώει τις σάρκες των πρωταγωνιστών του.

Ενα παράδειγμα αληθινής σύγκρουσης (για να έχουμε και κάποιο αληθινό σημείο αναφοράς) ήταν ο ξεσηκωμός του Λός Αντζελες πριν μερικά χρόνια. Κατέβηκαν και εκεί κουκουλοφόροι και μπαχαλάκηδες για πλιάτσικο. Αλλα η Αμερική δεν διατηρεί ούτε προσχήματα, ούτε ενα άτυπο φαινόμενο κουκουλοφορισμού, και όταν συγκρούεται δεν μαλακίζεται σε μακροχρόνιες θεατρικές μικροσυγκρούσεις. Μέσα σε δύο μέρες μόνον, οι νεκροί ξεπέρασαν τους 60, και οι τραυματίες τους 1200.

Την τρίτη μέρα μπούκαρε ο στρατός στο δρόμο, με ενα ντού που οι έλληνες (που παραπονιούνται για την ανύπαρκτη και άχρηστη ελληνική αστυνομία) δεν έχουνε ακόμα φανταστεί. Ποιός είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε. Κανείς δεν ξέρει πόσους πραγματικά σκότωσε η ίδια η αστυνομία. Τίποτα τέτοιο δεν έχει γίνει ακόμα στην Ελλάδα. Μερικοί νεκροί μέσα σε τριάντα χρόνια αλητείας δεν είναι τίποτα. Η αληθινή σύγκρουση φαίνεται απο τον αριθμό των νεκρών. Και η αληθινή σύγκρουση στην οχλοκρατούμενη Ελλάδα τώρα μόλις αρχίζει.