Sunday, February 28, 2010

Iστορίες ασήμαντων λαών

Είχε ψιλόβροχο τη βραδιά που τον γνώρισα. Κάποια φίλη, συγκλονιστική αγάπη των φοιτητικών χρόνων, χωμένη μέχρι τα μπούνια στα πολιτικά του Τρίτου Κόσμου, είχε ραντεβού μαζί του στο πανεπιστήμιο του ΜΙΤ οπου είχε έρθει, για να του μεταφράσει μια ομιλία του απο τα ισπανικά.

Η όλη παρέα της εποχής είχε τη χροιά μιας ρομαντικής επαναστατικότητας, απόηχο ίσως κάποιας περασμένης δεκαετίας στην Ευρώπη. Αλλά ο Τρίτος Κόσμος, αυτός που γνώρισα εγώ, μέσα απο τις φιλίες της εποχής, ήταν ακόμα ο ίδιος σε ανάγκες και πολιτικές, ενα καζάνι που σιγόβραζε, με κάποιες μικρές νίκες κάπου, και απέραντες ήττες παντού.

Ενας ψηλός κύριος που έμοιαζε με καθηγητή, άνοιξε την πόρτα και μας υποδέχθηκε στο μικρό του γραφείο. Φορούσε κουστούμι, και κοκκάλινα γυαλιά, όπως και σε πολλές φωτογραφίες της ζωής του. Μας έδωσε μια έγκάρδια αγκαλιά για χαιρετισμό, και κάθησε κατόπιν στην καρέκλα, δίνοντας στην κοπέλα ενα ντοσιέ. Είχε μέσα μερικά κείμενα που έπρεπε να μεταφραστούν στα αγγλικά. Θα τα έδινε σε κάποιες εφημερίδες για έκδοση. Το ένα κείμενο περιέγραφε την σχέση του με τον Γερουσιαστή Κέννεντυ, κατόπιν πρόεδρο των ΗΠΑ. Είχε μαζί του κάποιες συναντήσεις και συζητήσεις, πρίν ο πρόεδρος δολοφονηθεί.

Το άλλο κείμενο ήταν μια πολιτική και οικονομική αναφορά σε κάποιο ορυχείο χρυσού που είχε βρεθεί στο νησί, που ανήκε στην κυβέρνηση του νησιού, αλλά διάφοροι επιχειρηματικοί κύκλοι ήθελαν να ιδιωποιηθούν πιέζοντάς τον να τους παραχωρήσει μετοχές. Το μεγαλύτερο ορυχείο χρυσού στο δυτικό ημισφαίριο, θυμάμαι που ανέφερε. Ο,τι δεν βρήκε ο Κολομβος το 1492, βρέθηκε αργότερα. Και κάποιοι επιχειρηματίες το ήθελαν. Αλλα εκείνος δεν το έδινε.

Ηταν πιά αρκετά μεγάλος και κουρασμένος, δεν είχε πλέον πολιτικές φιλοδοξίες, και αφιέρωνε τον χρόνο του γράφοντας. Ποτέ του δεν υπήρξε κομμουνιστής, δήλωσε χαριτολογώντας, αγαπούσε υπερβολικά την πατρίδα του αλλά και την Κούβα στην οποία είχε ζήσει, και έκανε ιδιαίτερη μνεία στους ιδεολόγους Eugenio de Hostos και José Martí. Η δημοκρατία θα μπορούσε κάποτε να έρθει και στην Καραϊβική, είπε με κάποια θλίψη, αυτό ήταν το όραμα και ο αγώνας της ζωής του. Φεύγοντας, του έσφιξα το χέρι και του ευχήθηκα καλή τύχη. Ο κύριος που μιλούσα ήταν ο τελευταίος πρόεδρος της Δομινικανικής Δημοκρατίας, ο μόνος που εξελέγει ποτέ δημοκρατικά, σε μια περίοδο πολλων δεκαετιών γεμάτη δικτατορίες και αστυνομοκρατία.

Kαταγόταν απο μεσαία οικογένεια, με κάποια έμφυτη κλίση στον ακαδημαϊσμό, που όμως μετατράπηκε σε πολιτικό ακτιβισμό. Στην πολιτική του καρριέρα, φυλακίστηκε απο τον δικτάτορα, που του πρόσφερε υψηλή πολιτική θέση για να συμβιβαστεί. Βλέποντας την παγίδα, εκείνος έφυγε για το Puerto Rico, και κατόπιν στην προεπαναστατική Κούβα οπου ίδρυσε ενα επαναστατικό κόμμα, μέλη του οποίου έκαναν στρατιωτική απόβαση στο νησί της Ισπανιόλας το 1949, δέκα χρόνια πρίν την Επανάσταση του Φιντέλ, για να ρίξουν τον δομινικανό δικτάτορα. Η απόβαση απέτυχε απο προδοσία. Οι φίλοι του συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και πέθαναν. Εκείνος κατέφυγε κατόπιν στην Κούβα, όπου και φυλακίστηκε απο τον Μπατίστα για τις πολιτικές του ιδέες.

Ενας ευγενής άνθρωπος που είχε σαν όραμά του την πραγματική δημοκρατία, και το σπάσιμο μιάς ιστορικής νοοτροπίας εκμετάλλευσης που είχε χτιστεί στον ισπανικό κόσμο μέσα απο διαδοχικές γενιές. Την ανατροπή ενός ολιγαρχικού συστήματος παραγωγής, βελτίωση στις εργασιακές νομοθεσίες που διατηρούσαν δουλικές σχέσεις μεταξύ εργατών και εργοδοτών, δικαιώματα στις γυναίκες, στις μητέρες, στους ανάπηρους. Οταν ο δικτάτορας δολοφονήθηκε στο Santo Domingo, ο διανοούμενος πολιτικός κέρδισε τις εκλογές του 1962, και εξελέγει πρόεδρος της πατρίδας του, ο μόνος δημοκρατικά εκλεγμένος πολιτικός στην ιστορία του νησιού. Εφτιαξε ενα φιλελεύθερο και δημοκρατικό Σύνταγμα, έδωσε δικαιώματα σε γυναίκες, άλλαξε τις καταπιεστικές εργατικές νομοθεσίες. Ηξερε καλά, και απο μέσα, τη μοίρα των χωρών της νότιας Αμερική, τις χρόνιες αποικιοκρατικές ασθένειες και δομές τους. Και ήθελε να φτιάξει έναν καινούργιο και ελεύθερο κόσμο για τον τόπο που είχε γεννηθεί.

Είχε φιλία με τον Φιντέλ Κάστρο, τον οποίον είχε συναντήσει πολλές φορές, και του οποίου την γνώμη ζητούσε. Είχε βοηθήσει τον Φιντέλ να οργανώσει εργασιακά την Κούβα, είχε επινοήσει συστήματα αγροτικής παραγωγής, πρότεινε εργατικούς νόμους και διπλωματικούς χειρισμούς. Και το 1962, όταν έγινε πρόεδρος της ελεύθερης Δομινικανικής Δημοκρατίας, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Lyndon Johnson, τον απομόνωσε πολιτικά, ως δεύτερο Φιντέλ της Καραϊβικής.

Η Δομινικανική Δημοκρατία αναφέρεται έτσι, πολλές φορές ως "η χαμένη Κούβα". Κατα την προσωπική μου γνώμη, η αξιολόγηση είναι θεωρητικά σωστή. Το ίδιο σύστημα επικρατούσε και εκεί, οπως και στην Κούβα, η ίδια απαράλλακτη και στυγνή δικτατορία, οι ίδιες άθλιες συνθήκες ζωής και σχέσεις ανθρώπων. Η ίδια διαφθορά, το ίδιο ξεπούλημα σε λίγα μονοπωλιακά συμφέροντα. Ο ίδιος ο Φιντέλ υπολόγιζε πως θα μπορούσε να έστηνε και εκεί μια επανάσταση με επιτυχία. Ιδιοι λαοί, ίδια γλώσσα, ίδια γεωγραφική περιοχή. Δύο νησιά, δίπλα δίπλα, θα οχύρωναν την Κουβανική Επανάσταση ακόμα περισσότερο. Αυτό βέβαια, το καταλάβαιναν και οι Γιάνκηδες...

Δεν τον έριξαν αμέσως, προηγήθηκαν συζητήσεις και διαπραγματεύσεις. Επιχειρηματικοί κύκλοι τον πίεζαν να εκποιήσει τα ορυχεία, τα λιμάνια, ακόμα και την Εθνική Τράπεζα. Ο,τι υπήρχε σε παραγωγή, ζάχαρη, καφές, αγροτικά, μπανάνες, να αγοραστούν απο τις γνωστές λίγες εταιρείες. Να δημιουργηθεί καθεστώς αφορολόγητου στο νησί για τις εταιρίες, ειδικές συμβάσεις εργασίας για τους ντόπιους. Εν ολίγοις του ζητούσαν το νησί ολόκληρο σε αποικιακό συμβόλαιο. Ο αμερικανός πρεσβευτής τον πίεζε να κατανοήσει πως θα ήταν καλύτερα για τους Δομινικάνους να σκεφτούν μακροχρόνια και εμπορικά.

Η προεδρική θητεία του κράτησε μόνον λίγους μήνες. Κάποια βραδιά, μια ομάδα γλύστρησε νύχτα απο τον τείχο του σπιτιού του, και άφησε μια βόμβα δίπλα απο το υπνοδωμάτιό του. Η έκρηξη τον ξύπνησε την νύχτα, χωρίς να πειραχθεί κανένας. Ηταν μόνον η αρχή. Την αλλη μέρα, ενας λοχίας του στρατού του τηλεφώνησε. Είχε γίνει πραξικόπημα. Δυνάμεις του στρατού είχαν καταλάβει κτίρια, υπουργεία, σταθμούς. Και είχαν μοιράσει όπλα σε πολίτες που απαιτούσαν την αποχώρησή του. Δεν ήταν δικτατορία, του είπε ο λοχίας. Ο λαός απλά "ξεσηκώθηκε" με τις πολιτικές του...

Ακολούθησαν οδομαχίες σπίτι με σπίτι. Δεκάδες νεκροί, δέκάδες συλλήψεις. Μπλόκα στους δρόμους, σωματικές έρευνες, επιδρομές σε σπίτια. Ο στρατός είχε ήδη επιλέξει τους στόχους του. Ενα τζίπ διευκόλυνε και τον πρόεδρο της χώρας. Με στρατιωτική συνοδεία τον οδήγησαν στο αεροδρόμιο. Πτήση προς το Πουέρτο Ρίκο. Θα μπορούσε και απο κεί να γράφει τα βιβλία του...

Λίγο αργότερα, την δικτατορία ακολούθησαν οι Γιάνκηδες. "Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα επιτρέψουν την δημιουργία μιας δεύτερης Κούβας", δήλωσε ο πρόεδρος Lyndon Johnson, καθώς το 1965, 20.000 πεζοναύτες έμπαιναν νύχτα στο Santo Domingo, άλλοι με ελικόπτερα, άλλοι κάνοντας απόβαση στην κεντρική παραλία της πόλης. Operation Power Pack. Ηταν η τρίτη αμερικανική επέμβαση στο νησί της Ισπανιόλας...

------------------------------------------------------
Στην ιστορική σκιά του Φιντέλ Κάστρο και της Κουβανικής Επανάστασης του 59, έμελλε να υπάρξει πολιτικά ο ευγενής κύριος Juan Bosch. Και μέσα απ' αυτήν, πολεμήθηκε και έχασε. Οι άγνωστες και μικρές πατρίδες παράγουν και αυτές τους μεγάλους άντρες τους, οραματιστές ιστορικών ανατροπών και κοινωνικών αλλαγών που χάνονται στα μικρά γράμματα της Ιστορίας. Ελιτιστές στην σκέψη, και με τόλμη και θάρρος, προσωπικότητες μεγάλου διαμετρήματος, χάνονται χωρίς πολλές αναφορές την ιστορική λήθη και την ανυπαρξία. Ο συγγραφέας Gabriel Garcia Marquez, είπε καποτε πως η ζωή και το έργο του είχαν επιρρεαστεί απο αυτόν. Ενας τέτοιος άνθρωπος, υπήρξε ο πρόεδρος Juan Bosch.

Ζόρικα διαβάσματα

Αυτό είναι το βιβλίο που συνέστησαν οι Financial Times στον Θεόδωρο Πάγκαλο, μετά τις δηλώσεις του για τις γερμανικές αποζημιώσεις, την κλοπή του ελληνικού χρυσού επι κατοχής, και άλλα διάφορα. Ανήκει στην κατηγορία των motivational books, και είναι γνωστό παγκοσμίως.

Το προτεινόμενο βιβλίο ειναι πράγματι πάρα πολύ καλό και χρήσιμο, όχι μόνον για αποτυχημένους υπουργούς εξωτερικών και λοιπούς κομματοκαραγκιόζηδες, αλλά και για τον απλό και καθημερινό άνθρωπο που έχει ενα πραγματικό ενδιαφέρον συνύπαρξης με τους συναθρώπους του, μια αληθινή εσωτερική ανάγκη επικοινωνίας και έκφρασης, την φυσική επιθυμία να είναι αρεστός, και βέβαια την στοιχειώδη αντίληψη και λογική, πως πέραν ενός μικρού κύκλου που πιθανώς να τον μυθοποιεί, η θέση του και αξιοπιστία του στον υπόλοιπο κόσμο καθορίζεται κατά μεγάλο ποσοστό απο την ποιότητα του λόγου που εκπέμπει, και την προσωπική και κοινωνική συμπεριφορά του. Το βιβλίο υπάρχει παντού στο διαδίκτυο, και πωλείται σε πολύ λογικές τιμές.

Και μιά και πάντα θα υπάρχει ενδιαφέρον για τα γερμανικά θέματα, ειδικά εκείνα του πολέμου, στούς πολυπληθείς φίλους της Ιστορίας, συστήνω απόλυτα την τριλογία του Τρίτου Ράιχ που ολοκληρώθηκε πρόσφατα απο τον ιστορικό Richard J. Evans. Ισως η πιο εξονυχιστική έρευνα που έγινε ποτέ πάνω στο θέμα. Ενα υπέροχο και σοβαρό ανάγνωσμα.

Το πρώτο βιβλίο αναφέρεται στις ιστορικές συνθήκες που επέτρεψαν στην άνοδο του Τρίτου Ράιχ στην εξουσία, απο τον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, την γερμανική κοινωνική και πολιτική ζωή της εποχής του οικονομικού Κράχ, και τις δυναμικές που έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία. Το δεύτερο καλύπτει την ειρηνική περίοδο 1933 - 1939, την ειδική ψυχοσύνθεση της τότε γερμανικής κοινωνίας, και τις μεθόδους του Τρίτου Ράιχ (μιλιταριστικές, πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές) όταν ανέλαβε την εξουσία. Το τρίτο βιβλίο καλύπτει τον μεγάλο πόλεμο, μέσα απο το πρίσμα των στρατηγισμών και ιδεοληψιών του Τρίτου Ράιχ. Είναι μια τριλογία για πολύ γερά νεύρα και υπομονετικούς ανθρώπους που αγαπούν την Ιστορία. Δεν γνωρίζω αν οι εκδόσεις έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα (τις βρίσκετε πάντως στο Amazon.com). Προσωπικά, μόλις αγόρασα το τρίτο βιβλίο, και άρχισα το δεύτερο. Σε όσους επιχειρήσουν το "ταξίδι", εύχομαι καλή διασκέδαση:)

Φίλοι μου, εις το επανιδείν.

Friday, February 26, 2010

Way to Paradise

Ενα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα, κάπου στον Ειρηνικό. Ακατοίκητοι παραμένουν οι παράδεισοι της γής, με τον υπερπληθυσμό μαζεμένο στα αστικά τερατουργήματα του κόσμου. Κάποιες φορές στη ζωή μου, επιζήτησα επίμονα την μοναχικότητα σε μακρινούς παραδείσους, ξεκόβοντας απο τους πολιτισμούς που με μεγάλωσαν και με διαμόρφωσαν. Είναι κάτι που επιδρά πάνω μου θετικά, μου δίνει δύναμη και σημείο αναφοράς, με στεριώνει στη γή και στην καθημερινότητα.

Υπάρχουν πολλοί κόσμοι. Κόσμοι πραγματικοί, κόσμοι νοητοί, κόσμοι καλοί, και άλλοι που είναι κόλαση. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να θέλεις να τα δείς, αλλιώς δεν βλέπονται. Υπάρχουν δρόμοι του μυαλού που μόνο η φύση ανοίγει. Υπάρχουν σκέψεις που δεν μπορούν να γίνουν αν δεν έχεις το κατάλληλο περιβάλλον. Γεννιούνται μόνον μέσα στην απομόνωση, τη στιγμή εκείνη που κάποιος μένει με τον εαυτό του και μόνον, που κοιτάει μέσα του βαθιά.

Και αυτή η εσωτερική ματιά, λυτρωτική φορές φορές, φτάνει συχνά στην πόρτα μου σαν μοναξιά, απρόσκλητη και περιττή, ενοχλητική τις ώρες που πρέπει να λυτρώσει, βάρος ψυχής την ώρα που πρέπει να ελαφρύνει. Τελειώνει εδώ άλλη μια εβδομάδα. Η Ιθάκη δεν βρέθηκε ακόμα. Επιστρέφω στις μουσικές μου...

Wednesday, February 24, 2010

Το τρένο που χάθηκε...

Τρεχάτε ελληναράδες, εθνικιστές, αντιευρωπαϊστές και θύματα της Παγκοσμιοποίησης. Μαζί με τους γνωστούς Οίκους, βρέθηκε και ο ηθικός αυτουργός της οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής κατάρρευσης της τίμιας Ελλάδας. Πρόκειται σαφέστατα για ... την Γερμανία.

Πρός γενική εκτόνωση των λαϊκών συναισθημάτων θυμού και απελπισίας, τώρα που οι επίτροποι ήρθαν και στην Αθήνα, τα ΜΜΕ επιστράτευσαν τον συναισθηματισμό και κατασκεύασαν μια αντιγερμανική κρίση υστερίας. Ο νέος εχθρός του ελληνισμού είναι η Γερμανία, και εκεί θα εκτονωθούμε. Αγανακτισμένη η κ. Τρέμη με το άρθρο του Focus που τσουβαλιάζει όλους τους έλληνες στην κατηγορία των "απατεώνων", χωρίς τις απαραίτητες εξαιρέσεις. Ομοίως έξαλλος, και ο συνοδός του δελτίου κ. Καψής, που συνεχώς μας πληροφορεί συνωμοτικά πως "απο την ευρωζώνη, η Γερμανία ειναι η πιό κερδισμένη". Αν είναι δυνατόν, να γράφεται τέτοιο άρθρο κατα της τίμιας ελλάδας, και μάλιστα με την Αφροδίτη να μας χώνει δάχτυλο!

Ο κ. Καρατζαφέρης θυμήθηκε τις πολεμικές αποζημιώσεις, ο κ. Κακλαμάνης τα ίδια (αυτός θυμήθηκε και τα Καλάβρυτα), ενώ ο κ. Πετσάλνικος ανέφερε πως αμα λάχει η Ελλάς έχει και δύο νομπελίστες ενώ η Γερμανία δεν έβγαλε ακόμα εναν δεύτερο Μπετόβεν. Παυλόπουλος και Ευθυμίου δεν μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ τσακισμένοι απο τις προσβολές. Ακολουθεί βέβαια και ο πρόεδρος της δημοκρατίας κ. Παπούλιας που θα καλέσει τον γερμανό πρέσβη για επίσημο διάβημα διαμαρτυρίας. Φανταστείτε τον Ομπάμα να καλεί τον έλληνα πρέσβη σε διάσκεψη, διαμαρτυρόμενος πως ο Ριζοσπάστης χαρακτήρισε τους γιάνκηδες "φονιάδες των λαών"...

Λυπάμαι αλλά δεν θα συμμετάσχω στην αντιγερμανική υστερία, ούτε και θα μπουκοτάρω τα γερμανικά προϊόντα. Δεν το επιτρέπει ούτε η προσωπική μου φιλοσοφική αντίληψη περί κόσμου, ούτε η βιωματική μου εμπειρία. Εχω ένα τεράστιο σεβασμό για την Γερμανία, την οποία θεωρώ σοβαρή χώρα, και στυλοβάτη της Ευρώπης.

Κατα την ταπεινή μου γνώμη, η Γερμανία, είναι η χώρα με τα μεγαλύτερα επιτεύματα τα τελευταία 60 χρόνια. Κατάφερε να αφήσει πίσω της μια ιστορία ρατσισμού και πολέμων, ξεπέρασε απίθανα ιστορικά συμπλέγματα (κοιτάξτε την Τουρκία που δεν τα ξεπέρασε), ξαναδημιουργήθηκε απο τις στάχτες με δικό της κόπο και στρατηγικό σχέδιο, έγινε η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, διαθέτει τεράστιες οργανωμένες επιχειρήσεις (με τον πλούτο των οποίων χρηματοδοτεί ενα πολύ καλό κοινωνικό σύστημα), διαθέτει μια έμπρακτα θαυματουργή συνεργασία μεταξύ κυβέρνησης και εργατικών συνδικάτων, απορρόφησε την τριτοκοσμική Ανατολική Γερμανία, και χρηματοδότησε και την δημιουργία ολόκληρης της Ευρώπης ρισκάροντας το μεγαλύτερό της επίτευγμα - το γερμανικό μάρκο.

Στον αντίποδά της, η Ελλάδα, κατασπατάλησε το σχέδιο Μάρσαλ δημιουργώντας λίγους επιχειρηματίες - ολιγάρχες, διατήρησε τις εσωτερικές της πελατειακές παθογένειες, δεν προσέφερε ποτέ τίποτα στην ιδέα της ενωμένης Ευρώπης, και παρότι δεν πήρε πολεμικές αποζημιώσεις (που ούτε τις διεκδίκησε), βρέθηκε εν τούτοις αποδέκτης κοινοτικών αναπτυξιακών πακέτων αξίας 60-100 δις ευρώ, τα οποία "ετίμησε" δεόντως, δημιουργώντας ενα απίθανο πολύπλοκο σύστημα λαϊκής Κλεπτοκρατίας οπου τα κοινοτικά πακέτα μοιραζόνταν σε μίζες και "σοσιαλιστικά δωράκια". Αυτά, καμμία εξεταστική επιτροπή δεν θα τα αναζητήσει.

Προσωπικά μου ειναι παντελώς αδιάφορο άν η Γερμανία έβγαλε εναν δεύτερο Μπετόβεν (μου αρκεί ο ένας), άν ο Ελύτης πήρε το βραβείο Νόμπελ ή αν το Focus μας είπε μαλάκες. Στο μπλόγκ αυτό δεν έχω τίποτα περισσότερο να προσφέρω, απο την προσωπική μου (πάντα υποκειμενική γνώμη). Και κατα την ταπεινή μου γνώμη, η Ελλάδα δεν θα ξαναβρεί ποτέ της τα αναπτυξιακά εκείνα κεφάλαια που αφειδώς της χαρίστηκαν τα τελευταία 30 χρόνια, μια επενδυτική ευκαιρία που σπανίζει στην παγκόσμια Ιστορία. Η Ελλάδα, φίλοι μου,(με θλίβει που το λέω), έχασε για πάντα το τρένο της ευρωπαϊκής σύγκλισης και ανάπτυξης. Για το τί θα επακολουθήσει των μέτρων και των επιτρόπων δεν γνωρίζω, και έχω άσχημες προαισθήσεις. Χωρίς ιδεολογία ηθικής, κανένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα δεν διατήρησε την συνοχή του. Και κάτι τέτοιο, ούτε διαθέτουμε, ούτε διαβλέπεται στο μακρινό μας μέλλον.

Sunday, February 21, 2010

Winter Magic


------------------------------------------
Picture by Locus Pubicus, free for public use
Boston Snow

------------------------------------------

Wednesday, February 17, 2010

Η Ελληνική Κλεπτοκρατία

Ως πτυχιούχος οικονομικών, μελετώ μετα μανίας τα τελευταία χρόνια, τις διάφορες ιστορικές οικονομικές κρίσεις, τους κύκλους του Καπιταλισμού, και τα συστήματα που έχουν καταρρρεύσει, σε μια προσπάθεια να βρώ κάτι ανάλογο με την ελληνική περίπτωση.

Πολλές χώρες έχουν χρεωκοπήσει στην ιστορία, άλλες γιατί ήταν φτωχές, αλλες γιατί πήραν λάθος οικονομικές αποφάσεις, άλλες γιατί ήταν απλά διεφθαρμένες. Αλλα καμμία απο αυτές δεν είχε χρηματοδοτηθεί για 30 ολόκληρα χρόνια. H Ελλάδα αποτελεί μοναδική περίπτωση χρεωκοπημένης χώρας που ενώ οδεύει προς το ΔΝΤ και βρίσκεται υπο επιτήρηση, τελεί συγχρόνως και υπο ευρωπαϊκή χρηματοδότηση καταναλώνοντας το 4ο αναπτυξιακό της πακέτο! Τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει ακόμα στην παγκόσμια Ιστορία.

Απο το 1986 μέχρι σήμερα, μέσα απο 4 αναπτυξιακά πακέτα, η ελληνική πολιτεία έχει απορροφήσει τουλάχιστον 60 δις ευρώ. Αυτοί είναι οι αριθμοί του κακού Καπιταλισμού οταν ήρθε στην Ελλάδα. Καμμία χώρα στην παγκόσμια Ιστορία δεν έχει χρεωκοπήσει αφού πρώτα κατανάλωσε τέτοιον τεράστιο αναπτυξιακό πλούτο.

Η "έλλειψη αξιοπιστίας" δεν αφορά απλά την παραποίηση στατιστικών στοιχείων με σκοπό να μπούμε στο ευρώ, ή να ωραιοποιήσουμε κάποιους δείκτες. Αυτό το έκαναν όλοι. Σε μάς, αφορά μια στρατηγικά οργανωμένη σύσταση ενός δικτύου κρατικοκεντρικής Κλεπτοκρατίας με αποκλειστικό σκοπό την αφαίμαξη του πλούτου των ευρωπαίων πολιτών που χρηματοδότησαν το ευρωπαϊκό όραμα. Τα κεφάλαια του Καπιταλισμού που για πρώτη φορά στην ιστορία μας ήρθαν στην Ελλάδα, αρκούσαν για την ανάπτυξη όλης της χώρας. Το εγχώριο σύστημα της ελληνικής Κλεπτοκρατίας είναι εκείνο που κατέστρεψε την Ελλάδα.

Το σύστημα βούλιαξε απο μια νοητή μάζα παρατρεχάμενων που άλλοι εκπορευόμενοι απο τα κομματικά γραφεία, άλλοι κατοικοεδρεύοντες σε δήμους, πόλεις και υπουργεία (απ' οπου εκπορεύονται και οι προυπολογισμοί), έπεσαν σαν τις σφήκες πάνω στα κοινοτικά πακέτα. Και η διαφθορά αυτή, (που καλλιεργήθηκε και ιδεολογικά μέσα απο την οντότητα "ο λαός που δεν έχει ανάγκη θεσμούς"), μας οδήγησε στην εικονική πραγματικότητα του σήμερα. Διαφθορά είχαμε πάντα, αλλά απο το 2000 και μετά, περάσαμε στην ωμή Κλεπτοκρατία.

Κατα τα πρότυπα της Κόζα Νόστρα, η κορυφή κρατούσε τα πολλά, αλλά τροφοδοτούσε τους υπηκόους της με μια ιδεολογία "κοινωνικού σοσιαλισμού", προικοδοτώντας τις λαϊκές μάζες με φανταστικά "κεκτημένα", και απίθανες παροχές, οι προσδοκίες των οποίων με τον καιρό γιγαντώθηκαν σε επίπεδο συνδικαλιστικού ληστρικού εκβιασμού. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διατήρησαν την ίδια λαϊκιστική πολιτική των παροχών, την ίδια ρητορική και συμπεριφορά, σαν να υπήρχε κάπου μια στρόφυγγα ατέλειωτου πλούτου.

Σε μια ψηφοθηρική υπερπαραγωγή παροχών για πολίτες ενός φανταστικού κόσμου: Δημόσια πανεπιστήμια (που επειδή ήταν μπουρδέλα χρειαζόνταν άσυλο), μπάνια του λαού για εκτόνωση, μια ιδιωτική τηλεόραση μαζικής πληροφοριακής αποβλάκωσης, επιδόματα όλων των ειδών (αντιστασιακά, αναπηρικά), διάφορα σχήματα "εθελουσίων εξόδων", κρυφές και φανερές μετατάξεις στο δημόσιο, διορισμούς με κανονικό ή παρασκηνιακό ρουσφέτι (stage), ενα άνευ ορίων απάτης σύστημα δημόσιας υγείας (τύπου "λάδω και προχώρα"), συνδικαλιστικούς στρατιωτικούς τραμπουκισμούς τύπου Αραπατζή ("μαζί θα βουλιάξουμε"), και μυριάδες άλλες γραφικές μικρομαλακιούλες ("επίδομα προσέλευσης στην εργασία"). Για να υπάρχει ανοχή στην Κλεπτοκρατία, δεν τιμωρούνταν κανείς πουθενά. Καταργήθηκαν έτσι νόμοι, εισαγγελείς, δικαστικό σώμα, ιεραρχίες, αξιολογήσεις, κώδικες δεοντολογίας. Οταν η Κλεπτοκρατία ροκάνισε τα κοινοτικά πακέτα (και το ελληνικό κράτος μαζί), τα "κεκτημένα" άρχισαν να χρηματοδοτούνται με συνεχώς αυξανόμενα δάνεια δημιουργώντας ενα γιγαντιαίο χρέος που κρυβόντανε επιμελώς.

Μέχρι που ενα πρωινό, μάθαμε πως εκτός απο τα 60 δις των κοινοτικών πακέτων που δαπανήθηκαν (αλήθεια πού;), υπάρχει και ενα χρέος 300-350 ακομα δίς που δεν ήξεραν ("το νούμερο είναι μονοψήφιο και βαίνει προς διψήφιο"). Και μόλις ο κύβος ερρίφθη και φάνηκαν στη γωνία οι επίτροποι, η ελληνική Κλεπτοκρατία όρμησε αμέσως να λύσει το Εργασιακό, το Φορολογικό, το Ασφαλιστικό σε πέντε μέρες. Ετρεξε σε Αμερικανούς, Κινέζους, Ινδούς και Ρώσους. Ξεχνώντας τις "αποικιακές συμφωνίες "για το λιμάνι του Πειραιά και τους αγωγούς. Ξεχνώντας το αισχρό Παπανδρεικό οικοδόμημα του "ελληνικού σοσιαλισμού". Με μια λαίλαπα μέτρων που επανέφεραν τον αιθεροβατούντα σοσιαλίζοντα πληθυσμό στην ωμή πραγματικότητα του υπόλοιπου κόσμου. Φόροι παντού, αυξήσεις ορίων ηλικίας, καψούρα για τιμιότητα, πάθος για διαφάνεια. Τριάντα χρόνια ταμπού και ημιμάθειας εγκαταλείφτηκαν αμέσως. Εν μία νυκτί, οι προεκλογικές δηλώσεις εξανεμίστηκαν. Τριάντα χρόνια ψευτοσοσιαλισμού και αρλουμπολογίας στα σκουπίδια. Οι κλέφτες έφυγαν. Εμειναν μόνον τα θύματα...

Φανταστείτε τώρα φίλοι μου, μέσα σ' όλα αυτά, ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού προς τους Ευρωπαίους πολίτες που χρηματοδότησαν το ευρωπαϊκό όραμα, να απαιτήσουν οι ευρωπαίοι επίτροποι μια αληθινή εξεταστική επιτροπή για άμεσα στατιστικά στοιχεία πού ακριβώς έχουν ξοδευθεί τα χρήματα των τεσσάρων κοινοτικών πακέτων τους...

------------------------------------------------------------------
Εκφράζω βέβαια (όπως πάντα), μόνον τη δική μου γνώμη. Υπάρχουν και άλλες προσεγγίσεις. Ο Καπιταλισμός που κατέστρεψε την Ελλάδα διαλύοντας την βιομηχανική της βάση για να την υποδουλώσει, η ΕΕ που αδίκως τιμωρεί την Ελλάδα, οι κακοί Οίκοι που κερδοσκοπούν κατά μιας μικρής χώρας. Ας υπάρχουν όλες οι απόψεις. Κατα τη γνώμη μου, απο το 1980 και μετά, το διεφθαρμένο ελληνικό σύστημα, βλέποντας πως οι αφελείς ευρωπαίοι δεν είχαν πουθενά μηχανισμούς ελέγχου των χρημάτων που μοίραζαν, παρήγαγε στα γρήγορα (όπως και με το Χρηματιστήριο), ενα γρήγορο σχήμα πλουτισμού, βασισμένο στις κοινοτικές ληστείες. Για να διατηρηθεί η Κλεπτοκρατία (όπως όλες οι πυραμίδες), το σύστημα μοίρασε και λίγα "κεκτημένα" στη βάση. Αυτό το σύστημα κατέρρευσε στις 12 Φεβρουαρίου.

Sunday, February 14, 2010

Kινδυνεύει η Κλεπτοκρατία μας;

Οταν το ΔΝΤ και οι διάφοροι ζοχαδιακοί ευρωπαίοι επίτροποι πιάσουν για τα καλά δουλειά στην Ελλάδα, μέσα στις πολλές ενασχολήσεις τους, λέτε να βρούν χρόνο να ασχοληθούν και με το κολλητάρι της φωτογραφίας;

Με βασικό μισθό 1,700 ευρώ τον μήνα, ο νεοέλληνας Κολόμβος κατάφερε (με υπερωρίες), να αποκτήσει το πολυπόθητο σκαφάκι. Σένιο και καμπινάτο, με υπερσύγχρονα συστήματα πλοήγησης και δύο βενζινωτές μηχανάρες, το σκάφος κόστισε μόνον 380 χιλιάδες ευρώπουλα. Η καμπινάτη διακόσμηση, πλούσια σε βελούδα και αναπαυτικούς καναπέδες, συμπληρώθηκε και με μια υπέροχη κάβα γαλλικών κρασιών, ενα υπέροχο στερεοφωνικό για τις μπουζουκιές μας, μπύρες, αυγοτάραχα και τυριά πολυτελείας.

Φύγαμε πρωί πρωί με την αυγούλα, πάφ και ευρωτάλληρο, για τον γύρο της Κεφαλλονιάς. Σε κάποια απομακρυσμένη μαγική παραλία (απ' αυτές που συχνάζει η Μενεγάκη), κάναμε το μπάνιο μας πλατσουρίζοντας τα γαλανά παρθένα νερά. Σε κάποιο ταβερνάκι της Ιθάκης, κατα τα πρότυπα του Ζημενάκια στην Αντίπαρο, φάγαμε γαρίδες (και ταίσαμε και τις γάτες). Η υπέροχη ημερήσια ολοκληρώθηκε με το υπέροχο ηλιοβασίλεμα του Ιονίου, πίνοντας μπυρίτσες και ακούγοντας πιασάρικα τραγούδια. Η καλοκαιρινή θαλάσσια εξόρμηση κόστισε όσο και ενας μέσος 14ος μισθός. Κάνουνε τέτοια κόλπα στην Γερμανία;

Sunday, February 7, 2010

Ετυχε ναύλος για τον Κόσμο

Αγνάντευα παιδί τη θάλασσα και ονειρευόμουν. Να δώ τον κόσμο απέναντι από το πλατύ νερό, να αγγίξω άλλες μουσικές, αισθητικές και ανθρώπους. Να μουτζουρώσω τον χάρτη με τα βήματά μου, να διορθώσω συστήματα και αδικίες. Κάτι μ' επνιγε παιδί στη μικρή γενέθλια γή, βρόγχος η ευτυχία μου, πέλαγος τα όνειρά μου. Εμεινα όσο χρειάστηκε. Ηταν η εποχή της Υπακοής.

Κάποτε έφυγα. Με μένος σάρωσα ό,τι βρήκα μπροστά μου, λάφυρο μάζεψα τις εμπειρίες. Σε μέρη άγνωστα και μακρινά, με ανθρώπους αλλιώτικους, άλλων θεών και διαστάσεων. Γλώσσες, θεοί και μουσικές ανάκατα. Ρούφηξα ρυθμούς, ιδέες και φαγητά περίεργα. Αγάπες εξωτικές και μυστηριώδεις. Το διαφορετικό, το αλλόκοτο, το πανάρχαιο αλλά και το καινούργιο. Ξενύχτησα σε περίεργους και ξένους ουρανούς, ρίσκαρα και αναζήτησα, έκανα λάθη, λόξεψα σ' όλους τους δρόμους. Ηταν η εποχή της Αμφισβήτησης.

Φέτος, ξαναγνάντεψα την ίδια θάλασσα. Ο κόσμος απέναντι, γνωστός. Είχα ολοκληρώσει εναν κύκλο ζωής και δεν είχα αλλάξει τίποτα. Ιδια τα όνειρά μου με όλων των άλλων, ίδιες οι αγάπες μου με κείνες των πολλών, ίδιες οι προσμονές μου, οι αγωνίες μου, οι πολιτικοί μου επαναστατισμοί. Και κεί που πνιγόμουνα ξανά, ένοιωσα ξάφνου μια τεράστια ανάσα θαλάσσιας αύρας να με ανασταίνει πάλι, μια τεράστια έλξη προς τη γενέθλια γή, τον ουρανό που κοίταγα παιδί, το κύμα, τις μυρωδιές της νιότης. Κάποια πράγματα έμειναν. Κάποιες αναμνήσεις, κάποια φιλιά, κάποιοι αξιόλογες και συγκλονιστικές στιγμές. Χόρτασα. Και ό,τι δεν βρήκα, σκέφτηκα, θα το επιζητήσω νοητά, λογοτεχνικά, και μουσικά. Aλίμονο, Θεοί! Η εποχή του Συμβιβασμού...

---------------------------------------------
Το μπλόγκ εχει την ανάγκη μιας μακροχρόνιας απουσίας, καθαρτικής και αναγκαίας. Τα επόμενα 20-30 πόστ έχουν ήδη γραφτεί, αλλά τί σημασία έχει. Ας μείνουν κρυμμένα εκει που είναι, σκέψεις σκόρπιες και προσωπικές, ποιός άλλωστε τα έχει ανάγκη... Οταν κάποτε αισθανθώ την ανάγκη να συνεχίσω, θα το κάνω αυθόρμητα. Οπως αυθόρμητα γράφτηκαν όλα οσα διαβάσατε. Σας ευχαριστώ για την τιμή της συμμετοχής σας.

---------------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Home
---------------------------------------------

Friday, February 5, 2010

Η πατρίδα του πατέρα

Ως γνήσιος ελληνοαμερικανός, ο Γιώργος μοιάζει κατα κάποιον τρόπο με τα παιδιά μου. Γεννήθηκε στην Αμερική και μεγάλωσε με δύο γλώσσες. Αγγλική η πρώτη του γλώσσα, γλώσσα της μητέρας, ελληνική η δεύτερη, του πατέρα, όπως τα παιδιά μου. Και δύο νοητές πατρίδες. Την Αμερική, μητρόπολη και αυτοκρατορία, και τη μικρή πατρίδα του πατέρα, κάπου στον απέναντι ηλιόλουστο κόσμο της Ευρώπης. Αργά και πού, είμαι σίγουρος πως ο Γιώργος θα ρωτούσε τον πατέρα του γιατί ήρθε στην Αμερική. Οπως και τα παιδιά μου. Και εκείνος μάλλον θα του έλεγε πως η Αμερική έχει δουλειές και ευκαιρίες, είναι μια καλή χώρα, χωράνε εδώ πολλοί που έρχονται για διάφορους λόγους.

Στο σπίτι υποθέτω, θα υπήρχαν και δύο θρησκείες. Οπως και στο δικό μου. Η ελληνική ορθόδοξη με τους περίεργους βυζαντινούς ψαλμούς της, τα κεριά και τις αγιογραφίες της, και η άλλη, η ξένη, με τα προσωποποιημένα μηνύματα ηθικής, τα εκκλησιαστικά της όργανα, τα αγάλματα και τις απλοϊκές της λειτουργίες. Οπως και στη ζωή των παιδιών μου. Πιθανώς η μητέρα του Γιώργου, να ήταν πολύ πιό θρήσκη απο τον πατέρα του (οπως όλοι οι αγγλοσάξωνες), αλλα και κείνος υποθέτω, έστω και για λόγους αισθητικής και ιστορίας, θα τον κουβαλούσε πού και πού στην ελληνική εκκλησία. Θα ξέρει έτσι ο Γιώργος τί σημαίνει Πάσχα, θα έχει μυρίσει και το όμορφο λιβάνι.

Και δύο συνειδησιακές κουλτούρες. Η αμερικανική με τα προτεσταντικά της συστατικά, και η ελληνική με τον ιστορικό συναισθηματισμό της. Η Αμερική με τον ορθολογισμό της, και η Ελλάδα με το μεσογειακό της ταπεραμέντο. Και δύο είδη εθνικών εορτών, δύο Πάσχα, δύο επετείους επαναστάσεων, δύο εμφυλίους, δύο συστήματα ατομικισμού. Δύο κόσμοι δηλαδή, για τον Γιώργο. Οπως και για τα παιδιά μου.

Συχνά πυκνά, υποθέτω, ο Γιώργος θα πήγαινε και σε κάποιες ελληνικές γιορτές, με κλαρίνα, ντολμαδάκια, αυγοκομμένα φαγητά και γλυκά του κουταλιού που φτιάχνουν οι κυρίες. Και θα χόρευε εκεί με άλλα ελληνόπαιδα, το ίδιο όπως όλοι οι ελληνοαμερικανοί, όπως και τα παιδιά μου. Και σε κάποιες γιορτές, θα συναντούσε τους φίλους του πατέρα που θα χόρευαν ζεϊμπέκικα, παίζοντας περίεργα βαλκανικά όργανα, που ήταν όσο όμορφα όσο και οι ηλεκτρικές ρόκ κιθάρες. Τα ακούσματα του Γιώργου σίγουρα είναι μικτά. Οπως και των παιδιών μου.

Και όπως όλοι οι έλληνοαμερικανοί, ο πατέρας του Γιώργου σίγουρα θα του μιλούσε για την Ιστορία της Ελλάδας, τους αρχαίους θεούς της και τους σύγχρονους πολέμους της. Οπως κάνω και εγώ με τα παιδιά μου. Και θα ρωτούσε ο Γιώργος, όπως ρωτάνε όλοι οι ελληνοαμερικανοί, αν μισεί ο πατέρας του την Τουρκία, παίρνοντας αρνητική απάντηση, όπως και τα παιδιά μου. Και θα ζούσε με διάφορους ανθρώπους, παιδιά άλλων θεών, πολιτισμών και χρωμάτων, με μουσουλμάνους και Αϊτινούς, με κινέζους και εμιγκρέδες με περίεργα ονόματα και ενδυμασίες. Στο σχολείο, στη γειτονιά, στην εργασία. Οπως βέβαια και τα παιδιά μου.

Και θα περνούσε τα καλοκαίρια του στην Ελλάδα, με τον παππού και τη γιαγιά, που πάντα είχαν κάτι έξτρα να τον κεράσουν, νοιώθοντας πως βρίσκεται σε εναν μυθικό ηλιόλουστο παράδεισο με πρασινογάλανα νερά, ατέλειωτες λιχουδιές, βόλτες στις παραλίες, και φεγγαράδες την νύχτα. Η παιδική και εφηβική θητεία στην Ελλάδα, είναι για τους ελληνοαμερικανούς το στοιχείο που καθορίζει τον Ελληνισμό τους. Ανάμεσα στις βόλτες και τις παρέες, ανακατεύονται και οι επισκέψεις στα αρχαία μνημεία, τα σύγχρονα μουσεία της Ελλάδας, η επίσκεψη στους Δελφούς και άλλες ερειπωμένες πόλεις, οι αρχαίες τραγωδίες του Ηρωδείου, τα μικρά χωριαδάκια των βουνών, πνιγμένα στις κλιματαριές, τον ασβέστη και τα νυχτολούλουδα, οι μουσικές συναυλίες του καλοκαιριού, σίγουρα και κάποιοι έρωτες. Και χτίζεται εκεί, η νοητή Ελλάδα. Ακριβώς όπως και στα παιδιά μου.

Τελευταία, βλέπω τον Γιώργο σκεφτικό. Είναι ό,τι φοβάμαι περισσότερο για τα παιδιά μου. Στον διχαστικό συναισθηματικό διπολισμό που δημιουργεί η βίωση δύο διαφορετικών πολιτισμών, η όμορφη και ηλιόλουστη πατρίδα του πατέρα, που τόσο γλυκά χτίστηκε μέσα απο αναμνήσεις, επισκέψεις, βόλτες και εμπειρίες στην Ελλάδα, η συνειδησιακή διάσταση της μισής του ύπαρξης, αποδομείται θλιβερά και παίρνει αργά την αληθινή της θέση στον πραγματικό κόσμο του σήμερα.

Ο τελευταίος πολιτισμός που βιώνει η πατρίδα του πατέρα, απέχει πολύ απο εκείνον του Περικλή, του Μεγαλέξανδρου και του Παλαιολόγου. Ο τέταρτος ιστορικός πολιτισμός των Ελλήνων, γεννημένος μετά την Τουρκοκρατία, δυτικόστροφος και μεταπρατικός, προβάλει τώρα το άσχημο και τερατώδες πρόσωπό του. Η Διαφθορά (υπήρξε άραγε τέτοια αρχαία ελληνική Θεά;) χλευάζει τώρα τις εξιδανικευμένες αναμνήσεις, βουλιάζοντας και αποδομώντας την πατρίδα του πατέρα...

Tuesday, February 2, 2010

Το Ελληνικό Κολλέγιο

Εμμένοντας σε ένα ακόμα ομογενειακό θέμα, σας παρουσιάζω σήμερα εναν χώρο που είναι μάλλον άγνωστος στο ευρύ ελληνικό κοινό. Δεν είναι σκοπός μου να μετατρέψω το μπλόγκ μου σε ομογενειακό ιστολόγιο, θεωρώ απλά πως μερικά θέματα άπτονται των γενικότερων ενδιαφερόντων των φίλων στην Ελλάδα.

Μερικά μόλις χιλιόμετρα απο το κέντρο της Βοστώνης, σε έναν υπέροχο λόφο μιάς καταπράσινης περιοχής, υπάρχει το "Ελληνικό Κολλέγιο". Ενα κομμάτι γής που εκτείνεται για πολλά στρέμματα, απο την κορυφή ενός λόφου, μέχρι μιά όμορφη τοπική λίμνη, μία απο τις χιλιάδες που κοσμούν τη γή της Νέας Αγγλίας.

Είναι ενα κύτταρο του Ελληνισμού που φτιάχτηκε, όπως και πολλά άλλα, απο τους έλληνες της Αμερικής, τους ομογενείς μας. Και αποτελεί ένα κομμάτι Ελληνισμού στην απέραντη διασπορά της φυλής μας, που όπου κι αν πήγε κουβάλησε μαζί της και τα πολιτιστικά της στοιχεία. Για τους Ελληνες του κόσμου, αυτό σημαίνει γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις. Ενα μέρος οπου η ελληνική σημαία, συνυπάρχει με εκείνη της θετής πατρίδας, μάρτυρας του γεγονότος πως οι Ελληνες της Αμερικής πάντα ένοιωθαν (και ελπίζω πάντα να νοιώθουν), πως η Αμερική τους δέχτηκε ισότιμα και με σεβασμό.

Στην κορυφή του λόφου, υπάρχει ενα παλιό και μεγάλο αρχοντικό, προσωπική κατοικία ενός ομογενή μας, που πεθαίνοντας χάρισε την τεράστια περιουσία του στην ελληνικη εκκλησία της Αμερικής. Επιθυμία του δωρητή ήταν να μετατρεπόταν η προσωπική του περιουσία (που περιελάμβανε και πολλές χρηματικές επενδύσεις), σε ένα ελληνικό σχολείο που θα αφιέρωνε τις υπηρεσίες και ενέργειές του στην διατήρηση της "Ελληνικότητας" στην Αμερική. Δηλαδή, την ελληνική Ορθοδοξία και ελληνική Γλώσσα.

Με τα κριτήρια του Real Estate, η περιοχή άξιζει εναν τεράστιο θησαυρό και είναι μία απο τις ακριβότερες της Βοστώνης . Η κατοικία του ευγενούς ομογενή μας, μετατράπηκε έτσι (μαζί με μια γενικότερη επέκταση), σε γραμματεία ενός ιδρύματος της Εκκλησίας, που σήμερα φιλοξενεί γραφεία, αίθουσες συνεδριάσεων και εργαστήρια. Στον χώρο αυτό, η Ελληνική Εκκλησία της Αμερικής,δημιουργησε ενα σχολείο Θεολογίας, το πρώτο και μοναδικό σχολείο που παράγει ελληνες ορθόδοξους ιερείς στη Βόρειο Αμερική.

Ο σκοπός της Θεολογικής σχολής ήταν να παράγει έλληνες ιερείς που θα στελέχωναν τις εκκλησιαστικές ενορίες των ελλήνων της Βορείου Αμερικής. Ετσι λειτούργησε η σχολή για πολλά χρόνια, και έτσι λειτουργεί ακόμα σήμερα. Οι σπουδές της Θεολογίας γίνονται στα αγγλικά και ελληνικά, και συμπεριλαμβάνουν την ίδια ύλη με εκείνη της ελληνικής εκκλησίας. Οι σπουδαστές που τελειώνουν την σχολή, αφού χειροτονηθούν, αναλαμβάνουν μιά οργανική θέση στον δαίδαλο των ελληνικών ενοριών ανα την Αμερική.

Μια μικρή και πανέμορφη εκκλησούλα κοσμεί τον χώρο του σχολείου, με τιμητικές πλάκες διαφόρων ελλήνων δωρητών, μητροπολιτών, και αρχιεπισκόπων του Φαναρίου, στο οποίο οι εκκλησίες της διασποράς ανοίκουν διοικητικά. Μια σωρεία ομογενειακών δωρεών, στόλισαν το εκκλησάκι με αγιογραφίες, καμπάνες, και άλλα αισθητικά λαογραφικά στοιχεία. Πολλά δώρα έχουν σταλεί απο την Ελλάδα.

Στον ίδιο περιουσιακό χώρο, ενα υπέροχο μαρμάρινο κτίριο, δωρεά και εκείνο, προσφέρει στον Ελληνισμό ενα πολιτιστικό μέρος για συνεδριάσεις, ομιλίες, εκθέσεις τέχνης και συναυλίες. Το ίδρυμα της φωτογραφίας, διαθέτει δικό του συναυλιακό χώρο, μεγάλες αίθουσες για συγκεντρώσεις, και όλες τις ανέσεις για συνεστιάσεις και οργανωτικά προγράμματα της ομογένειας. Ο χώρος διατίθεται συνήθως δωρεάν στους ενδιαφερομένους.

Ο συναυλιακός χώρος έχει διατεθεί αρκετές φορές στον οικοδεσπότη σας και διάφορα μουσικά σχήματα ομογενών, για μουσικές συναυλίες και συνεστιάσεις τέχνης. Οι συναυλίες που έχουμε δώσει εδώ με φίλους, είχαν πάντοτε φιλανθρωπικούς σκοπούς, και τα χρήματα μοιράστηκαν σε διάφορους σκοπούς της ομογένειας. Η ομογενειακή ανταπόκριση υπήρξε πάντα τεράστια.

Στο ίδιο χώρο, είχα την τιμή να συναντήσω πάμπολλους απεσταλμένους της ελληνικής διανόησης, πολιτικούς, συγγραφείς και καλλιτέχνες που κατα καιρούς επισκέπτονται τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενδεικτικά αναφέρω την παρουσία του ζωγράφου Φασιανού, πληθώρας ελλήνων δημοσιογράφων του αθηναϊκού τύπου, πολιτικούς του ελληνικού Κοινοβουλείου, τον πρώην πρόεδρο της Ελλάδος κ. Κωστή Στεφανόπουλο, τον κ. Σαμαρά, σημερινό πρόεδρο της Ν.Δ, και τον προσφιλή μου κ. Χρίστο Γιανναρά. Ο χώρος έχει επίσης φιλοξενήσει πάμπολλα ομογενειακά συγκροτήματα χορού, ζωγράφους, συγγραφείς, μουσικούς, και θεατρικά σχήματα πάσης φύσεως.

Και καθώς οι δωρεές των ομογενών μας έχτισαν μεγάλες βιβλιοθήκες, και χώρους διδασκαλίας, μια ομάδα ομογενών μας συνέλαβε την δεκαετία του 80 ενα μεγαλεπίβολο σχέδιο. Να μετατρέψει τον χώρο, που ήδη διέθετε τεράστιες υποδομές, στο μεγαλύτερο ελληνικό πανεπιστήμιο εκτός Ελλάδας, με σπουδές στην Θεολογία, κλασσική ελληνική φιλολογία και γλώσσα, καθώς και μία σχολή MBA. Tα ελληνικά σχολεία της Αμερικής θα στελεχωνόνταν έτσι απο έλληνες που είχαν αποκτήσει ελληνική παιδεία. Το ελληνικό πανεπιστήμιο θα ακολουθούσε, αναγκαστικά, τις δυναμικές ανταγωνισμού της αμερικανικής κοινωνίας, και θα γινόταν ενα ελιτιστικό κύτταρο ελληνικής σκέψης στην Βόρειο Αμερική.

Φτιάχτηκαν έτσι προγράμματα Ελληνικών, προσελήφθησαν έλληνες δάσκαλοι και καθηγητές. Υψηλού κύρους δάσκαλοι στελέχωσαν την σχολή Management, οργανώθηκαν εργαστήρια πληροφορικής, βιβλιοθήκες και αίθουσες διδασκαλίας. Δύο μεγάλες πτέρυγες με δωμάτια προστέθηκαν στον χώρο με την δυνατότητα να φιλοξενούν τουλάχιστον 1000 φοιτητές, και σχέδια για νέες κτιριακές εγκαταστάσεις εκπονήθηκαν για το μέλλον. Ο χώρος διέθετε απίστευτα γυμναστήρια, όπου η τοπική ομάδα μπάσκετ των Boston Celtics, έκανε κατόπιν πρόσκλησης, τις προπονήσεις της. Το δάπεδο του γηπέδου μπάσκετ ήταν κατα πολύ καλύτερο εκείνου του Boston Garden οπου η ομάδα έπαιζε τους αγώνες της. Στον χώρο αυτό, ο άσχετος με τα αθλητικά οικοδεσπότης σας, απέκτησε και πολλά αυτόγραφα του Larry Bird, και άλλων παιχταράδων της εποχής.

Και για να συμμετάσχει και στο κολλεγιακό μπάσκετ, η ομογένεια δημιούργησε και μια έξοχη ομάδα μπάσκετ. Προσέλαβε τότε τον Richard Dukeshire, (προπονητή της Εθνικής ομάδας μπάσκετ - αν δεν απατώμαι), ο οποίος έφτιαξε μια ομάδα μπάσκετ, προσφέροντας ακαδημαϊκές υποτροφίες σε μια ομάδα νεαρών παιδιών απο την Ελλάδα. Στην τότε ομάδα, συμμετείχαν ο Παναγιώτης Φασούλας, δήμαρχος Περαιά σήμερα, και ο Γιαννάκης, προπονητής της εθνικής ομάδας μπάσκετ. Και για μερικά χρόνια, ακαδημαϊσμός και αθλητικά, συνυπήρχαν τέλεια, προβάλλοντας και μεγαλώνοντας την φήμη του ελληνικού κολλεγίου στην Αμερική.

Δυστυχώς όμως, το μεγαλόπνοο σχέδιο έμελλε να αποτύχει. Ακούστηκαν πολλά, πάρα πολλά, που δεν είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω. Σκάνδαλα παντός είδους, απο οικονομικές ατασθαλίες, μέχρι διοικητικές και ενδοεκκλησιαστικές έριδες και συγκρούσεις. Για μια διαμάχη περί της αδυναμίας συνύπαρξης ενός κοσμικού κολλεγίου με μια θεολογική σχολή. Και η ισχυρή επίσης άποψη, πως τα συστατικά της "Ελληνικότητας", θρησκεία και γλώσσα, ευτελίζονται με την εισαγωγή στον χώρο, ενός προγράμματος σπουδών τύπου MBA. Πως φιλοσοφικά και στρατηγικά, ενα τέτοιο πανεπιστήμιο θα ήταν απλά ένα ακόμα αμερικανοποιημένο κολλέγιο στην πληθώρα των τόσων άλλων. Χωρίς να εξυπηρετεί στην ουσία τις ανάγκες του Ελληνισμού.

Το σίγουρο πάντως είναι, πως μέσα σε ένα πέπλο συγκρουσιακής καχυποψίας και φημολογίας, το ελληνικό κολλέγιο έκλεισε με διαταγή της ελληνικής εκκλησίας της Αμερικής. Ο αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, (τον οποίον ο οικοδεσπότης σας εκτιμούσε πάρα πολύ), έβαλε κάποτε τέλος στο μεγάλο πείραμα. Η αθλητική ομάδα διαλύθηκε, μαζί με την σχολή Management, έπεσαν τότε και πολλά κεφάλια, σε μια ριζική διοικητική αναδιοργάνωση του ιδρύματος. Οι λόγοι θα μείνουν για πάντα κρυμμένοι στα έγκατα της ελληνικής εκκλησίας. Μετά την αποχώρηση του Ιακώβου, η ελληνική εκκλησία της Αμερικής μπήκε σε μια περίοδο εσωστρέφειας και διαμάχης. Χρόνια αργότερα, το ελληνικό κολλέγιο επανέφερε κάποια προγράμματα ελληνιστικών σπουδών, που σήμερα όμως έχουν απολύτως μαραζώσει, χωρίς γενικότερο όραμα επέκτασης και ύπαρξης. Το αρχικό "Ελληνικό Κολλέγιο", που την δεκαετία του 80 φιλοδόξησε να γίνει μία υπερπόντια Μεγάλη Σχολή του Εθνους, άφησε την πνοή του με μια σύντομη εκκλησιαστική ανακοίνωση.

-------------------------------------------------------
Χαρούμενος και ενθουσιασμένος, ο ευγενής συνομιλητής μου κ. Χρίστος Γιανναράς, μου εξήγησε κάποτε σε μια προσωπική συζήτηση, πως εδώ υπάρχει η υποδομή να αναστηθεί ο Ελληνισμός. Υπάρχουν στρατηγική σκέψη, χρήματα και ανθρώπινο δυναμικό, μου ανακοίνωσε. Και συνέχισε κατόπιν, με την γνωστότατη επιχειρηματολογία του περί το τέλους του Ελληνικού πολιτισμού, που σας είναι γνωστή και απο τις επιφυλλίδες του. Ηταν ένας χώρος όπου για τον κύριο καθηγητή, (που προσωπικά εκτιμώ πολύ, αν και γνωρίζω την απέχθεια πολλών συνομιλητών μου προς το πρόσωπό του), ο Ελληνισμός θα μπορούσε να αριστεύσει...

-------------------------------------------------------
Pictures by Locus Publicus
Hellenic College & Holy Cross
Brookline, MA

-------------------------------------------------------