Ενα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα, κάπου στον Ειρηνικό. Ακατοίκητοι παραμένουν οι παράδεισοι της γής, με τον υπερπληθυσμό μαζεμένο στα αστικά τερατουργήματα του κόσμου. Κάποιες φορές στη ζωή μου, επιζήτησα επίμονα την μοναχικότητα σε μακρινούς παραδείσους, ξεκόβοντας απο τους πολιτισμούς που με μεγάλωσαν και με διαμόρφωσαν. Είναι κάτι που επιδρά πάνω μου θετικά, μου δίνει δύναμη και σημείο αναφοράς, με στεριώνει στη γή και στην καθημερινότητα.Υπάρχουν πολλοί κόσμοι. Κόσμοι πραγματικοί, κόσμοι νοητοί, κόσμοι καλοί, και άλλοι που είναι κόλαση. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να θέλεις να τα δείς, αλλιώς δεν βλέπονται. Υπάρχουν δρόμοι του μυαλού που μόνο η φύση ανοίγει. Υπάρχουν σκέψεις που δεν μπορούν να γίνουν αν δεν έχεις το κατάλληλο περιβάλλον. Γεννιούνται μόνον μέσα στην απομόνωση, τη στιγμή εκείνη που κάποιος μένει με τον εαυτό του και μόνον, που κοιτάει μέσα του βαθιά.
Και αυτή η εσωτερική ματιά, λυτρωτική φορές φορές, φτάνει συχνά στην πόρτα μου σαν μοναξιά, απρόσκλητη και περιττή, ενοχλητική τις ώρες που πρέπει να λυτρώσει, βάρος ψυχής την ώρα που πρέπει να ελαφρύνει. Τελειώνει εδώ άλλη μια εβδομάδα. Η Ιθάκη δεν βρέθηκε ακόμα. Επιστρέφω στις μουσικές μου...
