Ολοι στη σέντρα

Καταννοώ απολύτως την αγωνία ενός ανθρώπου που ξαφνικά χάνει τη δουλειά του, και αυθόρμητα καταθέτω τη συμπάθειά μου. Θα έλεγα πως τον λυπάμαι, γιατί κάποια περίοδο στη ζωή μου λυπήθηκα και εγώ τον εαυτό μου, όταν κάποια μεγάλη εταιρία στην οποίαν δούλευα για χρόνια και στην οποία είχα πιστέψει πως θα δούλευα μέχρι τα βαθιά μου γεράματα, αγοράστηκε εξ ολοκλήρου ενα πρωί Παρασκευής στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.

Η νέα διεύθυνση επέλεξε τότε να απομακρύνει όλους εκείνους που ανήκαν στην "εταιρική κουλτούρα" της αγορασμένης εταιρίας. Οσοι δουλεύαμε ακόμα σε διάφορα projects μετατραπήκαμε νομικά απο εργαζομένους της εταιρίας σε ωρομίσθιους συμβούλους. Η νέα νομική υπόσταση ήταν καταστροφική. Η ανακοίνωση ήρθε με email, παρασκευή απόγευμα. Βρισκόμουν τότε καθ οδόν απο το Σαν Φρανσίσκο στη Βοστώνη. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε, ενεργοποίησα το blackberry. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα, έλεγε η ανακοίνωση, παρακαλώ πληροφορήστε μας οτι αποδέχεστε τους νέους εργασιακούς όρους. Το email το έλαβαν 6.500 άνθρωποι.

Δεν είχα κάποιον Φωτόπουλο τότε να κατεβάσει διακόπτες για πάρτυ μου, ούτε οι αμερικανοί βουλευτές δήλωσαν πως "κινούνταν στα όρια της ιδεολογίας τους". Δεν μου προσφέρθηκε κάν ούτε κάποιο είδος "εργασιακής εφεδρείας" για να προετοιμαστώ. Αν αποδεχόμουν τους νέους όρους δεν θα έπαιρνα κάν αποζημίωση. Και εγώ έπρεπε να ταίσω τα παιδιά μου. Αν δεν αποδεχόμουν τους όρους, θα έμπαινα στην ανεργία. Η περίοδος ανεργίας στην Αμερική ήταν τότε 3 μήνες. Αποδέχτηκα τους νέους όρους με email.

Τη Δευτέρα το πρωί μίλησα με κάποιο σύνδεσμο, και την Τετάρτη, αντι για το Σαν Φρανσίσκο, πήρα την πτήση για το Σικάγο. Εκεί ήταν το καινούργιο μου project. Η εταιρία δεν μου παρείχει πλέον οικογενειακή ιατρική περίθαλψη, και το καλό μπόνους παραγωγικότητας που έπαιρνα κάθε φορά που ξεπερνούσα τις 350 billable hours μέσα στο τρίμηνο, είχε εξαφανιστεί. Δεν ήμουν πλέον νομικά εργαζόμενος της εταιρίας. Είχα βγεί στην εργασιακή σέντρα.

Μετά το project του Σικάγου, οι εργασιακές παραλλαγές αυξήθηκαν, και άρχισαν τα περίφημα downtime. Μέχρι να μου βρεί η εταιρία κάποιο καινούργιο project θα καθόμουν απλά στο σπίτι μου και θα περίμενα. Χωρίς φυσικά αποδοχές. Αλλά εγώ έπρεπε να ταίσω τα παιδιά μου και να πληρώσω το δάνειο του σπιτιού μου. Αναγκάστηκα λοιπόν να ψάξω τότε απο μονος μου καποιο καινούργιο project. Kαι έτσι, μέσα σε λίγες μέρες βρέθηκα στο Μαρακάιμπο της Βενεζουέλας. Η εταιρία Petroleos de Venezuela χρειαζόνταν κάποιο σύστημα για τα κρατικά διυλιστήρια.

Να απαριθμήσω μόνον μερικά εξωτικά σημεία στα οποία προσέφερα τις υπηρεσίες μου. Απο τη Βενεζουέλα στη Χαβάη, απο εκεί σε διάφορες αμερικανικές πολιτείες, στη Φλώριδα, στο Λός Αντζελες. Για εβδομάδες και μήνες ολόκληρους. Και απο εκεί, σε ακόμα εξωτικότερους προορισμούς. Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία. Τάιζα όμως τα παιδιά μου και πλήρωνα το δάνειο του σπιτού μου. Δύσκολη η ζωή στη σέντρα.

Ακολούθησε η όμορφη Κόστα Ρίκα, το πληκτικό Τέξας, και δύο χρόνια δουλειάς στη σοσιαλιστική Δανία. Ενα πρωί, καθόμουν σε κάποιο Star Bucks στο Χιούστον όταν στο κινητό μου με τηλεφώνησε ενας recruiter. Μου πρότεινε να πάω στο Περού. Θα δούλευα εκεί σε κάποιο τραπεζικό σύστημα 40 ώρες την εβδομάδα, θα χρέωνα 50, εξασφαλισμένη δουλειά για 2 χρόνια. Εκανα τους υπολογισμούς μου. 50 ώρες επι 100 δολλάρια την ώρα (σύν έξοδα) ήταν 5 χιλιάδες δολλάρια την εβδομάδα. Δηλαδή 250 χιλιάδες δολλάρια το χρόνο. Θα τάιζα καλά τα παιδιά μου αλλά δεν θα τα έβλεπα ποτέ. Και επιστρέφοντας κάποτε, μάλλον θα χρειαζόμουνα και διαζύγιο για το επαναστατικό μου lifestyle. Αρνήθηκα την πρόταση. Δεν ήμουν πιά στη σέντρα. Είχα βάλει αυτογκόλ.

Αυτή ήταν και είναι ακόμα η ζωή μου. Μόνον που απο τότε έχω επιστρέψει στο πανεπιστήμιο δύο φορές, απέκτησα κάποια συμπληρωματικά certifications και παίρνω μόνον τοπικά projects. Δεν μπορώ να πείσω κανέναν για το αληθές του λόγου μου, κάποιοι μάλιστα μου έχουν στείλει μηνύματα πως πουλάω τρέλα, θα μπορούσα λέει να είμαι στην Ελλάδα σε κάποια παραλία και να γράφω πόστ. Ναί, θα μπορούσα και έχουν δίκιο. Μερικοί άλλοι με θεώρησαν κάποιον υπερπλούσιο επειδή σπούδασα στην Αμερική. Κάτι δηλαδή ανάλογο του Γιωργάκη, του Κωστάκη και του Αντωνάκη. Εγώ όμως σπούδαζα και πλήρωνα τα δίδακτρά μου δουλεύοντας σε εστιατόρια και ελαιοχρωματιστής στα γκέτο. Είμαι δηλαδή παιδί του λαού. Ούτε αυτό μπορώ βέβαια να το αποδείξω.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για δύο απλούς λόγους. Πρώτον, γιατί το μπλόγκ είναι δικό μου, συνεπώς μπορώ να ποστάρω ό,τι μου κατεβαίνει. Αλλά κυρίως για να καταλήξω σε κάτι πιο ουσιώδες. Δεν ξέρω τη ζωή του καθενός, ούτε την προσωπική του φιλοσοφική τοποθέτηση στη ζωή, ούτε τις πολιτικοκοινωνικές του θεωρήσεις. Δεν ξέρω τί κόσμο οραματίζεται ο καθένας, για ποιές πολιτικές αγωνίζεται και απο που διαμόρφωσε την αντίληψή του για τον κόσμο. Προσωπικά όμως, δεν είχα την πολυτέλεια να φιλοσοφήσω και να εντρυφήσω εκτενώς ούτε σε μαρξιστικά, ούτε σε σοσιαλιστικά κείμενα, ούτε βέβαια είχα την τιμή μιας κάποιας συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, ή κάποιου κινήματος αγανακτισμένων ή "Δεν πληρώνω".

Η προσωπική μου φιλοσοφική και πολιτικοοικονομική θεώρηση του κόσμου ειναι απολύτως πρακτική, και έρχεται απο τον δρόμο και όχι απο βιβλία. Ο κόσμος μέσα στον οποίον ζούμε είναι καπιταλιστικός, παγκοσμιοποιημένος και πολύ, μα πολύ νεοφιλελεύθερος. Και ενώ σαν μόνη άμυνα και οδηγό ζωής θα πρότεινα να μάθει ο καθένας να στέκεται στα πόδια του όσο αυτόνομα και ανεξάρτητα μπορεί στηριζόμενος πάνω στις δυνάμεις του, ειλικρινά σας εκμυστηρεύομαι, λόγω προσωπικής και βιωματικής εμπειρίας (και χωρίς κανένα απολύτως μίσος ή προκατάληψη), οτι η αγωνία του δημοσίου υπαλλήλου που σύντομα θα βγεί στη σέντρα της εργασιακής εφεδρείας, ελάχιστα με συγκινεί και με αγγίζει.