Επέτειος

Τέλος πια και τούτο το καλοκαίρι, και τώρα επαναφορά στη βάση μας. Οι μάζες επιστρέφουν απο τις διακοπές, τα παιδιά σύντομα αρχίζουν το σχολείο. Μετά απο κάποια καλοκαιρινή ανάπαυλα η βιοπάλη επιστρέφει και πάλι σαν κύριο σκηνικό στις δύσκολες ζωές μας.

Οπου κι αν ζείτε υπάρχει κρίση. Κρίση συνολική. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, ηθική. Αλλά υπάρχει και ελπίδα. Η ζωή θα συνεχιστεί όπως συνεχιζόνταν πάντα, αφήνοντας πίσω της τις απώλειες και τους αποδεκατισμούς της. Πολλές φορές, και για πολλούς αιώνες, η Ιστορία μοιάζει ακίνητη και παγωμένη μέσα στο χρόνο. Αιώνες παιρνούν χωρίς να συμβαίνει τίποτα το σημαντικό, ενας απλός κύκλος επιβίωσης με κύκλους πολλαπλών πολέμων, κρίσεων και καταστροφών, και κάποιες εναλλαγές περιστασιακών κύκλων Ανθρωπισμού που σπάνε την πλήξη αιώνων και γεννούν κάποια δημιουργία, κοινωνικότητα και αληθινές αλλαγές. Αλλά μέσα σε τούτη τη γενιά, αυτή που εμείς ζούμε, η Ιστορία τρέχει απίστευτα, σαν κινηματογραφική ταινία.

Ολόκληρος ο κόσμος πλέον, σε όλα τα πλάτη της γής, μοιάζει πιά να ζητά και να διεκδικεί τα ίδια πράγματα, κάποια δυνατότητα ύπαρξης και στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Παντού σε όλον τον κόσμο πιά, και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, ξέρει και βλέπει ο καθένας το ζωή του διπλανού του, τη μοίρα του και τις καταστροφές του. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, ο μέσος άνθρωπος μπορεί να έχει μια συνολική εικόνα για την κατάσταση στον κόσμο. Το πως ερμηνεύουμε αυτή την κατάσταση θα είναι πάντα μια διαδικασία υποκειμενική, ιδεολογική και φιλοσοφική. Το γεγονός πάντως είναι πως όλος ο κόσμος έχει ενωθεί, τουλάχιστον πληροφοριακά, και όλοι μας βράζουμε στο ίδιο καζάνι.

Επιστρέφω και εγώ στη βάση μου, ξαναμαζεύοντας μια σύγχρονη και σκόρπια ζωή, μοιρασμένη ανάμεσα σε διάφορους κόσμους και εμπειρίες. Πέρασα το καλοκαίρι μου δουλεύοντας μακριά απο τη βάση μου, τα παιδιά περασαν το καλοκαίρι τους στην Ελλάδα. Εκανα μόνον 4 μέρες διακοπές μετά απο πολλαπλές εργασιακές εβδομάδες των 60 ωρών. Είδα απο κοντά πιο λαμπρά και ανοιχτά την κρίση της Αμερικής, παρακολουθώ και βιώνω όπως όλοι σας και τις άλλες κρίσεις. Τον ωμό θάνατο και ξεσηκωμό στον Αραβικό κόσμο, την απύθμενη ελληνική κρίση που μέσα στα πλαίσια μιας μεγαλύτερης ευρωπαικής μοιάζει τραγική και ακυβέρνητη. Αυτός όμως είναι ο κόσμος μας. Είτε μας αρέσει είτε όχι, σε αυτόν τον κόσμο ζούμε και με αυτόν θα προχωρήσουμε. Είτε παραπονεθούμε είτε όχι για τις προσωπικές μας ατυχίες, κανείς δεν επιθυμεί να μας ακούσει. Ας προχωρήσουμε λοιπόν.

Το μικρό και ασήμαντο τούτο μπλόγκ κλείνει σήμερα τα τέσσερα χρόνια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Δεν νομίζω πως έδωσε τίποτα το σημαντικό, άλλωστε δεν επιδίωξε κάτι τέτοιο, κάποιες ίσως ιστορίες προς τέρψη και κάποιες σκέψεις για να περνάει η ώρα. Εκλεισε και ξανάκλεισε, άνοιξε και ξανάνοιξε, και εδώ είναι ακόμα. Και παρόλο που οι αντοχές έχουν μειωθεί και οι υποχρεώσεις είναι δυσθεόρατες, θα συνεχίσει με κάποιες περιστασιακές αναρτήσεις. Ισως να αυξηθούν λίγο τα "αμερικανικά" πόστ, ίσως η θεματολογία να ξεφύγει λίγο απο την ελληνική κρίση και πραγματικότητα σε άλλα πόστ λίγο άσχετα και πιο γενικά. Την ελληνική καθημερινότητα θα την αφήσω στους κατοικούντες εν Ελλάδι.

Καλό Φθινόπωρο λοιπόν σε όλους σας. Με υγεία και δύναμη. Η κρίση είναι και ευκαιρία για αναθεωρήσεις και ριζικές δομές. Προσωπικές πάντα. Γιατί όπως αυτό το μπλόγκ πάντα υπεστήριζε, μόνον οι προσωπικές επαναστάσεις έχουν κάποια πιθανότητα να πετύχουν. Τα υπόλοιπα μεγάλα ιδεολογικά σχήματα και οι φιλοσοφικές θεωρήσεις που μας κυνηγούν νοητά και μας συνθλίβουν, δεν μπορούν να μας εμποδίσουν να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Οσα συμφέροντα κι αν υπάρχουν, στη βάση της πυραμίδας υπάρχουμε εμείς και οι θεμελιώδεις επιλογές μας. Ναί, ίσως να μην είμαστε απόλυτα ελεύθεροι, και ίσως να έχουμε λιγότερη ελευθερία απο όση νομίζουμε και θα θέλαμε. Εχουμε όμως αρκετή για να ορίσουμε τις μικρές ζωές μας.

Τις ευχές μου.