Οχυρωμένοι πίσω απο το κομματικό μαντρί, φερέφωνα γκεμπελικών κειμένων, οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ μάχονται στον κόσμο των λαϊκιστικών φαντασιώσεων που εύστοχα δημιούργησε ο μέγας ιδεολογικός ραδιουργός και μέντορας Ανδρέας Παπανδρέου. Υποσχόμενοι στον ελληνικό λαό τέλεια ιατρική περίθαλψη, εργασιακή ασφάλεια, μονιμότητα, καλή δημόσια παιδεία και πολύ μα πολύ καταναλωτικό χρήμα, χωρίς καμμία υποχρέωση να παράγει τίποτα. Για να έρθει ο Λαός στην εξουσία, πρώτα θα πρέπει να καταρρεύσουν όλες οι στρατηγικές συμμαχίες της Ελλάδας με τις χώρες του εξωτερικού, τα μισητά σύμφωνα, και όλοι οι στυλοβάτες της αστικής κοινωνίας (Τράπεζες, Αστυνομίες, Νόμοι, οργανωμένα σχολεία και Πανεπιστήμια, επιχειρήσεις και επιχειρηματίες). Κατά μερικούς, θα βοηθήσουν και οι κουκουλοφόροι.Το ΠΑΣΟΚ, η μεγαλύτερη συμμορία καταλήστευσης δημοσίου χρήματος που γνώρισε ποτέ ο τόπος, το κόμμα που διαχειρίστηκε το μόνο δωρεάν χρήμα που έλαβε ποτέ αυτή η χώρα, μάχεται εναντίον των επίδοξων νεόπλουτων απατεώνων της Επανίδρυσης, που στην ουσία απλά διαχειρίστηκαν τα σκάνδαλα που εκείνο δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει. Στο μέσον, τα κόμματα της Αριστεράς, μαρξιστικοί δεινόσαυροι με κλειστά ιστορικά αρχεία και πολιτικό λόγο τραμπούκου, μάχονται κατά της Ευρωπαϊκής Ενωσης που ταϊζει το σύνολο της ελληνικής επικράτειας με εύκολο χρήμα τα τελευταία τριάντα χρόνια. Κάπου στο μέσον, χαβαλεδιάζει και ο μεγάλος ατακιστής Καρατζαφέρης.
Και κάθε μέρα, το μαντρί στέλνει αντιπροσώπους με αποστηθημένα κείμενα στο βωμό της τηλεδημοκρατίας. Και ψευτοευρωβουλευτές. Που "μάχονται φιλοσοφικά" για να αποδείξουν πως δεν είναι βάρβαροι, δεν είναι κλέφτες, αλλα Σοσιαλιστές και Επανιδρυτές. Στο πανηγυριώτικο περιβάλλον της χαβαλοδημοκρατίας, με δημοσιογράφους να τσακώνονται μεταξύ τους για την καλύτερη ατάκα και κυβερνητικούς εκπρόσωπους που κοιτάνε συνέχεια το χαρτί για να δούν τί θα πούνε στη συνέχεια, η αστυνομία παίζει τώρα ξύλο και με τους μετανάστες (που κατάλαβαν το είδος της λαϊκής μας δημοκρατίας), ενώ υποθέτω η κ. Μανωλίδου και άλλοι πρωινοί έχουν αναλάβει και το οργασμικό μέρος των βαρβάρων.
Σ’ αυτό το περιβάλλον, πολύ θα επιθυμούσα να δώ και ένα είδος πολιτικού ανθρώπου που θα συμπεριφερόταν αυτόνομα. Που θα διεκδικούσε (παρά την όποια κομματική του στρατηγική ένταξη), τη δική του πολιτική και διανοητική αντζέντα, τον τρόπο που θα περνούσε τον χρόνο του, και που θα επέλεγε τους συνομιλητές και τη θεματολογία που τον ενδιέφερε. Που θα συναντούσε διανοητές όλων των χώρων, ακροατήρια όλων των αποχρώσεων, που θα αντάλλασσε ιδέες κάνοντας συζητήσεις. Που θα διεκδικούσε την ελευθερία να είναι μέλος όποιου κλάμπ επιθυμούσε, που θα έγραφε βιβλία στρατηγικής, οικονομίας, πληροφορικής και λογοτεχνίας. Που θα έπαιζε μουσική και θα έψαχνε και άλλους για να κάνουν συναυλίες. Που δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να του επιβάλλει τηλε-αντζέντα ερωτήσεων σε μονοθεματικά στημένα δελτία ειδήσεων με συνομιλητές παπαγαλάκια. Που δεν θα επιθυμούσε υπουργείο, καθώς ο ρόλος του θα ήταν διανοητικού, σεναριακού και στρατηγικού χαρακτήρα. Ο ρόλος του πολιτικού – συμβούλου.
Υπάρχουν και κάποιοι τέτοιοι. Στη ΝΔ ήταν κάποτε ο κ. Ανδριανόπουλος. Αρθρωσε δικό του πολιτικό λόγο και αντζέντα, επέβαλε την παρουσία του και τις ιδιωτικές του αξιώσεις παρουσίας. Και βιοπορίζεται ακόμα διεθνώς, μακριά απο το μικροκομματικό επαρχιακό μαντρί. Και στο ΠΑΣΟΚ, τολμώ να ρισκάρω, ο κ. Μίμης Ανδρουλάκης, απόβλητο της σταλινικής Αριστεράς, που αφού υπηρέτησε το ανεκδιήγητο ΚΚΕ και τις ουτοπίες του, κάποτε ξύπνησε, μορφώθηκε και απέκτησε καλύτερη γκάμα προσωπικών ενδιαφερόντων. Συζητά, λογοτεχνίζει, λέει ό,τι θέλει και συνάμα το απολαμβάνει. Στα άλλα κόμματα, κανένας. Και κανένας, απ’ ο,τι ξέρω, δεν παίζει μουσική.
Και οι δύο μου είναι συμπαθείς. Δεν θα ψήφιζα το μαντρί τους, αλλά ευχαρίστως θα τους έκανα παρέα. Γιατί ο λόγος τους είναι αληθινός και όχι ξύλινος. Και με την παρουσία τους, ίσως το κομματικό τοπίο να παρήγαγε και άλλους όμοιους, δημιουργώντας μια άλλη πολιτική κουλτούρα. Με κάποια σφαιρικότερη διανόηση, φιλοσοφική έφεση, χιούμορ, και μεράκι για την έρευνα. Και με λογοτεχνία. Και ίσως κάποτε, και με λίγη μουσική...
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Μίμης Ανδρουλάκης
Ανοιξα και τα σχόλια για όποιον επιθυμεί. Μέρες μοναξιάς...
Χωρίς να διαφωνώ με πολλές από τις παρατηρήσεις σου δυστυχώς πιστεύω ότι οι πολιτικοί μιας χώρας είναι καθαρή αντανάκλαση του λαού αυτής της χώρας.
ReplyDeleteχαίρομαι που άνοιξες την "επικοινωνία" μας...
ReplyDeleteθα συμφωνήσω με τον Αθεόφοβο, αν και τώρα τελευταία αυτή η αντανάκλαση άρχισε να ξεθωριάζει... αυτό ειναι ευχάριστο απ τη μια, απ την άλλη θα πρέπει να αποδειχθεί και στις εκλογές...
Αθεόφοβε και Μαρία καλως ήρθατε. Η Ελλάδα προχωράει με τις εξαιρέσεις της. Ναι, υπάρχει η καθαρή ιστορική αντανάκλαση Δεξιάς και Αριστεράς με τις θεμελιωμένες πελατειακές της σχέσεις. Και σίγουρα το σημερινό αδιέξοδο. Κάτι όμως αλλάζει, όπως πάντα. Σταδιακά πιστεύω θα γίνει μια ανανέωση του πολιτικού τοπίου προς το καλύτερο. Θα πρέπει όμως να δούμε καθαρά τι μας κυβέρνησε μέχρι σήμερα. Βρισκόμαστε πιστεύω σε μια ιστορική καμπή τεράστιας σημασίας. Ολα κινδυνεύουν να διαλυθούν. Σ' αυτό το περιβάλλον, οι φρέσκες φωνές ξεχωρίζουν. Η πατρίδα μας έχει μέχρι σήμερα διατηρήσει πολλά ιστορικά ταμπού, που κάποτε θα σπάσουν. Χρειάζεται μονάχα ένας στιγμιαίος ηγέτης σαν καταλύτης. Μακάρι να βρεθεί σύντομα. Τις ευχές μου.
ReplyDeleteΦίλε locus,
ReplyDeleteΣυμφωνώ με τα περισσότερα που παραθέτεις αλλά στέκομαι σε δυό σημεία.
Βαρύς ο χαρακτηρισμός σου γιά το ΠΑΣΟΚ.
Εφαγε και κατασπατάλησε το δημόσιο χρήμα, αλλά τουλάχιστον στην πρώτη του περίοδο, έφτιαξε και ένα Ε.Σ.Υ. έστω και με τις όποιες κατοπινές αδυναμίες λειτουργίας του.
Κατήργησε και το περίφημο χαρτί κοινωνικών φρονημάτων, έκαψε και τους φακέλους που δίχαζαν τον λαό σε πατριώτες και προδότες.
Δημιούργησε την αγροτική σύνταξη, έδωσε και γενναίες αυξήσεις στους εργάτες και τους μισθωτούς.
Για τον Μίμη με βρίσκεις σύμφωνο, αλλά
για τον Ανδριανόπουλο, τις σωστές κινήσεις του όταν ήταν στην κυβέρνηση, ακόμη τις πληρώνουμε.
Αδιόρθωτος γιάπης ακόμη και τώρα που όλα ήρθαν τούμπα, εμμένει στις απόψεις του.
Παρουσιάζει μιά ανεδαφική ερμηνεία του τι είναι νεοφιλελευθερισμός, αλλά ξεχνά τα καρτελ και τις συντεχνίες των πολυεθνικών.
Φίλε γίγαντα χαιρετώ. Ολα τα κόμματα κάτι φτιάχνουν. Και ο κ. Καραμανλής κάποια έργα τα έκανε. Ναι, σωστή μέχρι ένα σημείο η όποια βοήθεια προς τον κόσμο, και στα θετικά βάζω όσα λές, σύν τα όσα πέτυχε στρατηγικά ο κ. Σημίτης (ένταξη στο Ευρώ, ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, Ολυμπικοί Αγώνες). Αλλα η γενική εικόνα είναι τελικά παρακμιακή. Και αυτό γιατί και τα δύο κόμματα εξουσίας δεν επέλεξαν ως στρατηγική τους τη διαφάνεια. Μερικά πράγματα θά άλλαζαν έτσι κι αλλιώς, είμαστε πια σε μια άλλη γενιά που δεν θέλει άλλους ιστορικούς διχασμούς και η πολιτική των κοινωνικών φρονημάτων θα φάνταζε γελοία σε όλους. Αλλαγές δηλαδή που έγιναν εκ του ασφαλούς, τις ήθελε συνολικά η κοινωνία και δεν υπήρχε πολιτικό κόστος. Στη διαχείριση όμως του δημοσίου χρήματος και στη γενική ηθική και ρητορική που εκπέμπεται προς τα έξω, τα πράγματα είναι εντελώς λαικιστικά και άκρως μυστικά.
ReplyDeleteΔεν είπα πως συμφωνώ με όλα όσα λένε οι κ.κ. Ανδρουλάκης και Ανδριανόπουλος. Απλά τους θεωρώ εξαιρέσεις σε άρθωση πολιτικού λόγου. Κινούνται πέρα απο τον κλασικό ιδεολογικό διαχωρισμό Αριστεράς και Δεξιάς και διεκδικούν τη δική τους πολιτική αντζέντα.
Θα πρόσθετα επίσης, ως δείγματα ανεξάρτητης πορείας και τους κ.κ. Μάνο και Πάγκαλο. Ο πρώτος μπαινοβγήκε σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μόνον και μόνον για να αρθρώσει ιδιωτικό λόγο (σήμερα είναι ανεξάρτητος), και ο δεύτερος, αν και πολλές φορές προστατευτικός προς το ΠΑΣΟΚ και αντιπαθής προς πολλούς, εντούτοις λέει κι αυτός ό,τι θέλει, και έχει ενδιαφέρον. Δεν είναι πολλοί αυτοί που τολμούν να μιλήσουν έξω απο το κόμμα. Αυτό έχει κάποια σημασία. Δημιουργεί φρέσκο λόγο.
ReplyDelete