Αντικατοπτρισμοί

Kαι για να μην σοβαρευτούμε υπέρ του δέοντος, ενα δροσερό πόστ, όσο ακόμα αντέχει το μυαλό μας καλοκαιρινές σκέψεις και εικόνες.

Εχτισε κάποτε ο πατέρας, ενα μαγκούφικο στη θάλασσα. Με ξύλα απο μια οικοδομή που γκρεμιζότανε. Ετος 1963. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός ήρθε απο τους ντόπιους ψαράδες. Η κατασκευή ήταν τοποθετημένη πάνω σε πασάλους, 1/2 μέτρο απο το έδαφος. Τον χειμώνα, το νερό της θάλασσας κατέκλυζε την ξέρα και πλημμύριζε τη βάση του σπιτιού. Μοιάζαμε έτσι σαν να είμασταν μέσα στο νερό. Τα καλοκαίρια, το νερό τραβιότανε και τα παιδιά κάναμε ποδήλατο πάνω στην ξερή γή. Η γή είχε δημιουργηθεί απο θαλάσσια βυθοκορήματα, "σάλτσινο" το λέγαμε, γιατί ήταν γεμάτο αρμύρα και ιώδιο. Εκεί πρωτοπάτησα τη γής.

Τούτη η πρωινή θάλασσα, γαλήνια και μυστηριώδης, απλώνεται στα μάτια μου απο τις μέρες της νιότης. Είναι η εικόνα που αντίκρυζα παιδί απο το δωμάτιό μου. Ακόμα ξυπνάω στις 6 τα χαράματα να την αντικρύσω. Μεγάλωσε εδώ μια ολόκληρη γενιά παιδιών. Και τούτο το μαγκούφικο, το θαλασσινό μας παλατάκι, βουτηγμένο σε ανέμελες παιδικές αναμνήσεις, με καλωσορίζει κάθε φορά που πιάνει καλοκαίρι.

46 χειμώνες δεν είναι λίγο πράγμα. Θερίζουν οι χειμωνιάτικοι αέρηδες, σαπίζουν τα ξύλα, σκευρώνει η αρμύρα τα πάντα γύρω της. Τα ξύλα της βεράντας λύγισαν με τα χρόνια απο την υγρασία, χρώματα επι χρωμάτων έχουν ξοδευτεί για να τα προστατεύσουν. Του χρόνου, και πάλι επισκευές. Η μητέρα απλώνει ακομα τα ρούχα στα σκοινιά, και τα ρούχα στεγνώνουν σε λίγα λεπτά. Η θάλασσα δεν ανεβαίνει πια κάτω απο το σπίτι, και το σάλτσινο έχει πλέον επιχωματωθεί. Τα τελευταία χρόνια, μπορέσαμε να φυτέψουμε και λίγες δάφνες. Παλιά δεν έπιανε τίποτα στο έδαφος.

Τα απογευματινά, το πιο γλυκό ηλιοβασίλεμα. Αλλο και τούτο σημάδι της νιότης, κάθε φορά που βλέπω ηλιοβασίλεμα, το συγκρίνω με τούτο. Υπάρχουν ηλιοβασιλέματα που είναι διάσημα, αλλά τούτο είναι το καλύτερο που έχω δεί. Εχει τη στεγνή μυρωδιά του απογευματινού, τη γλυκάδα πάνω στο δέρμα, την ανάμνηση. Αξίζει να ερωτευτείς σε ένα τέτοιο ηλιοβασίλεμα. Παίρνει η αγάπη χρώμα και δροσιά.

Και τι να μολογήσω για τα παιδιά της νιότης, φίλους και γκαρντάσια αδελφικά, που δίνουν την ψυχή τους για να ομορφήνουν τη δική μου. Εχω αξιωθεί ενα τάμα ιερό, την αληθινή φιλία ανθρώπων που αγαπώ απο παιδί. Μεσήλικες πιά, με έγνοιες και παιδιά, είναι αυτό που ονομάζω, το ελληνικό μου "βαρόμετρο". Σε κάθε μου τηλέφωνο ξεσηκώνονται, σε κάθε μου νεύμα κινητοποιούνται. Και εγώ τους το ανταποδίδω σε είδος, με τραγούδια ζόρικα και λαϊκά, ρεμπέτικα μινοράκια και Χατζηδάκιους ασπασμούς. Φέτος τους υποσχέθηκα να ποστάρω 1000 φωτογραφίες κάπου στο ίντερνετ για να τις δούν. Αυτούς, τον τόπο μας, τα παιδιά. Για τις κρύες μέρες του χειμώνα...

Με τους ψαράδες μεγάλωσα. Ξέρω απο δίχτυα και παραγάδια, απο δολώματα και συρτές. Απο παιδί πήγαινα μαζί τους στα θαλάσσια ψαρέματα. Η αλιεία έχει μειωθεί αισθητά στην περιοχή, αλλά υπάρχουν ακόμα οικογένειες που ζούν απο τη θάλασσα. Είναι εκείνοι που με παίρναν στα βραδυνά τους πυροφάνια, τα γρι-γρί, με τις βαριές κουβέρτες και τα τσίπουρα. Ακου τσίπουρο, μικρό παιδί..

Και απο το παιδικό μου παράθυρο, περνάει όλος ο ναυτικός κόσμος. Εχω δεί στη ζωή μου εκατομμύρια σκάφη, κόττερα, ψαρόβαρκες και θαλαμηγούς. Μόνον γι αυτά που φωτογράφησα φέτος, θα έφτιαχνα άνετα ενα μεγάλο λεύκωμα. Ξένες σημαίες, άγνωστοι ταξιδιώτες της ελληνικής θάλασσας, καθοδόν προς τα Ιόνια νησιά μας. Θάναι τα σκάφη της Αθηνάς. Εχω γνωρίσει πολλούς απο δαύτους. Και δεν ντρέπομαι να πώ, έχω ερωτευτεί και σ' αυτά, αγάπες καλοκαιρινές. Μια ιταλίδα τεκνατζού, τί μούρθε και το μολογάω, με παρέσυρε κάποτε στα σκοτεινά της άδυτα. Μέγα Μπερλουσκόνιο βαθος...

Τούτο πέρασε φέτος. Πήρε το τρίτο βραβείο. Ωραίος ο τυπάς, πήρε το σκαφάκι του και πάει την βενζινωτή του. Πάφ και ευρωκατοστάρικο. Τα αλλα δύο ήταν ακόμα μεγαλύτερα. Το χρυσό βραβείο, τα παιδιά το δώσαν σε ένα υπερδιπλάσιο απ' αυτό, με ολόκληρο πλήρωμα στημένο όρθιο, στα άσπρα. Στην πλώρη καθόταν μια πουροκυρία που μας κοιτούσε με κυάλια. Θάταν η Γιάννα. Μάλλον θάθελε να δεί αν υπάρχουμε ακόμα...

Η γενιά των παιδιών. Τα αφήνω στην ανεμελιά τους, να μάθουν και να πάθουν, να ζήσουν, να παίξουν, να ερωτευτούν. Ζουν στην εποχή της αθωότητας, ο,τι πολυτιμότερο κουβαλάμε μέσα μας υποσυνείδητα. Για μένα και τα παιδιά μου, η κοινωνικότητα της Ελλάδας έχει και ένα πρόσθετο στοιχείο. Την ελληνική συνείδηση, και τη γλώσσα. Ετσι οι νεαροί της ομογένειας, ερχόμενοι στην Ελλάδα κάθε χρόνο, θα μάθουν τοσο καλά ελληνικά, όσο ο ΓΑΠ:) Μπορεί έτσι, μια μέρα, να τσιμπήσουμε και καμμιά πρωθυπουργία. Mελλοντικά μιλάμε, μέτα την Ντόρα...

Στον κουρνιαχτό αυτών που χάνονται και όσων ακολουθούν, παρασύρομαι στιγμιαία απο την εικόνα της όμορφης νεράιδας. Σαν να την γέννησε ο ήλιος και η θάλασσα μιας ερωτικής πατρίδας, καλοκαιρινό οπτικό μου υπερθέαμα, σημάδι νιότης, ηδονής και αγάπης. Την είδα απο το μπαράκι της παραλίας, σεμνά να κατεβαίνει. Ναι, θα της κούρσευα ενα φιλί, ίσως και κάτι παραπάνω...

Το πόστ σας αφήνει με το χρυσαφί της θάλασσας. Είναι η εικόνα που πήρα μαζί μου νοητά φεύγοντας. Το μόνο που δεν έπιασε η φωτογραφία ειναι το δροσερό μαϊστράκι που με χάιδευε ηδονικά. Κάπου εκεί, στο βάθος του νερού και του ήλιου, αισθάνομαι πως ζεί ο Θεός του συναισθηματισμού μου. Είδωλο και αντικατοπτρισμός κάθε ανθρώπινης αμαρτίας και ορμής ο ίδιος, υποκλίνομαι κάθε φορά, στη γενέθλια ανάμνηση της παιδικής διάστασης που με συντηρεί ακόμα ζωντανό...


-------------------------------------
Pictures by Locus Publicus
Home
-------------------------------------