Αράπικο φυστίκι

Τα τελευταία χρόνια οι κηδείες πλήθυναν. Πρώτα ήρθε ο Σοβιετικός θάνατος που δεν τον έκλαψε κανένας. Κατόπιν, η εντυπωσιακή κατάρρευση της προτεσταντικής νεοφιλελεύθερης ηλιθιότητας. Εν αναμονεί για τον Ελληνισμό, ο θάνατος του Κρατισμού και των εκλεκτών του.

Για τον πρώτο θάνατο ένοιωσα χαρά. Κάποτε στη Γιουγκοσλαβία, καθοδόν προς το Βελιγράδι, είχα σταματήσει με εναν φίλο, σε ενα εστιατόριο για φαγητό. Ο σερβιτόρος ανακοίνωσε πως το μόνο φαγητό ήταν σούπα. Πήραμε λοιπόν δύο σούπες. Οταν του ζήτησα λίγο ψωμί, μας είπε πως δεν είχε. Ενας δεύτερος σερβιτόρος εμφανίστηκε τότε, και με ύφος διαπλοκής, μας είπε πως αν πληρώναμε κάτι, θα μας έφερνε αυτός ψωμί. Στη συνέχεια, εμφανίστηκε και ο μάγειρας και οι τρείς τους άρχισαν εναν απίθανο τσακωμό για το σερβίρισμα. Ο ένας μίζωνε τον άλλον. Γύρω απο τη σοσιαλιστική σούπα, είχαν στηθεί τρία παραμάγαζα. O τελικός λογαριασμός ήταν ενδεικτικός, ανάλογος με τα μιζώματα, και σε τρία συναλλάγματα (όλα εκτός απο δινάρια). 10 δολλάρια (για τον μάγειρα), 10 μάρκα (για τον σερβιτόρο), και 2000 δραχμές για τον ψωμά. Διαισθάνθηκα τότε την κατάρρευση του Υπαρκτού.

Ο δεύτερος θάνατος ήταν πιο οικείος και επίπονος. Είχα κάποτε διαισθανθεί πως το σπίτι που είχα αγοράσει 200 χιλιάδες και έφτασε να αξίζει 450, μάλλον δεν θα έφτανε το εκατομμύριο. Και είχα ψιλιαστεί απο καιρό πως όταν αφήνεις τις ιδιωτικές εταιρείες να ασκούν κοινωνική πολιτική, κάποτε θα φάς τα μούτρα σου. Πούλησα όσες μετοχές είχα αποκτήσει κάποτε στην τιμή των 8 δολλαρίων για 40, αγόρασα μια καινούργια καφετιέρια cappucino και τρείς ακριβές κιθάρες, και άραξα στο σπίτι μου περιμένοντας τα νέα. Είχα διστάσει τότε να τα πουλήσω όλα και να φύγω για τη Δυτική Ευρώπη με περίπου μισό εκατομμύριο κέρδος. Τον Οκτώβριο του 2008, απέμεινα περίπου με την καφετιέρα και τις κιθάρες. Υγεία νάχουμε, κατέληξα. Στη ζωή υπάρχουν και χασούρες.

Υπάρχει κάτι το σουρρεαλιστικό στο γεγονός πως ένας ολόκληρος κόσμος σχεδιάστηκε πάνω σε λογικές άκρων. Οι διάφοροι ιδεολογικοί Θεοί των ανθρώπων, ο Θεός του Κρατισμού και ο άλλος της Αγοράς, ήταν δημιουργήματα και στρατηγικοί σχεδιασμοί που προωθήθηκαν απο μικρές ανθρώπινες ελίτ στην πλάτη των μαζών. Η ηθικολογία του Προτεσταντισμού με τα επιμέρους συστατικά του μεταφυτεύτηκε στον Αμερικανικό Καπιταλισμό δημιουργώντας μια απέραντη αγάπη στην Αγορά, και καταλήγοντας σε απίθανες σπεκουλαδόρικες φούσκες. Και στον αντίποδά του, ο Σοβιετισμός, με το δικό του τερατούργημα, την άρνηση όλων των ιδιωτικών συστατικών της ανθρώπινης φύσης, απο την φιλοσοφική απαγόρευση μεταφυσικών ανησυχιών, μέχρι την οποιαδήποτε "διαφορετικότητα".

Το ελληνικό δράμα του Λαϊκισμού, της Κλεψιάς και της Ουτοπίας δεν έχει ακόμα κορυφωθεί, αλλά ο θάνατος ειναι προβλέψιμος και αναμφισβήτητος. Το ελληνικό μοντέλο πήρε χαρακτηριστικά και απο τα δύο άκρα. Την ασύστολη δίψα για άκρατη καπιταλιστική κατανάλωση και ευημέρια σε ατομικό επίπεδο (χωρίς παραγωγική βάση), και το συλλογικό μίσος προς την παραγωγική δομή αυτής της βάσης που θα μπορούσε θεωρητικά να παράγει την ευημέρια. Το απόλυτο αδιέξοδο. Το κουρασμένο κρατικό μας γαϊδουράκι αγκομαχάει τώρα στην ανηφόρα, συντηρείται με ευρωπαϊκές ενέσεις, και έχει πάνω του τόσους πολλούς, που τα πόδια του τρικλύζουν. Και το πάτωμα αποτελείται απο ετοιμόρροπα σανίδια.

Παρακολουθώ τώρα τα "βαρόμετρα". Δεν με πρόδωσαν ποτέ. Ο γίγαντας Αναψυκτηριάκιας, (που θα έλυνε το Ασφαλιστικό μας), θα εκπροσωπήσει ένδοξα για μια άλλη φορά τη γενέτειρα. Ουδέν ψέγμα ηθικόν. Η μάχη για τα ψηφοδέλτια ειναι σκληρή, με πληροφορούν τα παιδιά του καφενείου. Οι υποψηφιότητες παίζονται στην ανοιχτή αγορά, κάτι σαν φούσκα Καλιφόρνιας. Κάποιος, λένε, δίνει 100 χιλιάδες σπαρταριστά για να βάλει το βλαστάρι του στο ψηφοδέλτιο. Μια γειτόνισσα έδωσε 20 χιλιάδες για διορισμό του παιδιού της σε τράπεζα. Και ο υδραυλικός που ήδη πλήρωσα πρίν φύγω, πέρασε απο τη μάνα μου και ξαναπληρώθηκε...

------------------------------------
Πάρτε κι ένα απο τον Διονύση...