Σκέψεις μιας Κυριακής

Για δουλειά και πάλι στη μητρόπολη του νέου κόσμου, το El Dorado ανθρώπων απ΄όλο τον κόσμο.

Ο προηγούμενος μήνας καταναλώθηκε στην ελληνική επικαιρότητα που απο μακριά μοιάζει περισσότερο σκοτεινή παρά ελπιδοφόρα. Τι άλλο να πούμε φίλοι μπλόγγερς, ιστορίες υπάρχουν, αλλά και λίγη διάθεση. Θάθελα να γλιστρήσω σε αμερικανικά και άλλα θέματα, γεμάτος είναι απο δαύτα ο κόσμος μας, αλλά για τώρα αισθάνομαι πως θέλω να δραπετεύσω για λίγο στους δρόμους της Νέας Υόρκης, κουρασμένος απο τις πολιτικολογίες των τελευταίων εβδομάδων και την καθημερινότητα που βαραίνει και φέτος βαριά. Να περπατήσω χαζεύοντας τα χιλιάδες μαγαζάκια, και πιο πολύ, το πανόραμα των ανθρώπων που την κατακλύζουν. Απαραίτητα θα περάσω και απο το Μetropolitan, το αγαπημένο μου μουσείο.

Απ όλα τα μέρη αυτού κόσμου, Νέα Υόρκη και Λονδίνο είναι οι δύο μόνες πόλεις που αξίζουν τον χαρακτηρισμό "global cities". Γιατί περιέχουν μέσα τους βαθιά την πανσπερμία και τη διαφορετικότητα όλων των φυλών του κόσμου, μια απέραντη ενέργεια που είναι μεταδοτική, και μια ανοχή πραγματικής συμβίωσης ετερόκλητων πολιτισμών που μοιράζονται μεταξύ τους, χωρίς να απειλούν και να απειλούνται. Την πιο όμορφη προσωπική μου περίοδο μακριά απο την πατρίδα, την έζησα εδώ κάποτε, ερχόμενος απο το πουθενά, νέος της κάτοικος, την εποχή της Αμφισβήτησης και των εσωτερικών αναζητήσεων. Είναι ωραίο να μπορείς κάποτε να ζείς μέσα σε ενα όνειρο ελπίδας, με φόντο τη βοή ανθρώπων που κι αυτοί ονειρεύονται.

H Νέα Υόρκη είναι απο μόνη της ένα ξεχωριστό έθνος. Θα έχετε ίσως ακούσει το σύνθημα "US get out of New York!". Περιέχει την αλήθεια. Πέρα απο τη μεγάλη μητρόπολη, απλώνεται μια βαθιά γή συντηρητισμού που ποτέ δεν αισθάνθηκα πως με αφορά άμεσα. Και είναι τραγικό πως αυτό το μέρος, το τόσο ανοιχτό και αισιόδοξο, επέλεξαν κάποτε να χτυπήσουν οι τρομοκράτες. Λογικά βέβαια. Την αισιοδοξία και την ελπίδα χτυπάς, τον κόσμο της ζωντάνιας. Τι να χτυπήσεις ας πούμε απ' το Κάνσας...

Στο νεπαλέζικο εστιατόριο που έφαγα, ο ιδιοκτήτης άφησε για λίγο την κουζίνα, έπιασε κάποιο περίεργο μουσικό όργανο, και κάθησε στο κέντρο του μαγαζιού τραγουδώντας ενα αργόσυρτο ασιατικό τραγούδι. Ηταν ο τελευταίος εναπομείνων καλλιτέχνης μιας μουσικής παράδοσης του Νεπάλ, που τώρα χάνεται, και μαζί της μια ολόκληρη μουσικογραφία παραδοσιακών τραγουδιών, σε μια διάλεκτο των Ιμαλαίων, που κι αυτή αργοπεθαίνει. Αλλά όταν η παράδοση του Νεπάλ πεθάνει, με πληροφορεί, θα μείνει πίσω η ηχογράφηση που έκανε εκείνος στη Νέα Υόρκη, μόνη και μοναδική στον κόσμο, γι αυτούς βέβαια που θάρθουν να την ψάξουν.

Συχνός επισκέπτης των βιβλιοπωλείων, βρίσκομαι θαρρώ στη Μέκκα του βιβλίου. Τις σύγχρονες βιβλιογραφίες τις βρίσκω παντού, ακόμα και στο ίντερνετ. Αλλά υπάρχουν και άλλες που θέλουν ψάξιμο, και μεράκι. Είχα απο παλιά μια ιδιαίτερη αγάπη και έφεση στα Ανθρωπολογικά θέματα, τις ανθρωπολογικές έρευνες, τις γλωσσολογίες, και τις αφηγήσεις ανθρώπων που χάθηκαν σε ξεχασμένα μέρη, ανάμεσα σε κουλτούρες άγνωστες και ακατέργαστες. Σήμερα, σε κάποιο βιβλιοπωλείο της περιοχής, βρήκα ένα ακόμα κομμάτι για την συλλογή μου. Ενα κιτρινισμένο αφήγημα - συλλογή προσωπικών σημειώσεων των Ανθρωπολόγων Alfred Kroeber, Βronislav Malinowski, Levi Strauss, και άλλων. Ηταν στην πόλη της Νέας Υόρκης που συγκατοίκησα κάποτε με μια ομάδα ανθρώπων που στη συνέχεια έκαναν διδακτορικά ανθρωπολογίας στη Βραζιλία, την Ινδονησία, το Μάντσεστερ της Αγγλίας. Μου κόλλησαν και μένα του χούι τους, που το κουβαλάω ακόμα μέσα μου.

Νεουορκέζικια εκκεντρικούρα και το Gershwin Hotel που καταλύω. Κάποιες φωτεινές "κατσαρίδες" φωταγωγούν την είσοδό του, αφηρημένη τέχνη κάποιων Δανών καλλιτεχνών που έβαψαν τα πάντα στο κτίριο, μέσα και έξω, με απίθανα φωτεινά χρώματα. Κάθε πλευρά του τοίχου και άλλη απόχρωση, κάθε επιφάνεια και διαφορετικό χρώμα. Και τα υδραυλικά του, παλιά και βαμμένα και κείνα, με τις σωληνώσεις τους να διακοσμούν τους ανοιχτούς χώρους, μια μπανιέρα του περασμένου αιώνα στο κέντρο του δωματίου, φωτογραφίες εκκεντρικών τυπάδων, του Νταλί, Πικάσο και Φουκώ, να κρέμονται παντού. Μια πλευρά του τοίχου σε κάθε δωμάτιο, αποτελείται απο graffiti ζωγραφισμένο απο μαθητές σχολείων τέχνης.

Κάποιο μουσικό γκρούπ του δρόμου, που έπαιζε μια μελαγχολική θρησκευτική μουσική, μου πούλησε ένα cd τους. Είναι οι μουσικοί του δρόμου, που τους συναντάς παντού, περαστικοί ταξιδιώτες, πάντα άφραγκοι, πάντα άγνωστοι, συχνά μεγαλοφυείς. Εχω μια ολόκληρη συλλογή απο δαύτους, πρωτογενή λάφυρα κι αυτά, της διαφορετικότητας. Μ΄αυτούς, κι ενα καλό κόκκινο κρασί θα κλείσει κι απόψε η βραδιά της Κυριακής. Πάντα αντιπαθούσα τα βραδινά της Κυριακής. Μούφερναν μια αίσθηση τέλους, μια μελαγχολία. Και πάντα τις έπνιγα στη μουσική και το διάβασμα. Αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Εχω πρωινό ραντεβού με τον λογιστή της εταιρείας. 114 χιλιάδες δολλάρια μηνιαίο ενοίκιο πληρώνει η εταιρεία στο Εmpire State Building, και οι δουλειές είναι πεσμένες.

Στα τελευταία μου ταξίδια, νοιώθω πως διαπιστώνω μια κοινωνιολογική αλλαγή. Ισως να κάνω λάθος, αλλά ξέρω αυτή την πόλη καλά, και δικαιούμαι μια μικρή γνώμη. Η Νέα Υόρκη έχει γίνει πολύ πιο πλούσια απο παλιά, όλοι οι who is who του κόσμου διεκδικούν ενα κομμάτι της, οι τιμές των ακινήτων έχουν πλέον εκραγεί, κάποιοι νόμοι που προστάτευαν το rent control έχουν καταργηθεί, και οι φτωχοί και μεσαίοι μου φαίνεται πως έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται απο το Manhattan προς τις περιοχές του Bronx, του Queens, του Brooklyn και του Staten Island. Ο δήμαρχος έχει μετατρέψει το Times Square σε υπερφίαλο φωτεινό theme park γκλαμουριάς για τουρίστες (που ενοχλεί τους συνειδητοποιημένους Νεουορκέζους), και κάποιο άρθρο στους σημερινούς Times αναφέρει πως η πόλη βουλιάζει υποδομικά, και χρειάζεται άμεσα 30 δις δολλάρια για επισκευές δρόμων, γεφυρών και σχολείων. Κάποιο κομμάτι της ψυχής αυτής της πόλης, το μοναδικό μέρος στο κόσμο που παρέχει τόση Τέχνη, Μόδα, Φαγητό, και Εμπόριο σε λίγα μόνον τετράγωνα, έχει αρχίσει να μετακομίζει.

Πληκτρολογώ τις τελευταίες σκόρπιες σκέψεις και πατάω το κουμπί της ανάρτησης. Οι σκέψεις χάνονται στην μπλογκόσφαιρα, τον άλλον απέραντο κόσμο της πληροφορίας και συνύπαρξης. Μάταια ίσως, για όσους βέβαια θέλουν να τις δουν...