Μίμης ο τηλε-λακές!

Την συμπάθειά μου για τον Μίμη Ανδρουλάκη την έχω εκφράσει και σε παλαιότερα πόστ. Και σήμερα, μια και του βάλανε και βόμβα, θα εκφράσω λίγο πιο αναλυτικά την γνώμη μου για εκείνον, τον οποίον οι τρομοκράτες μάλιστα χαρακτήρισαν "τηλε-λακέ, τυχοδιώκτη-διανοούμενο", που υποφέρει απο «προδοτικό κομπλεξισμό πρώην αριστερών» παράγοντας έργο για «τυμβωρύχους της σκέψης και της διανόησης».

Το οτι ο Μίμης προέρχεται απο την μαρξιστική αριστερά και έφαγε τα καλύτερά του χρόνια οραματιζόμενος μια σοβιετική κοινωνία, είναι παλιό αμάρτημα όλων των αριστερών. Αλλά τα χρόνια πέρασαν, ο Μίμης κατάλαβε πως όλα αυτά είναι μπούρδες, και αντί να πελαγοδρομήσει σε στάσιμους κομματισμούς, τόριξε στα διαβάσματα Οικονομίας, Πολιτικής, Ιστορίας και Κοινωνιολογίας. Με τον καιρό, βλέποντας πως η Αριστερά παρέμενε αρτηριοσκληρωτικά αναίσθητη στις αλλαγές του κόσμου, ο συμπαθής Μίμης εγκατέλειψε οριστικά το κόμμα του λαού, και στην προσπάθειά του να μετεξελιχθεί πολιτικά, απέχτησε το στύλ που γνωρίζουμε σήμερα.

Ελάχιστα ως καθόλου δεν ενδιαφέρεται ο Μίμης για το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα ή ως πολιτικό φορέα. Το χρησιμοποιεί όμως γιατί του παρέχει ένα βήμα απο το οποίο εκφράζει την πειραματική του σκέψη, μια πλατφόρμα προβολής για προσωπική διαφήμιση, και την δυνατότητα να πουλάει τα βιβλία του. Και το ΠΑΣΟΚ με τη σειρά του, ελάχιστα ασχολείται με τον Μίμη, τις ιδέες του και τα πολιτικά του σενάρια. Καρπώνεται τους ψήφους που κερδίζει απο κείνον, και αφήνει να πλανάται στο ορίζοντα πως εκτός απο κλέφτες, το σοσιαλιστικό κίνημα διαθέτει και διανοούμενους. Ετσι, ΠΑΣΟΚ και Μίμης ειναι πάτσι.

Τον ρόλο του αναλυτή ελιτίστα θέλει να παίξει ο Μίμης, κάτι πολύ κοινό εκτός Ελλάδας, αδιαφορώντας για τις ευρύτερες πολιτικές του κόμματος που τον φιλοξενεί. Και με την πάροδο του χρόνου, αργά και μεθοδικά, μέσα απο ραδιοφωνικές εκπομπές και εμφανίσεις στην τηλεόραση, ο Μίμης εμπέδωσε αυτό το διαφορετικό image, το οποίο στην Ελλάδα ελάχιστοι διαθέτουν ή μπορούν να αποκτήσουν (ο Ανδριανόπουλος κινούνταν σ' αυτό το μήκος κύματος). Στην τηλεόραση, για παράδειγμα εμφανίζεται πολύ και ο Γιακουμάτος, αλλά ποτέ του δεν έγινε Μίμης. Κατανόησε δηλαδή ο Μίμης πως πολιτική σκέψη δεν υπάρχει στην Ελλάδα, πως κανένα ελληνικό κόμμα δεν πρόκειται να αποκτήσει ιδεολογία, συζήτηση για σοβαρή αναγέννηση της Αριστεράς δεν πρόκειται να γίνει, και πως το ΠΑΣΟΚ μαντρί ήταν και μαντρί θα παραμείνει.

Ετσι ο συμπαθής Μίμης έπιασε τον χώρο της ελιτίστικης διανόησης, άλλοτε λογοτεχνίζοντας όπως γουστάρει, και άλλοτε σεναριολογώντας κατα το δοκούν. Είναι απο τους λίγους λοιπόν που απολαμβάνουν την πολιτική όχι ως εξουσία, αλλα ως προσωπική δυνατότητα προβολής ελιτίστικης σκέψης. Αν ο Μίμης ζούσε εκτός Ελλάδας, θα ήταν πιό αυτόνομος, δεν θα χρειαζόταν κανένα ΠΑΣΟΚ για νταβατζή του, και κάθε του ομιλία θα έφερνε χιλιάδες δολλάρια. Το κοινό του θα του έφερνε λουλούδια αντί για βόμβες, και αντί για σαλόνια στα βόρεια προάστια, θα σύχναζε με σοφιστικέ ακαδημαικούς τυπάδες καί όχι με αμόρφωτα κομματόσκυλα και ημιμαθείς κολωνακιώτες. Αλλά στο βαλκανικό μαντρί υπάρχουν και οι "πληγωμένοι σύντροφοι" που αυτά τα θεωρούν προδοσία, και στέλνουν κατσαρολάτες βόμβες delivery.

Είναι ο Μίμης σύντροφος που εξαργύρωσε μερικές νύχτες στα κρατητήρια με βουλευτιλίκι; Και λοιπόν; O καθένας μας καβατζάρει στη ζωή με ό,τι έχει. Είναι σύντροφος που έκανε αντίσταση απο το "Παρίσι της καλοπέρασης"; Πιθανότατα. Mπορείς άνετα να τα συνδιάσεις και τα δύο. Στον Μίμη αρέσει η καλή ζωή, όπως και σε όλους μας, το καλό κρασί και φαγητό, ο ελληνικός φιλοσοφίζων χαβαλές. Το δείχνει άλλωστε με κάθε ευκαιρία. Σε ένα πολιτικό τοπίο απόλυτα κουμπωμένο, που αποφεύγει το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό, ο Μίμης ξεχωρίζει με τις μαντινάδες του, και τα ανέκδοτά του. Σε μια χώρα που η κουστουμαρισμένη αρλουμπολογία είναι επιστήμη, ο Μίμης περνάει τον καιρό του σε λαικά καφενεία πίνοντας ρακί, και μιλώντας για την παγκόσμια οικονομική κρίση. Σε μια χώρα με ηλίθιους πολιτικούς, ο Μίμης χαβαλεδιάζει φιλοσοφίζων, εκκεντρικά και ωραία.

Ειναι ο Μίμης διασκεδαστής της εξουσίας, συνεστιαζόμενος σε σαλόνια πλουσίων της εξουσίας; Οχι, με την απόλυτη έννοια της διασκέδασης, αλλά μη βρίσκοντας περιβάλλον elit think club (όπως θα έβρισκε στο εξωτερικό) για προβολή και συζήτηση, ο Μίμης βολεύτηκε με τα ελληνικά υποκατάστατα της πρακτικής βοήθειας της πλούσιας ελληνικής κοινωνίας. Αλλά τίποτε απ όλα αυτα, κατα μένα δεν αποτελούν ντροπή και ξεπούλημα. Ο Μίμης δεν ειναι Μαρία Δαμανάκη που έμεινε στην "εξαργύρωση". Ο Μίμης απλά άλλαξε γνώμη για όσα έκανε και πίστευε επι Αριστεράς, και ζήτησε για τον εαυτό του έναν καινούργιο ρόλο, ένα καινούργιο κοινό, και το δικαίωμα της αυτόνομης ελιτίστικης διανόησης. Και σε όποιον αρέσει. Ο Μίμης προόδευσε στη σκέψη και δέχτηκε τον ανοιχτό κόσμο γύρω του. Και καλά έκανε. Είναι απολύτως φυσιολογικό να αλλάζει κανείς γνώμη και ρόλο στη ζωή. Μόνον οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν τίποτα.

Τον Μίμη προσωπικά τον κρίνω απο τη σκέψη που παράγει στα βιβλία του (αλήθεια, πόσοι έλληνες πολιτικοί έγραψαν ενα βιβλίο με κάτι σύνθετο;), μερικά απο τα οποία έχω διαβάσει, και που κατα την γνώμη μου έχουν πράγματι κάτι να πούν. Γιατί οι υπόλοιποι πολιτικοί μας, αριστεροί και δεξιοί, δεν έχουν απολύτως τίποτα να πούν. Αν ήμουνα λοιπόν στη θέση του Μίμη, θα συμπεριφερόμουν ακριβώς το ίδιο. Το καλοκαίρι, με φόντο τη θάλασσα, διάβασα το οικονομικό βιβλίο του που απεικονίζεται στην φωτογραφία. Μου άρεσε για την ποικιλία των πληροφοριών που παρέχει, τη σύνθεση εννοιών που κάνει, και τον πνευματώδη λόγο του. Με προσωπική φιλοσοφική μου προτίμηση τον ανοιχτό και παγκοσμιοποιημένο κόσμο, και προσωπικό μου όνειρο την πνευματική και οικονομική αυτονομία, θα συνεχίζω να υποστηρίζω κάθε ελεύθερη και πνευματώδη φωνή, σίγουρα και τον Μίμη.







-------------------------------------------------------------------
Κλείνοντας το πόστ είδα και την δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη. Κλείνει με την έκφραση «Καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι να καμαρώσεις τη σπορά σου...».

Δεκτή η ένσταση για την προσωπική σας ζωή κύριε Μίκη, αλλά οχι και σπορά του Παπαδόπουλου οι Πυρήνες. Στο όνομα της Αριστεράς τρομοκρατούν και σκοτώνουν τα παιδιά. Πάλι λάθος διάγνωση...