Εκατέρωθεν του γερμανικού τείχους, ζούσαν κάποτε δύο λαοί που στην ουσία ήταν οι ίδιοι, με τα ίδια εθνικά χαρακτηριστικά, ίδια φυλή, γλώσσα και θρησκεία, ίδια ιδεοληψία περί έθνους και πατρίδας, ίδια φυλετική και πολιτιστική ρίζα.Η Ιστορία τους χώρισε για λίγο με το ζόρι, αλλά η διορθωση ήρθε γρήγορα, με μια ένωση πραγματική και ουσιαστική. Ηταν κάτι που και οι ίδιοι οι γερμανοί επιθυμούσαν. Ισως τα δύο ιδεολογικά συστήματα να τους δημιούργησαν συναισθηματικές και νοσταλγικές προτιμήσεις, ίσως η μία πλευρά να αγόρασε την άλλη, και σίγουρα η δυτική πλευρά ηταν πιο πλούσια και προετοιμασμένη για τους παγκόσμιους καιρούς που ζούμε, αλλά οι γερμανοί σαν λαός, ποτέ τους δεν διαφώνησαν στο πώς θα κυβερνούσαν την ενωμένη Γερμανία, άλλωστε η νέα Καγκελάριος είναι ανατολικογερμανίδα. Η πολυπληθέστερη και πιο πλούσια Δυτική Γερμανία, δέχτηκε σαν κυβερνήτη της μια γυναίκα που μεγάλωσε στο αντίθετο, κομμουνιστικό σύστημα. Στη σημερινή ενωμένη Γερμανία, υπάρχει μόνον μία γλώσσα, μία εθνική συνείδηση, και ενα σύστημα παιδείας που παράγει μία και μόνον μία συλλογική εθνική συνείδηση.
Μέρες σημαδιακές που ζούμε, γεμάτες ιστορικό συμβολισμό, λογικό και για τον Ελληνισμό να σκέφτεται και το προβλημα της Κύπρου. Μπορεί η Κύπρος να επανενωθεί όπως διατείνονται οι περισσότεροι πως επιθυμούν; Mπορεί το Τείχος της διχοτόμησης να πέσει και πάλι στο νησί, να ενωθούν οι Κύπριοι, να γίνει η Κύπρος Βερολίνο;Δεν έχω επισκεφθεί το νησί, δεν έχω βιωματική εμπερία απο την καθημερινότητά του, δεν έχω φίλους απο καμμία πλευρά, ούτε και γνώση που υπερβαίνει την καθημερινή ειδησεογραφία και τον μέσο άνθρωπο. Αλλά ως απλος παρατηρητής των γεγονότων και της ιστορικής εξέλιξης του νησιού, διατηρώ πολλές επιφυλάξεις για το αν η επανένωση της Κύπρου είναι εφικτή.
Για δύο πρωταρχικά λόγους:
(1) Αντίθετα απο το Βερολίνο, εκατέρωθεν των τοιχών της Κύπρου, ζούν σήμερα δύο διαφορετικοί βιωματικά λαοί, με διαφορετικές κουλτούρες, θρησκείες, γλώσσες και συνήθειες, διαφορετική ιδεοληψία περί έθνους και πατρίδας, διαφορετική φυλετική, πολιτιστική και συνειδησιακή ρίζα. Οσο ήταν εκεί η εγγλέζοι, οι δύο πλευρές ζούσαν αρμονικά κάτω απο τη μπότα της αγγλικής κοινοπολιτείας. Οταν έφυγαν οι εγγλέζοι, η αρμονία μάλλον διαλύθηκε, η Ελλάδα έχωσε τη μύτη της παντού ζητώντας ένωση, στέλνοντας στρατό για προστασία, και αν δεν κάνω λάθος κατα την εποχή του Μακαρίου, οι τουρκοκύπριοι περνούσαν οδοφράγματα ανάλογα με εκείνα των Παλαιστινίων.
Αν αυτή η συνύπαρξη ήταν τόσο αρμονικη όσο διατείνονται πολλοί, τότε σε ποιά έμπρακτη πραγματικότητα εξωτερικευόταν; Στην πολιτική συγκυβέρνηση του νησιού; Κυβερνούσαν μαζί έλληνες και τούρκοι την Κύπρο; Hταν ο Μακάριος πρόεδρος όλων των Κυπρίων; Υπήρχαν τούρκοκύπριοι στις τοπικές κυβερνήσεις του νησιού, υπήρχαν σχολεία που δίδασκαν ιστορική συνείδηση ένωσης και συνύπαρξης πέραν των συνειδησιακών ορίων του Ελληνισμού ή του Τουρκισμού; Και αν σήμερα γίνει επανένωση του νησιού, τί σχολεία, θα έχουμε; Τί είδους συλλογική συνείδηση θα επικρατήσει στο νησί;
(2) Ούτε και η ελληνοκυπριακή μεριά με έχει πείσει πως επιθυμεί ένωση. Αντίθετα μάλιστα, εχω την εντύπωση πως επιθυμεί απόλυτη διχοτόμηση. Στην ιστορική της εξέλιξη μετα την εισβολή, η ελληνοκυπριακή μεριά οραματίστηκε να γίνει μια καινούργια Ελβετία, ενας φορολογικός παράδεισος κλεμμένου ευρωπαϊκού και ρωσικού πλούτου. Ακούω πως το νησί, κατα τα πρότυπα άλλων φορολογικών παραδείσων, ειναι η νομική βάση χιλιάδων Ρωσικών εταιριών που ξεπλένουν χρήμα. Ακούω επίσης πως το νησί ειναι ο νομικος παράδεισος κατασκευής παράκτιων εταιριών και πως κατα την διάρκεια του πολέμου της Σερβίας, ό πλούτος της σερβικής κλίκας μεταφέρονταν εκεί αεροπορικά με την βοήθεια της κυπριακής κυβέρνησης. Μαθαίνω επίσης πως ο κ. Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν πρωγαγωνιστής της μεταφοράς αυτής, με νομικές συμβουλές προς τους μεταφέροντες. Πως πάνω απο 12 δις σερβικά ευρώ έχουν "χαθεί" κάπου στην Κύπρο. Και κατα την διάρκεια των συνομιλιών για την ένταξη της ελληνοκυπριακής πλευράς στην ΕΕ, πουθενά δεν είδα κάποια μέριμνα για την άλλη πλευρά, το μέλλον της, την νομική της υπόσταση, την συμμετοχή της. Αν οι ελληνοκύπριοι επιθυμούν ένωση, γιατί δεν νοιάστηκαν και για τα αδέλφια τους, τους τουρκοκύπριους, που σήμερα ζούν αποκλεισμένοι, πολιτικά, εμπορικά και διπλωματικά, χωρίς αναγνώριση, διαβατήρια και εμπόριο;
Οποιο σχέδιο τύπου Ανάν και αν εμφανιστεί στο μέλλον, ακόμα και αν περιέχει την πλήρη αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων απο το νησί, σίγουρα θα περιέχει πολιτική συγκυβέρνηση. Και κάτι τέτοιο, οι ελληνοκύπριοι το έχουν ήδη απορρίψει. Και πέραν τούτου, σε πρακτικό και καθημερινο επίπεδο, η όποια λύση, θα απαιτήσει εγγυήσεις για την πολιτιστική συνύπαρξη δύο εθνικών μειονοτήτων, σε νομικό, γλωσσικό και θρησκευτικό επίπεδο. Και κάτι τέτοιο, ως απλος παρατηρητής, δεν βλέπω να το επιθυμούν καθόλου οι ελληνοκύπριοι.
Βολεμένοι στις ευνοϊκές εξελίξεις των τελευταίων ετών (μετά την εισβολή), η ελληνική πλευρά κερδίζει απλά πολιτικό χρόνο. Το επόμενο χτύπημα θα είναι δυνατότερο του Μακεδονικού. Οι συνεχείς απορρίψεις της ελληνικής πλευράς για επανένωση, θα οδηγήσει στο αναπάντεχο - την αναγνώριση των κατεχομένων ως επίσημο ανεξάρτητο κράτος. Αρκεί μια δήλωση της Αμερικής, ή της Ευρώπης για να μας έρθει ο κόσμος ανάποδα. Γιατί στην Ευρώπη που δεν επιθυμεί Τείχη, συμπεριλαμβάνονται και οι τουρκοκύπριοι. Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε πως θα συνεχίσουν επ' άπειρον να υπάρχουν στο κενό, χωρίς νομική υπόσταση, εμπόριο και ευρωπαική συμμετοχή. Και όταν γίνει αυτό, τι ακριβώς είμαστε προετοιμασμένοι να κάνουμε;
Πιστεύω ότι οι Ελληνοκύπριοι φαντασιώνονται πως τα πράγματα θα μπορέσουν (πως;)κάποτε να γυρίσουν στην κατάσταση πριν την εισβολή.
ReplyDeleteΑπό την άλλη μεριά υπάρχει πιά μια ολοκληρη γενιά Ελλήνων και Τούρκων που δεν έχουν ζήσει ποτέ μαζί και προφανώς δεν έχουν καμιά διάθεση να ζήσουν μαζί.
Αντί λοιπόν να φροντίσουν να βελτιώσουν το σχέδιο Ανάν σε πολλά σημεία ,με την λανθασμένη πολιτική του Παπαδόπουλου που πίστευε ότι θα το απορρίψει ο Ντεκτάς,βρέθηκαν στο δεδομένο που τους έθεσε δακρύων ο πρόεδρος -δεν παρέλαβα κράτος κτλ και έτσι έβγαλαν τους Τουρκοκύπριους από την θέση άμυνας που βρισκόντουσαν.
Αυτοί οι πρόεδροι δακρύζουν σαν τις εικόνες @αθεόφοβε. Κι έπειτα το δάκρυ τους γίνεται σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές. Που να βρεθεί χώρος για ρεαλισμό με τόσα δάκρυα προέδρων;
ReplyDeleteΚι από την άλλη ο ΓΑΠ σε ποιούς αναφερόταν όταν δήλωνε να γκρεμιστεί και το τείχος που χωρίζει την Κύπρο; Πολύ σωστά αναφέρεις Locus ότι οι συνθήκες μάλλον υπέρ της μόνιμης διχοτόμησης τείνουν. Έτσι και οι Ελληνο-Κύπριοι θα το ευχαριστηθούν και θα συνεχίσουν να χαίρονται το λαθραίο τους παραδάκι, και εμείς θα βρούμε άλλη μια καλή δικαιολογία να βρίζουμε τους "Αμερικάνους φονιάδες των λαών" για το χάλι μας που ως γνωστόν δε φέρουμε καμμία ευθύνη γι αυτό.
Οποιαδήποτε λύση τύπου Αννάν σε μια γενιά θα επιφέρει την πλήρη Τουρκοποίηση του νησιού.
ReplyDeleteΠολλά λάθη στον χειρισμό..απ
Με πρώτα σε σημασία την άρνηση του Μακαρίου να εντάξει το νησί στο ΝΑΤΟ και την υπαναχώρηση από τον Γεώργιο Παπανδρέου (ύστερα από πίεση του Ανδρέα Παπανδρέου) της αποδοχής του στο σχέδιο Άτσετσον.
Η μη λύση σήμερα αποτελέι την καλλίτερη λύση!!
Μπορεί και η διχοτόμηση με σκληρό παζάρι στο εδαφικό!!
Κάπως έτσι το βλέπω και εγώ το θέμα φίλε Αθεόφοβε. Η πλούσια ελληνοκυπριακή μεριά δεν επιθυμεί σχέσεις με τους φτωχούς τούρκου συγγενείς. Δεν θα κρίνω αν είναι σωστό ή λάθος, αυτό είναι θέμα δικό τους. Η παρατήρηση όμως βλέπει την πραγματικότητα. Επιζητείται μία ελληνική Κύπρος και τίποτα άλλο. Και το διαζύγιο, όπως όλα τα διαζύγια, κοστίζει το 35% του νησιού. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
ReplyDelete------------------------------------
Φίλε απόγονε, η έκκληση Παπανδρέου να γκρεμιστεί το τελευταίο Τείχος της Ευρώπης με έκανε και έγραψα αυτό το πόστ. Αναρωτήθηκα και εγώ σε ποιούς απευθύνεται. Η διχοτόμηση αποτελεί βέβαια πολιτικό ταμπού, και κανείς στον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας δεν πρόκειται να παραδεχθεί αυτά που λέγονται στο πόστ. Τό θέμα ειναι καλύτερα να τραβιέται σε βάθος χρόνου, σε αναβολές, μάταιες διπλωματικές συζητήσεις και γραφειοκρατίες. Η ελληνική πλευρά ειναι σήμερα πλούσια, μέλος της ΕΕ και του κόσμου, και δεν έχει κανέναν λόγο να δώσει σημασία σε σχέδια ένωσης που μόνον αναστάτωση θα φέρουν. Μέχρις βέβαια, να γίνει κάποια ανατροπή απο τις ΗΠΑ ή την Ευρώπη.
--------------------------------------
Κύριε Βαρδάκα, με το σχόλιό σας νομίζω πως δικαιώνεται αυτά που λέω στο πόστ. Αφού η ελληνική μερικά φοβάται Τουρκοποίηση αυτο σημαίνει πως η πραγματική επιθυμία είναι να μείνει η Κύπρος χωριστή. Αφού καλύτερη λύση είναι η μή λύση, τότε μένουμε σε ντε φάκτο διχοτόμηση. Αν πράγματι οι Κύπριοι βλέπουν το θέμα ως εδαφικό παζάρι (αυτό είναι δικό τους θέμα, το τονίζω πάλι), αυτό σημαίνει πως δεν επιθυμούν πραγματική ένωση. Και επειδή οι Τουρκοκύπριοι δεν θα εξαφανιστούν, το πρόβλημα θα διογκωθεί στο μέλλον.
Το ότι με το κυπριακό δεν ασχολείται πλέον σχεδόν κανείς, επιβεβαιώνει μέχρι "κεραίας" τα όσα γράφεις....
ReplyDeleteΕιδικά μετά την γενική απόρριψη του σχεδίου Ανάν, όλοι κατάλαβαν.....
Αγαπητέ Λόκους, όπως δείχνουν οι έρευνες των ίδιων των Γερμανών, υπάρχουν πολλοί δυτικογερμανοί που θα ήθελαν να ξανακτιστεί το τείχος και πολλοί ανατολικογερμανοί που νοσταλγούν το "σοσιαλιστικό" καθεστώς: η ανεργία και οι χαμηλότεροι μισθοί έχουν οδηγήσει τους νέους στη σύσταση συμμοριών νεοναζί και στον αλκοολισμό. Άρα η κρατική πολιτική απέτυχε να ενώσει πραγματικά τις δύο Γερμανίες.
ReplyDeleteΌσο για την εκλογή της απολιτικής Μέρκελ (που έκανε σάουνα, λέει, την ώρα που έπεφτε το τείχος) δεν σημαίνει εξίσωση των δύο τμημάτων.
Όσο για την Κύπρο, θα ήθελα να πω τα εξής:
1) Η τύχη των βρετανικών αποικιών μετά την ανεξαρτησία τους (κάτι σαν τους απελεύθερους δούλους στη Ρώμη) με συγκινούσε από τα νεανικά μου χρόνια. Κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα που είναι κοινά για όλες, είτε βρίσκονται στην Ασία είτε στην Αφρική: καθώς οι Βρετανοί αποχωρούσαν, είχαν ήδη δημιουργήσει τις συνθήκες που θα τις βύθιζαν στον εμφύλιο και την εξαθλίωση. Η βρετανική εξωτερική πολιτική είναι μακράν η πλέον μνησίκακη και εκδικητική όλων!
Όταν ο Σουλτάνος πούλησε την Κύπρο στους Άγγλους το 1871 αντί πινακίου φακής επειδή είχε βαρεθεί τις εξεγέρσεις, δεν επιθυμούσε να ξαναασχοληθεί μαζί της.
Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα (1955-59), οι Άγγλοι ήγειραν θέμα Τουρκοκυπρίων, που μέχρι τότε ήταν ανύπαρκτο. Οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου όρισαν εγγυήτριες δυνάμεις τη Βρετανία, την Ελλάδα και την... Τουρκία!
Για λίγο συγκυβέρνησαν οι δύο κοινότητες μέχρι τη σφαγή του 1963, για την οποία ευθύνονται εξίσου. Από τότε, η διαδρομή Λευκωσίας-Κερύνειας γινόταν μόνο με κομβόι, επικεφαλής του οποίου ήταν κυανόκρανοι του ΟΗΕ, διότι η διέλευση από τουρκοκυπριακά χωριά ήταν αυτοκτονική.
2)Μετά την εισβολή, η μισή Κύπρος ήταν διαλυμένη και είχε χιλιάδες πρόσφυγες. Ξέπλυμα χρήματος γινόταν και γίνεται, αν και σε μικρότερο βαθμό λόγω ΕΕ. Και στην Ελλάδα και στην Ελβετία γίνεται, αλλά δεν άκουσα κανέναν να παραπονιέται.
ΟΙ Τουρκοκύπριοι δεν ζουν αποκλεισμένοι λόγω της άλλης πλευράς, αλλά λόγω Τουρκίας, η οποία εδώ και 35 χρόνια μεταφέρει καθυστερημένους πληθυσμούς από την Ανατολία, αναγκάζοντας τους γηγενείς Τουρκοκυπρίους να μεταναστεύουν. Η οικονομία είναι μάλλον παρασιτική: καζίνα, ξεπούλημα της περιουσίας των προσφύγων σε ξένους, άντε και τουριστικές επιχειρήσεις.
Πριν από μερικά χρόνια, η Μάγια Τσόκλη νομίζω είχε γυρίσει ντοκιμαντέρ στα κατεχόμενα: τα χωράφια χέρσα, τα δέντρα παρατημένα, τα σπίτια γκρεμισμένα, βρομιά παντού.
Κάτι που δεν ξέρουν οι περισσότεροι είναι πως από πολύ παλιά οι Ελληνοκύπριοι πληρώνουν το νερό και το ηλεκτρικό των Τουρκοκυπρίων αγόγγυστα. Τους ενισχύουν επίσης οικονομικά (ναι, από το βρόμικο χρήμα που ξεπλένουν).
3) Σχετικά με το σχέδιο Ανάν, δείξε μου έναν λαό που θα ήθελε κηδεμόνα και μάλιστα ένα δικαστήριο ξένων.
Γι' αυτό ο Τάσσος δεν ήθελε να παραδώσει κοινότητα, Απόγονε. Ούτε εσύ θα ήθελες αν είχες πολεμήσει για την απελευθέρωση της πατρίδας σου.
Εν ολίγοις, Λόκους, έχουμε τις ευθύνες μας όλοι, όμως η Βρετανία εφάρμοσε και στην Κύπρο ό,τι νωρίτερα στην Ινδία και αργότερα στην Αφρική: ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ! Εγγυημένη πρακτική.
Υ.Γ Όταν λες ότι η Ευρώπη δεν επιθυμεί τείχη, προφανώς εννοείς στο έδαφός της, διότι στην Παλαιστίνη το ανέχεται και κάνει ότι δεν το βλέπει!
Κανείς δεν ασχολείται, αλλά εξελίξεις θα υπάρξουν φίλε glam. Και το επόμενο στάδιο είναι που φοβάμαι. Οπως είναι πλέον το νησί, κοινωνικά και πληθυσμιακά, είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ ένωση. Ισως το καλύτερο θα ήταν να παραμείνει η διχοτόμηση, και σταδιακά να μπούν και τα κατεχόμενα στην ΕΕ (με κάποια ειδική συνθήκη), να περάσει ο καιρός, τουλάχιστον να εξασφαλισθεί κοινωνική ειρήνη στο νησί. Και να μπορέσουν οι ελληνοκύπριοι να απορροφήσουν την άλλη πλευρά μέσα απο τις καθημερινές συνθήκες και το έμπόριο. Το πρόβλημα βέβαια είναι τεράστιο, καθώς όλα εκκρεμούν νομικά απο την τουρκική πλευρά, ούτε τίτλοι περιουσίας υπάρχουν, ούτε επίσημη οικονομία, και η Τουρκία έχει ανακατέψει τα πράγματα πολύ.
ReplyDeleteΦίλε Λωτοφάγε, νοσταλγοί υπάρχουν πάντα και παντού. Υπάρχουν ακόμα Σταλινικοί, Χιτλερικοί, και στα καθ' ημάς Παπαδοπουλικοί, Βασιλικοί, κλπ. Αυτό όμως δεν σημαίνει επαναφορά στο παρελθόν.
ReplyDeleteΗ ένωση των Γερμανιών, όπως όλες οι ενώσεις, θα πάρει τουλάχιστον μια γενιά να δέσει, θα πρέπει να γεννηθεί τουλάχιστον μια γενιά ανθρώπων στο νέο ενωμένο σύστημα. Οι συναισθηματικές όμως έλξεις και οι νοσταλγίες που αναφέρεις ειναι μέχρις ενός σημείου λογικές. Είναι άλλωστε πιο εύκολο να προσαρμοσθεί το νέο σύστημα ενας νέος που ξεκινάει τώρα, απο εναν συνταξιούχο που περιμένει βοήθεια απο το παλιό σύστημα. Ο καιρός θα δείξει τις εξελίξεις, το θέμα πάντως είναι το τί έκαναν οι γερμανοί με το Τείχος όταν το είχαν, και όχι τι επιθυμούν θεωρητικά μερικοί τώρα που δεν το έχουν. Να ξαναχτιστεί το Τείχος σημαίνει πως μια μεγάλη ομάδα πολιτών επιθυμούν απόσχιση απο την σημερινή Γερμανία. Κάτι τέτοιο όμως δεν υπάρχει ως πολιτική θέση πουθενά στην σημερινή κοινοβουλευτική Γερμανία. Τα κομμουνιστικά κόμματα της ανατολικής ευρώπης θα ήταν εκείνα που θα συσπείρωναν μια τέτοια ιδεολογία, και κάτι τέτοιο προσωπικά δεν βλέπω.
Χρήσιμη και ορθή ή ιστορική αναφορά σου στα περι Κύπρου. Το ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ των Εγγλέζων (και γενικά των αποικιοκρατών ανα τον κόσμο), δούλεψε παντού, και συμφωνώ μαζί σου απόλυτα.
Οπως θα παρατήρησες, στο πόστ μου δεν παίρνω πολιτική θέση ούτε για τις προτιμήσεις των Κυπρίων, ούτε για το αν το σχέδιο Αννάν ήταν καλό ή κακό. Αυτό είναι θέμα των Κυπρίων. Λίγο το διαίρει και βασίλευε, λίγο η Τουρκία με τους καινούργιους έποικους, λίγο οι εξελίξεις στο νησί, η κεντρικη ιδέα του πόστ παραμένει αλώβητη. Οι δύο πλευρές είναι πλέον εθνικά διαφορετικές, με διαφορετικές συνειδήσεις, θρησκείες και κουλτούρα. Αδύνατον να ενωθούν. Η τουρκική πλευρά είναι φτωχή, κοινωνικά, εμπορικά και πρακτικά καταρρακωμένη, και δεν αποτελεί πόλο έλξης για τους ελληνοκυπρίους. Καλύτερα λοιπόν να χαθεί το 35% του νησιού σε κάποιο μόνιμο εθνικό διαζύγιο, παρά να ενωθούν δύο πληθυσμοί που ποτέ δεν θα μπορέσουν ούτε στοιχειωδώς να συνυπάρξουν. Μια τέτοια ένωση δεν θα παράγει απλά νοσταλγούς, όπως στη Γερμανία, αλλά μια ολική αντίδραση κουλτούρας.
Και κάτι που πιστεύω - ούτε το Τείχος της Παλαιστίνης ανέχονται οι ευρωπαίοι πολίτες, και το δείχνουν πολύ καθαρά με τη συμπεριφορά τους. Το Τείχος αυτό ειναι πρόσφατο στην Ιστορία και δεν έχει πέσει ακόμα, αλλά πιστεύω πως θα έρθει και η σειρά του. Δεν αρέσει σε σένα, σε μένα, δεν αρέσει σε πολλους. Είναι γνωστές οι θυελλώδες αντιδράσεις των Ευρωπαίων πολιτών στις απεχθείς πολιτικές του Ισραήλ, απο την Τουρκία μέχρι το Λονδίνο, και το γνωρίζεις. Σιγά σιγά λοιπόν, καθώς η ευρωπαική συλλογική συνείδηση θεωρεί έγκλημα αυτά που γίνονται κατα των Παλαιστινίων, το κράτος του Ισραήλ θα απομονωθεί πολιτικά και φιλοσοφικά, αδύνατον να συντηρήσει αυτές τις πρακτικές της βίας. Και τότε, το Τείχος αυτό θα πέσει. Στην Ιστορία όλα πέρνουν χρόνο, δυστυχώς, αλλά και πολλά, πάρα πολλά έχουν διορθωθεί.
Ο τοίχος στην Λευκωσία δεν προστατεύει πλέον τους Τούρκους από τους 'Ελληνες, αλλά τους Έλληνες από τους Τούρκους. Έτσι δεν πρέπει να πέσει (όπως ζητούν οι ανιστόρητοι) αλλά να ενιχυθεί!!
ReplyDeleteΔεκτή η παρατήρηση κ. Βαρδάκα, όπως είπα και στο πόστ, δεν έχω επισκεφθεί το νησί, και δεν θα μιλήσω εκ μέρους των Κυπρίων, των οποίων ούτε τον συναισθηματισμό γνωρίζω, ούτε και τις πολιτικές τους προτιμήσεις. Αυτοί θα κρίνουν ποιά Τείχη θα μείνουν και ποιά θα πέσουν. Είμαι απλός παρατηρητής. Η ελληνική διπλωματία, τονίζω, πρέπει τώρα να είναι έτοιμη για την αναγνώριση της αλλης πλευράς ως ανεξάρτητο κράτος. Ελπίζω όταν έρθει εκείνη η ώρα, οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας και της Κύπρου, να ειναι έτοιμες να ζητήσουν ανοιχτά την επίσημη διχοτόμηση.
ReplyDeleteLocus μου,
ReplyDeleteΝομίζω ότι ήρθε η ώρα να μιλήσει και μια Κύπρια, δηλαδή η αφεντιά μου. Το «τείχος» (δεν πρόκειται κυριολεκτικά για τείχος όπως αυτό του Βερολίνου) που χωρίζει το νησί στα δύο, πράγματι δεν χωρίζει ένα ομοιογενή λαό, όπως είναι οι Γερμανικός. Δεν παύει όμως να πρόκειται για τον ίδιο λαό. Δυστυχώς η θρησκεία είναι αυτή που τον χώρισε. Ούτε καν η γλώσσα. Υπήρξε εποχή που η συντριπτική πλειοψηφία ακόμα και των μουσουλμάνων κατοίκων του νησιού μιλούσε ελληνικά. Θέλω όμως να σε διορθώσω σε κάτι. Η αρμονικές σχέσεις των δύο κοινοτήτων χάλασαν, όχι αφού φύγανε οι Βρετανοί από το νησί, αλλά αρκετά χρόνια πριν. Φρόντισαν αυτοί (οι Βρετανοί) γι’ αυτό. Αντιγράφω από μια παλαιή ανάρτηση μου: Κατά τη διάρκεια του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ η Αγγλία, όπως το συνήθιζε, είχε έντονη μυστική διπλωματία με την Τουρκία, την οποία διαβεβαίωνε ότι δεν θα έδινε λύση στο νησί, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της, αλλά ακόμα και την ενεργό συμμετοχή της. Τότε προβάλλει ως εναλλακτική λύση του Κυπριακού η διχοτόμηση. Και ενώ στην Αθήνα υπήρχαν μαζικές διαδηλώσεις του λαού υπέρ της Ένωσης, στην Τουρκία υπήρχαν αντίστοιχες διαδηλώσεις υπέρ της διχοτόμησης ή ακόμα και υπέρ της ανάκτησης της Κύπρου από την Τουρκία. Γνωστά είναι και τα γεγονότα τότε το Σεπτέμβριο του 1955 στην Κωνσταντινούπολη που είχαν ως αποτέλεσμα το διωγμό των Ελλήνων. Τον Απρίλιο του 1956 ο σερ Τζων Χάρντιγκ εισηγήθηκε στην αγγλική κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει τους Τούρκους για να τρομοκρατήσει τους Έλληνες «με τη χωρίς ηθικές αναστολές χρήση της διπλωματίας (ruthless use of diplomacy), με σκοπό να δεχθούν αναστολή 15 χρόνων στην εφαρμογή της αυτοδιάθεσης». Πράγματι η κυπριακή Αστυνομία «ενισχύεται» με επικουρικό σώμα που αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από Τουρκοκύπριους, οι οποίοι χρησιμοποιούνται εναντίον των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, ακόμα και για βασανισμούς. Το ρήγμα μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ήταν πια γεγονός. Το 1957 ιδρύεται και η εξτρεμιστική οργάνωση των Τουρκοκυπρίων ΤΜΤ που προβαίνει σε προκλήσεις (ακόμα και φόνους) και διακηρύττει ότι η μόνη αποδεκτή λύση είναι η διχοτόμηση. Ξεσπούν αιματηρές ταραχές μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Οι Ελληνοκύπριοι συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται σε ένα αδιέξοδο. Ο απελευθερωτικός, όπως νόμιζαν αγώνας, μεταμορφώθηκε σ’ ένα δισεπίλυτο ελληνοτουρκικοαγγλικό πρόβλημα. Στη συνέχεια, με τη «βοήθεια» των Βρετανών το νησί απέκτησε την Ανεξαρτησία του. Καμιά πλευρά όμως, δυστυχώς, δεν ήταν αποφασισμένη να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να συμβιώσει ειρηνικά με την άλλη. Και φτάσαμε σιγά σιγά, με υπαιτιότητα και των δύο πλευρών, στην εισβολή του Αττίλα (για περισσότερα εδώ ).
Τελειώνοντας το μακροσκελές μου σχόλιο θέλω να πω ότι οι ελπίδες να ζήσουμε και οι δύο κοινότητες ειρηνικά στην κοινή πραγματικά ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ πατρίδα, έστω και υπό την μορφή της δικοινοτικής Ομοσπονδίας, δεν χάθηκαν. Το ανεξάρτητη το τονίζω, γιατί υπήρχε εποχή (στα μαθητικά και πρώτα νεανικά μου χρόνια) που ήμουν κι εγώ υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Προερχόμενη από οικογένεια εκπαιδευτικών (πατέρας, παππούς κλπ) γαλουχήθηκα με το όραμα (ή μήπως ψευδαίσθηση) ότι ανήκουμε στη μητέρα πατρίδα. Τώρα πια ωριμάζοντας και συγχρόνως διαβάζοντας και μελετώντας την ιστορία βλέπω ότι ήταν λάθος αυτή η τακτική. Δώσαμε στους Άγγλους και κατ’ επέκταση και στην Τουρκία όπλα να διχοτομήσουν το νησί μας και να σπείρουν το διχασμό στους κατοίκους της. Εγώ προσωπικά τουλάχιστον, δεν είμαι έτοιμη να δεχτώ ως λύση την τελειωτική Διχοτόμηση. Πολύ φοβάμαι όμως Locus μου ότι υπάρχουν πολλοί στην Κύπρο που την προτιμούν….
Μερόπη μου γειά σου. Ευχαριστώ για το σχόλιο, και σε ευχαριστώ ιδιαίτερα που πέρασες σε τούτο το πόστ. Χρειαζόμουνα τη γνώμη ενός αληθινού ανθρώπου απο την Κύπρο, και ειδικά ή δική σου γνώμη, γέννημα μιας χαμένης πατρίδας, βαραινει ιδιαίτερα.
ReplyDeleteΟι πληροφορίες που αναφέρεις, όπως και εκείνες πιο πάνω του Λωτοφάγου, συνθέτουν το ιστορικό υπόβαθρο του Κυπριακού, και είναι χρήσιμες. Χρησιμοποιώ τον όρο "Τείχος", συμβολικά βέβαια, εννοώντας την διαίρεση του νησιού. Εγραψα αυτό το πόστ, σαν αυθόρμητες σκέψεις κάποιου που νομίζω αντιπροσωπεύει μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Ενώ δεν έχουν πάει ποτέ στο νησί, ενδιαφέρονται για την ύπαρξη και τύχη του. Πάντα στο υποσυνείδητό μου, μεγαλώνοντας, η Κύπρος ήταν "ελληνική". Αυτό το μήνυμα πήρα απο το σχολείο, και γενικά αυτό μου έμεινε σαν ιστορικό απόσταγμα. Ετσι μου λές, μεγάλωσες και εσύ, νοιώθοντας πως είσαι κομμάτι ενος ευρύτερου Ελληνισμού, και όπως λές αυτή η τακτική ήταν λάθος. Μαζικές διαδηλώσεις απο τη μια μεριά για ένωση με την Ελλάδα, μαζική αντίδραση απο την άλλη για μεριά για διχοτόμηση. Το γεγονός πως η Κύπρος δεν "'εχτισε" μία και μόνον μία συλλογική συνείδηση, Κυπριακή, ήταν η ρίζα που έσπειρε την διχόνοια.
Δεν ξέρω αν αυτή η κοινή συνείδηση μπορεί να χτιστεί τώρα. Ηδη, ακόμα και στην επίσημη διπλωματική γλώσσα που εκπορεύεται απο την Λευκωσία και την Αθήνα, όπως και στο σχόλιό σου, όλοι μιλούν για μια ανεξάρτητη Κύπρο, μιά "δικοινοτική Ομοσπονδία". Ο όρος αυτός είναι εξ ορισμού δύσκολος και περιέχει απο μόνος του την έννοια της διαίρεσης. Δυο κοινότητες δηλαδή θα συνυπάρξουν ομοσπονδιακά. Δηλαδή δύο κυβερνήσεις, μία ελληνοτουρκική στο ένα μέρος, μία ελληνική στο άλλο μέρος, και καπου στο κέντρο μία ομοσπονδιακή κυβέρνηση με αντιπροσώπους και απο τις δύο κοινότητες. Αυτό μου φαίνεται πολύ δύσκολο.
Και ακόμα δυσκολότερα, ειναι τα πρακτικά ζητήματα. Πώς θα λυθούν τα προβλήματα των περιουσιών που χάθηκαν, οι νομικοί τίτλοι, τί σχολεία θα φτιαχτούν, πως θα συνυπάρξουν οι θρησκείες, πως θα μοιάζουν οι γειτονιές.
Βλέπω πως και εσύ αναρωτιέσαι. Γιατί ένωση, αληθινή ένωση μπορει να γίνει μόνον απο την κοινωνική βάση, εκεί που ενώνονται οι πληθυσμοί σε επίπεδο γειτονιάς, στα σχολεία που συναντιούνται τα παιδιά. Και άν ο ένας χτίζει ελληνική συνείδηση στη μια μεριά και ο άλλος τούρκικη απ την άλλη, το πρόβλημα γίνεται τεράστιο.
Δεν έχω την απάντηση. Αυτη θα την δώσουν οι Κύπριοι εν καιρώ. Διπλές κοινότητες υπάρχουν παντού, εύχομαι και στην Κύπρο ενα καλό μέλλον. Αν οι πολιτικές ηγεσίες του νησιού παράγουν κάποια χρονική στιγμή κάποιους άξιους ανθρώπους που συμφωνούν, έχουν την απαραίτητη θέληση και τολμήσουν, κάτι καλό μπορεί να γίνει. Γιατί αλλιώς, οι λύσεις τύπου UN, ποτέ δεν θα μπορέσουν να θεσμοθετήσουν νομικά τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων. Θα είναι πάντα νομικίστικες και απρόσωπες. Ας ευχηθώ λοιπόν καλή τύχη. Και σε σένα, να μπορέσεις να ξαναπάς μια μέρα στην Κερύνεια σου, το σπίτι σου, την πατρίδα της ψυχής σου.
Τις ευχές μου:)
Η μεγάλη δυστυχία της Μεγαλονήσου είναι η γεωγραφική της θέση...
ReplyDeleteΑτυχέστατη και η γεωγραφική θέση της, Λωτοφάγε. Μια ανάσα απο τον εχθρό..
ReplyDelete