Sunday, November 1, 2009

Σκέψεις μιας Κυριακής

Για δουλειά και πάλι στη μητρόπολη του νέου κόσμου, το El Dorado ανθρώπων απ΄όλο τον κόσμο.

Ο προηγούμενος μήνας καταναλώθηκε στην ελληνική επικαιρότητα που απο μακριά μοιάζει περισσότερο σκοτεινή παρά ελπιδοφόρα. Τι άλλο να πούμε φίλοι μπλόγγερς, ιστορίες υπάρχουν, αλλά και λίγη διάθεση. Θάθελα να γλιστρήσω σε αμερικανικά και άλλα θέματα, γεμάτος είναι απο δαύτα ο κόσμος μας, αλλά για τώρα αισθάνομαι πως θέλω να δραπετεύσω για λίγο στους δρόμους της Νέας Υόρκης, κουρασμένος απο τις πολιτικολογίες των τελευταίων εβδομάδων και την καθημερινότητα που βαραίνει και φέτος βαριά. Να περπατήσω χαζεύοντας τα χιλιάδες μαγαζάκια, και πιο πολύ, το πανόραμα των ανθρώπων που την κατακλύζουν. Απαραίτητα θα περάσω και απο το Μetropolitan, το αγαπημένο μου μουσείο.

Απ όλα τα μέρη αυτού κόσμου, Νέα Υόρκη και Λονδίνο είναι οι δύο μόνες πόλεις που αξίζουν τον χαρακτηρισμό "global cities". Γιατί περιέχουν μέσα τους βαθιά την πανσπερμία και τη διαφορετικότητα όλων των φυλών του κόσμου, μια απέραντη ενέργεια που είναι μεταδοτική, και μια ανοχή πραγματικής συμβίωσης ετερόκλητων πολιτισμών που μοιράζονται μεταξύ τους, χωρίς να απειλούν και να απειλούνται. Την πιο όμορφη προσωπική μου περίοδο μακριά απο την πατρίδα, την έζησα εδώ κάποτε, ερχόμενος απο το πουθενά, νέος της κάτοικος, την εποχή της Αμφισβήτησης και των εσωτερικών αναζητήσεων. Είναι ωραίο να μπορείς κάποτε να ζείς μέσα σε ενα όνειρο ελπίδας, με φόντο τη βοή ανθρώπων που κι αυτοί ονειρεύονται.

H Νέα Υόρκη είναι απο μόνη της ένα ξεχωριστό έθνος. Θα έχετε ίσως ακούσει το σύνθημα "US get out of New York!". Περιέχει την αλήθεια. Πέρα απο τη μεγάλη μητρόπολη, απλώνεται μια βαθιά γή συντηρητισμού που ποτέ δεν αισθάνθηκα πως με αφορά άμεσα. Και είναι τραγικό πως αυτό το μέρος, το τόσο ανοιχτό και αισιόδοξο, επέλεξαν κάποτε να χτυπήσουν οι τρομοκράτες. Λογικά βέβαια. Την αισιοδοξία και την ελπίδα χτυπάς, τον κόσμο της ζωντάνιας. Τι να χτυπήσεις ας πούμε απ' το Κάνσας...

Στο νεπαλέζικο εστιατόριο που έφαγα, ο ιδιοκτήτης άφησε για λίγο την κουζίνα, έπιασε κάποιο περίεργο μουσικό όργανο, και κάθησε στο κέντρο του μαγαζιού τραγουδώντας ενα αργόσυρτο ασιατικό τραγούδι. Ηταν ο τελευταίος εναπομείνων καλλιτέχνης μιας μουσικής παράδοσης του Νεπάλ, που τώρα χάνεται, και μαζί της μια ολόκληρη μουσικογραφία παραδοσιακών τραγουδιών, σε μια διάλεκτο των Ιμαλαίων, που κι αυτή αργοπεθαίνει. Αλλά όταν η παράδοση του Νεπάλ πεθάνει, με πληροφορεί, θα μείνει πίσω η ηχογράφηση που έκανε εκείνος στη Νέα Υόρκη, μόνη και μοναδική στον κόσμο, γι αυτούς βέβαια που θάρθουν να την ψάξουν.

Συχνός επισκέπτης των βιβλιοπωλείων, βρίσκομαι θαρρώ στη Μέκκα του βιβλίου. Τις σύγχρονες βιβλιογραφίες τις βρίσκω παντού, ακόμα και στο ίντερνετ. Αλλά υπάρχουν και άλλες που θέλουν ψάξιμο, και μεράκι. Είχα απο παλιά μια ιδιαίτερη αγάπη και έφεση στα Ανθρωπολογικά θέματα, τις ανθρωπολογικές έρευνες, τις γλωσσολογίες, και τις αφηγήσεις ανθρώπων που χάθηκαν σε ξεχασμένα μέρη, ανάμεσα σε κουλτούρες άγνωστες και ακατέργαστες. Σήμερα, σε κάποιο βιβλιοπωλείο της περιοχής, βρήκα ένα ακόμα κομμάτι για την συλλογή μου. Ενα κιτρινισμένο αφήγημα - συλλογή προσωπικών σημειώσεων των Ανθρωπολόγων Alfred Kroeber, Βronislav Malinowski, Levi Strauss, και άλλων. Ηταν στην πόλη της Νέας Υόρκης που συγκατοίκησα κάποτε με μια ομάδα ανθρώπων που στη συνέχεια έκαναν διδακτορικά ανθρωπολογίας στη Βραζιλία, την Ινδονησία, το Μάντσεστερ της Αγγλίας. Μου κόλλησαν και μένα του χούι τους, που το κουβαλάω ακόμα μέσα μου.

Νεουορκέζικια εκκεντρικούρα και το Gershwin Hotel που καταλύω. Κάποιες φωτεινές "κατσαρίδες" φωταγωγούν την είσοδό του, αφηρημένη τέχνη κάποιων Δανών καλλιτεχνών που έβαψαν τα πάντα στο κτίριο, μέσα και έξω, με απίθανα φωτεινά χρώματα. Κάθε πλευρά του τοίχου και άλλη απόχρωση, κάθε επιφάνεια και διαφορετικό χρώμα. Και τα υδραυλικά του, παλιά και βαμμένα και κείνα, με τις σωληνώσεις τους να διακοσμούν τους ανοιχτούς χώρους, μια μπανιέρα του περασμένου αιώνα στο κέντρο του δωματίου, φωτογραφίες εκκεντρικών τυπάδων, του Νταλί, Πικάσο και Φουκώ, να κρέμονται παντού. Μια πλευρά του τοίχου σε κάθε δωμάτιο, αποτελείται απο graffiti ζωγραφισμένο απο μαθητές σχολείων τέχνης.

Κάποιο μουσικό γκρούπ του δρόμου, που έπαιζε μια μελαγχολική θρησκευτική μουσική, μου πούλησε ένα cd τους. Είναι οι μουσικοί του δρόμου, που τους συναντάς παντού, περαστικοί ταξιδιώτες, πάντα άφραγκοι, πάντα άγνωστοι, συχνά μεγαλοφυείς. Εχω μια ολόκληρη συλλογή απο δαύτους, πρωτογενή λάφυρα κι αυτά, της διαφορετικότητας. Μ΄αυτούς, κι ενα καλό κόκκινο κρασί θα κλείσει κι απόψε η βραδιά της Κυριακής. Πάντα αντιπαθούσα τα βραδινά της Κυριακής. Μούφερναν μια αίσθηση τέλους, μια μελαγχολία. Και πάντα τις έπνιγα στη μουσική και το διάβασμα. Αύριο είναι μια καινούργια μέρα. Εχω πρωινό ραντεβού με τον λογιστή της εταιρείας. 114 χιλιάδες δολλάρια μηνιαίο ενοίκιο πληρώνει η εταιρεία στο Εmpire State Building, και οι δουλειές είναι πεσμένες.

Στα τελευταία μου ταξίδια, νοιώθω πως διαπιστώνω μια κοινωνιολογική αλλαγή. Ισως να κάνω λάθος, αλλά ξέρω αυτή την πόλη καλά, και δικαιούμαι μια μικρή γνώμη. Η Νέα Υόρκη έχει γίνει πολύ πιο πλούσια απο παλιά, όλοι οι who is who του κόσμου διεκδικούν ενα κομμάτι της, οι τιμές των ακινήτων έχουν πλέον εκραγεί, κάποιοι νόμοι που προστάτευαν το rent control έχουν καταργηθεί, και οι φτωχοί και μεσαίοι μου φαίνεται πως έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται απο το Manhattan προς τις περιοχές του Bronx, του Queens, του Brooklyn και του Staten Island. Ο δήμαρχος έχει μετατρέψει το Times Square σε υπερφίαλο φωτεινό theme park γκλαμουριάς για τουρίστες (που ενοχλεί τους συνειδητοποιημένους Νεουορκέζους), και κάποιο άρθρο στους σημερινούς Times αναφέρει πως η πόλη βουλιάζει υποδομικά, και χρειάζεται άμεσα 30 δις δολλάρια για επισκευές δρόμων, γεφυρών και σχολείων. Κάποιο κομμάτι της ψυχής αυτής της πόλης, το μοναδικό μέρος στο κόσμο που παρέχει τόση Τέχνη, Μόδα, Φαγητό, και Εμπόριο σε λίγα μόνον τετράγωνα, έχει αρχίσει να μετακομίζει.

Πληκτρολογώ τις τελευταίες σκόρπιες σκέψεις και πατάω το κουμπί της ανάρτησης. Οι σκέψεις χάνονται στην μπλογκόσφαιρα, τον άλλον απέραντο κόσμο της πληροφορίας και συνύπαρξης. Μάταια ίσως, για όσους βέβαια θέλουν να τις δουν...

22 comments:

  1. Καλημέρα Locus μου από τη συννεφιασμένη Αττική, στην οποία μπήκε ο Χειμώνας και μ' αρέσει. Τη Ν.Υ. επισκέφτηκα το 2000, μια χρονιά σημαδιακή (τελείωνε ο 20ος αιώνας και άρχιζε ο 21ος). Μου άρεσε πολύ ως πόλη, για όλα αυτά που αναφέρεις κι εσύ στην ανάρτηση σου και γιατί είδα πρόσωπα αγαπημένα. Πολύ ωραία σήμερα ξεκίνησα το πρωινό μου με την ανάρτηση σου. Θυμήθηκα τις όμορφες μέρες του καλοκαιριού του 2000. Μια μέρα θα ξαναπάω.

    ReplyDelete
  2. Locus, χαίρομαι που τα λέμε πάλι.
    Για την Ν.Υ. δεν γνωρίζω, αλλά για το
    αγαπημένο Λονδίνο, θα συμφωνήσω 100%.
    Φίλοι όμως που έχουν επισκεφθεί την Ν.Υ.,
    έχουν πει ακριβώς αυτό "μία άλλη Αμερική".
    (καλώς σε βρήκα ξανά):-)

    ReplyDelete
  3. Η ΝΥ ως μητρόπολη-έθνος είναι πράγματι κάτι το μοναδικό. Την επισκέφτηκα το 2006 και παρότι έμεινα εκεί για μία εβδομάδα δε νιώθω ότι την είδα αρκετά. Περιμένω να την επισκεφτώ και πάλι το Φεβρουάριο.

    Για να παινέψω όμως και λίγο το σπίτι μου, νομίζω ότι στις πραγματικά global cities αξίζει να προστεθεί και το Τορόντο - μία πόλη που ίσως δεν έχει τη λάμψη της ΝΥ, αλλά είναι μια μητρόπολη 5 εκατ. ανθρώπων, με τους μισούς κατοίκους foreign-born, χωρίς το melting-pot χαρακτήρα της ΝΥ.

    Toronto Demographics

    ReplyDelete
  4. Πάντως βλέποντας σαν τουρίστας το Times Square είναι από τα μέρη που σου δίνουν την εικόνα ότι η πόλη έχει αυτό που λες:
    μια απέραντη ενέργεια που είναι μεταδοτική, και μια ανοχή πραγματικής συμβίωσης ετερόκλητων πολιτισμών που μοιράζονται μεταξύ τους, χωρίς να απειλούν και να απειλούνται.

    ReplyDelete
  5. "Πάντα αντιπαθούσα τα βραδινά της Κυριακής. Μούφερναν μια αίσθηση τέλους, μια μελαγχολία". Και εγώ το ίδιο νιώθω για τις Κυριακές. Δεν είναι ειρωνικό αν σκεφτείς ότι η Κυριακή είναι το ξεκίνημα και όχι το τέλος; Σίγουρα η Ν.Υ. έχει μια μοναδικότητα αλλά πίστεψε με ότι έχω ανακαλύψει και σε άλλες χώρες του εξωτερικού την πανσπερμία και πολυπολιτισμικότητα όπως η Κολονία, η Φραγκφούρτη, η Στοκχόλμη, το Άμστερνταμ, το Παρίσι. Θαυμάσια ανάρτηση.

    ReplyDelete
  6. Στην αρχή είδα το Λονδίνο. Μετά τη Νέα Υόρκη. Κι ύστερα το Χογκ Κονγκ. Και νομίζω ότι το τελευταίο δίνει ρέστα...

    ReplyDelete
  7. Όμορφη η ανάρτηση σου.
    Δεν έχω πάει ποτέ μου σε άλλη ήπειρο.
    Στο Λονδίνο πήγα πρώτη φορά φέτος το καλοκαίρι.
    Πραγματικά πολυπολιτισμικό, ζουν άρμονικά όλες οι φυλές του κόσμου.
    Ιδιο σύνδρομο κι εγώ με τις Κυριακές και κυρίως τα απογεύματα τους.

    ReplyDelete
  8. Φίλοι μου γειά σας. Ενα γενικό σχόλιο για όλους, και θα επανέλθω.

    Αυθαιρετώ βεβαίως στην επιχειρηματολογία μου περι "global cities", και σίγουρα ο καθένας μπορεί να φτιάξει τη δική του λίστα. Στη δική μου αξιολόγηση, οι πόλεις είναι ζωντανές οντότητες, και μπορούν να κατηγοριοποιηθούν βάσει μερικών κριτηρίων (πάντα βέβαια ο υποκειμενισμός είναι παρόν). Υπάρχουν έτσι, κατα την γνώμη μου, κλειστές πόλεις τύπου Τεχεράνης και Αβάνας, διότι έτσι αναπτύχθηκαν και έτσι ορίζει η πολιτική τους μοίρα και γεωγραφία. Εκεί ανήκει άς πούμε όλη η Μέση Ανατολή, η Σερβία, η Αλβανία, κλπ. Ακολουθούν οι απλά μεγάλες πόλεις, τύπου Σάο Πάολο, Μέξικο Σίτυ, κλπ, οπου σίγουρα υπάρχουν και μεγάλοι θύλακες κοσμοπολιτισμού. Εν συνεχεία, κατα τη δική μου πάντα κατηγοριοποίηση, ακολουθούν οι ανοιχτές και κοσμοπολίτικες πόλεις. Εκεί κατατάσσω το Παρίσι, το Βερολίνο, και φυσικά την Αθήνα. Στην κορυφή της πυραμίδας, ειναι οι Global Cities. Είναι εκείνες οι πόλεις στις οποίες η γενική κοινωνική νοοτροπία και ζωή, υπερβαίνει την υπάρχουσα εθνική νοοτροπία της χώρας στην οποία βρίσκονται. Το Λονδίνο δηλαδή, υπερβαίνει την νοοτροπία της Βρετανίας, η Νέα Υόρκη υπερβαίνει την νοοτροπία, τρόπο ζωής και βίωμα της υπόλοιπης Αμερικής. Υπο την έννοια αυτή, το Παρίσι και το Τόκυο είναι μεγάλες πόλεις, αλλά παραμένουν Γαλλικές και Γιαπωνέζικες. Η Αθήνα, η Κολωνία είναι ίσως ανοιχτές, αλλά παραμένουν Γερμανικές και Ελληνικές. Το ίδιο και το εντυπωσιακό Χόνγκ Κόνγκ, που παρόλο που έχει δυτική σκέψη και κοσμοπολιτισμό, δεν παύει να είναι Κίνα. Τέλος, υπάρχουν πόλεις των οποίων η ανάπτυξη και παρακμή ειναι ορατή. Παρίσι και Σικάγο παρήκμασαν και έδωσαν τις θέσεις τους σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη. Και στον Καναδά, το Τορόντο αναδύεται ως μια μεγάλη, ανοιχτή, ευχάριστη και κοσμοπολίτικη πόλη. Ενα άλλο κριτήριο, είναι η δυνατότητα μιας πόλης να απορροφήσει έναν ξένο, εναν καινούργιο. Ενας ξένος στη Νέα Υόρκη απορροφείται αμέσως, στο Χόνγκ Κόνγκ όχι. Και στο προσφιλές μου Τορόντο (για το οποίο θα επανέλθω), ενας τεράστιος ισλαμικός πληθυσμός, περιμένει την κοινωνική του κατάταξη. Θα μπορέσει το Τορόντο να γίνει ενα melting pot, ή θα γκετοποιηθεί σε δυτικές και ισλαμικές περιοχές; Ολα παίζονται.

    Φίλοι μου θα επανέλθω.

    ReplyDelete
  9. Τελευταία φορά στην ΝΥ είχα πάει το 1998 και κατόπιν φέτος το καλοκαίρι. Οι αλλαγές με εντυπωσίασαν. Ο Μπλουμπεργκ κατάφερε να την καθαρίσει, δεν είδα τόσους πολλούς άστεγους και junkies όπως την άλλη φορά, όταν πραγματικά είχα φοβηθεί σε ορισμένα μέρη και γενικά η πίστη μου στο αμερικανικό θαύμα εδραιώθηκε. Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι κατά βάσει αγροτικές και ότι η ΝΥ είναι η βιτρίνα. Στο Σικάγο έχω περισότερα χρόνια να πάω, πιστεύω όμως ότι είναι το καλύτερα κρυμμένο μυστικό των ΗΠΑ.

    ReplyDelete
  10. Γεια σου Locus,

    εχεις απόλυτο δίκιο στο γενικό σχόλιο που κάνεις. Μόνο το Λονδίνο και η ΝΥ είναι "global cities". Εχω περάσει και από το Μεγάλο Μήλο και με μάγεψε τον ένα μήνα που έμεινα εκεί. Θα ήθελα να δούλευα για έναν χρόνο, αλλά και το Λονδινάκι μου με δυσκολία θα το άφηνα.

    ReplyDelete
  11. Καλά νάμαστε αγαπητή μου Mερόπη, και να γυρνάμε τον κόσμο βλέποντας αγαπημένους, και μαθαίνοντας. Εύχομαι να ξαναβρεθείς στη Νέα Υόρκη. Απο το 2000 έχει αλλάξει πάρα πολύ, και προς το καλύτερο. Τις ευχές μου. –

    -------------------------------------
    Αθηνά μου γειά σου. Ευχαριστώ για την τιμή. Τις γρήγορες και προσωπικές σκέψεις μου τις έγραφα κάποτε στο χαρτί και τις πετούσα. Σήμερα γίνονται πόστ και μένουν. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό:)

    -------------------------------------
    H περίφημη Vassia, γνωστή παραφυάδα του διαδικτύου;

    Aγαπητή μου Βάσσια καλωσήρθες! Χαίρομαι που επανήλθες. Ελπίζω μονάχα να κράτησες τα γραπτά του μπλόγκ που έσβησες. Τροποντινά, είναι ένα είδος ιντερνετικού βιβλίου. Καλή επιστροφή λοιπόν, και καλά πόστ. Θα σε επισκέπτομαι:)

    ReplyDelete
  12. Αγαπητέ μου Mathiou, έχω ζήσει ιδιαίτερες στιγμές στο Τορόντο, και καθόλου δεν επιθυμώ να το αδικήσω. Οπως άλλωστε και τον Καναδά γενικότερα, μια χώρα που ειλικρινά αγαπώ πολύ, μια πραγματική δημοκρατία, μια αληθινά ανοιχτή κοινωνία.

    Το Τορόντο το πρωτοεπισκέφθηκα γύρω στο 1986, και ήταν τότε μια μικρή αγγλοσαξωνική πόλη, σε σύγκριση με το γαλλικό Μόντρεάλ. Αλλά οι γλωσσικές διαμάχες με το Κεμπέκ, κατέληξαν μεταξύ των άλλων σε μια μεγάλη μετακίνηση πληθυσμού προς το Τορόντο, το οποίο ειναι εργασιακά και επιχειρηματικά πολύ φιλελεύθερο, και συγχρόνως ευχάριστο. Αλλαξε και ο κόσμος μετά το 89, ο Καναδάς άνοιξε τις πόρτες του σε πολλά εκατομμύρια μεταναστών. Μπράβο του. Ξέρω απο όσα διαβάζω, πως ο Καναδάς σχεδιάζει να πάρει τουλάχιστον αλλα 20 εκατομμύρια μεταναστών μέσα στην επόμενη γενιά. Το Τορόντο είναι ενα prototype ανάπτυξης και συμβίωσης.

    Εχει ο Καναδάς την δυνατότητα να γίνει γρήγορα μια πολύ καλή πατρίδα για έναν ξένο (αυτό το καταθέτω επίσημα ως προσωπική μου διαπίστωση, απο πάμπολλους φίλους και συγγενείς που έχω εκεί), και το άν θα γίνει ακριβώς Νέα Υόρκη ή όχι, μένει να του δούμε, και μάλλον δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως είναι μια μεγάλη, ανοιχτή και ευχάριστη πόλη.

    Παρατήρησα πως η πόλη έχει τεράστιους αριθμούς μειονοτήτων, και ενώ ο Καναδάς κάνει τα πάντα για την αφομοίωσή τους, δεν είμαι σίγουρος αν και αυτοί κάνουν ό,τι τους επιβάλλεται. Αναφέρομαι βέβαια στους τεράστιους αριθμούς Πακιστανών, Αφγανών, και γενικότερα ισλαμιστών που έχουν κατακλυσει την πόλη, και οι οποίοι παρατηρώ μάλλον γκετοποιούνται επι του παρόντος. Παρά ταύτα, η κατηγοριοποίηση των πόλεων, επιμένω πως είναι αυθαίρετη (κοίτα και το πιο πάνω μου σχόλιο). Το Τορόντο περιβάλλεται απο μια απέραντη αγροτική ενδοχώρα, και βρίσκεται γεωγραφικά σε λίμνη αντί για ωκεανό. Αυτό θα καθορίσει επίσης την γενικοτερη πορεία του στο μέλλον. Φαίνεται πως το Μοντρεάλ επιθυμεί να μείνει κυρίως γαλλικό (παρακμάζοντας), ενώ στην απέναντι όχθη, το Βανκούβερ αναπτύσσεται δυναμικά. Σε γενικές γραμμές, θα συμφωνήσω πως ο Καναδάς είναι χώρα εξαιρετικής ποιότητας.

    ReplyDelete
  13. Φίλε Αθεόφοβε, χαίρομαι που βρέθηκες στο Big Apple και σου άρεσε. Και όπως θυμάμαι και σε ένα πόστ σου, δεν αισθάνθηκες την μεγαλοπρέπεια της Ρώμης, ή του Παρισιού. Σωστά. Η Νέα Υόρκη εχει ολλανδικές λαικές βάσεις, και υπάρχει για να αναδύει μια ελπίδα. Εύχομαι όσοι δεν την έχουν επισκεφθεί, να το κάνουν στο μέλλον. Και μετά, βέβαια, στη μεσογειακή Καλιφόρνια:)

    -------------------------------------
    Φίλε Hackaday, όλες οι πόλεις που αναφέρεις είναι πράγματι ανοιχτές πόλεις, με έντονο φιλελευθερισμό και σχέση με πανσπερμίες. Πρώτα ανοίγει μια κοινωνία, και μετά οι δυναμικές πλάθουν τις πόλεις. Το τέστ τώρα βρίσκεται στην Αθήνα μας. Θέλω να πιστεύω πως θα τα καταφέρει. Νάσαι καλά.

    -------------------------------------
    Φίλε Seagull, συμφωνώ μαζί σου, και ελπίζω να διαβάσεις πιο πάνω την αυθαίρετη κατηγοριοποίηση στην οποία υποβάλλω τις πόλεις. Η Κίνα σήμερα παίζει διεθνώς με τρείς πόλεις. Το Χόνγκ Κόνγκ, αγγλική της κληρονομιά, και ακόμα δύο πόλεις που προσπαθεί να τις προωθήσει σαν εικόνα διεθνώς. Το Πεκίνο και τη Σαγκάη. Κατά την άποψή μου, μέχρι στιγμής πάει καλά. Στο μέλλον πιστεύω, σαν πόλη κοινωνικου μετασχηματισμού, η Σαγκάη θα υπερβεί τους πάντες στην Ασία. Δεν είναι ακόμα Χόνγκ Κόνγκ, αλλά προς τα εκεί βαδίζει. Και ενώ ο ΧΚ δεν επιρρεάζει την υπόλοιπη Κίνα, η Σαγκάη θα αποτελέσει παράδειγμα για όλη την Ασία. Τις ευχές μου.

    -------------------------------------
    Φίλε Γίγαντα, νάσαι καλά. Κακό το σύνδρομο της Κυριακής. Μελαγχολικό και δυσβάσταχτο. Κυρίως τον χειμώνα που νυχτώνει απο τις πέντε. Γαμώτο του.

    Το Λονδίνο εξελίσσεται σε πρωτεύουσα της Ευρώπης. Είναι βέβαια πολύ γρήγορο, τρομερά ακριβό, όχι ιδιαίτερα καθαρό, αλλά δείχνει το δρόμο για το μέλλον. Και φαίνεται πως εμείς οι Ελληνες το επισκεπτόμαστε συχνά. Είναι άλλωστε και ο μεγαλύτερος φοιτητικός προορισμός μας. Νάσαι καλά.

    -------------------------------------
    Ναι, φίλε Dormammuη Νέα Υόρκη καθάρισε πολύ, κυρίως λόγω των πρακτικών Giulliani, που ήταν ιδιαιτέρω σκληρές και σαρωτικές. Εντούτοις, περιοχές όπως το Bronx και το lower Manhattan (που κάποτε ήταν μόνον αποθήκες) επιστρέφουν σήμερα στους γιάπηδες. Η πολυκοσμία πάντα θα εχει κινδύνους, αλλά συμφωνώ πως η πόλη ειναι σήμερα κατα πολύ ασφαλέστερη.

    Το Σικάγο είναι άλλο κεφάλαιο. Γεννημένο απο την αγροτιά και τους εργατικούς αγώνες, αποτέλεσε για πολλά χρόνια το χωνευτήρι της αγροτικής και βιομηχανικής ανάπτυξης του Midwest. Σήμερα βρίσκεται σε παρακμή.

    -------------------------------------
    Φίλε NdN, χαίρομαι για την εμπειρία σου. Η Νέα Υόρκη είναι πράγματι μια αληθινή πόλη, γεμάτη δυναμισμό. Δεν θα σου πρότεινα να φύγεις απο το Λονδίνο, η αγορά του είναι απο μόνη της τεράστια. Είναι βέβαια μια ακριβή πόλη, και έχει τα δικά της, αλλά είναι συγχρόνως και ενα απίθανο χωνευτήρι λαών, και μια αστείρευτη πηγή ιδεών.

    Και ας τονίσω, πως στο πόστ μου δεν μιλάω ούτε για ρομαντικές πόλεις, ούτε για ιδιαίτερα καθαρές πόλεις, ούτε για απίθανα εξωτικά κλίματα. Τηρουμένων των αναλογιών, δίνω σε ΝΥ και Λονδίνο, το χρυσό. Οι άλλοι ακολουθούν. Μετα δε τους Ολυμπιακούς, η ζήτηση θα εκραγεί. Χαιρετισμούς!

    ReplyDelete
  14. Μια μέρα μπήκε ο καθηγητής για μάθημα και μας είπε στυγνά ότι global cities είναι η ΝΥ, το Λονδίνο και το Τόκυο και δεν χωράει άλλη γιατί κλείνει το χρηματιστήριο της μιάς, ανοίγει της άλλης και ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει όλο το 24ωρο, οκ το χρήμα τουλάχιστον. Μπορεί βέβαια όταν το άκουσα αυτό να ένοιωσα μέσα μου ένα τρομερό revolt για μια τόσο ισοπεδωτική ανάλυση αλλά ...he has a point. Saskia Sassen για περισσότερα, στην τελική αυτή πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο.

    Κατά τ'άλλα για την ΝΥ είναι λυπηρό αυτό που αναφέρεις ως διαπίστωση, και εγώ αυτή την αίσθηση έχω, by association πιά only δυστυχώς, δηλαδή....από όλους τους συμφοιτητές μου που πήγαν μετά την αποφοίτηση για δουλειά εκεί, έχουν μείνει πιά στην πόλη αυτοί με τις πιο βαρετές δουλειές και τα πιο μέτρια μυαλά. .....ω ρε θάψιμο που έριξα, αλλά τέλοσπαντων.... οι υπόλοιποι πήγαν west σιγά σιγά, σε σημείο που μου φαίνεται πια πολύ περίεργο να μην έχω κανέναν στην πόλη να με φιλοξενήσει ρε παιδί μου :p, ενώ από την άλλη μεριά χαμός γίνεται, who would had imagined

    να διαβάσεις και το κομμάτι που έγραψε ο AA Gill για τη ΝΥ

    sub-note: Berlin rules.
    sub-note: το Λονδίνο πάλι ποτέ δεν το χώνεψα, και καλά αυτά που λένε όσοι πρωτοπάνε για πολυφυλετικότητα + ανεκτικότητα, μούφες μεγάλες μου φαινονται, ή είσαι melting pot ή δεν είσαι και ίσα που ανέχεσαι τον διπλανό και μάλλον το δεύτερο είναι, άσε που είναι σο overtly british it gives me the creeps....θα μου πείς οκ αφού αγγλία δεν είναι? ε ναι οκ, αλλά μη μου το παίζεται και phenomenal global city.....ω ρε berlin και πάλι berlin :) at least they have the attitude and they did learn it the hard way

    ReplyDelete
  15. Ευτυχώς Locus, κράτησα τα δικά μου φυσικά
    παιδιά (κείμενα) και μερικές αναρτήσεις.
    Εγώ η ίδια είμαι αλλά ως "Ελαφηβολιών" πλέον.
    Είναι χαρά μου να τα λέμε ξανά, και με όλους
    τους παλιούς φίλους, και τους καινούργιους.
    :-)

    ReplyDelete
  16. Γειά σου trol με τα ωραία σου:)
    Σωστό το point του καθηγητή, αλλά οχι και ανάλυση. Σίγουρα πάντως, μεγάλο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας παράγεται στις πόλεις περισσότερο απ' ότι στα κράτη. Η περιοχή της Φρανκφούρτης και του Λονδίνου, παράγει περισσότερο απο ολόκληρα κράτη. Κάποτε που ήμουνα στο Σαν Φρανσίσκο, το Silicon Valley παρήγαγε το 35% του αμερικανικού ΑΕΠ.

    Σωστά, και το melting pot σχετικό είναι. Στο θέμα αυτό, η Νέα Υόρκη τρώει το Λονδίνο, που έχει μεγαλύτερα γκέτο. Στο Βερολίνο δεν έχω πάει, ακούω καλά λόγια, εύχομαι να το επισκεφθώ κάποτε. Ανέφερες την Saskia Sassen. Κάποια εποχή, διάβαζα πολύ αυτή την τύπισσα. Σε θέματα Immigration και Urbanization. Μέρος πανεπιστημιακών διαβασμάτων. Μετά την αποφοίτηση, άρχισα τις δικές μου έρευνες! Νάσαι καλά.

    ReplyDelete
  17. Μπράβο Bάσσια, ειλικρινά χαίρομαι που επανήλθες. Είχα αναρωτηθεί για σένα, που ξαφνικά εξαφανίστηκες. Σίγουρα απο κάποια στιγμή και πέρα επέρχεται διαδυκτιακός κορεσμός, κουράζεται κανείς. Συνήθως μετα τα δύο χρόνια, οι αντοχές σπάνε. Αλλα η παρέα είναι καλή, πνευματώδης, και αξίζει τον κόπο. Θα τα λέμε:)

    ReplyDelete
  18. Locus, ευχαριστώ για το εκτενές σχόλιο και τις πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις. Το πολυπολιτισμικό πείραμα που συντελείται στο Τορόντο μου έχει προκαλέσει περιέργια και αναμένω να δω πώς θα εξελιχθεί. Μέχρι τώρα το Τορόντο επιτρέπει σε κάθε πολιτισμική ομάδα να ζει με το δικό της τρόπο στην πόλη, χωρίς να ενοχλεί ή να ενοχλείται. Τα όσα αναφέρεις για τον ισλαμικό πληθυσμό είναι σωστά. Ελπίζω ωστόσο ότι η εντυπωσιακή ανεκτικότητα των ντόπιων Καναδών θα δώσει τον απαραίτητο χρόνο ώστε αυτό το πείραμα να καρποφορήσει.

    ReplyDelete
  19. Φίλε Mathieu νάσαι καλά. Το πείραμα των Καναδών θα πετύχει. Οι αγγλοσαξωνικές κοινωνίες του νέου κόσμου είχαν ιστορικά την μεγαλύτερη απορροφητικότητα πληθυσμών. ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία. Η Ευρώπη ακόμα θέλει δουλειά.

    Αν έχεις χρόνο, κοίτα και τούτο, μια αληθινή και προσωπική ιστορία. Νάσαι καλά.

    http://locuspublicus.blogspot.com/2008/02/je-me-souviens.html

    ReplyDelete
  20. Locus φαίνεται να γνωρίζεις αρκετά για τον Καναδά. Εγώ είμαι καινούριος εδώ, καθώς σπουδάζω στο Τορόντο τα τελευταία 3 χρόνια. Ευχαριστώ και πάλι και θα τα ξαναπούμε.

    ReplyDelete
  21. Και εγώ ευχαριστώ φίλε Mathieu, καλή τύχη με τις σπουδές σου. Και πιές και κανα καφεδάκι στην Ντάνφορντ:)

    ReplyDelete