Αξιοι οι συνεργάτες της δουλειάς, κατέβηκαν με κλαδευτήρια, φτυάρια και καινούργιους σπόρους, νωρίς στις αρχές του Απρίλη, να δώσουν τόνο και χρώμα στο σπίτι μας. Ο φοβερός χειμώνας μας αφήνει και πάλι δίνοντας μια εκρηκτική αναγέννηση στη φύση, μια βλάστηση που ξεχύνεται απο παντού κατακλύζοντας τα πάντα. Εξι δέντρα ξεριζώσαμε απο την αυλή και ακόμα φυτρώνουν. Ο ήλιος παίζει κρυφτό με τα σύννεφα, και η μυρωδιά της θάλασσας διαπερνά τη γειτονιά μας. Το καλοκαίρι έρχεται.
Κουραστικά τα μερεμέτια του κηπουρού, απαιτούν μεράκι και πολύωρη δουλειά. Ο χειμώνας της Νέας Αγγλίας αφήνει πίσω του πολλές ζημιές. Δεν αρκεί μόνον ο καλωπισμός. Ξύλα πρέπει να τριφτούν, να βαφτούν, να αλλάξουν. Καινούργια χρώματα και βαφές ξύλων που η υγρασία τα τρώει και τα σακατεύει. Κλάδεμα τα δέντρα που χτυπούν συχνά με τις ρίζες τους το σπίτι. Γενικός καθαρισμός για τα έντομα που ξαφνικά φαίνεται να επιτίθενται με σχέδιο και επιμονή.
Στρατιές μυρμηγκιών άνοιξαν πάνω απο εκατό τρύπες στα πλακάκια της αυλής τρώγοντας το τσιμέντο. Αλλα περίεργα πουλιά τσιμπολογούν το γκαζόν και το μαδάνε. Καμμιά δεκαριά φίδια βρέθηκαν να γεννοβολούν σε κάποιο υγρό μουσαμά που ξεχάστηκε τον χειμώνα. Ενας δρυοκολάπτης παίζει σταθερά σε κάποια γωνία, και παρόλο που έχει αποβληθεί, επιμόνως επιστρέφει. Απίθανα κόκκινα και μώβ πουλιά επιστρέφουν απο τόν νότο καθ' οδόν προς τον ψυχρό Καναδά. Και δεκάδες, κυριολεκτικά, σκιουράκια παίζουν ανέμελα ανεβοκατεβαίνοντας τα πανύψηλα δέντρα. Τις νύχτες, ασβοί και καγιοτάκια κάνουν επιθέσεις στα σκουπίδια.
Κουράστηκαν και φέτος τα παδιά για να τελειώσουμε τη μικρή αυλή μας, γωνιά χαράς, ανάπαυσης και συγκέντρωσης φίλων. Ωρες πολλές να μαζευτούν τα σπασμένα κλαδιά που έφερε λυσσομανώντας ο χειμώνας, να ξεκολλήσσουν τα βρεμμένα φύλλα απο το γρασίδι, να καθαριστεί η κάθε γωνία απο χώμα, λάσπες και αγριόχορτα.
Και σαν τελειώσει η δουλειά, η ανταμοιβή. Το μαγικό εργαλείο της παιδικής ηλικίας, επιστρατεύεται σε βόλτες σε πάρκα, στην κοντινή μας θάλασσα, στα παγωτατζίδικα. Αξιοι οι συνεργάτες μου. Με βοήθησαν και φέτος. Για να δούμε ,τι θα φέρει κι αυτό το καλοκαίρι...-----------------------------------------------------
Μ' αυτό το ευχάριστο ελπίζω ποστάκι, αποχαιρετώ τον Μάιο. Καλοκαιριάζει. Ξεχυθείτε στη φύση, σε βουνά και παραλίες. Και αφήστε πίσω σας τη μιζέρια της επικαιρότητας. Κάθε καλοκαίρι κι ένα δώρο. Το φετινό μας ταξίδι στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου σίγουρο. Μέσα στα πολλά που επιρρεάζουν τη ζωή μας, και εκτός απο τις κηπουρικές, τα παιδιά και τα μερεμέτια, έχω αναλάβει και την έγνοια των γονιών που η μακρινή πατριδα τιμωρεί τώρα με μια συνολική περικοπή 5.000 ευρώ το χρόνο. Ανθρωποι που δούλεψαν για 70 χρόνια. Και αυτά γιατί ο Γιώργος διατηρεί το πελατειακό του υπερκράτος, με τις 11 χιλιάδες άχρηστες υπηρεσίες και τις δεκάδες χιλιάδων τρωκτικών της Εκκλησίας. Φίλοι μου θα επανέλθω εν καιρώ. Καλό σας καλοκαίρι.
-----------------------------------------------------
πολύ δουλειά έχει η αυλή σου μάκη.
ReplyDeleteκαι εκείνο με τα φίδια με ανατρίχιασε κάπως.
ας μη σου πω εγώ πόσα χάνω το χρόνο! ας σου πω πόσα χάνω κάθε μήνα, μόνο 650 ευρώ!!!
Καλο καλοκαίρι και σε εσένα. Περισσότερο ζήλεψα παρά σε λυπήθηκα διαβάζοντας για τις επιθέσεις της φύσης :)
ReplyDeleteΑ... εγώ πήγαινα το γιό μου με τα ποδήλατά μας στο Borderland Park, ανάμεσα στον 24 και τον 95 στο ύψος του Βροκτον... Έχουμε σκαλίσει και τα αρχικά μας σε ένα μεγάλο βράχο στην κορφή ενός μικρού λοφίσκου μέσα στα δέντρα... Αλλά, Locus μου, για Little League δεν διαβάζω τίποτα; Τι ηλικία έχουν τα παιδιά; Έχουν τρέξει ποτέ μεσ' τις ακτίνες του απογευματινού καλοκαιριάτικου ήλιου, μεσ' την σκόνη του πάρκου να γλιστρήσουν στη βάση, πόδια πρώτα, "τεντώνοντας" μια δίπλα να γίνει τρίπλα... καθώς αυτός που έτρεχε μπροστά τους είναι ήδη Home, Safe!
ReplyDeleteΕυλογία να ζεις σε ένα τέτοιο μέρος, ουσιαστικά τμήμα ενός δάσους (όσο μπορούμε να κρίνουμε από τις φωτογραφίες). Εμείς πώς κατορθώσαμε με τον τρόπο που οικίζουμε την Ελλάδα σχεδόν να εξαφανίσουμε όλη την υπόλοιπη ζωή εντός των πόλεων και περιαστικά;
ReplyDeleteΗ φύση ενσωματωμένη στην καθημερινή ζωή της οικογένειας...τι όνειρο για μας τους εν Αθήναις βασανιζόμενους...χαλάλι ο κόπος Λόκους,κόπος που όμως όπως λες γίνεται και αφορμή για παρέα,αίσθηση κοινότητας,αυτό που τόσο διαδεδομένο είναι σε μικροκλίμακα στην Αμερική και που τόσο λείπει στην χώρα που (σχεδόν..)καθένας εύχεται να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
ReplyDeleteΗ μεγάλη διαφορά είναι οτι για μας εδώ,ευκαιρία να νιώσεις λίγο την φύση έχεις αν εγκαταλείψεις το σπίτι σου οδηγώντας τουλάχιστον κανά 2ωρο.Πως τα κατάφεραν έτσι...
Ρία μου γειά σου και καλό καλοκαίρι. Ναί, η δουλειά που απαιτούν τα εδώ σπίτια είναι μεγάλη. Γι αυτό και υπάρχουν πάμπολλες εταιρείες (landscaping companies)που κάνουν μόνον αυτό. Aλλά δεν υπάρχει και επιλογή. Μια πολύμηνη εγκατάλειψη θα ήταν χειρότερη.
ReplyDeleteΛυπάμαι για τις τρομερές οικονομικές θυσίες και περικοπές. Αναρωτιέμαι μονάχα αν υπάρχει μεγαλύτερο στρατηγικό σχέδιο, που αποσκοπούν όλα αυτά. Στο τέλος της τριετίας θα έχουμε μεγαλύτερο χρέος. Τίποτα μέχρι τώρα δεν με πείθει πως θα μπορέσουμε να το μειώσουμε. Τις ευχές μου.
Φίλε Περαστικέ δεν παραπονιέμαι βέβαια. Απλά να ξέρουν όλοι πως ακόμα και αυτό το όμορφο περιβάλλον απαιτεί τρομερή δουλειά και έξοδα. Οι επιθέσεις της φύσης αντιμετωπίζονται με κάποιο μικρό σχέδιο. Μέρος κάθε σαββατοκύριακου καταναλώνεται σε δουλειές. Καλό καλοκαίρι.
ReplyDeleteΦίλε thinks εχω τρία παιδιά, τον Χρήστο 14, και τους Αλέξανδρο και Αντριάνα, δίδυμα 10 ετών. Στο βαθμο που μπορούμε, κρατάμε επαφή με την Ελλάδα τα καλοκαίρια, και τρέχουμε παντού σε αθλοπαιδειές και τοπικά σπόρτς. Φέτος λόγω κρίσης ίσως ειναι λίγο διαφορετικά. Μένουμε κοντά στον 95, και κοντά στον 24 που αναφέρεις. Αν και προσωπικά δεν ασχολούμαι και πολύ με τα αθλητικά, έχω κάνει εντούτοις μέχρι και προπονητής παιδικής ομάδας ποδοσφαίρου. Καλό καλοκαίρι.
ReplyDeleteAγαπητέ μου univers, όπως καλά γνωρίζεις, το σύστημα της αντιπαροχής χρησιμοποιήθηκε στην Ελλάδα ως μοχλός οικονομικής ανάπτυξης,κοινωνικής ανάτασης, και προσωπικού πλουτισμού. Ανέβαζε την μέση οικογένεια κοινωνικά κι οικονομικά, έδωσε κάποιο σπίτι σε όλους, προίκα στην κόρη, λεφτά στην άκρη. Συνέφερε δηλαδή τους πάντες. Και χρησιμοποιήθηκε κατα κόρον. Μόνον που συνδυάστηκε αναπόφευκτα και με τις γνωστές ατέλειες του κράτους μας (έλλειψη νόμων, ανύπαρκτες πολεοδομίες, κομματισμό, κλπ), και μας έφτασε εκεί που είμαστε σήμερα. Στην απόλυτη οικοδομική καταστροφή. Το τραγικότερο παράδειγμα η Αθήνα, μια άσχημη πόλη- πρότυπο και για τις μικρότερες επαρχιακές πόλεις. Σήμερα κοιτάμε το παρελθόν αμήχανα και λέμε τί φτιάξαμε! Ο,τι σώθηκε στον τόπο μας είναι πια στην επαρχία. Στην Αμερική η μεταβίβαση απο τις πόλεις στα προάστια έγινε οργανωμένα, απο το 1960 και μετά. Αγόρασα και εγώ ένα σπίτι εδώ, γιατί είναι πράγματι μέρος ενός δάσους στην ουσία, και καλό για τα παιδιά. Θέλει βέβαια προσωπική δουλειά, αλλά είναι πράγματι μια ευλογία. Καλό σου καλοκαίρι.
ReplyDeleteΠράγματι, αξίζει ο κόπος φίλε squarelogic γιατί είμαστε πράγματι μέρος της φύσης και είναι ενα πολύ καλο περιβάλλον για τα παιδιά. Κατοικούσα για χρόνια στο κέντρο της πόλης, αλλά μετά τον γάμο μου αναγκαστικά μετακόμισα νότια, σε πιο ερημικές και δασικές περιοχές. Ομολογώ πως για μένα ήταν μια τεράστια αλλαγή, καθώς ήμουν συνηθισμένος να κατεβαίνω μια βόλτα με τα πόδια, και να ανακατεύομαι με κόσμο και κοινωνικά, ενώ τώρα πρέπει να οδηγήσω πολλά μίλια για να κάνω κάτι. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω στην Αθήνα, ειναι μια πόλη που με κουράζει αφάνταστα, τυραννική και άναρχη. Δυστυχώς ακόμα και πολλές ελληνικές επαρχιακές πόλεις μοιάζουν με μικρές Αθήνες. Η γενέτειρά μου, το Αγρίνιο, έχει μαζέψει όλον τον πληθυσμό του νομού, και μοιάζει με μια Καλλιθέα της επαρχίας. Μεγάλη η πολεοδομική καταστροφή της Ελλάδας. Τώρα αρχίζουμε να συνειδηοποιούμε τι ακριβώς φτιάξαμε, και η ανατροπή είναι δύσκολη. Αλλά αν δεν υπάρχουνε δουλειές και υπηρεσίες, πώς να μετακομίσει κανείς αλλού εκτός Αθηνών. Μοιάζει με τιτάνειο αγώνα.
ReplyDeleteΕίναι και θέμα ηλικίας, πιστεύω. Εζήσα κάποτε στο χίππικο Αμστερνταμ, στο πολύβουο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη. Είχα μια τεράστια αγάπη και για τις τρείς πόλεις, ειδικά την Νέα Υόρκη, αλλά τώρα πιά δεν τις μπορώ, βρίσκομαι πνευματικά και συναισθηματικά αλλού, μέ άλλες ανάγκες και επιθυμίες. Αρκούμαι και είμαι πολυ ευτυχισμένος να έχω γύρω μου περισσότερο χώρο, ενα οργανωμένο γραφείο με τη βιβλιοθήκη μου, τα μουσικά μου όργανα, τις μικρές μου ενασχολήσεις. Οταν μια μέρα επιστρέψω στην Έλλάδα, θα ήθελα να ζήσω σε κάποιο ελληνικό νησί του Ιονίου. Καλό σου καλοκαίρι:)
Τι όμορφες φωτογραφίες!!!
ReplyDeleteΕλπίζω και όμορφα συναισθήματα :-) κι εύχομαι να έχετε ένα όμορφο και ήρεμο καλοκαίρι.
Φιλιά φίλε μου.
:-)
Eυχαριστώ Βάσσια, χαίρομαι που σου άρεσαν. Καλό σου καλοκαίρι και απο μένα.
ReplyDeleteΝα μας έλεγες τουλάχιστον πού είναι η παραλία του τελευταίου σου post... Σίγουρα Ιόνιο!
ReplyDeleteΠόρτο Κατσίκι, Λευκάδα, φιλε univers. Μαγική. Ετήσιος προορισμός μου απο παιδί (εκτός απο φέτος). Τότε που οι τουρίστες ήταν λίγοι και τους κερνάγανε στο δρόμο. Για μένα το ωραιότερο νησί της πατρίδας. Καλό καλοκαίρι:)
ReplyDeleteΦέτος δεν είναι όπως περυσι η πρόπερυσι.
ReplyDeleteΦέτος δεν έχει Μόσχα - Αγία Πετρρούπολη όπως το 2008.
Ούτε Μ. Βρεττανία και 2000χλμ από Λονδίνο σε Ινβερνές και τούμπαλιν.
Χάνω 8000ε τον χρόνο με τα ήδη μέτρα σε συνολικές ετήσιες αποδοχές 38000ε με 31 χρόνια δουλειάς.
Το μόνο που εύχομαι μετά την υγεία μου, είναι μή χάσω και τα υπόλοιπα.
Αισιοδοξία μηδέν, γιατί δεν φαίνεται καθόλου φως στο βάθος του τούνελ που μπήκαμε.
Κουράγιο αγαπητέ μου giant,, πράγματι μπήκαμε σε λούκι συμφοράς, να κάνουμε πράγματα που κατα την γνώμη μου είναι αδύνατον να γίνουν. Αποφεύγω να εκφράσω μια απαισιόδοξη άποψη για το μέλλον, με την ελπίδα πως θα γίνει ενα θαύμα, αλλά είναι πολύ δύσκολο να επανέλθουμε ηθικά και δημοσιονομικά. Η χώρα μας δεν διαθέτει ούτε τις ιδεολογικές ούτε τις θεσμικές εκείνες δομές που θα τις επιτρέψουν να αναπτυχθεί γρήγορα. Δεν ειναι δυνατόν μέσα σε λίγα χρόνια να επανιδρύσουμε το κράτος. Κάπου το 2013 θα χρωστάμε κάπου 450 δις, ενα τερατώδες χρέος που είναι αδύνατον να αποπληρώσουμε ή να μειώσουμε αισθητά. Φοβάμει πολύ για το τί θα γίνει τότε. Για τώρα, ας ζήσουμε με λιγότερα, όσο μπορούμε, με τις απλές χαρές που δεν κοστίζουν. Ας απολαύσουμε φέτος το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, τον ήλιο, τη θάλασσα. Ισως να ειναι και το τελευταίο ανέμελο καλοκαίρι μας. Τις ευχές μου:)
ReplyDelete