O απίθανος αυθορμητισμός αυτής της μουσικής έκφρασης, με τους αυτοσχεδιασμούς και την απλότητά του, παιδί του δρόμου και της γειτονιάς, πάντα με μάγευε. Για ποιό λόγο η Κούβα, ένα μικρό και αποκλεισμένο νησί, με ένα αποτυχημένο οικονομικό σύστημα και μια κοινωνία βουτηγμένη κατα γενική ομολογία στη φτώχεια, μπόρεσε να παράξει τόσα μουσικά είδη ζηλευτής ποιότητας και αισθητικής ομορφιάς; Η δική μου εξήγηση είναι, η κοινωνικότητα. Η μουσική έσωσε την Κούβα.
Πολύ γούσταρα και τον τυπάκο της φωτογραφίας. Γενικά γουστάρω όλους τους αυτόνομους. Ο Compay Segundo έζησε περίπου 100 χρόνια καπνίζοντας πούρα και παίζοντας κιθάρα. Μάλλον θα ήταν ευτυχισμένος. Δεν ζήτησε ποτέ τίποτα, και τυχαία, σε μεγάλη ηλικία, μια ηχογράφηση τον έκανε διάσημο. Ταξίδεψε έτσι κι αυτός λίγο τον κόσμο. Δεν άλλαξε συνήθειες μέχρι που πέθανε. Το μηχάνημα της ευτυχίας του, μια κλασική και φτηνιάρικη κιθάρα, απεικονίζεται στον καναπέ του.
O απίθανος αυθορμητισμός αυτής της μουσικής έκφρασης, με τους αυτοσχεδιασμούς και την απλότητά του, παιδί του δρόμου και της γειτονιάς, πάντα με μάγευε. Για ποιό λόγο η Κούβα, ένα μικρό και αποκλεισμένο νησί, με ένα αποτυχημένο οικονομικό σύστημα και μια κοινωνία βουτηγμένη κατα γενική ομολογία στη φτώχεια, μπόρεσε να παράξει τόσα μουσικά είδη ζηλευτής ποιότητας και αισθητικής ομορφιάς; Η δική μου εξήγηση είναι, η κοινωνικότητα. Η μουσική έσωσε την Κούβα.
Πολύ γούσταρα και τον τυπάκο της φωτογραφίας. Γενικά γουστάρω όλους τους αυτόνομους. Ο Compay Segundo έζησε περίπου 100 χρόνια καπνίζοντας πούρα και παίζοντας κιθάρα. Μάλλον θα ήταν ευτυχισμένος. Δεν ζήτησε ποτέ τίποτα, και τυχαία, σε μεγάλη ηλικία, μια ηχογράφηση τον έκανε διάσημο. Ταξίδεψε έτσι κι αυτός λίγο τον κόσμο. Δεν άλλαξε συνήθειες μέχρι που πέθανε. Το μηχάνημα της ευτυχίας του, μια κλασική και φτηνιάρικη κιθάρα, απεικονίζεται στον καναπέ του.
