Les Miserables

Eχω δεί το υπέροχο μιούζικαλ αρκετές φορές. Παντού ήταν υπέροχο. Στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη οι παραστάσεις ήταν αριστουργηματικές. Το έχω ακούσει επίσης απο μια μουσική συντροφιά γάλλων μουσικών με τη μελωδία ερμηνευμένη απο τρία ακκορντεόν. Ως ακκορντεονίστας, ομολογώ πως έμεινα μαγεμένος.

Αλλά την Παρασκευή το βράδυ, μου έλαχε μια έκπληξη που θα μου μείνει αξέχαστη. Απόφοιτοι ενός σχολείου που ταξίδεψε μαζί μας στις Βερμούδες (στην καθιερωμένη ετήσια εκδρομή τους), σε συνεννόηση με την διεύθυνση του καραβιού, ανέβασαν μια ερασιτεχνική και συντετμημένη έκδοση του μιούζικαλ στο θέατρο του καραβιού. Ηταν συγκλονιστικό.

Ο φωτισμός απαλός και μυστηριώδης, αντάμειβε για τα κάπως απλοποιημένα σκηνικά και τα σπέσιαλ εφφέ των επαγγελματικών θεάτρων. Ελλείψει μουσικού γκρούπ, η μουσική ήταν καραόκε υψηλής ποιότητας. Αλλά οι φωνές των παιδιών, εξαιρετικές. Ούτε φάλτσα,ούτε λάθη. Οι ερμηνείες τους παθιασμένες, απέδωσαν την αισθητική του δύσκολου μουσικά και ερμηνευτικά μιούζικαλ, κορυφώνοντας το συναίσθημα με μια τεράστια έκρηξη μέσα σε καπνούς, φωνές και εξωτικές αναλαμπές. Η σημαία της ελευθερίας ύψώθηκε πάνω απο νεκρούς και καταπιεσμένους. Η θεατρική Επανάσταση πέτυχε...

Υπέρτατη ανθρώπινη ανάγκη η Εκφραση, αναγκαίος ο Συμβολισμός και η Τελετουργία. Εξιλέωση και Κάθαρση ο απώτερος σκοπός της Τέχνης, δύναμη να συνεχίσουμε προς τα εμπρός. Οι εξαθλιωμένοι υπάνθρωποι με τις σκουριασμένες αλυσίδες και τα σάπια δόντια, συμβολική προσφορά ποιητικής έκφρασης στη συλλογική συνείδηση εκείνων που δεν συμμετείχαν (γιατί δεν χρειάστηκε) στην Επανάσταση. Στη θεατρική σκηνή, η Επανάσταση των Αθλίων θριάμβευσε αυτονόητα στα μάτια συνανθρώπων ενός άλλου αιώνα, συμμέτοχων στο δράμα με τη λογική και τον συναισθηματισμό του σύγχρονου φιλελεύθερου πολίτη. Υποστηρικτές ενός ξεσηκωμού που παίχτηκε αιώνες πριν αυτούς. Η πανάρχαια ιστορική διαίρεση ανάμεσα σε τυχερούς και άτυχους. Αν είναι δυνατόν να υπάρχουν σκλάβοι...

Μα λίγες ώρες νωρίτερα, πρίν το καράβι άφήσει το όμορφο αποικιακό χωριουδάκι του St George, η κα Russo, δασκάλα τέχνης και συνοδός του γκρούπ, μας κάλεσε να δούμε κάτι ενδιαφέρον. Στο μικρό ξύλινο δημαρχείο του χωριού, ενα πανέμορφο διώροφο αποικιακό κτίσμα εγγλέζικης αρχιτεκτονικής, διακοσμημένο με πορτραίτα άγγλων ναυάρχων που κούρσεψαν τον κόσμο σπέρνοντας την αγγλική δόξα στις αποικίες, μια τεράστια γαλλική γκιλοτίνα είχε έρθει απο την Ευρώπη και είχε στηθεί στην μπροστινή αυλή, με θέα τη θάλασσα, δίπλα σε φοίνικες, μανικιουρισμένους κήπους και αγάλματα εγγλέζων ευγενών.

Σε κάποιες κιτρινισμένες κορνιζαρισμένες λίστες που κοσμούσαν τον τοίχο, αναγράφονταν τα ονόματα κάποιων που είχαν χάσει τη ζωή τους (και το κεφάλι τους), την εποχή της αποικιοκρατίας. Και δίπλα απο τα ονόματα, τα μικροαδικήματα που είχαν διαπράξει. Μικροκλοπές της πείνας, αποδράσεις της απόγνωσης για να ξεφύγουν απο τον δυνάστη που κάποτε τους αγόρασε στην Αφρική. 150 Αθλιοι στο ξυράφι. Η αληθινή έκβαση της Επανάστασης...

----------------------
...but the tigers come at night,
with their voices soft as thunder,
as they tear your hope apart,
as they turn your dream to shame...
----------------------