"Να βρούμε επιτέλους κάποιον. Οποιον νάναι. Ελληνα, ξένο, Αλβανό. Και ας είναι όπως νάναι. Ψηλός, κοντός, καμπούρης. Και πακιστανός νάναι, καλός είναι. Εναν εθελοντή να βρούμε. Εν ανάγκη να τον πληρώσουμε τον άνθρωπο. Ας ειν΄και γύφτος."Αυτά τα χαριτωμένα μονολογούσε η θεία, κατσαδιάζοντας την ανύπαντρη ξαδέλφη που είχε περάσει τα τριάντα και μετά απο πολλαπλούς δεσμούς κινδύνευε να μείνει στο ράφι. Εναν γαμπρό εδώ και τώρα. Κι ας μοιάζει και με χειρόφρενο.
Και η καταπληκτική ξαδέλφη, με τα κόκκινα μαλλιά- καρφάκια, τη μαύρη μίνι φούστα,και εναν αποκαλυπτικό εκρηκτικό στηθόδεσμο που ήταν έτοιμος να εκραγεί σκορπώντας πανικό, με βλέμμα θολό, μετέωρο και κουρασμένο απο τις αλλεπάλληλες μπουζουκοειδείς επαρχιακές κρεπάλες, καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας, και ανακατεύοντας νωχελικά τον πρωινό φραπέ, απαντούσε ανα εικοστό μπινελίκι, με μια αδιάφορη στωική ατάκα.
"Μην κάνεις έτσι ρε μαμά. Θα βρούμε ενα μαλάκα..."
