Στις μακρινές πατρίδες του Ορινόκο, εκεί που οι αποικιοκράτες έφταξαν τρείς Γουϊάνες με τα εθνικά τους ονόματα, εκεί που χιλιάδες ζωές εξερευνητών χάθηκαν αναζητώντας στα έγκατά του το χαμένο El Dorado, στο ξεχασμένο νησί του Τρινιντάντ, ορμητήριο πειρατών και υποτακτικών των βασιλικών οίκων της Ευρώπης, νησί λάφυρο Ισπανών και Αγγλων, αναμίχθηκε το ευρωπαϊκό αίμα με τους ντόπιους ινδιάνους (που χάθηκαν για πάντα),και με τους μαύρους που μετάφέρθηκαν σκλάβοι μέσα σε κιβώτια απο τη μακρινή Αφρική. Εκατό χρόνια πολέμων, λοιμών και κατακτήσεων ενώθηκαν τελικά και με τα ερωτικά πάθη αφεντάδων και υπηκόων, παράγοντας την Σύνθια.Η καλλονή του Ορινόκο έζησε στην Ευρώπη για τρία χρόνια επιστρέφοντας στις τροπικές της ζούγκλες σε κατάσταση νευρικού κλονισμού. Ακατανόητος ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, οι ορθολογικές του βάσεις, τα βαριά του αρχιτεκτονίσματα, το μουχλιασμένο κλίμα του, οι σχέσεις των ανθρώπων. Να και κάποιος που απέρριψε τον υπέροχο ευρωπαϊκό μας πολιτισμό, το δικό μας Εl Dorado. Η φυγή της τότε ηταν για μένα ενα μυστήριο. Πέρασαν χρόνια απο τότες. Και πριν λίγες μέρες, πήρα ενα email απο το Port of Spain. Μεταξύ πολλών, είναι καλά. Μιλήσαμε και στο τηλέφωνο. Στο Τρινιντάντ, γή περίεργων αυτονομιστών και τυχοδιωκτών, έχω μια πρόσκληση ανοιχτή...
Την απέρριψα κολακευμένος, (και εμφανώς συγκινημένος). Οι δικοί μου τροπικοί είναι η Ελλάδα. Το δικό μου El Dorado. Οταν κάποτε το βρώ...
------------------------------------------------
Φεύγοντας αύριο για μια εβδομαδιαία κρουαζιέρα στις Βερμούδες, παίρνω μαζί μου να (ξανα)διαβάσω το συγκλονιστικότερο βιβλίο που γράφτηκε ποτέ για την Iστορία του Τρινιντάντ. Γεμάτο πειρατές, θαλάσσιους εξερευνητές και τυχοδιώκτες της εξωτικής ζούγκλας. Επιστρέφοντας θα μοιραστώ μαζί σας και ενα σχετικό πόστ. Απο τις θλιμμένες ιστορίες κάποιων ασήμαντων λαών που πάντα με τραβούσαν. Ποστάρω κατόπιν αδείας, την καλλονή του Ορινόκο. Νάναι καλά όπου είναι...
