Οταν δεν μπορείς να φτιάξεις μια αληθινή ανταγωνιστική αγορά με τον πλούτο της οποίας θα δημιουργήσεις θέσεις εργασίας και θα χρηματοδοτήσεις ενα αληθινό κοινωνικό κράτος, τοτε φτιάχνεις στη θέση της ενα κρατικό τερατούργημα, με τα φανταστικά λεφτά του οποίου (συνήθως δανεικά) υποκρίνεσαι πως προσφέρεις εργασία και κοινωνικά "κεκτημένα". Οταν δεν δέχεσαι να έχεις καθαρούς κανόνες και ηθική στην αγορά σου και στη φιλοσοφία σου, τότε δέχεσαι να σε κυβερνήσει η διαφθορά και η κουτοπονηριά. Και αντί για ενα σοβαρό κοινωνικό κράτος, φτιάχνεις ενα φανταστικό και κουτοπόνηρο ψευτοαντίγραφο.Κουτοπόνηροι οι πολιτικοί μας που κατασκεύσαν τους "συμβασιούχους" για ρουσφετολογικά οφέλη, κουτοπόνηρες και οι κυβερνήσεις που ήθελαν να δείξουν πως έχουμε ενα ευαίσθητο κοινωνικό κράτος, κουτοπόνηροι κι οι συμβασιούχοι που δέχονται να δουλεύουν δύο χρόνια χωρίς πληρωμή μέχρι να χωθούν μόνιμα στον προστατευμένο ονειρικό κόσμο του Κρατισμού, οπου οι συνδικαλιστικοί στρατοί θα τους προστατεύουν για πάντα. Οταν η Εργασία δεν έχει ξεκαθαρισμένους νόμους, αρχές και ηθική, οι κοινωνίες βουλιάζουν στη διαφθορά και την ανηθικότητα. Συνάντησα φέτος το καλοκαίρι ανθρώπους δήμων και κρατικοδίαιτων εταιριών που είναι απλήρωτοι πολύ καιρό, αλλά δεν φεύγουν, δεν επιζητούν τίποτα άλλο, δεν φιλοδοξούν να τερματίσουν την εργασιακή τους μιζέρια. Το διεφθαρμένο κρατικό τερατούργημα τους διατηρεί (απλήρωτους) στη θέση τους, για να υποκρίνεται πως είναι ενα ευαίσθητο σοσιαλιστικό κράτος.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά και ξεκαθαρισμένα. Οταν προσλαμβάνεις κάποιον, έχεις υποχρέωση να τον πληρώσεις, συνήθως κάθε Παρασκευή, ή στο τέλος του μήνα. Τελεία και παύλα. Αλλιώς μην τον προσλαμβάνεις. Αν δεν μπορείς να τον πληρώσεις, τότε τον απολύεις. Είναι απολύτως ηθικό να απολύεις κάποιον γιατί δεν βγαίνεις οικονομικά, αλλα και απέραντα ανήθικο να τον αφήσεις απλήρωτο για την όποια εργασία προσέφερε. Απολύσεις και προσλήψεις έπρεπε να ήταν απο καιρό ελεύθερες. Το φαινόμενο χιλιάδων ανθρώπων που διεκδικούν τα δεδουλευμένα δεν είναι απλώς ενοχλητικό. Είναι φαινόμενο ανηθικότητας και διαφθοράς μιας κοινωνίας χωρίς αρχές και όρια, που για χρόνια τώρα υποκρίνεται πως έχει φτιάξει ενα κοινωνικό κράτος βασισμένο στην κουτοπονηριά.
Θυμήθηκα τα λόγια ενός ρώσου εργάτη λίγο καιρό πρίν την κατάρρευση της σοβιετίας. ¨Η Ρωσία είναι η μόνη χώρα στον κόσμο", δήλωσε, "στην οποία εμείς κάνουμε πως δουλεύουμε, ενώ εκείνη κάνει πως μας πληρώνει".
Καλημέρα και καλό Σαββατικύριακο.
ReplyDeleteΣωστά τα όσα γράφεις Μάκη, αλλά σαν εργαζόμενος σε ΔΕΚΟ, θα θελα να αναφέρω, πως σε μιά χώρα που λειτουργεί ερασιτεχνικά, ο καθένας προσπαθεί να παίξει με τους κανόνες της. Επομένως η μονιμότητα του δημοσίου,που αν δεν κάνω λάθος είναι μοναδικό φαινόμενο παγκόσμια, οι κατά καιρούς παροχές, εργασιακές, οικονομικές, ασφαλιστικές, έκαναν τους πάντες να ψάχνουν δαιμονιοδώς μια θέση στο δημόσιο.
Αφου η προσφορά εργασίας ήταν ελαχίστη και τώρα πλέον μηδαμινή, η ρουσφετολογική πρόσληψη, ο κομματικός διορισμός δημιούργησε και γιγάντωσε το φαινόμενο αυτό.
Σωστά και όσα λές και εσύ φίλε Γιώργο, μόνο που τώρα αυτή η παθογένεια φτάνει στο τέλος της. Ολα τα λεφτά του ΔΝΤ πηγαίνουν στους πιστωτές και στα ομόλογά τους που λήγουν, και στη διατήρηση του υπερκρατικού δημόσιου τομέα οπου βρίσκονται οι κομματικοί πελάτες. Στους υπόλοιπους το κράτος έχει κηρύξει στάση πληρωμών. Και αργά ή γρήγορα, καθώς τα τοκοχρεωλύσια μεγαλώνουν και το υπερκράτος είναι αδύνατο να διατηρηθεί, η στάση πληρωμών θα επεκταθεί και στους υπερπροστατευόμενους κηφήνες του δημοσίου. Δεν μπορείς να έχεις μια κοινωνία στην οποία μια ομάδα απολαμβάνει προστατευτισμό και σοσιαλιστικό παράδεισο και ολοι οι άλλοι είναι στην σέντρα. Η φτιάχνεις μια κοινωνία ανοιχτή και ανταγωνιστικη με κανόνες, όπου όλοι κινδυνεύουν το ίδιο, ή αλλιώς φτιάχνεις μια Κούβα όπου όλοι καλύπτουν "πάγιες και διαρκείς ανάγκες" με μισθό 10 δολλάρια τον μήνα.
ReplyDeleteΜόλις πρίν ημερών πληροφορήθηκα απο την οικογένειά μου, πως μία εξαδέλφη μου που δουλεύει για τον δήμο της γενέτειρας, έχει να λάβει χρεωστούμενα δύο τουλάχιστον χρόνων. Και κάποιος άλλος γνωστός μας, που δουλεύει απο το καλοκαίρι σε κάποιο δημόσιο έργο οδοποιίας με μισθό 75 ευρώ την ημέρα, δεν έχει ακόμα πληρωθεί, αν και η σύμβασή του κοντεύει να λήξει.Θα πληρωθεί, πληροφορούμαι, όταν οι εργολάβοι πάρουν τα λεφτά τους απο το κράτος (που τώρα δεν έχει τίποτα), που θα τα πάρει απο την ΕΕ (που δεν έχει ακόμα δώσει τίποτα). Είναι ενα τέλειο εργασιακό σενάριο.
ReplyDelete"Απολύσεις και προσλήψεις έπρεπε να ήταν απο καιρό ελεύθερες".
ReplyDeleteΞέρεις τι γινόταν από το 2008 μέχρι περύσι το Πάσχα στην Αγγλία και στην Αμερική οπότε είναι περιττό να πλατιάσω. Το χειρότερο από αυτα που ζούσα (απολύσεις φίλων, συναδέλφων, ακόμα και ανάκληση αδειών παραμονής για άτομα εκτος ΕΕ που απολύθηκαν) είναι οι διαμρτυρίες που άκουγα και ακούω από τους Ελληνες δημόσιους υπαλλήλους για τα ευρώ που τους έκοψαν. Μερικοί άνθρωποι ζουνε σε άλλο κόσμο Locus ή ίσως να ζούνε κάποιοι σαν κι εμένα.
Είναι τελείως παράλογο να υπάρχουν υπάλληλοι δύο ταχυτήτων. Δεν γίνεται να απολύονται εκατοντάδες άνθρωποι από τον ιδιωτικό τομέα και να μην υπάρχει καμία πρόνοια γι αυτους και από την άλλη να έχουμε πήξει σε εθελούσιες σε ΟΤΕ, ΟΣΕ, Ο.Α κτλ.
Η Ελλάδα αλλάζει με το ζόρι. Αν επιβιώσει από τις αλλαγές τα πράγματα θα αρχισουν να στρωνουν. Το ζήτημα είναι να μην δυσκολευτούν και πάλι οι ίδιοι δηλαδή οι χαμηλόμισθοι του ιδιωτικού τομέα.
Και από ότι άκουσα σήμερα το πρόβλημα της μη πληρωμής των συμβασιούχων,τουλάχιστον στο υπουργείο Πολιτισμού(!), είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο και μάλλον οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει πλέον ο κωδικός του λογαριασμού από τον οποίο γινόταν η μισθοδοσία τους!
ReplyDeleteΝεοελληνικό μπάχαλο!
είμαστε να μας κλαίνε οι ρέγγες.
ReplyDeleteτο μόνο για το οποίο είναι γνωστή η ελλαδα εκτός από την αποτυχία στα οικονομικά μας, είναι η ακρόπολη.
ήρθαν άνθρωποι από όλον τον κόσμο, για κάποιους ήταν ταξίδι ζωής, για να δουν την ακρόπολη, να περπατήσουν στα ιερά της χωματα και δεν τα κατάφεραν!
όταν επισκέφθηκα το 1989 την ολυμπία, δεν μπόρεσα να μπω μέσα. αλλά εγώ σε λίγα χρόνια θα το έκανα γιατί μπορούσα να ξαναπάω. αλλά μαζί με εμένα τότε, περίμεναν απ' έξω και δυο λεωφορεία με ιαπωνέζους. θα μπορούσαν να ξανακάνουν το ίδιο ταξίδι οι άνθρωποι;;;
ντροπή μας. ντροπή μας.
θα έπρεπε να τους συλλάβουν για δυσφήμηση της χω΄ρας μας. δε με νοιάζει που δεν έχουν δουλειά. δεν τους προσέλαβαν με σύμβαση; δεν ξέρανε ότι ήταν προσωρινοί; τι ζητούν τώρα που ξέρουν την οικονομική κατάσταση της χώρας;
όλοι δημόσιοι υπάλληλοι θα γίνουν;
Τίποτε δεν επιτρέπει στους συμβασιούχους να καταλαμβάνουν την Ακρόπολη και εν γένει τα μνημεία. Δεν είναι η στάνη των γονέων τους...
ReplyDeleteΝα διαφωνήσω, όχι.
ReplyDeleteΕίμαι εργαζόμενη σε ΔΕΚΟ, έχουν δει και έχουν δει τα μάτια μου.
Που θα βρεθούμε δεν ξέρω, είμαι σίγουρη όμως ότι αυτοί που "έφαγαν" δεν θα πεινάσουν.
Αυτό το κοινωνικό κράτος ήταν τελικά πολύ "μικρό" δεν χωρούσε πολλούς.
Καλή Κυριακή
Διεφθαρμένοι πολιτικοί χωρίς διεφθαρμένο λαό που θα τους εκλέξει και θα τους ανέχεται δεν μπορούν να υπάρξουν.
ReplyDeleteΑρα φταίει ο λαός.
Το λαό όμως τον διαφθείρουν διεφθαρμένοι ηγέτες που τον παραπλανούν ώστε να τους εκλέξει.
Αρα φταίει η ηγεσία.
Ομως η καταλυτική επιρροή της μοίρας (όπως βαθυστόχαστα έχουμε αναλύσει) δεν μπορεί να αγνοείται.
Αρα φταίει ο χοντρός.
Οι κατοικοεδρεύοντες σε Λονδίνα και Αμερικές φίλε Νίκο δεν έχουν την πολυτέλεια των διαφόρων "ταχυτήτων" που αναφέρεις,καθώς ο κακός καπιταλισμός τους έχει χτυπήσει στο κεφάλι. Στην αγαπητή πατρίδα, έχουμε καταφέρει σπουδαία πράγματα. Να κάνουμε τους μισθούς του δημοσίου μεγαλύτερους εκείνων της ιδιωτικής αγοράς, τους μισθούς των ΔΕΚΟ κατα 40% μεγαλύτερους των δημοσίων, να φτηνήνουμε την ιδιωτική εργασία μέσω των συλλογικών συμβάσεων μπάς και γίνουμε Κίνα, και να αφήσουμε τους υπόλοιπους στο έλεος των αγορών. Υπάρχει και μία ακόμα ταχύτητα, εκεινη της μαύρης αγοράς, που περιέχει και τους μετανάστες. Μάντεψε τώρα πια είναι η καλύτερη ταχύτητα.
ReplyDeleteΠάντως δικοί μου φίλοι που ειναι κατα πολύ βολεμένοι μέσα στο σύστημα, και δηλώνουν πως θα χυθεί αίμα αν διαταραχθεί η γραφειοκαρεκλάτη τους ύπαρξης. Με τον καιρό, εσύ που είσαι εκτός Ελλάδας, θα διαπιστώσεις πως έχεις χάσει για πάντα το ελληνικό τραίνο, και θα αναρωτηθείς τί ακριβώς κέρδισες. Στο λέω εκ πείρας.
Εκτός απο τον κωδικό φίλε Αθεόφοβε υπάρχει και ενα άλλο πρόβλημα. Δεν γνωρίζουν πόσοι είναι οι συμβασιούχοι και τί ακριβώς παίρνουν. Εχωνε ο κάθε πολιτικός όσους μπορούσε, και το περίφημο database των δημοσίων υπαλλήλων, δεν τους συμπεριέλαβε. Αλλά όπως άκουσα και σε κάποια είδηση, όσοι καταφέρουν να δούν την κ. Χυτήρη (μεγάλη σοσιαλιστική ψυχή), θα πληρωθούν αμέσως και χωρίς χαρτιά. Είναι πολλές οι ιδιαιτερότητες φίλε Αθεό.
ReplyDeleteΡια και Χρίστο Βαρδάκα -
ReplyDeleteΣας βάζω μαζί γιατί θίγεται το ίδιο θέμα. Ποιανού τσιφλίκι ειναι η Ακρόπολη, και ποιός θά έπρεπε να την προστατεύει;
Σας δίνω την δική μου άποψη, η οποία μάλλον δεν είναι και πολύ δημοφιλής.
Τα αρχαία μνημεία της Ελλάδας, σύμβολα του πολιτισμού μας και εικόνα μας στον κόσμο, έπρεπε να φυλάσονται απο χρόνια απο την ελληνική αστυνομία και τον ελληνικό στρατό, και όποιος έμπαινε στον χώρο, έπρεπε να πηγαίνει φυλακή. Ο στρατός και η αστυνομία θα έπρεπε επίσης να φυλάει και τα ελληνικά πανεπισήμια που ειναι γιάφκες τρομοκρατών, καθώς και το Αθηναικό κέντρο που έχει καταντήσει Μογκαντίσου.
Δεν συμπεριέλαβα την γνώμη μου αυτή στο πόστ, γιατί όσες φορές το έκανα στο παρελθόν βρήκα τον μπελά μου. Είναι γνώμη μειονότητας.
Πράγματι φίλη Βάσσια το κοινωνκό κράτος ήταν πολύ "μικρό", και απ' ό,τι φαίνεται χωρούσε μόνον 1 εκαττομύριο. Οι απο μέσα τώρα, θα συγκρουστούν με τους απέξω, και λογικό είναι να γίνει μακελειό. Για αυτούς που έφαγαν καλά, δεν το συζητάμε. Αυτοί τώρα παίζουν γκόλφ σε Μύκονο, Κύπρο και Ουρουγουάη. Για τους ιθαγενείς μιλάμε.
ReplyDeleteΕξαιρετικός συλλογισμός φίλε Yosemite, καλύπτει απο αναρχοαυτόνομους μέχρι οννεδίτες, πάγκαλους και παπαρήγες. Οσο το καπάκι κρατιέται στη χύτρα, υπάρχει ηρεμία. Οταν γίνει η έκρηξη, ο καθένας θα πάρει τη δική του λίστα και θα κατεβεί στο δρόμο. Θα ειναι μια πολύ ενδιαφέρουσα στιγμή.
ReplyDeleteΒέβαια υπάρχει και η περίπτωση να μην γίνει τίποτα, αλλά να επικρατήσουν τα κλασσικά αντανακλαστικά του χαβαλέ και της σπαρίλας, τσίπρο, αραλίκι και μπουζουκλερί. Καλή η επανάσταση αλλά πρέπει να σηκωθείς και απο τον καναπέ αδερφέ μου.
Στα τελευταία επίκαιρα ο γιάννης καψής ευθέως κατηγορεί τον πάγκαλο ως αχυράνθρωπο ισχυρού παράγοντα περιγράφοντας ένα προεκλογικό μεταξύ τους διάλογο. Προκαλεί μάλιστα το χοντρό να μην αποτολμήσει να του κάνει μήνυση και να σιωπήσει για το καλό όλων. Οντως ο κύριος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έχει μείνει άφωνος και έχει κανει γαργάρα την πρόκληση.
ReplyDeleteΤο περιστατικό μου θύμισε ένα απόσπασμα απο τους άρχοντες της παρακμής του κων. Αγγελόπουλου, ένα βιβλιο που συνιστώ να αποφύγετε την ανάγνωσή του εάν αηδιάζετε εύκολα:
Νεαρός βουλευτής με πολλά προσόντα ακούει έναν παλιό φίλο του, οικονομικό παράγοντα του μεγαλοεπιχειρηματία Χ, να του λέει:
«Σε συμπάθησε ιδιαίτερα ο μεγάλος προχθές που σε άκουσε να μιλάς για πολιτική και οικονομία στη βεγγέρα του κ. ...».
«Ε, δεν βλάπτει να έχω την καλή γνώμη του...»
Λίγα δευτερόλεπτα σιωπής και στη συνέχεια:
«Ξέρεις, βέβαια, ότι συνηθίζει να ενισχύει νέους πολιτικούς που εκτιμά πως θα έχουν μέλλον στην πολιτική σκηνή;»
«Ναι, είναι γνωστό αυτό, φίλε μου. Γιατί μου το λες τώρα;»
«Νομίζω ότι είσαι τυχερός... Μου είπε να σου διαβιβάσω ότι είναι διατεθειμένος να αναλάβει τα έξοδά σου, γραφείο, υπαλλήλους, κίνησή σου και τα λοιπά».
«Ω! Ευχαριστώ, πες του, αλλά... Άσε καλύτερα, Γιώργο, δεν θέλω να μπλέξω με τέτοια κατάσταση».
«Εντάξει, εγώ εκτιμώ τη στάση σου, αλλά πώς θα προχωρήσεις έτσι, χωρίς... χορηγό; Ο ανταγωνισμός και στο δικό σου κόμμα είναι μεγάλος, το ξέρεις. Κρίμα δεν είναι να χαθείς;»
«Δεν μου πάει να μπω σε τέτοιο στάβλο... γιατί την ξέρεις βέβαια τη συνέχεια, έτσι δεν είναι;»
«Καλά, δεν επιμένω, εσύ ξέρεις καλύτερα το τι θέλεις από την πολιτική. Αλλά, βρε αδελφέ, είναι τόσοι αυτοί που “σταυλίζονται παρ' ημίν”, όπως συνηθίζει να λέει το αφεντικό μου».
«Όπα! Να τα! Τα βλέπεις;»
«Ωχ, αυτό μου ξέφυγε! Δεν έπρεπε!»
Η συζήτηση κλείνει με γέλια, σε ευχάριστη ατμόσφαιρα.
Xαριτωμένο φίλε Yosemite το σχόλιο και ο διάλογος περι χορηγών (που μάλλον υπάρχουν άφθονοι). Σημειώνω και το βιβλίο του K. Αγγελόπουλου για το μέλλον. Εν ολίγοις λοιπόν, όλα αυτά τα γνωστά, τα τρώμε τώρα στη μάπα. Καλή μας όρεξη:)
ReplyDeleteφίλε Locus γειά
ReplyDeleteΑνάπτυξη δεν θα έρθει σε αυτον τον τόπο, αν δεν ξεκολήσουμε απο την νοοτροπία του δημοσίου και δεν στρώσουμε μυαλό και κώλο να δουλέψει. Ας σταματήσουμε επιτέλους να βλέπουμε το κράτος σαν εργοδότη ή πελάτη και ας στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις. Θεωρώ ιδιαίτερα θλιβερό το θέαμα, νέα παιδιά με προσόντα, να μην έχουν αυτοπεποίθηση και να περιμένουν να ζήσουν απο το δημόσιο. Να υποχρεώνονται σε πολιτικούς για να τους βρούν μιά θέση συμβασιούχου και μετά να αναλώνονται τα επόμενα 5-6 χρόνια, να βρούν τον τρόπο, μέσω συνδικαλισμού, πολιτικών πιέσεων και δικαστηρίων, να ανανεώνουν την σύμβαση, έως την πολυπόθητη ημέρα που θα πείσουν κάποια κυβέρνηση περί των πάγιων και διαρκών αναγκών της θέσης τους και μονιμοποιηθούν. Δεν γνωρίζω ποιός ξεκίνησε τις πελατειακές σχέσεις πολιτικών και πολιτών, αλλά ας παραδεχθούμε ότι και οι δυο πλευρές βολεύονται. Γιαυτό και συντηρείται. Ας ξεφύγουμε επιτέλους από αυτή την μιζέρια και ας σκεφτεί ο καθένας μας τι μπορεί να κανει αυτός για τον εαυτό του και τη πατρίδα του και οχι τι μπορεί να κάνει η πατρίδα του για αυτόν.
Φίλε vassper -
ReplyDeleteΕχεις δίκιο και συμφωνώ, το όνειρο για βόλεμα κατέστρεψε ηθικά την Ελλάδα, και σήμερα που καταρρέει, καταρρέει μαζί της και το όνειρο μεγάλου μέρους του λαού μας. Οι περισσότεροι φίλοι μου ειναι πλέον βολεμένοι με ενα μικροεπαρχιακό μοντέλο απόλυτης υποταγής, ανήσυχοι όμως με το μέλλον των παιδιών τους για τα οποία δεν θα μπορέσουν να συντηρήσουν το ίδιο όνειρο. Δεν έχω ιδέα πως θα ξεφύγουμε απο αυτή τη μιζέρια, μάλλον ο καιρός θα μεταβάλει τη λογική μας και το συλλογικό μας υποσυνείδητο. Ελπίζω βέβαια προς το καλύτερο.
Μα γιατί η ανταγωνιστική αγορά πρέπει να θεωρείται, ή να επιβάλλεται (το δεύτερο από όσους θεωρούν το πρώτο) ως η μόνη αλήθεια;
ReplyDeleteΕίναι τραγικό να μην υπάρχει ευελιξία στο ανθρώπινο μυαλό…
Φυσικά, όλα όσα ακολουθούν την αναφορά στην «αδυναμία» (αλλά όχι αποδεδειγμένη ανάγκη) δημιουργίας ανταγωνιστικής αγοράς είναι δυστυχώς αληθινά παρεπόμενα του οξύμωρου που δημιουργείται…