Η τελετουργική βόλτα της Κυριακής με οδηγεί σε πάρκα και γειτονιές, σε καφέ και βιβλιοπωλεία. Αισθάνομαι πως ζούμε πια σε μια οριακή εποχή, οριακή σε ιδέες και σύμβολα, οριακή και σε συναισθήματα. Οριακά τα οικονομικά μας, οι αντοχές μας, οι ανοχές μας, οριακός και ο πολιτισμός μας. Η Ελλάδα καλείται να ξεπεράσει τον εαυτό της, η Ευρώπη καλείται να φτιάξει όραμα, η Αμερική καλείται να αναγεννηθεί. Γενικά όλοι καλούμεθα να ξεπεράσουμε κάτι, να βρούμε μια μαγική συνταγή ύπαρξης και ευτυχίας, μια ισορροπία με τους γύρω μας, μια διέξοδο απο τα προβλήματά μας.Οι άνθρωποι που κάνουν παρέα με σκύλους έχουν αυξηθεί σε τούτο το πάρκο, αυξήθηκαν και εκείνοι που μιλάνε στο κινητό τους ασταμάτητα, αυξήθηκαν και οι άλλοι που έχουν πολλούς φίλους στο Facebook, και στη ζωή κανέναν. Αυξήθηκε επικίνδυνα η Μοναξιά.
Ερχομαι εδω χρόνια, το τοπίο με ηρεμεί και με βοηθάει στις σκέψεις μου. Ανασυντάσσομαι νοητά για το υπόλοιπο της έβδομάδας και του μήνα, παίρνω ενέργεια για όσα πρέπει να γίνουν. Κάποιες μυστικές και αόρατες δυναμικές μας θέλουν να είμαστε δυνατοί για όλα, πανέτοιμοι για τους σύγχρονους ρυθμούς που μας συνθλίβουν. Ενας ζεστός καφές συνοδεύει τις σκέψεις μου μαζί με κάποιο παλιό βιβλίο που αγοράστηκε για ένα μονον δολλάριο απο κάποιο παλιό βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Ενα όμορφο απόγευμα.
Χρόνια πρίν, έτρεχα σε καπνισμένα μπαράκια για φλογερές συζητήσεις, σχέδια για εξωτικά ταξίδια, αγάπες που θα ανέτρεπαν το σύμπαν, ατέλειωτα όνειρα που θα άνοιγαν τον κόσμο. Τωρα πια αρκεί μια όμορφη βόλτα την Κυριακή για να κρατήσει ζωντανή τη σκέψη και το νού. Συμβιβασμός, κούραση ή απλή απάθεια;
Τι άλλο να πούμε φίλοι μπλόγκερς...
