Με τον πρωινό καφέ

Ερχομαι εδώ που και που τις Κυριακές, απόδραση σε εναν αλλιώτικο κόσμο δυναμισμού και ιδεολογίας, προσκύνημα στα χρόνια που πέρασαν, σε εποχές που ήρθαν και έφυγαν, σε φίλους και αγάπες που χάθηκαν σε τόπους μακρινούς. Είναι μια όαση, έστω νοητή, σε ενα κόσμο που ακολουθεί σκληρούς εταιρικούς ρυθμούς που εξοντώνουν και πολτοποιούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Ενα νοητό διάλειμμα απο την καθημερινότητα.

Το πανεπιστήμιο του Harvard δεν φτιάχτηκε για να μορφώσει αμερικανούς (το 50% των φοιτητών του έρχεται απο εκτός Αμερικής), αλλά για να προωθήσει την ανθρώπινη γνώση, πέρα απο παρωπίδες και ιδεολογίες παντός είδους. Είναι θαυμαστό πόσο ρεαλιστική στις θεωρήσεις της ειναι η ελίτ αυτού του κόσμου, σε αντίθεση με τις ιδεολογικά κατασκευασμένες αλλοτε εθνικές, άλλοτε θρησκευτικές, άλλοτε ειδικών συμφερόντων ιδεολογίες.

Γι αυτό και παράγει υπέροχα βιβλία, πάνω σε κάθε τομέα, κάθε επιστήμη, κάθε ανθρώπινη ανησυχία. Δεν έχω δεί πουθενά στον κόσμο τέτοια υπερπαραγωγή σκέψης, τέτοια οργανωμένη πασαρέλα μελετών παντός είδους, απ΄όλο τον κόσμο, για όλα τα γούστα και για όλα τα πιθανά θέματα. Για την ελίτ αυτού του κόσμου, δεν υπάρχει Αριστερά και Δεξιά, δεν υπάρχουν κράτη και συμφέροντα, δεν υπάρχουν ειδικές προστασίες σε νταβάδες και ειδικά οργανωμένα συμφέροντα. Υπάρχει μόνον η αλήθεια, και τα λίγα βιβλιοπωλεία που την φιλοξενούν.

Θέλετε να διαβάσετε για τις βρωμιές της Αυτοκρατορίας, τις οργανωμένες σφαγές αμάχων στα πεδία των μαχών, τα προβλήματα αυτού του κόσμου, τα σενάρια των οργανωμένων clubs, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές θεωρήσεις; Ολα είναι εδώ σε κοινή θέα και ακρόαση. Και απο αυτή τη βιβλιογραφία, αντλούν τις γνώσεις τους οι μικρές ελίτ των μικρών πατρίδων, οι μικροί πρωθυπουργίσκοι, σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι κυβερνήσεων και κοινοβουλίων, (οι διανοητές τύπου ας πούμε τυπου Ανδρουλάκη), που παρακολουθούν τη βιβλιογραφία με θρησκευτικό ζήλο, φιλτράροντας και ξαναπακετάροντας σε εθνική, αριστερή ή δεξιά συσκευασία, αυτό που ο απλός κόσμος δεν βρίσκει στα λαϊκά περίπτερα.

Ξεκίνησα να γράψω σήμερα ενα πόστ για την αναδιάρθρωση της πανεπιστημιακής παιδείας που προωθεί στην Ελλάδα η κα Διαμαντοπούλου, αλλά τελικά τα παράτησα, βαρέθηκα θα έλεγα, και έτσι το έριξα στους καφέδες και στο διάβασμα. Στα όσα πικρά αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα, έρχεται να προστεθεί και το θέμα της Παιδείας, οπου δημιουργείται και σμιλεύεται η συνειδησιακή βάση μιας σκεπτόμενης κοινωνίας.

Την κα Διαμαντοπούλου την υποστηρίζω στην άποψή της πως η αγγλική θα έπρεπε να είναι η δεύτερη γλώσσα στην Ελλάδα, καθώς δεν θεωρώ πως μια τέτοια προσπάθεια μειώνει καθόλου την εθνική μας γλώσσα. Γιατί γνωρίζω ως μετανάστης, πως ο καλύτερος τρόπος να διατηρήσεις την μητρική σου γλώσσα, ειναι να μάθεις καλά τις γλώσσες των άλλων. Κάτι που εγώ κάνω τα τελευταία 25 χρόνια με επιτυχία.

Εχοντας πάρει μια γεύση απο ενα σωστό περιβάλλον σκέψης και γνώσης, και έχοντας επισκεφτεί και το άλλο μεγάλο εργαστήριο καινοτομίας του κόσμου, το Silicon Valley, η κα Διαμαντοπούλου θα επιχειρήσει λέει μια επανάσταση στην ελληνική Παιδεία. Αφήνοντας πίσω της τις ανεκδιήγητες ηλιθιότητες για χαρτογράφηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου, και την κατάργηση της βάσης του 10 (που γέμισε τα παραμάγαζα των ΤΕΙ με βλάκες), η κα Διαμαντοπούλου επανέρχεται τώρα στην πιάτσα δυναμικά, ως αναμορφωμένος πασόκος (είναι πολλοί και δρούνε σκόρπια), που μετεκλογικά είδε το φώς της αλλαγής.

Απομένει τώρα για τους σοφούς που θα αναμορφώσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, να βιώσουν και στην πράξη την πρώτη κατάληψη ελληνικού πανεπιστημίου, με τις Μαοϊκές σημαίες να ανεμίζουν στην πρυτανεία, τις βαριοπούλες να σπάνε μάρμαρα και εργαστήρια, και τις αίθουσες να έχουν μετατραπεί σε εργοστάσιο κατασκευής μολότωφ. Κάπου εκεί οριοθετώ προσωπικά και το τέλος της ελληνικής διαβούλευσης.