Το Δομινικανικό μοντέλο

Πληροφορούμαι πως ο Γιώργος επεξεργάζεται διάφορα μοντέλα για το 2010. Το Δανέζικο, το Ιρλανδικό, το Σουηδικό. Έκανε και ένα ταξίδι για σοσιαλιστικό σεμινάριο, μαθαίνω, στον Αγιο Δομίνικο. Και γύρισε ενθουσιασμένος. Και όταν του την έπεσαν οι Οίκοι, εκείνος, ο Μεγάλος Τιμονιέρης μας, μειδίασε πονηρά, απέρριψε τους αντιλαϊκισμούς και τα σκληρά αντίδοτα, και εσιώπησε ως σοφός ηγέτης. Κρατάει ο Γιώργος μας, στην καβάντζα, το τρομερό Δομινικανικό μοντέλο. Ενα αισθησιακό και απόλυτα ερωτικό μοντέλο. Ιστορικό και ζόρικο. Συμπεριλαμβάνει θεατρικό λαϊκισμό, τελετουργικό υποβρύχιο πλιάτσικο, και ενίοτε και στρατιωτικές αποβάσεις. Θα σας το περιγράψω.

Bρέθηκα κάποτε στη Δομινικανική δημοκρατία, ημέρα εκλογών. Εξω καρδιά τόπος, αισθησιακές μουσικές, δυναμωτικοί χυμοί, βαθύς ερωτισμός και αφροχαβαλές. Κιθάρες και αναμμένες φωτιές στην παραλία, μια πυκνή και οργιώδης φύση, θυελλώδεις εκτονώσεις στην αύρα του φεγγαριού. Το πανέμορφο ιστορικό κέντρο με τις παλιές ισπανικές εκκλησιές και τα ψηλοτάβανα ευρωπαϊκά σπίτια έχανε σιγά σιγά τους σοβάδες του, οι δρόμοι βούλιαζαν στο βήμα του επισκέπτη, και οι νυχτερίδες πετούσαν στον ουρανό μέρα. Στην κοινωνία των όμορφων μιγάδων μπαινόβγαιναν λαθραία για δουλειά, οι μαύροι ανεπιθύμητοι γείτονές τους, οι Αϊτινοί. Η ηλιόλουστη αποικία ήταν τώρα ενα εγκατελλειμένο αρχοντόσπιτο που μύριζε μούχλα.

Ενας ιστορικός βιασμός, το νησί του Κολόμβου, όποιοι πέρασαν απο το κορμί του το βίασαν, άλλοι έφυγαν με καράβια φορτωμένα χρυσό, άλλοι με αεροπλάνα. Κι όταν έπεσε η ιστορική αυλαία, μπήκε και ο αμερικανικός στρατός. Και η σύγχρονη "δημοκρατία". Απέμεινε μονάχα η χυμώδης λουλουδιασμένη φύση, η αισθησιακή αύρα της θάλασσας, ο καυτός ήλιος, και η παθιασμένη ερωτική μουσική.

Υποψήφιος πρόεδρος ένας τύπος 94 χρόνων, φίλος του πρώην δικτάτορα που είχαν σκοτώσει. Το Φάντασμα της Οπερας. Η χώρα έκανε 10 μέρες να μετρήσει τα ψηφοδέλτια, μέσα απο ανεκδιήγητες φάσεις νοθείας και αποικιακού σκηνικού. Τελικά, ο 94χρονος υποψήφιος κέρδισε τις εκλογές. Ενα πρωί με τον καφέ, ρώτησα τους ντόπιους: "Βουίζουν τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία πως ο κύριος Balaguer είναι τυφλός. Είναι αλήθεια;". "Nαί" μου απάντησε ένας κυνικά. "Εκείνο όμως που δεν ξέρουν, είναι ότι είναι και κουφός".

-------------------------------------------------------------

* - Locus Publicus - Movimiento Catorce de Junio

**- Πάμε και λίγο δομινικάνικο λαϊκό (buchata). Απο τον υπέροχο Juan Luis Guerra.





-------------------------------------------------------------
Ηταν το τελευταίο πόστ της χρονιάς. Δεν ξέρω τί θα είναι ο καινούργιος χρόνος, πιστεύω όμως δύο πράγματα. Πως γενικώς, ό,τι ζητάμε βρίσκουμε. Και επιπλέον, η καλύτερη επανάσταση δεν είναι ούτε η πολιτική, ούτε η οικονομική. Είναι η προσωπική. Είναι η μόνη επανάσταση στην οποία μπορούμε να πετύχουμε, να ζήσουμε έξω απο τα μεγάλα ιδεολογικά μοτίβα, αυτόνομοι και αυτάρκεις σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, έξω απο Θεούς και στρατηγισμούς που δεν μας αφορούν. Γιατί όλα αλλάζουν. Λίγο βέβαια, θα αλλάξουμε και μείς. Και αν όλα πάνε καλά, μπορούμε να αλλάξουμε και τις ζωές κάποιων γύρω μας, προς το καλύτερο. Αυτό γίνεται, μπορεί άνετα να γίνει...

Καλή χρονιά λοιπόν φίλοι μπλόγγερς. Με υγεία, πρόοδο και ειρήνη. Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα για την παρέα σας, την τιμή της συμμετοχής σας και την ευπρέπεια του λόγου σας. Ελπίζω να σας ήμουν ευχάριστος. Μέσα στα πλαίσια του δυνατού, το μπλόγκ θα παραμείνει ενεργό και το 2010.

Εις το επανιδείν.

Locus Publicus
locuspublicus@gmail.com