Οταν γεννήθηκε η Αμερική, πρώτη της πόλη γεννήθηκε η Βοστώνη. Με εγγλέζικη αρχιτεκτονική και αγγλοσαξωνικό ήθος, η όμορφη πόλη της αποικίας έγινε πρωτεύουσα μιας ευρύτερης περιοχής που τίμησε με το όνομά της τον μητροπολιτικό πολιτισμό της: Νέα Αγγλία.Δίπλα της, γιγαντώθηκε η Νέα Υόρκη, μητρόπολη του κόσμου, μα η Βοστώνη παρέμεινε σχετικά μικρή, διατηρώντας την δική της προσωπικότητα και ύφος. Στιφή, σοβαρή, αλλα και πνευματώδης, η πόλη των Ιρλανδών μεταναστών και των θρησκευτικών Pilgrims, δημιούργησε μια κοιτίδα σκέψης που δεν υπάρχει αλλού στην Αμερική. Μια οαση κοινωνικού φιλελευθερισμού, βαθιάς πολιτικής σκέψης, και μετέπειτα, επιστημονικής αριστείας. Η πόλη που πρωτοστάτησε στην σύλληψη της δημιουργίας του Αμερικανικού έθνους, ενεργή στον Αμερικανικό απελευθερωτικό πόλεμο κατα της Αγγλίας και την Αμερικανική Επανάσταση, με σειρά φιλοσόφων και προέδρων, παράγει σήμερα ασταμάτητα πολιτική σκέψη και υποψήφιους προέδρους κατα συρροή. Εδώ πολιτεύτηκε μεταξύ άλλων, και ο Ελληνας Michael Doukakis.
Τέσσερις οι πυλώνες που κρατούν την πόλη. Ιατρικές έρευνες και νοσοκομεία παγκοσμίου φήμης, παγκόσμιες οικονομικές υπηρεσίες, μια δυναμική παρουσία σε τεχνολογικές υπηρεσίες, και πάνω απο 60 πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων τα γνωστά Harvard και MIT. Ολες οι ελιτίστικες οντότητες του κόσμου αναγνωρίζουν την δύναμή της, και στέλνουν εδώ τους αντιπροσώπους τους για ακαδημαϊκή μόρφωση και εμπειρία. Απο δώ πέρασε και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Παπανδρέου. Και ο κ. Καραμανλής. Και ο μετέπειτα διάδοχός του κ. Σαμαράς. Και κάπου το 1985, μέσα απο μία συγκυρία εντελώς ξαφνική και προσωπική, έμελλε να περάσει και ο οικοδεσπότης σας, γόνος της κλασσικότερης ελληνικής μεσαίας τάξης και καθόλου γαλαζοαίματος. Φοιτητής σε ενα υπόδειγμα πανεπιστημίου. Το αγαπημένο μου Bentley University.
Θα μου επιτρέψετε μια προσωπική αναφορά, που κάθε Χριστούγεννα γίνεται και λίγο συναισθηματική, καθώς το πανεπιστήμιο με καλεί σε κάποιο είδος γιορτής. Και στο όμορφο και μανικιουρισμένο του campus, συναντώ ξανά αναμνήσεις που μένουν μέσα μου για πάντα, ανθρώπους που μόχθησαν και αποφοίτησαν μαζί μου, και κάποια γλυκιά νοσταλγία.Εκτο σε εθνική κατάταξη ποιότητας προγραμμάτων Masters, το Bentley University είναι ενα υπόδειγμα πανεπιστημίου. Η μέτρηση δεν έχει βέβαια σημασία, αλλά γίνεται για λογους διαφάνειας, εξυπηρετώντας μια κάποια αμερικανική νοοτροπία που θέλει τα πάντα μετρήσιμα και γραμμικώς τοποθετημένα. Τα αμερικανικά πανεπιστήμια είναι πλήρως αξιολογημένα, με πολλαπλά κριτήρια, και κάθε χρόνο οι κατατάξεις αλλάζουν και δημοσιοποιούνται.
Είναι έτσι εύκολο να ξέρουν οι γονείς και οι υποψήφιοι φοιτητές, που ακριβως θα πάνε, και τί υπηρεσίες θα αγοράσουν. Και παρότι κατα κοινή παραδοχή η κορυφαία και πιο ελιτίστικη κατηγορία σχολείων είναι τα Ivy League Schools, ακολουθεί μια κατηγορία εξαιρετικών πανεπιστημίων, που μπορεί να μην έχουν την θέση του Χάρβαρντ στην συλλογική συνείδηση του κόσμου, αλλά η δουλειά τους είναι η σοβαρή παιδεία, και ο ακαδημαϊσμός. Πρότυπα πανεπιστημίων.
Η μάθηση απαιτεί περισυλλογή και σοβαρό περιβάλλον. Οπως τα μοναστήρια είναι υπέροχος χώρος για τους μοναχούς, το Bentley University είναι ένας ναός μάθησης για φοιτητές. Στην φωτογραφία, το τελευταίο Finance Room, οπου διδάσκονται κυρίως κύκλοι Οικονομικών, Λογιστικής και Finance. Ανάλογα εργαστηριακά περιβάλλοντα διαθέτουν όλοι οι κύκλοι σπουδών. Είναι χώροι ανοιχτοί μόνον στους φοιτητές-μέλη και όσους έχουν ειδική άδεια απο την Πρυτανεία. Οι χώροι διατηρούνται πεντακάθαροι και φυλάσσονται 24x7, απο ιδιωτική πανεπιστημιακή αστυνομία, και την ευρύτερη αστυνομίας της περιοχής. Ανώνυμες καταγγελίες μπορούν να γίνουν ηλεκτρονικά. Κάθε χρόνο, οδηγίες, πληροφορίες και αποφάσεις καταγράφονται στην έκθεση ασφάλειας. Kαμμία έτσι παρεξήγηση δεν υπάρχει σε θέματα ορισμών και προσδοκιών.
Είκοσι μαθήματα και δυόμιση χρόνια ήταν η θητεία μου στο άριστο πανεπιστήμιο. Επι δυόμιση χρόνια, ανέπνεα και ζούσα σε εναν χώρο πνευματικής ανάτασης και σοβαρότητας, μέσα σε άρτια οργανωμένες βιβλιοθήκες, υπέροχους εξωτερικούς χώρους κήπων, μαζί με άλλες ομάδες φοιτητών και καθηγητών που συναντιούνταν στα εργαστήρια, στα πάρκα του πανεπιστημίου, στους τοπικούς καφενέδες και εστιατόρια της πόλης, σε ακαδημαϊκο και κοινωνικό περιβάλλον. Δεν έκανα ποτέ μου καμμία απουσία (οι παρουσίες ειναι υποχρεωτικές), και δεν υπάρχει δυνατότητα να μεταφέρεις μάθημα. Η περνάς ή κόβεσαι. H όπως προτίμησα εγώ, αριστεύεις. Και στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου, συναντά κανείς τα πάντα, απο ακαδημαικές πληροφορίες μέχρι ονόματα και τηλέφωνα, και απο βιογραφικά καθηγητών (με τις εργασίες τους) μέχρι οικονομικά ετήσια reports.
Στην τελευταία μου επίσκεψη, έψαξα και συνάντησα τον Leslie. Η μεγαλύτερη "γάτα" της Πληροφορικής που συνάντησα ποτέ μου, ο τρομερός καθηγητής, παραμέρισε τις χαρτούρες απο το γραφείο του για να προσφέρει καφέ. Για μένα, ήταν ο άνθρωπος που μου έμαθε αυτά απο τα οποία βιοπορίζομαι σήμερα. Μου φύτεψε γνώση και κρίση στο μυαλο, μιά υποδομή και μεθοδολογία σκέψης που κουβαλώ ακόμα μαζί μου. Πώς να "διαβάζω" ένα πρόβλημα, πως να το διαιρώ σε μέρη, που να τρέχω για συμπληρωματική γνώση, πώς να φτιάχνω αξιόπιστες κριτικές και αναλύσεις.Απο τα έγκατα του αμερικανικού στρατού, απ' όπου γιγαντώθηκε κατα πολύ η επιστήμη της Πληροφορικής, παιδί της συντηρητικής Λουιζιάνας, ο Leslie μετέφερε τις ικανότητές του στο πανεπιστήμιο. Για μενα, ήταν ο Αριστοτέλης της Πληροφορικής. Τον θαύμαζα μαθητής, τον σέβομαι τώρα ως δάσκαλο. Του ζήτησα να σχολιάσει ένα βιβλίο του πάνω σε θέματα object-oriented design. Ηθελα ξανά να τον ακούσω να μιλάει, να διαλύει τις πολύπλοκες έννοιες σε απλά νοητικά σχήματα, εύκολα να τα αντιληφθείς με συμβολισμούς και παραδείγματα. Η τέχνη της Παιδαγωγικής...
Φεύγοντας απο τον υπέροχο χώρο της αριστείας, άνοιξα και πάλι κάποιο βιβλίο απο ενα μάθημα του Leslie. Διατηρώ ακόμα τις πανεπιστημιακές μου σημειώσεις σε ειδικά ντοσιέ, καθώς και και όλη μου την βιβλιογραφία άθικτη (και εμπλουτισμένη). Τουλάχιστον κάθε δύο χρόνια, ξαναδιαβάζω τα ίδια βιβλία που διάβασα πρίν 15 χρόνια. Η αριστεία της μαθητείας ειναι υπόθεση συμπεριφοράς. Εμφυτεύεται απο τους κατάλληλους ανθρώπους και στο κατάλληλο περιβάλλον, και γίνεται φυσικό ατομικό αντανακλαστικό για πάντα. Και ανα καιρούς, επιλέγω διάφορους χώρους που λειτουργούν σαν ίερά Ασυλα αφοσίωσης και σκέψης, για να συνεχίσω το ωραιότερο ταξίδι της γνώσης...
-------------------------------------------------------------
Kαι ενώ μέσα απο τα προσωπικά μου βιώματα σκιαγραφώ το πορτρέτο ενός πρότυπου πανεπιστημίου, το αντίστοιχο πορτρέτο του ελληνικού πανεπιστημίου, σκιαγραφούν και οι λίγες και θαρραλέες εκείνες ακαδημαϊκές φωνές αγωνίας που ζητούν την κατάργηση του Ασυλου της Αλητείας, καταγέλλοντας την οργανωμένη φίμωση της ελεύθερης γνώμης από ομάδες κουκουλοφόρων και καταληψιών που ακυρώνουν την ομαλή λειτουργία της ακαδημαϊκής ζωής.
Στην χρόνια υπερπαραγωγή βίας που έχει γίνει πια καθεστώς στην πνευματική εμπειρία φοιτητών και γονέων στην χώρα μας, η ελληνική κυβέρνηση προτάσει την απόλυτη αδιαφορία της. Δια στόματος της υπουργού παιδείας κ. Διαμαντοπούλου (που προετοιμάζει τα παιδιά της για σπουδές στο εξωτερικό), η κυβερνητική φωνή, άτολμη και λαϊκιστική ως αναμενόνταν, ανακοινώνει μέσα απο αμέτρητες υπεκφυγές και αρλουμπολογίες την διατήρηση του μεγαλύτερου εγκλήματος ελεύθερης σκέψης κατα του ελληνικού λαού.
Κάποιες σκέψεις περί πανεπιστημίων είχα εκφράσει παλιότερα σε κάποιο άλλο μου πόστ, το οποίο παραθέτω για όσους ενδιαφέρονται. Ομολογώ πως δεν διακατέχομαι ούτε απο σοσιαλιστικές ευαισθησίες, ούτε βέβαια και απο λαϊκιστικές. Αν ήταν στο χέρι μου, θα έβαζα λουκέτο σε μια σειρά πανεπιστημίων στην Ελλάδα.
--------------------------------------------------------
εκπληκτική ανάρτηση.
ReplyDeleteμ αρέσει που θες να κανεις και συγκρίσεις με την κατασταση στα ελληνικά πανεπιστήμια. όπως λέει και ο ιάσιος, κωλοχανεία είναι. κανείς δε βγαίνει έχοντας γνώσεις στο αντικείμενο που διάλεξε...
γνωρίζει όμως όλη την αριστερή κουλτούρα και προπαγάνδα!
Καλημέρα. Έχεις καταλάβει πόσο τυχερός είσαι που σπούδασες; Και πόσο διπλά τυχερός είσαι που σπούδασες σε ένα καλό πανεπιστήμιο; Σε ζηλεύω.
ReplyDeleteΑχ και μένα κάτι τέτοια μου εμφύτευσαν στο Seven Sisters college μου και τώρα ζορίζομαι να ανταπεξέλθω. Όχι ότι μου φταίει το πανεπιστήμιο, και πριν πάω εκεί, αυτό με τη γνώση μου το είχε εμφυτεύσει η οικογένεια (ούτε καν μεσαία, πολύ πιο κάτω θα έλεγα), οπότε για τις πρώτες 2+ δεκαετίες της ζωής μου πίστευα ότι this is the way. Το κακό είναι ότι I still believe it. Λουκέτο στα περισσότερα πανεπιστήμια εδώ ναι. Εντωμεταξύ προσπάθησα να σχολιάσω και στο προηγούμενο ποστ αλλά δεν τα καταφέρα. Στο προηγούμενο λοιπόν ήθελα να πω ότι η συνέντευξη θα έπρεπε να υπάρχει ακόμη και για middle management θέσεις αν και το εννοούσες πιστεύω, γενικά να βρεθεί ένας τρόπος να μετριέται η εμπειρία ποιοτικά και όχι ποσοτικα (είναι παράλογο να ισχύει το: μεταπτυχιακό ότι να ναι = μεταπτυχιακό καλό πανεπιστήμιου = x μόρια ΑΣΕΠ), και επίσης πολύ ωραία ποστ τελευταία....σαν χώρα? yes we are doomed :(
ReplyDelete*φυσικά ακόμη διαβάζω τις σημειώσεις μου από το πανεπιστήμιο για ...ευχαρίστηση, φυσικά μου λείπει η προσβασιμότητα σε μια καλή βιβλιοθήκη, φυσικά είναι απελπιστικός ο διάλογος, τέλοσπαντων το discourse της όποιας επιστήμης με ενδιαφέρει, δεν είναι δυνατόν να λέω κάτι αυτονόητο ή κάτι πολύ καλά χωνεμένο μέσα μου και οι συνομιλητές μου να θαυμάζουν και να λένε, ω μα αυτό είναι τόσο προχωρημένο (στην καλύτερη, otherwise just staring or who cares? δεν είμαι της πιάτσας επαγγελματικά οπότε δε μετράω και πολύ), και όλα αυτά τη στιγμή που λίγο πιο έξω από τα σύνορα, και σε Ευρώπη και σε Αμερική θεωρείται κεκτημένο...Μου φαίνεται δε αδιανόητο να μην ενδιαφέρονται όσοι ασχολούνται με τη γνώση εδώ, να τοποθετηθούν σε ένα context μεγαλύτερου του ελλαδικού, είναι τραγικές οι αναφορές τους συνήθως, είτε αφορούν βιβλιογραφία, είτε εμβάθυνση, είτε κριτική σκέψη,
πρόσφατα φίλος αποφοίτησε και αυτός με το καλό, (ενδεικτικά... ba harvard, msc mit, phd mit), και ήθελε πολύ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, να γυρίσει Ελλάδα, ή τέλοσπαντων να φύγει από Αμερική. Βρήκε δουλειά στην Κωνσταντινούπολη σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Μισθός τέλειος, περιβάλλον άψογο, ευχαριστημένος? Τελείως. Φάτε μούντζα εσείς εδώ που μας πρήξατε με τα κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων και των μπαίνω-μόνο-άμα-έχω-μπάρμπα δημοσίων. Σκέφτομαι το φίλο που είναι στη διπλανή χώρα πια, το πόσο ευχαριστημένος είναι και πραγματικά ξέρεις ότι εκεί δίπλα πια εκπαιδεύονται οι μαθητές από τα καλύτερα μυαλά σε ότι αφορά foreign policy στην περίπτωση μας. Εδώ θα είχε καμιά τύχη? :/
Έχοντας περάσει 5 χρόνια στο UMichigan, μπορώ να σου πω ότι "καλόμαθα" και νόμιζα πως έτσι είναι όλα τα πανεπιστήμια. Η προσγείωση στην Ελλάδα ήταν ανώμαλη. Συνειδητοποιώ μάλιστα τη διαφορά όταν βλέπω Έλληνες επισκέπτες στο Michigan να μένουν με το στόμα ανοιχτό, σε μια πόλη που ουσιαστικά έχει αναπτυχθεί γύρω από το πανεπιστήμιο.
ReplyDeleteΤην άνοιξη που μας πέρασε επισκέφθηκα το Princeton και έφερα μερικές φωτογραφίες από τα πανέμορφα κτίρια. Οι φοιτητές που τις είδαν εδώ, δεν πίστευαν στα μάτια τους...
Μόλις είχα διαβάσει στην εφημερίδα την παρακάτω είδηση
ReplyDeleteΕισβολή «αγνώστων» και άγριο ξύλο στην Πολυτεχνική ΑΠΘ
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=112178
και μετά το δικό σου τόσο γλαφυρό ποστ και σφίχτηκε η καρδιά μου για τα έτη φωτός που χωρίζουν τα δικά μας πανεπιστήμια από αυτά που περιγράφεις.
Σε μακαρίζω Λόκους για την "τύχη" σου να σπουδάσεις σε τέτοιο περιβάλλον(τα εισαγωγικά αναφέρονται στην προσωπική προσπάθεια και συμβολή του Λόκους στο να σπουδάσει).Μετανιώνω που για συναισθηματικούς λόγους δεν επιχείρησα το αλμα αμέσως μετά την αποφοίτησή μου(ήταν φραγμός κι ο τότε στρατολογικός νόμος που έδινε μόνο 1 χρόνο αναβολή μετά τη λήψη του πτυχίου no matter what),και είμαι σίγουρος οτι αν το είχα επιχειρήσει δύσκολα θα είχα γύρίσει πίσω...
ReplyDeleteΤώρα μάλλον θα πληρώσω το τίμημα των ηλιθιοτήτων και ιδεοληψιών των άλλων...
..όπως δεν θα ξεχασω το ευχάριστο σοκ όταν σαν 4ετής φοιτητής βρέθηκα μαζί με φίλο μου που διάβαζε για το μάστερ του στην Βιβλιοθήκη του Παν/μίου του Σακραμέντο και του Davis...ένας άλλος κόσμος,τόσο μακρινός απ τα "αρχαία" αναγνωστήρια της Ιπποκράτους...
ReplyDeleteTην δεκαετία του 80 και 90, μια συγκυρία δυναμικών επέτρεψαν την "εισβολή" μιας μεσαίας και εργατικής τάξης φοιτητών στις ΗΠΑ. Ύπήρχαν ακόμε εν ενεργεία χιλιάδες ελληνικά μικρομάγαζα (πιτσαρίες, εστιατόρια, βενζινάδικα, οικοδομικές επιχειρήσεις), στις οποίες μπορούσαμε να πιάσουμε δουλειά (παράνομα), και να πληρωνόμαστε κάτω απο το τραπέζι. Η αμερικανική οικονομία τότε ηταν τουρμποκινητήρας, και η εφορία δεν ασχολούνταν με τους μικρούς. Κλέβανε έτσι οι ελληνάρες, κλέβαμε κι εμείς, και το δολλάριο ήταν τότε ισχυρό (350 δρχ). Και έτσι καταφέραμε και σπουδάσαμε. Με πολύ σκληρή δουλειά σε εστιατόρια και οικοδομές. Ειδικά τα καλοκαίρια, δουλεύαμε πάνω απο 80 ωρες.
ReplyDeleteΜε τον καιρό, οι συνθήκες ανατράπηκαν. Το δολλάριο εξασθένησε, η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ, τα δίδακτρα τριπλασιάστηκαν. Η γενιά των Ελλήνων μεταναστών πούλησε τις επιχειρήσεις της, αλλοι γύρισαν στην Ελλάδα, αλλοι πήραν σύνταξη, δυσκόλεψε η δουλειά για τους μικρούς. Σήμερα, βλέπω γύρω μου μόνον πλούσιους φοιτητές, που καμμία σχέση δεν έχουν με τους εργατοφοιτητές της γενιάς μου.
--------
Φίλοι μου θα επανέλθω:)
Ηταν επίσης μια εποχή, που τα παραδοσιακά ελίτ σχολεία (Harvard, Princeton, Yale, κλπ), είχαν "ρίξει" κάπως την μύτη τους και ασκούσαν ενεργά ενα πιο ανοιχτό admission policy. Μπήκαν τότε στα ελίτ αυτά πανεπιστήμια, και παιδιά απο πάμφτωχες οικογένειες, που κάτω απο κανονικές συνθήκες το Χάρβαρντ ούτε θα του κοίταζε. Και σπούδασαν. Εχω πολλούς τέτοιους φίλους.
ReplyDeleteΕν αντιθέσει απ' ό,τι νομίζει ο κόσμος, η αλήθεια ειναι πως το Χάρβαρντ δεν ενδιαφέρεται αμιγώς και μόνον για πλούσιους γόνους οικογενειών. Πιο πολύ ενδιαφέρεται να φτιάξει ένα ελίτ παγκόσμιο δίκτυο αποφοίτων, που καπου, κάποτε, θα πρωταγωνιστήσουν σε κάτι. Με την λογική αυτή, το Χάρβαρντ θα δεχόταν τους γόνους της οικογενείας Αγγελοπούλου (γιατί ειναι απλά πλούσιοι), αλλά και τον Fidel Castro, γιατί θα πρωτοστατούσε σε κάποια επανάσταση. Το Χάρβαρντ είναι ελίτ σχολείο και δεν ειναι εγκλωβισμένο σε πολιτικές ιδεολογίες.
Μια μέρα, εκεί που έτρωγα σε μία πιτσαρία, κάθησε δίπλα μου (μαζί με τρία παιδιά έφηβους) η Γιάννα Αγγελοπούλου. Την αναγνώρισα αμέσως βέβαια. Φορούσε ένα δαχτυλίδι ακριβότερο απο το σπίτι μου. Επιασα συζήτηση μαζί της. Ετοιμαζόνταν να έρθει στο Χάρβαρντ ο γιός της. Η ίδια ήταν εκεί για τις προετοιμασίες ένα χρονο νωρίτερα. Κατόπιν, ψάχνοντας το διαδίκτυο, έμαθα πως ήταν και μέλος κάποια επιτροπής του Χάρβαρντ, το οποιο σημαίνει σημαντική δωρήτρια.
Ηταν πολυ ευγενική μαζί μου, την συνεχάρηκα για του Ολυμπιακούς, είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, και με κέρασε και ενα ποτήρι κρασί! Συχνά πυκνά, πέδτω πάνω σε ελληνικές προσωπικότητες που εχουν εδώ πάρε δώσε με τα πανεπιστήμια. Γνώρισα κάποτε και τον κ. Σαμαρά, την εποχή της Πολιτικής Ανοιξης.
Ria μου γειά σου.
ReplyDeleteΗ συνάντηση Διαμαντοπούλου - πρυτάνεων έγινε στο Λαύριο υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας!! Και το πάνε γύρω γύρω, με απίθανες και πρωτοποριακές μαλακιούλες, για να αποφύγουν το οφθαλμοφανέστατο: κανείς δεν ασχολείται με τα ελληνικά πανεπιστήμια πλέον, πέραν της Αριστεράς που τα θέλει για "αγώνες".
"Κωλοχανεία" είναι τίτλος τιμής.
Φίλε hackaday δεν θέλω κανέναν να με ζηλεύει. Ζήτησα απλά αυτό που ήθελα. Μερικά μέτρα απο την επικράτεια της Ελλάδας, στην ΕΕ υπάρχουν ωραιότατα πανεπιστήμια. Μια ωραιότατη εναλλακτική λύση, επίσης που κερδίζει έδαφος, ειναι τα online πανεπιστήμια. Τίποτα δεν θα εμποδίσει τον κόσμο να προχωρήσει. Τις ευχές μου.
ReplyDeleteTrol, τί λές ρε θηρίο, πως βρέθηκες εκεί:)
ReplyDeleteTo καλό και οργανωμένο σχολείο στην Ελλάδα θεωρείται ελιτισμός, και ειναι καταδικαστέο. Πέραν ομως αυτής της σκέψης, τίποτα άλλο δεν μετράει. Δεν υπάρχει καμμία περίπτωση με τις σημερινές συνθήκες να διατηρηθούν δημόσια σχολεία ποιότητας αν δεν γίνουν τρομερέ δομικές αλλαγές. Δυστυχώς, το όλο θέμα επικεντρώνεται στα οικονομικά, στην χρηματοδότηση. Και πετάμε ενα σωρό λεφτά σε εναν παρακμιακό κουβά που στον πάτο έχει μια τρύπα. Χαίρομαι που απέκτησες αυτήν την προσωπική εμπειρία.
Καλά έκανε και ο φίλος σου και πήγε στην Κων/λη. Τρομερή εμπειρία. Εχω και εγώ μια φίλη εκεί, ελληνίδα της Ιμβρου που στέριωσε στον ακαδημαικό χώρο. Ανοίγονται πόρτες θεματικής υπέροχες.
Τελευταία ο γκούγκλης κάνει πολλά κόλπα, κολλάει και σέρνεται. Νάσαι καλά, και ευχαριστώ:)
http://en.wikipedia.org/wiki/Seven_Sisters_(colleges)
Φίλε Οδυσσέα χαίρομαι για την εμπειρία σου, και ευχαριστώ για την προσωπική κατάθεση. Διαβάζω τα πόστ σου και καταννοώ την προσωπική σου πορεία και αγωνία. Δεν ξέρω αν η Ελλάδα θα αποκτήσει ποτέ τέτοια πανεπιστήμια, αλλά θα πρέπει πρώτα να σταματήσουμε να τσακωνόμαστε με τα αυτονόητα. Το Ασυλο ειναι γελοίο, ως νόημα και ως πρακτικη. Και όμως πάνω σ' αυτό το θέμα έχουμε καταναλωθεί ιδεολογικά. Κοίτα και το άρθρο που παραθέτει ο Αθεόφοβος. Μια ακόμα επίθεση εναντίον φοιτητών! Επιζητούμε νεκρούς πλέον στα πανεπιστήμια.
ReplyDeleteΣτις απέραντες υπεκφυγές της ελληνικής πολιτείας, ειναι και το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Κανείς δεν ξέρει τί ρόλο παίζουν, δεν υπάρχει η παραμικρή αξιολογηση. Και όμως λειτουργούν με περίεργο νομικό τρόπο, χρόνια τώρα.
Φίλε Αθεόφοβε τρομερό το νέο που αναφέρεις. Αιμόφυρτους άφησαν τους φοιτητές οι κουκουλοφόροι, την στιγμή που συζητάμε για Ασυλο!!
ReplyDeleteΤο θέμα του Ασύλου και του καλού πανεπιστημίου θα έχει υποθέτω συνέχεια. Πέρασε, όπως αναμενόνταν, η εποχή της απλής αμφισβήτησης και του πολιτικού λόγου. Μπήκαμε τώρα πια σε εποχή ωμής βίας. Μεχρι να ειδοποιηθεί η αστυνομία (που ποτέ δεν ειδοποιείται), οι κουκουλοφόροι μπορούν να έχουν σκοτώσει δέκα. Αλλα οι γνωστές συντεχνίες (που έχεις αναφέρει και στο μπλόγκ σου), το πάνε γύρω γύρω κρατώντας το θέμα σε λήθαργο.
Μην κοιτάς πίσω φίλε Squarelogic, όλοι μας προχωράμε με ό,τι έχουμε, ό,τι μας έλαχε στη ζωή. Στα γενικά σχόλια, πιο πάνω, αναφέρω τους λόγους για τους οποίους τα κατάφερα κι εγώ. Ας προετοιμάσουμε τον δρόμο μόνον για τα παιδιά μας. Αν τότε είχε φύγεις για την Καλιφόρνια, δύσκολα θα έφευγες. Τους χαιρετισμούς μου.
ReplyDeleteΌπως ακριβώς τα περιγράφεις Locus.
ReplyDeleteΚαιόπως τα περιγράφουν όλοι όσοι σπούδασαν εκεί κι αλλού.
Κάποτε είχα διαβάσει ότι το Ε.Μ.Π μας ανήκε στα πολύ καλά της Ευρώπης, με ερευνητικά προγράμματα, μάθηση υψηλού επιπέδου.....
Δεν μπορώ να κάνω συγκρίσεις, με δεδομένο το αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι και να μην οργίζομαι όταν γνωρίζω ότι η δάδα που φώτισε το κόσμο τρεμοσβήνει στη χώρα της.
-------
Πολύ όμορφες αναμνήσεις και περιγραφές για μία ακόμη φορά (και φωτογραφίες).
Καλό σου απόγευμα
:-)
Βλέπε 9ο σχόλιο δικό σου, πρώτη παράγραφος για το πως βρέθηκα εκεί :) Τί το θες, εδώ σε έχουν για βλάκα που έπλενες και πιάτα για να τα βγάλεις πέρα. Επαγγελματικά δεν το συζητώ, I am almost hopeless here, being young+female also doesn t help. Και μιλάω πλέον για βιοπορισμό όχι καριέρα, έτσι? :/
ReplyDeleteΕίναι αλήθεια αυτό που λες για τον 'κύκλο' που δημιουργούν αυτά τα πανεπιστήμια ...παγκοσμίως. Ντρέπομαι να μιλήσω για το τί κόσμο έχω γνωρίσει και με τι ασχολούνται πλέον γιατί εδώ εκλαμβάνεται ως άκρατος ελιτισμός ή κάτι τέτοιο ή απλά ποιός θα το πίστευε στην τελική, μπορεί και να σε κοροιδέψουν στο τέλος :/ Am only proud of the people I have met of course but in .gr it is better to shut up about it γιατί ακούγεσαι και λίγο γραφικός, μην πω εξωγήινος....
And I am also proud of the people that generously donated money so that someone unknown to them (me) could have all that priviledge. (Συγκινητικό θα το έλεγα, οι donators είναι άλλο κεφάλαιο και δεν με πείραξε καθόλου που σπούδασα μαζί με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, η αξιοκρατία κατά κάποιο τρόπο ...prevailed.)
Οκ σίγουρα εδώ πια δεν έχω το priviledge να θεωρούμαι και καλή νύφη για κάποιον που τελείωσε το Yale ή το Amherst αλλά δεν βαριέσαι I had a great education ....;) *χέστηκε η φοράδα στ αλώνια για το education μου αλλά τέλοσπαντων I value it despite its uselessness around me
Είναι ίσως εξοργιστικό που εδώ δεν καταλαβαίνουν ότι αυτού του είδους η ελίτ όπως την περιγράφεις (η πραγματικά απελευθερωμένη από πολιτικές ιδεολογίες) στην τελική θα ήταν ο καλύτερος σύμμαχος και για τα δημόσια πανεπιστήμια και θα στήριζε την γνώση με πραγματικά γνήσιο ενδιαφέρον -όπως ιστορικά έκανε και κάνει.
αυτά :/
*it sucks ur comments are not anonymous, θα είχα γράψει και περισσότερα, συνήθως την βγάζω ως πολύ πιό χύμα τύπος για να καμουφλάρεται... ο ελιτισμός και να μην χαλάσω το low image μου ;)
Kαλή μου trol , γιατί παιδί μου δεν πάς Ευρώπη; 25 κράτη έχει η ΕΕ. Δεν μου φαίνεσαι και τύπος που νοιάζεται να γίνει νύφη!
ReplyDeleteΕγραψα το 8ο και 9ο σχόλιο, γιατί υπάρχει θολούρα ως πως το πώς σπούδασαν μερικοί στην Αμερική. Η δική μου πρώτη δουλειά ήταν ελαιοχρωματιστής. Απαράδεκτη κατάσταση για πολλούς εν πατρίδι.
...αυτού του είδους η ελίτ όπως την περιγράφεις (η πραγματικά απελευθερωμένη από πολιτικές ιδεολογίες) στην τελική θα ήταν ο καλύτερος σύμμαχος και για τα δημόσια πανεπιστήμια και θα στήριζε την γνώση με πραγματικά γνήσιο ενδιαφέρον -όπως ιστορικά έκανε και κάνει.
Χαίρομαι που συμφωνείς περί ελιτισμού. Θα ήταν πράγματι ο καλύτερος σύμμαχος για τα παρακμιακά πανεπιστήμιά μας. Αλλά υπάρχει πάντα η εκτενής εντύπωση πως ο Μητσάρας αγαπάει την Ελλάδα περισσότερο (και γνωρίζει καλύτερα), απο τον Ωνάσση, τον Νιάρχο ή τον Τέως. Τίποτε δεν είναι πιο αναληθές.
Φίλη Βάσσια σ' ευχαριστώ. Μόνον την προσωπική μου γνώμη καταθέτω βέβαια (όπως πάντα). Μέρος της παρακμής μας, πιστεύω, οφείλεται στο γεγονός πως δεν εχουν μειωθεί πια τα ελίτ σχολεία σε όλα τα επίπεδα. Η περίφημη "ισότητα" θεωρεί πως το φιλτράρισμα μυαλών και φιλοδοξιών είναι ανήθικο. Στην ουσία θέλουμε να χτίσουμε μια κοινωνία εξισωμένη προς τα κάτω. Φθονούμε τον πλούσιο και του αρνούμαστε την ειλικρινή του αγάπη για την Ελλάδα. Το βαφτίζουμε "Κεφάλαιο", και του αφαιρούμε το δικαίωμα να αγαπάει κι αυτός την Ελλάδα. Παρόλο που η Ιστορία μας ειναι γεμάτη απο πλούσιους που εδωσαν.
ReplyDeleteΗ παρακμή των πανεπιστημίων μας, άρχισε νομίζω τα τελευταία 20 χρόνια. Ακόμα και σήμερα, το κορυφαίο 10% των ελληνικών πανεπιστημίων φεύγει και διαπρέπει αλλού.
Τα φιλιά μου:)
heheheh Λόκους κι η μαμά μου αυτό μου λέει!!! (ότι δυστυχώς δεν της φαίνομαι τύπος που θέλει να γίνει νύφη) :p
ReplyDeleteΆσε που νόμιζα ότι η Ελλάδα ήταν στην Ευρώπη!! Ως ένα σημείο τέλοσπαντων. Πάντως πήγα κι εκεί μη νομίζεις, και μάλιστα στα 2 από τα 25 κράτη, ...φυσικά για παραπάνω σπουδές...αντί να κοιτάξω να βρω κανένα γαμπρό....λολ
ps. εκτός του Ωνάσση, Νιάρχου, κτλ ένα σωρό ευεργέτες, ντόπιοι, στήριξαν και στηρίζουν ακόμη τα "γράμματα" με τα κληροδοτήματα που άφησαν, φυσικά θα περίμενα και από τους ντόπιους σε κάθε τότπο να τιμούν έστω την μνήμη τους, η ίδια ευεργετήθηκα από έναν Σιατιστινό που άφησε χμμμ αρκετά χρήματα, αλλά έχεις δίκιο...ο Μητσάρας είναι πιο φίρμα :(
σε σχετική συζήτηση, κάποιος συνομιλητής ανέφερε ότι οι αλήτες που σπάνε και ληστεύουν τα πανεπιστήμια είναι πληρωμένοι από τους ίδιους τους πανεπιστημιακούς.
ReplyDeleteΔεν κατάλαβα καλά τι εννοούσε, αλλά ανάμεσα σε άλλα είπε ότι παίζεται παιχνίδι πάνω στις έρευνες, που χρηματοδοτούνται από ιδιωτικές εταιρίες, οι οποίες θέλουν να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο του πανεπιστημίου.
Μα ήδη, έτσι δε γίνεται? Ήδη δεν προωθεί ο κάθε καθηγητής αυτό που τον συμφέρει ($) και δεν είναι η έρευνα στο χέρι των εταιρειών?
Αν ήμουν εταιρεία, μπορώ να σκεφτώ δυο τροπους πολύ πιο εποικοδομητικούς να αποκτήσω τον έλεγχο, που να μην περιλαμβάνουν ετήσιο διασυρμό.
Τα φώτα σου (σας)!
Καθόλου δεν θα μπορούσα να σε διαφωτίσω επι του θέματος Αθηνά μου, δεν υπάρχουν ούτε νούμερα ούτε πληροφορίες επι του θέματος. Στην Αμερική πάντως, κυβέρνηση και ιδιωτικές εταιρείες χρηματοδοτούν πανεπιστήμια για έρευνες, και υπάρχει τεράστια διαφάνεια και πληροφόρηση επι του θέματος.
ReplyDeletehttp://en.wikipedia.org/wiki/Research_funding
Μιλάμε όμως για μια κοινωνία οπου η σύνδεση πανεπιστημίων και αγοράς είναι δεδομένη, και κανείς δεν διανοείται να την αγνοήσει.
Αντιθέτως, στην Ελλάδα υπάρχει αρνητική πολιτική τοποθέτηση, KAI επ' αυτού. Άν κάποιοι πανεπιστημιακοί πουλούν συλλογικές εργασίες σε εταιρείες ειναι αδύνατον να το γνωρίζουμε. Εδώ δεν γνωρίζουμε τον επισημο ισολογισμό του Πολυτεχνείου, είναι δυνατόν να ξέρουμέ άλλα;
athinovio,
ReplyDeleteεπειδή δουλεύω στο χώρο της έρευνας, θα προσπαθήσω να σου απαντήσω.
Καταρχήν, οι περισσότεροι σοβαροί πανεπιστημιακοί (και είναι αρκετοί, αλλά είναι χαμηλού προφίλ και δεν τους ξέρουμε), δε θα κατέστρεφαν ή δε θα πλήρωναν κανέναν να καταστρέψει το πανεπιστήμιο. Για την ακρίβεια οι ίδιο ντρέπονται και αγανακτούν με αυτά που συμβαίνουν. Η κατηγορία όμως που αναφέρεις είναι πολύ σοβαρή και αναρωτιέμαι εάν ο συνομιλητής σου έχει οποιαδήποτε σχέση με πανεπιστήμιο και εάν ξέρει κάτι συγκεκριμένο. Γιατί αν ξέρει, θα ήθελα πολύ να το μάθω. Εγώ δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω κάτι τέτοιο, νομίζω πως η άποψη αυτή κυκλοφορεί όπως και πολλές άλλες θεωρίες συνωμοσίας στη χώρα μας.
Όσο για το παραμύθι της έρευνας των ιδιωτικών εταιρειών: οι εταιρείες που κάνουν έρευνα στην Ελλάδα είναι ελάχιστες. (Αν έχει κάποιος να μου πει ονόματα εταιρειών, θα χαρώ πολύ). Τα ποσά που διακινούνται είναι πολύ μικρά (σε σχέση με Ευρώπη και ΗΠΑ). Κανένας λογικός άνθρωπος που ξέρω σε εταιρείες δεν ενδιαφέρεται να αποκτήσει έλεγχο του πανεπιστημίου (ίσως να γίνομαι κυνικός, αλλά nobody kicks a dead dog...).
Εδώ βέβαια οι επαναστάτες μας, διαμαρτύρονται και για την έρευνα που χρηματοδοτείται από την ΕΕ, το διευθυντήριο των Βρυξελλών όπως το αποκαλούν. Δηλαδή από ποιον θα έπρεπε να χρηματοδοτείται? Αφού το ελληνικό κράτος δε δίνει ούτε ψίχουλα.
Επίσης, τι σημαίνει "δεν προωθεί ο καθηγητής αυτόν που τον συμφέρει?" Οι καθηγητές δε μπορούν να προωθήσουν κάποιον, μπορούν μόνο να γράψουν μια ερευνητική πρόταση και αυτή να γίνει ή να μη γίνει αποδεκτή για χρηματοδότηση. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί με καλές διασυνδέσεις, που παίρνουν έργα με "απευθείας ανάθεση", δηλαδή χωρίς διαγωνισμό... Αυτά όμως συνήθως τα κάνει το ελληνικό δημόσιο (π.χ. ΔΕΗ).
Και στο κάτω-κάτω τι κακό έχει η έρευνα που καθοδηγείται από την αγορά? Ειδικά για τα πολυτεχνεία, αυτός δεν είναι ο σκοπός? Στην Ελλάδα δεν το έχουμε καταλάβει, αλλά ο μηχανικός δεν είναι θεωρητικός επιστήμονας, είναι άνθρωπος της πράξης και της παραγωγής.
Τέλος, γνωρίζουν όσοι μιλάνε για χρηματοδότηση έρευνας πως υπάρχουν σοβαρά ερευνητικά κονδύλια (από την ΕΕ φυσικά!), που δίνουν ΑΠΟΛΥΤΗ ελευθερία στον ερευνητή να δουλέψει σε όποιο αντικείμενο αυτός επιθυμεί? Εάν φυσικά μπορεί να αποδείξει πως αυτό που κάνει είναι σημαντικό.
Για να μην πολυλογώ: πιστεύω πως όσοι διαδίδουν αυτές τις φήμες δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με την έρευνα και ίσως ούτε με τα πανεπιστήμια.
Επίσης: πολλά πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ'όσο πιστεύουμε και δε χρειάζονται σκοτεινές θεωρίες συνωμοσίας για να εξηγηθούν. Οφείλονται σε απλή βλακεία (πχ οι καταστροφές στα πανεπιστήμια).
Φίλε Οδυσσέα ευχαριστώ για την κατάθεση. Κάπως έτσι υποπτευόμουν και εγώ τα πράγματα. Εμπιστεύομαι την γνώμη σου και την υιοθετώ απολύτως.
ReplyDeleteτο άτομο που είπε όλα αυτά αποφοίτησε πρόσφατα από κάποιο πανεπιστήμιο.
ReplyDeleteΜου φάνηκε πολύ ασαφές και παράλογο αυτό, για αυτό και ζήτησα τη γνώμη σας.
ΑΝ τα μορφωτικά ιδρύματα είχαν σύνδεση με την ελεύθερη αγορά θα ήταν λιγότεροι οι άνεργοι πτυχιούχοι τη στιγμή που λείπει αναγκαίο προσωπικό από διάφορους ζωτικούς τομείς ή θα είχαμε γίνει αμερική νωρίτερα? (με χαμηλα ποσοστά μορφωμένων ανθρώπων και μεγάλες ψαλίδες σε πολλούς τομείς)...
Δηλαδή Αθηνά μου, να υποθέσω απο το σχόλιο πως τώρα που τα πανεπιστήμιά μας δεν έχουν σύνδεση με την αγορά, έχουμε πολύ υψηλά ποσοστά μορφωμένων ανθρώπων και μικρές ψαλίδες σε πολλούς τομείς; Γιατί αν αυτό είναι αλήθεια, τότε σωστά να μην υπάρχει σύνδεση.
ReplyDeleteΒασικά, δεν ξέρω.
ReplyDeleteΣε άλλες χώρες τι γίνεται? Στην Γαλλία πχ ή στην Αυστρία και στο Βέλγιο ή και στην Ιταλία...
Δεν ξέρω αν το αμερικάνικο πρότυπο είναι όντως το καλύτερο.
Ούτε και εγώ ξέρω Αθηνά μου. Ομολογώ πως δεν ξέρω το ποσοστό των ηλιθίων στην Αμερική, ούτε και τον αντίστοιχο στην Ελλάδα, Γαλλία, κλπ. Δέχομαι έτσι όλες τις γνώμες.
ReplyDeleteΑναρωτιόμουνα μονάχα (γιατί το έχω ξανακούσει), πως τεκμηριώνεται η συνάρτηση της σύνδεσης Αγοράς - Πανεπιστημίων με τον αριθμό των ηλιθίων ή καλλιεργημένων μιάς χώρας. Και μέχρι στιγμής δεν έχω πειστεί με κανένα επιχείρημα.
Προσωπικά ποτέ δεν πίστευα πως η πανεπιστημιακή θητεία ειναι "μόρφωση". Η μόρφωση καλλιεργείται απο πολλούς παράγοντες, την οικογένεια, την κοινότητα, την κοινωνία, και πρωταρχικά την ατομική διάθεση και θέληση. Τα πανεπιστήμια προσφέρουν κατ' εξοχήν specialization.