Το κόστος της ανάπτυξης

Δύο έργα υποδομής που έγιναν πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες, μου άρεσαν και ακόμα μου αρέσουν ιδιαίτερα. Το μετρό των Αθηνών που το βρίσκω πανέμορφο και πολύ λειτουργικό, και η Γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης που συνδέει την Πελοπόννησο με τη Στερεά Ελλάδα. Ηταν δύο έργα ορόσημα που έκαναν τους Ελληνες υπερήφανους και τους έδωσαν μια γεύση πραγματικής ανάπτυξης και ποιότητας.

Τούτη η γέφυρα μείωσε τον χρόνο του ταξιδιού μου απο τη γενέτειρα στην Αθήνα, κατα μία ώρα. Περίπου τόσο έπαιρνε για να διασχίσουμε το θαλάσσιο πέρασμα Ρίου- Αντιρίου με το φερρυμπότ. Ημουνα παιδί όταν μια τέτοια κατασκευή φάνταζε σαν όνειρο επιστημονικής φαντασίας. Περνούσαμε το Ρίο- Αντίριο με τρικυμίες, μέσα στο σκοτάδι και τους αέρηδες. Φοβόμουν το πέρασμα σαν παιδί, πάντα όταν φτάναμε στο καράβι ρωτούσα ανήσυχος τον πατέρα μου αν το καράβι θα κούναγε πολύ. Είναι μια ανάμνηση που θα κουβαλάω μέσα μου για πάντα.

Και ευχαρίστως να πληρώσω την ευκολία της διάβασης, να πληρωθεί και η γαλλική κατασκευαστική εταιρία που την έφτιαξε με μαεστρία και σοβαρότητα. Στο έργο αυτό δούλευε για χρόνια ο αδελφός μου, και ξέρω την κατασκευή της απο τα σπάργανα. Οι γάλλοι ήταν πολύ κύριοι με τους εργάτες τους, πλήρωναν πολύ ψηλά μεροκάματα, πλήρωναν υπερωρίες, πλήρωναν μπόνους και ήταν σε όλα συνεπείς. Και τελειοποίησαν τη γέφυρα μέσα στο προσυμφωνημένο χρονοδιάγραμμα, με συνέπεια και επαγγελματισμό. Αυτή είναι η γνώμη πολλών που ξέρω, που την έχουν χτίσει απο τη βάση της, που την σκαρφάλωσαν σε όλο της το ύψος, και που για χρόνια την έζησαν καθημερινά.

Μα θα μπορούσε πράγματι, να έχει συζητηθεί λίγο σοβαρά και το θέμα της τιμής των διοδίων. Δεν ειναι σωστό και τίμιο να μην πληρώνεις ενα άριστο έργο ποιότητας που έχει αυτοχρηματοδοτηθεί, ούτε συμφωνώ με κάποιο κίνημα "δεν πληρώνω", τουλάχιστον για τούτο το υπέροχο και σοβαρό έργο.

Αλλά για τον μέσο Ελληνα, 12 ευρώ για την κάθε διαδρόμή είναι πράγματι ένα τεράστιο ποσό, που δείχνει πως η κυβέρνησή του δεν διαπραγματεύτηκε καλά, ίσως καθόλου, τις πρακτικές επιπτώσεις του κόστους του έργου που πέρασε κατόπιν στην πλάτη του μικρόμισθου πολίτη της Ελλάδας. Να δεχθώ πως η γέφυρα αυτή ειναι μια απο τις καλύτερες στο κόσμο. Τέλεια όμως είναι και η γέφυρα George Washington που συνδέει το Νew Jersey με τη Νέα Υόρκη, η δεύτερη ακριβότερη γέφυρα που έχω περάσει στη ζωή μου, και που κοστίζει περίπου 10 δολλάρια (λιγότερο με κάρτα διαρκείας), για μία μόνον διάβαση, Νew Jersey- New York (η αντίθετη διαδρομή ειναι δωρεάν), και τα έσοδα της οποίας πηγαίνουν για την ανάπτυξη της πόλης της Νέας Υόρκης. Τηρουμένων των αναλογιών, η δική μας γέφυρα είναι ακριβότερη τουλάχιστον κατα το διπλάσιο. Και καταντάει υπερβολική για τα μεγάλα οχήματα (λεωφορεία και φορτηγά) που πληρώνουν το υπέρογκο ποσό των 60 ευρώ κάθε διαδρομή.

Πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες, το υπουργείο μεταφορών είχε υποσχεθεί πως τα διόδια θα καθοριζόνταν ανάλογα με τις ανάγκες της συγκοινωνίας, και σε ρεαλιστικά επίπεδα. Είχε τότε ειπωθεί οτι οι τιμές των διοδίων θα παγιωνόνταν στα 28-30 ευρώ για τα μεγάλα οχήματα και στα 3-5 ευρώ για τα μικρά. Η υπόσχεση αυτή αθετήθηκε. Μάλλον δεν συζητήθηκε ποτέ.

Η πανέμορφη γέφυρα φέρει επίσης και τον τίτλο ""Η γέφυρα που συνδέει το τίποτα με το πουθενά" καθώς η υπερπολυτελής διάβαση καταλήγει στον ανεκδιήγητο ανηφορικό δρόμο των βουνών της Αιτωλοακαρνανίας, μια ιδιαίτερα επικίνδυνη περιοχή (γνωστή και ως "Παλιοβούνα"), που απο την εποχή που ήμουνα παιδί, συνεισφέρει αμείωτα και σταθερά στο αίσχος των θανάτων που οφείλονται στην ελληνική κατάρα των αυτοκινητιστικών ατυχημάτων.

------------------------------------------------
All pictures by Locus Publicus, free for public use
Γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης
Καλοκαίρι 2010, Ελλάδα
------------------------------------------------