Friday, October 14, 2011

Σεμνά και ταπεινά

Στέκομαι κάθε πρωί και το χαζεύω στη βιτρίνα. Ενα υπέροχο χειροποίητο πιάνο. Συχνά φτάνω στην περιοχή νωρίς το πρωί, απλά για να απολαύσω τον καφέ μου απέναντι απο το πανέμορφο μαγαζάκι με την πράσινη εγγλέζικη πρόσοψη, τις όμορφες κρεμαστές πινακίδες που το διακοσμούν, τον πλακόστρωτο περίγυρο με τα φαναράκια, τα παλιά αρχοντικά με τα σκαλιστά αετώματα. Στις 8 το πρωί, ο δρόμος μυρίζει φρέσκο καφέ και κομμάτι παλιού Λονδίνου.

Και τί είναι 24 χιλιάδες για ενα τέτοιο πιάνο, κυριέ μου, μου λέει ο κύριος του μαγαζιού. Ενα καλό πιάνο κοστίζει σήμερα πολύ περισσότερα, έχετε εδώ μια εκπληκτική ευκαιρία να αποκτήσετε ενα κόσμημα, ενα μουσικό έπιπλο πολυτελείας. Τέλειος ήχος, αισθητική και ποιότητα. Απο εναν μάστορα που κάποτε θα πάψει να υπάρχει, αλλα όσο ζεί παράγει ο κερατάς αριστουργήματα.

Πήρα τη σκέψη στο σπίτι και την έβαλα σε διαβούλευση. Δεν είσαι καλά, ήταν η αντίδραση. Εκκεντρικούρες. Και που ακριβώς θα το βάλεις το θωρηκτό; Ανάμεσα στο Xbox και τις τηλεοράσεις των παιδιών; Ασε που ο μεγάλος πάει τώρα για δίπλωμα, ο μικρός θέλει κινητό, η μικρή έχει τη δική της λίστα, το σπίτι είναι σε επισκευές. Και τι ακριβώς θα παίζεις δηλαδή; Μότσαρντ μετά τις εβδομάδες των 50 ωρών και ανάμεσα στα ταξίδια; Πρόκειται μάλλον για κρίση μέσης ηλικίας.

Βλέπουμε την κατάληξη, επιμένουν. Θα αρχίσουν νάρχονται στο σπίτι διάφορα ταλέντα, αργόσχολοι των πέντε ηπείρων, διάφοροι περίεργοι που νομίζουν πως είναι ποιητές, περιθωριακά λατινικά φρικιά και τύποι που η γυναίκα τους έδιωξε γενικώς απο το σπίτι. Θα αρχίσουν δοκιμαστικές ηχογραφήσεις, θα πήξουμε σε μικρόφωνα, καλώδια και περίεργα εξαρτήματα ηχογράφησης. Με τις 24 χιλιάδες παίρνουμε το καινούργιο το Toyota Camry που έχει και navigation. Το πιάνο απορρίπτεται.

Τηλεφωνώ γενέτειρα. Τι πιάνο αναφέρεις αγόρι μου και 24 χιλιάδες, απαντούν. Είσαι καλά ή ξέμεινες απο χάπια; Εδώ ο Βενιζέλος και η Τρόικα ετοιμάζονται να μας πάρουν και το σπίτι. Δεν περιμένεις μέχρι τέλος του μηνός πρώτα για τα φιρμάνια της Μέρκελ; Και εμείς ενα θαλάσσιο σκαφάκι θέλαμε απο τα πενήντα μας, και σήμερα κοντεύουμε ογδόντα. Οσονούπω επιστρέφουμε στην εποχή του τραχανά. Ξέρεις πόσο λάδι αγοράζεις με 24 χιλιάδες;

Η διαβούλευση τελείωσε με μια ρήση του Βούδα, που ήρθε απο τον μεγάλο μου γιό. Στη Βουδιστική ηθική αντίληψη της ζωής οι ανθρώπινες επιθυμίες είναι η πηγή κάθε ανθρώπινης δυστυχίας, με πληροφόρησε. Και για να γίνει κανείς ευτυχισμένος πρέπει να ξεριζώσει μεγάλο μέρος των επιθυμιών του. Μα εγώ δεν είμαι Βουδιστής, διαμαρτυρήθηκα, άσε που αυτή η θεωρία δεν μου πάει. Να μην πάρω το πιανάκι μου ο έρμος για Βουδιστικούς λόγους;

Είναι το τελευταίο κομμάτι του μάστορα, μου είπε το πρωί ο κύριος στο μαγαζί. Μάλλον δεν θα φτιάξει άλλο πιάνο. Οι δουλειές δεν πάνε καλά, το μαγαζί παλεύει να μείνει ανοιχτό. Εχετε μερικές εβδομάδες ακόμα περιθώριο. Είμαστε εδώ απο το 1965 αλλά οι εποχές ειναι δύσκολες και φτάνουμε στο τέλος. Τελευταία προσφορά, 20 χιλιάδες με τους φόρους.

Ρούφηξα τον ζεστό πρωινό καφέ μου. Λοιπόν, θα την πέσω "εναλλακτικά", απόφάσισα. Σεμνά και ταπεινά. Με ηλεκτρικά πιάνα, κιθάρες και τέτοια, άσε που με 24 χιλιάδες αγοράζω πάνω απο 10 χιλιάδες καφέδες. Χαιρέτησα τον συμπαθέστατο κύριο του μαγαζιού (με τον οποίον τώρα έχουμε γνωριστεί πλέον καλά και παίζουμε το πιάνο μέσα στο μαγαζί), και συνέχισα το δρόμο για τη δουλειά μου. Πολύ δύσκολος Θεός ο Βούδας, σκέφτηκα. Σύντομα θα μας τον προτείνει και η Τρόικα.

10 comments:

  1. Συγνώμη αλλά... ξέρεις από πιάνο; :p

    ReplyDelete
  2. εγώ θα συμφωνήσω με τη γενέτηρα...

    εδώ έχουμε κόψει τα πάντα. φαντάζει εξωτική και υπερβολική η αγορα ενός πιάνου τόσης αξίας όταν εδώ στην ελλάδα, οι μισθοί κατεβαίνουν κάθε μέρα και 300 ευρώ...

    ReplyDelete
  3. Απολαυστικό σε βρήκα. Και νομίζω... συμβαδίζουμε στον τρόπο σκέψης μας: τον περασμένο Μάιο παραιτήθηκα από τη δουλειά μου (πράγμα ανήκουστο εν μέσω κρίσης). Πριν μια εβδομάδα αγόρασα, με τα λεφτά που είχα βγάλει από εκεί, ένα καινούργιο αυτοκίνητο (άλλη... 'τρέλα' για κάποιους). Ε και όσο για δουλειά, όλο και κάτι θα γίνει. Προσωπικά ήμουν πάντα υπέρ του σκέπτεσθαι θετικά ιδίως σε 'δύσκολες' περιόδους (άλλωστε από τότε που θυμάμαι την Ελλάδα με μια κρίση πάλευε, τώρα μόνο καλύτερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα). Όταν είσαι χαρούμενος, σου έρχονται χαρές. Όταν όχι, άστα να παν στο διάολο. Θα έλεγα να κάνεις το κέφι σου χωρίς να ρωτήσεις κανέναν. Από την όποια κρίση, απείρως προτιμότερη η 'κρίση' της μέσης ηλικίας. ;)

    ReplyDelete
  4. Στο πρώτο "δικό μου" σπίτι μετά το διαζύγιο, πήρα ένα καλό μεταχειρισμένο πιάνο 6.5 πόδια το οποίο όλη μου τη ζωή ονειρευόμουνα, και όταν μου βγήκε με ράισμα που δεν διορθωνόταν, έφυγε και το αντικατέστησα με ένα ηλεκτρονικό. Αλλά πριν καν το δώσω είχα αρχίσει τις προσπάθειες να μπορέσω να παίξω με τα χέρια και το κορμί μου τουλάχιστον μερικά λεπτά έστω και ενός κομματιού. Διάλεξα το Σεληνόφως του Μπετόβεν, και στο κομπιούτερ ανέλυσα κάθε νότα, και επειδή δεν ξέρω μουσική και δεν ξέρω να διαβάζω μουσική εφηύρα την δική μου γλώσσα του πως να γράφω μουσική, και μετά τρεις μέρες πήρα τις σελίδες που είχα γράψει, τις έβαλα στο πιάνο και μέσα σε δυόμιση βδομάδες μπορούσα να παίζω τα πρώτα δυόμισι λεπτά του Σεληνόφωτος. Ο Βούδας μου στο τραπεζάκι στη γωνία παρέμεινε χαμογελαστός.

    ReplyDelete
  5. Δεν τα δίνεις σε κανέναν φτωχό να σώσεις καμμία ζωή καλύτερα?

    Δεν έχει φτωχούς εκεί που μένεις? Αν μάλιστα τα μοιράσεις σε δύο οικογένειες, έχεις σώσει δέκα άτομα.

    ReplyDelete
  6. Σε παρακαλουσαμε γυρω στα δωδεκα χρονια να παιξης πιανο με την ορχηστρα (Journey to Ithaca) Ησουν ο μονος που ηξερε να διαβαζει και να γραφει αλλα εσυ..... κολλημενος στο ακορντεον. Και τωρα που δεν υπαρχει, θελεις να αγορασεις ενα. Η ιδεα παντως ειναι καλη. Κανε οπως σου λεει η καρδια σου. Αν μιλας για εκεινο που ειναι στη γωνια δεξια καθως μπαινουμε στο μαγαζι, εμαθα πως η μηχανη ειναι απο Αμερικανικο Steinway του 1969, το sound board απο Καναδεζικο ξυλο και ολη η υπολοιπη κατασκευη ειναι του εν λογω κυριου που πργματικα ειναι καλιτεχνης. ENJOY LIFE!!!

    ReplyDelete
  7. Το κατα δύναμη φίλε Abban. Οσο και απο βέσπα:)

    ----------------
    Και εδώ Ρία μου τα κόψαμε όλα. Καθόλου καλά δεν πάνε τα πράγματα ούτε εδώ. Η ζωή όμως συνεχίζεται. Ακόμα και με όνειρα.
    ----------------

    Φίλε Γεράσιμε χαίρομαι που αγόρασες καινούργιο αυτοκινητάκι και που σκέφτεσαι θετικά. Δεν ξέρω αν αντιμετωπίζω κρίση μέσης ηλικίας, αλλα οι περιορισμοί έχουν αυξηθεί. Και απο όλα τα μέλη της οικογένειας είμαι ο πλέον περιορισμένος. Ζώ την εποχή του συμβιβασμού. Ευτυχώς όμως υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις. Δεν παραπονιέμαι. Σωστα διέγνωσες την επιθυμία για κάποιο χιούμορ.

    ----------------
    Μετά το διαζύγιο πήρες πιάνο; Τι μου λές Δημήτρημου, είσαι προχωρημένος και δείχνεις και το δρόμο:) Kαι εφηύρες και δική σου μουσική γλώσσα; Αυτό μάλιστα. Απ' ό,τι βλέπω το διαζύγιο σου βγήκες σε καλό. Χαίρομαι πολύ. Ξέρω πάντως πολλούς χωρισμένους που μετα το δικό τους διαζύγιο αντί για Σεληνόφως έπαιζαν ξύλο με τους δικηγόρους της γυναίκας για καμμια εικοσαετία. Ισως να χρειάζεται και αλλαγή ηπείρου για να δουλέψει το σχέδιο:)


    ----------------
    Ποιόν να σώσω στην Αμερική ΑΘηνά μου; Αφού εχω δουλειές με φούντες στην Ελλάδα. Οπως θα ξέρεις υποθέτω, βοηθάω κατα βούλησιν και μόνον επιλεκτικά. Δεν γίνεται αλλοιώς. Το μουσικό μου γκρούπ άλλωστε μοίρασε κάποτε πολλές χιλιάδες σε δωρεές. Μια μέρα απαιτώ θέση στον παράδεισο. Εκτός αν δεν υπάρχει Θεός και την πατήσω άσχημα.

    ----------------
    Δηλαδή φίλε Boston Sailor έχεις βγεί και εσύ παγανιά για πιάνο και ψάχνεσαι; Να μην κοντραριστούμε αδελφέ μου για τέτοιες υποθέσεις. Steinway του 1969; Ασε αυτό κοστίζει όσο το σπίτι μου, δεν είμαι εκεί ακόμα. Ο εν λόγω μάστορας είναι Ρώσος, Χριστόφ, και το μαγαζί κοντά στο Δημαρχείο.

    Οι εποχές των μεγάλων μουσικών εκτονώσεων μάλλον πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ενα μεγάλο μου όνειρο να ολοκληρώσω κάποτε τις μουσικές μου γνώσεις με κάποια συμπληρωματικά μαθήματα ξώκυλε και εκείνο με τον καιρό.

    Φανταζόμουνα πως θα είχα κάποτε ενα εκκεντρικό σπίτι σε ενα ηλιόλουστο σημείο, και θα είχα και άφθονο χρόνο για πιάνο και συνάξεις. Αλλά η ζωή τα φέρνει όπως θέλει αυτή, αυτή έχει το λόγο. Δεν παραπονιέμαι. Αρκούν όσες μουσικές αναμνήσεις έχω απο ωραίες παρέες, μουσικές συναυλίες και κοινωνικές συνάξεις. Νάσαι καλά.

    ReplyDelete
  8. Την εποχή που ξεκίνησα τις μουσικές ενασχολήσεις μου (κοντά στα 13), ο πρώτος μου δάσκαλος στη γενέτειρα ήταν ενας συμπαθέστατος κύριος που στο τέλος των μαθημάτων μέ έβαζε και έκανα δουλειές στο σπίτι του. Επειδή η οικογένειά μου δεν είχε λεφτά για πιάνο, τόριξα τότε στο εναλλακτικό ακκορντεόν. Για την εμπειρία αυτή έχω γράψει και ενα παλιό πόστ.

    http://locuspublicus.blogspot.com/2008/01/blog-post.html

    Θέλησα τώρα να εκδικηθώ εκείνη την ανέχεια, αλλά ούτε τώρα τα κατάφερα. Κατάφερα όμως άλλα. Στα μουσικά μαθήματα της νιότης μου, ο δάσκαλος με φόρτωσε με μερικά πολύ "βαριά" βιβλία μουσικής θεωρίας, που ήταν γραμμένα στα γερμανικά. Ηταν μια τρομοκρατική προσέγγιση μάθησης, που με διάλυσε σαν παιδί νοητικά και ψυχολογικά. Αναρωτιόμουν τότε γιατί δεν υπάρχουν μουσικά βιβλία για το επίπεδο ενός παιδιού.

    Χαίρομαι που σήμερα, σε όλους τους τομείς, υπάρχουν υπέροχα εκπαιδευτικά βοηθήματα για όλα τα επίπεδα. Σε βιβλία, σε ηλεκτρονική μορφή. Και παρότι ενα πιάνο θα είναι πάντα μια ακριβή υπόθεση, με λίγα χρήματα σήμερα αποκτά κανείς ηλεκτρονικά συνθεσάιζερς και πιάνα που πριν απο μερικά χρόνια θα ήταν αδύνατον να τα φανταστούμε.

    ReplyDelete
  9. Μπα locus μου... πως θα προετοιμαστεί κανείς για ξύλο με τους δικηγόρους χωρίς την ειρήνη του Σεληνόφωτος σε ένα σπίτι 40 πόδια από τον Ατλαντικό, στην Fairhaven ας πούμε. Το διαζύγιο ήταν το 2001. Πρώτα ξεμπέρδεψα από alimony and support δια παντός και μετά άλλαξα ήπειρο το 2007. Και με τον γιό μου τα βρίσκουμε οι δυό μας μια χαρά χωρίς τους δικηγόρους οι οποίοι έφαγαν περισσότερο ξύλο απ' όσο νόμιζαν ότι θα έδιναν... Το ηλεκτρονικό πιάνο το έφερα στην Αθήνα. Εδώ στο χωριό έχω μια από τις τρεις κιθάρες: την καλύτερη. Από το 1990 έως το 2007 η προτεραιότητα σε όλες μου τις εκλογές ήταν ο γιός μου. Ακόμα και στο ότι με το που έγινε 11 χρειαζόταν πατέρα με δικό του σπίτι, για να μυρίσει φαγητό να μαγειρεύει στην κουζίνα και να ακούσει ένα καλημέρα το πρωί, και να δει ένα χαμόγελο, και να δει και τους Yankees και Sox Σάββατο απόγευμα, με μια μπριζόλα στα κάρβουνα... και να μπαίνει σε saloon στα βραχώδη όρη με τον πατέρα του και να παραγγέλνουν μια μπύρα κι ένα γάλα. Ο Βούδας, ΠΑΝΤΑ χαμογελούσε από την γωνία του.

    ReplyDelete
  10. Μπράβο ρε thinks, μ'αρέσει οπως μιλάς και σε πιστεύω. Εχω δεί πολλά εδώ στο Αμέρικα, με καταννοείς. Δεν θέλω να ξεφύγω απο το θέμα, αλλά μέσα απο το μπλόγκ σου και τα πόστ σου βλέπω εναν ευτυχισμένο άνθρωπο που ξέρει τί ζητάει. Νάσαι καλά. Καλό πιάνο θα πάρουμε εν καιρώ.

    ReplyDelete