Εργασιακά

Προσπαθώ εξ αποστάσεως να κατανοήσω ποιά είναι η έννοια μιας συλλογικής εργασιακής σύμβασης οταν δεν πρόκειται να τηρηθεί ποτέ. Μιας σύμβασης που καλώς ή κακώς, η Αγορά δεν την "τραβάει". Και ποιά είναι η πρακτική της εφαρμογή όταν η ανεργία είναι 50% (τόσο είναι στην επαρχία), όταν οι εργοδότες υπογράφουν μέν τις συμβάσεις αλλά δεν πληρώνουν τους εργάτες, όταν παρά τους νόμους και τα επίσημα κεκτημένα, υπάρχουν ουρές ανθρώπων που εξ ανάγκης θα δουλέψουν για όποιοδήποτε ποσό, αρκεί να ταίσουν τα παιδιά τους.

Σε κάθε χώρα του κόσμου, οι αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα ειναι το μόνο βαρόμετρο που καθορίζει και σκιαγραφεί την παραγωγική εικόνα της χώρας. Το πόσο αξίζει η Εργασία σε μια κοινωνία. Και δεν γνωρίζω καμμία κοινωνία στην οποία κάποια θεσμοθετημένη εργασιακή σύμβαση να καθόρισε ποτέ τις αληθινές τιμές της Εργασίας. Η Αγορά της καθορίζει. Γι αυτό και πάντα οι ιδιωτικοί μισθοί είναι υψηλότεροι των δημοσίων, εκτός βέβαια της Ελλάδος, όπου υπάρχει η περίφημη "ιδιαιτερότητα" να παίρνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι πιο πολλά απο τους ιδιωτικούς, και οι ΔΕΚΟ πιο πολλά απ' όλους.

Διότι κοντολογίς, ή παράγεις κάτι και έχεις δουλειές, ή δεν παράγεις τίποτα και δεν έχεις. Και στην Ελλάδα, η μεν ιδιωτική αγορά παράγει ελάχιστα πράγματα, το δε δημόσιο και οι ΔΕΚΟ δεν παράγουν τίποτα. Δεν μπορείς να δίνεις 1.500 ευρω το μήνα σε κάποιο μηχανικό στον ιδιωτικό τομέα, και στον ίδιο άνθρωπο 4.000 σε ΔΕΚΟ. Ούτε μπορείς να διατηρείς με το ζόρι θέσεις εργασίας χωρίς να χρειάζονται, απλά γιατί έτσι γουστάρει ο Κρατισμός (οπως οι συμβασιούχοι). Στα χαρτιά μπορεί να είσαι όσο σοσιαλιστής γουστάρεις, αλλά στην αληθινή ζωή πρέπει να παράγεις κάτι αληθινό. Aς φύγει το κράτος απο την αγορά εργασίας, και τότε θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκκος.

Δεν επανέρχεται η Ελλάδα στον εργασιακό Μεσαίωνα, όπως λέγεται. Απλά επανέρχεται εκεί που ανήκει. Στις χαμηλόμισθες κοινωνίες. Γιατί δεν παράγει τίποτα. Γιατί οι μεγάλοι μισθοί που τώρα αποκαλύπτονται, οφείλονταν σε ωμό κρατικό παρεμβατισμό.Οσα μας λείπανε και δεν τα παράγαμε, τα πληρωνόμασταν με δανεικά. Επεμβαίνοντας βίαια και πλασματικά στην αγορά Εργασίας. Γίναμε έτσι Γερμανία σε μια νύχτα, χωρίς παραγωγή, χωρίς προιόντα. Ενα δισεκατομμύριο ευρώ ήταν το Χριστουγενιάτικο μπόνους στον ΟΣΕ. Και πληρωνότανε με δάνειο. Που εγγυόνταν το επίσημο ελληνικό κράτος.

Προσλήψεις και απολύσεις είναι ελεύθερες στον αναπτυγμένο κόσμο, και έτσι πρέπει να γίνουν και στην Ελλάδα. Και όλες οι συμβάσεις ατομικές. Αν αξίζεις το διαπραγματεύεσαι, το αποδεικνύεις, και πληρώνεσαι. Αν αν όχι στον πάγκο. Λυπάμαι αν αυτό το πόστ δεν καλύπτει ιδεολογικά και πρακτικά τον σοσιαλίζοντα πληθυσμό μας. Δεν είχα προσωπικά ποτέ την πολυτέλεια μιας συνδικαλιστικής εργασιακής προστασίας, μιας δημόσιας παιδείας οπου όλα ήταν πληρωμένα, ή μιας κλαδικής εργασιακής σύμβασης που καθόριζε εξ αρχής την αξία μου. Μεγάλωσα και βίωσα τον κόσμο με τις ωμές του αλήθειες, δουλεύοντας και σπουδάζοντας, πακετάροντας και παρουσιάζοντας τις όποιες εργασιακές ικανότητες είχα στην ελεύθερη αγορά, άλλοτε χάνοντας, και άλλοτε κερδίζοντας δουλειές, όλη μου η ζωή ήταν και είναι μια ατομική σύμβαση με τον κόσμο. Κανείς ποτέ δεν μου έδωσε τίποτα. Kαι ετσι δεν καταννοώ κανένα άλλο μοντέλο εργασίας και συμπεριφοράς.

Είχαμε 30 χρόνια να αναπτύξουμε τη χώρα μας. Απο το 1980 μέχρι σήμερα καταναλώσαμε 130 δις ευρώ σε δωρεάν αναπτυξιακές επιχορηγήσεις. Τα παιδιά μας είχαν άπλετο χρόνο να αποκτήσουν ανταγωνίσιμα προσόντα. Λεφτά υπήρχαν. Αλλά ούτε επιχειρηματική νοοτροπία καλλιεργήσαμε, ούτε πανεπιστήμια φτιάξαμε, ούτε την ιδιωτική πρωτοβουλία βοηθήσαμε. Και φυσικά τα παιδιά μας δεν είναι δυνατόν να δουλέψουν στις λίγες επιχειρήσεις που απέμειναν (πολυεθνικές ελάχιστες), που χθές πετροβολούσαν. Τώρα είναι αργά.