Συγκλονισμένος ο ανταποκριτής, στέκεται μπροστά στην Καθολική εκκλησία, και αναφωνεί. "Τι θαύμα, μέσα στην κόλαση της Αϊτής, η εκκλησία παρέμεινε όρθια! Μιά όαση ελπίδας μέσα στην απόλυτη καταστροφή. Ενα μέρος που η ψυχή επικοινωνεί με τον Θεό και παίρνει δύναμη να συνεχίσει." "Δηλαδή, ο σεισμός δεν επιρρέασε το κτίριο;" ρωτάει ο δημοσιογράφος που τον φιλοξενεί. "Καθόλου!", δηλώνει εκστασιασμένος ο ανταποκριτής. "Σαν να μην έγινε ποτέ σεισμός. Ο ντόπιος παπάς μιλάει για θαύμα. Και δέχτηκε σήμερα εδώ τους πιστούς, προσφέροντάς τους αυτογνωσία και ελπίδα. Και οι πιστοί ανταποκρίθηκαν στο μήνυμα, και σε μια ατμόσφαιρα βαθιάς κατάνυξης, τίμησαν τους νεκρούς τους, και κοίταξαν βαθιά στην ψυχή τους για το μέλλον που σίγουρα θα είναι πολύ δύσκολο. Σε τέτοιες στιγμές, νοιώθει κανείς την παρουσία της Θείας Δύναμης"."Μα δεν είναι οι περισσότεροι Βούντου;", ρωτάει ο δημοσιογράφος. "Ναί, όλοι είναι Βούντου", απαντάει ο ανταποκριτής, "αλλα το Βούντου δεν είναι ακριβώς θρησκεία, είναι τελετή εξιλέωσης προς τα πνεύματα, μια λαϊκή συνήθεια, που οι Αϊτινοί την ασκούν ιδιωτικά, ενα λαϊκό folklore. Δεν υπάρχουν εκκλησίες Βούντου. Γι αυτό και ο κόσμος μαζεύτηκε εδώ."
Ανεπαρκείς δηλαδή οι θεοί των Αϊτινών, θεοί της πλάκας και πολύ Φολκλόρ. Για να ξέρουμε δηλαδή για τί ακριβώς μιλάμε. Ούτε εκκλησίες, ούτε ιερατεία, ούτε γραμμένες βίβλους. Θεοί που την στιγμή της κρίσης δεν τους βρίσκεις πουθενά. Οχι σαν τον δυτικό θεό που δίνει ελπίδα και δύναμη ζωής, και άμα λάχει κρατάει και τις εκκλησίες του όρθιες. Και μπορεί ο κ. Ρόμπερτσον να έπεσε έξω στο θέμα με το ιστορικό deal των Αϊτινών με τους Γάλλους, αλλα το θέμα παραμένει πως ο δυτικός Θεός είναι πιο μάγκας, ενωτικός, και μετράει και σε στιγμές κρίσης. Αυτό είπε και ο παπάς που τους μοίρασε και βίβλους. "Κανείς δεν κατηγορεί τον Ιησού", καταλήγει ο ανταποκριτής. "Αλλά πιάνεται πάνω του για να συνεχίσει τη ζωή με ελπίδα, δύναμη και ευτυχία. Την θεϊκή εκείνη δύναμη, που σαν θαύμα, τους έσωσε απο τον τρομερό σεισμό, και σήμερα είναι ζωντανοί και ελεύθεροι να πάρουν τη ζωή τους απο την αρχή, με καινούργια όνειρα, ελπίδες και δύναμη."
Kαι ετσι πληροφορούμαι και εγώ, στην αναπαυτική καναπεδάρα μου, πως οι δυστυχείς Αϊτινοί, παρόλες τις κατακλυσμιαίες φάπες, χωρίς σπίτι, φαγητό, σαπούνι και νερό, είναι στην πραγματικότητα ευτυχείς! Παρόλο που επέλεξαν λάθος θεούς, ο δυτικός Θεός έσωσε όσους τον πίστεψαν. Δεν εξέπλάγην δε καθόλου, όταν άκουσα την γειτόνισσά μου (απόφοιτη πανεπιστημίου), να μου εξομολογείται πως ναί μεν δεν είχε ιδέα πού ακριβώς έπεφτε η Αϊτή, αλλά και ρούχα έδωσε, και λαμπάδα άναψε στην κυριακάτικη Καθολική λειτουργία. Η συμπαθής γειτόνισσα τώρα μάλλον θα γνωρίζει, πως πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, οι συμπαθέστατοι κατα τα άλλα Αϊτινοί συνάνθρωποι, είναι μεν Φολκλόρ, αλλα και ακλόνητοι Χριστιανοί, καθ' εικόναν και ομοίωσιν...
Εξαιρετικά τα κείμενά σου φίλε Locus!
ReplyDeleteΑπο την Σκύλλα του σεισμού, στην Χάρυβδη της θρησκείας....
ReplyDeleteΗ δικαίωση της θρησκείας ως "χρήσιμου" θεσμού: υπόσχεται διαιώνιση του εγώ και (σύμφωνα και με ορισμένους αμερικανούς ιεροκήρυκες, ένας από τους οποίους πέθανε, έμαθα, πρόσφατα) επαγγέλεται και επίγεια πλούτη στους πιστούς! Για όσους ανυπόμονους ο Παράδεισος φαίνεται πολύ απομακρυσμένος...
ReplyDeleteΣε τέτοιες καταστροφές συμβαίνει το εξης οξύμωρο:
ReplyDeleteΑντί οι άνθρωποι να βρίζουν το θεό για την καταστροφή που επέτρεψε να γίνει, γατζώνονται ακόμη περισσότερο πάνω του. Ετσι οι επιζήσαντες ευλογούν τον κύριο γιατί επέζησαν αντί να τον βρίζουν γιατί τους κατέστρεψε. Αυτή η λογική στηρίζεται στο γνωστό δόγμα ότι στα πολεμικά χαρακώματα δεν συναντάς άθεους. Οσο πιο πολλές σφαλιάρες τρώει το παιδί απο τον αυταρχικό πατέρα τόσο πιο δουλικό και υποτακτικό γίνεται.
Είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Στο καπάκι πλακώνουν οι ιεροκήρυκες κομίζοντας τον λόγο του κυρίου σύμφωνα με τον οποίο όπως ο χριστός δίδαξε "είναι πιο εύκολο να περάσει μια καμήλα απο το κεφάλι μας βελόνας παρά ο πλούσιος να περάσει την πύλη του παραδείσου".
Και αφού ο κύριος έχει αποκλείσει απο τον παράδεισο τους ευημερούντες είσαι τυχερός εσύ κακόμοιρε σεισμοπαθή διότι τα βάσανά σου είναι προσωρινά και σύντομα θα απολαύσεις τον παράδεισο. Μη σου πω κιόλας ότι είσαι και άτυχος που δεν θάφτηκες κάτω απο τα ερείπια διότι θα ήσουν απο τώρα στον παράδεισο.
Κάπως έτσι δένει το γλυκό και οι θρησκείες ζουν και βασιλεύουν.
Τώρα πως γίνεται η φτώχεια να είναι το ζητούμενο και η εκκλησία της ελλάδας να κατέχει εκτός πλήθος άλλων και το 1,5% του μετοχικού κεφαλαίου της εθνικής τράπεζας, (κάπου 160 εκατομμυρια ευρώ με τις χθεσινές τιμές) παραμένει μυστήριο..
Ευχαριστώ φίλε universe, παρακολουθώ και τα δικά σου ωραία κείμενα. Μικρές, ευφυείς, θανατηφόρες σπόντες της παράλογης καθημερινότητάς μας.
ReplyDelete------------------------------------
@ all -
Το εαυτό μας βλέπουμε στον καθρέφτη, φίλοι μου και με αφορμή την δυστυχία των άλλων, εξυμνούμε τον πολιτισμό μας και τα στοιχεία του. Ρεπορτάζ σαν αυτό είναι φτιαγμένα για μάς, απευθύνονται στον ψυχισμό μας, την ανάγκη μας να δικαιώσουμε τον δικό μας πολιτισμό, και κουλτούρα. Απ’ όλα τα είδη Χριστιανισμού που κυκλοφορούν, το πιο επιθετικό είναι εκείνου του αμερικανικού Προτεσταντισμού. Αντίθετα με την Ορθοδοξία και τον Καθολικισμό, που κουβαλούν πάνω τους ένα ευρωπαικό ιστορικό βάρος, και εχουν προσαρμόσει διδασκαλίες και τελετουργίες μέσα σε ένα κάπως ιστορικά υπεύθυνο ιστορικό πλαίσιο, οι Προτεσταντικές σέχτες της Αμερικής δεν αισθάνονται κανένα ιστορικό χρέος, καμμία ανάγκη αναθεώρησης, και ορίζουν τον ευαυτό τους σαν Μεσσίες του νέου κόσμου. Βίβλος και μηνύματα προσαρμόζονται κατα το δοκούν. Τα πάντα απλοποιούνται. Ο προσυλητισμός ειναι τεράστιος, επιθετικός και εντελώς λαικός. Υπόσχεται τα πάντα, όπως οι πολιτικοί. Είναι το μόνο είδος Χριστιανισμού που έχει και πολιτικές διαστάσεις. Εχει δημιουργήσει μια τεράστια πολιτική βάσης ψηφοφόρων (κυρίως του Ρεπουμπλικανικού κόμματος), και διαθέτουν υποστηρικτές στα ΜΜΕ, στη Γερουσία, στις απλές γειτονιές.
Yosemite Sam -
ReplyDeleteΚαι πέρα απο όσα αναφέρεις, πέρα απο την πολιτική και ιδεολογικη δύναμη της Εκκλησίας, που υπάρχει, δημιουργώντας αυτές τις ψευδαισθήσεις, υπάρχει και η «δημοσιογραφία της Ελπίδας». Η Εκκλησία είναι αυτή που είναι, επαγγέλεται Ηθική και πουλάει αυτά που πουλάει.
Αλλα κανείς δεν πληρώνει το CNN να φτιάχνει χαζοχαρούμενα ντοκυμαντέρ σαν αυτό που αναφέρω στο πόστ. Το είδος αυτό της δημοσιογραφίας είναι αυθόρμητο, έρχεται βαθιά μέσα απο την καθημερινή πολιτιστική κουλτούρα του Αμερικανού. Ετσι θέλει να δεί τον κόσμο, έτσι τον κατασκευάζει. Μπροστά στις πρακτικές των άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών, η δική μας, η Ορθόδοξη, είναι απολύτως επαρχιακή σε σκέψη και πρακτικές.
Ελλείψει καλών ειδήσεων και ουσιαστικής προόδου, οι τηλεοπτικές ειδήσεις αντικαθίστανται τώρα με ενα είδος δημοσιογραφίας που ευδοκιμεί πολύ στις Ηνωμένες Πολιτείες: το "ανθρώπινο δράμα". Η ζωή του επιχειρηματία που το βράδυ ήταν εκατομμυριούχος και το πρωί ξύπνησε φτωχός χάνοντας το ξενοδοχείο του που κατέρρευσε, η συμπαθητική γαλλιδούλα δασκάλα που άφησε την άνετη ζωή της στο Παρίσι για να βοηθήσει τη χώρα που αδίκησαν οι πρόγονοί της. Η γριά που έζησε τρείς μέρες κάτω απο τα ερείπια, και πέθανε μόνον όταν την έβγαλαν, αφού πρώτα ευλόγησε τα εγγόνια της που ήταν ζωντανά, το νεόνυμφο ζευγάρι που τους χώρισε ο σεισμός, αλλα o ο σύζυγος επικοινωνεί ακόμα με την γυναίκα του με sms που στέλνει θαμμένος κάπου στα τσιμεντένια ερείπια. Το μωράκι που σώθηκε κι αυτό, αλλα οι γονείς του έχουν πεθανει...
ReplyDeleteΤο δημοσιογραφικό αυτό είδος δεν έχει σκοπό να ενημερώσει, αλλά να δημιουργήσει συναισθήματα. Κατασκευασμένο μελόδραμα που αρέσει στους δυτικούς. Μετατρέπει τον αληθινό θάνατο σε Συμβολισμό, προσθέτει το θρησκευτικό στοιχείο της Ανάστασης στη φοβερή μιζέρια, αναμιγνύει την πραγματικότητα με την φαντασία, και στέλνει υποσυνείδητα μηνύματα. O Θεός είναι Μεγάλος, Χριστιανός κατα προτίμηση, και Λευκός. Κατοικεί στον Πρώτο Κόσμο, αλλά δίνει ελπίδα, ζωή και βοήθεια και στον Τρίτο. Ραμμένο και κομμένο με βάση τον θρησκευτισμό και τις αγγλοσαξωνικές ευαισθησίες της Αμερικής. Με αποδέκτες τις θρησκευόμενες μάζες που παρακολουθούν το Αϊτινό δράμα, άβολα, απο τα αμερικανικά προάστια ή την νωχελική σοσιαλιστική Ευρώπη. Και θέλουν πάντα κάποια καλά νέα για να ανακουφιστούν συναισθηματικά.
Τελικά οι ηλίθιοι δημοσιογράφοι είναι παγκόσμιο φαινόμενο!
ReplyDeleteLocus, είναι τόσο καλό το κείμενό σου, που δεν έχω παρά να το απολαύσω.
Καλό σου βράδυ
(σχετικό το βράδυ, γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς ώρα έχεις κάθε φορά) ;-)
Ευχαριστώ Βάσσια, εμπνευσμένο απο την "λιτανεία" των διαφόρων ντοκιμαντέρ "ανθρωπίνων δραμάτων" στα οποία μας υποβάλει τις τελευταίες μέρες η αμερικανική τηλεόραση. Οπως εσείς στην Ελλάδά έχετε φετίχ με αγρότες και τρακτέρια, εδώ εμείς έχουμε φετίχ με την "ελπίδα".
ReplyDelete* Είμαι 7 ώρες πίσω απο την Ελλάδα. Eastern Time Zone.
Αυτη ειναι η μαγκια του εβραιου θεου σκωτωσε μερικες χιλιαδες για να πιστεψουν οι υπολοιποι.
ReplyDeleteΑσχετο τωρα αν πεινανε ή διψανε.
Και όμως αγαπητέ μου rvagos, οι Θεοί καλά κρατούν. Προσωπικά δεν τους πολεμώ, βέβαια. Απλά καμμια φορά νοιώθω την ανάγκη να τους κράξω.
ReplyDelete