Τα νήματα της Ιστορίας

Και εσύ, άκουσε μέσα του μια φωνή να τον δικάζει, τί έκανες εσύ την ώρα του αγώνα; Οταν όλοι είχαν βγεί στο δρόμο στον μεγάλο ξεσηκωμό; Τί έδωσες εσύ στον αγώνα για την ελευθερία; Στην επανάσταση; Ποιά ήταν η συνεισφορά σου την ώρα της Ιστορίας;

Μά εγώ, διαμαρτυρήθηκε, εγώ είμαι μικρός και δεν έχω σχέση με την Ιστορία. Για ποιό αγώνα και για ποιά επανάσταση μου μιλάτε; Εγώ είμαι ενας μικρός και συντηρητικός άνθρωπος. Κάνουν ρε επανάσταση οι συντηρητικοί;

Εγώ δεν κατέβηκα στο δρόμο σύντροφοι για καμμία επανάσταση. Δεν έχω, επιμένω, καμμιά σχέση εγώ με τις διαδρομές της Ιστορίας, κανεναν αγώνα δεν σκαρφίστηκα, κανέναν καινούργιο κόσμο. Ισως μια μέρα, καποιοι φιλοσοφοι και ιστορικοί απο τα ξεκούραστα σπίτια τους στα πράσινα και ποτισμένα προάστια, να συνθέσουν πράγματα που εγώ δεν είδα και δεν κατάλαβα ποτέ μου. Ισως πίσω απ' όλα αυτά που εμένα μου φαινόνταν τότε ασύνδετα και χύμα, να υπάρχουν κάποιοι που να κινούσαν τα νήματα της Ιστορίας. Εγώ πάντως δεν κίνησα τίποτα.

Ισως και κάποιοι ταλαντούχοι καλλιτέχνες, ζωγράφοι, θεατρογράφοι και λογοτέχνες να δώσουν κάποτε νόημα σε τούτο το χάος, ίσως και οι πολιτικοί μας ηγέτες, να δώσουν μια μέρα εναν τόνο φιλοσοφικό σ' αυτό που εσείς ονομάζεται επανάσταση και αγώνα, και ενα θεατρικό υπόβαθρο που να κινείται πάνω σε ιστορικές διαδρομές και νοήματα. Πάντως εγώ, να ξέρετε, απλά βρέθηκα στο δρόμο. Ολοι στον δρόμο βρέθηκαν.

Κοιτάχτε γύρω σας. Σπίτι σπίτι έγινε η σφαγή, πόρτα με πόρτα και απο κτίριο σε κτίριο. Σφαγή και πλιάτσικο. Κανένα πολιτικό μήνυμα σύντροφοι δεν ακούστηκε στο δρόμο. Μόνον μια νεκρική βοή καταστροφής και θανάτου. Σπίτι σπίτι, πόρτα πόρτα έγινε το ξεκαθάρισμα. Κανένας δεν είχε στο νού του την Ιστορία. Καθένας είχε τον μικρό και προσωπικό του σκοπό. Σκέτη σφαγή και θάνατος σας λέω. Καμμία σχέση με την Ιστορία.

Μη μου αποδίδεται χαρακτηριστικά που δεν είχα ποτέ μου. Εγώ σύντροφοι δεν είμαι επαναστάτης. Τον γειτονά μου, κατέβηκα εγώ να σκοτώσω. Αυτός με ατίμωσε, αυτός με πρόσβαλε, αυτός με εκμεταλεύτηκε. Με αυτόν εγώ είχα νταραβέρι. Και αυτόν έψαχνα εγώ για να σκοτώσω.

Δεν ήθελα να τον πυροβολήσω απο κάποια ταράτσα, τον ήθελα να δεί ποιός τον σκότωνε, να καταλάβει και να νοιώσει πως θα πέθαινε σαν σκυλί. Αυτό εγώ ήθελα να κάνω. Τον βρήκα φοβισμένο να κρύβεται μέσα στο πολυτελές του διαμέρισμα. Μέχρι να ανεβούμε τα σκαλιά, το σπίτι είχε κονιορτοποιηθεί. Οι τοίχοι έγιναν σκόνη, οι σκάλες έσπασαν σε μικρές πέτρες, τρύπες και φωτιά παντού. Αλλά τον βρήκα.

Αισθανόμουνα την καρδιά μου να χτυπάει με αγωνία καθώς τον κυνηγούσα στα ξερά χωράφια. Καθώς τον έφτασα και τον καθήλωσα, τον έκοψα κομμάτια. Κατάλαβε πως τον σκότωνα, το αίμα του έγινε και αίμα μου, είχα θολώσει απο την τρέλα της εκδίκησης, τον αποτέλειωσα σαν σφαχτάρι. Αυτό κατέβηκα εγώ να κάνω σύντοφοι. Ενας μικρός και συντηρητικός ανθρωπάκος, σας λέω. Τί με μπλέκετε εμένα ρέ με κοτσάμ Ιστορία;

------------------------
Στο πανεπίστημιο του ΜΙΤ, έπεσα σήμερα τυχαία πάνω σε μια συγκέντρωση Λίβυων της Αμερικής. Μαζί τους και πολλοί αμερικανοί διανοούμενοι, ακτιβιστές, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες και άλλα ελεύθερα πνεύματα. Ενα δείγμα όλων εκείνων που θα συνθέσουν συλλογικά στο μέλλον την επίσημη εκδοχή μιας ακόμα ιστορικής αφήγησης, ενός ακόμα πολέμου που στη λαική του βάση ήταν ενα απλό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ακουσα ομιλίες και περιγραφές που με άγγιξαν πολυ. Κανένας πόνος, δεν είναι σαν εκείνον που σε επισκέπτεται προσωπικά. Οι σκέψεις του πόστ ανήκουν σε μια ιστορία κάποιου ομιλητή. Θεώρησα πως έχουν μια βαθιά φιλοσοφική διάσταση. Ποιός πραγματικά κινεί την Ιστορία; Ιδέες, απρόσωπες δυναμικές, σκέτα συμφέροντα, απλοί και μικροί άνθρωποι;

Το πολυπαιδί της τράπεζας

Σπρώχτε όλοι μαζί αδέλφια και οργανωθείτε στο τρενάκι. Μπροστά λοιπόν ο Παπαδήμος, κυβέρνηση "ειδικού σκοπού", να κάνει τη βρώμικη δουλειά, (ωστε να διατηρηθεί άθικτο το πολιτικό σύστημα), απο πίσω οι κουμπάροι, τα κολλητήρια και οι παρατρεχάμενοι, και τελευταίοι οι γνωστοί ύποπτοι του "μαζί τα φάγαμε", σε ενα ξέφρενο ταξίδι "μετάβασης" στη δημοκρατία. Ενα μικρό διάλειμμα να καθαρίσει ο Παπαδήμος ό,τι οι άλλοι δημιούργησαν (για να μην τσαλακώνονται οι μέγιστοι σε επιπλέον φορομπηχτές και μέτρα), μέχρι να καλυτερεύσει ο Γιωργάκης τον σοσιαλισμό του, να δυναμώσει ο Αντωνάκης τις αντιστάσεις του, και να δεί και ο τρίτος, ο συγκολητής, που ακριβώς θα προσκολλήσει στη νέα πολυκατοικία.

Δέν είναι απλός εθελοντής, είναι ενας πολυμήχανος Θανάσης Βέγγος του τραπεζικού κόσμου, το πολυπαιδί της τράπεζας. Μέσα σε λίγες εβδομάδες θα τα κάνει όλα. Θα υπογράψει συνθήκες, θα ανταλάξει ομόλογα, θα οργανώσει κουρέματα και αποκρατικοποιήσεις, θα μοιράσει χαράτσια, θα κόψει ηλεκτρικά, θα ξυρίσει μισθούς και επιδόματα στα εκλεκτά παιδιά των ΔΕΚΟ, θα απολύσει χιλιάδες, θα διαπομπεύσει φοροφυγάδες, θα τσακίσει τους Φωτολυμπερόπουλους. Ένώ οι άλλοι θα μαλακίζονται φιλοσοφικά στην καφενειακή προεκλογική τους εκστρατεία για να αναλάβουν την εξουσία ξανά οι γίγαντες, πρίν ο λαός αρχίσει να εμφανίζει στερητικό σύνδρομο σοσιαλισμού και βαρβαρότητας. Αντε αδέλφια να πάρουμε μια ακόμη τζουρίτσα απο "δόση", μπάς και κάνουμε και κανα Χριστούγεννο.

"Εαν ο Παπαδήμος δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε" δήλωσε και ο γνωστός πολυκατοικιάκιας, του συλλόγου των αφισοκολλητών. Μπροστά λοιπόν το πολυπαιδί της τράπεζας, πίσω οι κηπουροί και οι κουμπάροι, και παραπίσω οι "μαζί τα φάγαμε", που ευγενικά παρακαλούνται να βολευτούν όπως μπορούν, και να αυτοσχεδιάσουν όσο τους παίρνει. Μέχρι να περάσουμε τα δύσκολα σύντροφοι, να αποφασίσει τελικά και ο γαλλογερμανικός άξονας τί νέα Ευρώπη θα έχουμε, τί νέες συνθήκες θα υπογράψουμε και τί νομικές ρήτρες θα μας πλακώσουν, και όταν τελικά ξελαμπικάρει, να ξαναδεί και πάλι με μεγαλύτερη ψυχραιμία το ελληνικό θέμα, βάζοντας τους υπαλληλίσκους να ανακοινώσουν νύχτα πως τελικά, παρόλο το 50% κούρεμα, την περίφημη συνθήκη της 26ης Οκτωβρίου και όλες τις καλές προθέσεις, το άσωτο και αμαρτωλό κλεπτοκρατικό piggy αποτελεί μοναδική παγκόσμια περίπτωση ανισόροπου ψυχoπαθάκια που αδελφέ μου, δεν σώζεται με τίποτα.

Σε μαγικά νησιά

Ομολογώ πως δεν είχα τότε ιδέα που βρισκόμουν, καθώς το κρουαζιερόπλοιο μπήκε στο ήσυχο λιμανάκι του George Town μέρα μεσημέρι με εναν ήλιο να σε ζαλίζει κατάματα. Διάφορα λεωφορεία σκόρπισαν τον κόσμο στη νωχελική πόλη, το κέντρο της οποίας αποτελούνταν απο εστιατόρια, μπάρ, μαγαζάκια με τουριστικά είδη και πολλές τράπεζες. Πάνω απο 400 τράπεζες βρίσκονται αυτή τη στιγμή πάνω στο μικρό νησάκι, μας πληροφόρησε ο ξεναγός, και μετά απο μερικές μπύρες κατευθυνθήκαμε για μπάνιο σε μια πανέμορφη παραλία που είχε ενα τεράστιο μήκος, και μια άσπρη πεντακάθαρη αμμουδιά. Ηταν θυμάμαι, μέρα αργίας.

Ακολούθησαν δύο ώρες ανέμελης κατάδυσης στα πανέμορφα νερά του νησιού, όπου μια πανδαισία απο πολύχρωμα ψάρια και φυτά του βυθού θα μου μείνει αξέχαστη. Υπήρχαν και κάμποσες προειδοποιήσεις προς τους λουόμενους, η περιοχή είχε κάμποσους καρχαρίες (κυρίως μπλέ) καθώς και πολλά άγρια ψάρια, άγνωστα στους περισσότερους, που καλό θα ήταν να μην τα συναντήσουμε απο κοντά. Το νησί δεν είχε μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον, το μικρό του μουσείο τέχνης ήταν και εκείνο κλειστό, καθώς και το δημαρχείο της πόλης οπου στον άνεμο ανέμιζε μια αγγλική σημαία.

Καθίσαμε περίπου 8 ώρες στον επίγειο παράδεισο, πριν επιστρέψουμε στο κρουαζιερόπλοιο με τους υπέροχους μπουφέδες, τα πανέμορφα μπαράκια με τους λατίνους μουσικούς που τους είχαν μαζέψει απο όλα τα νησιά της Καραιβικής, και το πλήρωμα που αποτελούνταν κυρίως απο κοπέλες της ανατολικής Ευρώπης. Ηταν μια υπέροχη εμπειρία, καθώς ήμουν και προσκεκλημένος του καπετάνιου εκείνη τη βραδιά, ο οποίος όπως και όλοι οι αξιωματικοί του πλοίου ήταν έλληνες.

Στο δείπνο της βραδιάς, κάποιοι έλληνες αξιωματικοί με πληροφόρησαν πως το νησί ήταν ενα απο τα πλουσιότερα μέρη του κόσμου. Οι 400 τράπεζες είχαν τώρα γίνει πάνω απο 500 μου είπαν, και κανείς δεν γνωρίζει πόσος πλούτος πράγματι φυλάσεται στα έγκατα της πόλης. Τελικά οι τράπεζες του νησιού είναι σήμερα τουλάχιστον 600, έλαβα την τελική μου ιντερνετική πληροφόρηση, λίγο πριν γράψω αυτές τις γραμμές.

Το νησί δεν είχε την σπαρακτική ιστορία της επαναστατικής Κούβας, του Αγιου Δομίνικου, της Τζαμάικας ή της Γουαδελούπης, δεν κατοίκησαν πάνω του ορδές σκλάβων και αφεντάδων, δεν πέρασαν απο εδώ επαναστάτες, εξωτικοί ινδιάνοι και λαθραίοι εραστές. Πέρασαν όμως εγγλέζοι μάνατζερς και ελβετοί τραπεζίτες που δημιούργησαν μια νέα Ζυρίχη στα σπλάχνα ενός εξωτικού παράδεισου. Ηταν η απαρχή της δημιουργίας ενός τεράστιου παγκόσμιου δικτύου φορολογικών παραδείσων σχεδιασμένου απο μυστικοπαθείς ελβετούς τραπεζίτες που μεταφύτευσαν στους Τροπικούς τα νομικά και τραπεζικά κόλπα της γερμανικής Ζυρίχης.

Δεν είχα τότε συνολική αντίληψη του κόσμου ακόμα, και αρκέστηκα ηδονικά στις δροσερές καταδύσεις και στο υψηλής ποιότητας φαγητό και κόκκινο κρασί του καπετάνιου. Μέχρι που σήμερα το πρωί, το νησί με τις 600 τράπεζες ξανάρθε στο μυαλό μου, όταν μια μεγάλη εφημερίδα της Βοστώνης, φιγουράριζε με φωτογραφίες το όνομα κάποιου μεγαλοαπατεώνα που καταχράστηκε πάνω απο 113 εκατομύρια δολλάρια επενδυτών του, μεταξύ των οποίων και κάποιου συγγενικού μου προσώπου. Στον πρωινό κυριακάτικο καφέ, ο δυστυχής γνωστός μου (που έχασε λέει 2 εκατομμύρια προσπαθώντας να τα κρύψει), ξέβρασε τον πόνο του και συμπλήρωσε με πιπεράτες λεπτομέρειες την ιστορία.

Τα αφορολογητα λεφτά τα μάζευε για λογαριασμό δικηγορικού γραφείου κάποιος τρίτος. Κάπου όμως η δουλειά χάλασε όταν ο μεγαλοαπατεώνας ερωτεύτηκε ξαφνικά μια βραζιλιάνα κομμώτρια, χώρισε την γυναίκα του (στην οποία έδωσε 6 εκατομύρια απο τα λεφτά των πελατών του) και στη συνέχεια κατευθύνθηκε στον έτερο φορολογικό παράδεισο των Bahamas, όπου και διάγει βίον ανθόσπαρτον, χωρίς τον κίνδυνο να τον απελάσουν.

Σύμφωνα με το FBI, η όμορφη κομμώτρια έπαιρνε χρηματικά εμβάσματα της τάξεως των 50 χιλ. δολλαρίων την εβδομάδα, και εξαφανίστηκε κατόπιν στην απέραντη Βραζιλία οπου διαθέτει επίσης και κόττερο αξίας 3 εκατομυρίων, το οποίο σύμφωνα με το ρεπορτάζ θα είναι πολύ δύσκολο να κατασχεθεί, όπως επίσης και τα 113 εκατομμύρια που μέσα απο εναν λαβύρινθο μετακινήσεων βρίσκονται κάπου στο περίφημο νησί κρυμμένα πίσω απο άγνωστους κωδικούς. Ηταν μια πολύ ακριβή υπόθεση, ομολόγησε ο ατυχήσας φίλος. Δυστυχώς, με πληροφόρησε, δεύτερη αξιόπιστη Ελβετία δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί με επιτυχία στον κόσμο.

Μεγάλο πράγμα η αξιοπιστία και ενα σταθερό τραπεζικό σύστημα, συμφώνησα μαζί του. Θα το έχω υπόψιν μου. Μονάχα να μην παρουσιαστεί καμμιά κομμώτρια.

Η Μεγάλη Ληστεία

Και πρίν η νέα κυβέρνηση κάνει κάτι το "εντυπωσιακό" (όπως μας μήνυσαν οι υπαλληλίσκοι), και αρχίσει το μεγάλο ξεκαθάρισμα (γι αυτό δεν τον φέραμε;), με μέτρα και απολύσεις ασύλληπτες για την φαντασία του μέσου νορμάλ έλληνα, παραθέτω ως εισαγωγή (και απαραίτητη ψυχοπνευματική προετοιμασία), ενα άρθρο που περιγράφει το πως χτίστηκε και εδραιώθηκε το "σύστημα ΠΑΣΟΚ". Πρίν την θαυμαστή στροφή στον κόσμο των ανοιχτών αγορών, απολαύστε φίλοι μου τά έργα και τις ημέρες της πράσινης συμμορίας που κυβέρνησε για δεκαετίες τον τόπο μας εδραιώνοντας σταδιακά μια απύθμενη Κλεπτοκρατία (με μεγάλη λαϊκή βάση).

Για αυτούς που πάντα ήταν τίμιοι και θα πληρώσουν τώρα με αίμα και εκπτώχευση τις αλητείες της πράσινης συμμορίας, λυπάμαι ειλικρινά (δεν ειμαι σε θέση να τους προσφέρω κάτι άλλο), θα είναι τα ανυποψίαστα και αθώα θύματα μιας πορείας στην οποία δεν συμμετείχαν. Θα παρακαλούσα ευγενώς όλους όσους περάσουν τυχαία απο αυτές τις γραμμές, όταν αρχίσει η μεγάλη σφαγή της τελικής ιστορικής κατάρρευσης, να θυμηθούν αυτά που λέει το άρθρο, για να είμαστε όλοι στο ίδιο κοινωνιολογικό και ιστορικό μήκος κύματος. Να έχουμε όλοι μας, μέσα στη λαίλαπα που θα ακολουθήσει, απόλυτη επίγνωση του τί ακριβώς κατέρρευσε, και τί ακριβώς πληρώνουμε σήμερα.

Μια ευχή μονάχα θα κάνω, να μην διολισθήσουμε στον εκτός Ευρώπης Τριτοκοσμισμό, και να μην βυθιστούμε πάλι σε κάποια νέα εμφύλια σύγκρουση. Να βρεί η πατρίδα εναν άλλον δρόμο, και να αναπνεύσει ο κόσμος μας ελπίδα.

Το μπλόγκ θα εγκαταλείψει (για όσο μπορεί) την μονοθετική πλέον και πνευματικά άκαρπη πολιτικολογία. Εύχομαι σε όλους σας υγεία και δύναμη. Εγκάρδια ευχαριστώ και τον φίλο μπλόγκερ και πνευματώδη σχολιαστή Υosemite Sam για την παραπομπή στο άρθρο.

Φίλοι μου, εις το επανιδείν
Locus Publicus

Ωρέ τι βλέπουμε!

Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τα όσα γίνονται γύρω μας, δεν υπάρχει περίπτωση να πλήξουμε στο μέλλον με την κωμική πασαρέλα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Κλέφτες, απατεώνες, ρήτορες, κηπουροί, γλάστρες, αφισοκολλητές και παντός είδους γραφικοί, ενώθηκαν πλέον κάτω απο τη νέα παντιέρα της "συναίνεσης" και της διακαούς ανάγκης "να σωθεί ο τόπος". Ολος ο ελληνικός χαβαλές του παραλογισμού ενώθηκε και έδωσε όρκο υπο την πρωθυπουργία ενός τραπεζίτη(!), που κατα άλλους μέν εκπροσωπεί την Τrilateral Commission και τους ελληνες νταβατζήδες, κατα άλλους δέ τον απο Μηχανής Θεό που θα σώσει την παράσταση.

Καπελώθηκε πληροφορούμαι απο μερικούς, το πολιτικό σύστημα απο το τραπεζικό. Είναι μια άποψη που περιέχει καποια δόση αλήθειας, γιατί αν κοιτάξει κανείς τον ευρύτερο δυτικό κόσμο θα δεί αρκετά παραδείγματα καπελωμάτων που μάλλον δεν είναι παραγωγικά. Η Αμερική σίγουρα καπελώθηκε, καθότι η περίφημη Goldman Sachs όχι μόνον δεν περιορίστηκε απο την κυβέρνηση Ομπάμα, αλλα στρογγυλοκάθηκε και μέσα στην αμερικανική κυβέρνηση. Η Ρωσία επίσης καπελώθηκε απο μια άλλη ιδιότυπη μαφία στην οποία συμμετέχει και το κράτος. Η Ισλανδία σίγουρα δεν καπελώθηκε και ζεί ήρεμα και χρεωκοπημένα, ο Καντάφι καρακαπελώθηκε και σήμερα είναι στα ένδοξα κυπαρίσσια, η Ιταλία δεν ξέρουμε ακόμα τι θα γεννήσει, και ο Αραβικός κόσμος βρίσκεται σε λαμπρή περίοδο "μετάβασης στη δημοκρατία". Η Αίγυπτος πάντως μόνον απο ελευθερία δεν καπελώθηκε.

Αλλά αν κρατήσει κανείς κάποια νηφάλια απόσταση απο την Ιστορία, γρήγορα θα διαπιστώσει πως ποτέ όλος ο κόσμος δεν καπελώθηκε απόλυτα απο κανέναν, κανείς ποτέ δεν επέβαλε συνολικά τίς επιθυμίες του σε όλους, παρότι και παγκόσμιοι πόλεμοι έγιναν, και περίοδοι παρασκηνίων υπηρξαν, καθώς και άφθονα αντάρτικα, πραξικοπήματα, συνομωσίες και στρατιωτικές επεμβάσεις. Περιέργως, ο κόσμος πάντα προχωρούσε και προχωράει, περιέχοντας στα σπλάχνα του χίππυδες και κουστουμάκηδες, εμπόρους και φρικιά, τραπεζικούς και πολιτικούς, πόρνες και παρθένες.

Η πολιτική διάσταση του κόσμου γεννήθηκε και υπάρχει απο την απαρχή των ανθρώπινων κοινωνιών, και η τραπεζική διάσταση γεννήθηκε και συνυπάρχει απο την πανάρχαια ανάγκη του εμπορίου. Οπως πάντα υπήρχαν και τα ελιτίστικα γκρούπ σκέψης, τα λούμπεν προλεταριάτα, οι επαναστάσεις, οι θρησκείες, οι νόμοι και τα Χρηματιστήρια. Ολα συνυπάρχουν απο την έναρξη του κόσμου, και ποτέ η μία διάσταση δεν καπέλωσε ολοκληρωτικά μια άλλη.

Ακόμα και οι στιγμές εκείνες αμηχανίας οπου διαφορετικά και ετερόκλητα στοιχεία ενώνονται και προκαλούν θυμηδία και γέλωτα, μοιραία θα κυοφορήσουν κάτι το καινούργιο. Θα αναφέρω ενα παράδειγμα που άκουσα κάποτε σε μια ομιλία ενός Πακιστανού, που αποτελούσε μέλος της ελίτ της χώρας του. Οταν το Πακιστάν χώρισε απο την Ινδία και έγινε ανεξάρτητο κράτος, εμπορικά, στρατιωτικά, εθνικιστικά και ακραία θρησκευτικά στοιχεία μοιραία συγκρούστηκαν, έπρεπε όμως και να συνυπάρξουν. Το νέο κράτος χρειαζόνταν εναν μηχανισμό χρηματοδότησης επιχειρήσεων που θα έφερνε ανάπτυξη, και έτσι ο εμπορικός κόσμος πρότεινε την δημιουργία μιας εθνικής τράπεζας.

Αλλά οι φανατικοί μουλάδες δεν μπορούσαν να δεχτούν την ύπαρξη ενός τραπεζικού συστήματος, με το επιχείρημα πως κάτι τέτοιο ήταν ανήθικο, καθότι οι τράπεζες χρεώνουν τόκους, κάτι που ο μέγας Προφήτης είχε καταδικάσει και ως έννοια και ως πρακτική. Το Πακιστάν λοιπόν κόντεψε να φτάσει σε εμφύλιο πόλεμο προσπαθώντας να λύσει το τεράστιο φιλοσοφικό πρόβλημα αν ο Προφήτης θα επέτρεπε την δημιουργία μιας τράπεζας. Οι καιροί πέρασαν απο τότε, οι μουλάδες παρέμειναν μουλάδες και οι τραπεζίτες τραπεζίτες, αρχικά συγκρούστηκαν και σκοτώθηκαν μεταξύ τους βίαια, αλλα στο τέλος το Πακιστάν και τράπεζες απέκτησε, και σύγχρονες μαντράσσες, καθώς και μια καινούργια και ιδιότυπη πρακτική, οι μουλάδες να παίρνουν τραπεζικά δάνεια για να πολεμήσουν τις τράπεζες!

Κάτι λοιπόν το νέο κυοφορείται, που ίσως καρποφορήσει χρόνια απο σήμερα. Αφού πρώτα περάσει μέσα απο πολλά στάδια εξέλιξης, ακόμα και απο το στάδιο του κωμικού. Ας αφήσουμε λοιπόν τα πράγματα να εξελιχθούν, και στο βαθμό που μπορούμε ας διατηρήσουμε το χιούμορ μας. Οι επόμενες εκλογές θα είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει ο κόσμος του θεάματος και της διασκέδασης. Σοσιαλισμός, εθνικισμός, τραπεζικός καπιταλισμός, Μνημόνιο, Τrilateral Commission, Επανάσταση και υποταγή, όλα σε μία και μοναδική ανεπανάληπτη συσκευασία.

Ωρα ευθύνης

Μην ξεχνάμε τί ακριβώς αναλαμβάνει ο κ. Παπαδήμος. Μια χώρα την παραμονή μιας οικονομικής χρεωκοπίας, ενα βήμα πρίν την πιθανή αποβολή της απο τη ζώνη του ευρώ, μια κοινωνία με εφιαλτική ανεργία, μια ανύπαρκτη παραγωγική βάση, εναν λαό που ανα πάσα στιγμή αναμένει μια εφιαλτική κοινωνική ανάφλεξη, και ενα πολιτικό σύστημα που στην ουσία απελύθει απο τους πάντες, και τελικά κατέβασε τα παντελόνια του, κατάπιε τη γλώσσα του, και έκανε στην μπάντα για να αναλάβει το θέμα της αξιοπιστίας της πατρίδας κάποιος εθελοντής της παγκοσμιοποιημένης ελληνικής διασποράς.

Ο μεγαλύτερος φόβος τώρα των ελλήνων πολιτικών είναι μήπως η νέα μεταβατική κυβέρνηση δημιουργήσει μια αξιόπιστη κουλτούρα σοβαρής και υπεύθυνης διακυβέρνησης, που σταδιακά θα γίνει ενα αληθινό κίνημα (και στη συνέχεια ένα νέο πολιτικό κόμμα που θα κινείται φιλοσοφικά στον κεντροδεξιό χώρο), και που θα κόψει στη μέση τα δύο άχρηστα πολιτικά παραμάγαζα, θα ρουφήξει όλα τα καλά στελέχη τους, και θα πετάξει ό,τι σάπιο περισέψει στον καιάδα της Ιστορίας.

Αποφάσεις

Κάμποσες δεκαετίες μετά την Κουβανική κρίση του '62, ο μεγάλος πια σε ηλικία Ρομπερτ Μακ Ναμάρα, αρχιτέκτονας του "Domino Theory" που αιματοκύλησε την χερσόνησο της Ινδοκίνας, και σκληρός υπουργός εξωτερικών επι προεδρίας Κέννεντυ, προαισθανόμενος τον θάνατό του, δέχτηκε μια πρόσκληση του άσπονδου κάποτε εχθρού του, Φιντέλ Κάστρο, να επισκεφτεί την Κούβα για να συμμετάσχει σε ενα ιστορικό συνέδριο με θέμα την κρίση εκείνη που κάποτε παραλίγο να καταλήξει σε πυρηνικό όλεθρο.

Στο συνέδριο που έγινε σε ενα ξενοδοχείο της Αβάνας, ο Φιντέλ υποδέχτηκε τον κ. Μακ Ναμάρα με ανοιχτές αγκαλιές και σε πολύ καλή διάθεση. Είχαν μπροστά τους ενα διήμερο συζητήσεων, για να επισκεφτούν εκ των υστέρων, τα ιστορικά εκείνα γεγονότα που κάποτε συγκλόνησαν τον κόσμο και να αποκαστήσουν την τελική ιστορική αλήθεια. Το ξενοδοχείο ήταν κατάμεστο απο ακαδημαικούς, δημοσιογράφους, και επισκέπτες απο όλη την υφήλιο. Αναμέσα στους καλεσμένους του Φιντέλ, ήταν και καποιοι (απόμαχοι πια) σοβιετικοί στρατηγοί που την εποχή της κρίσης ήταν οι μακρινοί εχθροί της Αμερικής, οι άνθρωποι που έπαιρναν τις μοιραίες αποφάσεις εκ μέρους της τότε Σοβιετικής Ενωσης.

Κάποια στιγμή, ο διάλογος επικεντρώθηκε ανάμεσα στον κ. Μακ Ναμάρα και εναν σοβιετικό στρατηγό. "Πείτε μου", ρώτησε τότε ο κ. Νακ Ναμάρα τον Ρώσο στρατηγό, "υπήρχαν πράγματι, κατα την διάρκεια της κρίσης σοβιετικοί πύραυλοι που ήταν εν ενεργεία και σημάδευαν την Αμερική;" "Βεβαίως", αποκρίθηκε με σοβαρότητα ο Ρώσος στρατηγός. "Είχαμε τότε στην Κούβα πάνω απο 180 πυρηνικούς πυραύλους εν ενεργεία, έτοιμους ανα πάσα στιγμή να χτυπήσουν την Αμερική".

"Και εσείς", ρώτησε τότε με απορία ο κ. Νακ Ναμάρα (στρεφόμενος στον Φιντέλ Κάστρο), "ήσασταν διαθετημένος τότε να χτυπάγατε την Αμερική σε περίπτωση επιθεσης;" "Απολύτως", ανταποκρίθηκε ήρεμα ο Φιντέλ.

Θέλοντας πια σε μεγάλη ηλικία να πάρει την τελική ιστορική του απάντηση (που προφανώς τον απασχολούσε επίμονα), ο κ. Μακ Ναμάρα απευθύνθηκε και πάλι στον Φιντέλ. "Μα είχατε επίγνωση των επιπτώσεων που θα είχε τότε για την Κούβα μια επίθεση κατά της Αμερικής;" "Βεβαίως και είχα επίγνωση", απάντησε με σοβαρότητα ο Φιντέλ. "Η Κούβα θα εξαφανιζόνταν απο προσώπου γής. Η Κούβα δεν θα άφηνε όμως μια επίθεση εναντίον της αναπάντητη. Σε περίπτωση επίθεσης θα χτυπούσαμε"...

----------------------------------------------
Αρκούσε μονάχα μια δήλωση των υπαλληλίσκων (δηλαδή της Μέρκελ και του Σαρκοζύ), για να συμφωνήσουν σε κάποια συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. "Την Τρίτη το πρωί, όποιος έρθει στο Εκοφίν", έλεγε η ανακοίνωση (παραφράζω), "καλά θα κάνει να φέρει καλά νέα", είπε ο βλοσυρός Φινλανδός υπαλληλίσκος. "Γιατί αλλιώς κινδυνεύει η πορεία της Ελλάδας στο Ευρώ".

Και μέσα σε ελάχιστο χρόνο, τα δύο κόμματα που καταρράκωσαν την Ελλάδα με τις πελατειακές και κομματικές πολιτικές τους, τις οργανωμένες συντεχνίες τους, τις κλεπτοκρατικές πελατειακές διαπλοκές, και τον αισχρό λαικισμό τους, μάζεψαν την ουρά στα σκέλια και δέχτηκαν ό,τι θεωρούσαν αδιανόητο και ξόρκιζαν για 30 χρόνια.

Συχαίνομαι και το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ, καθώς και τους δύο θλιβερούς ηγέτες τους. Παρόλα αυτά όμως, σήμερα θα τους δώσω εύσημα. Εκαναν μια υπέρβαση. Αν δεν συμφωνούσαν, θα καιγόνταν η Ελλάδα. Ο πρώτος παραιτήθηκε, μετά απο ψήφο εμπιστοσύνης (κάτι που δεν ξανάγινε σ' αυτό τον τόπο). Και ο δεύτερος, μην τολμώντας να ψελίσει κουβέντα κατα της θολής μπλόφας του υπαλληλίσκου, αποφάσισε να μην επαναλάβει (σε χειρότερη έκδοση) ενα ακόμα ολέθριο Μακεδονικό που πιθανώς να διέλυε την πατρίδα του. Και οι δύο έπραξαν σωστά. Εκαναν το πρώτο μεγάλο βήμα. Τώρα θα μπορούσαν να κάνουν και το δεύτερο. Να διαλύσουν παντελώς τα πράσινα και μπλέ παραμάγαζα. Κανείς δε τα χρειάζεται. Για την Ελλάδα.

----------------------------------------------
* - Μην ξέροντας αν ο Φιντέλ μπλοφάριζε ή όχι με τους σοβιετικούς πυραύλους, ο κ. Μακ Ναμάρα αποφάσισε το '62 να μην χτυπήσει την Κούβα. Το ό,τι απέφυγε τότε εναν πυρηνικό όλεθρο, το έμαθε 30 χρόνια αργότερα. Την ιδια περίπου εποχή άφησε πίσω του και ενα ιστορικό βιβλίο, στο οποίο έλεγε πως είχε πέσει έξω σε όλα, πώς το Domino Theory ήταν ενα τραγικό λάθος. Και πρίν η φυσική του ζωή φτάσει στο τέλος της, άφησε σαν τελική του παρακαταθήκη και ενα μεγάλο και θλιβερό συγγνώμη...

Ερείπια

Αντε τώρα μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα να βρεθεί εθελοντής πρωθυπουργός κοινής αποδοχής, και ενα τσούρμο παρατρεχάμενων που θα δεχτούν να αναλάβουν το ξεσαλωμένο piggy λίγο πριν το σάλτο μορτάλε.

Και να συντονιστούν μέσα σε ελάχιστο χρόνο στις απίθανες μεταβατικές υποχρεώσεις να ψηφίσουν όλα όσα οι άλλοι κάνουν πως δεν θέλουν, να εγκρίνουν χαράτσια, μέτρα και προυπολογισμούς, να πάρουν την καινούργια "δόση" των ναρκoμανών, και να αποκαταστήσουν μια στοιχειώδη αξιοπιστία στα μάτια εκείνων που απο το 1980 και μετά μας έδωσαν πάνω απο 130 δις ευρώ σε αναπτυξιακά κεφάλαια, και που κατα κοινή ομολογία, οι διάφοροι "μαζί τα φάγαμε" κατανάλωσαν σε ανύπαρκτες επενδύσεις και συντεχνιακές κομματικές λαμόγιες.

Θα αρκούσε μια βόλτα στα χωριά της γενέτειρας που κάποτε καλλιεργούσαν καπνό, ελιές και ενα ελαιόλαδο νέκταρ, για να δεί κανείς τη στρατηγική μετάβαση απο την αληθινή παραγωγή στον χολυγουντιανό κόσμο των κωλάδικων, στις Ουκρανέζες και Βουλγάρες, στο αναπηρικό αραλίκι, τα αγροτικά αυτοκίνητα που έγιναν καγιέν, τα χωριάτικα κοτέτσια που μετατράπηκαν σε θερμαινόμενες πισίνες. Ο εκλεκτός κόσμος του ΠΑΣΟΚ.

Δεν ξέρω αν τελικά ο άχρηστος θα φύγει, ούτε αν οι μελλοντικές εκλογές θα μας φορτώσουν στο σβέρκο τον άλλον άχρηστο με τους γνωστούς διακοσμητικούς καραγκιόζηδες. Δύο πράγματα είναι όμως σίγουρα. Το πρώτο είναι οτι όπως οι υπαλληλίσκοι πάτησαν στις Κάννες σαν σκουλήκι τον πρώτο, έτσι θα πατήσουν και τον δεύτερο. Και δεύτερον, πως είναι σχεδόν απίθανο να υποθέσει κανείς πως οποιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος αυτού του τόπου (απο όπου κι αν προέρχεται), θα δεχθεί να αφήσει τις σοβαρές και αξιοπρεπείς ενασχολήσεις του για να παίξει εναν μεταβατικό και άχαρο ρόλο Τσολάκογλου, ολοκληρώνοντας αυτά που οι πράσινοι "αντιεξουσιαστές" και οι μπλέ "αντιμνημονιακοί" αληταράδες αρνήθηκαν να εφαρμόσουν.

Κάτω απο τις συνθήκες που βιώνουμε, μόνον αν είναι κανείς μαστουρωμένος μπορεί να πιστέψει πως θα γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές, εξυγίανση του δημοσίου τομέα, ανάκαμψη Δικαιοσύνης, Παιδείας, Υγείας, Φορολογίας, για να μην αναφέρουμε βέβαια και το θλιβερό θέμα των αποκρατικοποιήσεων και της οικονομικής Ανάπτυξης. Η οχλοκρατούμενη και κομματική χώρα μπαίνει σε νέα περίοδο διακοπών! Η οποία λίαν συντόμως θα διακοπεί βιαίως απο την παρέμβαση των βλοσυρών υπαλληλίσκων.

Και μια και μιλάμε για χασούρες, να σας αναφέρω και τη μεγαλύτερη. Που την βιώνω κάθε μέρα ως έλληνας ομογενής που ζεί εκτός Ελλάδος. Απο τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα, πρίν ακόμα και απο την ελληνική επανάσταση που οδήγησε το 1830 στη δημιουργία ελληνικού εθνικού κράτους, διάφοροι άλλοι εθελοντές (ευρωπαίοι διανοούμενοι, έμποροι, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί και άνθρωποι της τέχνης), αναβίωσαν νοητικά και εμπέδωσαν σταθερά στο συλλογικό υποσυνείδητο των πολιτών του κόσμου, την εικόνα μιας σεβάσμιας Ελλάδας, μιας πολιτιστικής υπερδύναμης, που σε απευθείας ιστορική σύνδεση με τους ένδοξους αρχαίους προγόνους της γέννησε την έννοια της Δημοκρατίας, εμπέδωσε την βάση της δυτικής Φιλοσοφίας, και άφησε πίσω της μεγαλειώδη επιτεύματα στον χώρο της Τέχνης, του Θεάτρου, της ιστορικής αφήγησης, της Λογοτεχνίας και της Πολιτικής.

Αυτή η εικόνα της Ελλάδας, ως πολιτιστική υπερδύναμη, διατηρήθηκε ζωντανή μέχρι σήμερα, μέσα απο την περίοπτη θέση που η Ελλάδα κατέλαβε συνειρμικά στο υποσυνείδητο του ευρύτερου κόσμου. Αυτή η υπέροχη εικόνα της πολιτιστικής πατρίδας, αρχίζει πλέον σιγά σιγά να καταρρέει, για να αντικατασταθεί σταδιακά απο μια νέα και σύγχρονη αναθεωρητική εικόνα οπου η ένδοξη ελληνιστική υπερδύναμη αντικαθίσταται στο συλλογικό υποσυνείδητο του κόσμου με την εικόνα μιας οχλοκρατούμενης κοινωνίας ερειπίων στην οποία οι σύγχρονοι έλληνες θεωρούνται πλέον συνειρμικά ανάξιοι της ιστορικής παράδοσης που τους κληροδοτήθηκε.

Αδύνατον να αξιολογήσω ποσοτικά το μέγεθος και τις μελλοντικές επιπτώσεις αυτής της συνειδησιακής καταστροφής.