Ολα ανάποδα

Αντί να συμπτύξει τις οικονομικές της δυνάμεις και να ενδυναμώσει την οικονομική της ένωση στρατηγικά και θεσμικά, αντί να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή υπερτράπεζα με όλα τα απαραίτητα εργαλεία άσκησης οικονομικής και μονεταριστικής πολιτικής (ροή χρήματος, έλεγχο επιτοκίων, τύπωμα χρήματος, έκδοση ευρωομολόγων), η ένδοξη Ευρώπη απηύθυνε την προηγούμενη εβδομάδα δραματική έκκληση ακόμα και προς τους "αναπτυσσόμενους" (G20), να συνεισφέρουν τον όβολό τους στην ευρωπαϊκή διάσωση, (για να σωθούμε λέει όλοι μαζί).

Κύριος βέβαια αποδέκτης της έκκλησης, η Κίνα. Γονυπετείς και απελπισμένοι, οι ευρωπαίοι ηγέτες ικετεύουν τώρα τον γίγαντα της Ασίας να συνεισφέρει κάτι στο ταμείο διάσωσης και να επενδύσει κάποιο κομμάτι απο τα απόθεματά της στην καταρρέουσα Ευρώπη. Τα ασιατικά μυρμήγκια, μέσα σε τριάντα χρόνια, (όσα δηλαδή χρειάστηκαν οι κλεπτομανείς αφισοκολλητές να διαλύσουν την Ελλάδα), έφτασαν και ξεπέρασαν μέχρι τον Ιούλιο του 2011, το οικονομικό συναλλαγματικό πλεόνασμα των 3.2 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων!

Αγοράζουν δηλαδή στο ντούκου, με μετρητά, το συνολικό χρέος της Ελλάδας πολλαπλάσιες φορές. Τη στιγμή που κάθε μας "δόση" είναι ας πούμε περίπου 8 δις (και μας κοστίζει κάθε φορά και κανα δυό μήνες εθνικής μιζέριας), φανταστείτε για πόσο χρήμα μιλάμε. Οχι παίζουμε.

Πριν κάμποσα χρόνια, (όταν η Αμερική ήταν ακόμα στο μεταίχμιο μιας νορμάλ προς καζινοκαπιταλιστικής χώρας), η διεύθυνση της εταιρίας κατασκευής αυτοκινήτων Chrysler, η οποία βρέθηκε τότε στο χείλος της χρεωκοπίας, αναγκάστηκε να δανειστεί απο την κεντρική αμερικανική τράπεζα το υπέρογκο για την εποχή ποσό του 1 δις δολλαρίων. Ηταν μια κρατική διάσωση (η πρώτη) εταιρίας που καταφανώς παραβίαζε όλους τους κανόνες της αμερικανικής ελεύθερης αγοράς (οι χρεωκοπημένοι πρέπει να αφήνονται στη χρεωκοπία τους).

Ενα πρωί, στο συμβούλιο των κορυφαίων μάνατζερ της εταιρίας, ο τότε πρόεδρος και CEO της Chrysler Lee Iacocca, ενας πνευματώδης και φιλοσοφημένος άνθρωπος (καθώς και ενας αδίστακτος μάνατζερ), άπλωσε πάνω στο τραπέζι της διάσκεψης ενα εκατομμύριο δολλάρια σε μικρά χαρτονομίσματα. Καθώς οι μάνατζερς πήραν τις θέσεις τους για να ακούσουν την επίσημη ανακοίνωση του κρατικού δανείου, ο κ. Iacocca ρώτησε πόσοι απ' αυτούς είχαν ποτέ τους αντικρύσει έτσι χύμα, ενα ολόκληρο εκατομμύριο. Κανείς δεν τόλμησε να σηκώσει το χέρι του.

"Απο σήμερα το πρωί", δήλωσε ο κ. Iacocca, η Chrysler χρωστάει χίλιες φορές ό,τι υπάρχει πάνω στο τραπέζι. Δεν θα ησυχάσω και δεν θα ξανακοιμηθώ ξανά τα βράδια μέχρι αυτό το χρέος να μου φύγει απο την πλάτη. Η δουλειά σας σήμερα είναι να φανταστείτε νοητά πως περίπου είναι ενα δισεκατομμύριο δολλάρια. Και κατόπιν να το βρείτε."

Το δάνειο του κ. Iacocca πληρώθηκε τότε μέχρι το τελευταίο σέντ, και η Chrysler ανέκαμψε για καιρό μέσα στις δυνατότητές της. Χρόνια αργότερα, όταν και η Αμερική είχε πια ενστερνιστεί την κουλτούρα της υπερχρέωσης, (και οι ηγέτες είχαν πιά εκλείψει απο παντού), η Chrysler πήρε τον δρόμο του εκπασοκισμού.

O τελευταίος πελαργός

Οι πελαργοί δεν ξαναφάνηκαν, του είπαν καθώς κοιτούσε το καμπαναριό της εκκλησίας. Η τελευταία οικογένεια έφτιαξε εδώ τη φωλιά της πρίν τρία χρόνια, και γέννησε το στερνό της πουλί. Το τάιζε και το νοιάζονταν για καιρό, καθώς εκείνο μεγάλωνε, το φρόντιζε και το εκπαίδευε. Και μια μέρα του Αυγούστου, ο μικρός πελαργός σηκώθηκε ξάφνου στα πόδια του, και τρικλίζοντας διστακτικά, άρχισε να δυναμώνει τα φτερά του. Σηκωνόνταν για λίγο επιτόπια, και μετά αναπαυόνταν και πάλι στη θαλπωρή της αιθέριας φωλιάς του.

Χρόνια αργότερα, κάνοντας τον απολογισμό του, διαπίστωσε με κάποια νοσταλγία πως εκείνο το προσωπικό του επιχείρημα ήταν μια απόλυτα λογική ανθρώπινη ενέργεια, τόσο συνηθισμένη και επαναλαμβανόμενη, που αποτελούσε κλασικό θέμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Και ενώ αρχικά είχε νομίσει πως πρωτοτυπούσε κάνοντας μια μεγαλειώδη επανάσταση, τα χρόνια αποκαθήλωσαν με κυνικότητα τον εφηβικό εκείνο επαναστατισμό του, κάνοντας τον τελικά να επιζητεί πιότερο το διάβασμα των σοφών που είχαν μαζέψει με μόχθο στα κείμενά τους τις συλλογικές εκείνες ορμές και εμπειρίες τόσων και τόσων που προηγήθηκαν, παρά ξανά να αναπολήσει ο ίδιος τη δική του περιπέτεια.

Είχε προηγηθεί, όπως απαιτείται πάντα, μια κολοσσιαία σπίθα εκκίνησης. Μια χημική αντίδραση που ντοπάριζε το σώμα, τον νού και την καθαρή σκέψη. Ενας μεγάλος έρωτας. Προφανώς και η σύμπτωση αυτή αποτελούσε και η ίδια θέμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά τίποτα τέτοιο δεν ήταν ορατό και κατανοητό τη στιγμή που έτυχε, και έτσι το τρομερό συναίσθημα έγινε ενα αναισθητικό που τον γέμιζε με ανακούφιση και ηδονική επιδίωξη. Ενα πρωί, σηκώθηκε και μάζεψε όσα πράγματα βρήκε μπροστά του. Ετρεξε κατόπιν στην τράπεζα, και αφού μάζεψε όλη του την περιουσία, αγόρασε και τα εισιτήρια του ταξιδιού. Δικαίωμα στο όνειρο. Μια απόδραση στον εξωτισμό.

Προηγήθηκαν βέβαια και οι άλλες ιδεολογικές και ψυχολογικές διεργασίες. Δεν εγκαταλείπεις έτσι απλά μια πόλη γεμάτη φώτα, κόσμο, δουλειές και ελπίδα. Δεν αφήνεις ετσι εύκολα το κέντρο του κόσμου για μια προβληματική περιφέρεια. Αλλά η συγκυρία και η φιλοσοφία της στιγμής, οι επαναστατικές παρέες, οι μουσικές της έπαρσης που συνόδευαν τα οράματα ενός κόσμου σμιλεμένου μέσα απο την προσωπική θέληση και αγώνα, είχαν γίνει με τον καιρό μια μεθυστική και καθοριστική δυναμική έλξης που τον είχαν αλλάξει ριζικά. Ηθελε να αποδράσει. Σε εναν κόσμο εξωτικό, διαφορετικό, αγνό και κυρίως άγνωστο. Οπου θα γινόνταν κάποιος άλλος, στη χειρότερη περίπτωση θα ανακάλυπτε τον ίδιο του τον εαυτό. Και οπου θα ζούσε αυτόνομα, ελεύθερα και μακριά απο τα μεγάλα σχήματα που καλούπωναν τις ανθρώπινες ζωές.

Κουβάλησε ετσι μαζί του, αθώα και ανυποψίαστα, όλα τα μεγάλα θέματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το θέμα του Ερωτα, της Επανάστασης, της Απόδρασης, της Ελευθερίας, και εκείνο της Ταυτότητας. Το ένα τροφοδοτούσε και ενεργοποιούσε το άλλο. Ολες τις ανθρώπινες διαστάσεις πoυ έχουν υμνηθεί απο τους μεγάλους λογοτέχνες. Και πήγε να κάνει απο μόνος του τη φοβερή εκείνη διαδρομή που θα του αποκαλυπτε το τέλος του δρόμου. Να υπάρξει έξω απ' όλα. Και να τα ανακαλύψει όλα. Μια συνειδητή και μελετημένη απόφαση.

Ηταν η πιό υπέροχη εμπειρία που έζησε ποτέ του. Ρούφηξε όσο μπορούσε το μεδούλι της πορείας, την ανηφόρα, τις απίθανες προσωπικότητες που την περιβάλουν, τα διλήματα και τις μεγάλες μάχες του νού και της ψυχής, και στο τέλος δικαιώθηκε με τη δική του απομυθοποίηση. Εζησε ας πούμε, μια θεατρική έκδοση της αληθινής ζωής, αυτή που αντιστοιχούσε στη δική του περίπτωση. Ενα θέατρο του δρόμου. Για νάχει να το αναπολεί και να το διηγείται. Μάχες και πάθη, και λαθεμένους δρόμους. Αλλά και μεγαλειώδεις επιβραβεύσεις, στιγμές θεατρικής κορύφωσης και συγκλονιστικών αποκαλύψεων. Επαρση και κουρέλιασμα μαζί.

Στα βιβλία που πλέον προτιμούσε, εκείνα που του ταίριαζαν. Ιστορίες με πάθη και αλλόκοτους έρωτες, ανθρώπους που ερευνούσαν την ταυτότητά τους, πολιτικοποιημένους μικροεπαναστάτες που οραματίστηκαν και χάθηκαν, κοιμισμένες συνειδήσεις που άφηναν ξαφνικά τη συντηρητική τους ύπαρξη για να αφυπνιστούν σε κόσμους μακρινούς, μοναχικούς ταξιδιώτες που απλά τόλμησαν.

Γιατί, σκέφτηκε νοσταλγικά, δεν είχε πιά την νιότη να του δίνει δύναμη, αλλά στη θέση της μια απέραντη και δύστροπη κυνικότητα που τον έκανε πια συναισθηματικά αδιάφορο και συνειδητά αμέτοχο. Το χειρότερο λάφυρο της επανάστασής του. Χρόνια μετά, στο τέλος της διαδρομής του, μοναχικός πιά και ασυγκίνητος, δέχτηκε και τον μέγιστο νοητό συμβιβασμό. Ο,τι του ξέφυγε απο τη ζωή και δεν το πρόλαβε απο πρώτο χέρι, θα το πληροφορούνταν πλέον μέσα απο τα μεγάλα διαχρονικά έπη της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Απο τη θαλπωρή του αναπαυτικού του καναπέ.

Ηταν του είπαν, ο τελευταίος πελαργός. Που μια μέρα, κάτω απο το βλέμμα της ενεργητικής του μητέρας, νωθρός και διστακτικός στην προβλεψιμότητα που του όρισε η φύση, σύρθηκε νωχελικά απο την προστατευτικότητα της οικογενειακής του φωλιάς, και φτερουγίζοντας ξανά με όλη του τη δύναμη, σήκωσε το μικρό κορμί του λίγο ακόμα πιο ψηλά, λίγο ακόμα πιο μακριά. Εμεινε κατόπιν για λίγο μετέωρος στο ίδιο σημείο στον ουρανό, σαν να σκεφτόνταν την επόμενη και μοιραία του κίνηση. Και με ενα δυνατό φτερούγισμα, στιγμή απόφασης μεγάλη, τινάχτηκε κάθετα έξω απο τη φωλιά του, και χάθηκε σαν σφαίρα στον απέραντο και άγνωστο ουρανό...

Capo di tutti capi

Αισθάνθηκαν λέει άβολα και στενάχωρα. Αλλα εντούτοις συναντήθηκαν με τους Τροικανούς και έφτιαξαν το Μνημόνιο στο πόδι! Φανταστείτε τη σκηνή. Ετρεχαν οι δικοί μας απο δώ σε πηγαδάκια, αποκεί έτρεχαν οι Τροικανοί που μιλάγαν άλλη γλώσσα, κόβανε λέει και ράβανε κομμάτια απο άλλα παλιά Μνημόνια (Μεξικό, Σρι Λάνκα, Σενεγάλη), για να φτιάξουνε τελικά το μεγαλειώδες κείμενο! Τόση σκέψη σε επανίδρυση χώρας δεν έχει ξαναπέσει. Βούρ στο καινούργιο δάνειο και πίσω μην κοιτάτε. Αισθάνθηκαν λέει σαν τις πουτανίτσες.

Οι τουρίστες κυβερνάνε απο τη δεκαετία του 80. Απο την εποχή των μπαλκονιών. Αδιάλειπτα. Απο την εποχή που ο κόσμος στήνονταν ουρές στα πολιτικά γραφεία για να αγοράσει μια δουλειά στο δημόσιο για το παιδί του. Τελικά ο αγώνας δικαιώθηκε. Με ελεγχόμενη χρεοκοπία, λιτότητα δεκαετίας και βάλε, και απουσία απο τις αγορές και τον κόσμο. Είμαστε πλέον και επίσημα στη λίστα των αφερέγγυων πληρωτών, με ενα κράτος διαλυμένο, μια κωμική δημόσια διοίκηση, ανύπαρκτη Παιδεία, Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη, και καπελωμένοι απο ενα δίκτυο κλεπτοκρατίας που ροκανίζει ό,τι βρεί. Ας μην παραπονιόμαστε λοιπόν για την έκβαση της συνόδου κορυφής. Πάλι καλά που μας κράτησαν και πάλι. Φανταστείτε να τραβούσαν τη σκανδάλη...

Στη σύνοδο κορυφής, οι τουρίστες πήραν βραβείο ευρωθέασης. Ευτυχώς πληροφορούμαι, στις "διαπραγματεύσεις" έλαβε μέρος και η αρχιτουρίστρια Ξενογιανακοπούλου, που αφού διέπρεψε στον χώρο της Υγείας, λογικά ανέλαβε τώρα να σώσει και την υπόλοιπη χώρα. Η μόνη "διαπραγμάτευση" που έγινε ήταν στο πώς θα διατυπωθεί στο επίσημο κείμενο το όλο θέμα της ευρωπαικής επιτροπείας, μην τυχόν και φανεί πως απο δώ και στο εξής θα μας κυβερνάνε υπαλληλίσκοι μπάστακες.

Τα επιμέρους ας μην τα σχολιάσουμε εκτενώς. Και πάλι καλά που έγινε έτσι. Θα είμαστε δέκα χρόνια εκτός αγορών και το 2020 θα πιάσουμε τους στόχους του 2009! Στο μεταξύ, λιτότητα, περικοπές, αποκρατικοποιήσεις και πολύ "επανίδρυση". Ενα μονον πρακτικό δίλημμα μας απομένει πλέον να αποφασίσουμε. Θα συνεχίσουμε στο γνωστό ελληνικό δικομματικό μοτίβο, με Γιωργαντώνηδες, Φωτολυμπερόπουλους και απίθανες συγκυβερνήσεις καφενειακών υπερδυνάμεων, ή θα αφήσουμε επιτέλους τον αγέλαστο καλβινιστή υπαλληλίσκο (και το λεφούσι του) να μας κάνει μια "γερμανική επανεκκίνηση", που θα μας φύγει ο τάκος;

Τελικά, με αφορμή τα 30 χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ο Τσοβόλας είπε το πιο ωραίο. Τα πρώτα δέκα χρόνια λέει, πουλάγαμε κουλτούρα, πολιτισμό και λαικό αγώνα. Τη δεύτερη δεκαετία κάναμε βούρ για αρπαχτές στο Χρηματιστήριο και στις διαπλοκές. Και την τρίτη δεκαετία παλεύουμε να μην μας πάει φυλακή ο εισαγγελέας.

Κουκουλοφορισμός

Δεν πρόκειται για αληθινή σύγκρουση, αλλά για ενα θεατρικό σκηνικό βίας, προσεκτικά χορεογραφημένο, πολιτικά προσυμφωνημένο και συνεχώς επαναλαμβανόμενο, μια άτυπη και σιωπηλή συμφωνία μεταξύ όλων των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας να διατηρήσουν με την ανοχή τους και με πρωταγωνιστές τους κουκουλοφόρους (που άλλοτε είναι αριστεροί, άλλοτε δεξιοί ή αστυνομικοί, άλλοτε απλοί αληταράδες), ενα σκηνικό κοινωνικού ξεσηκωμού και πολιτικής έντασης απλά και μόνον για να διατηρείται η αριστεροδεξιά διαμάχη ζωντανή, να κατηγορεί ο ένας τον άλλον (σε όλους τους συνδιασμούς), ωστε όλες οι ελληνικές πολιτικές φατρίες να αποκομίζουν κάποια μικροκομματικά οφέλη.

Το θεατρικό αυτό σκηνικό συντηρείται για χρόνια στην οχλοκρατούμενη χώρα, και είναι περιττό να λέμε πως δεν το ξέρουμε. Υπήρχε όμως και συντηρούνταν με μια βασικη προυπόθεση. Να μην υπάρχουν νεκροί, έτσι ωστε οι διάφορες ομάδες να συγκρούονται μέν, αλλα το φαινόμενο να διαιωνίζεται χωρίς τον κίνδυνο να μειωθεί η συμμετοχή των συγκρουόμενων εθελοντών με ρίσκο να σκοτωθούν κατα λάθος. Μετά το τέλος της σύγκρουσης, οι συγκρουόμενοι επέστρεφαν στα σπίτια τους, και άρχιζαν οι ιδεολογικές, φιλοσοφικές και θολοκουλτουριάρικες ερμηνείες και διαμάχες σε ΜΜΕ, μπλόγκς, εφημερίδες και τηλεπαράθυρα, δίνοντας ανάλογα με την πολιτική ιδεολογία του καθε κόμματος και το ανάλογο πολιτικό και συναισθηματικό περιτύλιγμα. Μέχρι την επόμενη διαδήλωση, οπου όλοι θα επέστρεφαν και πάλι για να κάνουν περίπου τα ίδια, σε κάποια άλλη παραλλαγή.

Αν οι συγκρουόμενοι ήθελαν πράγματι να βλάψουν ο ένας τον άλλον, οι νεκροί όλα αυτά τα χρόνια θα ήταν δεκάδες. Αντί για αυτοσχέδια ρόπαλα και σπασμένα μάρμαρα, οι ομάδες θα συγκρούονταν με μαχαίρια και πιστόλια. Οπλοφόροι θα είχαν μπεί προ πολλού στα υπο κατάληψη Πανεπιστήμια σκοτώνοντας καταληψίες. Θα είχαν γίνει πολιτικές απαγωγές και δολοφονίες. Οι ακροδεξιοί θα σκότωναν ακροαριστερούς, οι ακροαριστεροί ακροδεξιούς, θα υπήρχαν νεκροί αναρχικοί, μπαχαλάκηδες και αστυνομικοί. Τίποτα τέτοιο όμως δεν γινόνταν μέχρι τώρα.

Μόνον τελευταία, και λόγω της ολικής κατάρρευσης της χώρας, το φαινόμενο του κουλουλοφορισμού, όσο προσεκτικά κι αν έχει χορεογραφηθεί και συντηρηθεί όλα αυτά τα χρόνια, άρχισε να παραβιάζει τη βασική αρχή που προυποθέτει και την ύπαρξή του. Απο την εποχή της Μαρφίν και μετά, το νοσηρό ιδεολογικό τερατούργημα άρχισε να παράγει νεκρούς. Κάτι βέβαια που ήταν απολύτως αναμενόμενο. Το σάπιο σύστημα εισέρχεται τώρα στην τελευταία φάση της παρακμής του, και αρχίζει πια να τρώει τις σάρκες των πρωταγωνιστών του.

Ενα παράδειγμα αληθινής σύγκρουσης (για να έχουμε και κάποιο αληθινό σημείο αναφοράς) ήταν ο ξεσηκωμός του Λός Αντζελες πριν μερικά χρόνια. Κατέβηκαν και εκεί κουκουλοφόροι και μπαχαλάκηδες για πλιάτσικο. Αλλα η Αμερική δεν διατηρεί ούτε προσχήματα, ούτε ενα άτυπο φαινόμενο κουκουλοφορισμού, και όταν συγκρούεται δεν μαλακίζεται σε μακροχρόνιες θεατρικές μικροσυγκρούσεις. Μέσα σε δύο μέρες μόνον, οι νεκροί ξεπέρασαν τους 60, και οι τραυματίες τους 1200.

Την τρίτη μέρα μπούκαρε ο στρατός στο δρόμο, με ενα ντού που οι έλληνες (που παραπονιούνται για την ανύπαρκτη και άχρηστη ελληνική αστυνομία) δεν έχουνε ακόμα φανταστεί. Ποιός είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε. Κανείς δεν ξέρει πόσους πραγματικά σκότωσε η ίδια η αστυνομία. Τίποτα τέτοιο δεν έχει γίνει ακόμα στην Ελλάδα. Μερικοί νεκροί μέσα σε τριάντα χρόνια αλητείας δεν είναι τίποτα. Η αληθινή σύγκρουση φαίνεται απο τον αριθμό των νεκρών. Και η αληθινή σύγκρουση στην οχλοκρατούμενη Ελλάδα τώρα μόλις αρχίζει.

Mια ανάσα ομορφιάς

Μια ανάσα ξεκούρασης μετά απο ενα τρομακτικά δύσκολο καλοκαίρι. Στα όμορφα δάση της Νέας Αγγλίας το φθινοπωρινό τοπίο έχει ήδη ρίξει σκηνικό μελαγχολίας για εναν ακόμα δύσκολο χειμώνα. Είναι μια στιγμή εσωτερικής ανασυγκρότησης που τηρώ με ευλάβεια και τελετουργία κάθε τέτοια εποχή, με κάποιες μικρές φωτογραφικές αποδράσεις σε ενα τοπίο ματωμένο απο τα κόκκινα φύλλα και ποτισμένο απο τα δροσερά και ολοκάθαρα νερά των ποταμών που ξεχύνονται με δύναμη προς την ενδοχώρα. Παρόλη την ιστορική τους βιομηχανική ανάπτυξη, οι πολιτείες της Νέας Αγγλίας και οι γειτονικές της καναδέζικες επαρχίες παραμένουν απο τις πιο καθαρές και αμόλυντες περιοχές του κόσμου. Καλό σας Φθινόπωρο.

Τιμής ένεκεν

Δεν είχα σκοπό να γράψω αυτό το πόστ, αλλά ένεκεν της τιμητικής πρόσκλησης της προσφιλούς μου Αθηνάς απο το Τρίτο Καζάνι, και για να περνάει και η ώρα, εξιστορώ και εγώ κατόπιν πρόσκλησης, μερικά χαρακτηριστικά του εαυτού μου. Επτά αληθινά χαρακτηριστικά, για να εξηγούμαι και απο την αρχή. Ευχαριστώ την Αθηνά για την πρόσκληση. Τις ολόθερμες ευχές μου.

(1)- Είμαι γενικα ενας τεμπέλης άνθρωπος που του αρέσει η καλή παρέα, το καλό κρασί και η συζήτηση. Υπο κανονικές συνθήκες θα προτιμούσα να είμαι αραχτός σε μια καφετερία και να χαβαλεδιάζω. H, όπως διάβασα και σε κάποιο μπλόγκ, θα μου ήταν πιο βολικό να ήμουνα κάπου δημόσιος υπάλληλος, και απο τη γραφειοκαρεκλάρα μου "να ρεμβάζω με την άνεσή μου την πτώση του φιλελευθερισμού". Ζώ όμως εντελώς αντίθετα, δουλεύοντας πολύ και με απίθανες υπεραπασχολήσεις. Αυτό που κατέληξα να είμαι οφείλεται στο γεγονός οτι αμολήθηκα απο μικρός στον κόσμο, και εξ ανάγκης προσαρμόστηκα σε γρήγορους ρυθμούς.

(2)- Εχω συχνά τάσεις απομονωτισμού, και κάμποσες φορές στο παρελθόν εξαφανίστηκα για κάμποσο καιρό σε μέρη μακρινά. Εντούτοις, παραμένω εξαιρετικά προσαρμόσιμος γιατί έχω κάνει παρέα με πολλούς αντιδιαμετρικά αντίθετους ανθρώπους, και αισθάνομαι άνετα με όλους. Εχω γνωρίσει πολλούς πλούσιους που ειναι κύριοι, και πολλούς φτωχούς που είναι κομπλεξικοί. Και το αντίθετο. Με τον καιρό κατέληξα στο συμπέρασμα πως υπάρχουν πολλές λιγότερες διαιρέσεις μεταξύ των ανθρώπων και πολύ περισσότερα στερεότυπα. Η ανατροφή, η μορφωση και η βιωματική εμπειρία του καθενός μας, είναι κατα πολύ περισσότερο καθοριστικοί παράγοντες της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου, απ' ό,τι η εθνική κουλτούρα, η θρησκεία, το φυλετικό χρώμα και οι πολιτικές ιδεολογίες. Αυτά τα πιστεύω βαθιά, και με αυτά τα κριτήρια ζώ και αντιμετωπίζω τους ανθρώπους.

(3)- Υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά μου που τα πολεμάω (ίσως μάταια) απο τη νεαρή μου ηλικία. Το πρώτο ειναι η αναβλητικότητα, το δεύτερο η ανάμιξη της συναισθηματικότητας στη λήψη αποφάσεων. Και τα δύο μου έχουν κοστίσει πολύ στη ζωή μου και ακόμα τα πολεμάω. Πέραν αυτού, έχω πολύ λίγες αλλά συγκεκριμένες ιδιοτροπίες. Δεν μου αρέσει ας πούμε να μου πλένουν και να μου σιδερώνουν οι άλλοι τα ρούχα μου. Το κάνω μόνος μου. Κάθε Κυριακή βράδυ σιδερώνω τα ρούχα όλης της εβδομάδας. Τα ντουλάπια μου είναι απόλυτα οργανωμένα. Το ίδιο και το γραφείο μου.

(4)- Αντιπαθώ το είδος ανθρώπου του οποίου η προσωπική ζωή δεν αντανακλά αυτά που λέει πως πιστεύει. Αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη ιδιοτροπία μου, και καθοριστικός παράγοντας στις επιλογές φίλων και παρατρεχάμενων. Ιδιαίτερα δεν γουστάρω εκείνους που μέσα απο κάποιο περίεργο κριτήριο (καταγωγή, πλούτος, πολιτική αντίληψη), σου αφαιρούν αμέσως το δικαίωμα στη φιλανθρωπία και σε εξαιρούν αυτόκλητα απο όλες τις κοινωνικές, πολιτικές και προσωπικές ευαισθησίες (που αυτοί διαθέτουν σε υψηλό βαθμό). Παρότι έχω μια ιδιαίτερη φιλοσοφική ροπή και προτίμηση προς την Αυτονομία, η μόνη απαίτηση που έχω απο τους άλλους είναι να είναι αληθινοί.

(5)- Μ' αρέσει πολύ το μαγείρεμα, η ενασχόληση με την μουσική, και τα βιβλία. Η προσωπική μου βιβλιοθήκη έχει ήδη ξεπεράσει τα 3 χιλιάδες βιβλία, τα οποία για να τα βρίσκω τα έχω καταχωρίσει σε ενα ειδικό database. Αγαπημένοι μου λογοτέχνες συγγραφείς εκτός Ελλάδας είναι οι Mario Vargas Llosa και V.S.Naipaul, οι μόνοι συγγραφείς των οποίων έχω διαβάσει όλα τα βιβλία. Νοητά θεωρούσα πως και οι δύο άξιζαν το Νόμπελ πρίν ακόμα τους το δώσει η Σουηδική Ακαδημία. Με έλκει η θεματολογία τους, η εκφραστική τους, και η δομή του λόγου τους.

(6)- Με ενοχλεί πολύ το γεγονός πως παρότι έχω ταξιδέψει αρκετά, ακόμα δεν έχω ακόμα επισκεφτεί το Αγιο Ορος, την Κρήτη, την Κων/πολη, την Ιερουσαλήμ και τη Φλωρεντία. Είναι ενα κενό που για κάποιο λόγο το αισθάνομαι έντονο μέσα μου. Την Ελλάδα την γουστάρω πολύ. Ιδiαίτερη αγάπη μου το πανέμορφο διαμάντι που λέγεται Λευκάδα. Εκεί θα ήθελα να ζήσω κάποτε (απομονωμένος ίσως, σε κάποιο πέτρινο σπίτι που να βλέπει τη θάλασσα).

(7)- Σταθερή στην πυραμίδα των αισθησιακών μου προτιμήσεων, η κυρία της φωτογραφίας. Ενα ερωτικό και αισθησιακό είδωλο. Πανέξυπνη, πανέμορφη, ερωτική. Και παρόλο που τελευταία έχει ψιλοσακατευτεί με κάτι χαζοτατουάζ και τείνει να γίνει κόκκαλο, την κατατάσσω στην κορυφή της γυναικείας ομορφιάς. Ενα είδωλο δεν χάνει ποτέ τη γοητεία του. Είναι ας πούμε, ο Τσέ του γυναικείου ερωτισμού.

Σεμνά και ταπεινά

Στέκομαι κάθε πρωί και το χαζεύω στη βιτρίνα. Ενα υπέροχο χειροποίητο πιάνο. Συχνά φτάνω στην περιοχή νωρίς το πρωί, απλά για να απολαύσω τον καφέ μου απέναντι απο το πανέμορφο μαγαζάκι με την πράσινη εγγλέζικη πρόσοψη, τις όμορφες κρεμαστές πινακίδες που το διακοσμούν, τον πλακόστρωτο περίγυρο με τα φαναράκια, τα παλιά αρχοντικά με τα σκαλιστά αετώματα. Στις 8 το πρωί, ο δρόμος μυρίζει φρέσκο καφέ και κομμάτι παλιού Λονδίνου.

Και τί είναι 24 χιλιάδες για ενα τέτοιο πιάνο, κυριέ μου, μου λέει ο κύριος του μαγαζιού. Ενα καλό πιάνο κοστίζει σήμερα πολύ περισσότερα, έχετε εδώ μια εκπληκτική ευκαιρία να αποκτήσετε ενα κόσμημα, ενα μουσικό έπιπλο πολυτελείας. Τέλειος ήχος, αισθητική και ποιότητα. Απο εναν μάστορα που κάποτε θα πάψει να υπάρχει, αλλα όσο ζεί παράγει ο κερατάς αριστουργήματα.

Πήρα τη σκέψη στο σπίτι και την έβαλα σε διαβούλευση. Δεν είσαι καλά, ήταν η αντίδραση. Εκκεντρικούρες. Και που ακριβώς θα το βάλεις το θωρηκτό; Ανάμεσα στο Xbox και τις τηλεοράσεις των παιδιών; Ασε που ο μεγάλος πάει τώρα για δίπλωμα, ο μικρός θέλει κινητό, η μικρή έχει τη δική της λίστα, το σπίτι είναι σε επισκευές. Και τι ακριβώς θα παίζεις δηλαδή; Μότσαρντ μετά τις εβδομάδες των 50 ωρών και ανάμεσα στα ταξίδια; Πρόκειται μάλλον για κρίση μέσης ηλικίας.

Βλέπουμε την κατάληξη, επιμένουν. Θα αρχίσουν νάρχονται στο σπίτι διάφορα ταλέντα, αργόσχολοι των πέντε ηπείρων, διάφοροι περίεργοι που νομίζουν πως είναι ποιητές, περιθωριακά λατινικά φρικιά και τύποι που η γυναίκα τους έδιωξε γενικώς απο το σπίτι. Θα αρχίσουν δοκιμαστικές ηχογραφήσεις, θα πήξουμε σε μικρόφωνα, καλώδια και περίεργα εξαρτήματα ηχογράφησης. Με τις 24 χιλιάδες παίρνουμε το καινούργιο το Toyota Camry που έχει και navigation. Το πιάνο απορρίπτεται.

Τηλεφωνώ γενέτειρα. Τι πιάνο αναφέρεις αγόρι μου και 24 χιλιάδες, απαντούν. Είσαι καλά ή ξέμεινες απο χάπια; Εδώ ο Βενιζέλος και η Τρόικα ετοιμάζονται να μας πάρουν και το σπίτι. Δεν περιμένεις μέχρι τέλος του μηνός πρώτα για τα φιρμάνια της Μέρκελ; Και εμείς ενα θαλάσσιο σκαφάκι θέλαμε απο τα πενήντα μας, και σήμερα κοντεύουμε ογδόντα. Οσονούπω επιστρέφουμε στην εποχή του τραχανά. Ξέρεις πόσο λάδι αγοράζεις με 24 χιλιάδες;

Η διαβούλευση τελείωσε με μια ρήση του Βούδα, που ήρθε απο τον μεγάλο μου γιό. Στη Βουδιστική ηθική αντίληψη της ζωής οι ανθρώπινες επιθυμίες είναι η πηγή κάθε ανθρώπινης δυστυχίας, με πληροφόρησε. Και για να γίνει κανείς ευτυχισμένος πρέπει να ξεριζώσει μεγάλο μέρος των επιθυμιών του. Μα εγώ δεν είμαι Βουδιστής, διαμαρτυρήθηκα, άσε που αυτή η θεωρία δεν μου πάει. Να μην πάρω το πιανάκι μου ο έρμος για Βουδιστικούς λόγους;

Είναι το τελευταίο κομμάτι του μάστορα, μου είπε το πρωί ο κύριος στο μαγαζί. Μάλλον δεν θα φτιάξει άλλο πιάνο. Οι δουλειές δεν πάνε καλά, το μαγαζί παλεύει να μείνει ανοιχτό. Εχετε μερικές εβδομάδες ακόμα περιθώριο. Είμαστε εδώ απο το 1965 αλλά οι εποχές ειναι δύσκολες και φτάνουμε στο τέλος. Τελευταία προσφορά, 20 χιλιάδες με τους φόρους.

Ρούφηξα τον ζεστό πρωινό καφέ μου. Λοιπόν, θα την πέσω "εναλλακτικά", απόφάσισα. Σεμνά και ταπεινά. Με ηλεκτρικά πιάνα, κιθάρες και τέτοια, άσε που με 24 χιλιάδες αγοράζω πάνω απο 10 χιλιάδες καφέδες. Χαιρέτησα τον συμπαθέστατο κύριο του μαγαζιού (με τον οποίον τώρα έχουμε γνωριστεί πλέον καλά και παίζουμε το πιάνο μέσα στο μαγαζί), και συνέχισα το δρόμο για τη δουλειά μου. Πολύ δύσκολος Θεός ο Βούδας, σκέφτηκα. Σύντομα θα μας τον προτείνει και η Τρόικα.

Στην κόψη της Ιστορίας

Κατά γενική ομολογία και αντίληψη, το ελληνικό πρόβλημα σύντομα θα διευθετηθεί απο το εξωτερικό, σε μια στρατηγική σύμπραξη Γερμανίας και Γαλλίας. Οι ηγέτες των δύο χωρών εντείνουν τώρα τις συνομιλίες και τις προσπάθειές τους για να τελειοποιήσουν ενα γενικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης της ευρωζώνης, μέσα στα πλαίσια της οποίας ορίζουν και το πρόβλημα του ελληνικού χρέους. Η έκτη δόση έχει αποδεσμευτεί ως θεώρηση απο τη μέχρι σήμερα λύση του Μνημονίου. Η τελική λύση απαιτεί βαθύτερες τομές, πιο δραστικές ενέργειες και μια καινούργια στρατηγική.

Αυτά είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, απο τις συναντήσεις και συζητήσεις που γίνονται σε ευρωπαικό επίπεδο, τις δηλώσεις αξιωματούχων, τραπεζιτών και εντύπων του εξωτερικού, τη συμπεριφορά Μέρκελ και Σαρκοζί, τη γενικότερη ειδησεογραφία. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν άκουσε λέει τίποτα για το θέμα, δεν συζητάει μή θεσμοθετημένες προτάσεις (μετάφραση- κανείς δεν ασχολείται πλέον μαζί της), και η Τρόικα ετοιμάζει έκθεση καταπέλτη για να προχωρήσουμε στο τελευταίο στάδιο της κρίσης.

Ολα έχουν καταρρεύσει πλέον στο εσωτερικό της χώρας, και κανείς απο ελληνικής πλευράς δεν είναι σε θεση να προτείνει τίποτα. Λογικά αναμένει κανείς ενα μεγάλο κούρεμα του χρέους, ανάλογο του οποίου θα είναι και η εκπτώχευση της ελληνικής κοινωνίας, με τη μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας να βρίσκεται στον αέρα.

Προσωπικά, μετά την ανακοίνωση της τελικής λύσης, αναμένω τον κ. Παπανδρέου να κυρήσσει εκλογές (είναι η καλύτερη στιγμή να φύγει), και τη δημιουργία μιας νέας κυβέρνησης κάποιου συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων, ενώ την πραγματική ελληνική διακυβέρνηση θα την αναλάβουν οι υπαλληλίσκοι. Το σάπιο πολιτικό σύστημα θα φάει τις σάρκες του, αλλά όσο υπάρχει η εποπτεία της Ευρώπης η χώρα θα μπορεί να στέκεται σχετικά όρθια. Σαφέστατα οι πλουτοπαραγωγικές της πηγές θα περάσουν στα χέρια ξένων. Αλλά αν αυτοι μας εγκαταλείψουν τα πράγματα θα γίνουν απείρως χειρότερα.

Με την εποπτεία της Ευρώπης (κυρίως της Γερμανίας), η Ελλάδα θα μπορούσε σε βάθος χρόνου να ξαναγίνει ενα λειτουργικά βιώσιμο κράτος. Αν η Γερμανία δεν αναλάβει την διακυβέρνηση της Ελλάδας και αποφασιστεί να μας εγκαταλείψουν, το ελληνικό μέλλον θα μπορούσε να είναι ανάλογο με εκείνο της μετακομμουνιστικής Ρωσίας, η οποία εγκαταλείφτηκε στις "μεταρρυθμίσεις" Γέλτσιν, καταλήγοντας σε ενα σύστημα ολιγαρχών και μαφιοκρατίας. Είναι αναμφισβήτητα μια πολύ δύσκολη στρατηγική επιλογή.

Οι κατοικούντες στην Αμερική έχουν έντονες τις εικόνες της αμερικανικής υποστήριξης προς τον ανεκδιήγητο αλκοολικό πρόεδρο. Για τουλάχιστον μια δεκατία η Αμερική υποστήριζε πως η Ρωσία "προοδεύει" και "εκδημοκρατείται". Ο κόσμος είχε στην ουσία εγκαταλείψει τη Ρωσία, και αρκούμενος σε διθύραμβους υπέρ της ιδεολογικής νίκης της Δύσης κατά του Κομμουνισμού, την άφησε να περάσει στα χέρια συμμοριών. Κάμποσα χρόνια αργότερα, η ωμή αλήθεια αποκαλύφτηκε σε όλους.

Απο την πλευρά της Ευρώπης, τουλάχιστον ενα τρις ευρώ θα χρειαστούν για τη δημιουργία ενός πακέτου σωτηρίας και ανακεφαλαίσης των τραπεζών, ενώ στρατηγικά θα πρέπει να βρεθεί ενας τρόπος οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Η Ευρώπη δεν μπορεί να έχει κοινό νόμισμα χωρίς να υπάρχει κεντρική οικονομική διοίκηση που να μπορεί να ασκεί μονεταριστική πολιτική (να αυξομειώνει δηλαδή την ροή και διάθεση του χρήματος). Κοινό νόμισμα με εκατό ανεξάρτητους νοματαίους δεν μπορεί να υπάρξει. Χώρια βεβαίως και απο την στρατηγική θεώρηση των κρατών τη μή ευρωζώνης, που πολιτικά διαιρεί την Ευρώπη σε δύο ανομοιογενή στρατόπεδα.

Και να κλείσω με την παρατήρηση πως και η Αμερική απο την πλευρά της δεν έχει κάνει τίποτα για να δαμάσει τους τραπεζικούς και επενδυτικούς εκείνους ομίλους που αρχίζουν πλέον να μοιάζουν με μια παγκόσμια οικονομική μαφία σπεκουλαδόρων εντείνοντας την παγκόσμια κρίση.

Αυτοί που ψήφισαν τον κ. Ομπάμα στις Ηνωμένες πολιτείες το έκαναν κυρίως για τέσσερις λόγους. (1)Για στρατηγικούς λόγους (να επεγκλωβιστεί η χώρα απο τις στρατηγικές πολιτικές των υπεροπλισμών, της πολιτικής των πολέμων και του επεκτατισμού, την ενεργειακή εξάρτηση σε ακριβές μορφές ενέργειας και τη νοοτροπία του υπερδανεισμού που έχει εκτινάξει το εθνικό χρέος στα ύψη), (2)για εργασιακούς λόγους (να περιορίσει την οικονομική δύναμη της πάμφτηνης εργατικά κινέζικης παραγωγής που έχει ήδη βουλιάξει παραγωγικά τη Δύση), (3)για οικονομικούς λόγους (για να περιορισει τις πρακτικές σπεκουλαδόρικων τραπεζικών ομίλων που σύντομα θα δημιουργήσουν μια ακόμα μεγαλύτερη κρίση, και (4)για κοινωνικούς λόγους (για να φτιάξει ενα κεντρικό αμερικανικό σύστημα υγείας. Ο κ. Ομπάμα απέτυχε παταγωδώς και στα τέσσερα.

Ενα παγκόσμιο σκηνικό τρόμου εχει πλέον στηθεί. Βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά στην κόψη της Ιστορίας.

Steve logs off

Eνας απίθανος τυπάς, σεμνός, εργατικός, τίμιος και οραματιστής. Το έμβλημα της καλύτερης Αμερικής, που εμπνέει και παραδειγματίζει. Σε ενα απίθανο μέρος, μια απίθανη περιοχή, μια απίθανη ιστορική στιγμή και συγκυρία.

Η πολιτεία της Καλιφόρνιας μοιάζει πολύ με την Ελλάδα. Εχει πολύ ήλιο και φώς, ξερούς λόφους, ελικοειδείς δρόμους που ανεβοκατεβαίνουν τις πλαγιές της, βουνά πυκνά και απόκρυμνα, αμπελώνες, πορτοκαλιές, και μια γλυκιά θάλασσα. Εχει λουλούδια που μυρίζουν, παραλίες που σε καλούν ηδονικά, δάση απο ευκάλυπτους. Είναι το μόνο μέρος στην Αμερική που φύεται το ελαιόδεντρο. Μια ιστορία λέει πως κάποτε, όλος ο πληθυσμός της ευρωπαικής ανατολικής ακτής ξεκίνησε να φτάσει οδικά στην Καλιφόρνια. Αυτοί λένε, που ξέμειναν στη σημερινή "βαθιά Αμερική", είναι όλοι εκείνοι που κόλλησαν και δεν μπόρεσαν να περάσουν τα Βραχώδη Ορη. Οσοι πέρασαν απέναντι βγήκαν στον παράδεισο.

Πολιτεία ήλιου και ζωής, η Καλιφόρνια έμελε να γίνει και η Πολιτεία της Ελπίδας των νεοφερμένων. Ενας γήινος παράδεισος επαγγελίας και ονείρων. Η οικονομική της ιστορία της ειναι ενας διαδοχικός κύκλος υφέσεων και υπερανάπτυξης. Ενας κύκλος απο booms και busts. Σε κάποια χρονική στιγμή, γεννήθηκε ετσι και το Silicon Valley, μια κοιλάδα νότια του Σαν Φρανσίσκο, η οποία μεχρι το 1950 ήταν πνιγμένη σε ακανθώδεις κάκτους και πουρνάρια, και κατοικούνταν απο αγριοκάτσικα.

Τη στιγμή που την επισκέφτηκα, ήταν όμως πνιγμένη απο εταιρίες, χιλιάδες εταιρίες πληροφορικής. Ηταν η κορυφαία της στιγμή, όταν χιλιάδες άνθρωποι σαν τον Steve βρέθηκαν εκεί συγχρόνως, σαν νάχαν δώσει ραντεβού με την Ιστορία, φτιάχνοντας ενα κίνημα δημιουργίας παρόμοιο του οποίου δεν ξανάχα ποτέ μου φανταστεί και βιώσει στη ζωή μου, Μια κοιλάδα πρωτοποριακής ελιτίστικης σκέψης, υψηλής τεχνολογίας και μελλοντισμού.

Στην κορυφαία του στιγμή, το λεκανοπέδιο της Santa Clara παρήγαγε το 35% το αμερικανικού ΑΕΠ. Θυμάμαι μια κυριακή πρωί, σε ενα τεραστιο mall γινόνταν ενα οργανωμένο Job Fair με συμμετοχή 1000 εταιριών. Κάθε εταιρία και περίπτερο. Στεκόσουν στη σειρά με κοντό παντελονάκι και μπλουζάκι με σήμα τη μαριχουάνα, βιογραφικό υπο μάλης, έπαιρνες ενα νούμερο όπως στα σούπερ μάρκετ, και μετά άρχιζες τις επιτόπιες συνεντεύξεις. Μέσα σε μερικές ώρες, έφευγες με μια δουλειά χιλιάδων δολλαρίων. Οι ουρές των νιόφερτων ατέλειωτες.

O Steve Jobs συμμετείχε σε μια αληθινή οικονομική και τεχνολογική επανάσταση οραματισμού. Hταν ενα ηγέτης που δημιούργησε ενα τεράστιο κίνημα. Και εκτός απο την εξασφαλισμένη υστεροφημία του, άφησε πίσω του και μια κουλτούρα που υπάρχει ακόμα ζωντανή αναζητώντας μιμητές.

Στο καλό φίλε Steve. Ευχαριστώ για όλα.