Kαθώς ο συμπαθής πωλητής μας πρόσφερε καφέ Σουμάτρας και φρέσκα κρουασάν, οι πρώτες εντυπώσεις ήταν θετικές. Το σωστό να λέγεται φίλοι μου, το μικρό παλατάκι πωλείται στην εξευτελιστική τιμή των 975 χιλιάδων, άντε ας πούμε 1 εκατομμύριο δολλάρια με τα μερεμέτια. Είναι όμως η τέλεια κατοικία με 9724 τετραγωνικά εμβαδόν (περίπου 1000 τ.μ.), τριπλάσιο σε έκταση κήπο, και χωράει όλη την οικογένεια. Η εξαιρετική βικτωριανή έπαυλη είναι χτισμένη το 1890, την εποχή της αμερικανικής αριστοκρατίας, και πνιγμένη μέσα στη φύση και σε μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα Gone with the Wind, έχει όλα τα αισθητικά και μουσειακά στοιχεία της ιστορικής Νέας Αγγλίας. Μια επίσκεψη στο εσωτερικό της αφήνει τον επισκέπτη έκθαμβο.
Η είσοδος εντυπωσιακή, δίνει μια εισαγωγή στην αρχιτεκτονική και αισθητική μεγαλοπρέπεια που θα ακολουθoύσε, αφήνοντας τον επισκέπτη αμήχανο, σε εναν χώρο που αποπνέει ευγένεια και αριστοκρατικά γούστα. Το σπίτι χτίστηκε και ανήκε αρχικά σε κάποιον Αγγλο ευγενή που μετέφερε στην Αμερική την τέχνη της κλωστουφαντουργίας, με κατατόπησε ο πωλητής, μεταφέροντας στον Νέο Κόσμο τα επαναστατικά μηχανήματα παραγωγής υφαντών, τις πατέντες και οδηγίες χρήσεων των αργαλειών, που φυσικά έκλεψε απο τους μακρινούς Ινδούς οι οποίοι είχαν τελειοποιήσει την υπέροχη χειροποίητη τέχνη.
Η όλη υφαντουργική επιχείρηση ήταν πολύ επιτυχημένη, είπε ο πωλητής, ενα αληθινό αμερικανικό success story. Τη χρηματοδότηση της κλωστουφαντουργίας την είχε τότε αναλάβει ενας επιστήθιος και έμπιστος φίλος του υφαντουργού, ένας τραπεζίτης, που αφού χρημάτισε αδρά και κάποιους πολιτικούς, έβγαλε την εταιρία στο χρηματιστήριο. Μιλάμε για πολλά λεφτά, είπε ο πωλητης, και προχωρήσαμε έτσι στο επόμενο δωμάτιο.
Μακριά απο την Ευρώπη που σπάραζε σε θρησκευτικούς και εδαφικούς πολέμους, ο υφαντουργός διέπρεψε. Και έκανε αυτό το μικρό παλατάκι σπίτι του, κουβαλώντας μαζί του καθώς ήταν εμφανές, και ενα κομμάτι του Βικτωριανού Λονδίνου που αγαπούσε και που ήταν το σημείο αναφοράς του. Ηταν η εποχή που ο πλούτος της Ευρώπης, μαζί με τα υλικά και τις τέχνες των αποικιών μεταφερόνταν στις ακτές του Νέου Κόσμου.
Η γυναίκα μου θαμπωμένη απο την ομορφιά του χώρου φαντάστηκε λέει στιγμιαία τον εαυτό της να τριγυρίζει το σπίτι ντυμένη με έξοχα βικτωριανά συνολάκια, αριστοκρατικά καπελίνα και κινεζικές βεντάλιες, απολαμβάνοντας το γιαπωνέζικο τσάϊ της στους αισθησιακούς χώρους του σπιτιού, με τους υπηρέτες να κάθονται όρθιοι στις διάφορες γωνιές περιμένοντας ενα απλό της νεύμα για να σερβίρουν ποταμίσιες καραβίδες και ρωσικό χαβιάρι.
Ο μακαρίτης ο υφαντουργός ηταν ένας πολύ απαιτητικός άνθρωπος, συνέχισε ο πωλητής, καθώς συνεχίσαμε την περιπλάνηση. Τις γυναίκες που δούλευαν στους αργαλιούς, τις έστιβε σαν το λεμόνι απο την πολύ δουλειά, 70 και βάλε ώρες την εβδομάδα. Τις έκλεινε μέσα στο μολυσμένο χώρο με τα ποντίκια να τρέχουν γύρω γύρω, φύλαγε κλειστές τις πόρτες με φρουρούς, απαγόρευε τα διαλείμματα, και είχε και κάποιους μανατζερς που συνέχεια ούρλιαζαν και έβριζαν. Μερικές εργάτριες πέθαναν πάνω στη δουλειά, με πληροφόρησε. Αλλά και απο το θάνατό τους, ο υφαντουργός έκανε λεφτά. Ο φίλος του ο τραπεζίτης είχε κρυφά συμβόλαια θανάτου για όλες τις εργάτριες.
Απλό, όμορφο και λειτουργικό το σπίτι, διαθέτει 8 υπνοδωμάτια και άφθονους χώρους ανάπαυσης και αναψυχής. Πωλείται μάλιστα επιπλωμένο, καθώς τα έπιπλα είχαν πια σκευρώσει και αντικατασταθεί απο καινούργιες και προσεγμένες ρέπλικες της ίδιας ιστορικής εποχής του 19ου αιώνα, όταν ο σπίτι πρωτοκατοικήθηκε. Κάποια ειδική εταιρεία είχε αναλάβει τη διακόσμηση, και θα ήταν και στην υπηρεσία εκείνων που θα αγόραζαν το σπίτι, γιατί όλο και κάποιο λονδρέζικο τραπεζάκι θα χρειαζόνταν για να ολοκληρώσουν την επίπλωση. Τα δε εσωτερικά χρώματα της κατοικίας συμφωνούσαν απόλυτα με το ευρωπαϊκό θέμα του σπιτιού, και τη φύση που το περιβάλει. Κοστίζει βέβαια κάτι παραπάνω να το κρατήσεις ξεσκονισμένο και καθαρό, αλλά την καθαριότητα θα την αναλάβει μια άλλη, ειδική εταιρεία. Η ποιότητα έχει όπως ξέρετε, την τιμή της.
Υπήρχαν και μερικές άλλες νομικές και γραφειοκρατικές υποχρεώσεις που ο μελλοντικός αγοραστής έπρεπε να γνωρίζει, μας πληροφόρησαν. Το σπίτι το επέβλεπε το Historical Society, και αυτό σήμαινε πως ακόμα και τα καρφιά στον τοίχο θα έπρεπε να είναι βικτωριανά, χώρια οι ταπετσαρίες, οι κουρτίνες, ακόμα και οι πετσέτες του μπάνιου. Eτσι, το βάψιμο του σπιτιού θα το αναλάμβανε μια τρίτη εταιρία, ειδική σε παλιά βαψίματα για αντίκες, ειδικά τριψίματα για τα πατώματα, και φυσικά ειδικά γυαλίσματα για τα ασημικά και χρυσά που κοσμούσαν το χώρο. Μια άλλη τέταρτη εταιρία, θα αναλάμβανε να μας κάνει τα πορτραίτα, καθώς οι σύγχρονες φωτογραφίες θεωρούνταν γενικώς μπανάλ και απαγορευόνταν ρητά.
Επιτέλους θα κρεμάσουμε και τα πορτραίτα μας στο τοίχο, αναστέναξε με πόθο η γυναίκα μου και φαντάστηκε ξαφνικά τον εαυτό της να περνά στην αιωνιότητα μαζί με τους γαλαζοαίματους αυτού του κόσμου. Αλλά και εκτός απο τους αργαλιούς και τα υφαντά, με πληροφόρησε τότε συνομωτικά ο πωλητής, ο μακαρίτης ο υφαντουργός είχε και έξτρα εισοδήματα φτιάχνοντας παράνομο ρούμι και ουίσκια. Τον είχε βοηθήσει ξανά ο φίλος του ο τραπεζίτης, και είχαν φτιάξει κάτι παράνομα εργοστάσια στην Ατλάντα. Και χωρίς τα υφαντά δηλαδή, ο μακαρίτης ο υφαντουργός θα ήταν ήδη ξάπλουτος.
Περάσαμε κατόπιν σε άλλα όμορφα δωμάτια βαριάς αγγλικής θεματολογίας, χώρους υποδοχής επισκεπτών, με υπέροχα φωτιστικά που προστέθηκαν μεταγενέστερα, αφού ο αρχικός φωτισμός γινόνταν με κεριά, και η θέρμανση με ξύλα της φωτιάς στο τζάκι. Το σπίτι σήμερα διαθέτει σύγχρονη κεντρική θέρμανση πληφοφορηθήκαμε, και μια πέμπτη εταιρία, ειδική στις ενεργειακές και οικολογικές ανάγκες μας, θα αναλάμβανε με τη σειρά της τη μηνιαία συντήρηση.
Η συγκινημένη γυναίκα μου αναρωτήθηκε τότε φωναχτά αν ο ευγενής υφαντουργός είχε παιδιά που έτρεχαν και έπαιζαν μέσα στο σπίτι, καθώς πολλά χαλιά και έπιπλα ήταν άσπρα, κάτι που αποτελεί μεγάλο ζοριλίκι για τις σύγχρονες οικογένειες. Πληροφορήθηκε όμως με ικανοποίηση πως οι μελλοντικοί κάτοικοι του σπιτιού θα κατάγονταν σίγουρα απο ευγενή κοινωνικά στρώματα, και τα παιδιά τους σίγουρα θα διέθεταν και εκλεπτισμένους τρόπους ακόμα και μέσα στο σπίτι. Ετσι λύθηκε και αυτό το πρόβλημα, που μας απασχόλησε για περίπου 10 δευτερόλεπτα.
Και νάταν μόνον αυτά, μου εκμυστηρεύτηκε ο πωλητής. Εκτός απο υφαντά και ρούμια, ο υφαντουργός έφερνε και κάτι μαύρα παιδιά απο τη Γκάνα. Τα μοίραζε και αυτά ο τραπεζίτης σε διάφορες φάρμες στο Νότο, και μοιράζονταν τα κέρδη. Μεγάλη επιχείρηση μιλάμε.
Το επόμενο δωμάτιο ήταν σαν ενα είδος βιβλιοθήκης. Εκεί πληροφορήθηκα με συγκίνηση πως όταν έγινε η ανακαίνιση της κατοικίας, το σπίτι καλωδιώθηκε με ειδικά ιντερνετικά fiber optics, κάτι που συνδέει το ιστορικό Λονδίνο με τη σύγχρονη εποχή του Facebook και Youtube, ενώ μια έκτη εταιρεία θα αναλάμβανε όλες τις διαδικτυακές, network, audio, sound και και video conferencing ανάγκες μας, θα εγκαθιστούσε μάλιστα και ειδικό οικογενειακό server.
Εδώ αναπαυόνταν ο υφαντουργός και η γυναίκα του πληροφορήθηκα, εδώ την άραζε και ο μακαρίτης με τον φίλο του τον τραπεζίτη και τα λέγανε. Ηταν ένας τέλειος χώρος απ' όπου θα μπορούσα και εγώ να επικοινωνώ δορυφορικά με τη μαμά μου και τους φίλους στο Αγρίνιο, σκέφτηκα, ασε που δεν θα ήταν και άσχημα να ποστάρω απο εδώ τα επαναστατικά και αντιμνημονιακά μου πόστ, σε συμπαράσταση των ιθαγενών συμπατριωτών μου που αυτή την εποχή τραβάνε μεγάλο τροϊκανό κάρο.
Το σαλονάκι ήταν επίσης και ενα υπέροχο μέρος για φιλοσοφικές συζητήσεις και θεωρήσεις για το πώς θα λυνόνταν ο πρόβλημα των αστέγων και των λαθρομεταναστών στο αθηναϊκό κέντρο, ενα θέμα που στην εποχή του ο ευγενής υφαντουργός θα είχε σίγουρα λύσει με τον τραπεζίτη φίλο του. Το σπίτι διαθέτει επίσης και σύγχρονο δίκτυο συναγερμού, πληροφορήθηκα, που δεν είναι βέβαια ορατό. Μια έβδομη εταιρία θα μας προστάτευε με εγγύηση, σε περίπτωση που τίποτα κλεφτρόνια έβαζαν στο κεφάλι τους τυχόν ανώμαλες ιδέες.
Και καθώς η συντετριμμένη πλέον γυναίκα μου μονολογούσε πιά "το θέλω, το θέλω αυτό το σπίτι", ο πωλητής συμπλήρωσε και άλλες πληροφορίες για το ποιόν του εκπληκτικού μακαρίτη. Και όχι μόνον εκμεταλλευόνταν τις εργάτριες ο υφαντουργός, ανέφερε, αλλά τις πήδαγε και απο πάνω. Και μια μέρα, η υφαντουργίνα τον έπιασε στα πράσα με κάτι γκομενάκια, και της έφυγε ο τάκος. Ασε, είναι μια δραματική ιστορία.
Σε κάθε γωνιά του, το σπίτι διαθέτει και κάποιο χώρο ειδικά διαμορφωμένο ως χώρο φαγητού. Ετσι, ανάλογα με το φώς της ημέρας και τις διαθέσεις, οι ευγενείς υφαντουργοί απολάμβαναν την ανατολή ή τη δύση του ηλίου, αγναντεύοντας το απίθανο λουλουδιασμένο δάσος που περιστοίχιζε το σπίτι. Μια έβδομη εταιρία κηπουρικής θα αναλάμβανε βέβαια τους κήπους, τα αγριόχορτα, τα εξωτικά λουλούδια και τα κουρέματα, κάτι που ευτυχώς το συζητήσαμε εγκαίρως, γιατί τέτοιες λεπτομέρεις μέρικές φορές μας ξεφεύγουν.
Φυσικά ο ευγενής κλωστουφαντουργός δεν πήγαινε ποτέ για ψώνια, ούτε προς Θεού μαγείρευε και έπλενε πιάτα ο άνθρωπος. Συγκινημένη η γυναίκα μου αναστέναξε με το άκουσμα της είδησης πως μια όγδοη εταιρία θα αναλάμβανε τις ανάγκες μας σε τρόφιμα, ενώ κάποιος μάγειρας θεωρούνταν ακόμα αναγκαίος, παρόλη την απλότητα που μας χαρακτήριζε. Φυσικά οι οκτώ αυτές εταιρίες ήταν ενα σοβαρό μηνιαίο έξοδο, αλλά όπως έιπαμε και πιο πάνω, η μαγκιά και η παραγγελιά πληρώνεται.
Μια μέρα λοιπόν, κατέληξε ο πωλητής, βρήκανε τον υφαντουργό καριδωμένο. Κάποιος κλέφτης είχε μπεί στο σπίτι, είπε στην αστυνομία η υφαντουργίνα, κάποιος δυστυχής φτωχός που ήθελε να φάει. Και σκότωσε πάνω στην πείνα του και τον υφαντουργό. Σημαδιακή μέρα στην ιστορία του σπιτιού, αναστέναξε ο φουκαράς ο πωλητής, και συνεχίσαμε σε άλλους χώρους.
Το σπίτι διέθετε επίσης πάνω απο πέντε κουζίνες, που είναι όλες σύγχρονες και καινούργιες. Να προσθέσω μάλιστα πως όλα τα υδραυλικά και είδη υγιεινής του σπιτιού είχαν αντικατασταθεί με ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αγορά. Καινούργιοι επίσης είναι και οι πολλαπλοί χώροι αποθήκευσης και οι ντουλάπες, μερικές απο τις οποίες θα μπορούσαν κάλιστα να μετατραπούν σε δωμάτια.
Μια ένατη εταιρία θα αναλάμβανε τα μερεμέτια του μπάνιου, και στις ακριβές αλλά αξιόπιστες υπηρεσίες τους συμπεριλαμβάνονταν πληροφορήθηκα και κάποιοι παράνομοι μεξικανοί λαθρομετανάστες, γιατί κάποιοι τέλος πάντων έπρεπε να καθαρίζουν και τις χέστρες. Ούτε ο ευγενής υφαντουργός, πληροφορήθηκα, ασχολούνταν με τέτοια ευτελή πράγματα. Ετοιμη να καταρρεύσει απο συγκίνηση και συνεπαρμένη απο το μεγαλείο, η γυναίκα μου τράβηξε απο την τσάντα της το μπλόκ επιταγών, έτοιμη να αφήσει την πολυπόθητη προκαταβολή. Πιο ψύχραιμος εγώ, κατάφερα με το ζόρι να την συγκρατήσω.
Φεύγοντας απο το σπίτι εμφανώς εντυπωσιασμένος, ρώτησα αν η κατοικία διαθέτει και παράπλευρο σπίτι για το υπηρετικό προσωπικό. Δυστυχώς όχι, μου απάντησαν, το μικρό κτίσμα οπου ζούσαν οι υπηρέτες, μαζι με τους σταύλους για τα αλογα και τα παλιά σκοτεινά κελάρια, έχουν μετατραπεί σε σύγχρονα γκαράζ αυτοκινήτων, γυμναστήρια και στούντιο μουσικής, κάτι που με ικανοποίησε ιδιαίτερα. Οι υπηρέτες θα ζούσαν όλοι μαζί στο ενοίκιο. Μια δέκατη, δια βίου άθλησης και μάθησης εταιρία, θα αναλάμβανε και τις ανάγκες μας σε γυμναστικές και διαβάσματα. Η γυναίκα μου σχεδόν έκλαψε απο συγκίνηση, και φαντάστηκε λέει τον εαυτό της να μοιάζει επιτέλους με την Αννα Βίσση, ενώ εγώ το πήγαινα μάλλον για Καρβέλας.
Η υφαντουργίνα και ο τραπεζίτης έθαψαν και έκλαψαν το φουκαρά τον υφαντουργό με όλες τις τιμές, μου λέει ο πωλητής. Αλλά καταλαβαίνεις, δεν βαστιέται η μοναξιά μέσα σε ενα τέτοιο μεγάλο σπίτι, ο μοναχικός άνθρωπος πλήττει σε τέτοιους χώρους. Και έτσι, η υφαντουργίνα πούλησε το σπίτι, ξεσήκωσε όλα τα λεφτά, και κλέφτηκε με τον τραπεζίτη που είχε άλλωστε και μεγαλύτερο σπίτι. Λένε μάλιστα πως και ο τραπεζίτης βρέθηκε αργότερα νεκρός στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη. Κλέφτες, φίλε μου, γεμάτος ο κόσμος κλέφτες. Και ξέρεις κάτι ακόμα, ολοκληρώνει ο πωλητής. Κάποιοι λένε πως το σπίτι αυτό είναι στοιχειωμένο. Γι αυτό και είναι ακόμα απούλητο.
Δεν συνεχίσαμε όμως την ονειροπόληση, γιατί η ώρα ήταν ήδη έξι παρα τέταρτο, και έπρεπε να σηκωθούμε για δουλειά. Ηδη η ηλεκτρονική καφετιέρα σφύριζε και εκείνη σπαστικά στην κουζίνα. Αντικρύζοντας απο το παράθυρο το ενα μέτρο χιόνι που ήταν ήδη συσσωρευμένο στην είσοδο του σπιτιού μου, έφερα ξαφνικά στο μυαλό μου, το δυστυχο υφαντουργό με τους αργαλιούς του, τα ρούμια του, τους σκλάβους του και τα γκομενάκια του, τις δέκα εταιρίες που θα με βοηθούσαν να ζήσω επιτέλους σαν άνθρωπος, τα πορτραίτα των ευγενών, την υφαντουργίνα που καρίδωσε τον υφαντουργό, τον τραπεζίτη που έκλεψε την υφαντουργίνα. Αν όλοι αυτοί κυκλοφορούσαν στοιχειωμένοι τα βράδια στην εξωτική βικτωριανή έπαυλη, μαζί με τους μάνατζερς, τους σκλάβους απο τη Γκάνα και τις εργάτριες των αργαλιών, τότε το σπίτι αυτό θα ήταν μια όαση οικογενειακής ευτυχίας.
Καθώς έβαζα τον πρωίνό καφέ μου για να στανιάρω απο τους εφιάλτες που έβλεπα τελευταία στον ύπνο μου, αναρωτήθηκα αν ήταν και η ώρα να πάρω τα ηρεμιστικά μου χάπια...
Και καθώς ο ξεσηκωμός της Αιγύπτου (που ακολούθησε εκείνον της Τυνησίας), και απειλεί τώρα να εξαπλωθεί και σε άλλα μέρη του κόσμου βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, και παρόλα τα ερωτηματικά για τις πιθανές μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις, τα γεγονότα μέχρι στιγμής επαληθεύουν νομίζω, τα λόγια του πρώην πολιτικού και διανοητή Zbigniew Brzezinski πού έθιξα κάποτε σε ενα παλιότερο πόστ με τον τίτλο "Το αίτημα της αξιοπρέπειας".
