Καθ' οδόν προς την Ιθάκη

Φίλοι μου, σας ευχαριστώ όλους σας για την ανταπόκρισή σας. Εχω τα email όλων σας, και τα τηλέφωνα πολλών. Εστειλα σε όλους σας τα προσωπικά μου στοιχεία (με email). Στις 12-13 Ιουλίου, οταν θα βρίσκομαι στην Ελλάδα, θα σας επικοινωνήσω όλους με email και τηλεφωνικά. Μερικοί απο τους φίλους κατοικούν στη Β.Ελλάδα και δεν είναι ίσως εύκολο να συναντηθούμε. Θα προσπαθήσω όμως να συναντήσω όσους πιο πολλούς μπορώ, στην Αθήνα, κάπου τέλος Ιουλίου, πριν την αυγουστιάτικη φυγή. Η επικοινωνία θα καθορίσει το τελικό αποτέλεσμα. Θα χαρώ πάντως να σας συναντήσω.

Ολα δείχνουν πως αφικνούμαι σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα θλίψης και ντροπής, μιάς ηθικής παρακμής που όμοιας δεν θυμάμαι, ενα καζάνι που σιγοβράζει απο οργή και αποτελμάτωση. Ισως τα πάντα να μοιάζουν χαμένα και ερημικά, και ξέρω είναι, αλλά εμείς οι Ελληνές έχουμε και το φώς που λάμπει, και φωτίζει την όμορφη γή μας. Δεν είναι λίγο αυτό φίλοι μου, αυτοί που το στερούνται ξέρουν. Αντε με το καλο να τα πούμε απο κοντά αν τα καταφέρουμε, να μαζέψουμε ιστορίες και για τις κρύες μέρες του χειμώνα. Καλή αντάμωση.

----------------------------
Ευχαριστώ τον φίλο Στράτο για τη φωτογραφία. Υπέροχη.

Επωνύμως

Μετά απο μακρά σύσκεψη που θύμιζε τρόικα, βαθιά περισυλλογή και αμέτρητους αυτοσχεδιασμούς, υπο την πίεση των αγαπημένων της πατρίδας (που μεγαλώνουν και αγωνιούν), και την αφόρητη πίεση των παιδιών (που δεν εννοούν καλοκαίρι μακριά απο την Ελλάδα), το οικογενειακό ταξίδι κανονίστηκε τελικά για μια ακόμα φορά και φέτος, (εκτός απροόπτου), μεταξύ 11 Ιουλίου και 28 Αυγούστου. Ο φετινός φόρος τιμής και αγάπης προς την πατρίδα ανέρχεται σε επτά χιλιάδες δολλάρια εισιτήρια στην British Airways, και κάποιο διπλάσιο νούμερο σε χαμένες αποδοχές που ο οικοδεσπότης σας θυσιάζει εξ ανάγκης για να διατηρήσει το τελετουργικό ετήσιο προσκύνημα της γενέτειρας. Πλούσιοι δεν είμαστε, ούτε και θα γίνουμε ποτέ, μου υπενθύμισε στο τηλέφωνο η μητέρα, μία απο τις χιλιάδες μανάδες στην πατρίδα που περιμένουν κάθε χρόνο τα παιδιά τους με λαχτάρα. Να μην έχει και η πατρίδα παράπονο απο τους ομογενείς της.

Στους πνευματώδεις και ευπρεπέστατους συνομιλητές αυτού το μπλόγκ, που πάνω απο δύο χρόνια τώρα με τιμούν με τη συμμετοχή τους, απευθύνω μια ένθερμη πρόσκληση για προσωπική γνωριμία. Κάπου μέσα σ' αυτό το χρονικό διάστημα, στα πλαίσια βέβαια του δυνατού και των υποχρεώσεων που έχει ο καθένας σας, θα μπορούσαμε να συναντηθούμε και να τα πούμε απο κοντά. (Ισως μια μπλογγοσύναξη κάπου στην Αθήνα όπου βρίσκονται και οι περισσότεροι;) Τηλέφωνα και διευθύνσεις στη διάθεση όλων των επωνύμων. Εκτός απο τα ανοιχτά σχόλια, μπορείτε να με επικοινωνήσετε και στο locuspublicus@gmail.com. Θα χαρώ πολύ να σας γνωρισω. Τα blogs ανοιγοκλείνουν αλλά η γνωριμία μένει.

Μετα τιμής,
Adam Padazis
(Locus Publicus)
Yahoo Messenger - adam.padazis

Για τον Μάνο

Η καφενειακή συνάντηση του Νίκου Γκάτσου με τον Μάνο Χατζιδάκη ήταν μια μνημειώδης χημική αντίδραση. Τα λίγα και μεστά λόγια του ποιητή έδεσαν μαγικά με τα μινόρε του θλιμμένου μουσουργού, και έφτιαξαν μια αληθινά "λαϊκή" μουσική. Οχι λαϊκή με την έννοια της ευτέλειας, αλλα με την αληθινή έννοια της λαογραφικής και πολιτιστικής εκφραστικής. Μεστά, απλά και όμορφα λόγια ενώθηκαν με τους πνευστούς και έγχορδους λυγμούς του Μάνου, απεικονίζοντας καλλιτεχνικά όλη την αισθητική του ελλαδίτικου χώρου, την ηθική μιας εποχής, τα βαθιά συναισθήματα ενός ολόκληρου λαού. Βαθιά λυρικοί και οι δυό τους, συνέλαβαν αισθητικά τα "λαϊκά" συναισθήματα των ελλήνων, τα χούγια τους και τις αναποδιές τους. Την αγάπη προς τη θάλασσα, τον ξενητεμό, τον κρυφό έρωτα, τον λυγμό της μετάνοιας, τον καυμό της μάνας. Μαζί τους, η εκκλησιά της γειτονιάς, η στολισμένη νύφη, ο μάγκας της λαχαναγοράς, η αγοραία ερωμένη, ο φονιάς, το κρυφό και αστείρευτο πάθος.

Σαν σήμερα, 15 του Ιούνη του 1994, πριν δεκάξι χρόνια, έφυγε απο κοντά μας o Μάνος Χατζιδάκις. Μια τρομερά ευφυής και πνευματώδης προσωπικότητα, που έζησε τη ζωή του όπως εκείνος ήθελε, κρατώντας μέχρι τον θάνατό του τις αποστάσεις που ο ίδιος θεωρούσε απαραίτητες απο τα μεγάλα ιδεολογικά σχήματα, τους πολιτικούς σχηματισμούς και την ευτέλεια της μικρότητας. Τόλμησε να ζητήσει απο τη ζωή εκείνα που τον ενδιέφεραν άμεσα, ήταν δύσκολος και συχνά απρόσιτος για πολλούς, είχε πάθη που μελωποίησε για εξιλέωση, καί άθελά του μάλλον, έγινε και πρεσβευτής μιας εικόνας της πατρίδας που καθιέρωσε την Ελλάδα στο συλλογικό υποσυνείδητο του κόσμου σαν μια χώρα ανέμελη, ρέμπελη, ρομαντική και εξωτικά ερωτική. Hταν για μένα ο σπουδαιότερος έλληνας μουσουργός. Ενας υπέροχος ποιητής των λαϊκών στοιχείων του λαού μας.

Λιγόστεψαν έκτοτε οι ποιητές μας, τώρα που τους έχουμε τόση ανάγκη. Δεν είναι τραγικό μέσα στα όσα φοβερά βιώνουμε σήμερα, μέσα στην τόση παρακμιακή ελεύθερη ηθική πτώση και ξεπεσμό του καιρού μας, σ' αυτό το τελευταίο σκαλί που μας κρατάει απ τον γκρεμό, να μην έχουμε έναν αληθινό πιά ποιητή, εναν αληθινό μουσουργό, που να συλλαμβάνει τα άξια στοιχεία της ελληνικής συλλογικής αισθητικής, αυτής που αντιστέκεται στην ευτέλεια, στο ξεπούλημα και στην εκπόρνευση, και να μας τα τραγουδάει;

World Cup 2010

Για το ποδόσφαιρο πολλά έχουν λεχθεί. Οτι ειναι το πιο δημοκρατικό άθλημα στον κόσμο, το άθλημα του φτωχού, η συλλογική εκδίκηση του τρίτου προς τον πρώτο κόσμο. Και πως χρησιμοποιείται και πολιτικά για να αποσπάσει την προσοχή μας απο άλλα πράγματα. Ολα αυτά είναι αλήθεια. Είναι το άθλημα - κοινωνικό φαινόμενο που ενώνει τον κόσμο, ενα καρναβάλι υπερθεάματος, πάθους και μαζικής απόδρασης. Κανένα άλλο σπόρ στον κόσμο δεν κατάφερε να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο κοινωνικής αποδοχής, κανένα άθλημα δεν κατάφερε ποτέ να είναι τόσο ενωτικό, τόσο όμορφο, τόσο μαζικά φαντασιακό. Ας παραμείνει έτσι. Ολα χρειάζονται στον κόσμο.

Υπέρθέαμα και πάθος περιμένω και εγώ, μια αισθησιακή απόλαυση γεμάτη δύναμη. Υποστηρικτής της λατινινοαμερικάνικης σχολής ποδοσφαίρου, εκείνης που φέρνει την φαντασία στο γήπεδο, ενάντια του ευρωπαϊκού μαθηματικού τρόπου σκέψης, οργάνωσης και (πληκτικής) στρατηγικής. Στην κορυφή, η προσφιλής μου Βραζιλία, και όπως πάντα οι κάποιες εκπλήξεις τριτοκοσμικών της Αφρικής που μάχονται κι αυτοί για μια θέση στον κόσμο. Αξέχαστη θα μου μείνει η τεσσάρα που εισέπραξε η Ελλάδα απο την Αργεντινή, εναν αγώνα που παρακολούθησα το 1994 μαζί με μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων απο την Αργεντινή με τους οποιους γνωρίστηκα λίγες μέρες πρίν τον αγώνα. Οι φίλοι νίκησαν τότε στον αγώνα, ήπιαμε πάμπολλες μπύρες μαζί αγαπημένα, και κατόπιν επέστρεψαν στην Αργεντινή της χρεωκοπίας και της καταστροφής για να χάσουν κάτι άλλο. Η ζωή υποθέτω συνεχίζεται. Καλή διασκέδαση.

----------------------------------
Στο βίντεο η αισθησιακή Shakira, ενα μουσικό ενωτικό σύμβολο και κείνη, κρίκος ανάμεσα στον αγγλοσαξωνικό και ισπανικό κόσμο.