Πανεπιστήμια

Mια χώρα φτιάχνει πανεπιστήμια για πολλούς και διάφορους λόγους. Μερικές χώρες δημιούργησαν κύκλους πανεπιστημιακών σπουδών για να ικανοποιήσουν κάποια τους ανάγκη. Η Ολλανδία ας πούμε δημιούργησε πολυτεχνεία με έμφαση την εφαρμοσμένη Μηχανική γιατί πάλευε και παλεύει ακόμα με το νερό. Για να φτιάξει σύγχρονα φράγματα, γέφυρες και υποδομές που θα συνυπάρχουν με το στοιχείο που την έπνιγε. Για να επιβιώσει.

Αλλη ανάγκη ήταν το Εμπόριο και η Βιομηχανία. Η Ελλάδα είχε κάθε λόγο να δημιουργήσει κύκλους σπουδών σε θέματα Ναυπηγικής γιατί ήταν και είναι μια χώρα που εμπορεύεται διεθνώς μέσα απο τη θάλασσα. Χρειαζόνταν λοιπόν ναυπηγεία, γνώσεις πάνω σε επεξεργασία μετάλλων και χάλυβα, σπουδές για να στελεχώσει τους εμπορικούς της στόλους. Αλλες χώρες δημιούργησαν αυτοκινητοβιομηχανίες, αεροναυπηγική και όλα τα συναφή, γιατί εκεί πρόσθεταν υπεραξία στα προιόντα τους και με αυτό τον τρόπο δημιουργούσαν πλούτο και δουλειές.

Ο Τρίτος Κόσμος προσαρμόσθηκε πάνω στην πολιτική της "μεταποίησης" προιόντων και της επεξεργασίας πρώτων υλών. Εκεί είχε κάποιο συγκριτικό πλεονέκτημα, και εκεί έδωσε έμφαση. Η Ινδία τόριξε στη δημιουργία λογισμικών. Ικανοποιούσε έτσι μια πραγματική μέν ανάγκη, και δημιουργούσε δουλειές εκ του μηδενός που δεν απαιτούσαν χρηματική επένδυση και μακροχρόνιες αποσβέσεις. Η Ρωσία που δεν είχε προιόντα αγοράς έδωσε έμφαση στον φυσικό της πλούτο. Η Κίνα πάτησε πάνω στο φτηνό εργατικό δυναμικό της. Ακόμα και η Κούβα προσπάθησε να επενδύσει πάνω σε ιατρικές έρευνες ελπίζοντας πως εκεί θα έκανε τη μεγάλη ιστορική της τομή.

Αλλά καμμιά χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να δημιουργεί πανεπιστήμια πέραν των άμεσων στρατηγικών και πραγματικών της αναγκών. Πέραν δηλαδή του στρατηγικού πλαισίου μέσα απο το οποίο ελπίζει να αναπτυχθεί. Και καμμία κοινωνία δεν μπορεί να σπαταλήσει τους πολύτιμους πόρους της και το ανθρώπινο δυναμικό της για την δημιουργία πανεπιστημίων βασισμένα πάνω σε ανόητες φιλοσοφικές θεωρήσεις. Τραγικό παράδειγμα ο Ισλαμικός κόσμος. Την ώρα που η κοινωνική του έκρηξη ισοπεδώνει τα πάντα, μια θάλασσα νέων ανθρώπων δεν έχουν τίποτα για να εμπορευτούν, καμμία αγορά να απευθυνθούν, κανένα ταλέντο και γνώση να πουλήσουν. Η μεγαλύτερη επένδυση του Ισλαμικού κόσμου ήταν και είναι οι Ισλαμικές σπουδές. Εκεί είχε φιλοσοφικό κόλλημα, και εκεί ακριβώς κόλλησε.

Τα πανεπιστήμια είναι χώροι γνώσης που εκπορεύονται πρωταρχικά απο τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας, και όχι απο τα φιλοσοφικά της και ιδεολογικά της κολλήματα. Δεν φτιάχνεις πανεπιστήμια για να δημιουργήσεις "πολίτες" με ταξική συνείδηση και συνδικαλιστική μανία που θα στελεχώσουν άθλια κομματικά συμφέροντα ενός πελατειακού και κλεπτοκρατικού κρατικοκεντρικού υπερκράτους. Η φτιάχνεις επιστήμονες ή δημιουργείς στελεχάρες.

Το νομοσχέδιο της κας Διαμαντοπούλου κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Δεν τα διορθώνει όλα, αλλά είναι μια σωστή αρχή. Ας μην εφαρμόσουμε το σκεπτικό του "analysis-paralysis". Η Ελλάδα πρέπει να δεί τι ακριβώς πανεπιστήμια έχει, τί θα κρατήσει και γιατί, και τί επιτέλους θα κλείσει. Μερικά ΤΕΙ που παράγουν ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς και επαγγέλματα χρήσιμα και άμεσης ανάγκης πρέπει να παραμείνουν. Τα υπόλοιπα ας κλείσουν. Τα πανεπιστημιακά μπακάλικα που γέμισαν την Ελλάδα με απίθανες και κωμικές σπουδές τύπου "μάρκετιν αγροτικών προιόντων" και "παραδοσιακών μουσικών οργάνων" πρέπει να εξαλειφθούν. Η χώρα δεν χρειάζεται 30 πανεπιστήμια για να βολευτούν ημέτεροι και να δουλέψουν τα μπαράκια. Με όλο τον σεβασμό, δεν καταννοώ γιατί η γενέτειρά μου χρειάζεται πανεπιστήμιο (το οποίο επιζητεί επίμονα για ευνόητους λόγους).

Δεν χρειαζόμαστε ούτε 35 γεωπονικές σχολές, ούτε πληθώρα ιταλικών και γαλλικών σπουδών, ούτε και κάτι πασοκιές τύπου "Κέντρο ερευνών Ευξείνου Πόντου". Αυτοί που επιθυμούν να μάθουν μια ξένη γλώσσα θα την μάθουν μέσα απο τις δυναμικές της ελεύθερης αγοράς. Κάποιοι θα φτιάξουν σχολεία του είδους. Αλλωστε τα τελευταία χρόνια, υπέροχες ιστορικές μελέτες έχουν δημιουργηθεί και γραφτεί περισσότερο απο το μεράκι απλών ερευνητών παρά μέσα απο τα οργανωμένα ιστορικά πανεπιστημιακά τμήματα που έχουν βουλιάξει στον τραμπουκισμό και την αναξιοκρατία.

Τα κόμματα δεν έχουν θέση στα πανεπιστήμια. Ούτε οι αιώνιοι φοιτητές, ούτε οι στελεχάρες.Ούτε έχουν καμμία δουλειά οι φοιτητές να συμμετάσχουν στην στελέχωση των πανεπιστημίων. Η εκλογή και στελέχωση των πανεπιστημίων είναι δουλειά της πρυτανείας και των ακαδημαικών της. Δεν μπορεί ο κάθε νιοφερτος καραγκιόζης πρωτοετής που μόλις έφυγε απο το σπίτι του και δεν έχει ακόμα ιδέα απο τι αποτελείται ο κόσμος να οργανώνει πανεπιστήμια και κύκλους σπουδών.

Και τέλος δεν βλέπω καμμία λογική στο γιατί οι έλληνες φοιτητές δεν μπορούν να συμμετάσχουν στοιχειωδώς στη χρηματοδότηση των ίδιων των σπουδών τους. Γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν κάποια βιβλία με δικά τους έξοδα, γιατί να μην συνεισφέρουν στα λειτουργικά έξοδα του ιδρύματος που τους μορφώνει. Δεν μπορεί να αποτελεί επαναστατική ιδέα να πληρώνουν και οι φοιτητές κάποια δίδακτρα. Στην Ελλάδα άλλωστε η μέση ελληνική οικογένεια στηρίζεται απόλυτα σε μακροχρόνια ιδιαίτερα φροντιστηριακά μαθήματα για την επιτυχία των παιδιών της. Και ξοδεύει εκεί εκατομμύρια. Γιατί δεν θα μπορούσαν οι φοιτητές να πληρώνουν 1000 ευρώ τον χρόνο για το περιβάλλον που τους μορφώνει;

Γράφω αυτές τις σκέψεις με τη λογική ενός ανθρώπου που μπήκε κάποτε σε ενα πανεπιστήμιο όχι για να αλλάξει τον κόσμο (αυτό γίνεται έτσι κι αλλιώς συλλογικά), αλλά ως ενας χαμηλών τόνων μαθητής που επιζήτησε κάποια γνώση, ικανή και αναγκαία για να μπορέσει να βιοπορισθεί σε εναν αληθινό κόσμο. Ναί, είχα και διατηρώ και εγώ ακόμα τις φιλοσοφικές και πολιτικές μου θεωρήσεις για αυτόν το κόσμο, γνωρίζω και εγώ τον Μάρξ όσο τον ξέρουν όλοι μας, γνωρίζω και εγώ την παγκοσμιοποίηση, εχω υπόψιν μου και εγώ τις αγορές, τη λέσχη Μπίλτνερμπεργκ και τους κερδοσκόπους. Επρεπε όμως να βρώ ενα επάγγελμα για να ζήσω, και ένα σοβαρό περιβάλλον περισυλλογής για να με μορφώσει. Χωρίς να με ενοχλούν τραμπούκοι, και με καθηγητές που έρχονταν στο μάθημα.

Τους έδωσα μερικά χρόνια απο τη ζωή μου. Πλήρωσα τα βιβλία μου και τα εργαστήριά μου. Και εκείνοι μου πρόσφεραν εκείνα που είχαμε συμφωνήσει. Και έτσι σήμερα εργάζομαι. Σε παγκοσμιοποιημένη (ευτυχώς ή δυστυχώς) αγορά. Και ακόμα προσπαθώ να αλλάξω τον κόσμο όσο και όλοι οι άλλοι. Και επειδή δεν είμαι θεωρητικός της ζωής και έχω καεί σε πολλές αγορές και κράτη, να κλείσω το πόστ μου με κάτι εντελώς προσωπικό. Για διάφορους λόγους, ενδιαφέρθηκα κάποτε να σπουδάσω Ανθρωπολογία. Χωρίς κανείς να μου πεί πως θα βιοπορισθώ απο κάτι τέτοιο, ή έχοντας την απαίτηση να με βολέψει κάπου κάποιος.

Βρήκα λοιπόν έτσι ενα ακόμα πανεπιστήμιο και γράφτηκα. Με δικά μου έξοδα και με απόλυτη επίγνωση πως κάνω κάτι για μένα, ικανοποιώντας ενα χόμπι μου αν θέλετε, μια προσωπική μου ιδιορυθμία. Η κοινωνία λοιπόν του πανεπιστήμιου όπου πηγαίνω, δεν επενδύει επίσημα σε σπουδές Ανθρωπολογίας. Γι αυτό και τις πληρώνω. Και αν κάνετε μια μικρή έρευνα, θα διαπιστώσετε πως οι περισσότεροι κύκλοι σοβαρών και οργανομένων σπουδών στις λεγόμενες Κοινωνικές, Κλασσικές και Ιστορικές επιστήμες βρίσκονται σε κοινωνίες οπου η πανεπιστημιακή εκπαίδευση ειναι στρατηγικά προσανατολισμένη στις ανάγκες της Αγοράς. Και όχι σε κοινωνίες οπου υποτίθεται πως το Πανεπιστήμιο υπάρχει για τις ανάγκες "της κοινωνίας".

Επιστρέφουν οι ογκόλιθοι

Δεν άρεσε λέει στον ψωριάρη που η Ευρώπη δεν έφτιαξε ακόμα ευρωομόλογο. Αγανάκτησε το παληκάρι. Δεν ικανοποίησε τον γίγαντα η αναποφασιστικότητα της Ευρώπης. Η ΝΔ όπως ξέρετε δεν μπορεί απο χαμηλές ταχύτητες. Θέλει αναπτυξιακή ταχύτητα φωτός, ηγεσία και αποφασιστικότητα. Μια αποτελεσματικότητα που εμείς οι τυχεροί απολαμβάνουμε εδώ και χρόνια στο Ελλαδιστάν. Πως να ανεχθεί ο ογκόλιθος τέτοια γαλλογερμανικά πισωγυρίσματα;

Και τί ακριβώς είναι το ευρωομόλογο; Ενα επενδυτικό ας πούμε σχήμα στο οποίο οι αξιόπιστες χώρες, τύπου Γερμανίας, Γαλλίας και Ολλανδίας θα εγγυώνται την πληρωμή των επενδύσεων όταν οριμάζουν, προσφέροντας εγγύηση σε όλους τους επενδυτές και σε όλη την ευρωζώνη, συμπεριλαμβανομένων και των ψωριάρηδων που δεν θα συμμετάσχουν σε απολύτως τίποτα. Είναι να μην αγανακτείς με τέτοια καθυστέρηση;

Μόνον που για να γίνει ευρωομόλογο θα απαιτηθούν ισοσκελισμένοι ετήσιοι προυπολογισμοί για κάθε μέλος του ευρώ, και εμείς μετά απο δύο χρόνια Μνημόνια είμαστε ακόμα σε διψήφιο νούμερο. Εύκολες οι βαρύγδουπες δηλώσεις και τα φιλοσοφήματα. Οι ιδέες είναι τσάμπα ξέρετε, a thousand to a penny, που λένε και οι αμερικανοί. Το θέμα είναι ποιός τις εφαρμόζει.

Ηλιοκαμμένοι, χαλαροί και δυναμωμένοι, οι ογκόλιθοι επιστρέφουν λίγες μέρες πρίν την Τρόικα. Το τί έχουν μπροστά τους να μην το μελετάμε. Τα ξέρετε. Θα μετατρέψουν την πελατειακή και κομματική Ελλάδα σε ενα είδος Σιγκαπούρης σε χρόνο dt. Πάντως ανάλογα με τα όσα έχουν ήδη υπογράψει και το τί πραγματικά μπορούν και ενδιαφέρονται να κάνουν, η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως μέχρι τα Χριστούγεννα θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Αντε και καλό κουράγιο.

Η Βίβλος επιστρέφει

Στο εισαγωγικό της τηλεοπτικής εκπομπής, μια ομάδα Ρεπουμπλικανών εμφανίζεται να τραγουδάει με ενθουσιασμό θρησκευτικά τραγούδια στο Χρηματιστήριο. Είναι μια αμιγώς αμερικανική σκηνή. "Ευλογούν" το Χρηματιστήριο για να ανέβει. Στο τέλος του τραγουδιού, μέσα σε κονφετί, αναδυόμενα μπαλόνια και μια ατμόσφαιρα ανάτασης, το καμπανάκι της αίθουσας σημαίνει την έναρξη της οικονομικής ημέρας. Το ευλογημένο Χρηματιστήριο αρχίζει τώρα τις διεθνείς συναλλαγές.

Ακολουθεί μια ομάδα διαμαρτυρομένων πολιτών σε ενα μπαράζ δηλητηριωδών δηλώσεων κατά του προέδρου Ομπάμα που κατέστρεψε την Αμερική με τον σοσιαλισμό του. Οι δυστυχείς αναξιοπαθούντες δηλώνουν άνεργοι απο το 2008. Ποτέ κάτι τέτοιο δεν έγινε στην ευλογημένη χώρα. Ο πρόεδρος δεν έχει κάνει τίποτα για να μειωθεί η ανεργία που έχει κολλήσει στο 10%. Οι μόνες δουλειές που απέμειναν είναι στο τοπικό Mac Donalds. Mac Jobs. Και τώρα, αν είναι δυνατόν, η δεξαμενή του πλούτου της χώρας, τα κρατικά ομόλογα του Federal Reserve υποβιβάζονται κι αυτά για πρώτη φορά στην Ιστορία της. Αυτός ο πρόεδρος πρέπει επειγόντως να φύγει. Τη σωτηρία της χώρας θα την αναλάβουν οι Ρεπουμπλικανοί.

Ακολουθούν νέες ωδές για την ιστορική μοναδικότητα της Αμερικής, το πόσο απαραίτητη είναι στον κόσμο, την αναμφισβήτιμη ανάγκη να οδηγεί την ανθρωπότητα. Ακολουθεί κατόπιν και το νέο νούμερο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Η Μισέλ. Με μια κραυγή ξεκάθαρη. Η πιο λαμπρή και ευλογημένη χώρα βρίσκεται σε παρακμή. Μπροστά στο εκστασιασμένο κοινό που φαίνεται να περιμένει τον επόμενο Μεσσία, ανακοινώνει πως ο ίδιος ο Θεός, αυτοπροσώπως, της ζήτησε να πολιτευθεί. Ενα εσωτερικό νοητό και πνευματικό κάλεσμα. Για να σώσει την πατρίδα. Η Μισέλ, όπως και εκατομμύρια άλλοι αμερικανοί, "θέλουν πίσω την Αμερική τους".

Το τρίπτυχο της επιτυχίας για τη χώρα είναι η επιστροφή στην οικογένεια, στις παραδοσιακές αξίες και στον Θεό, δηλώνει το νέο ρεπουμπλικανικό υπερνούμερο. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερη κυβέρνηση, χρειαζόμαστε πιο πολύ Θεό. Η χώρα βρίσκεται σε λάθος δρόμο, η κυβέρνηση δεν αφήνει τους πλούσιους να επενδύσουν τα λεφτά τους. Εκατομμύρια κηφήνες ζούν απο την κυβέρνηση. Κάτω οι φτωχοί, κάτω οι φορολογίες στα υψηλά εισοδήματα, κάτω οι παροχές, κάτω οι γάμοι των ομοφιλοφίλων, κάτω η ιατρική του Ομπάμα, κάτω η διδασκαλία της θεωρίας του Δαρβίνου, αμβλώσεις, εκτρώσεις και άλλα αντιαμερικανικά. Επιστροφή στην παραγωγική Αμερική του 70. Καλές δουλειές για όλους. Καλά Χρηματιστήρια και υπερκέρδη. Ηθική, Θεός και Καπιταλισμός, το γνωστο προτεσταντικό σύνδρομο. Τώρα σε νέα συσκευασία για τις εκλογές. Η Βίβλος επιστρέφει. Είναι το δεύτερο φετινό ταξίδι μου στον Νότο. Μια κατάβαση στον Αδη.

To τί φιλοδοξεί να μας κυβερνήσει μελλοντικά είναι πλέον πέραν του γραφικού. Το Ρεπουμπλικανικό κόμμα που θα ρίξει τον Ομπάμα έχει οπλοστάσιό του την απόλυτη αλήθεια του Θεού, την αγγλοσαγωνική θεώρηση του κόσμου, της εργασίας και της νομοταγούς ηθικής, και μια απέραντη νοσταλγικότητα για τις παλιές εποχές που χάθηκαν. Οσοι δεν συμφωνούν είναι εχθροί. Αντιαμερικανοί. Την εποχή της παρακμής, οι νοσταλγοί κατέφτασαν πρώτοι στη συγκέντρωση με οπλοστάσιο τη Βίβλο. Και Βίβλος σημαίνει απόλυτη αλήθεια. Το νέο κόμμα που πιθανότατα να σαρώσει τον Ομπάμα στις επόμενες εκλογές, έχει πολλά κοινά στοιχεία ιδεολογίας, στελέχωσης, οργάνωσης, συμπεριφοράς και προπαγάνδας με το γερμανικό εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του Αδόλφου. Και μια βάση ψηφοφόρων που ανέρχεται σε δεκάδες εκατομμύρια.

Βγαίνω στον δρόμο για την βραδινη μου βόλτα. Τελευταίο ταξίδι μου, αποφασίζω, στην περιοχή της Βίβλου. Η συμπαθητική πολιτεία που με φιλοξενεί δεν πάει και αυτή καλά. Ωρα να φεύγω. Ας τους αφήσω κι αυτούς στην ησυχία τους. Ούτε στην κουλτούρα τους ανήκω, ούτε στην ψυχοσύνθεσή τους. Ναί, ο καθένας έχει δικαίωμα σε κάποιο όνειρο, ακόμα και σε κάποια ουτοπία. Αλλά εγώ έχω γεννηθεί στα Βαλκάνια και απο παραμύθι έχω μπουχτίσει. Εχω φάει τόσο λοβιτούρα, διαπλοκή, Πασόκ, ΝΔ και ΚΚΕ στη μάπα που τί να πάρω απο τη φουκαριάρα τη Μισέλ. Τί θεωρία να αγοράσω απο σένα κούκλα μου; Είναι σαν να πολιτεύεται ο Ανθιμος στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Να το πάτε μέχρι το τέλος παιδιά. Mε Κίνες, outsourcing, παράγωγα, σπεκουλαδόρους, δανεικά και υπερκατανάλωση. Μην αλλάξετε τίποτα. Οπως και στην Ελλάδα. Αφού ο αληθινός κόσμος δεν χωράει τη θεωρία σας, φτιάξτε μια θεωρία για να χωρέσετε τον κόσμο. Με το ζόρι. Δεν είστε βέβαια οι μόνοι. Αλλωστε απο σάς έμαθαν και οι άλλοι.

Και εγώ, σε ποιό σχήμα χωράω, και με ποιούς να προχωρήσω; Ποια ερμηνεία του κόσμου να δεχθώ και ποιανού Επανάσταση; Τί ακριβώς να κάνω την επόμενη μέρα; Τεράστια ιδεολογικά σχήματα με κυνηγούν να με συνθλίψουν. Απο όλες τις κρίσεις αυτού του κόσμου έχω προσωπικά χάσει κάτι. Λεφτά, εργασία, ασφάλεια, αξιοπρέπεια. Ασε Μισέλ, θα μείνω στα δικά μου. Υπάρχω ακόμα γιατί εχω ήδη διεθνοποιηθεί. None of my business, καταλήγω. My business is the world. Next project please.

-------------------
Ακουσα τελευταία σε μια εκπομπή του Σκάϊ, τον κ. Αθ. Βερέμη να εκφράζει την άποψη πως το μόνο αμερικανικό στοιχείο που επέλεξε να φέρει ο Αντρέας Παπανδρέου απο την Αμερική ήταν ο λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός είναι η ενδυνάμωση του μικρού, είπε ο κ. Βερέμης. Νομίζω πως συμφωνώ μαζί του. Πέραν των Αμερικανών Founding Fathers που ήταν αριστοκράτες, φιλόσοφοι και είχαν ισχυρή ιστορική αντίληψη, η Αμερική έχει διαπρέψει ιστορικά σε παραγωγή λαϊκιστών. Η Μισέλ είναι ενα ακόμα λαμπρό παράδειγμα προς λαϊκή εκτόνωση και εσωτερική κατανάλωση. Και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα κάτι σαν αμερικανικό Πασόκ.

Φιλήδονες αναζητήσεις

Tον μήνα Αύγουστο η θαλασσοχώρα ντύνεται σε ενα σκηνικό απίστευτων αισθήσεων. Το ελληνικό καλοκαίρι, με το άπλετο φώς του, τα γαλάζια νερά της θάλασσας, το λιοπύρι που καίει το κορμί, τη μαγική φεγγαράδα και τα γιασεμιά της νύχτας, αποτελεί ενα θεατρικό σκηνικό αισθησιακής τελειότητας. Τον Αύγουστο μήνα η Ελλάδα γίνεται η ομορφότερη ερωμένη του κόσμου.

Προσωρινή λοιπόν παύση εργασιών φίλοι μπλόγγερς. Εσείς να απολαύσετε τον φιλήδονο παράδεισο του ελληνικού καλοκαιριού, και εγώ να μαζέψω μερικά ακόμα μέρη αυτού του υπέροχου και πολύπλοκου κόσμου, που όσο πιο πολύ τον πλησιάζεις, μοιάζει περιέργως όλο και περισσότερο γνωστός...

-----------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Greece
-----------------------------