Κατακλυσμός ποιότητας

Εσείς ασχολείστε με τον Γιωργάκη, την Μπιρμπίλω και την Τρόικα, οι άγγλοι με τον μεγαλειώδη γάμο τους, οι άραβες τραβάνε διάφορα ζόρικα αντάρτικα και βομβαρδισμούς, και εμείς εδώ ασχολούμαστε με τα δικά μας.

Στους διάφορους μέχρι σήμερα γραφικούς υποψηφίους του Ρεπουμπλικανικού κόμματος που θα μας σώσουν απο τον κομμουνιστή Ομπάμα, προστέθηκε και ο πασίγνωστος τηλεπαραθυράκιας και πολύ φολκλόρ επιχειρηματίας της φωτογραφίας, που θα διαγωνιστεί σε πλανηταριό τη γνωστή μας Sara Palin (που θα κατέβει λέει αν δεν βρεθούν άλλοι "εθελοντές" να σώσουν τη χώρα), εναν βαρεμένο απο το Νότο, τον Mike Hackabee ("πολύ βαθιά Αμερική", κάτι σαν αμερικανικό "βαθύ Πασόκ για θρησκευόμενους"), και διάφορους άλλους ημιπαλαβωμένους σκληροπυρηνικούς εθνικιστές που ηχούν τύμπανα πολέμου και όταν μιλάνε "εννοούνε business".

To ρεπουμπλικανικό Fox News, (η αμερικανική "ΥΕΝΕΔ" της στιγμής), συμπορεύεται βέβαια μαζί τους καθημερινά, κυνηγώντας κομμουνιστές, σοσιαλιστές, μεξικανούς παράνομους, προοδευτικούς δασκάλους, ομοφυλόφιλους, ευρωπαιστές και λοιπά φρικιά και αντιαμερικανούς που έχουν το θράσος να θέλουν ιατρική ασφάλεια για όλους, αλλά δεν θέλουν να χτίσουν άλλες δημοκρατίες στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στην Λιβύη, και όπως φημολογείται, προσεχώς και στη Συρία. Ολοι αυτοί οι απίθανοι τύποι "θέλουν πίσω την Αμερική τους". Να βομβαρδιστεί και η Κίνα που μας κρατάει χρεωμένους.

Την τελευταία εβδομάδα, καλά νάναι οι άνθρωποι, ασχολούμαστε αποκλειστικά με το πιστοποιητικό γεννήσεως του Ομπάμα. Ορδές "αγανακτισμένων" (έχουμε και εδώ τέτοιους), μαζεύονται σε συγκεντρώσεις και τηλεοράσεις για να καταγγείλουν τον απατεώνα μαυρούκο πρόεδρο, που αφού γεννήθηκε στην Κένυα και πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε μουσουλμανικό σχολείο στην Ινδονησία, επέστρεψε τελικά στην Αμερική για να γίνει πρόεδρος στη ζούλα. Ο απατεών αφρικανός πρόεδρος, ενώ προσπαθεί να κάνει την Αμερική σοσιαλιστική Ευρώπη (μακριά τέτοιο κακό απο μάς), τώρα μας πάσαρε και το πλαστό πιστοποιητικό γεννήσεως που το φτιάξανε λέει στο Adobe Ilustrator κάτι ερασιτέχνες, αλλά οι γάτες του Fox News τους έπιασαν με λάδι.



Θά έχουμε βέβαια συνέχεια. Αν βαρεθήκατε Καρατζαφέρη- Μειμαράκη, Πάγκαλο- Τσίπρα και άλλους γραφικούς, παρακολουθήστε και τα αμερικανικά νέα. Καθόλου δεν πλήτουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Update

Tα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, καθότι υπάρχουν 2 πιστοποιητικά γεννήσεως, το αριστερό (short form), και το δεξιό (long form). Δεν γνωρίζω τη διαφορά τους. Το αριστερό πιστοποιητικό είχε ήδη βρεθεί, αλλά όχι το δεξιό. Εγινε έτσι κάποια νομική μήνυση για να προσκομιθεί το δεύτερο. Το οποίο είναι και το αμφισβητούμενο.

Φυγή

Στιγμή ευφορίας το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου, ενα νεαρό ζευγάρι στέκονταν ήρεμα ανάμεσα στο πλήθος που έσπαγε με τις βαριοπούλες τα συμπαγή τσιμέντα ανοίγοντας μια διέξοδο προς την άλλη μεριά της πόλης. Σημαίες χαράς ανέμιζαν στον αέρα, σαμπάνιες άνοιγαν με ενθουσιασμό, το πλήθος λυσομανούσε ζαλισμένο απο ενθουσιασμό. Ο δημοσιογράφος τους πλησίασε με το συνεργείο, για να κατοχυρώσει μια δήλωση χαράς και καταδίκης του συστήματος που τώρα κατέρρεε με βία. Η Ανατολική Γερμανία άνοιγε στον έξω κόσμο.

"Δεν ξέρω τι να σας πώ", είπε η κοπέλα, "είναι μια δραματική στιγμή. Νοιώθω μια μεγάλη χαρά. Αλλά συνάμα φοβάμαι". "Τώρα είστε ελεύθεροι", τους υπενθύμισε ο δημοσιογράφος, "μια νέα Γερμανία αναγεννιέται". "Ναί, βέβαια", είπε η κοπέλα, "μόνο που τώρα πρέπει να πάρουμε και εμείς μια απόφαση. Να μείνουμε ή να φύγουμε". Μα γιατί να φύγετε τώρα;" ρώτησε ο δημοσιογράφος. "Τώρα αλλάζουν όλα. Δεν είναι αυτή η στιγμή να μείνουν όλοι όσοι ήθελαν να φύγουν;"

Ο νεαρός φίλος της κοπέλας την αγκάλιασε στοργικά. Το πλήθος ανέμιζε σημαίες και μοίραζε κομμάτια του Τείχους στους περαστικούς. Κοίταξαν για λίγο την κάμερα με κάποια αμηχανία, ο δημοσιογράφος έστεκε και εκείνος επίμονος για μια μεγαλειώδη απάντηση. Ενα διεφραρμένο και μισητό σύστημα έπεφτε. Ολοι πιά ήταν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι πια θέλουν και ονειρεύτηκαν.

"Eμείς θα φύγουμε", αντέταξε ξαφνικά ο φίλος της κοπέλας. "Θα περάσουν πολλά χρόνια για να αλλάξουν τα πράγματα γύρω μας. Είμαστε ακόμα νέοι. Δεν αξίζει να περιμένουμε..."

Eφ' όλης της ύλης

Την τελευταία φορά που πέρασαν απο την Ελλάδα "οι υπαλληλίσκοι" της Τρόικας, μας ξετίναξαν στον αέρα με μιά τους συνοπτική συνέντευξη. Μας είπαν τί θα πουλήσουμε (εισηγμένες και μή), και πόσο (50 δίς). Κατόπιν έφυγαν, και αν εκτιμώ σωστά, στο Ελλαδιστάν έγινε της παλαβιάρας. Διαλύθηκε ο πασοκικός πολιτισμός! Ούτε διαβουλεύσεις, ούτε συναινέσεις, ούτε τίποτα. Ψέλισε μόνον η αρχιτουρίστια το συγκινητικό "οι υπαλληλίσκοι δεν πρέπει να δίνουν συνεντεύξεις...".

Ο πρώτος χρόνος Τρόικας θα παραμείνει αξέχαστος. Δεν ξέρω τί αποκομίσατε εσείς, αλλά εγώ θαύμασα όλο το φάσμα της ελληνικής κλεπτοκρατίας. Συμμορίες επι συμμμοριών και ληστές επι ληστών. Ηταν ο χρόνος της αυτογνωσίας. Τα είδαμε όλα έλληνες, απο spreads μέχρι κερδοσκόπους, και απο Ακη μέχρι Ψωμιάδη. "Σε αγαπάμε Παναγιώτη μου...". "Ναί, κι εγώ σας αγαπώ..." Το τί μαλακία αφομοιώσαμε είναι απορίας άξιον. Eχουμε τεράστια εθνική απορροφητικότητα.

Ο λυκάνθρωπος της φωτογραφίας, εμβληματική μορφή της ελληνικής λαικής κλεπτοκρατίας, κυβερνάει τελικώς την Ελλάδα. Ηταν ενα παλιό ιστορικό ερώτημα που το λύσαμε τελικά φέτος. Πρίν φύγει με τα κλεμμένα θα κάνει λίγο ακόμα θόρυβο, και με όσο θράσος του απομένει θα προσπαθήσει και ενα τελικό deal. Οπως μετά την Χούντα δεν βρίσκαμε χουντικούς, τώρα δεν θα βρίσκουμε κλεπτοκράτες.

Ερχονται σε λίγο και πάλι "οι υπαλληλίσκοι". Με τι μπαλαμούτι θα τους ησυχάσουμε τώρα; Εχουμε κυριολεκτικά πνιγεί στα ψέματα. Στα σκατά, όπως γραφικά περιέγραψε και ο ίδιος ο Στρός Κάν την ελληνική κλεπτοκρατία. Και τι θα γίνει τώρα; Τί θέλουμε έλληνες να γίνει;

Εγώ θέλω εκλογές. Αν η Ελλάδα είναι να γίνει Κούβα, θέλω να το ξέρω τώρα. Αν πρόκειται να με κυβερνάει ο Φωτόπουλος θάθελα να το μάθω τώρα. Αν είναι να μείνουμε για πάντα σε οικονομική και πολιτική κατοχή, να το πληροφορηθώ αμέσως. Αν πρόκειται να συνεχίσω με Γιωργάκη και Αντωνάκη, να το νοιώσω εδώ και τώρα. Αν όμως ειναι να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα, και αυτό τώρα πρέπει να γίνει. Εσείς τί θέλετε να αλλάξει; Εγώ θέλω να ρίξω την κλεπτοκρατία και τον κρατισμό, αυτοί είναι οι εχθροί μου. Να ζήσουν τα παιδιά μας ελεύθερα.

Εκλογές λοιπόν. Εδώ και τώρα. Απο χαβαλέ και μαλακία πήξαμε. Ολα τα ερωτήματα στο τραπέζι με συνοπτικές διαδικασίες. Θέλουμε Μνημόνιο, ή όχι; Θέλουμε Ευρώ η δραχμή; Θέλουμε ελεύθερη αγορά και καπιταλιστική ανάπτυξη ή ενα κρατικοκεντρικό κομματικό κράτός; Πανεπιστημιακό ασυλο θέλουμε; Διαχωρισμό Κράτους- Εκκλησίας; Πρόεδρο; Σύνταγμα; Να αποφασίσουμε τί θέλουμε. Η θα ειναι οι τελευταίες εκλογές μας, ή οι πρώτες ενός ελεύθερου και καινούργιου κράτους. Είμαι απολύτως έτοιμος να ρίξω την ταπεινή μου ψήφο.

Oρμή αδρεναλίνης

Ξυπνούσα πάντα ξημερώματα για να αγναντέψω τη θάλασσα. Ηταν μια στιγμή μαγείας. Ο ωκεανός έφτανε ήρεμος στα πόδια του ξενοδοχείου, μια ελαφριά αύρα με δρόσιζε ηδονικά. Το δωμάτιο γωνιακό, κοιτούσε απο τις δύο μεριές της πόλης. Απο μπροστά η ανοιχτή και απέραντη θάλασσα. Απο πίσω τα τροπικά βουνά, καταπράσινα και με πυκνή βλάστηση. Οπως τα έβλεπα κάποτε στην τηλεόραση, πριν ποτέ μου φανταστώ πως θα πάταγα το πόδι μου εδώ. Ενα πανέμορφο νησί χαμένο μέσα στον απέραντο ωκεανό.

Καθώς η μέρα χάραζε, πάνω στον μακρινό ορίζοντα, μίλια απο την ακτή, τους έβλεπα να περιμένουν υπομονετικά το κύμα καθισμένοι πάνω στα surfing boards. Το κύμα θα τους έπαιρνε ώρες αργότερα, όταν ο ωκεανός θα αγρίευε και θα φούσκωνε, και θα τους ξέβραζε στην παραλία με μια ορμή αδρεναλίνης, 100 μίλια την ώρα. Με τον τηλεφακό της μηχανής τους διέκρινα σε μικρές ομάδες, κοντά ο ένας με τον άλλον, να χειρονομούν και να κουβεντιάζουν. Αναρωτιόμουνα πως τα κατάφεραν και έφτασαν μέχρι εκεί, τόσο μακριά απο την ακτή, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Αναρωτιόμουνα και για τους καρχαρίες της ανοιχτής θάλασσας.

Ποτέ δεν είδα την τελική τους κούρσα. Εφευγα κατόπιν για τη δουλειά. Αντε τώρα να δουλέψεις μέσα σε ενα δαίδαλο απο ημιφωτισμένα mainframes, και περιστοιχισμένος απο ομάδες security. Με τι καρδιά να παράγεις στους τροπικούς, ξέροντας πως ενώ εσύ έφτιαχνες το τηλεφωνικό δίκτυο της χώρας, οι άλλοι έχασκαν αμέριμνα κάτω απο τους φοίνικες, καταναλώνοντας αλατισμένες μαργαρίτες και μάϊ-τάϊ ανάμεσα σε αιθέριες ημίγυμνες υπάρξεις που λιάζονταν προκλητικά στη καυτή εξωτική άμμο...

Καλό Πάσχα

Στο συλλογικό υποσυνείδητο ανθρώπων και κοινωνιών, έχει και η Επανάσταση την αξία της. Η ανάγκη του ανθρώπου για δικαιοσύνη ειναι μάλλον πανανθρώπινη. Καμμία κοινωνία δεν επιθυμεί συλλογικά την αδικία και την ανισότητα. Η οποία βεβαίως βρίσκεται παντού, με κάποιες ίσως εξαιρέσεις τις ιστορικές εκείνες περιόδους που κάποιο όραμα καταφέρνει (ακόμα και τυχαία) να εμπνεύσει συλλογικά μια ικανή ανθρώπινη μάζα ωστε να γίνει κίνημα. Η Ιστορία ειναι ενα κύκλος πολέμων και περιόδων απραξίας με κάποια μικρά διαλείμματα Ανθρωπισμού. Εκατοντάδες πόλεμοι και μετα μια Αναγέννηση. Εκατοντάδες πόλεμοι και ένας Διαφωτισμός. Εκατοντάδες πόλεμοι και μια Γαλλική Επανάσταση.

Στην ανθρώπινη ιστορική εμπειρία καταγράφονται και άλλες ανάγκες. Στην απαρχή της Ιστορίας, υπάρχει η λατρεία της Γονιμότητας, του αγροτικού κύκλου της γής που παράγει καρπούς και φαγητό. Και στη συνέχεια, κάποιες μεταφυσικές ανάγκες του ανθρώπου να δοξάσει την ανθρώπινη ζωή ωστε να την διατηρήσει φιλοσοφικά αθάνατη. Γιατί η πραγματική ζωή τελειώνει. Μόνον φιλοσοφικά και συμβολικά μπορείς να την επεκτείνεις. Οι τρείς αυτές φιλοσοφικές ανάγκες του ανθρώπου, η λατρεία προς τη Γονιμότητα, ο Φόβος του Θανάτου που πρέπει να νικηθεί και η ανάγκη της Δικαιοσύνης, δημιούργησαν τους ανθρώπινους Θεούς. Φανταστικούς μέν, συμβολικούς δέ. Ισως μάλιστα και αναγκαίους.

Δεν έχω μεταφυσικές ανησυχίες, ούτε θρησκευτικές ανάγκες, μπορώ να ζήσω χωρίς θεούς και εκκλησίες. Σε μια στιγμή μοναξιάς, έγραψα κάποτε και εναν μονόλογο για τη Θρησκεία. Αλλά τούτος εδώ, ήταν ο μεγαλύτερος επαναστάτης, ιστορικά ο συμβολικότερος. Δεν ξέρω αν έζησε ποτέ του και τι ήταν, τον φαντάζομαι σαν εναν αιρετικό χίππυ που τριγυρνούσε πόλεις και χωριά αναπτύσσοντας κάποιες πρωτόγνωρες θεωρίες ανθρωπισμού. Μάλλον ευχάριστος στον κόσμο, θεατρικός ταλαντούχος και σταρ του δρόμου (ίσως και λίγο τσαρλατάνος), δυσάρεστος στο επίσημο μικροσύστημα εξουσίας. Ισως να δούλεψε λίγο περιστασιακά για να ζήσει, ίσως να τον συντηρούσαν άλλοι. Δεν παντρεύτηκε ποτέ του και δεν απέκτησε περιουσία. Μάλλον τα έβαλε και με τους άρχοντες της περιοχής του. Στο τέλος βρήκε τον θάνατο στον σταυρό, μια συνηθισμένη ρωμαική τιμωρία της εποχής του.

Για μένα, αν υπήρξε ποτέ του, ήταν μόνον Ανθρωπος που είχε δημιουργήσει γύρω του ενα τελετουργικό μυστήριο. Δεν αναστήθηκε ποτέ, αλλά δεν έχει σημασία. Βάλτε όσο συμβολισμό θέλετε. Την εποχή της αποδόμησης που ζούμε, επιτρέπεται και αυτό. Εγώ προσωπικά τον γουστάρω.

Καλό σας Πάσχα.

O εφιάλτης του μέλλοντος

Είναι για μένα προσωπικά απορίας άξιον γιατί η Τρόϊκα συνεχίζει να εκταμιεύει τις δόσεις του δανείου διάσωσης προς την Ελλάδα τη στιγμή που μια απλή παρατήρηση αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως κανένας απο τους όρους του Μνημονίου για διαρθρωτικές αλλαγές στον τόπο μας δεν έχει στοιχειωδώς εφαρμοστεί, και πως η ελληνική κρατικοκεντρική κλεπτοκρατία, ανομία και ατιμωρησία συνεχίζεται αμείωτη.

Γνωρίζει καλά η Τρόϊκα πως η διαφθορά στην Ελλάδα είναι εμπεδωμένο πολιτιστικό στοιχείο συμπεριφοράς, και πως η χώρα δεν διαθέτει κανέναν μηχανογραφικό μηχανισμό που θα μπορούσε να παράξει σοβαρά και αξιόπιστα νούμερα. Η περίοδος που η χώρα θα μπορούσε να έχει οργανωθεί διοικητικά και τεχνοκρατικά έχει περάσει προ πολλού ανεπιστρεπτί, η δε περίφημη "ανάπτυξη" στην Ελλάδα ήταν και παραμένει κρατικοκεντρική. Τα τελευταία 30 χρόνια, "ανάπτυξη" για την Ελλάδα ήταν το κομματικό μοίρασμα των ευρωπαϊκών κοινοτικών πακέτων (πάνω απο 130 δις ευρώ) που κατασπαταλήθηκαν σε κομματικά δώρα, επιδόματα, ψευτοσυντάξεις, δήμους, κοινότητες, βολέματα "αφισοκολλητών", και δώρα του λαού.

Γνωρίζει πολύ καλά η Τρόϊκα πως η Ελλάδα κυβερνιέται απο απίθανες συμμορίες καταλήστευσης του εθνικού της πλούτου, και πως υπάρχει πλέον ενας ανοιχτός πόλεμος διατήρησης "κεκτημένων" που στο συλλογικό υποσυνείδητο μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού αποτελεί και τον δρόμο του "λαού προς την εξουσία". Γνωρίζει πολύ καλά πλέον η Τρόϊκα πως μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού δεν επιθυμεί ούτε εννιαίο μισθολόγιο, ούτε μηχανογράφηση και εξυγίανση στον δημόσιο τομέα, ούτε οργανωμένο κτηματολόγιο, ούτε φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς. Η αντίσταση κατα του Μνημονίου είναι στην ουσία αντίσταση κατα του τρόπου ζωής που ο κομματικός κόσμος επέβαλε τα τελευταία 30 χρόνια στους Ελληνες, και μιας κρατικίστικης και λαϊκίστικης ιδεολογίας βαθιάς ριζωμένης στο συλλογικό υποσυνείδητο πολλών Ελλήνων. Ναί, δεν είναι όλοι, αλλα μια τεράστια μερίδα του ελληνικού λαού ειναι αντιευρωπαϊκή, αντιδυτική, αντιεπιχειρηματική και απολύτως αντικαπιταλιστική.

Προς τί λοιπόν η επιμονή της Τρόϊκας να επιβάλει ξαφνικά στην ελληνική κοινωνία ενα πρόγραμμα "ανάπτυξης" που στην ουσία στηρίζεται πάνω σε κανόνες μιας ανταγωνιστικής και ανοιχτής οικονομικής καπιταλιστικής παραγωγής (διότι περι αυτού πρόκειται), την οποία μεγάλο μέρος του ελληνικου λαού ούτε πρακτικά επιθυμεί, ούτε είναι σε θέση να δεχθεί φιλοσοφικά; Πάνω σε ποια ηθική βάση, φιλοσοφική θεώρηση και σε ποιούς μηχανισμούς θα δεχτεί να στηρίξει, η κατα μεγάλο ποσοστό αριστερίζουσα και κρατικοκεντρική κοινωνία της Ελλάδας την προτεινόμενη καπιταλιστικού τύπου ανάδιοργάνωση της οικονομικής της παραγωγής και κοινωνικής της οργάνωσης; Ποιός τρελός θα αγοράσει το 17% της ΔΕΗ για να τον κυβερνάει ο Φωτόπουλος;

Η Ελλάδα (στη διάρκεια αυτής της γενιάς τουλάχιστον), δεν μπορεί να αναπτυχθεί πάνω σε σύγχρονες και ανταγωνιστικές καπιταλιστικές βάσεις οικονομικής παραγωγής γιατί αποτελεί περίπτωση κοινωνίας που στην πλειοψηφία της αντιτίθεται σθεναρά στον Καπιταλισμό. Δεν το θέλει. Η κυβέρνηση υπέγραψε το Μνημόνιο μόνον για να πάρει τα χρήματα του δανείου και όχι για να κάνει καπιταλιστική επανίδρυση του ελληνικού κράτους. Θα πρέπει να είναι εμφανές στην Τρόϊκα πως η πλειoνότητα της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζει να επιθυμεί ενα κρατικοκεντρικό σύστημα σχεδιασμού και διακυβέρνησης, και πως κάθε πρόγραμμα "αξιοποίησης" του εθνικού της πλούτου θα καταλήξει σε ενα αδιαφανές και χυδαίο συντεχνιακό ξεπούλημα των όσων πόρων της έχουν απομείνει, στους διάφορους κολλητούς και κουμπάρους. Καμμία εξυγίανση, αξιοποίηση και ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει μέσα σε ενα περιβάλλον απόλυτης σήψης, αδιαφάνειας και συντεχνιακής κλεπτοκρατίας.

Κατα την προσωπική μου εκτίμηση, είναι αδύνατον να μην έχει κάνει η Τροϊκα τις φιλοσοφικές θεωρήσεις που διατυπώνω σ' αυτό το πόστ. Συνεχίζει όμως τις εκταμιεύσεις χρημάτων σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να αλλάξει, και επιβάλει ενα καπιταλιστικό πρόγραμμα "αξιοποίησης" και "ανάπτυξης" σε μια χώρα που δεν μπορεί ούτε πρακτικά να το εφαρμόσει, ούτε φιλοσοφικά να το δεχθεί. Και αυτό για μένα ειναι ύποπτο. Σημαίνει πως οι ξένοι πιστωτές της Ελλάδας έχουν πια διαπιστώσει πως η Ελλάδα δεν μπορεί να αναπτυχθεί καπιταλιστικά, και επανέρχονται τώρα με ενα απλό και οργανωμένο σχέδιο οικονομικής εξόντωσης και μακροχρόνιας οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. To ότι οι Τροϊκανοί είναι αδίστακτοι, να το δεχτώ. Οχι όμως πως είναι φιλοσοφικά και στρατηγικά βλάκες.

Και έτσι, αν απομένει κάτι στους έλληνες, είναι η προκύρηξη εκλογών και ενα εθνικό δημοψήφισμα οπου ο ελληνικός λαός θα αποφανθεί αν πράγματι επιθυμεί την επανίδρυση του ελληνικού κράτους, τις διαρθρωτικές αλλαγές που επιβάλλονται, το καπιταλιστικό σχέδιο "ανάπτυξης" και αξιοποίησης που του προτείνεται, και ποιοί θα το διαχειριστούν. Για να τα απορρίψει όλα αυτά (κατα την αξιολόγησή μου) πανηγυρικά, παραμένοντας στον κρατικοκεντρικό σχεδιασμό που για χρόνια τώρα έχει συνειδητά επιλέξει. Αποφεύγοντας έτσι και την εφιαλτική έκρηξη ενός ακόμα εμφυλίου πολέμου.

-------------------------
Το πρόγραμμα "ανάπτυξης" εδώ. Μνημείο ασάφειας, θολούρας, κομματικής μπουρδολογίας και νεοελληνικού χαβαλέ, απόλυτα συμβατό με την κρατικοκεντρική κομματική σκέψη της πασοκικής συμμορίας που αφού δημιούργησε το κλεπτοκρατικό λαϊκό τερατούργημα το πελατειακού Κρατισμού, καλείται τώρα να κάνει την Ελλάδα...Σιγκαπούρη.

Το μπλόγκ θα παραμείνει ανοιχτό αλλά με λιγότερο ενθουσιασμό και περισσότερη "άνοιξη".

Μια ιατρική επίσκεψη

Τον μήνα Σεπτέμβριο είχα ενα μικρό ατύχημα και επισκέφτηκα εναν ορθοπεδικό. Ενα μήνα αργότερα ακολούθησε μία αλλη επισκεψη σε κάποιον χειρούργο, του οποίου τη γνώμη ήθελα για κάτι το προσωπικό μου. Ακολούθησε κατόπιν μια τρίτη επίσκεψη σε εναν οφθαλμίατρο, που την κάνω κάθε χρόνο.

Και αρχές Απριλίου είχα την ετήσια επίσκεψη με τον οικογενειακό γιατρό μου, εκείνον δηλαδή που έχω επιλέξει να παρακολουθεί τα πάντα στην υγεία μου, ο κεντρικός σχεδιαστής και σύμβουλος που έχει μια συνολική εικόνα όλης της ιατρικής μου ιστορίας. Εκατσε λοιπόν απέναντί μου με ενα μικρό κομπιουτεράκι σαν κι αυτό της φωτογραφίας, και μέσα απο τη μικρή οθόνη, έφερε στην επιφάνεια τρία αρχεία σε μορφή Word, που περιείχαν τις ηλεκτρονικές σημειώσεις του ορθοπεδικού, του χειρούργου και του οφθαλμίατρου που είχα δεί στο παρελθόν. Και οι τρείς αυτοί γιατροί, μετά την επίσκεψή μου, έκατσαν ο καθένας ξεχωριστά και έγραψαν μια περίληψη της ιατρικής μου επίσκεψης, η οποία πέρασε ηλεκτρονικά σε κάποια βάση δεδομένων και έγινε μέρος του ιατρικού ιστορικού μου. Ο ένας είχε μια σελίδα σημειώσεις, ο άλλος δύο παραγράφους, ο τρίτος μια μικρή υποσημείωση.

Στο σύστημα εμφανίστηκαν επίσης οι εξετάσεις του εργαστηρίου που είχαν γίνει μια εβδομάδα νωρίτερα, απο τις οποίες ο γιατρός έβλεπε διάφορους δείκτες σε περιεκτικότητες που τον ενδιάφεραν. Χοληστερίνη γλυκόζη, κλπ. Εχοντας έτσι μια πληρη εικόνα της υγείας του ασθενούς του, μου μίλησε κατόπιν για ό,τι με ενδιέφερε, και προχώρησε σε μια φαρμακευτική αγωγή. Στο σύστημα εμφανίστηκαν τα φάρμακα που έπαιρνα εκείνη τη στιγμή, και πάνω σ' αυτά, ο γιατρός έκανε κάποιες διορθώσεις και πληκτρολόγησε και εκείνος κάποιες σημειώσεις στο σύστημα.

Οι ηλεκτρονικές του συνταγές πέρασαν αυτοματα στη βάση δεδομένων του συστήματος συνταγογράφησης που υπάρχει απο χρόνια, και που έχει όλο το ιστορικό μου. Τα φάρμακα θα τα έπαιρνα απο το τοπικό μου φαρμακείο το οποίο ειδοποιήθηκε επίσης ηλεκτρονικά. Στο τέλος της επίσκεψης, ο γιατρός τύπωσε τρείς σελίδες που περιείχαν μια περίληψη της ιατρικής μου κατάστασης, τα φάρμακα που έπαιρνα, και τις συμβουλές του. Η επίσκεψη τελείωσε.

Πριν την έξοδο, είδα κάποια γραμματέα. Εκείνη είδε στο σύστημα τα ραντεβου που μου πρότεινε για το μέλλον ο γιατρός μου, και έκλεισε ηλεκτρονικά τις ημερομηνίες. Στο τέλος, ηλεκτρονικά επίσης, προσκόμησε και στην ιατρική μου ασφάλεια την ιατρική επίσκεψη του γιατρού που με είδε. Εκείνος θα πληρωθεί έτσι ηλεκτρονικά, εγώ δε θα πάρω ταχυδρομικά στο σπίτι μου την απόδειξη με το τι με χρέωσε. Ο γιατρός μου ήταν και παραμένει μόνον γιατρός μου. Μαζί του δεν είχα ποτέ μου καμμία οικονομική συναλλαγή...

Οchi chernye

Очи Черные (Οchi chernye-Dark Eyes) - Ρωσικό ερωτικό γύφτικο τραγούδι γραμμένο απο τον ουκρανό συγγραφέα και ποιητή Yevhen Pavlovych Hrebinka (1812-1848), και μελωποιημένο απο εναν γερμανό συνθέτη (Florian Hermann) το 1884. Το αθάνατο μουσικό αριστούργημα έχει μελωποιηθεί σε απίθανες διασκευές, σε ρυθμό πιάνου, λατινικό ρυθμό κιθάρας, τζάζ, ακόμα και σε έκδοση ντίσκο, και ειδικές διασκευές για τον κινηματογράφο. Αναμφίβολα αξιοπρόσεκτη και ειδικού βάρους και αξίας για μένα προσωπικά, και η εκτέλεση του ακκορντεονίστα, απο τις εποχές που πάλευα και εγώ με το απίθανο οργανάκι, να εντάξω την πανέμορφη μελωδία στο προσωπικό μου ρεπερτόριο.

Τα υπόλοιπα, και δραματικά, ας τα αφήσουμε για τώρα.
Φίλοι μου, Καλή Ανοιξη.


----------------------------------
Очи чёрные, очи страстные
Очи жгучие и прекрасные
Как люблю я вас, как боюсь я вас
Знать, увидел вас я в недобрый час
----------------------------------
Ochi chornyye, ochi strastnyye
Ochi zhguchiye i prekrasnyye
Kak lyublyu ya vas, kak boyus' ya vas
Znat' uvidel vas ya v nedobryi chas
----------------------------------
Black and burning eyes,
black as midnight skies
Full of passion flame,
full of lovely game
I'm in love with you,
I'm afraid of you.
Days when I met you
made me sad and blue.