Thursday, September 29, 2011

Οι υπαλληλίσκοι

Το λεφούσι των υπαλληλίσκων επανέρχεται τώρα δυναμικά στην Ελλάδα, αυτή τη φορά με τις πολιτικές εξελίξεις να το επικροτούν, την ελληνική κυβέρνηση να το εκλιπαρεί για μια ακόμη δόση, και την ελληνική κοινωνία στα όρια της κατάρρευσης.

Μετά απο πολύμηνη αδράνεια, Βερολίνο και Παρίσι θα πρέπει να αποφάσισαν το μέλλον της Ελλάδας. Αυτό δείχνουν οι δηλώσεις Μέρκελ και Σαρκοζί. Και καθώς το Βερολίνο ήδη έχει αποστείλει το task force του κ. Ράιχενμπαχ, σήμερα η Ελλάδα δέχτηκε και την απόστολη γάλλων εμπειρογνωμόνων που σύντομα θα έρθουν στην Ελλάδα. Η χώρα περνάει στη συγκυβέρνηση του γαλλογερμανικού άξονα.

Μέχρι να βρεθεί η "τελική λύση". Είναι θέμα χρόνου. Μόλις η Ευρώπη αποφασίσει τον τρόπο επιλυσης της ελληνικής κρίσης (κουρέματα, ξυρίσματα και τα περαιτέρω), όλα θα μπούν σε μια νέα σειρά. Τις χρόνιες ελληνικές παθογένειες θα τις αναλάβουν οι γαλλογερμανοί υπαλληλίσκοι. Είναι πλέον πασιφανές πώς παρόλες τις διεθνείς διαβεβαιώσεις, σημαντικές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν απο μέσα. Η αντίδραση του κόσμου ειναι λογική, συχνά μερικώς ιδεολογική, αλλά το βραχυκύκλωμα ειναι κυρίως δομικό. Το "σύστημα ΠΑΣΟΚ" και η Ελλάδα που δημιούργησε εχουν πάθει δομική ηλεκτροπληξία σε όλα τα επίπεδα. Η παλιά Ελλάδα πεθαίνει.

Κάθε ματιά στην καθημερινότητα της πατρίδας (προσωπική και ειδησεογραφική), είναι μια θλιβερή υπερπαραγωγή ενός οχλοκρατικού χαβαλέ καπελωμένου με τη διακυβέρνηση μερικών αφισσοκολλητών που νόμισαν πως μπορούν να διοικήσουν κράτος. Δεν λειτουργεί πλέον τίποτα, δεν υπάρχει σχέδιο, η σήψη έφτασε στο τέλος της και χρειάζεται νυστέρι.

Ηρθε η ώρα που το τσουνάμι θα σαρώσει τα πάντα. Η Ιστορία μας έχει ήδη υπερκεράσει. Θα μείνει μόνον η πικρή ανάμνηση πως για όλα τα τερατώδη προβλήματα αυτής η επιχειρηματικά παρθένας και ανεκμετάλλευτης χώρας, εμείς δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα. Η άφιξη των υπαλληλίσκων θα είναι μια τραγική επανάληψη της Ιστορίας.

Το μπλόγκ θα περάσει σε ενα διάλειμμα πνευματικής ανασυγκρότησης.

Sunday, September 25, 2011

Ολοι στη σέντρα

Καταννοώ απολύτως την αγωνία ενός ανθρώπου που ξαφνικά χάνει τη δουλειά του, και αυθόρμητα καταθέτω τη συμπάθειά μου. Θα έλεγα πως τον λυπάμαι, γιατί κάποια περίοδο στη ζωή μου λυπήθηκα και εγώ τον εαυτό μου, όταν κάποια μεγάλη εταιρία στην οποίαν δούλευα για χρόνια και στην οποία είχα πιστέψει πως θα δούλευα μέχρι τα βαθιά μου γεράματα, αγοράστηκε εξ ολοκλήρου ενα πρωί Παρασκευής στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.

Η νέα διεύθυνση επέλεξε τότε να απομακρύνει όλους εκείνους που ανήκαν στην "εταιρική κουλτούρα" της αγορασμένης εταιρίας. Οσοι δουλεύαμε ακόμα σε διάφορα projects μετατραπήκαμε νομικά απο εργαζομένους της εταιρίας σε ωρομίσθιους συμβούλους. Η νέα νομική υπόσταση ήταν καταστροφική. Η ανακοίνωση ήρθε με email, παρασκευή απόγευμα. Βρισκόμουν τότε καθ οδόν απο το Σαν Φρανσίσκο στη Βοστώνη. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε, ενεργοποίησα το blackberry. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα, έλεγε η ανακοίνωση, παρακαλώ πληροφορήστε μας οτι αποδέχεστε τους νέους εργασιακούς όρους. Το email το έλαβαν 6.500 άνθρωποι.

Δεν είχα κάποιον Φωτόπουλο τότε να κατεβάσει διακόπτες για πάρτυ μου, ούτε οι αμερικανοί βουλευτές δήλωσαν πως "κινούνταν στα όρια της ιδεολογίας τους". Δεν μου προσφέρθηκε κάν ούτε κάποιο είδος "εργασιακής εφεδρείας" για να προετοιμαστώ. Αν αποδεχόμουν τους νέους όρους δεν θα έπαιρνα κάν αποζημίωση. Και εγώ έπρεπε να ταίσω τα παιδιά μου. Αν δεν αποδεχόμουν τους όρους, θα έμπαινα στην ανεργία. Η περίοδος ανεργίας στην Αμερική ήταν τότε 3 μήνες. Αποδέχτηκα τους νέους όρους με email.

Τη Δευτέρα το πρωί μίλησα με κάποιο σύνδεσμο, και την Τετάρτη, αντι για το Σαν Φρανσίσκο, πήρα την πτήση για το Σικάγο. Εκεί ήταν το καινούργιο μου project. Η εταιρία δεν μου παρείχει πλέον οικογενειακή ιατρική περίθαλψη, και το καλό μπόνους παραγωγικότητας που έπαιρνα κάθε φορά που ξεπερνούσα τις 350 billable hours μέσα στο τρίμηνο, είχε εξαφανιστεί. Δεν ήμουν πλέον νομικά εργαζόμενος της εταιρίας. Είχα βγεί στην εργασιακή σέντρα.

Μετά το project του Σικάγου, οι εργασιακές παραλλαγές αυξήθηκαν, και άρχισαν τα περίφημα downtime. Μέχρι να μου βρεί η εταιρία κάποιο καινούργιο project θα καθόμουν απλά στο σπίτι μου και θα περίμενα. Χωρίς φυσικά αποδοχές. Αλλά εγώ έπρεπε να ταίσω τα παιδιά μου και να πληρώσω το δάνειο του σπιτιού μου. Αναγκάστηκα λοιπόν να ψάξω τότε απο μονος μου καποιο καινούργιο project. Kαι έτσι, μέσα σε λίγες μέρες βρέθηκα στο Μαρακάιμπο της Βενεζουέλας. Η εταιρία Petroleos de Venezuela χρειαζόνταν κάποιο σύστημα για τα κρατικά διυλιστήρια.

Να απαριθμήσω μόνον μερικά εξωτικά σημεία στα οποία προσέφερα τις υπηρεσίες μου. Απο τη Βενεζουέλα στη Χαβάη, απο εκεί σε διάφορες αμερικανικές πολιτείες, στη Φλώριδα, στο Λός Αντζελες. Για εβδομάδες και μήνες ολόκληρους. Και απο εκεί, σε ακόμα εξωτικότερους προορισμούς. Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία. Τάιζα όμως τα παιδιά μου και πλήρωνα το δάνειο του σπιτού μου. Δύσκολη η ζωή στη σέντρα.

Ακολούθησε η όμορφη Κόστα Ρίκα, το πληκτικό Τέξας, και δύο χρόνια δουλειάς στη σοσιαλιστική Δανία. Ενα πρωί, καθόμουν σε κάποιο Star Bucks στο Χιούστον όταν στο κινητό μου με τηλεφώνησε ενας recruiter. Μου πρότεινε να πάω στο Περού. Θα δούλευα εκεί σε κάποιο τραπεζικό σύστημα 40 ώρες την εβδομάδα, θα χρέωνα 50, εξασφαλισμένη δουλειά για 2 χρόνια. Εκανα τους υπολογισμούς μου. 50 ώρες επι 100 δολλάρια την ώρα (σύν έξοδα) ήταν 5 χιλιάδες δολλάρια την εβδομάδα. Δηλαδή 250 χιλιάδες δολλάρια το χρόνο. Θα τάιζα καλά τα παιδιά μου αλλά δεν θα τα έβλεπα ποτέ. Και επιστρέφοντας κάποτε, μάλλον θα χρειαζόμουνα και διαζύγιο για το επαναστατικό μου lifestyle. Αρνήθηκα την πρόταση. Δεν ήμουν πιά στη σέντρα. Είχα βάλει αυτογκόλ.

Αυτή ήταν και είναι ακόμα η ζωή μου. Μόνον που απο τότε έχω επιστρέψει στο πανεπιστήμιο δύο φορές, απέκτησα κάποια συμπληρωματικά certifications και παίρνω μόνον τοπικά projects. Δεν μπορώ να πείσω κανέναν για το αληθές του λόγου μου, κάποιοι μάλιστα μου έχουν στείλει μηνύματα πως πουλάω τρέλα, θα μπορούσα λέει να είμαι στην Ελλάδα σε κάποια παραλία και να γράφω πόστ. Ναί, θα μπορούσα και έχουν δίκιο. Μερικοί άλλοι με θεώρησαν κάποιον υπερπλούσιο επειδή σπούδασα στην Αμερική. Κάτι δηλαδή ανάλογο του Γιωργάκη, του Κωστάκη και του Αντωνάκη. Εγώ όμως σπούδαζα και πλήρωνα τα δίδακτρά μου δουλεύοντας σε εστιατόρια και ελαιοχρωματιστής στα γκέτο. Είμαι δηλαδή παιδί του λαού. Ούτε αυτό μπορώ βέβαια να το αποδείξω.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για δύο απλούς λόγους. Πρώτον, γιατί το μπλόγκ είναι δικό μου, συνεπώς μπορώ να ποστάρω ό,τι μου κατεβαίνει. Αλλά κυρίως για να καταλήξω σε κάτι πιο ουσιώδες. Δεν ξέρω τη ζωή του καθενός, ούτε την προσωπική του φιλοσοφική τοποθέτηση στη ζωή, ούτε τις πολιτικοκοινωνικές του θεωρήσεις. Δεν ξέρω τί κόσμο οραματίζεται ο καθένας, για ποιές πολιτικές αγωνίζεται και απο που διαμόρφωσε την αντίληψή του για τον κόσμο. Προσωπικά όμως, δεν είχα την πολυτέλεια να φιλοσοφήσω και να εντρυφήσω εκτενώς ούτε σε μαρξιστικά, ούτε σε σοσιαλιστικά κείμενα, ούτε βέβαια είχα την τιμή μιας κάποιας συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, ή κάποιου κινήματος αγανακτισμένων ή "Δεν πληρώνω".

Η προσωπική μου φιλοσοφική και πολιτικοοικονομική θεώρηση του κόσμου ειναι απολύτως πρακτική, και έρχεται απο τον δρόμο και όχι απο βιβλία. Ο κόσμος μέσα στον οποίον ζούμε είναι καπιταλιστικός, παγκοσμιοποιημένος και πολύ, μα πολύ νεοφιλελεύθερος. Και ενώ σαν μόνη άμυνα και οδηγό ζωής θα πρότεινα να μάθει ο καθένας να στέκεται στα πόδια του όσο αυτόνομα και ανεξάρτητα μπορεί στηριζόμενος πάνω στις δυνάμεις του, ειλικρινά σας εκμυστηρεύομαι, λόγω προσωπικής και βιωματικής εμπειρίας (και χωρίς κανένα απολύτως μίσος ή προκατάληψη), οτι η αγωνία του δημοσίου υπαλλήλου που σύντομα θα βγεί στη σέντρα της εργασιακής εφεδρείας, ελάχιστα με συγκινεί και με αγγίζει.

Wednesday, September 21, 2011

Αποικία ή Προτεκτοράτο;

Βίαια αναμένεται να είναι η κατάρρευση του "συστήματος ΠΑΣΟΚ" που όπως φαίνεται η Ευρώπη αποφάσισε να ξηλώσει άμεσα. Μετά απο πολύμηνη αδράνεια κατα την οποίαν (για πολιτικούς και μόνον λόγους) οι μέχρι τώρα δόσεις του Μνημονίου περιέργως εκταμιεύονταν παρά την ελληνική κοροιδία και εμπαιγμό προς τους πάντες, ήρθε το τέλος του δρόμου και της ωμής παρέμβασης. Η ώρα της κατάρρευσης. To τελευταίο οχυρό σύντομα αλώνεται. Με τερατώδεις επιπτώσεις για τη σημερινή ελληνική ψυχοσύνθεση. Απο το σημείο εκείνο και πέρα, προσωπικά δεν περιμένω να παραμείνει τίποτα όρθιο.

Η κατάσταση είναι τώρα πια οδυνηρή, η χώρα έχει καταρρεύσει ηθικά, οικονομικά και λειτουργικά. Η υπερφορολόγηση και ο κρατισμός την σκότωσε. Ακόμα και το σχέδιο της 21ης Ιουλίου (που όταν το άκουσαν οι πασόκοι πήγαν αμέσως διακοπές) θεωρείται τώρα πρακτικά ανέφικτο. Με μια οικονομία στην ύφεση, μια κοινωνία χωρίς παραγωγική βάση και το χρέος να υπολογίζεται σύντομα να φτάνει στο 189% του ΑΕΠ, απο πού να κρατηθεί η Ελλάδα; Μόνον ενα "κούρεμα" της τάξης του 70% θα ήταν μια λογική ενέργεια (και μπορεί να γίνει). Τί άλλη στρατηγική να oραματιστεί αυτή η χώρα;

Ο γαλλογερμανικός άξονας δημιούργησε την ενωμένη Ευρώπη, και ο ίδιος αυτός άξονας θα καθορίσει και τις μελλοντικές εξελίξεις. Απο τα πακέτα και τους μηχανισμούς ελέγχου και κρίσεων, μέχρι τις επερχόμενες νέες θεσμικές αλλαγές που κάποτε θα γίνουν εκ νέου. Η Γαλλία φαίνεται να προσφέρει οικειοθελώς την υποστήριξή της προς τη Γερμανία σε όλα τα επίπεδα. Είναι το συμμαχικό εκείνο δίπολο που θα καθορίσει το μέλλον της Ευρώπης, και φυσικά της Ελλάδας. Οι υπόλοιποι είναι θεατές των εξελίξεων.

Και η Γερμανία φαίνεται να επιθυμεί μια στρατηγική εξάπλωση προς τον ελληνικό νότο. Που σημαίνει πως αποσκοπεί σε μια μερική (αν όχι πλήρη) "κατάληψη" της Ελλάδας, σε διοικητικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Ηδη, οι πρώτοι "Βαυαροί" αφίχθησαν και πιάνουν δουλειά στην Ελλάδα. Αναφέρομαι βεβαίως στον κύριο Ραίχενμπαχ και το λεφούσι των "υπαλληλίσκων" του. Η Ελλάδα θα παραμείνει μέρος της Ευρώπης με πιθανό αντάλλαγμά της μια ευρύτερη ελληνική "γερμανοποίηση".

Σε μια ιστορική θεώρηση των σχέσεων Μητρόπολης και Υπηκόων, η σχέση παίρνει ιστορικά δύο μορφές. Στην πρώτη μορφή οι Υπήκοοι γίνονται ΑΠΟΙΚΙΑ της Μητρόπολης, στην οποία σχέση η Μητρόπολη απομυζά τις πρώτες ύλες της αποικίας και εκμεταλλεύεται συνολικά προς όφελός της τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα. Αυτή ήταν η παραδοσιακή ιστορική διάταξη επι Αποικιοκρατίας.

Στη δεύτερη μορφή, οι Υπήκοοι γίνονται ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ της Μητρόπολης, στην οποία σχέση τα δύο μέρη συμφωνούν σε κάποιο προκαθορισμένο καταμερισμό ρόλο και ευθυνών, ενώ η Μητρόπολη συγχρόνως εγγυάται και τις θεσμικές, πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές και συνοριακές δομές των υπηκόων της (ακόμα και με πόλεμο). Τέτοια παραδείγματα αποτελούν το Ισραήλ, το Κουβέιτ και το Πακιστάν.

Με ιστορικούς όρους σχέσεων, η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ούτε αμιγώς αποικία, ούτε αμιγώς προτεκτοράτο κανενός. Το οτι βρέθηκε ανα καιρούς στη σφαίρα επιρροής της Δύσης (ως κράτος- πελάτης), αποτελεί μια ιδιάζουσα ιστορική σχέση απο την οποία η Ελλάδα γενικώς ζημιώθηκε. Πολλοί την εκμεταλλεύτηκαν, και πολλάκις την εξέθεσαν διπλωματικά, εμπορικά και πολιτικά.

Στα πολλά σενάρια που έχουμε πλέον υποχρέωση να θεωρήσουμε σε στρατηγικό επίπεδο, τα πλέον σοβαρά, κατα τη γνώμη μου, αποτελούν η διπλωματική και δημοσιονομική προστασία της Ελλάδας, και πρωταρχικά η μελλοντική σχέση της με τον γαλλογερμανικό άξονα. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη και εκεί είναι το μέλλον της. Η Γαλλία είναι η πολιτιστική καρδιά της Ευρώπης και η Γερμανία ο μεγαλύτερος εμπορικός σύμμαχος της Ελλάδας απο δημιουργίας ελληνικού κράτους. Και με τα δύο έθνη έχουμε ισχυρούς ιστορικούς δεσμούς (η σχέση με τη μακρινή Αμερική είναι πλέον τυπικά διπλωματική και εμπορική, ελάχιστα πολιτική και στρατηγικά ξεπερασμένη).

Προς χάριν συζήτησης, θα αφήσω το υποθετικό ερώτημα να πλανάται. Αποικία γίνεσαι εύκολα (default status χρεωκοπημένων). Το Προτεκτοράτο όμως θέλει τη μαγκιά του.

Wednesday, September 14, 2011

Incognito

Σε μια στιγμή στυγνής μοναξιάς την έψαξε ηλεκτρονικά. Εβαλε το όνομά της στο ιντερνετικό θηρίο και πάτησε το κουμπί. Ανακάθησε κατόπιν στην πολυθρόνα του γραφείου του και ρούφηξε τον καφέ του περιμένοντας. Για χρόνια δεν ήθελε να ξέρει τίποτα. Αλλά μόλις ρώτησε, όλα ήρθαν αμέσως στην οθόνη του. Πληροφορίες απο την άβυσσο. Ηταν σαν νάχε παραγγείλει εναν ρουφιάνο.

Ηταν στο Βερολίνο. Σε ενα αρχιτεκτονικό γραφείο. Είδε τα σχεδιά της, τα δημιουργήματά της, τα όνειρά της. Τηλέφωνο και email. Και τώρα; Θυμήθηκε πως η περιέργια σκότωνε τις γάτες. Αλλά η περιέργια ήταν μεγάλη. Εκανε εκείνο που είχε τελικά σχεδιάσει στο μυαλό του.

Η απάντηση ήταν σχεδόν ακαριαία. Υπεραντλαντικά λοιπόν; Μα πώς χαίρομαι που είσαι καλά, τί έκπληξη και τούτη. Εγώ είμαι καλά, έχω και κάτι μετοχές σε ενα αρχιτεκτονικό γραφείο, μια καλή δουλειά και ενα όμορφο διαμέρισμα με ωραία φωτιστικά. Φωτίζω εμένα και τη μοναξιά μου. Την εβδομάδα που έρχεσαι Βερολίνο μπορούμε να βρεθούμε. Θάναι για μένα μια αλλαγή, μια ανανέωση. Πές μου που μένεις να κανονίσω.

Και όταν η γάτα κάνει τη ζημιά, μετά φεύγει συνήθως φοβισμένη και ένοχη. Για λίγο όμως. Για να χώσει την περίεργη μύτη της αλλού, να ψάξει, να εξερευνήσει, να δοκιμάσει. Περίεργο ζώο η γάτα. Χαμηλοβλεπούσα, περίεργη και ζημιάρα. Ρισκάρει το τομάρι και τη ζωή της για ενα πάθος. Ανασκουμπώθηκε και απάντησε στο email. Εμενε στο ξενοδοχείο τάδε.

Παραβίαζε όλες του τις αρχές. Αρχή πρώτη, μη κοιτάς ποτέ πίσω. Το παρελθόν είναι χρήσιμο μόνον στους ιστορικούς και τους λογοτέχνες. Μα κάτι στο μυαλό του έσβηνε ακαριαία τις σκέψεις του. Ηθελε να γυρίσει για λίγο πίσω. Να μάθει και να δεί. Τι θα γινόνταν ίσως αν έσπρωχνε λίγο τα πράγματα. Οπως η γάτα. Δοκιμές, ρίσκα και πειραματισμοί. Κατέβηκε αργά στο λόμπυ του ξενοδοχείου.

Και τώρα που η γάτα έχωνε τη μύτη της σε θανατηφόρα χημικά, πώς ακριβώς θα γλύτωνε; Προσπάθησε να αναπολήσει την καλύτερή της ανάμνηση. Αγαπούσε τα πολύχρωμα φουλάρια, μαλλιά μακριά μέχρι τη μέση, μπλουτζήν φθαρμένα με μπότες, περίεργα καπελίνα και μακριά πανωφόρια. Την είχε ακριβώς μπροστά του.

Ξέχασε ξαφνικά τη φράση που είχε προετοιμάσει. Ενοιωσε μονάχα μια ανείπωτη και απρόσμενη χαρά. Χάνοντας τη φωνή του, στάθηκε όρθιος και ανοιξε διάπλατα τα χέρια του. Εκείνη ανταποκρίθηκε με τον ίδιο τρόπο. Εμειναν για ώρα σιωπηλοί.

Η γάτα όταν πεινάει νιαουρίζει. Αλλά στέκεται εκεί, υπομονετικά, και περιμένει το φαγητό της. Υποκριτικά αδιάφορη. Σαν να μην ζητάει τίποτα. Ενώ στην πραγματικότητα τα θέλει όλα. Η περιέργια σκοτώνει τη γάτα, ήταν η σκέψη που έφερε ένοχα στο νού του. Αλλά η γάτα είναι όπως λένε και επτάψυχη. Ακόμα κι αν έχανε μια ζωή, δικαιολογήθηκε, θα είχε ακόμα άλλες έξι...

Sunday, September 11, 2011

CIA on Afganistan

Λίγο καιρό πριν η Αμερική εισβάλει στο Αφγανιστάν, και ενώ η απόφαση είχε ηδη παρθεί, η CIA αποφάσισε να προετοιμάσει το έδαφος του Αφγανιστάν για την επίθεση, δημιουργώντας ενα δίκτυο συλλογής πληροφοριών που θα εξαγόραζε πληροφορίες απο αφγανούς πολίτες. Επέλεξε λοιπόν εναν πράκτορα για τη δουλειά, κάποιον κοντό και μυώδη τυπά με το όνομα Timmy. Ο κοντός θα άρχιζε τις επαφές και θα δημιουργούσε ενα δίκτυο πληροφοριών πρίν πατήσουν στο έδαφος τα ηρωικά Marines.

O Timmy κατέφθασε νύχτα στο Αφγανιστάν, συνοδεία ολίγων και επιλέκτων, που κουβαλούσαν μαζί τους μερικά ογκώδη κιβώτια που περιείχαν 32 εκατομμύρια δολλάρια. Απο το αεροπλάνο, πήγαν κατευθείαν σε ενα ενοικιασμένο σπίτι οπου έστησαν τηλεφωνική σύνδεση με την υπηρεσία. Τα λεφτά τα έχωσαν κάπου στο διαμέρισμα.

Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ο Timmy άρχισε τα πάρε δώσε. Ο πρώτος επισκέπτης του ήταν ενας Μοχάμεντ που ήρθε στο διαμέρισμα απο περιέργια. Δεν έχω πληροφορίες να σας δώσω, δήλωσε ο Μοχάμεντ, αλλά έχω ενα ξαδελφό μου που ξέρει πολλά και θα σας τον στείλω. Για τον κόπο του, ο Timmy του έδωσε μερικά κατοστάρικα.

Πέρασε και ο ξάδελφος. Ούτε αυτός είχε λέει πληροφορίες, αλλά είχε πέντε παιδιά, και θα του έστελνε εναν κολλητό που ήξερε για τους Ταλιμπάν. Τούδωσε κι αυτουνού μερικά κατοστάρικα ο Timmy, πως αλλιώς να χτίσει το έρμο το δίκτυο. Ακολούθησαν και άλλοι, ξαδέλφια, κολλητοί, φίλοι των κολλητών, συγγενείς, φίλοι και ολόκληρο το καφενείο. Κανείς δεν είχε πληροφορίες αλλά όλοι ήξεραν κάποιον αλλον που ήξερε πολλά και θα ερχόνταν οσονούπω. Στο μεταξύ ο Timmy μοίραζε λεφτά αβέρτα.

Μέσα σε δύο εβδομάδες, το σπίτι έγινε γνωστό σε όλη την πόλη σαν το "σπίτι με τα λεφτά". Ουρές άρχισαν τώρα να σχηματίζονται στην εξωτερική του πόρτα, και ο Timmy άρχισε τις υπερωρίες. Ολοι οι αφγανοί πούλαγαν το ίδιο παραμύθι. Εγώ πληροφορίες δεν έχω κύριε Timmy αλλά ξέρω όμως κάποιον που ξέρει πολλά και θα σας τον στείλω. Στο μεταξύ έχετε κανα δολλάριο για να κινηθούμε και εμείς;

Και ετσι ο ηρωικός Timmy μοίραζε αβέρτα δολλάρια. Και επικοινωνούσε με τη CIA πως είχε χαλάσει μέχρι στιγμής καμμια δεκαριά εκατομμύρια, αποτελέσματα ακόμα δεν είχε, αλλα σιγά σιγά χτίζεται το τρομερό δίκτυο, έτσι είναι η κατασκοπία ποιότητας. Οπου νάναι, τους πληροφόρησε, θα πιάσει το μεγάλο ψάρι.

Ωσπου μια μέρα, έρχεται τρέχοντας στο σπίτι ενας πιτσιρικάς, και του λέει, κύριε Timmy θέλει να σας δεί ο Ισμαήλ Κάν. Αναστατώνεται ο Timmy. Ο Ισμαήλ Κάν; Ενας απο τους περίφημους καπεταναίους του Αφγανιστάν, με χιλιάδες στρατιώτες ιδιωτικό στρατό, αγάς και βεζίρης του ανατολικού Αφγανιστάν. Γνωστός και στη CIA. Νάτο το μεγάλο ψάρι, σκέφτηκε ο Timmy. Χαλάλι τόσες εβδομάδες σκληρή δουλειά και τόσα έξοδα, το σχέδιο της υπηρεσίας αρχίζε επιτέλους να αποδίδει. Το μεγάλο ψάρι έρχεται.

Ο Ισμαήλ Κάν έφτασε έτσι στο "σπίτι με τα λεφτά", αφού πρώτα το περικύκλωσε με διάφορους μουζαχεντίν, μερικές δεκάδες αφγανοί οπλισμένοι μέχρι τα μπούνια μπήκαν πρώτα μέσα στο σπίτι, ενώ διάφοροι υπηρέτες μετέφεραν αναπαυτικά μαξιλαράκια για το πάτωμα, δώρα, φαγητά, ποτά, φρούτα και διακόσμησαν τον χώρο τελετουργικά με πατσουλιά, κιλίμια και ενα προσευχητήριο του Προφήτη. Στην είσοδο επιτέλους, ανάμεσα σε αφιερωμένους σκληροτράχηλους πολεμιστές έτοιμους να πεθάνουν, έκανε και την εμφάνισή του ο τρομερός Ισμαήλ Κάν. Μπαίνοντας, αγκάλιασε και φίλησε τον Τίμμυ.

Ακολούθησε τσιμπούσι και διάφορα κοινωνικά. Τί κάνεις, τί κάνω, ιστορίες για την οικογένεια, πως είναι η Αμερική, πως πάει τελευταία το Αφγανιστάν, φιλοφρονήσεις και αναμνηστικά δώρα. Στο τέλος, ο Timmy πέταξε το δόλωμα. Κύριε Ισμαήλ, δήλωσε ο πράκτορας της CIA, η Αμερική σας εκτιμά βαθύτατα και προσβλέπει στη βοήθεια και τις συμβουλές σας. Είμαστε εδώ για να σας βοηθήσουμε.

Αγαπητέ μου Timmy, απάντησε τότε ο οπλαρχηγός, και εγώ σας εκτιμώ βαθύτατα, και η συμμαχία σας μου είναι αρεστή και ευχάριστη. Αλλά αυτή τη στιγμή, πληροφορίες δεν έχω να σας δώσω, ήρθα εδώ απλά για να σας ζητήσω μια χάρη εκ μέρους της πόλης. Οταν επικοινωνήσεις ξανά με την υπηρεσία σου, σε παρακαλώ φίλε Timmy, πές τους να στείλουν και μερικά κιβώτια με τάληρα, δεκάρικα και εικοσάρικα, γιατί έχει πήξει η αγορά στα κατοστάρικα, και κανένας δεν έχει να δώσει ρέστα...

---------------------------------
Η ιστορία απο στόματος Bob Woodward σε αμερικανικό κανάλι τηλεόρασης, με αφορμή την επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Οπως έχω αναφέρει και σε διάφορα παλιά μου πόστ, είχα και ακομα διατηρώ αμείωτη την εντύπωση πως η CIA έχει καταφέρει να εμπνεύσει υπέροχες χολυγουντιανές ταινίες, και να σπείρει παγκοσμίως την ψευδαίσθηση πως γνωρίζει και καταφέρνει τα πάντα. Είναι ενας χρήσιμος μύθος.

Στην πραγματικότητα (θα δανειστώ εδώ μια παλιά εκφραση του φίλου thinks), η CIA μοιάζει να μιμείται σε παραγωγικότητα και επιτυχίες το μοντέλο του ελληνικού ΙΚΑ. Ο πόλεμος του Αφγανιστάν συνεχίστηκε σε στρατιωτικό και πολιτικό επίπεδο στο ίδιο επίπεδο ποιότητας με εκείνο της κορυφαίας κατασκοπίας του παιδαρά Timmy.

Saturday, September 10, 2011

Το τελευταίο ρεσιτάλ;

Σε ατμόσφαιρα απόλυτης δημοκρατικής νηφαλιότητας και πλατωνικής διαβούλευσης θα διεξαχθεί η ΔΕΘ, part II της άλλης δημοκρατικής προπόνησης που έγινε στην πλατεία Συντάγματος τις μέρες του Μεσοπρόθεσμου, όπου επικράτησε η νοοτροπία "ντού και ξύλο", ενώ καταναλώθηκαν όπως πληροφορούμαι πάνω απο 20 τόνοι μάρμαρου για να διατηρηθεί η πανηγυριώτικη ατμόσφαιρα. ΔΕΘ, η καλύτερη έκθεση των ελληνικών προβλημάτων στον έξω κόσμο.

Απο το πολυτεχνείο θα μπουκάρουν οι φοιτητές, απο πάνω αριστερά οι ΠΑΜΙΤΕΣ, απο κάτω δεξιά η κίτρινη φυλή, απο παραδίπλα οι τσαμπουκωμένοι φίλοι του Ηρακλή, η συμμορία του Φωτόπουλου, δώστου και οι αγανακτισμένοι. Και όλοι μαζί θα δέρνονται, θα χτυπιούνται και θα μουτζώνουν, η αστυνομία θα τους πετάει ληγμένα χημικά και νερό με μπογιά (όταν και η ίδια δεν απεργεί), ενώ ο ένδοξος αρχιπασόκος θα παραληρεί τώρα για σκληρές επιλογές, δύσκολους δρόμους και αξιοπιστία, όπως έκανε και ο προηγούμενος (που έφυγε). Η ΔΕΘ θα μεταδοθεί σε απ'ευθείας σύνδεση σε όλη την Ευρώπη, η οποία έχει πάθει την πλάκα της και δεν έχει ιδέα τί ακριβώς να κάνει με τον απύθμενο υπόνομο που τόσο εντυπωσιακά έχει εκπωματωθεί.

Οι υπόλοιποι και μη συμμετέχοντες, ας περιοριστούν στις υψίστου επιπέδου κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις τύπου Μέγκα και άλλων θολοκουλτουριάδηδων. Μερικοί θα ανακουφιστούν αποδίδοντας την κατάρρευση στην κρίση του καπιταλισμού και στις σκοτεινές διαδρομές της παγκοσμιοποίησης και της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Το γνωστό σύνθημα "να πληρώσει η πλουτοκρατία" είναι πράγματι μερικώς ανακουφιστικό και εξαιρετικά εύπτεπτο.

Αλλα δεν αρκεί να κρύψει την αληθεια. Το διεφθαρμένο σύστημα κατέρρευσε αδέλφια και θα σαπίσει μέχρι τέλους. Με θεαματικές και απρόβλεπτες για το μέλλον μας συνέπειες. Οι επόμενοι λίγοι, πολλοί λίγοι μήνες, θα καθορίσουν το μέλλον της πατρίδας. Και εκεί που έπρεπε να είμαστε μονιασμένοι (όσα λάθη κι άν έχουν γίνει), εμείς σκοτωνόμαστε στους δρόμους.

Απομένει κάποιο μαύρο χιούμορ. Τούτο μου ήρθε τηλεφωνικά απο τη γενέτειρα. "Ξεκινάς το πρωινό σου με ενα απλό καφεδάκι και πλάνα απο την κόλαση, τρώς κάτι ελαφρύ το μεσημεράκι για να χωνέψεις την ομιλία του Γιωργάρα, και συνεχίζεις με τηλεπαράθυρα το όμορφο απογευματινό σου. Κατά το σούρουπο, εξουθενωμένος ψυχικά και στομαχικά, παίρνεις τελικά ενα λαξοτανίλ και ταβλιάζεσαι γεμάτος πληροφόρηση και ειδησεογραφία".

Wednesday, September 7, 2011

Το κουφάρι της παιδείας


Λυπάμαι ειλικρινά που αρχίζοντας τη νέα σχολικη χρονιά τα παιδιά δεν θα βρούν να παραλάβουν στα σχολεία τα νέα τους βιβλία, δεν θα γευτούν τη μυρωδιά των φρεσκοτυπωμένων σελίδων, την τελετουργική και νοητή σηματοδότηση μιας εκπαιδευτικής αφετηρίας. Ναί, λυπάμαι πολύ γι αυτό, γιατί στις σχολικές μου αναμνήσεις η πρώτη μέρα του σχολείου ήταν για μένα μια υπέροχη αφετηρία έναρξης. Μια φρέσκια αρχή.

Η κ. Διαμαντοπούλου δεν είχε χρόνο για τα μικρά, καθώς ασχολείται με τα μεγάλα. Αν ήμουν αφεντικό της θα την απέλυα χωρίς περιστροφές. Αν οι υπουργοί της κυβέρνησης δεν μιλιούνται μεταξύ τους για να συντονίσουν μια απλή δουλειά (την εκτύπωση των βιβλίων), αυτό δεν είναι πρόβλημα του ελληνα πολίτη. Αλλά ούτε αφεντικό της είμαι, ούτε πρωθυπουργός επιθυμώ να γίνω, ούτε η Ελλάδα δουλεύει σαν εταιρία. Αυτή είναι η Ελλάδα, και αυτή πρέπει να βελτιώσουμε. Το ότι έχουμε μια κυβέρνηση ακόμα, αυτό είναι θετικό. Διαχειριστές χρειαζόμαστε τώρα και τίποτα άλλο. Ούτε επιθυμώ εκλογές για να θαυμάσω τον επόμενο κομματικό ηλίθιο που θα μας πουλήσει "κεκτημένα" και σοσιαλισμό. Μου αρκούν οι εθελοντές που υπάρχουν.

Το θέμα των βιβλίων, παρόλη την κραυγαλέα ανικανότητα του υπουργείου Παιδείας, θα μπορούσε άνετα και γρήγορα να αντιμετωπιστεί σε επίπεδο διοίκησης σχολείου. Αφού βιβλία δεν έρχονται, οι διοίκηση του κάθε σχολείου ξεχωριστά θα μπορούσε να παράξει το απαραίτητο φωτοτυπικό υλικό για τους μαθητές. Με πρωτοβουλία και συμμετοχή των καθηγητών και δασκάλων. Αλλά πώς να γίνει κάτι τέτοιο σε μια χώρα οπου οι δάσκαλοι δουλεύουν 15 ώρες την εβδομάδα, και ποτέ δεν προετοιμάστηκαν η εκπαιδεύτηκαν να αναλάβουν οποιαδήποτε άλλη ευθύνη πέραν της ολιγόωρης εργασίας που προσφέρουν; Τί θα πεί δεν έχουν τα σχολεία φωτοτυπικά μηχανήματα; Tί εμπόδιζε τις διευθύνσεις των ελληνικών σχολείων τόσα χρόνια να δημιουργήσουν ενα συμπληρωματικό χρηματικό fund με εθελοντικές συνεισφορές γονέων, κηδεμόνων, τοπικών επιχειρηματιών και άλλων εθελοντών;

Eχω μια θεία μου στην Ελλάδα, που χωρίς καμμία πολιτική παρέμβαση, έχει δημιουργήσει εναν οργανισμό που μοιράζει τρόφιμα σε 400 φτωχές οικογένειες της γενέτειρας. Στο ταμείο της υπάρχουν πάνω απο 100 χιλιάδες ευρώ εθελοντικών συνεισφορών. Και μέρος αυτών των χρημάτων είναι πρόθυμη να διαθέσει η ίδια για να καλύψει κάποια έξοδα γραφικού υλικού και παραγωγής φωτοτυπιών που θα ανατεθούν σε κάποια τοπική ιδιωτική εταιρία εκτύπωσης. Ηδη έχει έρθει σε επαφή με τις διευθύνσεις σχολείων. Οι οποίες όμως απάντηση δεν δίνουν γιατί ούτε να συντονιστούν μπορούν, ούτε επιτρέπουν οι περίφημες πολιτικές ισορροπίες. Προτιμούν η κρίση να συνεχιστεί για να να μη χαλάσει η μόστρα της περίφημης "δωρεάν παιδείας".

Απο βιβλία πρώτη φορά ξεμένουμε, και αυτό είναι βεβαίως αδικαιολόγητο. Αλλά ας μην παριστάνουμε τους ανήξερους. Υπήρξαν χρονιές που βιβλία είχαμε πολλά αλλά τα σχολεία τελούσαν υπο κατάληψη μαθητών και απεργίες καθηγητών για μήνες ολόκληρους. Εποχές που πάνω απο 700 σχολεία σε όλη τη χώρα τελούσαν υπο κατάληψη δεκαπεντάχρονων μαθητών με πολύ ισχυρή "ταξική" και "αντικαπιταλιστική" συνείδηση. Με την ανοχή γονέων και κηδεμόνων που προτιμούσαν να βλέπουν τα παιδιά τους να γυρνάνε όλη μέρα στο δρόμο, παρά να επιτρέψουν την αστυνομία να διακόψει τις επαναστατικές γυμναστικές των πιτσιρικάδων.

Και με την ΟΛΜΕ να απειλεί τους πάντες να μην τολμήσουν ούτε να διανοηθούν ανακατάληψη των σχολείων, γιατί αυτό ήταν ιδεολογικά αντίθετο με το είδος της σοσιαλιστικής κοινωνίας την οποίαν οι εκπαιδευτικοί συνδικαλιστές προσπαθούσαν να οικοδομήσουν. Στο σχολείο που κάποτε με μόρφωσε (δωρεά μιας εύπορης οικογένειας "καπιταλιστών"), ομάδες πιτσιρικάδων συναντιόνταν το πρωί, όχι φυσικά για μάθημα, άλλα για να εκδράμουν με κόκκινες σημαίες, τραγούδια και συνθήματα κατά του ελληνικού αστικού κράτους, πετροβολώντας τράπεζες και αστυνομικά τμήματα.

Αγαπητοί μου φίλοι, για το κουφάρι της παιδείας που αργοπεθαίνει είχαμε πάμπολλες προειδοποιήσεις απο το παρελθόν. Αναμενόμενο ήταν σε κάποια στιγμή, να μπεί και η ταφόπλακα με κάποιο τυχαίο η εσκεμμένο λάθος. Ολα εδώ πληρώνονται.

Thursday, September 1, 2011

Επέτειος

Τέλος πια και τούτο το καλοκαίρι, και τώρα επαναφορά στη βάση μας. Οι μάζες επιστρέφουν απο τις διακοπές, τα παιδιά σύντομα αρχίζουν το σχολείο. Μετά απο κάποια καλοκαιρινή ανάπαυλα η βιοπάλη επιστρέφει και πάλι σαν κύριο σκηνικό στις δύσκολες ζωές μας.

Οπου κι αν ζείτε υπάρχει κρίση. Κρίση συνολική. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, ηθική. Αλλά υπάρχει και ελπίδα. Η ζωή θα συνεχιστεί όπως συνεχιζόνταν πάντα, αφήνοντας πίσω της τις απώλειες και τους αποδεκατισμούς της. Πολλές φορές, και για πολλούς αιώνες, η Ιστορία μοιάζει ακίνητη και παγωμένη μέσα στο χρόνο. Αιώνες παιρνούν χωρίς να συμβαίνει τίποτα το σημαντικό, ενας απλός κύκλος επιβίωσης με κύκλους πολλαπλών πολέμων, κρίσεων και καταστροφών, και κάποιες εναλλαγές περιστασιακών κύκλων Ανθρωπισμού που σπάνε την πλήξη αιώνων και γεννούν κάποια δημιουργία, κοινωνικότητα και αληθινές αλλαγές. Αλλά μέσα σε τούτη τη γενιά, αυτή που εμείς ζούμε, η Ιστορία τρέχει απίστευτα, σαν κινηματογραφική ταινία.

Ολόκληρος ο κόσμος πλέον, σε όλα τα πλάτη της γής, μοιάζει πιά να ζητά και να διεκδικεί τα ίδια πράγματα, κάποια δυνατότητα ύπαρξης και στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Παντού σε όλον τον κόσμο πιά, και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, ξέρει και βλέπει ο καθένας το ζωή του διπλανού του, τη μοίρα του και τις καταστροφές του. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, ο μέσος άνθρωπος μπορεί να έχει μια συνολική εικόνα για την κατάσταση στον κόσμο. Το πως ερμηνεύουμε αυτή την κατάσταση θα είναι πάντα μια διαδικασία υποκειμενική, ιδεολογική και φιλοσοφική. Το γεγονός πάντως είναι πως όλος ο κόσμος έχει ενωθεί, τουλάχιστον πληροφοριακά, και όλοι μας βράζουμε στο ίδιο καζάνι.

Επιστρέφω και εγώ στη βάση μου, ξαναμαζεύοντας μια σύγχρονη και σκόρπια ζωή, μοιρασμένη ανάμεσα σε διάφορους κόσμους και εμπειρίες. Πέρασα το καλοκαίρι μου δουλεύοντας μακριά απο τη βάση μου, τα παιδιά περασαν το καλοκαίρι τους στην Ελλάδα. Εκανα μόνον 4 μέρες διακοπές μετά απο πολλαπλές εργασιακές εβδομάδες των 60 ωρών. Είδα απο κοντά πιο λαμπρά και ανοιχτά την κρίση της Αμερικής, παρακολουθώ και βιώνω όπως όλοι σας και τις άλλες κρίσεις. Τον ωμό θάνατο και ξεσηκωμό στον Αραβικό κόσμο, την απύθμενη ελληνική κρίση που μέσα στα πλαίσια μιας μεγαλύτερης ευρωπαικής μοιάζει τραγική και ακυβέρνητη. Αυτός όμως είναι ο κόσμος μας. Είτε μας αρέσει είτε όχι, σε αυτόν τον κόσμο ζούμε και με αυτόν θα προχωρήσουμε. Είτε παραπονεθούμε είτε όχι για τις προσωπικές μας ατυχίες, κανείς δεν επιθυμεί να μας ακούσει. Ας προχωρήσουμε λοιπόν.

Το μικρό και ασήμαντο τούτο μπλόγκ κλείνει σήμερα τα τέσσερα χρόνια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Δεν νομίζω πως έδωσε τίποτα το σημαντικό, άλλωστε δεν επιδίωξε κάτι τέτοιο, κάποιες ίσως ιστορίες προς τέρψη και κάποιες σκέψεις για να περνάει η ώρα. Εκλεισε και ξανάκλεισε, άνοιξε και ξανάνοιξε, και εδώ είναι ακόμα. Και παρόλο που οι αντοχές έχουν μειωθεί και οι υποχρεώσεις είναι δυσθεόρατες, θα συνεχίσει με κάποιες περιστασιακές αναρτήσεις. Ισως να αυξηθούν λίγο τα "αμερικανικά" πόστ, ίσως η θεματολογία να ξεφύγει λίγο απο την ελληνική κρίση και πραγματικότητα σε άλλα πόστ λίγο άσχετα και πιο γενικά. Την ελληνική καθημερινότητα θα την αφήσω στους κατοικούντες εν Ελλάδι.

Καλό Φθινόπωρο λοιπόν σε όλους σας. Με υγεία και δύναμη. Η κρίση είναι και ευκαιρία για αναθεωρήσεις και ριζικές δομές. Προσωπικές πάντα. Γιατί όπως αυτό το μπλόγκ πάντα υπεστήριζε, μόνον οι προσωπικές επαναστάσεις έχουν κάποια πιθανότητα να πετύχουν. Τα υπόλοιπα μεγάλα ιδεολογικά σχήματα και οι φιλοσοφικές θεωρήσεις που μας κυνηγούν νοητά και μας συνθλίβουν, δεν μπορούν να μας εμποδίσουν να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Οσα συμφέροντα κι αν υπάρχουν, στη βάση της πυραμίδας υπάρχουμε εμείς και οι θεμελιώδεις επιλογές μας. Ναί, ίσως να μην είμαστε απόλυτα ελεύθεροι, και ίσως να έχουμε λιγότερη ελευθερία απο όση νομίζουμε και θα θέλαμε. Εχουμε όμως αρκετή για να ορίσουμε τις μικρές ζωές μας.

Τις ευχές μου.