Καταννοώ απολύτως την αγωνία ενός ανθρώπου που ξαφνικά χάνει τη δουλειά του, και αυθόρμητα καταθέτω τη συμπάθειά μου. Θα έλεγα πως τον λυπάμαι, γιατί κάποια περίοδο στη ζωή μου λυπήθηκα και εγώ τον εαυτό μου, όταν κάποια μεγάλη εταιρία στην οποίαν δούλευα για χρόνια και στην οποία είχα πιστέψει πως θα δούλευα μέχρι τα βαθιά μου γεράματα, αγοράστηκε εξ ολοκλήρου ενα πρωί Παρασκευής στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.
Η νέα διεύθυνση επέλεξε τότε να απομακρύνει όλους εκείνους που ανήκαν στην "εταιρική κουλτούρα" της αγορασμένης εταιρίας. Οσοι δουλεύαμε ακόμα σε διάφορα projects μετατραπήκαμε νομικά απο εργαζομένους της εταιρίας σε ωρομίσθιους συμβούλους. Η νέα νομική υπόσταση ήταν καταστροφική. Η ανακοίνωση ήρθε με email, παρασκευή απόγευμα. Βρισκόμουν τότε καθ οδόν απο το Σαν Φρανσίσκο στη Βοστώνη. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε, ενεργοποίησα το blackberry. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα, έλεγε η ανακοίνωση, παρακαλώ πληροφορήστε μας οτι αποδέχεστε τους νέους εργασιακούς όρους. Το email το έλαβαν 6.500 άνθρωποι.
Δεν είχα κάποιον Φωτόπουλο τότε να κατεβάσει διακόπτες για πάρτυ μου, ούτε οι αμερικανοί βουλευτές δήλωσαν πως "κινούνταν στα όρια της ιδεολογίας τους". Δεν μου προσφέρθηκε κάν ούτε κάποιο είδος "εργασιακής εφεδρείας" για να προετοιμαστώ. Αν αποδεχόμουν τους νέους όρους δεν θα έπαιρνα κάν αποζημίωση. Και εγώ έπρεπε να ταίσω τα παιδιά μου. Αν δεν αποδεχόμουν τους όρους, θα έμπαινα στην ανεργία. Η περίοδος ανεργίας στην Αμερική ήταν τότε 3 μήνες. Αποδέχτηκα τους νέους όρους με email.
Τη Δευτέρα το πρωί μίλησα με κάποιο σύνδεσμο, και την Τετάρτη, αντι για το Σαν Φρανσίσκο, πήρα την πτήση για το Σικάγο. Εκεί ήταν το καινούργιο μου project. Η εταιρία δεν μου παρείχει πλέον οικογενειακή ιατρική περίθαλψη, και το καλό μπόνους παραγωγικότητας που έπαιρνα κάθε φορά που ξεπερνούσα τις 350 billable hours μέσα στο τρίμηνο, είχε εξαφανιστεί. Δεν ήμουν πλέον νομικά εργαζόμενος της εταιρίας. Είχα βγεί στην εργασιακή σέντρα.
Μετά το project του Σικάγου, οι εργασιακές παραλλαγές αυξήθηκαν, και άρχισαν τα περίφημα downtime. Μέχρι να μου βρεί η εταιρία κάποιο καινούργιο project θα καθόμουν απλά στο σπίτι μου και θα περίμενα. Χωρίς φυσικά αποδοχές. Αλλά εγώ έπρεπε να ταίσω τα παιδιά μου και να πληρώσω το δάνειο του σπιτιού μου. Αναγκάστηκα λοιπόν να ψάξω τότε απο μονος μου καποιο καινούργιο project. Kαι έτσι, μέσα σε λίγες μέρες βρέθηκα στο Μαρακάιμπο της Βενεζουέλας. Η εταιρία Petroleos de Venezuela χρειαζόνταν κάποιο σύστημα για τα κρατικά διυλιστήρια.
Να απαριθμήσω μόνον μερικά εξωτικά σημεία στα οποία προσέφερα τις υπηρεσίες μου. Απο τη Βενεζουέλα στη Χαβάη, απο εκεί σε διάφορες αμερικανικές πολιτείες, στη Φλώριδα, στο Λός Αντζελες. Για εβδομάδες και μήνες ολόκληρους. Και απο εκεί, σε ακόμα εξωτικότερους προορισμούς. Κίνα, Ιαπωνία, Ινδία. Τάιζα όμως τα παιδιά μου και πλήρωνα το δάνειο του σπιτού μου. Δύσκολη η ζωή στη σέντρα.
Ακολούθησε η όμορφη Κόστα Ρίκα, το πληκτικό Τέξας, και δύο χρόνια δουλειάς στη σοσιαλιστική Δανία. Ενα πρωί, καθόμουν σε κάποιο Star Bucks στο Χιούστον όταν στο κινητό μου με τηλεφώνησε ενας recruiter. Μου πρότεινε να πάω στο Περού. Θα δούλευα εκεί σε κάποιο τραπεζικό σύστημα 40 ώρες την εβδομάδα, θα χρέωνα 50, εξασφαλισμένη δουλειά για 2 χρόνια. Εκανα τους υπολογισμούς μου. 50 ώρες επι 100 δολλάρια την ώρα (σύν έξοδα) ήταν 5 χιλιάδες δολλάρια την εβδομάδα. Δηλαδή 250 χιλιάδες δολλάρια το χρόνο. Θα τάιζα καλά τα παιδιά μου αλλά δεν θα τα έβλεπα ποτέ. Και επιστρέφοντας κάποτε, μάλλον θα χρειαζόμουνα και διαζύγιο για το επαναστατικό μου lifestyle. Αρνήθηκα την πρόταση. Δεν ήμουν πιά στη σέντρα. Είχα βάλει αυτογκόλ.
Αυτή ήταν και είναι ακόμα η ζωή μου. Μόνον που απο τότε έχω επιστρέψει στο πανεπιστήμιο δύο φορές, απέκτησα κάποια συμπληρωματικά certifications και παίρνω μόνον τοπικά projects. Δεν μπορώ να πείσω κανέναν για το αληθές του λόγου μου, κάποιοι μάλιστα μου έχουν στείλει μηνύματα πως πουλάω τρέλα, θα μπορούσα λέει να είμαι στην Ελλάδα σε κάποια παραλία και να γράφω πόστ. Ναί, θα μπορούσα και έχουν δίκιο. Μερικοί άλλοι με θεώρησαν κάποιον υπερπλούσιο επειδή σπούδασα στην Αμερική. Κάτι δηλαδή ανάλογο του Γιωργάκη, του Κωστάκη και του Αντωνάκη. Εγώ όμως σπούδαζα και πλήρωνα τα δίδακτρά μου δουλεύοντας σε εστιατόρια και ελαιοχρωματιστής στα γκέτο. Είμαι δηλαδή παιδί του λαού. Ούτε αυτό μπορώ βέβαια να το αποδείξω.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για δύο απλούς λόγους. Πρώτον, γιατί το μπλόγκ είναι δικό μου, συνεπώς μπορώ να ποστάρω ό,τι μου κατεβαίνει. Αλλά κυρίως για να καταλήξω σε κάτι πιο ουσιώδες. Δεν ξέρω τη ζωή του καθενός, ούτε την προσωπική του φιλοσοφική τοποθέτηση στη ζωή, ούτε τις πολιτικοκοινωνικές του θεωρήσεις. Δεν ξέρω τί κόσμο οραματίζεται ο καθένας, για ποιές πολιτικές αγωνίζεται και απο που διαμόρφωσε την αντίληψή του για τον κόσμο. Προσωπικά όμως, δεν είχα την πολυτέλεια να φιλοσοφήσω και να εντρυφήσω εκτενώς ούτε σε μαρξιστικά, ούτε σε σοσιαλιστικά κείμενα, ούτε βέβαια είχα την τιμή μιας κάποιας συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, ή κάποιου κινήματος αγανακτισμένων ή "Δεν πληρώνω".
Η προσωπική μου φιλοσοφική και πολιτικοοικονομική θεώρηση του κόσμου ειναι απολύτως πρακτική, και έρχεται απο τον δρόμο και όχι απο βιβλία. Ο κόσμος μέσα στον οποίον ζούμε είναι καπιταλιστικός, παγκοσμιοποιημένος και πολύ, μα πολύ νεοφιλελεύθερος. Και ενώ σαν μόνη άμυνα και οδηγό ζωής θα πρότεινα να μάθει ο καθένας να στέκεται στα πόδια του όσο αυτόνομα και ανεξάρτητα μπορεί στηριζόμενος πάνω στις δυνάμεις του, ειλικρινά σας εκμυστηρεύομαι, λόγω προσωπικής και βιωματικής εμπειρίας (και χωρίς κανένα απολύτως μίσος ή προκατάληψη), οτι η αγωνία του δημοσίου υπαλλήλου που σύντομα θα βγεί στη σέντρα της εργασιακής εφεδρείας, ελάχιστα με συγκινεί και με αγγίζει.
Κλιμάκωση
-
*Αυτό που όλος ο κόσμος φοβόταν ξεκίνησε. Το Ιράν εξαπέλυσε πυραυλική
επίθεση εναντίον του Ισραήλ. Τέτοια επίθεση είχε βέβαια ξαναγίνει πριν από
μήνες κα...
2 days ago
Μάκη μου περιγράφεις μια τελείως διαφορετική αντίληψη ζωής που είναι απόλυτα κατανοητή εκεί που ζεις μαζί όμως με τις δυνατότητες που σου προσφέρει το εκεί σύστημα για να επιβιώσεις και να αναδειχθείς.
ReplyDeleteΕπειδή έχεις καλή επαφή με την γενέτειρα σου σκέψου από τον εκεί κοινωνικό σου περίγυρο πόσοι θα ήσαν διατεθειμένοι να πάνε να δουλέψουν όχι στο εξωτερικά αλλά πχ 2 χρόνια στην Αλεξανδρούπολη , μετά 1 χρόνο στην Καλαμάτα,3 χρόνια στην Φλώρινα κτλ
Οι περισσότεροι, είμαι σίγουρος θα προτιμήσουν να φυτοζωούν στο πατρικό τους έχοντας και την συμπαράσταση των γονιών τους!
Δεν διαφωνώ με το σχόλιό σου φίλε μου Αθεόφοβε, οι περισσότεροι που γνωρίζω στη γενέτειρα πράγματι δεν σηκώνονται απο τον καναπέ να πάνε στην κουζίνα.
ReplyDeleteΑλλά ας μείνει η προσωπική μου κατάθεση για διάφορους λόγους. Πρώτον γιατί είναι μια αληθινή κατάθεση, και δεύτερον για να κατανοήσουν (όσοι επιθυμούν), πως αυτός είναι πραγματικά ο κόσμος μας και όχι ο ουτοπικός παράδεισος της σοσιαλιστικής Ελλάδας.
Και τώρα που το σύστημα καταρρέει και θα απαιτηθούν αυτοσχεδιασμοί και ενέργειες δραστικές σε προσωπικό επίπεδο, πόσοι είναι προεοιμασμένοι για μια άλλη "διάσταση"; Οι περισσότεροι ούτε κάν την έχουν ακουστά.
Η ελληνική πολιτεία ελάχιστα προετοίμασε τον κόσμο μας για μια ανοιχτή και ανταγωνιστική κοινωνία, η δε ελληνική οικογένεια βυθίστηκε στον προστατευτισμό. Και τώρα που όλα γύρω μας αλλάζουν, και που η Ελλάδα μένει έκθετη στον κόσμο, τί ακριβώς θα πρέπει να κάνει ο μέσος άνθρωπος, και ειδικά οι νέοι; Να κλάψουν τη μοίρα τους στοιβαγμένοι σε διαδηλώσεις γεμάτoι πανώ κατά μιας άμορφης πλουτοκρατίας και ενός άκαρδου καπιταλισμού; Να ακούσουν την Αλέκα και όσους τους λένε πως ο καπιταλισμός καταρρέει; Να ακούσουν τους άλλους με "τα λεφτά υπάρχουν";
Οποια κι αν είναι η επιλογή τους εμένα προσωπικά δεν με επηρεάζει. Θα τους πρότεινα όμως να δραστρηριοποιηθούν τουλάχιστον πανευρωπαικά. Ερχεται χαλασμός Κυρίου.
Δεν είμαι νομίζω παράλογος. Το ερώτημά μου ειναι απλό. Τί κοινό μπορεί νά έχει ένας άνθρωπος με τη βιωματική εμπειρία που περιγράφω με κάποιον που μπήκε κάποτε σε κάποιο πολιτικό γραφείο και ολοκλήρωσε ενα ρουσφέτι για να γίνει μονιμάς;
Τα υπόλοιπα θα γίνουν ορατά και κατανοητά με την πάροδο του χρόνου. Εκτιμώ πολύ το σχόλιό σου. Νάσαι καλά.
Δυστυχώς πολλοί νέοι στην Ελλάδα περιμένουν ότι να, όπου να 'ναι θα καταρρεύσει ο καπιταλισμός, κι έτσι θα μπορούν να απολαμβάνουν τη φραπεδιά τους και την οικογενειακή θαλπωρή ανενόχλητοι, σε έναν μετακαπιταλιστικό σοσιαληστρικό παράδεισο όπου θα έχουν παύσει ξενερωσιές τύπου ΑΣΕΠ και θα μπαίνουν όλοι σε ένα απέραντο δημόσιο, ως αποζημίωση για όσα τράβηξαν με την παρούσα κρίση. Αμ πως.
ReplyDeleteΔεν υπάρχει λόγος να σε αμφισβητήσει κανείς, άλλωστε είτε αληθινά είναι αυτά, είτε φανταστικά, παρουσιάζουν αυτά που θέλεις να παρουσιάσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως αυτή η ζωή που περιγράφεις είναι η ζωή που πρέπει να επιδιώκει ή πρέπει να αποδέχεται κάποιος. Όπως ακριβώς είπες, ο καθένας έχει μια ιδεολογία που πιστεύει και μια ζωή που θέλει να ζήσει. Και το ότι ο κόσμος είναι νεοφιλελεύθερος και καπιταλιστικός δεν σημαίνει ότι πρέπει να το αποδεχτείς χωρίς αντιρρήσεις. Άλλωστε, αν γινόταν έτσι τα πράματα και ο κόσμος έσκυβε μόνιμα το κεφάλι, θα ζούσαμε ακόμα σε ένα καθεστώς φεουδαρχίας και απολυταρχίας και ο φιλελευθερισμός, ο σοσιαλισμός, ακόμα και ο κομουνισμός θα ήταν επιστημονική φαντασία!
ReplyDeleteΕίναι πραγματικά κρίμα που στην εποχή μας η κοινωνία έχει γίνει μια ζούγκλα που ένας άνθρωπος πρέπει να κυνηγάει σαν αγρίμι για να ζήσει. Αυτό σημαίνει απλά ότι η κοινωνία μας γυρίζει σε πρωτόγονα επίπεδα. Μπορεί ο φωτόπουλος να μην είναι ότι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο και για να λέμε και του στραβού το δίκιο δεν εξυπηρετεί εργαζόμενους, αλλά συμφέροντα, αλλά τουλάχιστον είναι καλύτερος από το τίποτε…
Για του έλληνες επιχειρηματίες δε, έχω τόσα ράμματα, που ο φωτόπουλος είναι απλή μαριονέτα μπροστά τους και μπροστά στην ευθύνη που φέρουν για την κατάντια του τόπου μας.
Δεν αμφιβάλλει κανείς οτι όσα λες είναι αλήθεια και οτι ζείτε σε έναν τρελλό ρυθμό.Η κοινωνία όμως εκεί σε προετοιμάζει για κάτι ΄τετοιο,γνωρίζεις τους όρους του παιχνιδιού.
ReplyDeleteΤο θέμα είναι αν τους αποδέχεσαι.
Μένοντας εκεί συναινείς σιωπηρά.
Προτιμώντας την Ευρώπη ουσιαστικά επέλεγες κάτι άλλο.Και μην κουνώντας απ την γενέτειρα,πάλι επέλεγες το "ελληνικό όνειρο".
Κι αν ακόμα αυτό το όνειρο παραήταν απατηλό και κοινό για να διαρκέσει,δεν θέλαμε όλοι να γίνουμε Αμερική.
Οι δήθεν παγκοσμιοποιημένες αγορές και οι κοντόφθαλμες ή βαλτές ηγεσίες όμως μας έφεραν στο έλεος των 'αγορών",των 5 δηλ.εβραίων μεγαλοτραπεζιτών που καθορίζουν αυτόν τον κόσμο...Διότι όσο κι αν δεν θελω να ασπαστώ θεωρίες συνωμοσίες,πάντα εκεί οδηγούν τα πράγματα...
Κατά τα άλλα,η προτροπή σου για ετοιμότητα και εξωστρέφεια απόλυτα σωστή,με την υποσημείωση οτι το ελλην.σχολείο και η κοινωνία ουδέποτε προετοίμασε για κα΄τι τέτοιο τα παιδιά της.
Και την στιγμή που σχεδόν όλη η Ευρώπη έχει πρόβλημα,και οι Ελληνες είναι αυτή τη στιγμή τα μαύρα πρόβατα της Ευρώπης,μάλλον δεν είναι η πιο ευνοική περίοδος για τα παιδια της Ελλάδας που θα ξενιτευτούν.Εδώ το σκέφτομαι και γω,που δεν είμαι πια και τόσο...παιδί!
Οι νέοι όμως είναι πρωταρχικά εκείνοι που πρέπει να δραστηριοποιηθούν φίλε Γεράσιμε γιατί το όνειρο του βολέματος έρχεται απο την προηγούμενη γενια και είναι γενικώς ξεπερασμένο. Οσο για "ξενερωσιές", εκτιμώ πως λίαν συντόμως θα έρθουν τόσες πολλές που δεν προλαβαίνουμε να τις μετρήσουμε. Την τελετουργία της φραπεδιάς την γνωρίζω άμεσα. Μόλις το όνειρο του δημοσίου καταρρεύσει θα μας φύγει παντελώς και ο πάτος. Νάσαι καλά.
ReplyDeleteΣτον εαυτό μου και μόνον αναφέρομαι φίλε Abban και κανείς δεν έχει την υποχρέωση να με πιστέψει και να με μιμηθεί. Αλλωστε δεν είπα κάτι τέτοιο. Ο καθένας ας κάνει ό,τι μπορεί. Καλά θα ήταν λέω, να είμαστε προετοιμασμένοι για εναν ανοιχτό και ανταγωνιστικό κόσμο σε περίπτωση που το δικό μας σύστημα καταρρεύσει αντί του καπιταλισμού. Λέμε τώρα.
ReplyDeleteΤο πόστ δεν περιέχει μόνον το στοιχείο του συμβιβασμού, αλλά και το στοιχείο της αγωνιστικότητας. Και τα δύο συνυπάρχουν στη ζωή. Υπάρχουν πολλά πράγματα που προσωπικά έχω απορρίψει, υπάρχουν συμβιβασμοί που αναγκάστηκα νά κάνω, υπάρχει όμως και ο προσωπικός αγώνας. Ας τα δούμε όλα. Ας μην το κάνουμε σαν τον κ. Μητσοτάκη που δήλωσε κάποτε πως δεν έκλαψε ποτέ του.
Και ας μην μου αφαιρεθεί το δικαίωμα να είμαι αρκετά ευτυχισμένος μέσα απο την προσωπική μου παγκοσμιοποιημένη εμπειρία. Μου έδωσε όση αυτονομία δεν θα μου έδιναν ποτέ πολιτικές ιδεολογίες και όσοι δήθεν μάχονται για μένα, γνώρισα πολλούς ωραίους ανθρώπους και κάποιο κομμάτι του κόσμου, και τουλάχιστον δεν συμβιβάστηκα με τους ρουφιάνους της κλαδικής που όργωναν τη γειτονιά μου.
Η Αμερική με έμαθε κάποια πράγματα φίλε Squarelogic ,αναμφισβήτητα σε προετοιμάζει άρκετά για το θέμα της ανταγωνιστικότητας. Το μπλογκ μου όμως δεν ήταν ποτέ αμερικανοκεντρικό ούτε σε φιλοσοφία ούτε σε πόστ ούτε σε ιστορίες. Είμαι προιόν της Ελλάδας, της Ευρώπης και της Αμερικής.
ReplyDeleteΑν δεν είχα οικογένεια θα προτιμούσα τώρα την Ευρώπη. Είναι θέμα προτίμησης τρόπου ζωής και μιας άλλης θεώρησης. Αλλά μην νομίζετε πως και η Ευρώπη διαφέρει πολύ σε νοοτροπία. Η δουλειά είναι δουλειά και ο ανταγωνισμός πολύ σκληρός.
Ναί, έχω οικογένεια, και αυτό με κράτησε εδώ που είμαι. Το ομολογώ. Δεν είναι οτι συναινώ απόλυτα σε όλα (και οι περισσότεροι αμερικανοί σαν τους ελληνες ζούν), αλλά λίγο τυχαία, λίγο εσκεμμένα, έτσι μου βγήκε η ζωή και έτσι την ερμηνεύω. Κάποια μέρα, το όνειρό μου είναι να γυρίσω στην Ελλάδα και να ζήσω σε κάποιο νησί του Ιονίου (κατα προτίμηση στην Λευκάδα). Και τότε θα πηγαίνω στο καφενείο και θα τους λέω διάφορες ιστορίες για να περνάει η ώρα. Και παρότι μερικοί θα με αποπάρουν σαν εναν περίεργο ελληνοαμερικανό, κάποιοι άλλοι, υποπτεύομαι, θα με κάνουν και παρέα. Μέχρι να αντιληφθούν πως μέσα μου ισορροπούν πολλαπλές ταυτότητες. Πάντα έτσι γίνεται.
Η Αμερική σηματοδότησε και προέτρεψε την παγκοσμιοποίηση, και ειναι σήμερα το μεγαλύτερο θύμα της. Αυτό είναι άλλο θέμα, για αλλη φορά. Η Αμερική συμμετείχε ενεργά στην υποδομή που χρειαζόνταν για να παγκοσμιοποιηθεί ο κόσμος.
ReplyDeleteΠέραν τούτου, και πέραν του θέματος ποιοί ακριβώς ορίζουν τον παγκόσμιο πλούτο (που είναι ενα άλλο θέμα επίσης), να τονίσω το μόνο σίγουρο. Η Παγκοσμιοποίηση είναι πλέον μη ανατρέψιμη, γιατί οι τρείς βασικές της συνιστώσες, η παγκοσμιοποίηση της Εργασίας, του Κεφαλαίου και της Πληροφορίας ειναι μή αναστρέψιμες. Μπορεί κανείς να σας εμποδίσει να πάτε για δουλειά κάπου στην Ευρώπη (Εργασία), να μεταφέρετε τα λεφτά σας στη Μαλαισία (Κεφάλαιο), και να έχετε πρόσβαση σε όλων των ειδών τις τεχνολογίες και υποδομές (Πληροφορία). Η απάντηση ειναι ΟΧΙ. Επομένως η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι ανατρέψιμη.
Και ποιοί συμμετέχουν σ' αυτή τη διαδικασία; Μόνον οι τραπεζίτες; Μα βέβαια όχι. Συμμετέχουν απλοί άνθρωποι, ασφαλιστικά ταμεία χωρών, οργανισμοί, συνδικάτα. Μπορεί κανείς να απαγορεύσει την συμμετοχή τους σε κάποιο επιχειρηματικό και επενδυτικό σχήμα οπουδήποτε στον κόσμο; Φυσικά και όχι. Επομένως η παγκοσμιοποίηση είναι μια μη ανατρέψιμη πραγματικότητα στην οποία συμμετέχουν πολλοί πέραν των όποιων εβραίων τραπεζιτών.
Με τον καιρό θα επανέλθουμε.
Θα συμφωνήσω πως η Ελλάδα καταρρέει και πως σύντομα θα σκάσει σαν βομβα, θεαματικά. Λυπάμαι και εγώ πολύ, όπως όλοι σας. Ας ελπίσουμε μονάχα στο μέλλον να μπορέσουμε να αλλάξουμε τη χώρα μας προς το καλύτερο. Τα γεγονότα της Ελλάδας με ενοχλούν βαθύτατα.
ReplyDeleteΣτο συγκεκριμένο θέμα, έχει απόλυτο δίκιο ο Abban.
ReplyDelete"It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society."
Jiddu Krishnamurti
Εμένα με εντυπωσιάζουν φαινόμενα όπως αυτά του tea party, του Michael αλλά και του παραπάνω ποστ που βλέπουν τα προβλήματα, σκέφτονται, έχουν άποψη, ... ... ... αλλά τελικά η άποψη είναι "περισσότερο από τα ίδια".
Παράδειγμα: είναι κακή η απομόνωση των ανθρώπων. Αντιπρόταση; Να μάθουμε να ζούμε μόνοι μας, να έχουμε όπλα για να μην μας βλάψουν οι άλλοι, να μαζεύουμε κονσέρβες για τη περίπτωση που γίνει κάτι. Δηλαδή, όχι να πλησιάσουμε τους άλλους και να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία ώστε να υπάρχει μια μικρή ελπίδα να αντιστραφεί o ατομισμός, αλλά να απομονωθούμε ακόμη περισσότερο και μάλιστα να το κάνουμε συνειδητά!
(Και βεβαίως δεν έχει καμιά σχέση ο καπιταλισμός-σοσιαλισμός. Και το 1950 καπιταλισμό είχαν στις ΗΠΑ. Εφόσον οι κανόνες του παιχνιδιού άλλαξαν τελείως από τότε, μήπως το σημερινό στην πραγματικότητα δεν είναι καπιταλισμός;)
Οι άνθρωποι προσάρμοσαν τη ζωή τους και αναπτύχθηκαν ανάλογα με το χώρο που τους περιέβαλε. Έτσι, άλλοι που βρέθηκαν σε πλούσια εδάφη δέθηκαν με τη γη και έγιναν γεωργοί-καλλιεργητές, άλλοι, σε λιγότερο γόνιμα εδάφη, έγιναν κτηνοτρόφοι, ενώ κάποιοι άλλοι για να επιβιώσουν, αναγκάστηκαν να γίνουν κυνηγοί (απλοί κυνηγοί-πολεμιστές-ληστές-πειρατές κ.ά). Από αυτά που περιγράφεις Locus, είσαι ή αναγκάστηκες να γίνεις κυνηγός-πολεμιστής (με την καλή έννοια). Έχει και αυτό την περιπέτειά του.
ReplyDeleteΌμως, κυνηγοί δεν μπορούν να γίνουν όλοι. Τουλάχιστον από τη μια μέρα στην άλλη. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα στην Ελληνική κοινωνία του σήμερα. Δεν είναι εύκολο οι περίπου 900.000 άνεργοι να γίνουν κυνηγοί από τη μία μέρα στην άλλη (κάποιοι βέβαια θα τα καταφέρουν όπως και κάποιοι θα γίνουν ληστές-πειρατές κλπ.). Αλλά και τί να κυνηγήσουν και με ποιές δεξιότητες; Και επειδή ακούμε συνέχεια ότι όλοι πρέπει να δουλέψουμε πιο σκληρά για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και να "σώσουμε" τη χώρα, αναρωτιέμαι πώς μπορεί να ακούγεται αυτό σε κάποιον που δεν έχει δουλειά και έχει πρόβλημα επιβίωσης (στέγη, τροφή, παιδιά, δάνεια κλπ).
Είναι προφανές ότι το πρόβλημα εξαπλώνεται σε όλη την κοινωνία και είναι πλέον βέβαιο ότι δεν υπάρχει σχέδιο. Αμφιβάλλω πλέον, για το αν οι δανειστές μας ενδιαφέρονται για την σωτηρία μας (αν ενδιαφέρθηκαν ποτέ ειλικρινά).
ΥΓ
Παρακολουθώ κι εγώ το θέμα με ανησυχία (όπως όλοι μας), και από ό,τι αντιλαμβάνομαι το παιχνίδι/πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από πού βλέπουμε ή μας δείχνουν. Η Ελληνική του διάσταση είναι παρωνυχίδα αν ευσταθούν αυτά που λέγονται εδώ http://www.youtube.com/watch?v=KhzcN_-v7-o. Αν και μεγάλο (33’) αξίζει τον κόπο. Με προβλημάτισαν ιδιαίτερα, α) το άνοιγμα 4 τρις των Ευρωπαϊκών Τραπεζών, β) το ότι οι Ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν εκδώσει ομόλογα σε $ τα οποία δεν ελέγχει η ΕΚΤ και γ) το leverage 1:40 (μεταξύ 17’ και 21’ = must).
Το άλλο που με προβληματίζει είναι το κατά πόσο, οι χώρες που έχουμε ως υπόδειγμα ή αυτοπροβάλλονται ως υποδείγματα, είναι τόσο καθαρές και αδιάφθορες όσο λένε. Αφορμή αυτό το δημοσίευμα (καθώς και άλλα ανάλογα) για τις αμοιβές και τους φόρους στις ΗΠΑ http://www.ips-dc.org/reports/executive_excess_2011_the_massive_ceo_rewards_for_tax_dodging/ και αυτό για το συμβιβασμό Γερμανίας με τις Ελβετικές τράπεζες σχετικά με τους τόκους των φοροφυγάδων http://www.taxationinfonews.com/2011/08/swiss-banks-will-maintain-their-confidentiality/
Αγαπητέ Locus,
ReplyDeleteΠεριγράφεις διάφορα αποτελέσματα που είχε η απόλυσή σου, αλλά σου διαφεύγει το κυριότερο: σε απομόνωσε. Σου στέρησε δια παντός την δυνατότητα να συνενωθείς με άλλα άτομα και να προβάλεις κοινές απαιτήσεις. Δηλαδή να συνδικαλιστείς.
Σαφέστατα ο συνδικαλισμός έχει φτάσει αρκετές φορές σε κάκιστα αποτελέσματα. Το ίδιο όμως και η εργοδοσία. Το σίγουρο είναι ότι όλες οι εταιρίες προτιμούν να έχουν απέναντί τους ένα και μόνο εργαζόμενο. Ποια είναι η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ ενός ατόμου και ενός corporation;
Ναι, στην περίπτωσή σου είχες μια ενδιαφέρουσα ζωή. Τα κατάφερες πολύ καλά. Ειλικρινά χαίρομαι και σε επικροτώ και σε ζηλεύω. Αλλά και δισεκατομμυριούχος να γίνεις, αυτό δεν σημαίνει κάτι για το σύνολο. Αν σου τύχαινε κάποια ατυχία, μια αρρώστια, μια σοβαρή αναποδιά, δεν θα υπήρχε κανείς να σε στηρίξει. Ή αν η αρρώστια συνέβαινε στο παιδί σου. Ή αν τύχαινε να είσαι κάποιος άλλος, λιγότερο δυνατός απ' ότι είσαι.
Οι κανόνες του παιχνιδιού δεν καθορίστηκαν από τη Φύση. Δεν πρόκειται για Δαρβινισμό. Οι κανόνες καθορίζονται από τους Νόμους του κράτους για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Και οι Νόμοι δεν βγαίνουν τυχαία, αλλάζουν συνεχώς.
ReplyDeleteΕμείς οι πολλοί κάνουμε ότι μπορούμε για να επιβιώσουμε. Τουλάχιστον όμως ας καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν και κάποιοι που το βιωτικό τους πρόβλημα το έχουν λύσει προ πολλού και σκοπός τους είναι να αλλάζουν τους κανόνες προς όφελός τους.
Και εμείς οι υπόλοιποι έχουμε μεγάλη ευθύνη που το επιτρέπουμε. Είτε επειδή δεν το παίρνουμε χαμπάρι. Είτε επειδή δεν μας ενδιαφέρει. Είτε επειδή δεν έχουμε χρόνο. Είτε επειδή φοβόμαστε. Είτε επειδή έχουμε λεφτά και δουλειά και δεν μας νοιάζουν οι υπόλοιποι. Είτε επειδή κάναμε φιλοσοφία ζωής τον ατομικισμό ώστε να έχουμε δικαιολογία να μη νοιαζόμαστε.
Ω, μα ζω με ρυθμούς Αμερικής (ανελέητα ωράρια και κυνηγητό δουλειών) και απολαβές Ελλάδας (κάτι ψίχουλα). Για το θεό τους ας με βγάλει κάποιος και μένα σε εφεδρεία και να μου δίνει το 60% είπαμε? Χλιδή, παιδιά, χλιδή. Αυτό έχω να πω. Σαν προχθές που άκουσα ότι δύο συνταξιούχοι με ανεξάρτητα παιδιά που παίρνουν από 1200 ο καθένας θεωρούνται πολύ φτωχοί. Τζίζας δλδ.
ReplyDeleteΔυστυχώς, δεν είδαμε τίποτα ακόμα και δεν πόνεσε ακόμα :/
Αγαπητή Νάντια, όπως φαίνεται πρέπει να συνηθίζουμε σε μισθούς Κίνας. Σιγά-σιγά το ίδιο γίνεται και για αρκετούς Αμερικανούς. (Η "εφεδρεία" είναι για 12 μήνες. Μετά παίρνεις μηδέν.)
ReplyDeleteΤο ξέρω xristakis :/ Είναι πολύ άσχημο. Επιμένω ότι αντίστοιχα εγώ ούτε αυτούς τους 12 μήνες θα είχα/θα έχω. Ξέρω, solidarity μηδέν. Ναι, είναι κατάντια αυτό, από την άλλη δυστυχώς είμαι αγανακτισμένη και με 'τον διπλανό μου'. Άσχημο αυτό σε τέτοιους καιρούς. Καλό μας κουράγιο.
ReplyDeleteΔεν μπορώ να εκφράσω πόσο απόλυτα καταλαβαίνω και ταυτίζομαι με τις σκέψεις αυτές αγαπητέ μου Locus. Έτσι έζησα, έτσι ζω και θα ζω, έτσι έμαθα το παιδί μου να ζει. Είμαστε κύριοι του εαυτού μας και της τύχης μας.
ReplyDeleteΕγώ πάλι, πάντα το έλεγα αυτό πιο απλά... "Κάθε πρωί, στα Βραχώδη Όρη της ζωής, βγαίνω από την ξύλινη καμπίνα μου και πάω να βρω την αρκούδα μου. Μέχρι τώρα και για όσο μπορώ, κερδίζω εγώ. Μια μέρα θα κερδίσει η αρκούδα. Αλλά στο τέλος θα έχει κερδίσει η ζωή, και θα είμαι ευγνώμων που υπήρξα."
Όλα τα άλλα, είναι άρνηση, μέσα από ένα κουτί το οποίο εφευρίσκουν όσοι θέλουν να κυνηγάνε άλλοι τις αρκούδες τους...
Xristakis,
ReplyDeleteΜε τιμά το μακροσκελές σου σχόλιο, το οποίο περιέχει πολλά καλά προς σκέψη και συζήτηση. Αλλά το "παράδειγμα" που καταθέτεις, και η προτροπή προς απομόνωση καθώς και εκείνος ο Μichael, δεν εχουν καμμία σχέση μαζί μου, εγώ προτρέπω Αυτονομία μέσα απο κάποιο παγκόσμιο άνοιγμα, και όχι κλείσιμο και συλλογή κονσέρβων.
Μέσα απο το προσωπικό μου άνοιγμα στον ευρύτερο κόσμο, εγώ προσωπικά βρήκα μια ανεξαρτησία που μου πάει. Ναί, μπορώ αν πάσα στιγμή να συνδικαλιστώ και εγώ επι παντός επιστητού, αν δώ βέβαια οτι αξίζει τον κόπο μου. Καθόλου δεν με ενόχλησε η απόλυσή μου, ήταν δίκαίωμα της εταιρίας να κάνει ό,τι γουστάρει. Δεν με απόλυσε κάν, απλα με έκανε πιο "ελαστικό". Νόμιμο και αυτό, το επιτρέπει ο νόμος. Άλλά για να μην χάνω και εγώ χρόνο μαζί τους, αντέδρασα. Δεν αισθάνομαι καθόλου απομονωμένος. Απομονωμένοι είναι οι απολύτως φιλοσοφικά και πνευματικά συμβιβασμένοι, όπως ας πούμε οι δημόσιοι υπάλληλοι που πούλησαν τα πάντα για μια πληκτική ζωή σε κάποιο θλιβερό γραφείο.
Πέραν τούτου, το πόσο άρρωστο είναι ενα σύστημα είναι και αυτό συζητήσιμο. Η Αμερική για παράδειγμα είναι άρρωστη και αυτή, άρρωστη όμως είναι και η Ελλάδα.
Εχει η Αμερική Καπιταλισμό; Είχε εναν καζινοκαπιταλισμό που κατά την γνώμη μου πέθανε. Τώρα υπάρχουν άλλοι καπιταλισμοί. Δεν με ενδιαφέρει και πολύ. Δική μου πολιτική είναι να κάνω διάγνωση τις αρρώστιες και να ξεφεύγω απο τις χαραμάδες.
Να ομολογήσω πως δεν διακατέχομαι ούτε απο σοσιαλιστικές ευαισθησίες ούτε απο επαναστατικότητα. Η μόνη μου ηθική και πνευματική υποχρέωση ειναι να αντανακλά η ζωή μου αυτά που λέω οτι πιστεύω. Και πίστεψέ με, στο σημείο αυτό είμαι συνεπής.
* Ισως να έχω βοηθήσει και κάποιους επιλεκτικά. Μόνον επιλεκτικά. Μόνον έτσι λειτουργώ. Νάσαι καλά.
Aγαπητέ μου Α.Α.Τ. οι γονείς μου θυμάμαι είχαν ενδιασμούς να αφήσουν τον αδελφό μου να πάει στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε βρεί δουλειά. Είχαμε δώσει τότε μεγάλη μάχη για αυτή τη μικρή κατάκτηση.
ReplyDeleteΓνωρίζω καλά το θέμα, οι στρατιές αυτές που ζούν ακόμα το όραμα του Κρατισμού θα πάθουν πανωλεθρία. Δέν έχω τη λύση, και θα αρκεστώ στις κοινωνιολογικές μου παρατηρήσεις.
Εγραψα όμως αυτό το πόστ απο ζοχάδα, γιατί κάποιος μου έκανε μια ηλεκτρονική παρατήρηση πως έχω την πολυτέλεια (ως πλούσιος που σπούδασε στην Αμερική), να ρεμβάζω με τους ανέργους, με κατηγόρησε μάλιστα πως δεν έχω καμμία σχέση με κάποιους απολυμένους σε κάποια επιχείρηση της Νάουσσας.
Εχω και παραέχω σχέση με όλα. Κατάγομαι και εγώ απο τον λαό, και γνώρισα και εγώ σκληρή δουλειά και ανεργία. Την αντίδρασή μου την περιγράφω.
* Για το υπόλοιπο σχόλιό σου, θα μου επιτρέψεις ακομα λίγες μέρες να κοιτάξω τα λίνκς και θα επανέλθω. Νάσαι καλά.
Ρε Νάντια, (και σε συμπαθώ γαμώτο), που κολώνεις; Oλλανδία, Αμερική, τα ξεχνάμε όλα αυτά; Ενα αεροπλάνο και έφυγες. Βάλε το βιογραφικό σου στα αγγλικά στο Dice.com και στο Μonster.com (δωρεάν είναι), και σε βρίσκουν απανταχού με key word searches. Χρειάζεσαι μονάχα ενα email account να σε βρίσκουν (δωρεάν κι αυτό), και ετοίμασε και τρία references.
ReplyDeleteYou know the drill baby.
Οι κινέζοι που ξέρουν αγγλικά και δουλεύουν σε Star Bucks στην Κίνα, κάνουν 1000 δολλάρια τον μήνα, οι μάνατζερς σε call centers 800-1000 (κυρίως γυναίκες), και οι σκέτοι οικοδόμοι πάνω απο 1000 μηνιαία. Η ενδοχώρα βρίσκεται ακόμα στο ρύζι.
Νάντια, ξεκουβάλα. Για μας η Ευρώπη ειναι το γήπεδο. Τα φιλιά μου:)
Mπράβο ρε Δημήτρη , ελληνοαμερικανέ μου. Με νοιώθεις, έτσι;
ReplyDeleteAς κοιτάξουν και εσένα μερικοί, αγώνας για να είμαστε κύριοι του εαυτού μας και της τύχης μας. Μέχρι να μας φάει η αρκουδα; Tουλάχιστον να πάμε όρθιοι αδελφέ μου. Να μην μας φάει το κάθε πασοκομάγαζο. Νάσαι καλά σύντροφε απο την Ιταλία.
Αγαπητέ Locus, δεν είπα ότι είσαι απομονωμένος στη ζωή σου ή στις συναναστροφές σου. Αντίθετα, πιθανότατα είσαι networked, αλλιώς πως θα πάρεις δουλειές;
ReplyDeleteΕίπα ότι είσαι εργασιακά απομονωμένος. Ούτε ανήκεις ούτε είναι δυνατόν ποτέ να ανήκεις σε κάτι σαν το writers guild of america ή οτιδήποτε τέτοιο. Και αυτοί ελεύθεροι επαγγελματίες είναι, αλλά έχουν κάποια κοινή φιλοσοφία. Εσύ στη ζωή σου επέλεξες να τα βγάζεις πέρα μόνος σου, να διαπραγματεύεσαι πάντα μόνος σου.
Αυτή είναι η φιλοσοφία σου λοιπόν: ο καθένας για τον εαυτό του. Ουσιαστικά αυτή είναι και η φιλοσοφία του tea party, του Michael που έδωσα παραπάνω, και όσων μαζεύουν κονσέρβες για "να προστατευτούν από τον αρμαγεδδώνα". Προφανώς εσύ δεν είσαι τέτοιος, όμως η ουσία της φιλοσοφίας είναι η ίδια. Απλώς ο μέσος φουκαράς δεν είναι ικανός να βρει δουλειά contract στην Ιαπωνία, οπότε κοιτάζει πως να προστατευτεί όπως μπορεί εκεί που βρίσκεται. Μόνος του όμως.
ReplyDeleteΑυτή η φιλοσοφία του ατομισμού και της προσαρμογής στις όποιες συνθήκες χωρίς κριτική δεν είναι κάτι καινούριο. Πάντα υπήρχε. Και βέβαια είναι ατομικά καλύτερο για όσους το εφαρμόζουν. Για το σύνολο της κοινωνίας όμως, είναι το ίδιο καταστροφική φιλοσοφία όσο και ο κρατισμός ή η κομματοκρατία στην Ελλάδα.
Semi-recovered from Berlin, off to Tallinn tomorrow, στα αεροδρόμια ζω Λόκους! Δεν παραπονιέμαι οκ, απλά καμιά φορά λόγω κόπωσης και βλακειών που ακούω γύρω μου λυγίζω για λίγο, but then I travel again, I see/learn sth new, I meet someone new, cv is expanded, I get high/optimistic/whatever, I breathe and all is forgotten :p
ReplyDeleteXristakis δεν απαντώ για τον Λόκους αλλά η γνώμη μου είναι ότι εργασιακά απομονωμένοι είναι οι Αγανακτισμένοι, οι εδώ συνδικαλιστές, οι όποιοι τέλοσπαντων δεν έχουν καταλάβει ότι θέλουμε - δε θέλουμε ζούμε την παγκοσμιοποίηση και αν συνεχίζουν έτσι they don t freakin' stand a chance, ούτε σαν άτομα, ούτε σαν ομάδα, ούτε σαν θεσμός.
/σόρυ για τα γκρίνκλις/
Locus μου, δεν ξέρω αν νοιώθω εσένα -θα το ήθελα γιατί μ' αρέσει πολύ η καρδιά και ο νους που διαβάζω εδώ... πάντως νοιώθω αυτά που έγραψες παραπάνω. Για μένα δεν υπάρχουν χώρες και συστήματα: μόνο άνθρωποι, άνθρωποι στο σκοτάδι και άνθρωποι στο φως. Το φως και το σκοτάδι βέβαια δεν είναι ένα πράγμα ή το άλλο συγκεκριμένο και μονολιθικό, μα το φως ενός ανθρώπου είναι το σκοτάδι κάποιου άλλου. Και μέχρι να μάθουν οι άνθρωποι να δεχτούν ότι η γνώμη τους ισχύει μόνο για τους ίδιους, μέχρι να μάθουν οι άνθρωποι ότι την ζωή την μοιράζεσαι όταν καταλαβαίνεις τον άλλον -όχι όταν του λες που νομίζεις ότι κάνει λάθος, μέχρι τότε εγώ θα περιδιαβαίνω τα Βραχώδη μου Όρη, όσο μπορώ, είτε είναι στην Βόρειο Αμερική είτε στην Ελλάδα, Ιταλία ή Τιμπουκτού. Κι όσο περνάν τα χρόνια ο γνώμονας μου είναι να έχω ζήσει χωρίς να απαιτώ από άλλους ή από συστήματα και να έχω ζήσει χωρίς να βλάψω ή να δυναστεύσω άλλον.
ReplyDeleteΑγαπητέ thinks,
ReplyDeleteΌλοι τείνουν να νιώθουν ωραία όταν μιλούν με όσους έχουν ίδιες θέσεις. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν και δίκιο!
Απ' ότι έχω καταλάβει, τόσο εσύ όσο και ο locus τελειώσατε ελληνικό σχολείο. Δηλαδή επί 12 και βάλε χρόνια είχατε δωρεάν παιδεία, σας προστάτευαν Αστυνομικοί, Πυροσβέστες και Φαντάροι του Δημοσίου, σας δίδασκαν δάσκαλοι του ΕΔ, και είχατε ηλεκτρικό από τη ΔΕΗ.
Ποτέ δεν πληρώσατε φόρους στο Δημόσιο, αντίθετα όλη σας την παραγωγική ζωή σας την βγάλατε στο εξωτερικό. Αντικειμενικά λοιπόν θα έπρεπε να νιώθετε ευγνωμοσύνη για το Ελληνικό Δημόσιο! Πήρατε χωρίς να δώσετε τίποτα! Αντί αυτού όμως επανειλημμένα βγάζετε και οι δύο χολή και μίσος! Σωστά ειπώθηκε «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος».
Αυτό δεν σημαίνει ότι το Δημόσιο είναι σωστό. Χάλια είναι και με τις αλλαγές που γίνονται στο πόδι θα γίνει ακόμη χειρότερο. Όμως εσείς σχεδόν λέτε ότι το ΕΔ είναι ο δαίμονας που ευθύνεται για όλα τα κακά της υφηλίου! Άραγε αν εξαφανιστεί τότε θα έρθει ο παράδεισος; Θα ευτυχήσουμε όλοι; Και οι ομογενείς;
ReplyDeleteΑυτή η απλοϊκή θεώρηση δεν έχει σχέση με τη πραγματικότητα και κάνει πολύ κακό και στη χώρα και τους κατοίκους της που σήμερα δοκιμάζονται πολύ σκληρά.
Και βέβαια να επισημάνω ότι για τις μεγάλες πολυεθνικές που έχουν καταστρέψει κόσμο και κοσμάκη, για την Ουώλ Στριτ που όλοι λένε ότι προκάλεσε την ύφεση του 2007-2008 που ακόμη ταλαιπωρεί τον πλανήτη ... απέναντι σε όλα αυτά δεν έχετε καμιά πικρία ή αντίθεση! Εκεί δεν χρειάζεται καμιά αλλαγή, ούτε σας ανησυχεί ιδιαίτερα. Ούτε χολή, ούτε μίσος. Απλά πρέπει να προσαρμοστούμε όλοι μας! Δεν γίνεται τίποτα, να μάθουμε να είμαστε αυτόνομοι και να τα βγάζουμε πέρα μόνοι μας και να δεχόμαστε το σύμπαν όπως είναι νομοτελειακά. Και αν ο δίπλα δεν τα καταφέρει, κρίμα.
ReplyDeleteΕ, κάπου δεν μου κάθεται καλά όλο αυτό!!!
Αγαπητέ Χριστάκη, μετά από την πρόσφατη μακροσκελέστατη συζήτησή μας στου φίλου Squarelogic, θα χαρώ πολύ να φιλοξενήσω τα σχόλιά σου στο μπλογκ μου, ή να σχολιάσω στο δικό σου, όταν αποφασίσεις να αποκτήσεις ένα. Προτείνω τα δικά μας μπλπγκ για συζητήσεις μεταξύ μας.
ReplyDeleteΈτσι στα γρήγορα, και επειδή μου απεύθυνες τον λόγο, και με την άδεια, ελπίζω, του φίλου Locus:
- Πήγα σε ιδιωτικό μη-Ελληνικό σχολείο που οι γονείς, γιαγιάδες και θείος πλήρωναν από το υστέρημά τους.
- Μια φορά πέντε χρονών που έβαλα κατά λάθος φωτιά στις κουρτίνες του δωματίου μου, την έσβησε την φωτιά η μάνα μου με ένα κουβά νερό χωρίς να καλέσουμε πυροσβεστική.
- Φαντάρος έκανα κι εγώ. Και τους στρατευμένους άντρες και γυναίκες τους υποστηρίζω παντού, όχι όμως και απαραίτητα τους πολιτικούς που τους στέλνουν να κάνουν ότι διατάσσονται να κάνουν.
- Δάσκαλοι του ΕΔ δεν με δίδαξαν. Εγώ όμως δίδαξα Ελληνόπουλα στην Αθήνα για 3 χρόνια, και Ελληνόπουλα στην Αμερική για άλλα τρία.
- Ηλεκτρικό έφερνε και μας φέρνει η ΔΕΗ και την πληρώνουμε κάθε μήνα το ζητούμενο αντίτιμο. Μετράει αυτό; Α! και ΕΥΔΑΠ και Φυσικό Αέριο!
- Φόρους στην Ελλάδα πληρώνω ανελλιπώς. Τώρα μάλιστα που εθελοντικά και χωρίς να το περιμένουν κατέβασα τα νοίκια 20% κάτω για τους νοικάρηδες μου, θα πληρώσω συν το νοίκι και από την τσέπη μου για τους έκτακτους φόρους στα διαμερίσματα.
- Αστυνομία; Έχετε Αστυνομία στην Ελλάδα;
Έχεις δίκιο πάντως όσον αφορά το ότι υπάρχει και χολή και μίσος. Η ερώτηση είναι από που προέρχονται, και καθένας θα δώσει διαφορετική απάντηση σ' αυτό το ερώτημα... Ίσως αντί να ψάχνουμε για χολή και μίσος, αν ψάχναμε για ότι υπάρχει που μπορεί να μας ένωνε;
Όπως σου ευχήθηκα και στου Squarelogic, Χριστάκη μου, σου εύχομαι και τώρα, μια μέρα να βρεις την ειρήνη και την δύναμη για να μπορέσεις να ονειρευτείς... θα σου φέρει ένα χαμόγελο στα χείλη.
Εντάξει thinks, λάθος μου. Αφού είσαι εισοδηματίας με διαμερίσματα και πήγες σε ιδιωτικό σχολείο, εσύ δεν χρωστάς τίποτα στο Ελληνικό κράτος.
ReplyDeleteΤώρα, αν ειλικρινά θέλεις να μιλήσουμε για όνειρα, ανθρώπους στο σκοτάδι και ανθρώπους στο φως και άλλα τέτοια, κάνε σε παρακαλώ τον κόπο όταν μπορέσεις να διαβάσεις το βιβλίο της Barbara Ehrenreich "Smile or Die: How Positive Thinking Fooled America and the World". Είναι πολύ διαφωτιστικό και διαβάζεται σε 1-2 μέρες μόνο. Αν και μου είναι εύκολο να δακτυλογραφώ, δεν μπορώ να γράψω και βιβλίο στα blogs και ένα κοινό υπόβαθρο βοηθά στη συζήτηση.
Μπράβο Νάντια μου, υπερκινητική βλέπω. Καλά πάς, είμαι ευτυχής. Μόλις έμαθα πως το Tallinn είναι στην Εσθονία. Λαμπρά. Τα φιλιά μου:)
ReplyDeleteΚανένα πρόβλημα φίλε Χριστάκη, δεκτές οι παρατηρήσεις, άλλωστε τα πόστ μου είναι πάντα υποκειμενικά. Τον αντικειμενισμό τον αφήνω στους άλλους. Και αν ποτέ υπήρξα απαξιωτικός για την Ελλάδα, ας μου αναγνωριστεί το ελαφρυντικό πως δεν το είχα καταλάβει.
ReplyDeleteΑλλά που πού φίλε μου συμπέρανες πως δεν είμαι ευγνώμων για όσα μου πρόσφερε η πατρίδα; Πως είμαι κατά της δημόσιας παιδείας της, και κατά όλων εκείνων (αστυνομικών, πυροσβεστών, κλπ), που αποτελούν εκπρόσωπους του ελληνικού αστικού κράτους; Γράφω τέτοια στα πόστ μου;
Απο πού προέρχεται η παρατήρηση πως είμαι απομονωμένος εργασιακά, και αν μου τύχει κάτι δεν θα έχω κάποιον να στηρίξει; Επειδή διαπραγματεύομαι τη ζωή μόνος μου; Τι να κάνω; Να περιμένω τις κομματικές υπερδυνάμεις να με βολέψουν;
Απο πού η υπόθεση πως ακόμα και δισεκατομυριούχος να γινόμουνα αυτό δεν σημαίνει κάτι για το σύνολο; Εγώ λέω να τα μοίραζα. Ακούγεται περίεργο; Αντε να λέω ψέματα. Κι αν δεν λέω; Κάποτε που με κάτι παιδιά της ομογένειας κάναμε μουσικές συναυλίες, μοιράσαμε πάνω απο 200 χιλιάδες δολλάρια σε ελληνικά ιδρύματα και ιατρικές επεμβάσεις για παιδιά απο την Ελλάδα. Και τα μαθήματα ελληνικών που έκανα αφιλοκερδώς; Πάνε κι αυτά στον ατομικισμό;
Απο που το συμπέρασμα πως δεν δίνω φόρους στην Ελλάδα; Κάνω δήλωση απο το 1989. Γνωρίζεις φίλε μου πως απο κάποια μικρής εμβέλειας επιχείρηση (που σήμερα ψυχοραγεί), ζούνε ακόμα μερικοί στην Ελλάδα;
Υποθέτω πως τα σχόλιά σου είναι καλοπροαίρετα. Το θέμα του πόστ μου δεν ήταν οι πολυεθνικές. Για το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα και τους διάφορους μάγους που μας βούλιαξαν το 2008, την παγκόσμια οικονομία, τη σχέση Άμερικής και Κίνας, έχω γράψει και στο παρελθόν. Ξέρω αρκετά για όλα αυτά. Το 2008, έχασα προσωπικά αρκετά για να το θυμάμαι.
Ο φίλος Δημήτρης ειναι ευπατρίδης, και εχει ζήσει στην Αμερική, στην Αγγλία και τώρα στην Ιταλία. Κατέθεσε τη γνώμη του. Δικαίωμά του να διαπραγματεύεται και εκείνος τη ζωή του απο μόνος του, και να έχει άποψη για τη ζωή, χωρίς να έχει υπόψιν του και το βιβλίο που αναφέρεις.
Ηταν μια ωραία συζήτηση. Ας δούμε τώρα τι μας ξημερώνει στην Ελλάδα του άκρατου σοσιαλιστικού Κρατισμού.
Νάσαι καλά φίλε μου. Δεν ήθελα να κλείσω τα σχόλια πρίν σου απαντήσω. Τιμή μου.