Peace and Hope

Στριμώχτηκα ανάμεσα στο πλήθος βρίσκοντας μια βολική καρέκλα. Είχα έρθει εδώ απο το προσωπικό ενδιαφέρον που ασκούσαν πάντα πάνω μου θέματα πολιτικής, κυρίως σε διεθνή επίπεδο. Κάθε φορά που έφτανα σε τούτη την πόλη της πολιτικής, κυνηγούσα ομιλητές και διαλέξεις. Η όμορφη πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, φορτωμένη με φωτισμένα μνημεία, αγάλματα και ελληνοπρεπή κτίρια, ήταν επίσης φορτωμένη και με μια τεράστια πνευματικότητα. Εβρισκες εδώ ό,τι ήθελες. Εξω απο το κτίριο του National Geographic, κοντά στο μέρος οπου η εταιρία μου είχε το γραφείο της, είχα δεί την πρόσκληση. Tariq Ali, The Duel (Η μονομαχία).

Γεννημένος στο Πακιστάν και μορφωμένος στη Δύση, ο Tariq Ali είναι μια απο τις λίγες προσωπικότητες του Πακιστάν που δεν εξαγοράστηκε απο την ντόπια ελίτ της χώρας του για να υπηρετήσει τη μυθοπλασία του νέου μουσουλμανικού κράτους που προήλθε απο τον θρησκευτικό χωρισμό του με την Ινδία. Θα μπορούσε να ήταν υπουργός, πρέσβης, ή ανώτερος αξιωματούχος έχοντας μια άνετη ζωή στην πακιστανική κλεπτοκρατία, ενα κράτος που απο έξω ίσως να μοιάζει θεσμικά όπως όλα τα άλλα, αλλα στην ουσία αποτελεί μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Καθε φορά που η επικαιρότητα έπεφτε πάνω του ήταν για κάτι καταστροφικό. Σακατεμένα κορμιά απο βόμβες στην αγορά, πλημμύρες, σεισμούς και πολιτικά πάθη. Αυτά ήξερα και εγώ. Αλλα εκείνη τη βραδιά έβαλα τα πράγματα στη θέση τους.

"Το πρώτο μου βιβλίο για το Πακιστάν γράφτηκε το 1969", δήλωσε ο συγγραφέας, "και προεξοφλούσε τον διαμελισμό του νέου κράτους. Το βιβλίο απαγορεύτηκε αμέσως και διάφορα αντίτυπα κάηκαν τελετουργικά σε στρατιωτικές ακαδημίες και σχολεία. Ο διαμελισμός ήρθε μερικά χρόνια αργότερα. Δυτικό και ανατολικό Πακιστάν χώρισαν. Το ανατολικό κομμάτι απετέλεσε το Μπαγκλαντές. Το δυτικό κομμάτι που ξεκίνησε τότε με 45 εκατομμύρια, κοντεύει σήμερα τα 200."

"Μερικά χρόνια αργότερα έγραψα ενα ακόμα βιβλίο με τον τίτλο "Μπορεί το Πακιστάν να επιζήσει;". Το βιβλίο εκνεύρισε προσωπικά τον στρατηγό Ζία που κυβερνούσε τότε το Πακιστάν. Το απαγόρευσε βέβαια αμέσως. Αλλα το βιβλίο κυκλοφόρησε σε διάφορες πειρατικές εκδόσεις και διαβάστηκε απο πολλούς γραφειοκράτες της χώρας. Εκτοτε δεν απαγορεύουν πλέον βιβλία και αυτό είναι ευχάριστο. Αυξήθηκαν όμως οι πολιτικές δολοφονίες".

"Το παρόν βιβλίο (The Duel) εξετάζει τη σχέση ανάμεσα στον πακιστανικό λαό και την πολιτικοοικονομική και στρατιωτική ελίτ που κυβερνάει τη χώρα. Είναι μια παρουσίαση του Πακιστάν στον έξω κόσμο. Πρόκειται στην ουσία για μια Μονομαχία μεταξύ λαού και ελίτ που δεν έχουν μεταξύ τους τίποτα το κοινό. Ολόκληρο το στρατιωτικό κατεστημένο του Πακιστάν, η δομή του, η στελέχωσή του, η εκπαίδευσή του, ήταν ιδεολογικό δημιούργημα της Αμερικής μέσα στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου. Για πολλά χρόνια ο στρατός θεωρούνταν ο μόνος μηχανισμός που δούλευε σωστά και θα μπορούσε να κρατήσει ενωμένο το Πακιστάν, υποστηρίχτηκε έτσι πολιτικά απο την Αμερική. Σήμερα όμως, αυτή η "ειδική σχέση" βρίσκεται σε κίνδυνο, η ιδεολογική της υπόθεση στα πρόθυρα αναθεώρησης. Κάτι που θα έχει τρομακτικές επιπτώσεις στην περιοχή".

Ακολούθησε μια όμορφη και περιεκτική ανακεφαλαίωση και ιστορική αναδρομή των βασικών γεγονότων που σημάδεψαν το Πακιστάν, απο τον χωρισμο του με την Ινδία, μέχρι την απόκτηση των ατομικών όπλων. Για το πώς δημιουργήθηκε το ISI (οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας), και οι εφιαλτικές πρακτικές που ακολουθεί. Για τους δικτάτορες που πλιατσικολόγησαν τα δημόσια ταμεία για οικογενειακό όφελος. Για την "ειδική σχέση" με την Αμερική.

"Παρότι η χώρα ήταν και παραμένει στην ουσία μια στρατιωτική οικογενειακή δικτατορία, πολλά πράγματα σταδιακά άλλαξαν. Επι δικτατορίας Ζία (τον οποίον αργότερα δολοφόνησαν), το πακιστανικό υπουργείο Παιδείας και Πληροφορίας, δόθηκε εσκεμμένα σε φανατικούς ισλαμιστές με φρικιαστικές επιπτώσεις για την κοινωνία", δήλωσε ο συγγραφέας. "Ο φανατικός φονταμενταλισμός εισχώρησε σταδιακά σε σχολεία, τα ΜΜΕ και τον ίδιο τον στρατό, δημιουργώντας το σκηνικό μιας επερχόμενης κόλασης."

"Αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο όταν άκουσα πως η Αμερικη απείλησε να βομβαρδίσει το Πακιστάν στέλνοντάς το στη "νεολιθική εποχή", ανακοίνωσε στο πλήθος ο συγγραφέας, "και όταν διάβασα πως το 60% των παιδιών που γεννιούνται σήμερα στη χώρα ειναι εμφανώς "κοντύτερα" απο την προηγούμενη γενιά. Είναι οι επιπτώσεις της "Μονομαχίας" μεταξύ του απλού κόσμου και της διεφθαρμένης ελίτ που τον κυβερνάει".

Η διάλεξη τέλειωσε με εναν καταιγισμό ερωτήσεων. Για τα διεφθαρμένα αραβικά καθεστώτα, τα πυρηνικά όπλα του Πακιστάν, τον πόλεμο της Δύσης στο Αφγανιστάν, τις φανατικές θρησκευτικές ομάδες των Ταλιμπάν. Στάθηκα κατόπιν στην ουρά για να αγοράσω το βιβλίο του κ. Ali. Η ομιλία εκείνη ήταν για μένα αποκαλυπτική. Το Πακιστάν θα μπορούσε να αποτελέσει το επίκεντρο ενός νέου τρομακτικού πολέμου. Είχε όλα τα συστατικά ενός επερχόμενου κατακλυσμού. Πυρηνικά όπλα, εναν στρατό διαβρωμένο απο διάφορα αντιμαχόμενα στοιχεία, φανατικούς μουλάδες, μια πολιτική κλεπτοκρατία, και μια "ειδική σχέση" που γινόνταν επικίνδυνη. Στάθηκα μπροστά στον κύριο Ali για να μου υπογράψει το βιβλίο του. "Peace and Hope", έγραψε εκείνος υπογράφοντας το εσωτερικό του. Μια ευχή. Ο,τι ακριβώς χρειαζόνταν το Πακιστάν για να έχει μέλλον. Ο,τι ευχόνταν και εκείνος για την πατρίδα του...

------------------------
Το Πακιστάν επανέρχεται σταδιακά στο επίκεντρο της επικαιρότητας, απο την οποία εσκεμμένα απουσίαζε για πολύ καιρό. Είναι για μένα η πιο επικίνδυνη περιοχή στον κόσμο. Κλείνοντας αυτό το πόστ, άκουσα στην τηλεόραση κάποιον αμερικανό αξιωματούχο να κάνει χιούμορ με τη δολοφονία Οσάμα. "Τουλάχιστον", είπε σαρκαστικά ο αξιωματούχος, "ο Οσάμα Μπίν Λάντιν είχε την ευπρέπεια να χτίσει ενα δικό του σπίτι δίπλα στην πακιστανική ακαδημία στρατού. Φανταστείτε να τον βρίσκαμε μέσα..."

Πληροφορούμαι πως ο κύριος Τariq Ali θα βρίσκεται τις προσεχείς ημέρες στην Ελλάδα. Οσοι μπορείτε δείτε τον. Είναι ενας ζόρικος τυπάκος, που έχει και κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις και για τη δική μας κρίση.