Ευρωπαική επέμβαση

Ηρθε η ώρα της ευρωπαϊκής επέμβασης. Η μυστική συνάντηση του Λουξεμβούργου δεν είναι απαραίτητα κακή για την Ελλάδα, και ισοδυναμεί ίσως ιστορικά με την συνάντηση του Λονδίνου που είχαν οι ευρωπαικές δυνάμεις πριν τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Οι ευρωπαίοι καλούνται να αποφασίσουν για το ελληνικό πρόβλημα.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την αντζέντα της συνάντησης. Ηταν συνάντηση τύπου brainstorming, με σκοπό να καθοριστεί ενα σχέδιο δράσης για το μέλλον. Είναι μέρος της "σεναριολογίας" που όλοι οι ενδιαφερόμενοι έχουν υποχρέωση να εκτιμήσουν, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Η μυστική συνάντηση είχε και έχει μια λογική. Προσεκλήθησαν οι αντιπρόσωποι των πιστωτών, οι κύριες δυνάμεις που αποφασίζουν το μέλλον της Ευρώπης, και οι προβληματικοί ενδιαφερόμενοι. Υπάρχει η ευρωζώνη, υπάρχουν τα χρέη, υπάρχει η αγορά, υπάρχουν οι κερδοσκόποι, υπάρχουν και τα νούμερα.

Η Ελλάδα υπέγραψε μία σύμβαση που την έσωσε μέν προσωρινά απο την χρεωκοπία (το Μνημόνιο), αλλα της επέβαλε ενα πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών που εκπροσωπούν παθογένειες 30 χρόνων, και που πρέπει να διορθωθούν αμέσως. Η Ελλάδα έπρεπε να πληρώσει τα 110 δις μέσα σε 3 χρόνια απο την ώρα που τα πήρε, να επανιδρύσει όλες τις παθογένειές της σε 3 χρόνια, να πληρώσει 60-80 δις κάθε χρόνο σε ώριμα ομόλογα, κα να επιστρέψει στην ελεύθερη αγορά δανεισμού το 2013. Τίποτα απο όλα αυτά δεν είναι εφικτά. Ακόμα και οι πιο ευφάνταστοι (ή ηλίθιοι) οικονομολόγοι το καταννοούν.

Η Ελλάδα πρέπει να προστατευτεί απο τις αγορές για μια τουλάχιστον δεκαετία, και το συνολικό της χρέος να τραβηχτεί σε μεγαλύτερο χρονικό ορίζοντα. Οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι εφικτές σε 10 χρόνια, αλλά όχι σε 3. Και αυτά θα γίνουν μόνον αν η Τρόϊκα ασκήσει πίεση. Με το ζόρι. Αλλιώς η Ελλάδα δεν αλλάζει.

Να τελειώνει λοιπόν το καλαμπούρι της εθνικής ανεξαρτησίας, της αντίστασης στο Μνημόνιο, της περίεργης αντιπολίτευσης που ζητάει ξεσηκωμό, να τελειώνουμε με το σοσιαλιστικό καλαμπούρι των συνδικάτων, των ιατρικών συμμοριών, και της λοιπής λαϊκής κλεπτοκρατίας που για 30 χρόνια μας πασάρεται για κοινωνικό σύστημα. Για να σωθεί η Ελλάδα χρειάζεται να μειωθεί το κράτος απο 30-60%. Ακόμα και αν μας χαριστεί όλο το χρέος, με τα σημερινά νούμερα παράγουμε πρωτογενή ελλείματα των 20 δις τον χρόνο. Ηρθε η ώρα να δωθεί μια λύση.

Ουσιαστικά, στη χώρα μας υπάρχουν δύο μόνον πραγματικές προτάσεις φιλοσοφικής σύλληψης και αντιμετώπισης της κρίσης (πέραν της διαμάχης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που είναι εντελώς φανταστική). Η μαρξιστική θεώρηση του ΚΚΕ που προτείνει έξοδο απο την Ευρώπη και το Ευρώ, και προτείνει στάση πληρωμών, κάτι που θα μετατρέψει την Ελλάδα σε Κούβα, και η νεοφιλελεύθερη κατα πολλούς θεώρηση τύπου Γεννηματά που διατηρούν το ευρώ, τις αγορές και τις συμμαχίες, και προτείνουν ενα παρατεταμένο Μνημόνιο για την Ελλάδα, αναδιάρθρωση του συνολικού της χρέους, μείωση του Κράτους κατα μεγάλο ποσοστό, και ζητούν ευρωπαϊκή προστασία απο τις αγορές για πολλά χρόνια, μέσα στο οποίο διάστημα η Ελλάδα θα μπορούσε ρεαλιστικά να ανακάμψει, να διαχειριστεί το χρέος της, να κάνει κάποιες ρεαλιστικές διαθρωτικές αλλάγές και να εμπνευστεί ενα σχέδιο ανάπτυξης μέσα απο την ιδιωτική οικονομία. Προσωπικά τάσσομαι με τη δεύτερη.