Ξυπνούσα πάντα ξημερώματα για να αγναντέψω τη θάλασσα. Ηταν μια στιγμή μαγείας. Ο ωκεανός έφτανε ήρεμος στα πόδια του ξενοδοχείου, μια ελαφριά αύρα με δρόσιζε ηδονικά. Το δωμάτιο γωνιακό, κοιτούσε απο τις δύο μεριές της πόλης. Απο μπροστά η ανοιχτή και απέραντη θάλασσα. Απο πίσω τα τροπικά βουνά, καταπράσινα και με πυκνή βλάστηση. Οπως τα έβλεπα κάποτε στην τηλεόραση, πριν ποτέ μου φανταστώ πως θα πάταγα το πόδι μου εδώ. Ενα πανέμορφο νησί χαμένο μέσα στον απέραντο ωκεανό.Καθώς η μέρα χάραζε, πάνω στον μακρινό ορίζοντα, μίλια απο την ακτή, τους έβλεπα να περιμένουν υπομονετικά το κύμα καθισμένοι πάνω στα surfing boards. Το κύμα θα τους έπαιρνε ώρες αργότερα, όταν ο ωκεανός θα αγρίευε και θα φούσκωνε, και θα τους ξέβραζε στην παραλία με μια ορμή αδρεναλίνης, 100 μίλια την ώρα. Με τον τηλεφακό της μηχανής τους διέκρινα σε μικρές ομάδες, κοντά ο ένας με τον άλλον, να χειρονομούν και να κουβεντιάζουν. Αναρωτιόμουνα πως τα κατάφεραν και έφτασαν μέχρι εκεί, τόσο μακριά απο την ακτή, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Αναρωτιόμουνα και για τους καρχαρίες της ανοιχτής θάλασσας.
Ποτέ δεν είδα την τελική τους κούρσα. Εφευγα κατόπιν για τη δουλειά. Αντε τώρα να δουλέψεις μέσα σε ενα δαίδαλο απο ημιφωτισμένα mainframes, και περιστοιχισμένος απο ομάδες security. Με τι καρδιά να παράγεις στους τροπικούς, ξέροντας πως ενώ εσύ έφτιαχνες το τηλεφωνικό δίκτυο της χώρας, οι άλλοι έχασκαν αμέριμνα κάτω απο τους φοίνικες, καταναλώνοντας αλατισμένες μαργαρίτες και μάϊ-τάϊ ανάμεσα σε αιθέριες ημίγυμνες υπάρξεις που λιάζονταν προκλητικά στη καυτή εξωτική άμμο...
Eνα ευχάριστο και θετικό ποστάκι. Για τον πρωινό καφέ. Μην πάμε αμέσως στα δικά μας και πάθουμε κανα εγκεφαλικό:)
ReplyDeleteΤυχερός να βρίσκεται κανείς για δουλειά σε ένα μέρος όπου για τους θνητούς είναι ένας από τους επιγείους παραδείσους όπου πηγαίνει κανείς μόνο για 5 εργάσιμες διακοπών με τις οικονομίες των άλλων 51 εβδομάδων! Μια φορά μάλιστα η ειρήνη των συγκεκριμένων παραλιών ενοχλήθηκε από τον θόρυβο των μηχανών από σμήνη Zero στο όνομα του αυτοκράτορα! Κανένας φόβος σήμερα πάντως για βόμβες και τορπίλες, μια που ή επίθεση ήταν ήδη επιτυχής και τα στρατεύματα κατοχής είναι τα microchips και τα motherboards που χρησιμοποίησες στην δουλειά σου;
ReplyDeleteΩραίες και τυχερές αναμνήσεις Locus! καλή σου μέρα! (ο δικός μας καφές είναι Ιταλικός)
Εν πάση περιπτώσει και εσύ δεν κακοπέρασες πιστεύω! Έστω και οπτικά!
ReplyDeleteΦίλοι Δημήτρη και Χρίστο
ReplyDeleteΚυνηγώ όσο μπορώ τη ζωή φίλοι μου σε συνδιασμό δουλειάς και εμπειρίας. Μέχρι σήμερα τα κατάφερα καλά. Το μέλλον βέβαια είναι άγνωστο. Δεν παραπονέθηκα ποτέ μου. Σύνταξη βέβαια δεν βλέπω στον ορίζοντα. Τις ευχές μου.