Φυγή

Στιγμή ευφορίας το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου, ενα νεαρό ζευγάρι στέκονταν ήρεμα ανάμεσα στο πλήθος που έσπαγε με τις βαριοπούλες τα συμπαγή τσιμέντα ανοίγοντας μια διέξοδο προς την άλλη μεριά της πόλης. Σημαίες χαράς ανέμιζαν στον αέρα, σαμπάνιες άνοιγαν με ενθουσιασμό, το πλήθος λυσομανούσε ζαλισμένο απο ενθουσιασμό. Ο δημοσιογράφος τους πλησίασε με το συνεργείο, για να κατοχυρώσει μια δήλωση χαράς και καταδίκης του συστήματος που τώρα κατέρρεε με βία. Η Ανατολική Γερμανία άνοιγε στον έξω κόσμο.

"Δεν ξέρω τι να σας πώ", είπε η κοπέλα, "είναι μια δραματική στιγμή. Νοιώθω μια μεγάλη χαρά. Αλλά συνάμα φοβάμαι". "Τώρα είστε ελεύθεροι", τους υπενθύμισε ο δημοσιογράφος, "μια νέα Γερμανία αναγεννιέται". "Ναί, βέβαια", είπε η κοπέλα, "μόνο που τώρα πρέπει να πάρουμε και εμείς μια απόφαση. Να μείνουμε ή να φύγουμε". Μα γιατί να φύγετε τώρα;" ρώτησε ο δημοσιογράφος. "Τώρα αλλάζουν όλα. Δεν είναι αυτή η στιγμή να μείνουν όλοι όσοι ήθελαν να φύγουν;"

Ο νεαρός φίλος της κοπέλας την αγκάλιασε στοργικά. Το πλήθος ανέμιζε σημαίες και μοίραζε κομμάτια του Τείχους στους περαστικούς. Κοίταξαν για λίγο την κάμερα με κάποια αμηχανία, ο δημοσιογράφος έστεκε και εκείνος επίμονος για μια μεγαλειώδη απάντηση. Ενα διεφραρμένο και μισητό σύστημα έπεφτε. Ολοι πιά ήταν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι πια θέλουν και ονειρεύτηκαν.

"Eμείς θα φύγουμε", αντέταξε ξαφνικά ο φίλος της κοπέλας. "Θα περάσουν πολλά χρόνια για να αλλάξουν τα πράγματα γύρω μας. Είμαστε ακόμα νέοι. Δεν αξίζει να περιμένουμε..."