Eρχόμασταν εδώ παιδιά και βουτούσαμε στην απόσταση ανάμεσα στο περβάζι και το φάρο, χανόμασταν στα παιχνίδια και τις φωνές. Χρόνια αργότερα, έφηβοι πιά, ατενίζαμε το ηλιοβασίλεμα και το δρόμο που χάραζε το φεγγάρι στο νερό, πιο ώριμος ο λόγος μας, πιο μεστή η λογική μας, την οριακή εκείνη στιγμή που χωρίζει την εφηβεία απο το αντριλίκι, την ανέμελη ύπαρξη απο τη ζωή της βιοπάλης. Κάπου εδώ θυμάμαι, έδωσα και το πρώτο μου φιλί, αθώα και διστακτικά, νύχτα με φεγγάρι, όπως επέβαλε η ορμή της εφηβείας.Και χάνονταν στο πέλαγος οι μουσικές της κιθάρας που κουβαλούσαμε μαζί μας, με τραγούδια τότε του Χατζή και του Διονύση. Και κάθε καλοκαίρι απο τότες, σαν νοητή υποχρέωση και τάμα, έρχομαι νύχτα σ' αυτό το φάρο, φόρο τιμής και ανάμνησης, ανάγκη μου εσωτερική. Νάναι καλα ο καλλιτέχνης που τον αποτύπωσε τόσο όμορφα. Για καιρό πίστευα πως είναι φωτογραφία, αλλά τελικά μάλλον πρόκειται για πίνακα ζωγραφικής. Δυστυχώς, δεν ξέρω το όνομά του να τον αναφέρω.
Οι "επισκέψεις" σ' αυτά που μας άγγιξαν και συνεχίζουν να μας αγγίζουν, είναι ένεση ζωής. Τώρα που όλοι μας ψάχνουμε κάτι να πιαστούμε, σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, οι νοητοί αυτοί κόσμοι της ελπίδας, αναμνήσεις και αναπολήσεις απο τα βάθη του νού και της ψυχής, αποτελούν ενα σίγουρο λιμάνι. Ο,τι μας κρατάει ακόμα ζωντανούς, πιστεύω, δεν είναι ο εξορθολογισμός αυτού του κόσμου, αλλά η Τέχνη με τους συμβολισμούς της και την απέραντη ομορφιά της. Ταξίδι μέσα απ' την καρδιά...
